Wednesday, April 27, 2011
ဓမၼာ႐ုံ ေယာဂီေဆာင္ ေဆာက္လုပ္ေရး (၂၇-ဧၿပီ-၂၀၁၁)
၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ နယူးဂ်ာစီျပည္နယ္၊ မနာလပန္ၿမိဳ႕နယ္၊ မဟာစည္သတိပ႒ာန္ရိပ္သာအတြင္း ေဆာက္လုပ္လ်က္ရွိေသာ “ဓမၼာ႐ုံ ေယာဂီေဆာင္ ေက်ာင္းေဆာင္ေတာ္ႀကီး”၏ အေျခခံအုတ္ျမစ္ေဆာက္လုပ္မႈလုပ္ငန္းမ်ားကို ၿမိဳ႕နယ္မွ တာဝန္ရွိသူမ်ားက လာေရာက္ စစ္ေဆးၿပီး အတည္ျပဳေပးသြားစဥ္။
Tuesday, April 26, 2011
Easter ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကေလးတရားစခန္း - အရွင္ပညာသီဟ
“အရွင္ဘုရား ... တရားေဟာ တရားျပ ႂကြလာတာလား ဘုရား”လို႔ မိမိကို အထင္တႀကီးနဲ႔ ကားေမာင္းသူက ေမးလိုက္တယ္။
စာေရးသူက သူေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ “ဒကာႀကီး အထင္ႀကီးေအာင္ ေျဖရရင္ေတာ့ ဟုတ္တယ္လို႔ ေျပာမွာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္လာတာ တရားေဟာ တရားျပဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ မေတြ႕ရတာၾကာတဲ့ မိခင္ႀကီးကို ေတြ႕ဖို႔ပါပဲ”ဆိုတဲ့ အေျဖကို ေပးလိုက္ေတာ့ ဒကာလည္း အေတာ္သေဘာက်ၿပီး ျပံဳးစိစိ ျဖစ္သြားတယ္။
ပုဂံကို ဘုရားဖူးသြားတဲ့အခါ ကားေပၚမွာ ေျပာျဖစ္တဲ့ စကားပါ။
ကုမုႁဒၵာဟိုတယ္ပိုင္ရွင္ ဦးေမာင္ထြန္းက ပုဂံမွာ တည္းခိုဖို႔ လည္ဖို႔ စီစဥ္ေပးတဲ့အခါ ကားသမားကို အေမရိကားက လာတဲ့ ဆရာေတာ္အတြက္ ကားေမာင္းေပးရမယ္လို႔ ႀကိဳေျပာထားလို႔ အထင္တႀကီးနဲ႔ ေမးလိုက္တာ ျဖစ္မွာပါ။
မႂကြားတတ္ေတာ့ သူထင္ထားတဲ့ အေျဖမ်ိဳးကို စာေရးသူက မေပးမိလိုက္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ ႂကြားရဦးမယ္။
အဲဒါကေတာ့ စာေရးသူ hot-air balloon စီးၿပီး ပုဂံၿမိဳ႕ကို အေပၚစီးက ၾကည့္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းပါ။
အို ... လွလိုက္တဲ့ ပုဂံၿမိဳ႕ရဲ႕ ႐ႈခင္း။
မနက္ခင္းရဲ႕ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ေတာက္ပတဲ့ ေ႐ႊေရာင္အဆင္းနဲ႔ ဘုရားအခ်ိဳ႕ကို ဖူးေတြ႕ရသလို၊ အုတ္နီနီနဲ႔ အစီအရီ တည္ရွိေနၾကတဲ့ ဘုရားေစတီေတြကို ဖူးရတာလည္း အလြန္ ၾကည္ႏူးစရာပါ။
အေပၚစီးက ၾကည့္တာဆိုေတာ့ ပုဂံၿမိဳ႕ေဘးမွာ ေသးေသးေကြးေကြးေလး ျဖစ္ေနတဲ့ ျမစ္ႀကီးဧရာကို ျမင္ရတာလည္း အစဥ္လွေနပါတယ္။
သစ္ပင္ ျခံဳပုတ္ကေလးေတြ၊ လွည္းလမ္းေၾကာင္းကေလးေတြ၊ လယ္ကြင္းကေလးေတြကလည္း ထန္းပင္ေတြ အစီအရီနဲ႔ ပီပီျပင္ျပင္ ပဏာရလို႔ လွပေနတယ္။
စာေရးသူမွာ သာမန္အားျဖင့္ အျမင့္ေၾကာက္စိတ္ အနည္းငယ္ ရွိေပမယ့္ အျမင့္ေပ သံုးေထာင္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ဝဲပ်ံေနတဲ့ မိုးပ်ံဗူေပါင္းေပၚမွာေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ေျမျပင္မွာ လွည့္လည္သြားလာၿပီး ၾကည့္တဲ့အခါ မျမင္ရတဲ့ ပုဂံရဲ႕ လွပတဲ့ ျမင္ကြင္းက စိတ္တြင္းကို ဝင္ေရာက္ေနလို႔ ထင္ပါရဲ႕။
ဒီလိုနဲ႔ ပုဂံရဲ႕ သဘာဝအလွ႐ႈခင္းကို ခံစားရင္း ေကာင္းကင္မွာ တစ္နာရီေလာက္ ၾကာခဲ့တယ္။
အေမရိကကို ျပန္ေရာက္လို႔ မိုးပ်ံဗူေပါင္းေပၚက ႐ိုက္လာတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကို ျပေတာ့ ဒကာဒကာမေတြက လွပတဲ့ ပုဂံျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး တအံ့တၾသနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေပးၿပီး စီးခဲ့တာလဲ...တဲ့။
ဒီေတာ့ စာေရးသူက ဘယ္ေလာက္ေပးရတယ္ မသိလို႔ ေဒၚလာတစ္ရာေလာက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ကိုယ္စီးခဲ့တဲ့ မိုးပ်ံဗူေပါင္းခ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ေပးရတယ္ဆိုတာ မသိရင္ သူမ်ား႐ိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုကို ျပၿပီး ႂကြားေနတာလားဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ဇေဝဇဝါ ျပန္ၾကည့္ၾကတယ္။
အဲဒီအခါ မထင္မွတ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ေျပာျပရေသးတယ္။
အဲဒါကေတာ့ -
စာေရးသူ လန္ဒန္မွာ ဆယ္ႏွစ္ၾကာ ေနခဲ့တုန္းက ပထမဆံုး ဆရာဒကာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းရဲ႕ အမႈေဆာင္ေဟာင္း ဒကာႀကီး ဦးဝင္းေမာင္ကို သူ႕ဇနီး ေဒၚညိဳနဲ႔အတူ ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
ျမန္မာျပည္ေရာက္ေနခိုက္ စာေရးသူကို ခရီးသြားလာေရးအတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္စသည္ကို လိုေလေသးမရွိ ကူညီေဆာင္႐ြက္ေပးတဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္ထြန္းနဲ႔အတူ ပုဂံေညာင္ဦးထြက္မယ့္ ေလယာဥ္ကို နားေနခန္းမွာ ေစာင့္ေနတုန္း သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံဝင္လာတာကို ေတြ႕ရလို႔ အံ့ၾသဝမ္းသာစြာ လွမ္းေခၚၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
သူတို႔လည္း ဘယ္သူက သူတို႔နာမည္ေခၚေနတာလဲလို႔ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနတယ္။
စာေရးသူကို ျမင္ေတာ့မွ တအံ့တၾသျဖစ္ၿပီး “ၾကည့္စမ္း၊ ခ်ိန္းထားရင္ေတာင္ လြဲခ်င္လြဲဦးမယ္။ ဆရာေတာ္ ဘယ္ႂကြမလို႔လဲ”လို႔ ေမးၾကတယ္။
“ပုဂံေညာင္ဦး သြားမွာ”လို႔ ေျပာေတာ့ -
သူတို႔လည္း သမီးရွိတဲ့ ပုဂံေညာင္ဦးသြားမွာလို႔ ဆိုၾကတယ္။
“ေအး၊ ဒကာႀကီးတို႔သမီး ပုဂံမွာ ေနၿပီး hot-air balloon လုပ္ငန္း လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သိတယ္။ အရင္တစ္ေခါက္ ပုဂံေရာက္ကတည္းက သူ႔ကို ေတြ႕ခ်င္ေနတာ။ မီးပံုပ်ံစီးခ်င္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လန္ဒန္မွာ ေနခဲ့တုန္းက ခင္မင္ၾကလို႔ ေတြ႕ခ်င္တာပါ”လို႔ ေျပာမိတယ္။
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကုမုႁဒၵာဟိုတယ္မွာ တည္းခိုေနတုန္း “နက္ျဖန္နံနက္ မီးပံုပ်ံစီးဖို႔ လာပင့္မယ္၊ အသင့္လုပ္ထားပါ ဘုရား”လို႔ ဆိုတဲ့ ေလွ်ာက္ၾကားခ်က္ကို လက္ခံရရွိတယ္။
ဒါနဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ မနက္ေစာေစာ လာေခၚတယ္။
စီးရမယ့္ ကားကို ျမင့္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မ႐ႊင္ျပဘူး။ ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေလာက္က စီးခဲ့ရတဲ့ ကားျဖစ္ေနတာကိုး။
ကုိယ္ထင္ထားတာက hot-air balloon စီးရမွာဆိုေတာ့ လာႀကိဳတဲ့ကားက ဆလြန္းကားျဖစ္လိမ့္မယ္ေပါ့။
အမယ္ ... ကားေပၚတက္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ထက္အရင္ ႏိုင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္ ပါလာတာကို ေတြ႕ရတယ္။
စာေရးသူကို တင္ၿပီး ကားစထြက္ေတာ့ နံနက္ေစာေစာ ပုဂံရဲ႕ ေလကို ေအးေအးျမျမေလး ထိေတြ႕ခံစားလိုက္ရတယ္။
အျပင္ေလက သန္႔ရွင္း လတ္ဆတ္ေပမယ့္ ကားဦးေခါင္းကို တိုးေဝွ႕ၿပီး အထဲကို ဝင္လာတဲ့ ေလကေတာ့ အင္ဂ်င္န႔ံ ဒီဇယ္ဆီေညႇာ္နံ႔နဲ႔ မသန္႔မရွင္း နံေစာ္ေနတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ပါလာတဲ့ လက္ကိုပုဝါနဲ႔ နွာေခါင္းကို ပိတ္ၿပီး လိုက္ခဲ့ရတယ္။
အတူပါလာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသူကို တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔ႏွာေခါင္းကို ပိတ္ေနတာ မေတြ႕ရဘူး။
အင္း ... ဗမာျဖစ္ၿပီး ဗမာျပည္က အနံ႔အသက္ကို မခံႏိုင္တာ ႀကီးက်ယ္လိုက္တာလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွက္သလိုလို ျဖစ္သြားတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲထင္ထင္ ကိုယ့္က်န္းမာေရးက အေရးႀကီးတာပဲလို႔ ေအာက္ေမ့ၿပီး မေခ်ာေမြ႕တဲ့ ပုဂံလမ္းမွာ ဂ်ဳံဂြမ္း ဂ်ဳံဂြမ္းဆိုတဲ့ အသံကို နာခံရင္း အင္း ... ႏိုင္ငံျခားသား အသြားအလာမ်ားတဲ့၊ ႏိုင္ငံျခားဝင္ေငြ ေပးေနတဲ့ ဒီေနရာ ဒီေဒသမွာ လမ္းကေလးေလာက္ေတာင္ ေကာင္းေအာင္ လုပ္မထားႏိုင္တာ အေတာ္ကို ဒို႔ဗမာေတြ ညံ့ေသးတာပဲလို႔ ေတြးကာ သက္ျပင္းခ်ၿပီး စီးခဲ့တယ္။
ေနာက္ထပ္ ျမန္မာအမ်ိဳးသား သားအမိကို ဝင္ေခၚကာ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ခရီးထြက္ခဲ့ေတာ့ hot-air balloon စီးရမယ့္ ေနရာကို ေရာက္ခဲ့တယ္။
လုပ္ငန္းပိုင္ရွင္ရဲ႕ မိဘေတြ(လက္ဝဲအစြန္)က အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီး စာေရးသူကို လာေရာက္ ႀကိဳဆိုကာ “ဆရာေတာ္ဘုရား၊ အေတာ္ကံေကာင္းတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီတခါ မီးပံုပ်ံစီးမယ့္ ႏိုင္ငံျခားသားခရီးသည္က သံုးစီးစာျပည့္ၿပီး တစ္စီးအတြက္ သံုးေယာက္ပဲျဖစ္ေနေတာ့ ဆရာေတာ္အပါအဝင္ တပည့္ေတာ္မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ တပည့္ေတာ္တို႔ စီးခြင့္ရသြားတယ္ ဘုရား။ ေစ်းႀကီးေတာ့ ဗမာေတြ သိပ္မစီးျဖစ္ၾကဘူး”လို႔ ေလွ်ာက္တယ္။
ေစ်းႀကီးတယ္ဆိုတဲ့အသံ ၾကားတာနဲ႔ ေစ်းေမးရင္ ႐ိုင္းတယ္ထင္မွာ စိုးလို႔၊ ရင္းႏွီးတဲ့ ဒကာ ျဖစ္ေနတာမို႔ စီးနင္းခကို လႉမယ္ဆိုတာ အလိုလို သိေနလို႔ တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္လဲဆိုတာ မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ‘ျမင္းစီးလို႔ အထီးမွန္း အမမွန္း မသိဘူး’လို႔ ေျပာခ်င္ေျပာ၊ ‘အလကားရတဲ့ႏြား သြးၿဖဲၾကည့္မေနနဲ႔’ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ပ်ံတက္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ မီးပံုးပ်ံေပၚတက္ကာ ႐ႈမၿငီးတဲ့ ပုဂံရဲ႕အလွအပကို တဝႀကီး ခံစားလိုက္တယ္။
အသက္ႀကီးလာလိို႔လား မသိ၊ ျမန္မာျပည္ကို အလည္အပတ္ခရီးထြက္ရာကအျပန္ အိပ္ခ်ိန္မွန္ေအာင္ ဆယ္ရက္ေလာက္ အခ်ိန္ယူရတယ္။
အေတာ္ပင္ပန္းတယ္လို႔လည္း ခံစားမိတယ္။
အေမရိကျပန္ေရာက္ၿပီး အေမာမေျပေသးမီ နယူးဂ်ာစီေက်ာင္းမွာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ကေလးေတြကို ဗုဒၶဘာသာစာေပ သင္ၾကားေပးေနတဲ့ မတင္ႏြယ္ေအးက Easter ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း ကေလးေတြအတြက္ သံုးရက္တရားစခန္း ဖြင့္ေပးဖို႔ လာေလွ်ာက္တယ္။
စိတ္ဝင္စားလို႔ တရားအားထုတ္ဖို႔ လာေလွ်ာက္တာဆိုေတာ့ ‘အေမာမေျပေသးလို႔ တရားစခန္း လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး’လို႔ မညင္းသာဘဲ ပင္ပန္းမႈကို ေဘးဖယ္ၿပီး ‘ေအးကြယ္’လို႔ဆိုကာ လက္ခံလိုက္တယ္။
အေတြ႕အၾကံဳအေပၚ မူတည္ၿပီး ကေလးေတြနဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ အခ်ိန္ဇယား၊ သူတို႔ ေလ့လာသင့္တဲ့ တရားစကား စတာေတြကို စီစဥ္ရတယ္။
ဒီၾကားထဲ ေမလဘုရားပြဲအမီ ဘုရားအတြက္ အလႉခံထားတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္အေသးေလး(စိန္ေတာင္)ေတြကိုလည္း ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ ဦးေသာဘနနဲ႔အတူ ဝိုင္းကူလုပ္၊ ေဆးသုတ္၊ ေဆးျခယ္နဲ႔ တကယ္ အလုပ္မ်ားေနေသးတယ္။
တရားစခန္းအတြက္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မ်ားမ်ားစားစား လက္မခံႏိုင္ေသးဘဲ ဆယ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔ပဲ အဆင္ေျပမယ္ဆိုတာ စီစဥ္ ေဆာ္ၾသသူေတြကို ႀကိဳၿပီး ေျပာထားရေသးတယ္။
လက္ရွိဓမၼာ႐ုံက ေနရာသိပ္မက်ယ္ေတာ့ လာၿပီး တရားအားထုတ္မယ့္ ကေလးမ်ားရင္ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူး။
အခန္း ၁၆-ခန္း ပါရွိတဲ့ ေဆာက္လုပ္ေနဆဲ တရားရိပ္သာ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးၿပီးရင္ေတာ့ ကေလး လူႀကီး လာႏိုင္သေလာက္ မ်ားမ်ား လက္ခံၿပီး အသက္အ႐ြယ္အလိုက္ ခြဲျခားကာ တရားဘာဝနာ အားထုတ္ေစႏိုင္မွာပါ။
Easter ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကေလးတရားစခန္းကို လာေရာက္သူေတြကေတာ့ ကိုေအးေမာင္၊ ကိုေအာင္သန္း၊ မဥမၼာေ႐ႊ၊ မေမာ္လီ၊ မစန္းစန္းေဌး၊ ကိုရာျပည့္တို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြ ျဖစ္တယ္။
စုစုေပါင္း ကေလးဆယ္ေယာက္ တရားထိုင္ၾကတယ္။
ကိုဝင္းထြန္း၊ မခ်ိဳမိသားစုကေတာ့ တရားစခန္းမွာ ရဟန္းေတာ္ေတြ ဆြမ္းကိစၥ မပင္ပန္းရေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္ လႉဒါန္းၿပီး ကုသိုလ္ယူတယ္။
ကေလးမိဘေတြလည္း ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ေရာ ကေလးေတြအတြက္ပါ အစားအေသာက္ေတြ ယူလာၾကတာ အလွ်ံပယ္ပါ။
အဲ ... လိုအပ္တာကေတာ့ ကေလးေယာဂီေတြကို ထိန္းမယ့္သူပဲ။
အရင္ကလည္း တရားစခန္းဝင္ဖူးသူေတြျဖစ္ေနေတာ့ အထူးထိန္းေပးစရာေတာ့ မလိုပါဘူး။
ကေလးသဘာဝအရ လစ္ရင္ လစ္သလို သက္သာသလို ေနခ်င္သလို ေနတာေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ဒါကေတာ့ လူႀကီးေတြေတာင္မွ ျဖစ္တတ္ေသးတာပဲဆုိၿပီး မညည္းညဴဘဲ ခြင့္လႊတ္ရပါတယ္။
လစ္ရင္ လစ္သလို ေနခ်င္သလို မေနႏိုင္ေအာင္ တရားစခန္းသံုးရက္အတြင္းမွာ အက်ိဳးရွိႏိုင္သမွ် ရွိေစရေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ သူတို႔ကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း မျပတ္ၾကည့္ေပးေနရေတာ့ စာေရးသူလည္း နည္းနည္းေတာ့ ပင္ပန္းသေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ‘မနက္ ကိုးနာရီမွာ စၿပီး ဘုရားဝတ္ျပဳ၊ ကိုးနာရီခြဲကေန ဆယ့္တစ္နာရီအထိ နာရီဝက္စီ ထိုင္မွတ္၊ စႀကၤန္မွတ္ေတြ မွတ္။
ဆယ့္တစ္နာရီကေန တစ္နာရီအထိ အစားအေသာက္စား၊ နားေနမႈျပဳ။
တစ္နာရီကေန ႏွစ္နာရီအထိ တရားနာ၊ စာေမးပြဲစစ္။
ႏွစ္နာရီကေန ေလးနာရီအထိ စႀကၤန္မွတ္၊ ထိုင္မွတ္ေတြကို နာရီဝက္စီ မွတ္ဖို႔’ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ဇယားအတိုင္း ေလးစား လိုက္နာၾကတာ ေတြ႕ရေတာ့ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္မိပါတယ္။
႐ို႐ိုေသေသ စည္းကမ္းလိုက္နာၿပီး အားထုတ္ရင္ ငါးမိနစ္ေလွ်ာ့ေပးၿပီး၊ ႐ို႐ိုေသေသ အားမထုတ္ရင္ ငါးမိနစ္တိုးၿပီး အားထုတ္ခိုင္းတဲ့အခါမွာလည္း တိုင္တန္း ညည္းညဴမႈ မျပဳၾကပါဘူး။
ကေလးတရားစခန္းကို ၂၀၁၁ ခု ဧၿပီလ ၂၁ ရက္ေန႔က အစျပဳၿပီး ၂၃ ရက္ေန႔မွာ အၿပီးသတ္ပါတယ္။
မိဘေတြလည္း ေက်နပ္ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကပါတယ္။
ကေလးေတြကို ေနာက္တစ္ခါ လာၾကဦးမလားလို႔ ေမးေတာ့ ... ‘လာဦးမယ္’တဲ့။
တကယ့္ ပါရမီရွင္ေလးေတြပဲလို႔ မွတ္ယူၿပီး၊
“ေအးခ်မ္းေစရာ ဘာဝနာ ခါခါ အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစေသာ္”လို႔ ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႔သကာ ပီတီျဖာရပါေတာ့တယ္။
အရွင္ပညာသီဟ
စာေရးသူက သူေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ “ဒကာႀကီး အထင္ႀကီးေအာင္ ေျဖရရင္ေတာ့ ဟုတ္တယ္လို႔ ေျပာမွာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္လာတာ တရားေဟာ တရားျပဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ မေတြ႕ရတာၾကာတဲ့ မိခင္ႀကီးကို ေတြ႕ဖို႔ပါပဲ”ဆိုတဲ့ အေျဖကို ေပးလိုက္ေတာ့ ဒကာလည္း အေတာ္သေဘာက်ၿပီး ျပံဳးစိစိ ျဖစ္သြားတယ္။
ပုဂံကို ဘုရားဖူးသြားတဲ့အခါ ကားေပၚမွာ ေျပာျဖစ္တဲ့ စကားပါ။
ကုမုႁဒၵာဟိုတယ္ပိုင္ရွင္ ဦးေမာင္ထြန္းက ပုဂံမွာ တည္းခိုဖို႔ လည္ဖို႔ စီစဥ္ေပးတဲ့အခါ ကားသမားကို အေမရိကားက လာတဲ့ ဆရာေတာ္အတြက္ ကားေမာင္းေပးရမယ္လို႔ ႀကိဳေျပာထားလို႔ အထင္တႀကီးနဲ႔ ေမးလိုက္တာ ျဖစ္မွာပါ။
မႂကြားတတ္ေတာ့ သူထင္ထားတဲ့ အေျဖမ်ိဳးကို စာေရးသူက မေပးမိလိုက္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ ႂကြားရဦးမယ္။
အဲဒါကေတာ့ စာေရးသူ hot-air balloon စီးၿပီး ပုဂံၿမိဳ႕ကို အေပၚစီးက ၾကည့္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းပါ။
အို ... လွလိုက္တဲ့ ပုဂံၿမိဳ႕ရဲ႕ ႐ႈခင္း။
မနက္ခင္းရဲ႕ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ေတာက္ပတဲ့ ေ႐ႊေရာင္အဆင္းနဲ႔ ဘုရားအခ်ိဳ႕ကို ဖူးေတြ႕ရသလို၊ အုတ္နီနီနဲ႔ အစီအရီ တည္ရွိေနၾကတဲ့ ဘုရားေစတီေတြကို ဖူးရတာလည္း အလြန္ ၾကည္ႏူးစရာပါ။
အေပၚစီးက ၾကည့္တာဆိုေတာ့ ပုဂံၿမိဳ႕ေဘးမွာ ေသးေသးေကြးေကြးေလး ျဖစ္ေနတဲ့ ျမစ္ႀကီးဧရာကို ျမင္ရတာလည္း အစဥ္လွေနပါတယ္။
သစ္ပင္ ျခံဳပုတ္ကေလးေတြ၊ လွည္းလမ္းေၾကာင္းကေလးေတြ၊ လယ္ကြင္းကေလးေတြကလည္း ထန္းပင္ေတြ အစီအရီနဲ႔ ပီပီျပင္ျပင္ ပဏာရလို႔ လွပေနတယ္။
စာေရးသူမွာ သာမန္အားျဖင့္ အျမင့္ေၾကာက္စိတ္ အနည္းငယ္ ရွိေပမယ့္ အျမင့္ေပ သံုးေထာင္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ဝဲပ်ံေနတဲ့ မိုးပ်ံဗူေပါင္းေပၚမွာေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ေျမျပင္မွာ လွည့္လည္သြားလာၿပီး ၾကည့္တဲ့အခါ မျမင္ရတဲ့ ပုဂံရဲ႕ လွပတဲ့ ျမင္ကြင္းက စိတ္တြင္းကို ဝင္ေရာက္ေနလို႔ ထင္ပါရဲ႕။
ဒီလိုနဲ႔ ပုဂံရဲ႕ သဘာဝအလွ႐ႈခင္းကို ခံစားရင္း ေကာင္းကင္မွာ တစ္နာရီေလာက္ ၾကာခဲ့တယ္။
အေမရိကကို ျပန္ေရာက္လို႔ မိုးပ်ံဗူေပါင္းေပၚက ႐ိုက္လာတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကို ျပေတာ့ ဒကာဒကာမေတြက လွပတဲ့ ပုဂံျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး တအံ့တၾသနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေပးၿပီး စီးခဲ့တာလဲ...တဲ့။
ဒီေတာ့ စာေရးသူက ဘယ္ေလာက္ေပးရတယ္ မသိလို႔ ေဒၚလာတစ္ရာေလာက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ကိုယ္စီးခဲ့တဲ့ မိုးပ်ံဗူေပါင္းခ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ေပးရတယ္ဆိုတာ မသိရင္ သူမ်ား႐ိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုကို ျပၿပီး ႂကြားေနတာလားဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ဇေဝဇဝါ ျပန္ၾကည့္ၾကတယ္။
အဲဒီအခါ မထင္မွတ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ေျပာျပရေသးတယ္။
အဲဒါကေတာ့ -
စာေရးသူ လန္ဒန္မွာ ဆယ္ႏွစ္ၾကာ ေနခဲ့တုန္းက ပထမဆံုး ဆရာဒကာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းရဲ႕ အမႈေဆာင္ေဟာင္း ဒကာႀကီး ဦးဝင္းေမာင္ကို သူ႕ဇနီး ေဒၚညိဳနဲ႔အတူ ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
ျမန္မာျပည္ေရာက္ေနခိုက္ စာေရးသူကို ခရီးသြားလာေရးအတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္စသည္ကို လိုေလေသးမရွိ ကူညီေဆာင္႐ြက္ေပးတဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္ထြန္းနဲ႔အတူ ပုဂံေညာင္ဦးထြက္မယ့္ ေလယာဥ္ကို နားေနခန္းမွာ ေစာင့္ေနတုန္း သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံဝင္လာတာကို ေတြ႕ရလို႔ အံ့ၾသဝမ္းသာစြာ လွမ္းေခၚၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
သူတို႔လည္း ဘယ္သူက သူတို႔နာမည္ေခၚေနတာလဲလို႔ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနတယ္။
စာေရးသူကို ျမင္ေတာ့မွ တအံ့တၾသျဖစ္ၿပီး “ၾကည့္စမ္း၊ ခ်ိန္းထားရင္ေတာင္ လြဲခ်င္လြဲဦးမယ္။ ဆရာေတာ္ ဘယ္ႂကြမလို႔လဲ”လို႔ ေမးၾကတယ္။
“ပုဂံေညာင္ဦး သြားမွာ”လို႔ ေျပာေတာ့ -
သူတို႔လည္း သမီးရွိတဲ့ ပုဂံေညာင္ဦးသြားမွာလို႔ ဆိုၾကတယ္။
“ေအး၊ ဒကာႀကီးတို႔သမီး ပုဂံမွာ ေနၿပီး hot-air balloon လုပ္ငန္း လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သိတယ္။ အရင္တစ္ေခါက္ ပုဂံေရာက္ကတည္းက သူ႔ကို ေတြ႕ခ်င္ေနတာ။ မီးပံုပ်ံစီးခ်င္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လန္ဒန္မွာ ေနခဲ့တုန္းက ခင္မင္ၾကလို႔ ေတြ႕ခ်င္တာပါ”လို႔ ေျပာမိတယ္။
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကုမုႁဒၵာဟိုတယ္မွာ တည္းခိုေနတုန္း “နက္ျဖန္နံနက္ မီးပံုပ်ံစီးဖို႔ လာပင့္မယ္၊ အသင့္လုပ္ထားပါ ဘုရား”လို႔ ဆိုတဲ့ ေလွ်ာက္ၾကားခ်က္ကို လက္ခံရရွိတယ္။
ဒါနဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ မနက္ေစာေစာ လာေခၚတယ္။
စီးရမယ့္ ကားကို ျမင့္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မ႐ႊင္ျပဘူး။ ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေလာက္က စီးခဲ့ရတဲ့ ကားျဖစ္ေနတာကိုး။
ကုိယ္ထင္ထားတာက hot-air balloon စီးရမွာဆိုေတာ့ လာႀကိဳတဲ့ကားက ဆလြန္းကားျဖစ္လိမ့္မယ္ေပါ့။
အမယ္ ... ကားေပၚတက္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ထက္အရင္ ႏိုင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္ ပါလာတာကို ေတြ႕ရတယ္။
စာေရးသူကို တင္ၿပီး ကားစထြက္ေတာ့ နံနက္ေစာေစာ ပုဂံရဲ႕ ေလကို ေအးေအးျမျမေလး ထိေတြ႕ခံစားလိုက္ရတယ္။
အျပင္ေလက သန္႔ရွင္း လတ္ဆတ္ေပမယ့္ ကားဦးေခါင္းကို တိုးေဝွ႕ၿပီး အထဲကို ဝင္လာတဲ့ ေလကေတာ့ အင္ဂ်င္န႔ံ ဒီဇယ္ဆီေညႇာ္နံ႔နဲ႔ မသန္႔မရွင္း နံေစာ္ေနတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ပါလာတဲ့ လက္ကိုပုဝါနဲ႔ နွာေခါင္းကို ပိတ္ၿပီး လိုက္ခဲ့ရတယ္။
အတူပါလာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသူကို တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔ႏွာေခါင္းကို ပိတ္ေနတာ မေတြ႕ရဘူး။
အင္း ... ဗမာျဖစ္ၿပီး ဗမာျပည္က အနံ႔အသက္ကို မခံႏိုင္တာ ႀကီးက်ယ္လိုက္တာလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွက္သလိုလို ျဖစ္သြားတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲထင္ထင္ ကိုယ့္က်န္းမာေရးက အေရးႀကီးတာပဲလို႔ ေအာက္ေမ့ၿပီး မေခ်ာေမြ႕တဲ့ ပုဂံလမ္းမွာ ဂ်ဳံဂြမ္း ဂ်ဳံဂြမ္းဆိုတဲ့ အသံကို နာခံရင္း အင္း ... ႏိုင္ငံျခားသား အသြားအလာမ်ားတဲ့၊ ႏိုင္ငံျခားဝင္ေငြ ေပးေနတဲ့ ဒီေနရာ ဒီေဒသမွာ လမ္းကေလးေလာက္ေတာင္ ေကာင္းေအာင္ လုပ္မထားႏိုင္တာ အေတာ္ကို ဒို႔ဗမာေတြ ညံ့ေသးတာပဲလို႔ ေတြးကာ သက္ျပင္းခ်ၿပီး စီးခဲ့တယ္။
ေနာက္ထပ္ ျမန္မာအမ်ိဳးသား သားအမိကို ဝင္ေခၚကာ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ခရီးထြက္ခဲ့ေတာ့ hot-air balloon စီးရမယ့္ ေနရာကို ေရာက္ခဲ့တယ္။
လုပ္ငန္းပိုင္ရွင္ရဲ႕ မိဘေတြ(လက္ဝဲအစြန္)က အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီး စာေရးသူကို လာေရာက္ ႀကိဳဆိုကာ “ဆရာေတာ္ဘုရား၊ အေတာ္ကံေကာင္းတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီတခါ မီးပံုပ်ံစီးမယ့္ ႏိုင္ငံျခားသားခရီးသည္က သံုးစီးစာျပည့္ၿပီး တစ္စီးအတြက္ သံုးေယာက္ပဲျဖစ္ေနေတာ့ ဆရာေတာ္အပါအဝင္ တပည့္ေတာ္မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ တပည့္ေတာ္တို႔ စီးခြင့္ရသြားတယ္ ဘုရား။ ေစ်းႀကီးေတာ့ ဗမာေတြ သိပ္မစီးျဖစ္ၾကဘူး”လို႔ ေလွ်ာက္တယ္။
ေစ်းႀကီးတယ္ဆိုတဲ့အသံ ၾကားတာနဲ႔ ေစ်းေမးရင္ ႐ိုင္းတယ္ထင္မွာ စိုးလို႔၊ ရင္းႏွီးတဲ့ ဒကာ ျဖစ္ေနတာမို႔ စီးနင္းခကို လႉမယ္ဆိုတာ အလိုလို သိေနလို႔ တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္လဲဆိုတာ မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ‘ျမင္းစီးလို႔ အထီးမွန္း အမမွန္း မသိဘူး’လို႔ ေျပာခ်င္ေျပာ၊ ‘အလကားရတဲ့ႏြား သြးၿဖဲၾကည့္မေနနဲ႔’ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ပ်ံတက္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ မီးပံုးပ်ံေပၚတက္ကာ ႐ႈမၿငီးတဲ့ ပုဂံရဲ႕အလွအပကို တဝႀကီး ခံစားလိုက္တယ္။
အသက္ႀကီးလာလိို႔လား မသိ၊ ျမန္မာျပည္ကို အလည္အပတ္ခရီးထြက္ရာကအျပန္ အိပ္ခ်ိန္မွန္ေအာင္ ဆယ္ရက္ေလာက္ အခ်ိန္ယူရတယ္။
အေတာ္ပင္ပန္းတယ္လို႔လည္း ခံစားမိတယ္။
အေမရိကျပန္ေရာက္ၿပီး အေမာမေျပေသးမီ နယူးဂ်ာစီေက်ာင္းမွာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ကေလးေတြကို ဗုဒၶဘာသာစာေပ သင္ၾကားေပးေနတဲ့ မတင္ႏြယ္ေအးက Easter ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း ကေလးေတြအတြက္ သံုးရက္တရားစခန္း ဖြင့္ေပးဖို႔ လာေလွ်ာက္တယ္။
စိတ္ဝင္စားလို႔ တရားအားထုတ္ဖို႔ လာေလွ်ာက္တာဆိုေတာ့ ‘အေမာမေျပေသးလို႔ တရားစခန္း လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး’လို႔ မညင္းသာဘဲ ပင္ပန္းမႈကို ေဘးဖယ္ၿပီး ‘ေအးကြယ္’လို႔ဆိုကာ လက္ခံလိုက္တယ္။
အေတြ႕အၾကံဳအေပၚ မူတည္ၿပီး ကေလးေတြနဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ အခ်ိန္ဇယား၊ သူတို႔ ေလ့လာသင့္တဲ့ တရားစကား စတာေတြကို စီစဥ္ရတယ္။
ဒီၾကားထဲ ေမလဘုရားပြဲအမီ ဘုရားအတြက္ အလႉခံထားတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္အေသးေလး(စိန္ေတာင္)ေတြကိုလည္း ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ ဦးေသာဘနနဲ႔အတူ ဝိုင္းကူလုပ္၊ ေဆးသုတ္၊ ေဆးျခယ္နဲ႔ တကယ္ အလုပ္မ်ားေနေသးတယ္။
တရားစခန္းအတြက္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မ်ားမ်ားစားစား လက္မခံႏိုင္ေသးဘဲ ဆယ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔ပဲ အဆင္ေျပမယ္ဆိုတာ စီစဥ္ ေဆာ္ၾသသူေတြကို ႀကိဳၿပီး ေျပာထားရေသးတယ္။
လက္ရွိဓမၼာ႐ုံက ေနရာသိပ္မက်ယ္ေတာ့ လာၿပီး တရားအားထုတ္မယ့္ ကေလးမ်ားရင္ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူး။
အခန္း ၁၆-ခန္း ပါရွိတဲ့ ေဆာက္လုပ္ေနဆဲ တရားရိပ္သာ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးၿပီးရင္ေတာ့ ကေလး လူႀကီး လာႏိုင္သေလာက္ မ်ားမ်ား လက္ခံၿပီး အသက္အ႐ြယ္အလိုက္ ခြဲျခားကာ တရားဘာဝနာ အားထုတ္ေစႏိုင္မွာပါ။
Easter ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကေလးတရားစခန္းကို လာေရာက္သူေတြကေတာ့ ကိုေအးေမာင္၊ ကိုေအာင္သန္း၊ မဥမၼာေ႐ႊ၊ မေမာ္လီ၊ မစန္းစန္းေဌး၊ ကိုရာျပည့္တို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြ ျဖစ္တယ္။
စုစုေပါင္း ကေလးဆယ္ေယာက္ တရားထိုင္ၾကတယ္။
ကိုဝင္းထြန္း၊ မခ်ိဳမိသားစုကေတာ့ တရားစခန္းမွာ ရဟန္းေတာ္ေတြ ဆြမ္းကိစၥ မပင္ပန္းရေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္ လႉဒါန္းၿပီး ကုသိုလ္ယူတယ္။
ကေလးမိဘေတြလည္း ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ေရာ ကေလးေတြအတြက္ပါ အစားအေသာက္ေတြ ယူလာၾကတာ အလွ်ံပယ္ပါ။
အဲ ... လိုအပ္တာကေတာ့ ကေလးေယာဂီေတြကို ထိန္းမယ့္သူပဲ။
အရင္ကလည္း တရားစခန္းဝင္ဖူးသူေတြျဖစ္ေနေတာ့ အထူးထိန္းေပးစရာေတာ့ မလိုပါဘူး။
ကေလးသဘာဝအရ လစ္ရင္ လစ္သလို သက္သာသလို ေနခ်င္သလို ေနတာေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ဒါကေတာ့ လူႀကီးေတြေတာင္မွ ျဖစ္တတ္ေသးတာပဲဆုိၿပီး မညည္းညဴဘဲ ခြင့္လႊတ္ရပါတယ္။
လစ္ရင္ လစ္သလို ေနခ်င္သလို မေနႏိုင္ေအာင္ တရားစခန္းသံုးရက္အတြင္းမွာ အက်ိဳးရွိႏိုင္သမွ် ရွိေစရေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ သူတို႔ကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း မျပတ္ၾကည့္ေပးေနရေတာ့ စာေရးသူလည္း နည္းနည္းေတာ့ ပင္ပန္းသေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ‘မနက္ ကိုးနာရီမွာ စၿပီး ဘုရားဝတ္ျပဳ၊ ကိုးနာရီခြဲကေန ဆယ့္တစ္နာရီအထိ နာရီဝက္စီ ထိုင္မွတ္၊ စႀကၤန္မွတ္ေတြ မွတ္။
ဆယ့္တစ္နာရီကေန တစ္နာရီအထိ အစားအေသာက္စား၊ နားေနမႈျပဳ။
တစ္နာရီကေန ႏွစ္နာရီအထိ တရားနာ၊ စာေမးပြဲစစ္။
ႏွစ္နာရီကေန ေလးနာရီအထိ စႀကၤန္မွတ္၊ ထိုင္မွတ္ေတြကို နာရီဝက္စီ မွတ္ဖို႔’ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ဇယားအတိုင္း ေလးစား လိုက္နာၾကတာ ေတြ႕ရေတာ့ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္မိပါတယ္။
႐ို႐ိုေသေသ စည္းကမ္းလိုက္နာၿပီး အားထုတ္ရင္ ငါးမိနစ္ေလွ်ာ့ေပးၿပီး၊ ႐ို႐ိုေသေသ အားမထုတ္ရင္ ငါးမိနစ္တိုးၿပီး အားထုတ္ခိုင္းတဲ့အခါမွာလည္း တိုင္တန္း ညည္းညဴမႈ မျပဳၾကပါဘူး။
ကေလးတရားစခန္းကို ၂၀၁၁ ခု ဧၿပီလ ၂၁ ရက္ေန႔က အစျပဳၿပီး ၂၃ ရက္ေန႔မွာ အၿပီးသတ္ပါတယ္။
မိဘေတြလည္း ေက်နပ္ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကပါတယ္။
ကေလးေတြကို ေနာက္တစ္ခါ လာၾကဦးမလားလို႔ ေမးေတာ့ ... ‘လာဦးမယ္’တဲ့။
တကယ့္ ပါရမီရွင္ေလးေတြပဲလို႔ မွတ္ယူၿပီး၊
“ေအးခ်မ္းေစရာ ဘာဝနာ ခါခါ အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစေသာ္”လို႔ ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႔သကာ ပီတီျဖာရပါေတာ့တယ္။
အရွင္ပညာသီဟ
Monday, April 25, 2011
အလႉခံပုဂၢိဳလ္ ေ႐ြးသင့္ မေ႐ြးသင့္ - အရွင္ၾသသဓ
ေမး။ ။ တပည့္ေတာ္တို႔ အလႉအတန္းလုပ္လို႔ ဘုန္းႀကီးမ်ား ပင့္ဖိတ္ေသာအခါ ေ႐ြးခ်ယ္၍ ဖိတ္သင့္ပါသလား၊ သို႔မဟုတ္ ရွိေသာဘုန္းႀကီးအားလံုးကို မေ႐ြးခ်ယ္ဘဲ ဖိတ္သင့္ပါသလား။ ဘယ္ဟာက ပိုသင့္ေတာ္ပါသလဲ ဘုရား။ (ဦးဉာဏ္ရွိန္၊ Daly City)
အထက္ပါေမးခြန္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ဒါနအေၾကာင္း အနည္းငယ္ သိမွတ္ဖြယ္ရာမ်ားကို အက်ဥ္း ေျဖဆိုပါမည္။
အက်ယ္ကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု သိလိုပါလွ်င္ မင္းကြန္းတိပိဋကဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသားထားေသာ မဟာဗုဒၶဝင္၊ ပထမတြဲ၊ ပထမပိုင္း၊ ပါရမီေတာ္ခန္း၊ ဒါနပါရမီကို ဖြင့္ဆိုရာ၌ ၾကည့္႐ႈႏိုင္ပါသည္။
ဒါနဟူသည္
လႉဒါန္းအပ္ေသာ ပစၥည္းဝတၳဳကိုလည္းေကာင္း၊ လႉဒါန္းလိုေသာ ေစတနာကိုလည္းေကာင္း “ဒါန”ဟု ေခၚ၏။
ဝတၳဳပစၥည္းသည္ အလႉျပဳလုပ္ရာ အထေျမာက္ဖို႔ရန္ အေရးပါေသာေၾကာင့္ ဒါနမည္၏။
ေစတနာသည္ကား လႉဒါန္းႏိုင္ေၾကာင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒါနမည္၏။
ထိုေစတနာသည္ စြန္႔လႊတ္ လႉဒါန္းဆဲခဏ၌ျဖစ္ေသာ မုၪၥေစတနာ(အလယ္ေစတနာ)ကို ယူရမည္။
ထိုစြန္႔ဆဲေစတနာသည္သာလွ်င္ ဒါန၏ တရားကိုယ္အစစ္ ျဖစ္၏။
စြန္႔လႊတ္သည္ဆိုရာတြင္ ပစၥည္းအေပၚ၌ ကပ္ၿငိတြယ္တာေသာ တဏွာကိုလည္း စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ရမည္။
အလႉခံပုဂၢိဳလ္အေပၚ၌ ပုဂၢိဳလ္စြဲျဖင့္ ကပ္ၿငိတြယ္တာမႈ တဏွာ သံေယာဇဥ္ကိုလည္း စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ရမည္။
ထိုသို႔ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး စြန္႔ႏိုင္မွ စင္ၾကယ္ေသာ ဒါနျဖစ္ႏိုင္ေပမည္။
ဒါန ၂-မ်ိဳး
ဒါနသည္ ပုဂၢလိကဒါန၊ သံဃိကဒါနဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳး ရွိ၏။
ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးႏွစ္ဦး စသည္အား ပိုင္းျခားသတ္မွတ္၍ လႉဒါန္းျခင္းသည္ ပုဂၢိလကဒါန မည္၏။
ပုထုဇဥ္ အရိယာဟု ပါဝင္လာသည့္ပုဂၢိဳလ္ကို မခြဲျခားဘဲ သံဃာေတာ္အားလံုးကို ရည္မွန္း၍ လႉဒါန္းျခင္းသည္ သံဃိကဒါန မည္၏။
အလႉခံပုဂၢိဳလ္အမ်ိဳးအစား ၁၄-ပါး
ဒကၡိဏဝိဘဂၤသုတ္၌ ပုဂၢလိကဒါန ၁၄-မ်ိဳး၊ သံဃိကဒါန ၇-မ်ိဳးတို႔ကို ေဟာေတာ္မူ၏။
ထိုႏွစ္မ်ိဳးတို႔တြင္ ပုဂၢလိကဒါန ၁၄-မ်ိဳးဟူသည္ကား -
၁။ ျမတ္စြာဘုရားအား လႉဒါန္းျခင္း။
၂။ ပေစၥကဗုဒၶါအား လႉဒါန္းျခင္း။
၃။ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ (ဝါ) အရဟတၱဖိုလ္၌တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၄။ အရဟတၱမဂ္၌တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၅။ အနာဂါမ္ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၆။ အနာဂါမိမဂ္၌ တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၇။ သကဒါဂါမ္ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၈။ သကဒါဂါမိမဂ္၌ တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၉။ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၁၀။ ေသာတာပတၱိမဂ္၌ တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၁၁။ သာသနာပအခါ စ်ာန္အဘိညာဏ္ရေသာ ရေသ့တို႔အား လႉဒါန္းျခင္း။
၁၂။ သီလရွိေသာ လူပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၁၃။ သီလမရွိေသာ လူပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၁၄။ တိရစၧာန္တို႔အား လႉဒါန္းျခင္း။
ဤ ၁၄-ပါးတို႔ ျဖစ္၏။
ဤပုဂၢလိကဒါန ၁၄-ပါးတို႔တြင္ တိရစၧာန္အား တစ္နပ္စာ ဝေအာင္ ေကၽြးေမြးလႉဒါန္းလိုက္လွ်င္ ဘဝတစ္ရာတို႔၌ အာယု၊ ဝဏၰ၊ သုခ၊ ဗလ၊ ပဋိဘာနဟူေသာ အက်ိဳးငါးပါး ေပးႏိုင္၏။
သီလမရွိသူအား လႉဒါန္းလွ်င္ ဘဝတစ္ေထာင္၊
သာသနာပ စိတ္ေကာင္းရွိသူ သီလဝႏၲအား လႉဒါန္းလွ်င္ ဘဝတစ္သိန္း၊
သာသနာပ စ်ာန္ရရေသ့အား လႉဒါန္းလွ်င္ ဘဝကုေဋတစ္သိန္း၊
သရဏဂံုသီလရွိေသာ လူသာမေဏမွ စ၍ ေသာတာပတၱိမဂ္၌ တည္သူတို႔အား လႉဒါန္းလွ်င္ ဘဝအသေခ်ၤ၊
ဤမွအထက္ ဘုရားတိုင္ေအာင္ အသေခ်ၤတို႔ခ်ည္း ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ တက္သြား၏။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ “အလႉခံပုဂၢိဳလ္ တစ္ဆယ့္ေလး၊ ေခြးေတာင္ မခ်န္နဲ႔”ဟု ေျပာတတ္ၾက၏။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဤေနရာ၌ ဒါန၏အက်ိဳး အဆင့္ဆင့္ ႀကီးမားလာပံုကို သိေစရန္ ေဟာျပျခင္းသာ ျဖစ္၏။ အက်ိဳးရ နည္းသူမ်ားကို မလႉရဟု ခြဲျခား လႉဒါန္းေစလို၍ မဟုတ္ေပ။
ဤ၌ အလႉခံပုဂၢိဳလ္ ၁၄-မ်ိဳးတြင္ ရဟန္းဒုႆီလကို ေဟာၾကားျခင္း မရွိ၍ မလႉေကာင္း၊ လႉလွ်င္ အျပစ္ရွိသည္ဟု ေျပာတတ္ၾက၏။
သာသနာပ ဒုႆီလပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္း၍ အက်ိဳးမ်ားစြာ ရႏိုင္ပါေသးလွ်င္ သာသနာတြင္း ဒုႆီလပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းလွ်င္ အက်ိဳးရႏိုင္သည္မွာ ယံုမွားဖြယ္ မရွိေပ။
မိလိႏၵပဉႇာက်မ္း၌လည္း လူဒုႆီလထက္ ရဟန္းဒုႆီလပုဂၢိဳလ္က ဘုရား၌ ႐ိုေသမႈ၊ တရား၌ ႐ိုေသမႈ၊ သံဃာ၌ ႐ိုေသမႈ စေသာ ဂုဏ္ဆယ္ပါးတို႔ျဖင့္ သာလြန္ေၾကာင္းကို အရွင္နာဂသိန္မေထရ္က မိလိႏၵမင္းႀကီးအား ေဟာၾကားခ်က္လည္း ရွိေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းဒုႆီလအား လႉဒါန္းျခင္းသည္ အက်ိဳးမရ၊ အျပစ္သာရွိသည္ဟု မေျပာသင့္ပါေပ။
ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ - သာသနာပအခါ ဒုႆီလမ်ားက သာသနာေတာ္ကို အေႏွာင့္အယွက္ မေပး၊ သာသနာတြင္း ဒုႆီလကား သာသနာေတာ္ကို ေႏွာင့္ယွက္တတ္ေသာေၾကာင့္ မလႉဒါန္းသင့္ဟု ေျပာဆိုတတ္၏။
ဤသို႔လည္း မေျပာသင့္ေပ။
အေၾကာင္းမွာ သံဃိကဒါန (၇)မ်ိဳးကို ေဟာရာ အဆံုးသတ္တြင္ -
“အာနႏၵာ ... ေနာင္အခါ၌ ရဟန္းအမည္ခံ႐ုံမွ်သာျဖစ္၍ သကၤန္းလည္ပင္း၌ စည္းထားေသာ သီလမရွိေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ျဖစ္ေပၚလာလတၱံ႕။ သံဃာကို ရည္မွန္းေသာစိတ္ျဖင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္တို႔၌ လႉဒါန္းၾကကုန္လတၱံ႕။ ထိုအခါ၌ေသာ္မွလည္း သံဃိကအလႉကို ေကာင္းက်ိဳးအသေခ်ၤ ရႏိုင္ေသး၏ဟု ငါဘုရား ေဟာေတာ္မူ၏”ဟူ၍ ေဟာေတာ္မူသည္က တစ္ခ်က္၊
အလႉ၏ စင္ၾကယ္ျခင္း ဒကၡိဏဝိသုဒၶိေလးပါးတို႔တြင္ ပထမအခ်က္မွာ အလႉခံပုဂၢိဳလ္က သီလမရွိေသာ္လည္း အလႉဒါယကာက သီလစင္ၾကယ္ေနလွ်င္ ထိုအလႉသည္ ဒါယကာေၾကာင့္ စင္ၾကယ္ေသာဒါန ျဖစ္ႏိုင္၏ဟု ေဟာထားသည္လည္း တစ္ခ်က္တို႔ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။
တဖန္ ေျပာတတ္သည္မွာ -
ဒုႆီလပုဂၢိဳလ္ကို လႉဒါန္းလွ်င္ ကိုယ္ပါ အလိုတူ အလိုပါျဖစ္၍ ကုသိုလ္မရသည့္အျပင္ အျပစ္ပင္ ျဖစ္တတ္၏ဟု ေျပာဆိုတတ္ၾက၏။
ဤေနရာ၌ သူ႔၏ က်င့္ၾကံ ျပဳမႈ ေနမႈကို မိမိက အလိုတူ အားေပး ခ်ီးေျမႇာက္လိုေသာ စိတ္ေစတနာဆိုးျဖင့္ လႉဒါန္းမွသာ အျပစ္ရွိ၏။
သူ၏ အက်င့္အၾကံကို ပမာဏမထားဘဲ စင္ၾကယ္ေသာစိတ္ျဖင့္ “အလႉခံပုဂၢိဳလ္ ေရာက္လာလွ်င္ လႉဒါန္းထိုက္သည္”ဟု သေဘာထား၍ လႉဒါန္းလွ်င္ကား အျပစ္မရွိေၾကာင္း သတိျပဳရာ၏။
သံဃိက အလႉဒါန (၇)မ်ိဳး
၁။ ဘုရားအမႉးရွိေသာ ဘိကၡဳသံဃာ ဘိကၡဳနီသံဃာအား လႉဒါန္းျခင္း။
၂။ ဘုရားပရိနိဗၺာန္စံၿပီးေနာက္ ဘိကၡဳသံဃာ ဘိကၡဳနီသံဃာအား လႉဒါန္းျခင္း။
၃။ ဘိကၡဳသံဃာ သက္သက္အားသာ လႉဒါန္းျခင္း။
၄။ ဘိကၡဳနီသံဃာ သက္သက္အားသာ လႉဒါန္းျခင္း။
၅။ မိမိတတ္ႏိုင္သေလာက္ အေရအတြက္ျဖင့္ ဘိကၡဳႏွင့္ ဘိကၡဳနီသံဃာ ႏွစ္ဖက္လံုးကို အေရအတြက္ ေလွ်ာက္ထား၍ လႉဒါန္းျခင္း။
၆။ ဘိကၡဳသံဃာ တစ္ဖက္၌သာ မိမိတတ္ႏိုင္သေလာက္ ေလွ်ာက္ထား၍ လႉဒါန္းျခင္း။
၇။ ဘိကၡဳနီသံဃာ တစ္ဖက္၌သာ မိမိတတ္ႏိုင္သေလာက္ ေလွ်ာက္ထား၍ လႉဒါန္းျခင္း။
ဟူ၍ (၇)ပါး ေဟာေတာ္မူ၏။
ဘုရားလက္ထက္က လူအေပါင္းတို႔သည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္ကို မစြဲဘဲ သံဃာေတာ္ကိုသာ လႉဒါန္းတတ္ၾက၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးစြဲ ဒကာစြဲ သံေယာဇဥ္ အေႏွာင္အဖြဲ႕မွ လြတ္ေျမာက္ၾက၏။
သို႔ျဖစ္၍ သံဃိကဒါန ျပဳလုပ္လိုေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ စင္ၾကယ္ေသာ သံဃိကဒါနျဖစ္ေစရန္ (အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ အ႒ကနိပါတ္၊ ဂဟပတိဝဂ္၊ ဒုတိယသုတ္လာ) ဥဂၢသူေဌး၏ က်င့္နည္းကို မ်ားစြာ အတုယူထိုက္လွေပသည္။
ဥဂၢသူေဌးအေၾကာင္း အက်ဥ္း
အခါတပါး ဘုရားရွင္သည္ ဝဇၨီတိုင္း၊ ဆင္႐ြာ၌ သီတင္းသံုးေနစဥ္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို “ခ်စ္သားတို႔၊ ဤဆင္႐ြာ၌ေနေသာ ဥဂၢသူေဌးကို အံဖြယ္ရွစ္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုသူဟူ၍ မွတ္ယူရမည္”ဟု ေျပာၿပီး အက်ယ္မေဟာဘဲ ေက်ာင္းထဲသို႔ ဝင္သြား၏။
ထို႔ေနာက္ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ နံနက္အခါ ဥဂၢသူေဌးအိမ္သို႔ သြား၍ ထိုရွစ္ပါးကို ေမးေသာအခါ ဥဂၢသူေဌးက “တပည့္ေတာ္ ဘုရားဆိုလိုသည္ကို အတိအက် မသိရေသာ္လည္း တပည့္ေတာ္မွာ ထင္ရွားရွိေသာ အံ့ဖြယ္ရွစ္ပါးကို ေလွ်ာက္ထားပါမည္”ဟု ဆို၍ အက်ယ္ကို ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
ဤအံဖြယ္ရွစ္ပါးတို႔သည္ကား -
၁။ တပည့္ေတာ္ ကံ့ေကာ္ေတာဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ေသာက္စားမူးယစ္ေနစဥ္ ဘုရားႂကြလာသည္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျမင္ျမင္ခ်င္း အမူးေပ်ာက္၍ ၾကည္ညိဳျခင္း သဒၶါတရား ေကာင္းစြာ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါသည္။ ဤကား ပထမအံ့ဖြယ္။
၂။ ထိုပထမဆံုးေတြ႕ေသာအခါ၌ပင္ ဘုရားထံ ခ်ဥ္းကပ္ တရားနာၾကားၿပီး ေသာတာပန္ျဖစ္၍ ျဗဟၼစရိယ ပၪၥမသီလ (‘ကာေမသုမိစၧာစာရ’အစား ‘ျဗဟၼစရိယ’ကို ေစာင့္ထိန္းျခင္း)ကို ေဆာက္တည္ က်င့္သံုးပါ၏။ ဤကား ဒုတိယအံ့ဖြယ္။
၃။ တပည့္ေတာ္မွာ မယားေလးေယာက္ရွိ၍ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ “ငါသည္ ယခု ျဗဟၼစရိယသီလကို ေဆာက္တည္ထားေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ သင္တို႔သည္ ဤအိမ္မွာပင္ ေနလိုကလည္း စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားကို သံုးစြဲ၍ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳ ေနႏိုင္ေၾကာင္း၊ မိဘအိမ္ျပန္လိုကလည္း ျပန္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ အျခားေယာက်္ား ယူလိုကလည္း အဘယ္သူအား ေပးရမည္ကို ၫႊန္ျပေစလိုေၾကာင္း” ေျပာ၏။
ထိုအခါ အႀကီးဆံုးမယားက “အကၽြႏု္ပ္ကို ဤမည္ေသာသူအား ေပးပါ”ဟု ဆိုသျဖင့္ ထိုေယာက်္ားအေခၚခိုင္းၿပီး ေရစက္ခ်၍ စြန္႔လႉလိုက္ပါ၏။ ထိုသို႔ စြန္႔လႉလိုက္ရသည့္အတြက္ တပည့္ေတာ္မွာ အနည္းငယ္မွ် စိတ္ေဖာက္ျပားျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ ဤကား တတိယအံဖြယ္။
၄။ တပည့္ေတာ္အိမ္မွာ ရွိေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔ကို ကိုယ္က်င့္သီလရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔ႏွင့္ မခြဲျခမ္းဘဲ အတူသံုးေဆာင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ဤကား စတုတၳအံ့ဖြယ္။
၅။ တပည့္ေတာ္သည္ ရဟန္းတစ္ပါးပါးထံ ခ်ဥ္းကပ္လွ်င္ ႐ိုေသစြာ ခ်ဥ္းကပ္ပါ၏။ မ႐ိုမေသ မခ်ဥ္းကပ္ပါ။ ရဟန္းေတာ္က တရားေဟာလွ်င္ ႐ိုေသစြာ နာၾကားပါ၏။ မ႐ိုမေသ မနာပါ။ ထိုအရွင္ျမတ္က တရားမေဟာလွ်င္လည္း တပည့္ေတာ္ကပင္ ထိုအရွင္အား ေဟာပါ၏။ ဤကား ပၪၥမအံ့ဖြယ္။
၆။ တပည့္ေတာ္အိမ္၌ အလႉရွိ၍ သံဃာေတာ္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္လွ်င္ နတ္မ်ားက ႀကိဳတင္ လာေရာက္၍ “သူႂကြယ္ - ဤပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားကား အရိယာႀကီးမ်ားတည္း၊ ဤပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားကား ပုထုဇဥ္သီလဝႏၲႀကီးမ်ားတည္း၊ ဤပုဂၢိဳလ္မ်ားကား ဒုႆီလမ်ားတည္း”ဟု ေျပာတတ္ၾက၏။ ထိုသို႔လာေျပာျခင္းကား တပည့္ေတာ္အဖို႔ အံ့ၾသဖြယ္ မဟုတ္ပါ။
အံ့ၾသစရာအေၾကာင္းမွာကား တပည့္ေတာ္ သံဃာကို ဆြမ္းလႉဒါန္းလွ်င္ “ဤပုဂၢိဳလ္ကား အရိယာသီလဝႏၲျဖစ္သည့္အတြက္ မ်ားမ်ား လႉမည္၊ ဤပုဂၢိဳလ္ကား ဒုႆီလျဖစ္သည့္အတြက္ နည္းနည္း လႉမည္”ဟု စိတ္ျဖစ္ျခင္း အလ်င္း မရွိပါ။ စင္စစ္အားျဖင့္ တပည့္ေတာ္သည္ အရိယာပုဂၢိဳလ္၊ သီလရွိေသာပုဂၢိဳလ္၊ သီလမရွိေသာပုဂၢိဳလ္ ဟူ၍ မခြဲျခားဘဲ တူမွ်ေသာစိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍သာ လႉဒါန္းပါ၏။ ဤကား ဆ႒မအံ့ဖြယ္။
၇။ တပည့္ေတာ္ကို နတ္မ်ားလာေရာက္၍ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ေျပာၾကားၾကပါ၏။ ယင္းသို႔ ေျပာၾကားျခင္းသည္ တပည့္ေတာ္အဖို႔ အံ့ၾသဖြယ္ မဟုတ္ပါ။ အံ့ၾသဖြယ္အေၾကာင္းမွာကား ထိုကဲ့သို႔ နတ္တို႔လာေျပာလွ်င္ “သင္နတ္မင္းတို႔က လာေျပာသည္ျဖစ္ေစ၊ မေျပာသည္ျဖစ္ေစ၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္သည္ကား သြကၡာတဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ တရားသာ ျဖစ္၏”ဟု တပည့္ေတာ္က ေျပာလိုက္ပါ၏။ ဤကဲ့သို႔ နတ္တို႔ႏွင့္ အတံု႔အျပန္ စကားေျပာဆိုရသည့္အတြက္လည္း တပည့္ေတာ္၌ မာန္မာနျဖစ္ျခင္း အလ်င္း မရွိပါ။ ဤကား သတၱမအံ့ဖြယ္။
၈။ အကယ္၍မ်ား ျမတ္စြာဘုရားထက္ ေစာ၍ တပည့္ေတာ္က အရင္ ေသသြားသည္ ဆိုပါစို႔၊ ဘုရားက “ဥဂၢသူေဌးမွာ လူ႔ဘံုသို႔ ျပန္မလာေတာ့ေပ။ အနာဂါမ္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္၏”ဟု မိန္႔ေတာ္မူလွ်င္ အထူးအဆန္း မဟုတ္ပါ။ ယခုပင္လွ်င္ တပည့္ေတာ္သည္ အနာဂါမ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဤအေၾကာင္းကို ယခုကပင္ သိၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ဤကား အ႒မအံ့ဖြယ္ ျဖစ္ပါသည္။
ဤသို႔ လာေမးေသာ ရဟန္းအား ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
ဤဥဂၢသူေဌး၏ အံ့ဖြယ္ရွစ္ပါးအနက္ နံပါတ္ (၆)အံ့ဖြယ္၌ “ဥဂၢသူေဌးသည္ အရိယာ၊ သီလဝႏၲ၊ ဒုႆီလ ပုဂၢိဳလ္သံုးမ်ိဳးလံုး၌ တူညီေသာ စိတ္ထားျဖင့္ လႉဒါန္းသည္”ဟု လာရွိရာ အဘယ္သို႔ေသာနည္းျဖင့္ တူမွ်ႏိုင္သည္ကို သိရွိရန္ လိုအပ္လာေပသည္။
တူမွ်ႏိုင္ျခင္း အေၾကာင္းရင္း ႏွလံုးသြင္းမွာကား -
ပင့္ဖိတ္တုန္းကပင္ သံဃာေတာ္အားလံုးကို ရည္စူး ပင့္ဖိတ္ထားသည့္အတိုင္း ရဟႏၲာႀကီးမ်ားအား လႉဒါန္းသည့္အခါမွာလည္း မ်က္ႏွာကို မၾကည့္။ ရဟႏၲာႀကီးမ်ားကို ငါလႉဒါန္းရသည္ဟုလည္း အမွတ္မထား။ ဘုရားတပည့္သား အရိယာအေပါင္းတည္းဟူေသာ သံဃာအားသာ ငါလႉဒါန္းရသည္ဟု သေဘာထား၏။
ဒုႆီလအား လႉဒါန္းေသာအခါမွာလည္း ဒုႆီလ၏ မ်က္ႏွာကို မၾကည့္။ ငါသည္ ဒုႆီလကို လႉဒါန္းရသည္ဟုလည္း သေဘာမထား။ ဘုရားတပည့္သား အရိယာအေပါင္းတည္းဟူေသာ သံဃာေတာ္ျမတ္အားသာ ငါလႉဒါန္းရသည္ဟု သေဘာထားသျဖင့္ စိတ္သေဘာထားခ်င္း တထပ္တည္း တူႏိုင္ေပသည္။
ဤဥဂၢသူႂကြယ္ထံုးကို ႏွလံုးမူ၍ ျမင့္ျမတ္ေသာ သံဃိကဒါနျဖစ္ရန္ ပုဂၢိဳလ္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျခင္း၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲ စြဲျခင္းကို လံုးဝ ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီးလွ်င္ သံဃာ့အာ႐ုံသို႔ စိတ္ေျဖာင့္မတ္စြာ သက္ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္သင့္လွေပသည္။
မွန္၏။
သကၤန္းလက္မွာ စည္းကာ အမည္ခံမွ်ေလာက္သာ က်န္ေတာ့သည့္ ဒုႆီလပုဂၢိဳလ္တို႔၌ပင္ေသာ္လည္း သံဃာကို အာ႐ုံျပဳ၍ လႉဒါန္းႏိုင္ပါမူ ေကာင္းက်ိဳးအသေခ်ၤ ေပးစြမ္းႏိုင္ေၾကာင္း ဒကၡိဏဝိဘဂၤသုတ္၌ တိုက္႐ိုက္ ေဟာထားသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
သံဃာ၌ အ႐ုိအေသျပဳျခင္းငွာ စြမ္းႏိုင္လွ်င္ သံဃိကဒါန ေျမာက္ေပေတာ့သည္သာ။
ဤကား သံဃိကဒါနေျမာက္ေအာင္ လႉဒါန္းရာ၌ မည္ကဲ့သို႔ ႏွလံုးထားရမည္ကို သိေအာင္ ရွင္းျပေသာ စကားရပ္ ျဖစ္ေပသည္။
သပၸဳရိသဒါနသုတ္လာ အလႉရွစ္မ်ိဳး
ထိုမွတပါးလည္း အခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားက ပုဂၢိဳလ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္၍ လႉဒါန္းလိုၾက၏။
ထိုသို႔ လႉဒါန္းလိုရာ၌ကား အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ အ႒ကနိပါတ္၊ ဒါနဝဂ္၊ သပၸဳရိသဒါနသုတ္လာ အလႉရွစ္မ်ိဳးအေၾကာင္းကိုလည္း သိသင့္ေပသည္။
ဤရွစ္ပါးတို႔ဟူသည္ကား -
၁။ အလႉဝတၳဳပစၥည္းကို သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ လွပေအာင္ ျပဳလုပ္၍ လႉဒါန္းျခင္း။
၂။ မြန္ျမတ္ေသာ အရာမ်ိဳးကိုသာ လႉဒါန္းျခင္း။
၃။ သင့္ေလ်ာ္ ေလ်ာက္ပတ္ေသာအခါ၌ (လိုအပ္ေနေသာအခါမ်ိဳး၌) လႉဒါန္းျခင္း။
၄။ အလႉခံတို႔ႏွင့္ အပ္စပ္ေသာ ပစၥည္းကိုသာ လႉဒါန္းျခင္း။
၅။ အလႉခံပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ လႉဖြယ္ဝတၳဳကို ေ႐ြးခ်ယ္စိစစ္၍ လႉဒါန္းျခင္း (ဝိေစယ်ဒါန)
၆။ မိမိတတ္စြမ္းႏိုင္သမွ် မျပတ္မလပ္ လႉဒါန္းျခင္း။
၇။ လႉဒါန္းေသာအခါ စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစ၍ လႉဒါန္းျခင္း။
၈။ လႉဒါန္းၿပီးေနာက္လည္း ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ စိတ္ကို ထားႏိုင္ျခင္း။
ဤရွစ္ပါးတို႔ပင္ ျဖစ္၏။
ဤရွစ္မ်ိဳးတို႔တြင္ နံပါတ္ (၅) ဝိေစယ်ဒါန၌ အလႉခံပုဂၢိဳလ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္း၊ လႉဖြယ္ဝတၳဳကို ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္းဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳး ရွိ၏။
ထိုတြင္ လံုးဝ သီလမရွိေသာ သာသနာပ ဗာဟိရက အလႉခံပုဂၢိဳလ္တို႔ကို ပယ္ရွား၍ သီလစေသာ ဂုဏ္ေက်းဇူးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သာသနာတြင္းသား အလႉခံပုဂၢိဳလ္တို႔အား လႉဒါန္းျခင္းသည္ အလႉခံပုဂၢိဳလ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္၍ လႉဒါန္းျခင္း မည္၏။
မိမိ၌ အေကာင္း အဆိုး လႉဖြယ္ဝတၳဳ ႏွစ္မ်ိဳး ရွိေနရာဝယ္ ယုတ္ညံ့ေသာ လႉဖြယ္ပစၥည္းကို ပယ္ရွား၍ ေကာင္းႏိုးရာရာ လႉဖြယ္ပစၥည္းကို လႉဒါန္းျခင္းသည္ လႉဖြယ္ဝတၳဳကို ေ႐ြးခ်ယ္၍ လႉဒါန္းျခင္း မည္၏ဟု အ႒ကထာ၌ ဖြင့္ဆိုထားေပသည္။
ဥဂၢသူေဌး သံဃိကဒါနျဖစ္ေအာင္ သူ၏ ႏွလံုးထားပံုကို ေျပာခဲ့စဥ္က သူတစ္ဦးတည္းျဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္ထားကြဲစရာ အေၾကာင္း မရွိ။ သူ႔အဖို႔မွာကား အရိယာျဖစ္ေနသည့္အတြက္လည္း သံဃိကဒါနေျမာက္ေအာင္ လႉဒါန္းရာ၌ အလြန္လြယ္ကူလွ၏။
ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးခ်င္းအေနျဖင့္ ဒုႆီလျဖစ္ေစ၊ သီလဝႏၲျဖစ္ေစ မိမိၾကည္ညိဳရာ ရဟန္းကို ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္သည္မွာကား ျပႆနာ မရွိေပ။ ဆည္းကပ္ခြင့္ ရွိသည္။ လႉဒါန္းခြင့္ ရွိသည္။
သို႔ေသာ္ အဖြဲ႕အစည္းျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ အမ်ားစုေပါင္း၍ျဖစ္ေစ လႉဒါန္းရာ၌ကား ပုထုဇဥ္မ်ားျဖစ္၍ သေဘာထားတူဖို႔ ခဲယဥ္းလွေပသည္။
အမ်ားသေဘာကို အဓိက လိုက္ေလ်ာ၍ ျပဳလုပ္သင့္ေပသည္။
ဒုႆီလရဟန္းမ်ား ပါေနလွ်င္ အုတ္အေရာေရာ ေက်ာက္အေရာေရာ ျဖစ္ေန၍ သီလဝႏၲရဟန္းမ်ားမွာ ေရွာင္ၾကဥ္တတ္ၾကသည္။
ထိုသို႔ျဖစ္ေနလွ်င္ အလႉပြဲ ပ်က္တတ္သည္။
မပ်က္သည့္တိုင္ေအာင္ ဒကာမ်ား မေက်မနပ္ျဖင့္ လႉဒါန္းေနၾကရေသာေၾကာင့္ ဝမ္းေျမာက္မႈ ေသာမနႆကင္းေနရကား ဒါနေစတနာမွာ စင္ၾကယ္မႈ မရွိေတာ့ေပ။ မထက္သန္ေတာ့ေပ။
ေစတနာ မထက္သန္လွ်င္ အက်ိဳးေပးလည္း မထက္သန္ေတာ့။
ထို႔ေၾကာင့္ အလႉပြဲပ်က္မည့္ ဒုႆီလပုဂၢိဳလ္မ်ားပါေနလွ်င္ မိမိတို႔အေနျဖင့္ ရဟန္းဘက္၊ ဒကာဘက္ ႏွစ္ဘက္ညိႇႏိႈင္း၍ သတိထားကာ လုပ္ေဆာင္သင့္လွေပသည္။
လိုရင္းမွာ အကုသိုလ္မျဖစ္ေရးပင္ ျဖစ္၏။
အျခားေသာ ဒါနအမည္မ်ား
ဒါနဟူသည္ လူမ်ိဳးမေ႐ြး ဘာသာမေ႐ြး လုပ္ၾက၏။
ျပဳလုပ္ပံု ကြဲျပားသလို ရည္႐ြယ္ခ်က္လည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾက၏။
ထို႔ေၾကာင့္ မိမိတို႔အေနျဖင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာဒါနမ်ားကို ေ႐ြးခ်ယ္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ၾကေစရန္ ရည္သန္၍ ေအာက္ပါ ဒါနအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုလည္း ထည့္သြင္းေပးလိုက္ေပသည္။
ေအာက္ပါ ဒါနရွစ္မ်ိဳးသည္ အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ အ႒ကနိပါတ္၊ ဒါနဝဂ္၊ ပထမသုတ္၌ လာ၏။
ဤရွစ္မ်ိဳးတို႔ဟူသည္ကား -
၁။ အလႉခံေရာက္လာလွ်င္ ၾကန္႔ၾကာမေနဘဲ အေရးတယူ လႉဒါန္းျခင္း။
၂။ အကဲ့ရဲ႕ခံရမည္ကိုလည္းေကာင္း၊ အပါယ္က်မည္ကိုလည္းေကာင္း ေၾကာက္၍ လႉဒါန္းျခင္း။
၃။ မိမိအား ေရွးက ေပးကမ္းခဲ့ဖူးသူဟူ၍ မိမိက လႉဒါန္းျခင္း။
၄။ ဤပုဂၢိဳလ္သည္ ယခု ငါက ေပးလႉလိုက္လွ်င္ ေနာင္အခါ ငါ့အား ျပန္၍ ေပးလႉလိမ့္မည္ဟု ရည္႐ြယ္၍ ေပးလႉျခင္း။
၅။ လႉဒါန္းျခင္းသည္ ေကာင္းေသာအလုပ္ျဖစ္သည္ဟု ႏွလံုးသြင္း၍ လႉဒါန္းျခင္း။
၆။ ငါသည္ ခ်က္ျပဳတ္၍ စားေနသူျဖစ္ပါလ်က္ မခ်က္မျပဳတ္ရေသာ (ခ်က္စရာမရွိေသာ) ပုဂၢိဳလ္အား မလႉဘဲ စားျခင္းငွာ မသင့္ဟု ႏွလံုးသြင္း၍ လႉဒါန္းျခင္း။
၇။ ဤအလႉကို ငါလႉလိုက္လွ်င္ ငါ၏ ေကာင္းေသာဂုဏ္သတင္း ေက်ာ္ေစာသံမ်ား လႊမ္းမိုးျပန္႔ႏွံ႔သြားေပလိမ့္မည္ဟု ႏွလံုးသြင္း၍ လႉဒါန္းျခင္း။
၈။ သမထဝိပႆနာ ဘာဝနာတရား အားထုတ္ရာမွာ စိတ္ေကာင္းစြာ မတည္ၾကည္ဘဲရွိခဲ့ေသာ္ ထိုစိတ္တည္ၾကည္ေစရန္ အဆင္တန္ဆာျဖစ္ေစဖို႔ ရည္႐ြယ္၍ လႉဒါန္းျခင္း။
ဤရွစ္ပါးတို႔ ျဖစ္၏။
ဤရွစ္ပါးတို႔တြင္ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ေသာ ဒါနသည္သာ အျမတ္ဆံုး ျဖစ္၏။
အေၾကာင္းမွာ - ေနာက္ဆံုးဒါနသည္ သမထဝိပႆနာ အားထုတ္ရာ၌ စိတ္တည္ၾကည္ ႐ႊင္လန္းလာေအာင္ အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳကာ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ရေၾကာင္း ဒါနအထူးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
ေရွးဒါန (၇)ပါးကား ဤသို႔ မျပဳႏိုင္ၾက။
ထိုသို႔ မျပဳႏိုင္ၾကသည့္ ဒါနထဲတြင္လည္း (၁)ဒါနႏွင့္ (၅)ဒါနသည္ ျမတ္ေသာဒါနပင္ ျဖစ္၏။
(၇)ဒါနသည္ အညံ့စားဒါန ျဖစ္၏။
(၂၊ ၃၊ ၄၊ ၆)ဒါနတို႔မွာ အလတ္စားဒါနသာ ျဖစ္၏။
တတိယဒါနသုတ္လာ ဒါနရွစ္မ်ိဳး
တတိယဒါနသုတ္၌လာေသာ အျခားဒါနရွစ္မ်ိဳးကိုလည္း သိသင့္ေပသည္။
၎ရွစ္ပါးတို႔ဟူသည္ကား -
၁။ ခ်စ္ခင္၍ ေပးျခင္း။
၂။ မလႊဲသာသည့္အတြက္ မုန္းလ်က္ႏွင့္ပင္ ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ ေပးျခင္း။
၃။ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဘာမွ်မသိ နားမလည္ဘဲ ေပးျခင္း။
၄။ အမ်ားကဲ့ရဲ႕မည္ကို ေၾကာက္၍လည္းေကာင္း၊ အပါယ္က်မည္ကို ေၾကာက္၍လည္းေကာင္း၊ အလႉခံက တစံုတရာ ရန္ျပဳမည္ကို ေၾကာက္၍လည္းေကာင္း ေပးျခင္း။
၅။ ငါ့မိဘဘိုးဘြား အဆက္ဆက္ကပင္ ေပးကမ္းလႉဒါန္းမႈ ရွိခဲ့သည္။ ဤအဆက္အႏြယ္ကို ယုတ္ေလ်ာ့ေစျခင္းငွာ မထိုက္ဟု ႏွလံုးသြင္း၍ ေပးျခင္း။
၆။ ဤအလႉကို လႉ၍ ေသလြန္သည့္ေနာက္ နတ္ျပည္ေရာက္ရန္ ရည္သန္၍ ေပးလႉျခင္း။
၇။ ဤအလႉကို လႉလိုက္လွ်င္ ငါ၏စိတ္သည္ ၾကည္လင္သြားလိမ့္မည္၊ ႏွစ္သက္႐ႊင္လန္းသြားလိမ့္မည္ဟု စိတ္ႏွစ္သက္႐ႊင္လန္းမႈကို ေျမာ္႐ႈ၍ လႉဒါန္းျခင္း။
၈။ သမထဝိပႆနာ ဘာဝနာတရား အားထုတ္ရာမွာ စိတ္ေကာင္းစြာ မတည္ၾကည္ဘဲရွိခဲ့ေသာ္ ထိုစိတ္တည္ၾကည္ေစရန္ အဆင္တန္ဆာျဖစ္ေစဖို႔ ရည္႐ြယ္၍ လႉဒါန္းျခင္း။
ဤရွစ္ပါးတို႔ ျဖစ္၏။
ဤရွစ္ပါးတို႔တြင္ နံပါတ္ (၈)ဒါနသည္သာ အျမတ္ဆံုး ျဖစ္၏။
(၆၊ ၇)ဒါနတို႔မွာ သင့္ေလ်ာ္ေကာင္းျမတ္ေသာ ကုသိုလ္အရာ၌ ျဖစ္သည့္ ပုညဝိသယဒါန ျဖစ္၏။
က်န္ေသာဒါနတို႔မွာ ေလာကအရာ ေပးကမ္းၾကေသာ ေလာကဝိသယဒါနမ်ိဳးျဖစ္၍ အည့ံစားသာ ျဖစ္ေပသည္။
ဤသုတ္၌ ကုသိုလ္အရာ၌ ျပဳေသာ ဒါနမ်ိဳးႏွင့္ ေလာကအရာ၌ ျပဳရေသာ ဒါနမ်ိဳးဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳး ခြဲျခား၍လည္း သိႏိုင္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဒါနရွင္အေပါင္းတို႔သည္ သံသရာဝဋ္မွ ထြက္ေျမာက္ႏိုင္ေၾကာင္း ဝိဝ႗နိႆိတဒါန၊ သံသရာကို မငဲ့ေသာ ပါရမီေျမာက္ ဒါနမ်ားကို ျပဳလုပ္ႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း ေစတနာေကာင္းျဖင့္ ပတၳနာေလာင္းအပ္ပါသည္။
အရွင္ၾသသဓ
ဓမၼနႏၵဝိဟာရ
၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၇ ရက္
အထက္ပါေမးခြန္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ဒါနအေၾကာင္း အနည္းငယ္ သိမွတ္ဖြယ္ရာမ်ားကို အက်ဥ္း ေျဖဆိုပါမည္။
အက်ယ္ကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု သိလိုပါလွ်င္ မင္းကြန္းတိပိဋကဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသားထားေသာ မဟာဗုဒၶဝင္၊ ပထမတြဲ၊ ပထမပိုင္း၊ ပါရမီေတာ္ခန္း၊ ဒါနပါရမီကို ဖြင့္ဆိုရာ၌ ၾကည့္႐ႈႏိုင္ပါသည္။
ဒါနဟူသည္
လႉဒါန္းအပ္ေသာ ပစၥည္းဝတၳဳကိုလည္းေကာင္း၊ လႉဒါန္းလိုေသာ ေစတနာကိုလည္းေကာင္း “ဒါန”ဟု ေခၚ၏။
ဝတၳဳပစၥည္းသည္ အလႉျပဳလုပ္ရာ အထေျမာက္ဖို႔ရန္ အေရးပါေသာေၾကာင့္ ဒါနမည္၏။
ေစတနာသည္ကား လႉဒါန္းႏိုင္ေၾကာင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒါနမည္၏။
ထိုေစတနာသည္ စြန္႔လႊတ္ လႉဒါန္းဆဲခဏ၌ျဖစ္ေသာ မုၪၥေစတနာ(အလယ္ေစတနာ)ကို ယူရမည္။
ထိုစြန္႔ဆဲေစတနာသည္သာလွ်င္ ဒါန၏ တရားကိုယ္အစစ္ ျဖစ္၏။
စြန္႔လႊတ္သည္ဆိုရာတြင္ ပစၥည္းအေပၚ၌ ကပ္ၿငိတြယ္တာေသာ တဏွာကိုလည္း စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ရမည္။
အလႉခံပုဂၢိဳလ္အေပၚ၌ ပုဂၢိဳလ္စြဲျဖင့္ ကပ္ၿငိတြယ္တာမႈ တဏွာ သံေယာဇဥ္ကိုလည္း စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ရမည္။
ထိုသို႔ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး စြန္႔ႏိုင္မွ စင္ၾကယ္ေသာ ဒါနျဖစ္ႏိုင္ေပမည္။
ဒါန ၂-မ်ိဳး
ဒါနသည္ ပုဂၢလိကဒါန၊ သံဃိကဒါနဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳး ရွိ၏။
ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးႏွစ္ဦး စသည္အား ပိုင္းျခားသတ္မွတ္၍ လႉဒါန္းျခင္းသည္ ပုဂၢိလကဒါန မည္၏။
ပုထုဇဥ္ အရိယာဟု ပါဝင္လာသည့္ပုဂၢိဳလ္ကို မခြဲျခားဘဲ သံဃာေတာ္အားလံုးကို ရည္မွန္း၍ လႉဒါန္းျခင္းသည္ သံဃိကဒါန မည္၏။
အလႉခံပုဂၢိဳလ္အမ်ိဳးအစား ၁၄-ပါး
ဒကၡိဏဝိဘဂၤသုတ္၌ ပုဂၢလိကဒါန ၁၄-မ်ိဳး၊ သံဃိကဒါန ၇-မ်ိဳးတို႔ကို ေဟာေတာ္မူ၏။
ထိုႏွစ္မ်ိဳးတို႔တြင္ ပုဂၢလိကဒါန ၁၄-မ်ိဳးဟူသည္ကား -
၁။ ျမတ္စြာဘုရားအား လႉဒါန္းျခင္း။
၂။ ပေစၥကဗုဒၶါအား လႉဒါန္းျခင္း။
၃။ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ (ဝါ) အရဟတၱဖိုလ္၌တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၄။ အရဟတၱမဂ္၌တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၅။ အနာဂါမ္ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၆။ အနာဂါမိမဂ္၌ တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၇။ သကဒါဂါမ္ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၈။ သကဒါဂါမိမဂ္၌ တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၉။ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၁၀။ ေသာတာပတၱိမဂ္၌ တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၁၁။ သာသနာပအခါ စ်ာန္အဘိညာဏ္ရေသာ ရေသ့တို႔အား လႉဒါန္းျခင္း။
၁၂။ သီလရွိေသာ လူပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၁၃။ သီလမရွိေသာ လူပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းျခင္း။
၁၄။ တိရစၧာန္တို႔အား လႉဒါန္းျခင္း။
ဤ ၁၄-ပါးတို႔ ျဖစ္၏။
ဤပုဂၢလိကဒါန ၁၄-ပါးတို႔တြင္ တိရစၧာန္အား တစ္နပ္စာ ဝေအာင္ ေကၽြးေမြးလႉဒါန္းလိုက္လွ်င္ ဘဝတစ္ရာတို႔၌ အာယု၊ ဝဏၰ၊ သုခ၊ ဗလ၊ ပဋိဘာနဟူေသာ အက်ိဳးငါးပါး ေပးႏိုင္၏။
သီလမရွိသူအား လႉဒါန္းလွ်င္ ဘဝတစ္ေထာင္၊
သာသနာပ စိတ္ေကာင္းရွိသူ သီလဝႏၲအား လႉဒါန္းလွ်င္ ဘဝတစ္သိန္း၊
သာသနာပ စ်ာန္ရရေသ့အား လႉဒါန္းလွ်င္ ဘဝကုေဋတစ္သိန္း၊
သရဏဂံုသီလရွိေသာ လူသာမေဏမွ စ၍ ေသာတာပတၱိမဂ္၌ တည္သူတို႔အား လႉဒါန္းလွ်င္ ဘဝအသေခ်ၤ၊
ဤမွအထက္ ဘုရားတိုင္ေအာင္ အသေခ်ၤတို႔ခ်ည္း ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ တက္သြား၏။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ “အလႉခံပုဂၢိဳလ္ တစ္ဆယ့္ေလး၊ ေခြးေတာင္ မခ်န္နဲ႔”ဟု ေျပာတတ္ၾက၏။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဤေနရာ၌ ဒါန၏အက်ိဳး အဆင့္ဆင့္ ႀကီးမားလာပံုကို သိေစရန္ ေဟာျပျခင္းသာ ျဖစ္၏။ အက်ိဳးရ နည္းသူမ်ားကို မလႉရဟု ခြဲျခား လႉဒါန္းေစလို၍ မဟုတ္ေပ။
ဤ၌ အလႉခံပုဂၢိဳလ္ ၁၄-မ်ိဳးတြင္ ရဟန္းဒုႆီလကို ေဟာၾကားျခင္း မရွိ၍ မလႉေကာင္း၊ လႉလွ်င္ အျပစ္ရွိသည္ဟု ေျပာတတ္ၾက၏။
သာသနာပ ဒုႆီလပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္း၍ အက်ိဳးမ်ားစြာ ရႏိုင္ပါေသးလွ်င္ သာသနာတြင္း ဒုႆီလပုဂၢိဳလ္အား လႉဒါန္းလွ်င္ အက်ိဳးရႏိုင္သည္မွာ ယံုမွားဖြယ္ မရွိေပ။
မိလိႏၵပဉႇာက်မ္း၌လည္း လူဒုႆီလထက္ ရဟန္းဒုႆီလပုဂၢိဳလ္က ဘုရား၌ ႐ိုေသမႈ၊ တရား၌ ႐ိုေသမႈ၊ သံဃာ၌ ႐ိုေသမႈ စေသာ ဂုဏ္ဆယ္ပါးတို႔ျဖင့္ သာလြန္ေၾကာင္းကို အရွင္နာဂသိန္မေထရ္က မိလိႏၵမင္းႀကီးအား ေဟာၾကားခ်က္လည္း ရွိေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းဒုႆီလအား လႉဒါန္းျခင္းသည္ အက်ိဳးမရ၊ အျပစ္သာရွိသည္ဟု မေျပာသင့္ပါေပ။
ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ - သာသနာပအခါ ဒုႆီလမ်ားက သာသနာေတာ္ကို အေႏွာင့္အယွက္ မေပး၊ သာသနာတြင္း ဒုႆီလကား သာသနာေတာ္ကို ေႏွာင့္ယွက္တတ္ေသာေၾကာင့္ မလႉဒါန္းသင့္ဟု ေျပာဆိုတတ္၏။
ဤသို႔လည္း မေျပာသင့္ေပ။
အေၾကာင္းမွာ သံဃိကဒါန (၇)မ်ိဳးကို ေဟာရာ အဆံုးသတ္တြင္ -
“အာနႏၵာ ... ေနာင္အခါ၌ ရဟန္းအမည္ခံ႐ုံမွ်သာျဖစ္၍ သကၤန္းလည္ပင္း၌ စည္းထားေသာ သီလမရွိေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ျဖစ္ေပၚလာလတၱံ႕။ သံဃာကို ရည္မွန္းေသာစိတ္ျဖင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္တို႔၌ လႉဒါန္းၾကကုန္လတၱံ႕။ ထိုအခါ၌ေသာ္မွလည္း သံဃိကအလႉကို ေကာင္းက်ိဳးအသေခ်ၤ ရႏိုင္ေသး၏ဟု ငါဘုရား ေဟာေတာ္မူ၏”ဟူ၍ ေဟာေတာ္မူသည္က တစ္ခ်က္၊
အလႉ၏ စင္ၾကယ္ျခင္း ဒကၡိဏဝိသုဒၶိေလးပါးတို႔တြင္ ပထမအခ်က္မွာ အလႉခံပုဂၢိဳလ္က သီလမရွိေသာ္လည္း အလႉဒါယကာက သီလစင္ၾကယ္ေနလွ်င္ ထိုအလႉသည္ ဒါယကာေၾကာင့္ စင္ၾကယ္ေသာဒါန ျဖစ္ႏိုင္၏ဟု ေဟာထားသည္လည္း တစ္ခ်က္တို႔ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။
တဖန္ ေျပာတတ္သည္မွာ -
ဒုႆီလပုဂၢိဳလ္ကို လႉဒါန္းလွ်င္ ကိုယ္ပါ အလိုတူ အလိုပါျဖစ္၍ ကုသိုလ္မရသည့္အျပင္ အျပစ္ပင္ ျဖစ္တတ္၏ဟု ေျပာဆိုတတ္ၾက၏။
ဤေနရာ၌ သူ႔၏ က်င့္ၾကံ ျပဳမႈ ေနမႈကို မိမိက အလိုတူ အားေပး ခ်ီးေျမႇာက္လိုေသာ စိတ္ေစတနာဆိုးျဖင့္ လႉဒါန္းမွသာ အျပစ္ရွိ၏။
သူ၏ အက်င့္အၾကံကို ပမာဏမထားဘဲ စင္ၾကယ္ေသာစိတ္ျဖင့္ “အလႉခံပုဂၢိဳလ္ ေရာက္လာလွ်င္ လႉဒါန္းထိုက္သည္”ဟု သေဘာထား၍ လႉဒါန္းလွ်င္ကား အျပစ္မရွိေၾကာင္း သတိျပဳရာ၏။
သံဃိက အလႉဒါန (၇)မ်ိဳး
၁။ ဘုရားအမႉးရွိေသာ ဘိကၡဳသံဃာ ဘိကၡဳနီသံဃာအား လႉဒါန္းျခင္း။
၂။ ဘုရားပရိနိဗၺာန္စံၿပီးေနာက္ ဘိကၡဳသံဃာ ဘိကၡဳနီသံဃာအား လႉဒါန္းျခင္း။
၃။ ဘိကၡဳသံဃာ သက္သက္အားသာ လႉဒါန္းျခင္း။
၄။ ဘိကၡဳနီသံဃာ သက္သက္အားသာ လႉဒါန္းျခင္း။
၅။ မိမိတတ္ႏိုင္သေလာက္ အေရအတြက္ျဖင့္ ဘိကၡဳႏွင့္ ဘိကၡဳနီသံဃာ ႏွစ္ဖက္လံုးကို အေရအတြက္ ေလွ်ာက္ထား၍ လႉဒါန္းျခင္း။
၆။ ဘိကၡဳသံဃာ တစ္ဖက္၌သာ မိမိတတ္ႏိုင္သေလာက္ ေလွ်ာက္ထား၍ လႉဒါန္းျခင္း။
၇။ ဘိကၡဳနီသံဃာ တစ္ဖက္၌သာ မိမိတတ္ႏိုင္သေလာက္ ေလွ်ာက္ထား၍ လႉဒါန္းျခင္း။
ဟူ၍ (၇)ပါး ေဟာေတာ္မူ၏။
ဘုရားလက္ထက္က လူအေပါင္းတို႔သည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္ကို မစြဲဘဲ သံဃာေတာ္ကိုသာ လႉဒါန္းတတ္ၾက၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးစြဲ ဒကာစြဲ သံေယာဇဥ္ အေႏွာင္အဖြဲ႕မွ လြတ္ေျမာက္ၾက၏။
သို႔ျဖစ္၍ သံဃိကဒါန ျပဳလုပ္လိုေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ စင္ၾကယ္ေသာ သံဃိကဒါနျဖစ္ေစရန္ (အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ အ႒ကနိပါတ္၊ ဂဟပတိဝဂ္၊ ဒုတိယသုတ္လာ) ဥဂၢသူေဌး၏ က်င့္နည္းကို မ်ားစြာ အတုယူထိုက္လွေပသည္။
ဥဂၢသူေဌးအေၾကာင္း အက်ဥ္း
အခါတပါး ဘုရားရွင္သည္ ဝဇၨီတိုင္း၊ ဆင္႐ြာ၌ သီတင္းသံုးေနစဥ္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို “ခ်စ္သားတို႔၊ ဤဆင္႐ြာ၌ေနေသာ ဥဂၢသူေဌးကို အံဖြယ္ရွစ္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုသူဟူ၍ မွတ္ယူရမည္”ဟု ေျပာၿပီး အက်ယ္မေဟာဘဲ ေက်ာင္းထဲသို႔ ဝင္သြား၏။
ထို႔ေနာက္ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ နံနက္အခါ ဥဂၢသူေဌးအိမ္သို႔ သြား၍ ထိုရွစ္ပါးကို ေမးေသာအခါ ဥဂၢသူေဌးက “တပည့္ေတာ္ ဘုရားဆိုလိုသည္ကို အတိအက် မသိရေသာ္လည္း တပည့္ေတာ္မွာ ထင္ရွားရွိေသာ အံ့ဖြယ္ရွစ္ပါးကို ေလွ်ာက္ထားပါမည္”ဟု ဆို၍ အက်ယ္ကို ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
ဤအံဖြယ္ရွစ္ပါးတို႔သည္ကား -
၁။ တပည့္ေတာ္ ကံ့ေကာ္ေတာဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ေသာက္စားမူးယစ္ေနစဥ္ ဘုရားႂကြလာသည္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျမင္ျမင္ခ်င္း အမူးေပ်ာက္၍ ၾကည္ညိဳျခင္း သဒၶါတရား ေကာင္းစြာ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါသည္။ ဤကား ပထမအံ့ဖြယ္။
၂။ ထိုပထမဆံုးေတြ႕ေသာအခါ၌ပင္ ဘုရားထံ ခ်ဥ္းကပ္ တရားနာၾကားၿပီး ေသာတာပန္ျဖစ္၍ ျဗဟၼစရိယ ပၪၥမသီလ (‘ကာေမသုမိစၧာစာရ’အစား ‘ျဗဟၼစရိယ’ကို ေစာင့္ထိန္းျခင္း)ကို ေဆာက္တည္ က်င့္သံုးပါ၏။ ဤကား ဒုတိယအံ့ဖြယ္။
၃။ တပည့္ေတာ္မွာ မယားေလးေယာက္ရွိ၍ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ “ငါသည္ ယခု ျဗဟၼစရိယသီလကို ေဆာက္တည္ထားေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ သင္တို႔သည္ ဤအိမ္မွာပင္ ေနလိုကလည္း စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားကို သံုးစြဲ၍ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳ ေနႏိုင္ေၾကာင္း၊ မိဘအိမ္ျပန္လိုကလည္း ျပန္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ အျခားေယာက်္ား ယူလိုကလည္း အဘယ္သူအား ေပးရမည္ကို ၫႊန္ျပေစလိုေၾကာင္း” ေျပာ၏။
ထိုအခါ အႀကီးဆံုးမယားက “အကၽြႏု္ပ္ကို ဤမည္ေသာသူအား ေပးပါ”ဟု ဆိုသျဖင့္ ထိုေယာက်္ားအေခၚခိုင္းၿပီး ေရစက္ခ်၍ စြန္႔လႉလိုက္ပါ၏။ ထိုသို႔ စြန္႔လႉလိုက္ရသည့္အတြက္ တပည့္ေတာ္မွာ အနည္းငယ္မွ် စိတ္ေဖာက္ျပားျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ ဤကား တတိယအံဖြယ္။
၄။ တပည့္ေတာ္အိမ္မွာ ရွိေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔ကို ကိုယ္က်င့္သီလရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔ႏွင့္ မခြဲျခမ္းဘဲ အတူသံုးေဆာင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ဤကား စတုတၳအံ့ဖြယ္။
၅။ တပည့္ေတာ္သည္ ရဟန္းတစ္ပါးပါးထံ ခ်ဥ္းကပ္လွ်င္ ႐ိုေသစြာ ခ်ဥ္းကပ္ပါ၏။ မ႐ိုမေသ မခ်ဥ္းကပ္ပါ။ ရဟန္းေတာ္က တရားေဟာလွ်င္ ႐ိုေသစြာ နာၾကားပါ၏။ မ႐ိုမေသ မနာပါ။ ထိုအရွင္ျမတ္က တရားမေဟာလွ်င္လည္း တပည့္ေတာ္ကပင္ ထိုအရွင္အား ေဟာပါ၏။ ဤကား ပၪၥမအံ့ဖြယ္။
၆။ တပည့္ေတာ္အိမ္၌ အလႉရွိ၍ သံဃာေတာ္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္လွ်င္ နတ္မ်ားက ႀကိဳတင္ လာေရာက္၍ “သူႂကြယ္ - ဤပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားကား အရိယာႀကီးမ်ားတည္း၊ ဤပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားကား ပုထုဇဥ္သီလဝႏၲႀကီးမ်ားတည္း၊ ဤပုဂၢိဳလ္မ်ားကား ဒုႆီလမ်ားတည္း”ဟု ေျပာတတ္ၾက၏။ ထိုသို႔လာေျပာျခင္းကား တပည့္ေတာ္အဖို႔ အံ့ၾသဖြယ္ မဟုတ္ပါ။
အံ့ၾသစရာအေၾကာင္းမွာကား တပည့္ေတာ္ သံဃာကို ဆြမ္းလႉဒါန္းလွ်င္ “ဤပုဂၢိဳလ္ကား အရိယာသီလဝႏၲျဖစ္သည့္အတြက္ မ်ားမ်ား လႉမည္၊ ဤပုဂၢိဳလ္ကား ဒုႆီလျဖစ္သည့္အတြက္ နည္းနည္း လႉမည္”ဟု စိတ္ျဖစ္ျခင္း အလ်င္း မရွိပါ။ စင္စစ္အားျဖင့္ တပည့္ေတာ္သည္ အရိယာပုဂၢိဳလ္၊ သီလရွိေသာပုဂၢိဳလ္၊ သီလမရွိေသာပုဂၢိဳလ္ ဟူ၍ မခြဲျခားဘဲ တူမွ်ေသာစိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍သာ လႉဒါန္းပါ၏။ ဤကား ဆ႒မအံ့ဖြယ္။
၇။ တပည့္ေတာ္ကို နတ္မ်ားလာေရာက္၍ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ေျပာၾကားၾကပါ၏။ ယင္းသို႔ ေျပာၾကားျခင္းသည္ တပည့္ေတာ္အဖို႔ အံ့ၾသဖြယ္ မဟုတ္ပါ။ အံ့ၾသဖြယ္အေၾကာင္းမွာကား ထိုကဲ့သို႔ နတ္တို႔လာေျပာလွ်င္ “သင္နတ္မင္းတို႔က လာေျပာသည္ျဖစ္ေစ၊ မေျပာသည္ျဖစ္ေစ၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္သည္ကား သြကၡာတဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ တရားသာ ျဖစ္၏”ဟု တပည့္ေတာ္က ေျပာလိုက္ပါ၏။ ဤကဲ့သို႔ နတ္တို႔ႏွင့္ အတံု႔အျပန္ စကားေျပာဆိုရသည့္အတြက္လည္း တပည့္ေတာ္၌ မာန္မာနျဖစ္ျခင္း အလ်င္း မရွိပါ။ ဤကား သတၱမအံ့ဖြယ္။
၈။ အကယ္၍မ်ား ျမတ္စြာဘုရားထက္ ေစာ၍ တပည့္ေတာ္က အရင္ ေသသြားသည္ ဆိုပါစို႔၊ ဘုရားက “ဥဂၢသူေဌးမွာ လူ႔ဘံုသို႔ ျပန္မလာေတာ့ေပ။ အနာဂါမ္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္၏”ဟု မိန္႔ေတာ္မူလွ်င္ အထူးအဆန္း မဟုတ္ပါ။ ယခုပင္လွ်င္ တပည့္ေတာ္သည္ အနာဂါမ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဤအေၾကာင္းကို ယခုကပင္ သိၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ဤကား အ႒မအံ့ဖြယ္ ျဖစ္ပါသည္။
ဤသို႔ လာေမးေသာ ရဟန္းအား ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
ဤဥဂၢသူေဌး၏ အံ့ဖြယ္ရွစ္ပါးအနက္ နံပါတ္ (၆)အံ့ဖြယ္၌ “ဥဂၢသူေဌးသည္ အရိယာ၊ သီလဝႏၲ၊ ဒုႆီလ ပုဂၢိဳလ္သံုးမ်ိဳးလံုး၌ တူညီေသာ စိတ္ထားျဖင့္ လႉဒါန္းသည္”ဟု လာရွိရာ အဘယ္သို႔ေသာနည္းျဖင့္ တူမွ်ႏိုင္သည္ကို သိရွိရန္ လိုအပ္လာေပသည္။
တူမွ်ႏိုင္ျခင္း အေၾကာင္းရင္း ႏွလံုးသြင္းမွာကား -
ပင့္ဖိတ္တုန္းကပင္ သံဃာေတာ္အားလံုးကို ရည္စူး ပင့္ဖိတ္ထားသည့္အတိုင္း ရဟႏၲာႀကီးမ်ားအား လႉဒါန္းသည့္အခါမွာလည္း မ်က္ႏွာကို မၾကည့္။ ရဟႏၲာႀကီးမ်ားကို ငါလႉဒါန္းရသည္ဟုလည္း အမွတ္မထား။ ဘုရားတပည့္သား အရိယာအေပါင္းတည္းဟူေသာ သံဃာအားသာ ငါလႉဒါန္းရသည္ဟု သေဘာထား၏။
ဒုႆီလအား လႉဒါန္းေသာအခါမွာလည္း ဒုႆီလ၏ မ်က္ႏွာကို မၾကည့္။ ငါသည္ ဒုႆီလကို လႉဒါန္းရသည္ဟုလည္း သေဘာမထား။ ဘုရားတပည့္သား အရိယာအေပါင္းတည္းဟူေသာ သံဃာေတာ္ျမတ္အားသာ ငါလႉဒါန္းရသည္ဟု သေဘာထားသျဖင့္ စိတ္သေဘာထားခ်င္း တထပ္တည္း တူႏိုင္ေပသည္။
ဤဥဂၢသူႂကြယ္ထံုးကို ႏွလံုးမူ၍ ျမင့္ျမတ္ေသာ သံဃိကဒါနျဖစ္ရန္ ပုဂၢိဳလ္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျခင္း၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲ စြဲျခင္းကို လံုးဝ ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီးလွ်င္ သံဃာ့အာ႐ုံသို႔ စိတ္ေျဖာင့္မတ္စြာ သက္ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္သင့္လွေပသည္။
မွန္၏။
သကၤန္းလက္မွာ စည္းကာ အမည္ခံမွ်ေလာက္သာ က်န္ေတာ့သည့္ ဒုႆီလပုဂၢိဳလ္တို႔၌ပင္ေသာ္လည္း သံဃာကို အာ႐ုံျပဳ၍ လႉဒါန္းႏိုင္ပါမူ ေကာင္းက်ိဳးအသေခ်ၤ ေပးစြမ္းႏိုင္ေၾကာင္း ဒကၡိဏဝိဘဂၤသုတ္၌ တိုက္႐ိုက္ ေဟာထားသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
သံဃာ၌ အ႐ုိအေသျပဳျခင္းငွာ စြမ္းႏိုင္လွ်င္ သံဃိကဒါန ေျမာက္ေပေတာ့သည္သာ။
ဤကား သံဃိကဒါနေျမာက္ေအာင္ လႉဒါန္းရာ၌ မည္ကဲ့သို႔ ႏွလံုးထားရမည္ကို သိေအာင္ ရွင္းျပေသာ စကားရပ္ ျဖစ္ေပသည္။
သပၸဳရိသဒါနသုတ္လာ အလႉရွစ္မ်ိဳး
ထိုမွတပါးလည္း အခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားက ပုဂၢိဳလ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္၍ လႉဒါန္းလိုၾက၏။
ထိုသို႔ လႉဒါန္းလိုရာ၌ကား အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ အ႒ကနိပါတ္၊ ဒါနဝဂ္၊ သပၸဳရိသဒါနသုတ္လာ အလႉရွစ္မ်ိဳးအေၾကာင္းကိုလည္း သိသင့္ေပသည္။
ဤရွစ္ပါးတို႔ဟူသည္ကား -
၁။ အလႉဝတၳဳပစၥည္းကို သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ လွပေအာင္ ျပဳလုပ္၍ လႉဒါန္းျခင္း။
၂။ မြန္ျမတ္ေသာ အရာမ်ိဳးကိုသာ လႉဒါန္းျခင္း။
၃။ သင့္ေလ်ာ္ ေလ်ာက္ပတ္ေသာအခါ၌ (လိုအပ္ေနေသာအခါမ်ိဳး၌) လႉဒါန္းျခင္း။
၄။ အလႉခံတို႔ႏွင့္ အပ္စပ္ေသာ ပစၥည္းကိုသာ လႉဒါန္းျခင္း။
၅။ အလႉခံပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ လႉဖြယ္ဝတၳဳကို ေ႐ြးခ်ယ္စိစစ္၍ လႉဒါန္းျခင္း (ဝိေစယ်ဒါန)
၆။ မိမိတတ္စြမ္းႏိုင္သမွ် မျပတ္မလပ္ လႉဒါန္းျခင္း။
၇။ လႉဒါန္းေသာအခါ စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစ၍ လႉဒါန္းျခင္း။
၈။ လႉဒါန္းၿပီးေနာက္လည္း ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ စိတ္ကို ထားႏိုင္ျခင္း။
ဤရွစ္ပါးတို႔ပင္ ျဖစ္၏။
ဤရွစ္မ်ိဳးတို႔တြင္ နံပါတ္ (၅) ဝိေစယ်ဒါန၌ အလႉခံပုဂၢိဳလ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္း၊ လႉဖြယ္ဝတၳဳကို ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္းဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳး ရွိ၏။
ထိုတြင္ လံုးဝ သီလမရွိေသာ သာသနာပ ဗာဟိရက အလႉခံပုဂၢိဳလ္တို႔ကို ပယ္ရွား၍ သီလစေသာ ဂုဏ္ေက်းဇူးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သာသနာတြင္းသား အလႉခံပုဂၢိဳလ္တို႔အား လႉဒါန္းျခင္းသည္ အလႉခံပုဂၢိဳလ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္၍ လႉဒါန္းျခင္း မည္၏။
မိမိ၌ အေကာင္း အဆိုး လႉဖြယ္ဝတၳဳ ႏွစ္မ်ိဳး ရွိေနရာဝယ္ ယုတ္ညံ့ေသာ လႉဖြယ္ပစၥည္းကို ပယ္ရွား၍ ေကာင္းႏိုးရာရာ လႉဖြယ္ပစၥည္းကို လႉဒါန္းျခင္းသည္ လႉဖြယ္ဝတၳဳကို ေ႐ြးခ်ယ္၍ လႉဒါန္းျခင္း မည္၏ဟု အ႒ကထာ၌ ဖြင့္ဆိုထားေပသည္။
ဥဂၢသူေဌး သံဃိကဒါနျဖစ္ေအာင္ သူ၏ ႏွလံုးထားပံုကို ေျပာခဲ့စဥ္က သူတစ္ဦးတည္းျဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္ထားကြဲစရာ အေၾကာင္း မရွိ။ သူ႔အဖို႔မွာကား အရိယာျဖစ္ေနသည့္အတြက္လည္း သံဃိကဒါနေျမာက္ေအာင္ လႉဒါန္းရာ၌ အလြန္လြယ္ကူလွ၏။
ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးခ်င္းအေနျဖင့္ ဒုႆီလျဖစ္ေစ၊ သီလဝႏၲျဖစ္ေစ မိမိၾကည္ညိဳရာ ရဟန္းကို ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္သည္မွာကား ျပႆနာ မရွိေပ။ ဆည္းကပ္ခြင့္ ရွိသည္။ လႉဒါန္းခြင့္ ရွိသည္။
သို႔ေသာ္ အဖြဲ႕အစည္းျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ အမ်ားစုေပါင္း၍ျဖစ္ေစ လႉဒါန္းရာ၌ကား ပုထုဇဥ္မ်ားျဖစ္၍ သေဘာထားတူဖို႔ ခဲယဥ္းလွေပသည္။
အမ်ားသေဘာကို အဓိက လိုက္ေလ်ာ၍ ျပဳလုပ္သင့္ေပသည္။
ဒုႆီလရဟန္းမ်ား ပါေနလွ်င္ အုတ္အေရာေရာ ေက်ာက္အေရာေရာ ျဖစ္ေန၍ သီလဝႏၲရဟန္းမ်ားမွာ ေရွာင္ၾကဥ္တတ္ၾကသည္။
ထိုသို႔ျဖစ္ေနလွ်င္ အလႉပြဲ ပ်က္တတ္သည္။
မပ်က္သည့္တိုင္ေအာင္ ဒကာမ်ား မေက်မနပ္ျဖင့္ လႉဒါန္းေနၾကရေသာေၾကာင့္ ဝမ္းေျမာက္မႈ ေသာမနႆကင္းေနရကား ဒါနေစတနာမွာ စင္ၾကယ္မႈ မရွိေတာ့ေပ။ မထက္သန္ေတာ့ေပ။
ေစတနာ မထက္သန္လွ်င္ အက်ိဳးေပးလည္း မထက္သန္ေတာ့။
ထို႔ေၾကာင့္ အလႉပြဲပ်က္မည့္ ဒုႆီလပုဂၢိဳလ္မ်ားပါေနလွ်င္ မိမိတို႔အေနျဖင့္ ရဟန္းဘက္၊ ဒကာဘက္ ႏွစ္ဘက္ညိႇႏိႈင္း၍ သတိထားကာ လုပ္ေဆာင္သင့္လွေပသည္။
လိုရင္းမွာ အကုသိုလ္မျဖစ္ေရးပင္ ျဖစ္၏။
အျခားေသာ ဒါနအမည္မ်ား
ဒါနဟူသည္ လူမ်ိဳးမေ႐ြး ဘာသာမေ႐ြး လုပ္ၾက၏။
ျပဳလုပ္ပံု ကြဲျပားသလို ရည္႐ြယ္ခ်က္လည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾက၏။
ထို႔ေၾကာင့္ မိမိတို႔အေနျဖင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာဒါနမ်ားကို ေ႐ြးခ်ယ္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ၾကေစရန္ ရည္သန္၍ ေအာက္ပါ ဒါနအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုလည္း ထည့္သြင္းေပးလိုက္ေပသည္။
ေအာက္ပါ ဒါနရွစ္မ်ိဳးသည္ အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ အ႒ကနိပါတ္၊ ဒါနဝဂ္၊ ပထမသုတ္၌ လာ၏။
ဤရွစ္မ်ိဳးတို႔ဟူသည္ကား -
၁။ အလႉခံေရာက္လာလွ်င္ ၾကန္႔ၾကာမေနဘဲ အေရးတယူ လႉဒါန္းျခင္း။
၂။ အကဲ့ရဲ႕ခံရမည္ကိုလည္းေကာင္း၊ အပါယ္က်မည္ကိုလည္းေကာင္း ေၾကာက္၍ လႉဒါန္းျခင္း။
၃။ မိမိအား ေရွးက ေပးကမ္းခဲ့ဖူးသူဟူ၍ မိမိက လႉဒါန္းျခင္း။
၄။ ဤပုဂၢိဳလ္သည္ ယခု ငါက ေပးလႉလိုက္လွ်င္ ေနာင္အခါ ငါ့အား ျပန္၍ ေပးလႉလိမ့္မည္ဟု ရည္႐ြယ္၍ ေပးလႉျခင္း။
၅။ လႉဒါန္းျခင္းသည္ ေကာင္းေသာအလုပ္ျဖစ္သည္ဟု ႏွလံုးသြင္း၍ လႉဒါန္းျခင္း။
၆။ ငါသည္ ခ်က္ျပဳတ္၍ စားေနသူျဖစ္ပါလ်က္ မခ်က္မျပဳတ္ရေသာ (ခ်က္စရာမရွိေသာ) ပုဂၢိဳလ္အား မလႉဘဲ စားျခင္းငွာ မသင့္ဟု ႏွလံုးသြင္း၍ လႉဒါန္းျခင္း။
၇။ ဤအလႉကို ငါလႉလိုက္လွ်င္ ငါ၏ ေကာင္းေသာဂုဏ္သတင္း ေက်ာ္ေစာသံမ်ား လႊမ္းမိုးျပန္႔ႏွံ႔သြားေပလိမ့္မည္ဟု ႏွလံုးသြင္း၍ လႉဒါန္းျခင္း။
၈။ သမထဝိပႆနာ ဘာဝနာတရား အားထုတ္ရာမွာ စိတ္ေကာင္းစြာ မတည္ၾကည္ဘဲရွိခဲ့ေသာ္ ထိုစိတ္တည္ၾကည္ေစရန္ အဆင္တန္ဆာျဖစ္ေစဖို႔ ရည္႐ြယ္၍ လႉဒါန္းျခင္း။
ဤရွစ္ပါးတို႔ ျဖစ္၏။
ဤရွစ္ပါးတို႔တြင္ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ေသာ ဒါနသည္သာ အျမတ္ဆံုး ျဖစ္၏။
အေၾကာင္းမွာ - ေနာက္ဆံုးဒါနသည္ သမထဝိပႆနာ အားထုတ္ရာ၌ စိတ္တည္ၾကည္ ႐ႊင္လန္းလာေအာင္ အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳကာ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ရေၾကာင္း ဒါနအထူးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
ေရွးဒါန (၇)ပါးကား ဤသို႔ မျပဳႏိုင္ၾက။
ထိုသို႔ မျပဳႏိုင္ၾကသည့္ ဒါနထဲတြင္လည္း (၁)ဒါနႏွင့္ (၅)ဒါနသည္ ျမတ္ေသာဒါနပင္ ျဖစ္၏။
(၇)ဒါနသည္ အညံ့စားဒါန ျဖစ္၏။
(၂၊ ၃၊ ၄၊ ၆)ဒါနတို႔မွာ အလတ္စားဒါနသာ ျဖစ္၏။
တတိယဒါနသုတ္လာ ဒါနရွစ္မ်ိဳး
တတိယဒါနသုတ္၌လာေသာ အျခားဒါနရွစ္မ်ိဳးကိုလည္း သိသင့္ေပသည္။
၎ရွစ္ပါးတို႔ဟူသည္ကား -
၁။ ခ်စ္ခင္၍ ေပးျခင္း။
၂။ မလႊဲသာသည့္အတြက္ မုန္းလ်က္ႏွင့္ပင္ ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ ေပးျခင္း။
၃။ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဘာမွ်မသိ နားမလည္ဘဲ ေပးျခင္း။
၄။ အမ်ားကဲ့ရဲ႕မည္ကို ေၾကာက္၍လည္းေကာင္း၊ အပါယ္က်မည္ကို ေၾကာက္၍လည္းေကာင္း၊ အလႉခံက တစံုတရာ ရန္ျပဳမည္ကို ေၾကာက္၍လည္းေကာင္း ေပးျခင္း။
၅။ ငါ့မိဘဘိုးဘြား အဆက္ဆက္ကပင္ ေပးကမ္းလႉဒါန္းမႈ ရွိခဲ့သည္။ ဤအဆက္အႏြယ္ကို ယုတ္ေလ်ာ့ေစျခင္းငွာ မထိုက္ဟု ႏွလံုးသြင္း၍ ေပးျခင္း။
၆။ ဤအလႉကို လႉ၍ ေသလြန္သည့္ေနာက္ နတ္ျပည္ေရာက္ရန္ ရည္သန္၍ ေပးလႉျခင္း။
၇။ ဤအလႉကို လႉလိုက္လွ်င္ ငါ၏စိတ္သည္ ၾကည္လင္သြားလိမ့္မည္၊ ႏွစ္သက္႐ႊင္လန္းသြားလိမ့္မည္ဟု စိတ္ႏွစ္သက္႐ႊင္လန္းမႈကို ေျမာ္႐ႈ၍ လႉဒါန္းျခင္း။
၈။ သမထဝိပႆနာ ဘာဝနာတရား အားထုတ္ရာမွာ စိတ္ေကာင္းစြာ မတည္ၾကည္ဘဲရွိခဲ့ေသာ္ ထိုစိတ္တည္ၾကည္ေစရန္ အဆင္တန္ဆာျဖစ္ေစဖို႔ ရည္႐ြယ္၍ လႉဒါန္းျခင္း။
ဤရွစ္ပါးတို႔ ျဖစ္၏။
ဤရွစ္ပါးတို႔တြင္ နံပါတ္ (၈)ဒါနသည္သာ အျမတ္ဆံုး ျဖစ္၏။
(၆၊ ၇)ဒါနတို႔မွာ သင့္ေလ်ာ္ေကာင္းျမတ္ေသာ ကုသိုလ္အရာ၌ ျဖစ္သည့္ ပုညဝိသယဒါန ျဖစ္၏။
က်န္ေသာဒါနတို႔မွာ ေလာကအရာ ေပးကမ္းၾကေသာ ေလာကဝိသယဒါနမ်ိဳးျဖစ္၍ အည့ံစားသာ ျဖစ္ေပသည္။
ဤသုတ္၌ ကုသိုလ္အရာ၌ ျပဳေသာ ဒါနမ်ိဳးႏွင့္ ေလာကအရာ၌ ျပဳရေသာ ဒါနမ်ိဳးဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳး ခြဲျခား၍လည္း သိႏိုင္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဒါနရွင္အေပါင္းတို႔သည္ သံသရာဝဋ္မွ ထြက္ေျမာက္ႏိုင္ေၾကာင္း ဝိဝ႗နိႆိတဒါန၊ သံသရာကို မငဲ့ေသာ ပါရမီေျမာက္ ဒါနမ်ားကို ျပဳလုပ္ႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း ေစတနာေကာင္းျဖင့္ ပတၳနာေလာင္းအပ္ပါသည္။
အရွင္ၾသသဓ
ဓမၼနႏၵဝိဟာရ
၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၇ ရက္
ဓမၼာ႐ုံ ေယာဂီေဆာင္ ေဆာက္လုပ္ေရး (၂၅-ဧၿပီ-၂၀၁၁)
ရာသီဥတုေကာင္းမြန္လာသည္ႏွင့္အမွ် ဓမၼာ႐ုံ ေယာဂီေဆာင္ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ဆက္လက္ ေဆာင္႐ြက္လ်က္ ရွိစဥ္။
ေလာကခ်မ္းသာေစတီေတာ္ ပစၥယံရွိ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္အေသးမ်ားကိုလည္း ေမလ ၂၉ ရက္ေန႔ စတုတၳအႀကိမ္ ဗုဒၶပူဇနိယပြဲေတာ္အမီ ပံုေလာင္း၊ ေဆးသုတ္၊ ေဆးျခယ္ၾကစဥ္။
ေလာကခ်မ္းသာေစတီေတာ္ ပစၥယံရွိ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္အေသးမ်ားကိုလည္း ေမလ ၂၉ ရက္ေန႔ စတုတၳအႀကိမ္ ဗုဒၶပူဇနိယပြဲေတာ္အမီ ပံုေလာင္း၊ ေဆးသုတ္၊ ေဆးျခယ္ၾကစဥ္။
အေၾကာင္းကင္း အက်ိဳးရွင္း
၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၂၃ ရက္ စေနေန႔တြင္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္းဝယ္ မြန္းလြဲ ၂ နာရီမွ ၃ နာရီထိ တရား႐ႈမွတ္ျခင္း၊ မြန္းလြဲ ၃ နာရီခြဲမွ ၄ နာရီခြဲထိ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္က အာဒိတၱပရိယာယသုတ္ကို သင္ၾကား ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း၊ ညေန ၄း၄၅ နာရီမွ ၆ နာရီထိ ေလာကခ်မ္းသာ ဆည္းဆာတရားပြဲအျဖစ္ အရွင္ပညာနႏၵက “အေၾကာင္းကင္း အက်ိဳးရွင္း”တရားေတာ္ကို ဓမၼဒါနျပဳ ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္ျခင္းတို႔ ျပဳလုပ္၏။
ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္က သတိပ႒ာန္တရားေလးပါး၊ သတိပ႒ာန္ပြားမ်ားရက်ိဳး၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္လည္ပံုတို႔ႏွင့္ မီး ၁၁-ပါး ၿငိမ္းေစေရး ေဝေဝဆာဆာ ရွင္းလင္း ေဟာၾကားသြား၏။
ဆည္းဆာတရားပြဲအျဖစ္ အရွင္ပညာနႏၵက “အေၾကာင္းကင္း အက်ိဳးရွင္း” ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တရားေတာ္ကို ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္၏။
“ၾကည့္ခ်င္တာက နာမ္
ၾကည့္တဲ့ဟန္က ႐ုပ္
သူမဟုတ္ ငါမဟုတ္
ၾကည့္တာ နာမ္နဲ႔႐ုပ္။
ဒီလုိသိေအာင္ အလုပ္လုပ္
ဒီလိုသိရင္ အတၱျပဳတ္
ဒီလိုသိရင္ ဒိ႒ိျပဳတ္
အဲဒါ မွန္တဲ့အလုပ္
အဲဒါ ဉာဏ္ရဲ႕အလုပ္။”
“အမွန္မသြား၊ အမွားသိျမင္
အဝိဇၨာဖံုး၊ ေကာင္လံုးမွတ္ထင္
စိတ္ကုိယ္ႏႈတ္မႈ၊ ၾကံျပဳေျပာလွ်င္
ဝိညာဥ္စပ္ ေနာက္ထပ္သေႏၶရွင္။
ဝိညာဥ္မ်ိဳးေစ့၊ စ၍ျဖစ္လွ်င္
နာမ္နဲ႔႐ုပ္လည္း၊ ပူးတြဲပါဝင္
အာယတန၊ ဖႆေပၚထင္
ေကာင္းဆိုးမ်ား ခံစားမိ႐ိုးပင္။”
တရားပြဲၿပီးေသာ္ ေခတၱ တရား႐ႈမွတ္ၾကၿပီး၊ ကုသိုလ္အစုစုတို႔ကို အမွ်ေပးေဝၾက၏။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။
ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္က သတိပ႒ာန္တရားေလးပါး၊ သတိပ႒ာန္ပြားမ်ားရက်ိဳး၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္လည္ပံုတို႔ႏွင့္ မီး ၁၁-ပါး ၿငိမ္းေစေရး ေဝေဝဆာဆာ ရွင္းလင္း ေဟာၾကားသြား၏။
ဆည္းဆာတရားပြဲအျဖစ္ အရွင္ပညာနႏၵက “အေၾကာင္းကင္း အက်ိဳးရွင္း” ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တရားေတာ္ကို ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္၏။
“ၾကည့္ခ်င္တာက နာမ္
ၾကည့္တဲ့ဟန္က ႐ုပ္
သူမဟုတ္ ငါမဟုတ္
ၾကည့္တာ နာမ္နဲ႔႐ုပ္။
ဒီလုိသိေအာင္ အလုပ္လုပ္
ဒီလိုသိရင္ အတၱျပဳတ္
ဒီလိုသိရင္ ဒိ႒ိျပဳတ္
အဲဒါ မွန္တဲ့အလုပ္
အဲဒါ ဉာဏ္ရဲ႕အလုပ္။”
“အမွန္မသြား၊ အမွားသိျမင္
အဝိဇၨာဖံုး၊ ေကာင္လံုးမွတ္ထင္
စိတ္ကုိယ္ႏႈတ္မႈ၊ ၾကံျပဳေျပာလွ်င္
ဝိညာဥ္စပ္ ေနာက္ထပ္သေႏၶရွင္။
ဝိညာဥ္မ်ိဳးေစ့၊ စ၍ျဖစ္လွ်င္
နာမ္နဲ႔႐ုပ္လည္း၊ ပူးတြဲပါဝင္
အာယတန၊ ဖႆေပၚထင္
ေကာင္းဆိုးမ်ား ခံစားမိ႐ိုးပင္။”
တရားပြဲၿပီးေသာ္ ေခတၱ တရား႐ႈမွတ္ၾကၿပီး၊ ကုသိုလ္အစုစုတို႔ကို အမွ်ေပးေဝၾက၏။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။
Easter ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကေလးတရားစခန္း (နယူးဂ်ာစီ)
နယူးဂ်ာစီ မဟာစည္သတိပ႒ာန္ရိပ္သာတြင္ Easter ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကာလ ဧၿပီလ ၂၁ ရက္မွ ၂၃ ရက္ေန႔ထိ သံုးရက္ ကေလးတရားခစန္းကို ျပဳလုပ္ရာ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၂၁ ရက္ေန႔၌ ေတြ႕ျမင္ရစဥ္။
ကံကို ဉာဏ္ယွဥ္ ျပင္ပါစို႔ - အရွင္နႏၵဝံသ(ရမည္းသင္း)
ကံနဲ႔ စခဲ့တဲ့ တို႔ဘဝ
ဘုရားေဟာေဖာ္ တရားေတာ္မ်ားကို ေလ့လာၾကည္ညိဳ မွတ္သားရေသာအခါ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းတရား ေလးပါးတို႔က ဒီေလာကႀကီးကို ျခယ္လွယ္ေနသည္ဟု သိျမင္သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုဆိုရင္ ေလာကႀကီးအတြင္းမွာ မွီတင္းေနၾကတဲ့ ကၽြႏု္ပ္တို႔အားလံုးကိုလည္း လူျဖစ္ေအာင္ ‘ကံတရား’ကပဲ စီရင္ ပံုသြင္းေပးခဲ့တယ္လို႔ မွတ္ယူမိပါတယ္။
မိမိျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ကံအေၾကာင္းတရားအလိုက္လည္း ခ်မ္းသာ၊ ဆင္းရဲ၊ ရာထူးနိမ့္ျမင့္ စသည္ျဖင့္ ကြဲျပားေနရျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
‘သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာ’ အစလာေသာ ေဒသနာနဲ႔ ‘ကမၼံ သေတၱ ဝိဘဇၨတိ’ဟူေသာ ေဒသနာ ပါဠိတို႔က ဒါကို အတိအက် ၫႊန္ျပေနတဲ့ သေဘာေပါ့။ ဒါကိုပင္ ေရွးလူႀကီးသူမတို႔ကလည္း ‘ကံသာအမိ ကံသာအဖ’လို႔ ဆိုၿပီး ဆို႐ိုးစကား ထားခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။
ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကံေၾကာင့္သာ
ဆင္းရဲျခင္း ခ်မ္းသာျခင္းလို႔ ကြဲျပားေနမႈရဲ႕ အေျခခံကေတာ့ ကံေၾကာင့္ပဲဟု ေယဘုယ် မွတ္ယူလို႔ ရမယ္ ထင္ပါတယ္။
ေရွးတုန္းက ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္းမႈကံ မ်ိဳးေစ့ ရွိခဲ့သူေတြမွာေတာ့ ကုမၸဏီပိုင္, တိုက္ပိုင္, ကားပိုင္အျဖစ္နဲ႔ ခ်မ္းသာလို႔ က်န္းမာလို႔ ရာထူးႀကီးေတြနဲ႔ ေကာင္းစား ေအာင္ျမင္ေနၾကသကဲ့သို႔၊ တျခား တစ္ဖက္မွာ ေရွးက ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ မေကာင္းမႈကံ မ်ိဳးေစ့ ရွိခဲ့ၾကသူမ်ားၾကေတာ့လည္း ဘာၾကံၾကံ ဘာလုပ္လုပ္ မေအာင္မျမင္ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတာေတြ ျမင္ေတြ႕ၾကားသိေနရတာဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ကတဲ့ သာဓကေတြပဲေပါ့။
ဒီလိုဆိုရင္ ေကာင္းဆိုးႏွစ္တန္ ျပဳစီမံႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ အဲဒီကံကို ဉာဏ္ယွဥ္၍ ျပန္ျပင္ယူရင္ေရာ မရႏိုင္ေပဘူးလားလို႔ ေမးျမန္း စဥ္းစားစရာ ရွိပါတယ္။
ေကာင္းကံျပဳခဲ့လို႔ ကံေကာင္းေနၾကတာျဖစ္သလို ဆိုးကံျပဳခဲ့ၾကလို႔လည္း ကံဆိုးေနၾကတာလို႔ ေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာလို႔ ရတာေၾကာင့္ ဘာကိုပဲ ၾကံစည္ ေျပာဆို လုပ္ကိုင္ပါေစ စဥ္းစား ဆင္ျခင္ ဉာဏ္ယွဥ္သင့္တယ္ဆိုတာလည္း ထင္ရွားပါတယ္။
အသိက ပလာနတၳိ၊ သတိက လံုးဝ မရွိသူေတြမွာ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳး၊ အေကာင္းနဲ႔အဆိုးကို ဉာဏ္နဲ႔ ခ်ိန္ထိုး ၾကည့္ႏိုင္စြမ္း မရွိၾကေလေတာ့ ေကာင္းတာကိုပဲ မေကာင္းထင္ၿပီး မျပဳခ်င္ၾကျပန္ဘူး။
မေကာင္းတာကိုေတာ့ အေကာင္းလို႔ ထင္ၿပီး ျပဳခ်င္ၾကျပန္တယ္။
ဒီေတာ့ ရလာဒ္က အဆင္မေျပျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း၊ ကံဆိုးျခင္း စတဲ့ ဒုကၡေတြကိုသာ ေပြ႔ပိုက္ေနရေတာ့တယ္။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘယ္ခါမဆို ဘာကိုပဲ ၾကံစည္ ေျပာဆို လုပ္ကိုင္ပါေစ၊ သတိေရွ႕သြားတဲ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္တရားနဲ႔ စဥ္းစားၿပီးမွ လုပ္ကိုင္တတ္ၾကတယ္။
မသိေသးရင္ သိေအာင္ ေမးလို႔၊
မတတ္ေသးရင္ တတ္ေအာင္ သင္ယူ ေလ့လာၿပီးမွ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္႐ြက္ေလ့ရွိၾကတယ္။
အဲဒီလို လူမ်ိဳးေတြၾကေတာ့ ကံသံုးပါးလံုးတြင္ ဉာဏ္ယွဥ္ေနေတာ့ အမွားနည္းပါးတာ ေတြ႕ရတယ္။
အမွားနည္းပါးလာတာနဲ႔အမွ် ေကာင္းက်ိဳးသုခေတြ ပြားမ်ားလာတာကိုလည္း ေတြ႕ရျပန္တယ္။
ေကာင္းကံလုပ္မွ ကံေကာင္းမယ္
မိဘ ဆရာသမားေတြရဲ႕ သြန္သင္ ၫႊန္ျပ ဆိုဆံုးမမႈကို ရရွိေနၾကတဲ့ သားသမီးမ်ားနဲ႔ တပည့္မ်ားမွာ အသိအလိမၼာနဲ႔ သတိတရားမ်ား ရွိတတ္ၾကသလို စဥ္းစားမႈ ဆင္ျခင္မႈကို လက္ကိုင္ထားတတ္ၾကၿမဲ ျဖစ္တာကိုလည္း သတိထားမိျပန္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဒီလိုပုဂၢိဳလ္မ်ားက်ျပန္ေတာ့ ေကာင္းေသာ ကံေတြကို အျပဳမ်ားကာ ကံေကာင္းေနတတ္ၾကပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း အသိအလိမၼာဟာ ဉာဏ္ပညာႀကီးျခင္းရဲ႕ အေျခခံ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္လို႔ မိဘစကား နားေထာင္ၿပီး ႀကိဳးစား ျပဳမူေနထိုင္သူတို႔ဟာ အမွားနည္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူတို႔သႏၲာန္မွာ မိဘက သင္တဲ့ ဘဝနဲ႔ဆိုင္ရာ အသိပညာရယ္၊ ေက်ာင္းေတာ္က ဆရာေတြ သင္ေပးတဲ့ ေလာကနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အတတ္ပညာရယ္က ရွိေနၾကၿပီမဟုတ္လား။
ဒီေတာ့ အေကာင္းနဲ႔အဆိုး၊ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳးကို ဉာဏ္နဲ႔ ခ်ိန္ထိုးသြားတတ္ၿပီေပါ့။
အဲဒီလို အသိဉာဏ္နဲ႔ အတတ္ပညာေတြကို သိရင္ သိထားတဲ့အတိုင္း၊ တတ္ထားရင္ တတ္ထားတဲ့အတိုင္းသာ လိုက္နာ ေလ့က်င့္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီသူရဲ႕ ၾကံစည္ ေျပာဆို လုပ္ကိုင္မႈေတြဟာ အသိဉာဏ္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီးေနတာေၾကာင့္ အမွားနည္းမွာ အမွန္ပါ။
အမွားစင္ေတာ့ စိတ္ေတြ ၾကည္လင္ကာ ကံေတြ စင္ၾကယ္ၿပီးေတာ့ ေစတနာေကာင္းလို႔ ကံေကာင္းသူေတြ ျဖစ္လာၾကမွာပါ။
ဒီေတာ့ ကံဆိုးေနသူမ်ားဟာ ကံေကာင္းခ်င္ပါတယ္ဆိုရင္ ေကာင္းကံေတြျဖစ္လာဖို႔ မိဘဆရာသမားတို႔ရဲ႕ သြန္သင္ ၫႊန္ၾကားမႈကို နားေထာင္သင့္တယ္၊ လိုက္နာသင့္တယ္၊ ဉာဏ္ယွဥ္သင့္တယ္။
အသိဉာဏ္ေရွ႕သြားၿပီး သတိတရားနဲ႔ အၿမဲတမ္း ၾကံစည္ျခင္း(မေနာကံ)၊ ေျပာဆိုျခင္း(ဝစီကံ)၊ ျပဳမူျခင္း(ကာယကံ)တို႔ကို ျပဳသင့္တယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။
ဘဝတစ္ခု ေအာင္ျမင္တိုးတက္ဖို႔ဆိုတာမွာ ကံတရားက အေရးႀကီးတယ္လို႔ ထင္ထင္ရွားရွား သိခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ “ကံေကာင္းလိုလွ်င္ စိတ္ေကာင္းဝင္၊ ျပဳျပင္တိုင္းရ ျပဳတိုင္းလွ” ဟူေသာ ရွင္ေတာ္ဘုရား ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားကို ၾကားေယာင္ ဆင္ျခင္ေနမိျပန္ပါတယ္။
ကံဆိုတာ အလုပ္၊ အလုပ္ဆိုတာ ကံပင္ျဖစ္လို႔ အလုပ္ေကာင္းရင္ ကံေကာင္းမယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာကိုပင္ လုပ္ဟုသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိလည္း သတိေပးေနမိပါတယ္။
အသိေနာက္မွာ အက်င့္ပါမွ
ဒါဆိုရင္ ေကာင္းကံလုပ္မွ ကံေကာင္းမယ္ဟူေသာ အသိေလးမွ် ရွိထား႐ုံနဲ႔ ကံေကာင္းပါမည္လားလို႔ ေမးလာမယ္ဆိုရင္ ေဝးပါေသးတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
‘ကံကိုယံု၍ ဆူးပံုအတြင္း မဆင္းအပ္စြာ’၊ ‘က်ားရဲရာ ၾကမၼာမ႐ိုးသာ’၊ ‘လံု႔လမကူ ဉာဏ္မကူဘဲ မေကာင္းလည္းကံ ေကာင္းလည္းကံဟု ကံကိုခ်ည္းသာ မကိုးရာဘူး’ စသည္ျဖင့္လည္း ေရွးသူေတာ္မြန္တို႔က စာခၽြန္ခ်န္ထား မွာၾကားခဲ့ၾကပါတယ္။
စာေရးသူအေနနဲ႔ ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးထဲက “ဝိဇၨာစရဏသမၸႏၷ”ဂုဏ္ေတာ္အဖြင့္ကို အာ႐ုံယူေမွ်ာ္ ပူေဇာ္သည့္အခါ ‘ဝိဇၨာ’ဟူေသာ အသိဉာဏ္ရွိေသာ္လည္း ‘စရဏ’ဟူေသာ သိတဲ့အတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုးျခင္း မရွိပါက နိမ့္က်ျခင္း က်႐ႉံးျခင္း စေသာ ဆင္းရဲဒုကၡက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ဟု သိခဲ့ပါတယ္။
ထို႔အတူပင္ ‘စရဏ’ဟု ေခၚေသာ အက်င့္သာ ရွိ၍ ‘ဝိဇၨာ’ဟူေသာ အသိဉာဏ္ မရွိျပန္လွ်င္လည္း လမ္းမွန္ မေရာက္ဘဲ အလြဲကိုသာ က်င့္ေနမိကာ စီးပြားေရး လူမႈေရးမွအစ အေရးတကာဝယ္ ခရီးမတြင္ဘဲ ရွိတတ္ပါလားလို႔ သိခဲ့ရပါတယ္။
မည္သူမဆို အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ မိမိႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အသိပညာ အတတ္ပညာ စီးပြားေရး ႀကီးပြားေရး နည္းလမ္းမ်ားကို တီးမိ ေခါက္မိေတာ့ သိရွိၾကမည္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
သိသလို မက်င့္ မႀကိဳးစားခဲ့လို႔သာ ေအာင္ျမင္မႈ ခ်မ္းသာနဲ႔ ေဝးေနၾကရျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
သိၿပီးေတာ့လည္း လိုက္မက်င့္ရင္လည္း မသိသည္ႏွင့္ ဘာမွ မထူးျခားေတာ့ ပညာမဲ့ဟူေသာ နာမည္ျဖင့္ စာရင္းသြင္းခံရကာ ႏြမ္းပါး ဆင္းရဲ လူေတာထဲမတိုး လူရာမဝင္တာမ်ိဳးဟူေသာ အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ ၾကံဳေတြ႕ေနရျခင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
သို႔ျဖစ္ရာ ကံေကာင္းခ်င္သူတိုင္းဟာ ဦးစြာပထမအေနနဲ႔ ေကာင္းကံကို လုပ္ျဖစ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ သိထားရမွာျဖစ္သလို သိထားတဲ့အတိုင္းလည္း မျဖစ္မေန လိုက္နာျပဳက်င့္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ ေျပာပါရေစ။
လက္ေတြ႕က်င့္ဖို႔ သိေအာင္ ေလ့လာသင္ယူရတာျဖစ္သလို သိၿပီးရင္လည္း လိုက္နာက်င့္ၾကံ အားထုတ္ရအုန္းမယ္လို႔ သတိမူမိေစခ်င္တာပါ။
ကံသံုးပါးတြင္ အဓိပတိယွဥ္
ေလာကမွာ ႀကီးပြားေအာင္ျမင္ ခ်မ္းသာခ်င္သူတိုင္းဟာ အဘိဓမၼာမွာ လာတဲ့ အဓိပတိတရား ေလးပါးကို လက္ကိုင္ က်င့္သံုးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
စာေရးသူ နားလည္သလို ေျပာျပရရင္ ျပဳလုပ္ ေျပာဆို ၾကံစည္တာမွန္သမွ်ဟာ ကံတရားပါလို႔ လက္ခံရင္ ထိုကံထဲတြင္ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵ၊ ဉာဏ္၊ လံု႔လ ထည့္ၿပီး စိတ္ဓာတ္အားျဖင့္ ႀကိဳးစားရမယ္လို႔ပဲ ေျပာျပခ်င္မိတယ္။
မိမိဘဝ ႀကီးပြားေအာင္ျမင္ကာ ခ်မ္းသာလိုတယ္၊ အဆင္ေျပလိုတယ္ဆိုရင္ မိမိလုပ္ေနဆဲ အလုပ္ထဲမွာ လုပ္ကိုင္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ၊ လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္၊ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္မႈ ပညာနဲ႔၊ လုပ္ေနမႈဆိုတဲ့ ဝိရိယ ဒီတရားေလးပါး ထည့္သြင္းထားဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ နားလည္ရပါမယ္။
ဒီတရားေလးပါး ညီမွ်မွသာ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝႏိုင္တယ္လို႔ နားလည္မိပါတယ္။
ဒီတရားေလးပါးဟာ တစ္ပါးက ေရွ႕ကေန ဦးေဆာင္သြားေနခိုက္မွာ က်န္သံုးပါးက ေနာက္နားက ကပ္လိုက္လာတတ္တဲ့ သေဘာလည္း ရွိပါတယ္။
က်န္းမာ ခ်မ္းသာမႈနဲ႔ ျပည့္စံု ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားလိုတယ္ဆိုရင္ အရင္ဆံုး ခ်မ္းသာေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵ ျဖစ္ေပၚရပါမယ္။
အဲဒီေနာက္မွာမွ ခ်မ္းသာလိုစိတ္ ေအာင္ျမင္လိုစိတ္တို႔ ျဖစ္ေပၚလာမွာ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီစိတ္ေၾကာင့္ အသိပညာ အတတ္ပညာတို႔ကို ေလ့လာ သင္ယူၾကကာ စိတ္ကူးယဥ္ဆႏၵကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကလို႔ ရာထူးႀကီးေတြ ရၿပီး စည္းစိမ္မ်ားႏွင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝေနၾကတာျဖစ္တယ္။
အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ထိုအဓိပတိတရားေလးပါး ျဖစ္ေပၚ သိရွိ လိုက္နာက်င့္သံုးမႈ အားနည္းသူေတြမွာေတာ့ ‘ဘဝဆိုတာ စိတ္နဲ႔ တန္သလို ျဖစ္တာ’ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းပဲ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္၊ ဆႏၵ၊ ႀကိဳးစားမႈ၊ ပညာ နည္းခဲ့တာနဲ႔အညီ နိမ့္က်စြာ လုပ္ကိုင္ ေနထိုင္ ေပးဆပ္ ႐ုန္းကန္ေနၾကရေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့လည္း သူတို႔ရဲ႕ဘဝ ျဖတ္သန္းမႈ လမ္းခရီးဟာ ၾကမ္းတမ္းလာၿပီး ဒုကၡေတြနဲ႔ ႁပြမ္းတီးေနရတဲ့ သူတို႔ချမာ သူတို႔ဘဝကို သူတို႔ ညည္းညဴသံကိုသာ အေဖာ္ျပဳကာ ေနရပါေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့ ဆင္းရဲက လြတ္ၿပီး ခ်မ္းသာျပည့္ဝ ဂုဏ္ဓနနဲ႔ ေလာကအလယ္မွာ တင့္တယ္စြာ ေနႏိုင္ေအာင္ဆိုရင္ ကံသံုးပါးတြင္ အဓိပတိတရားေလးပါးကို ယွဥ္ေစၿပီး ႀကိဳးစား ျပဳမူ၊ ေျပာဆို၊ လုပ္ကိုင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာအတြက္နဲ႔ေရာ မိဘေမာင္ဖား ဇနီးမယား သမီးသားေတြအတြက္ပါ ႀကိဳးစား ႐ုန္းကန္ေနရတာနဲ႔ပဲ ဘဝအဓိပၸာယ္နဲ႔ ဘဝတန္ဖိုးဆိုတာကို မသိႏိုင္ရွာတဲ့ အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ တိုးရမွာ ေသခ်ာပါေတာ့တယ္။
ကိုယ့္ဘဝအဆင့္ ကိုယ္တိုင္ျမႇင့္စို႔
အခ်ိဳ႕ အလုပ္ေကာင္းမွ ကံေကာင္းမယ္၊ ကံေကာင္းေအာင္ ေကာင္းတာ လုပ္ရမယ္၊ မိဘဆရာသမားတို႔ရဲ႕ စကားနားေထာင္သင့္တယ္လို႔ အေျခခံအားျဖင့္ အသိဉာဏ္ ရင့္သန္ ျပည့္စံုၾကတာ မ်ားပါတယ္။
အၾကားအျမင္နဲ႔ ဗဟုသုတေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း လိုက္နာ က်င့္ၾကံ အားထုတ္မႈလို႔ ေခၚတဲ့ စရဏတရားကေတာ့ အသိရဲ႕ ေနာက္ပါးမွ ကပ္ပါမလာၾကဘူး။
ဒီေတာ့ ေအာက္က်ေနာက္က်နဲ႔ ပညာမဲ့ၿပီး ဆင္းရဲေနၾကတဲ့ သူေတြရဲ႕ တရားခံကို ေျပာျပပါဆိုရင္ မိမိသိသလို လိုက္မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းကိုပဲ ၫႊန္းျပရမလို ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ဒီလို ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လူေတြကို ၾကည့္ကာ စဥ္းစားဉာဏ္ သက္ဝင္၍ ကံကို ျပဳျပင္ႏိုင္ပါမူ လက္ရွိဘဝရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ အေနလွႏိုင္သလို သံသရာခရီးလမ္းမွာလည္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴး ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕နဲ႔ အေျခလွႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ မိမိရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ကံကို မိမိရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အသိဉာဏ္ျဖင့္ ယွဥ္ၿပီး မိမိတို႔ဘဝေတြရဲ႕ လက္ရွိအေနအထားကို အသိဉာဏ္နဲ႔ ေပါင္းစပ္ကာ ေကာင္းျမတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေဆာင္ပါလွ်င္ ေကာင္းစားႏိုင္သည္ခ်ည္း ျဖစ္တယ္လို႔ ခံယူ နားလည္မိလိုက္ပါတယ္။
ကံတရားဆိုတာ ဆန္းၾကယ္ၿပီး၊ ကံတရားခ်ည္းသက္သက္ကိုလည္း ပံုၿပီး ယံုလို႔ မေနသင့္ပါဘူး။
ေလာကႀကီးကို ကံတရားက ျခယ္လွယ္ေနတယ္။
ကံကို မွီၿပီးေတာ့ ဆင္းရဲနဲ႔ ခ်မ္းသာ၊ ပညာမဲ့ ပညာတတ္ စသည္ ကြဲျပားေနတယ္။
အဲဒီကံကို ဉာဏ္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ျပဳျပင္ေပးမယ္ဆိုရင္ ရႏိုင္တယ္ဆိုတာေတြကို စဥ္းစား ဆင္ျခင္ သံုးသပ္ၿပီး အဲဒီ ကံတရားကိုပဲ ဆႏၵ၊ စိတၱ၊ ဝိရိယ၊ ဝီမံသ ဟူေသာ အဓိပတိတရားေလးပါးနဲ႔ ေပါင္းစပ္ကာ ေကာင္းကံေတြ ျပဳသူဟာ ကံေတြေကာင္းမယ္၊ ဆိုးကံျပဳသူေတြ ကံဆိုးမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္လို႔ မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ‘ကံ’ပိုင္ရွင္ လူသားက ကံတရားကို ဉာဏ္အားသံုးၿပီး ျပဳျပင္ယူလို႔ရတာ ထင္ရွားပါတယ္။
အဲဒီလို မဟုတ္ဘဲ ကံတရားကသာ ကံပိုင္ရွင္လူသားကို ကစားသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေကာင္းဆိုးႏွစ္တန္ ေလာကဓံမွာ ခါးသီးတဲ့ အဆိုးကံေတြနဲ႔သာ ၾကံဳေနရၿပီး ကံေတြ ဆိုးေနၾကေတာ့မွာပါပဲ။
ကံကို ဉာဏ္ယွဥ္ ျပင္ပါစို႔လို႔ ေတြးမိခဲ့တဲ့ အေတြးေလးေတြကေန စာေရးသူရင္ထဲမွာ ကံသုံးပါးတြင္ အသိဉာဏ္ယွဥ္ၿပီး ဆင္ျခင္ျပဳပါလွ်င္ ကံေကာင္းႏိုင္ပါသည္လို႔ ေတြးသိ ခံယူမိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ယခုခ်ိန္က စလို႔ ဘဝတေလွ်ာက္ ေကာင္းေကာင္း ျပဳမူေနထိုင္၊ လုပ္ကိုင္၊ ေျပာဆို၊ ၾကံစည္ကာ ေကာင္းျမတ္ သာယာ လွပေသာ ဘဝအနာဂတ္ ရရွိေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္တယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာလည္း ေတြးျမင္ ဆင္ျခင္ အသိတရား သတိတရားေတြ ပြားရင္း အႀကိဳက္ဆံုးေသာ ေအာက္ပါကဗ်ာေလးကို ႐ြတ္ဆိုေနမိပါေတာ့တယ္။
“အတိတ္ကိုေတြး၊ စိတ္မေလးနဲ႔
အတိတ္ဆိုတာ ျပန္မလာဘူး။
အနာဂတ္ကိုမွန္း၊ သိပ္မလြမ္းနဲ႔
အနာဂတ္ဆိုတာ မေသခ်ာဘူး။
ပစၥဳပၸန္မွာ၊ လုပ္သင့္ရာကို
ပညာလံု႔လ၊ အသံုးခ်ၿပီး
ဘဝေနာက္ေႏွာင္း၊ ေကာင္းထက္ေကာင္းေအာင္
သတိေဆာင္လ်က္
လက္ရွိကာလ၊ တဒဂၤကို
ကံ,ဉာဏ္,ဝီရိ၊ ေစာင္းႏွယ္ညိႇကာ
ႀကိဳးစားကာျဖင့္
ဘဝတန္ဖိုး၊ အားမာန္ကိုး၍
ျမတ္ႏိုးၾကည္ျဖဴ အရယူ။”
ေမတၱာသီေသန စိေတၱန .....
အရွင္နႏၵဝံသ (ရမည္းသင္း)
ေဇယ်ဝတီေက်ာင္း၊ အမာလိုရီၿမိဳ႕
တကၠဆပ္ျပည္နယ္
အေမရိကန္ႏိုင္ငံ
ဘုရားေဟာေဖာ္ တရားေတာ္မ်ားကို ေလ့လာၾကည္ညိဳ မွတ္သားရေသာအခါ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းတရား ေလးပါးတို႔က ဒီေလာကႀကီးကို ျခယ္လွယ္ေနသည္ဟု သိျမင္သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုဆိုရင္ ေလာကႀကီးအတြင္းမွာ မွီတင္းေနၾကတဲ့ ကၽြႏု္ပ္တို႔အားလံုးကိုလည္း လူျဖစ္ေအာင္ ‘ကံတရား’ကပဲ စီရင္ ပံုသြင္းေပးခဲ့တယ္လို႔ မွတ္ယူမိပါတယ္။
မိမိျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ကံအေၾကာင္းတရားအလိုက္လည္း ခ်မ္းသာ၊ ဆင္းရဲ၊ ရာထူးနိမ့္ျမင့္ စသည္ျဖင့္ ကြဲျပားေနရျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
‘သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာ’ အစလာေသာ ေဒသနာနဲ႔ ‘ကမၼံ သေတၱ ဝိဘဇၨတိ’ဟူေသာ ေဒသနာ ပါဠိတို႔က ဒါကို အတိအက် ၫႊန္ျပေနတဲ့ သေဘာေပါ့။ ဒါကိုပင္ ေရွးလူႀကီးသူမတို႔ကလည္း ‘ကံသာအမိ ကံသာအဖ’လို႔ ဆိုၿပီး ဆို႐ိုးစကား ထားခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။
ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကံေၾကာင့္သာ
ဆင္းရဲျခင္း ခ်မ္းသာျခင္းလို႔ ကြဲျပားေနမႈရဲ႕ အေျခခံကေတာ့ ကံေၾကာင့္ပဲဟု ေယဘုယ် မွတ္ယူလို႔ ရမယ္ ထင္ပါတယ္။
ေရွးတုန္းက ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္းမႈကံ မ်ိဳးေစ့ ရွိခဲ့သူေတြမွာေတာ့ ကုမၸဏီပိုင္, တိုက္ပိုင္, ကားပိုင္အျဖစ္နဲ႔ ခ်မ္းသာလို႔ က်န္းမာလို႔ ရာထူးႀကီးေတြနဲ႔ ေကာင္းစား ေအာင္ျမင္ေနၾကသကဲ့သို႔၊ တျခား တစ္ဖက္မွာ ေရွးက ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ မေကာင္းမႈကံ မ်ိဳးေစ့ ရွိခဲ့ၾကသူမ်ားၾကေတာ့လည္း ဘာၾကံၾကံ ဘာလုပ္လုပ္ မေအာင္မျမင္ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတာေတြ ျမင္ေတြ႕ၾကားသိေနရတာဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ကတဲ့ သာဓကေတြပဲေပါ့။
ဒီလိုဆိုရင္ ေကာင္းဆိုးႏွစ္တန္ ျပဳစီမံႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ အဲဒီကံကို ဉာဏ္ယွဥ္၍ ျပန္ျပင္ယူရင္ေရာ မရႏိုင္ေပဘူးလားလို႔ ေမးျမန္း စဥ္းစားစရာ ရွိပါတယ္။
ေကာင္းကံျပဳခဲ့လို႔ ကံေကာင္းေနၾကတာျဖစ္သလို ဆိုးကံျပဳခဲ့ၾကလို႔လည္း ကံဆိုးေနၾကတာလို႔ ေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာလို႔ ရတာေၾကာင့္ ဘာကိုပဲ ၾကံစည္ ေျပာဆို လုပ္ကိုင္ပါေစ စဥ္းစား ဆင္ျခင္ ဉာဏ္ယွဥ္သင့္တယ္ဆိုတာလည္း ထင္ရွားပါတယ္။
အသိက ပလာနတၳိ၊ သတိက လံုးဝ မရွိသူေတြမွာ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳး၊ အေကာင္းနဲ႔အဆိုးကို ဉာဏ္နဲ႔ ခ်ိန္ထိုး ၾကည့္ႏိုင္စြမ္း မရွိၾကေလေတာ့ ေကာင္းတာကိုပဲ မေကာင္းထင္ၿပီး မျပဳခ်င္ၾကျပန္ဘူး။
မေကာင္းတာကိုေတာ့ အေကာင္းလို႔ ထင္ၿပီး ျပဳခ်င္ၾကျပန္တယ္။
ဒီေတာ့ ရလာဒ္က အဆင္မေျပျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း၊ ကံဆိုးျခင္း စတဲ့ ဒုကၡေတြကိုသာ ေပြ႔ပိုက္ေနရေတာ့တယ္။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘယ္ခါမဆို ဘာကိုပဲ ၾကံစည္ ေျပာဆို လုပ္ကိုင္ပါေစ၊ သတိေရွ႕သြားတဲ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္တရားနဲ႔ စဥ္းစားၿပီးမွ လုပ္ကိုင္တတ္ၾကတယ္။
မသိေသးရင္ သိေအာင္ ေမးလို႔၊
မတတ္ေသးရင္ တတ္ေအာင္ သင္ယူ ေလ့လာၿပီးမွ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္႐ြက္ေလ့ရွိၾကတယ္။
အဲဒီလို လူမ်ိဳးေတြၾကေတာ့ ကံသံုးပါးလံုးတြင္ ဉာဏ္ယွဥ္ေနေတာ့ အမွားနည္းပါးတာ ေတြ႕ရတယ္။
အမွားနည္းပါးလာတာနဲ႔အမွ် ေကာင္းက်ိဳးသုခေတြ ပြားမ်ားလာတာကိုလည္း ေတြ႕ရျပန္တယ္။
ေကာင္းကံလုပ္မွ ကံေကာင္းမယ္
မိဘ ဆရာသမားေတြရဲ႕ သြန္သင္ ၫႊန္ျပ ဆိုဆံုးမမႈကို ရရွိေနၾကတဲ့ သားသမီးမ်ားနဲ႔ တပည့္မ်ားမွာ အသိအလိမၼာနဲ႔ သတိတရားမ်ား ရွိတတ္ၾကသလို စဥ္းစားမႈ ဆင္ျခင္မႈကို လက္ကိုင္ထားတတ္ၾကၿမဲ ျဖစ္တာကိုလည္း သတိထားမိျပန္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဒီလိုပုဂၢိဳလ္မ်ားက်ျပန္ေတာ့ ေကာင္းေသာ ကံေတြကို အျပဳမ်ားကာ ကံေကာင္းေနတတ္ၾကပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း အသိအလိမၼာဟာ ဉာဏ္ပညာႀကီးျခင္းရဲ႕ အေျခခံ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္လို႔ မိဘစကား နားေထာင္ၿပီး ႀကိဳးစား ျပဳမူေနထိုင္သူတို႔ဟာ အမွားနည္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူတို႔သႏၲာန္မွာ မိဘက သင္တဲ့ ဘဝနဲ႔ဆိုင္ရာ အသိပညာရယ္၊ ေက်ာင္းေတာ္က ဆရာေတြ သင္ေပးတဲ့ ေလာကနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အတတ္ပညာရယ္က ရွိေနၾကၿပီမဟုတ္လား။
ဒီေတာ့ အေကာင္းနဲ႔အဆိုး၊ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳးကို ဉာဏ္နဲ႔ ခ်ိန္ထိုးသြားတတ္ၿပီေပါ့။
အဲဒီလို အသိဉာဏ္နဲ႔ အတတ္ပညာေတြကို သိရင္ သိထားတဲ့အတိုင္း၊ တတ္ထားရင္ တတ္ထားတဲ့အတိုင္းသာ လိုက္နာ ေလ့က်င့္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီသူရဲ႕ ၾကံစည္ ေျပာဆို လုပ္ကိုင္မႈေတြဟာ အသိဉာဏ္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီးေနတာေၾကာင့္ အမွားနည္းမွာ အမွန္ပါ။
အမွားစင္ေတာ့ စိတ္ေတြ ၾကည္လင္ကာ ကံေတြ စင္ၾကယ္ၿပီးေတာ့ ေစတနာေကာင္းလို႔ ကံေကာင္းသူေတြ ျဖစ္လာၾကမွာပါ။
ဒီေတာ့ ကံဆိုးေနသူမ်ားဟာ ကံေကာင္းခ်င္ပါတယ္ဆိုရင္ ေကာင္းကံေတြျဖစ္လာဖို႔ မိဘဆရာသမားတို႔ရဲ႕ သြန္သင္ ၫႊန္ၾကားမႈကို နားေထာင္သင့္တယ္၊ လိုက္နာသင့္တယ္၊ ဉာဏ္ယွဥ္သင့္တယ္။
အသိဉာဏ္ေရွ႕သြားၿပီး သတိတရားနဲ႔ အၿမဲတမ္း ၾကံစည္ျခင္း(မေနာကံ)၊ ေျပာဆိုျခင္း(ဝစီကံ)၊ ျပဳမူျခင္း(ကာယကံ)တို႔ကို ျပဳသင့္တယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။
ဘဝတစ္ခု ေအာင္ျမင္တိုးတက္ဖို႔ဆိုတာမွာ ကံတရားက အေရးႀကီးတယ္လို႔ ထင္ထင္ရွားရွား သိခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ “ကံေကာင္းလိုလွ်င္ စိတ္ေကာင္းဝင္၊ ျပဳျပင္တိုင္းရ ျပဳတိုင္းလွ” ဟူေသာ ရွင္ေတာ္ဘုရား ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားကို ၾကားေယာင္ ဆင္ျခင္ေနမိျပန္ပါတယ္။
ကံဆိုတာ အလုပ္၊ အလုပ္ဆိုတာ ကံပင္ျဖစ္လို႔ အလုပ္ေကာင္းရင္ ကံေကာင္းမယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာကိုပင္ လုပ္ဟုသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိလည္း သတိေပးေနမိပါတယ္။
အသိေနာက္မွာ အက်င့္ပါမွ
ဒါဆိုရင္ ေကာင္းကံလုပ္မွ ကံေကာင္းမယ္ဟူေသာ အသိေလးမွ် ရွိထား႐ုံနဲ႔ ကံေကာင္းပါမည္လားလို႔ ေမးလာမယ္ဆိုရင္ ေဝးပါေသးတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
‘ကံကိုယံု၍ ဆူးပံုအတြင္း မဆင္းအပ္စြာ’၊ ‘က်ားရဲရာ ၾကမၼာမ႐ိုးသာ’၊ ‘လံု႔လမကူ ဉာဏ္မကူဘဲ မေကာင္းလည္းကံ ေကာင္းလည္းကံဟု ကံကိုခ်ည္းသာ မကိုးရာဘူး’ စသည္ျဖင့္လည္း ေရွးသူေတာ္မြန္တို႔က စာခၽြန္ခ်န္ထား မွာၾကားခဲ့ၾကပါတယ္။
စာေရးသူအေနနဲ႔ ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးထဲက “ဝိဇၨာစရဏသမၸႏၷ”ဂုဏ္ေတာ္အဖြင့္ကို အာ႐ုံယူေမွ်ာ္ ပူေဇာ္သည့္အခါ ‘ဝိဇၨာ’ဟူေသာ အသိဉာဏ္ရွိေသာ္လည္း ‘စရဏ’ဟူေသာ သိတဲ့အတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုးျခင္း မရွိပါက နိမ့္က်ျခင္း က်႐ႉံးျခင္း စေသာ ဆင္းရဲဒုကၡက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ဟု သိခဲ့ပါတယ္။
ထို႔အတူပင္ ‘စရဏ’ဟု ေခၚေသာ အက်င့္သာ ရွိ၍ ‘ဝိဇၨာ’ဟူေသာ အသိဉာဏ္ မရွိျပန္လွ်င္လည္း လမ္းမွန္ မေရာက္ဘဲ အလြဲကိုသာ က်င့္ေနမိကာ စီးပြားေရး လူမႈေရးမွအစ အေရးတကာဝယ္ ခရီးမတြင္ဘဲ ရွိတတ္ပါလားလို႔ သိခဲ့ရပါတယ္။
မည္သူမဆို အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ မိမိႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အသိပညာ အတတ္ပညာ စီးပြားေရး ႀကီးပြားေရး နည္းလမ္းမ်ားကို တီးမိ ေခါက္မိေတာ့ သိရွိၾကမည္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
သိသလို မက်င့္ မႀကိဳးစားခဲ့လို႔သာ ေအာင္ျမင္မႈ ခ်မ္းသာနဲ႔ ေဝးေနၾကရျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
သိၿပီးေတာ့လည္း လိုက္မက်င့္ရင္လည္း မသိသည္ႏွင့္ ဘာမွ မထူးျခားေတာ့ ပညာမဲ့ဟူေသာ နာမည္ျဖင့္ စာရင္းသြင္းခံရကာ ႏြမ္းပါး ဆင္းရဲ လူေတာထဲမတိုး လူရာမဝင္တာမ်ိဳးဟူေသာ အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ ၾကံဳေတြ႕ေနရျခင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
သို႔ျဖစ္ရာ ကံေကာင္းခ်င္သူတိုင္းဟာ ဦးစြာပထမအေနနဲ႔ ေကာင္းကံကို လုပ္ျဖစ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ သိထားရမွာျဖစ္သလို သိထားတဲ့အတိုင္းလည္း မျဖစ္မေန လိုက္နာျပဳက်င့္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ ေျပာပါရေစ။
လက္ေတြ႕က်င့္ဖို႔ သိေအာင္ ေလ့လာသင္ယူရတာျဖစ္သလို သိၿပီးရင္လည္း လိုက္နာက်င့္ၾကံ အားထုတ္ရအုန္းမယ္လို႔ သတိမူမိေစခ်င္တာပါ။
ကံသံုးပါးတြင္ အဓိပတိယွဥ္
ေလာကမွာ ႀကီးပြားေအာင္ျမင္ ခ်မ္းသာခ်င္သူတိုင္းဟာ အဘိဓမၼာမွာ လာတဲ့ အဓိပတိတရား ေလးပါးကို လက္ကိုင္ က်င့္သံုးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
စာေရးသူ နားလည္သလို ေျပာျပရရင္ ျပဳလုပ္ ေျပာဆို ၾကံစည္တာမွန္သမွ်ဟာ ကံတရားပါလို႔ လက္ခံရင္ ထိုကံထဲတြင္ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵ၊ ဉာဏ္၊ လံု႔လ ထည့္ၿပီး စိတ္ဓာတ္အားျဖင့္ ႀကိဳးစားရမယ္လို႔ပဲ ေျပာျပခ်င္မိတယ္။
မိမိဘဝ ႀကီးပြားေအာင္ျမင္ကာ ခ်မ္းသာလိုတယ္၊ အဆင္ေျပလိုတယ္ဆိုရင္ မိမိလုပ္ေနဆဲ အလုပ္ထဲမွာ လုပ္ကိုင္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ၊ လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္၊ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္မႈ ပညာနဲ႔၊ လုပ္ေနမႈဆိုတဲ့ ဝိရိယ ဒီတရားေလးပါး ထည့္သြင္းထားဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ နားလည္ရပါမယ္။
ဒီတရားေလးပါး ညီမွ်မွသာ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝႏိုင္တယ္လို႔ နားလည္မိပါတယ္။
ဒီတရားေလးပါးဟာ တစ္ပါးက ေရွ႕ကေန ဦးေဆာင္သြားေနခိုက္မွာ က်န္သံုးပါးက ေနာက္နားက ကပ္လိုက္လာတတ္တဲ့ သေဘာလည္း ရွိပါတယ္။
က်န္းမာ ခ်မ္းသာမႈနဲ႔ ျပည့္စံု ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားလိုတယ္ဆိုရင္ အရင္ဆံုး ခ်မ္းသာေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵ ျဖစ္ေပၚရပါမယ္။
အဲဒီေနာက္မွာမွ ခ်မ္းသာလိုစိတ္ ေအာင္ျမင္လိုစိတ္တို႔ ျဖစ္ေပၚလာမွာ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီစိတ္ေၾကာင့္ အသိပညာ အတတ္ပညာတို႔ကို ေလ့လာ သင္ယူၾကကာ စိတ္ကူးယဥ္ဆႏၵကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကလို႔ ရာထူးႀကီးေတြ ရၿပီး စည္းစိမ္မ်ားႏွင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝေနၾကတာျဖစ္တယ္။
အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ထိုအဓိပတိတရားေလးပါး ျဖစ္ေပၚ သိရွိ လိုက္နာက်င့္သံုးမႈ အားနည္းသူေတြမွာေတာ့ ‘ဘဝဆိုတာ စိတ္နဲ႔ တန္သလို ျဖစ္တာ’ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းပဲ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္၊ ဆႏၵ၊ ႀကိဳးစားမႈ၊ ပညာ နည္းခဲ့တာနဲ႔အညီ နိမ့္က်စြာ လုပ္ကိုင္ ေနထိုင္ ေပးဆပ္ ႐ုန္းကန္ေနၾကရေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့လည္း သူတို႔ရဲ႕ဘဝ ျဖတ္သန္းမႈ လမ္းခရီးဟာ ၾကမ္းတမ္းလာၿပီး ဒုကၡေတြနဲ႔ ႁပြမ္းတီးေနရတဲ့ သူတို႔ချမာ သူတို႔ဘဝကို သူတို႔ ညည္းညဴသံကိုသာ အေဖာ္ျပဳကာ ေနရပါေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့ ဆင္းရဲက လြတ္ၿပီး ခ်မ္းသာျပည့္ဝ ဂုဏ္ဓနနဲ႔ ေလာကအလယ္မွာ တင့္တယ္စြာ ေနႏိုင္ေအာင္ဆိုရင္ ကံသံုးပါးတြင္ အဓိပတိတရားေလးပါးကို ယွဥ္ေစၿပီး ႀကိဳးစား ျပဳမူ၊ ေျပာဆို၊ လုပ္ကိုင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာအတြက္နဲ႔ေရာ မိဘေမာင္ဖား ဇနီးမယား သမီးသားေတြအတြက္ပါ ႀကိဳးစား ႐ုန္းကန္ေနရတာနဲ႔ပဲ ဘဝအဓိပၸာယ္နဲ႔ ဘဝတန္ဖိုးဆိုတာကို မသိႏိုင္ရွာတဲ့ အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ တိုးရမွာ ေသခ်ာပါေတာ့တယ္။
ကိုယ့္ဘဝအဆင့္ ကိုယ္တိုင္ျမႇင့္စို႔
အခ်ိဳ႕ အလုပ္ေကာင္းမွ ကံေကာင္းမယ္၊ ကံေကာင္းေအာင္ ေကာင္းတာ လုပ္ရမယ္၊ မိဘဆရာသမားတို႔ရဲ႕ စကားနားေထာင္သင့္တယ္လို႔ အေျခခံအားျဖင့္ အသိဉာဏ္ ရင့္သန္ ျပည့္စံုၾကတာ မ်ားပါတယ္။
အၾကားအျမင္နဲ႔ ဗဟုသုတေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း လိုက္နာ က်င့္ၾကံ အားထုတ္မႈလို႔ ေခၚတဲ့ စရဏတရားကေတာ့ အသိရဲ႕ ေနာက္ပါးမွ ကပ္ပါမလာၾကဘူး။
ဒီေတာ့ ေအာက္က်ေနာက္က်နဲ႔ ပညာမဲ့ၿပီး ဆင္းရဲေနၾကတဲ့ သူေတြရဲ႕ တရားခံကို ေျပာျပပါဆိုရင္ မိမိသိသလို လိုက္မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းကိုပဲ ၫႊန္းျပရမလို ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ဒီလို ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လူေတြကို ၾကည့္ကာ စဥ္းစားဉာဏ္ သက္ဝင္၍ ကံကို ျပဳျပင္ႏိုင္ပါမူ လက္ရွိဘဝရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ အေနလွႏိုင္သလို သံသရာခရီးလမ္းမွာလည္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴး ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕နဲ႔ အေျခလွႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ မိမိရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ကံကို မိမိရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အသိဉာဏ္ျဖင့္ ယွဥ္ၿပီး မိမိတို႔ဘဝေတြရဲ႕ လက္ရွိအေနအထားကို အသိဉာဏ္နဲ႔ ေပါင္းစပ္ကာ ေကာင္းျမတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေဆာင္ပါလွ်င္ ေကာင္းစားႏိုင္သည္ခ်ည္း ျဖစ္တယ္လို႔ ခံယူ နားလည္မိလိုက္ပါတယ္။
ကံတရားဆိုတာ ဆန္းၾကယ္ၿပီး၊ ကံတရားခ်ည္းသက္သက္ကိုလည္း ပံုၿပီး ယံုလို႔ မေနသင့္ပါဘူး။
ေလာကႀကီးကို ကံတရားက ျခယ္လွယ္ေနတယ္။
ကံကို မွီၿပီးေတာ့ ဆင္းရဲနဲ႔ ခ်မ္းသာ၊ ပညာမဲ့ ပညာတတ္ စသည္ ကြဲျပားေနတယ္။
အဲဒီကံကို ဉာဏ္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ျပဳျပင္ေပးမယ္ဆိုရင္ ရႏိုင္တယ္ဆိုတာေတြကို စဥ္းစား ဆင္ျခင္ သံုးသပ္ၿပီး အဲဒီ ကံတရားကိုပဲ ဆႏၵ၊ စိတၱ၊ ဝိရိယ၊ ဝီမံသ ဟူေသာ အဓိပတိတရားေလးပါးနဲ႔ ေပါင္းစပ္ကာ ေကာင္းကံေတြ ျပဳသူဟာ ကံေတြေကာင္းမယ္၊ ဆိုးကံျပဳသူေတြ ကံဆိုးမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္လို႔ မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ‘ကံ’ပိုင္ရွင္ လူသားက ကံတရားကို ဉာဏ္အားသံုးၿပီး ျပဳျပင္ယူလို႔ရတာ ထင္ရွားပါတယ္။
အဲဒီလို မဟုတ္ဘဲ ကံတရားကသာ ကံပိုင္ရွင္လူသားကို ကစားသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေကာင္းဆိုးႏွစ္တန္ ေလာကဓံမွာ ခါးသီးတဲ့ အဆိုးကံေတြနဲ႔သာ ၾကံဳေနရၿပီး ကံေတြ ဆိုးေနၾကေတာ့မွာပါပဲ။
ကံကို ဉာဏ္ယွဥ္ ျပင္ပါစို႔လို႔ ေတြးမိခဲ့တဲ့ အေတြးေလးေတြကေန စာေရးသူရင္ထဲမွာ ကံသုံးပါးတြင္ အသိဉာဏ္ယွဥ္ၿပီး ဆင္ျခင္ျပဳပါလွ်င္ ကံေကာင္းႏိုင္ပါသည္လို႔ ေတြးသိ ခံယူမိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ယခုခ်ိန္က စလို႔ ဘဝတေလွ်ာက္ ေကာင္းေကာင္း ျပဳမူေနထိုင္၊ လုပ္ကိုင္၊ ေျပာဆို၊ ၾကံစည္ကာ ေကာင္းျမတ္ သာယာ လွပေသာ ဘဝအနာဂတ္ ရရွိေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္တယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာလည္း ေတြးျမင္ ဆင္ျခင္ အသိတရား သတိတရားေတြ ပြားရင္း အႀကိဳက္ဆံုးေသာ ေအာက္ပါကဗ်ာေလးကို ႐ြတ္ဆိုေနမိပါေတာ့တယ္။
“အတိတ္ကိုေတြး၊ စိတ္မေလးနဲ႔
အတိတ္ဆိုတာ ျပန္မလာဘူး။
အနာဂတ္ကိုမွန္း၊ သိပ္မလြမ္းနဲ႔
အနာဂတ္ဆိုတာ မေသခ်ာဘူး။
ပစၥဳပၸန္မွာ၊ လုပ္သင့္ရာကို
ပညာလံု႔လ၊ အသံုးခ်ၿပီး
ဘဝေနာက္ေႏွာင္း၊ ေကာင္းထက္ေကာင္းေအာင္
သတိေဆာင္လ်က္
လက္ရွိကာလ၊ တဒဂၤကို
ကံ,ဉာဏ္,ဝီရိ၊ ေစာင္းႏွယ္ညိႇကာ
ႀကိဳးစားကာျဖင့္
ဘဝတန္ဖိုး၊ အားမာန္ကိုး၍
ျမတ္ႏိုးၾကည္ျဖဴ အရယူ။”
ေမတၱာသီေသန စိေတၱန .....
အရွင္နႏၵဝံသ (ရမည္းသင္း)
ေဇယ်ဝတီေက်ာင္း၊ အမာလိုရီၿမိဳ႕
တကၠဆပ္ျပည္နယ္
အေမရိကန္ႏိုင္ငံ
Wednesday, April 20, 2011
၁၃၇၃ ခု ျမန္မာႏွစ္ဆန္း တစ္ရက္ေန႔ (၁၇-ဧၿပီ-၂၀၁၁)
၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၁ ရက္ တနဂၤေႏြေန႔၊ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၃ ခုႏွစ္ တန္ခူးလဆန္း ၁၄ ရက္ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔တြင္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌ စုေပါင္း၍ ေကာင္းမႈကုသိုလ္တို႔ကို ျပဳလုပ္ၾကသည္။
နံနက္ ၁၀ နာရီခြဲတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ပန္း၊ ေရခ်မ္း၊ ဆီမီး၊ ဆြမ္းတို႔ျဖင့္ ဆက္ကပ္ လႉဒါန္းပူေဇာ္ၾကၿပီး၊ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္ထံမွ ၉-ပါးသီလ ခံယူ ေဆာက္တည္ၾကသည္။
နံနက္ ၁၁ နာရီတြင္ သံဃာေတာ္မ်ားအား ေန႔ဆြမ္း ဆက္ကပ္လႉဒါန္းၾက၏။
တစ္အိမ္လွ်င္ ဟင္းတစ္ခြက္ ယူေဆာင္လာၾကရာ ဟင္းအမယ္ စံုလင္လွ၏။
ဦးေစာဝင္း-ေဒၚထားၾကည္မိသားစုက သႀကၤန္ထမင္းျဖင့္ ဒါနျပဳရာ ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ သရက္သီးသုတ္၊ င႐ုတ္သီးေတာင့္ေၾကာ္၊ ဖေယာင္းသင္းေရတို႔ျဖင့္ သႀကၤန္ရနံ႔ ေမႊးႀကိဳင္ေန၏။
သႀကၤန္ထမင္းကို ယခုမွ စားဖူးသူမ်ားပင္ အရသာေတြ႕သြားၾကေလသည္။
မြန္းလြဲ ၁ နာရီတြင္ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္ထံမွ ၉-ပါးသီလကို ထပ္မံ ခံယူေဆာက္တည္ၾကၿပီး၊ ဆရာေတာ္ ဦးေဆာင္ကာ ေမတၱာဘာဝနာပြားမ်ားျခင္း၊ တစ္နာရီခန္႔ တရား႐ႈမွတ္ျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ၾက၏။
မြန္းလြဲ ၃ နာရီ၌ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္ကပင္ အႏုေမာဒနာတရား ခ်ီးျမႇင့္ကာ တစ္ေန႔တာ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္အေပါင္းအစုတို႔ကို ေဝေနယ်သတၱဝါအားလံုးတို႔အား အမွ်ေပးေဝၾကေလသည္။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။
နံနက္ ၁၀ နာရီခြဲတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ပန္း၊ ေရခ်မ္း၊ ဆီမီး၊ ဆြမ္းတို႔ျဖင့္ ဆက္ကပ္ လႉဒါန္းပူေဇာ္ၾကၿပီး၊ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္ထံမွ ၉-ပါးသီလ ခံယူ ေဆာက္တည္ၾကသည္။
နံနက္ ၁၁ နာရီတြင္ သံဃာေတာ္မ်ားအား ေန႔ဆြမ္း ဆက္ကပ္လႉဒါန္းၾက၏။
တစ္အိမ္လွ်င္ ဟင္းတစ္ခြက္ ယူေဆာင္လာၾကရာ ဟင္းအမယ္ စံုလင္လွ၏။
ဦးေစာဝင္း-ေဒၚထားၾကည္မိသားစုက သႀကၤန္ထမင္းျဖင့္ ဒါနျပဳရာ ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ သရက္သီးသုတ္၊ င႐ုတ္သီးေတာင့္ေၾကာ္၊ ဖေယာင္းသင္းေရတို႔ျဖင့္ သႀကၤန္ရနံ႔ ေမႊးႀကိဳင္ေန၏။
သႀကၤန္ထမင္းကို ယခုမွ စားဖူးသူမ်ားပင္ အရသာေတြ႕သြားၾကေလသည္။
မြန္းလြဲ ၁ နာရီတြင္ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္ထံမွ ၉-ပါးသီလကို ထပ္မံ ခံယူေဆာက္တည္ၾကၿပီး၊ ဆရာေတာ္ ဦးေဆာင္ကာ ေမတၱာဘာဝနာပြားမ်ားျခင္း၊ တစ္နာရီခန္႔ တရား႐ႈမွတ္ျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ၾက၏။
မြန္းလြဲ ၃ နာရီ၌ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္ကပင္ အႏုေမာဒနာတရား ခ်ီးျမႇင့္ကာ တစ္ေန႔တာ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္အေပါင္းအစုတို႔ကို ေဝေနယ်သတၱဝါအားလံုးတို႔အား အမွ်ေပးေဝၾကေလသည္။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။
မီး
.... မီးဆယ့္တစ္တန္ ၿငိမ္းရာမွန္သည့္ နိဗၺာန္ေ႐ႊျပည္ တိုင္ေစေသာ္ .. ဟု ဆုေပး ဆုယူ ဆုေတာင္းျခင္းမ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားအတြက္ ရင္းႏွီး ကၽြမ္းဝင္ၿပီး ျဖစ္၏။
မီးဆယ့္တန္ကား အဘယ္နည္းဟု ဆိုက အလြယ္တကူ မွတ္သား ေျပာျပႏိုင္ရန္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက -
“ရာဂ,ေဒါသ၊ ေမာဟတျဖာ
ျဖစ္ အုိ ေသေရး၊ ပူေဆြး ငိုကာ
ကိုယ္ စိတ္ဒုကၡ၊ ပူရျပင္းစြာ
ကုိယ္တြင္းမီး ထိန္ၿငီးဆယ့္တစ္ျဖာ” ဟူ၍ လကၤာဖြဲ႕ဆိုထား၏။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အမရပူရၿမိဳ႕ မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကလည္း ေအာက္ပါအတိုင္း လကၤာဖြဲ႕ဆိုထား၏။
မီး ၁၁-ပါး
သူသူငါငါ ျဖစ္ေလရာဝယ္
ဦးစြာႀကိဳဆီး ဇာတိမီးက
အၿပီးပံုေသ ေလာင္ၿမိဳက္ေလ၏။
မေသြတသီး ဇရာမီးလည္း
အၿပီးေနာက္မွာ ကပ္လ်က္ပါ၏။
မကြာေစရ မရဏဟု
တစ္ဘဝဖ်က္ဆီး ေလာင္သည့္မီးလည္း
ၿငီးၿငီးေျပာင္ေျပာင္ အၿမဲေလာင္၏။
ေလာင္ပံုေလာင္အား မထင္ရွားလည္း
ႏုထြားပ်ိဳမ်စ္ အ႐ြယ္ျဖစ္ေသာ္
အခ်စ္ရာဂ မီးေတြထ၍
ေဒါသထန္ျပင္း
ေမာဟညႇင္း၏။
မကင္းႏိုင္ေအာင္ ထို႔ေနာက္ေနာင္လည္း
ေတာက္ေလာင္ဖိစီး ေသာကမီးေၾကာင့္
ဝမ္းနည္းဖြယ္ေတြ အေထြေထြႏွင့္
ပရိေဒဝ ငိုေႂကြးရ၍
ဒုကၡလည္းထပ္ ေဒါမနသ္ႏွင့္
ဆက္စပ္မကြာ
ဥပါယာသ လြန္ျပင္းျပလ်က္
သက္မွ်မ႐ႉ တက္ေအာင္ပူသည္
ဆူဆူဆယ့္တစ္ မီးေတာက္တည္း။
+++++
၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၆ ရက္ စေနေန႔၊ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၏ ဓမၼသင္တန္းတြင္ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္က အာဒိတၱပရိယာယသုတၱန္ကို သင္ၾကား ပို႔ခ်ေပး၏။
အာဒိတၱပရိယာယသုတ္အေၾကာင္းကို ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ “လူငယ္သင္ ခ်မ္းေျမ့အေျခပ်ိဳးဗုဒၶဘာသာ”စာအုပ္တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပထား၏။
အာဒိတၱပရိယာယသုတ္
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပထမဝါတြင္ မိဂဒါဝုန္၌ ဝါဆိုၿပီးေနာက္ ဝါကၽြတ္ေသာအခါ ဥ႐ုေဝလေတာသို႔ ႂကြေတာ္မူ၏။ ဥ႐ုေဝလေတာ၌ သံုးလပတ္လံုး သီတင္းသံုးေတာ္မူလ်က္ ဥ႐ုေဝလကႆပ၊ နဒီကႆပ၊ ဂယာကႆပ ဟူေသာ ရေသ့ညီေနာင္ သံုးေယာက္ႏွင့္ ယင္းတို႔၏ တပည့္တစ္ေထာင္တို႔ကို တန္ခိုးအမ်ိဳးမ်ိဳး ျပ၍ အယူမွန္ကို ရေစေတာ္မူ၏။
ထို႔ေနာက္ ထိုရေသ့တို႔ကို ေနရၪၨရာျမစ္ တစ္ဘက္ကမ္းရွိ ဂယာ႐ြာအနီးမွ ဂယာသီသ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးရွိရာသို႔ ေခၚေဆာင္သြားၿပီးလွ်င္ ထိုေက်ာက္ဖ်ာႀကီးေပၚ၌ အာဒိတၱပရိယာယသုတ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူရာ ရေသ့အားလံုး အရဟတၱမဂ္ အရဟတၱဖိုလ္အထိ တရားသိၾက၍ ရဟႏၲာျဖစ္သြားၾက၏။
Photo - Wikimedia Commons (http://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Gayasisa)
အာဒိတၱပရိယာယသုတ္၏ အခ်ဳပ္သေဘာ
ဒြါရေျခာက္ဖံု
မ်က္စိသည္ လိုခ်င္တပ္မက္ျခင္း၊ စိတ္ပ်က္ စိတ္ဆိုးျခင္း၊ အမွန္အတိုင္း မသိျခင္း၊ ပဋိသေႏၶေနရျခင္း၊ အိုရျခင္း၊ ေသရျခင္း၊ စိုးရိမ္ ပူေဆြးရျခင္း၊ ငိုေႂကြးရျခင္း၊ ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း၊ ျပင္းစြာ ပူပန္ရျခင္းတည္းဟူေသာ တစ္ဆယ့္တစ္သီး မီးတို႔ျဖင့္ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေန၏။
ထို႔အတူပင္ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္တို႔သည္လည္း တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနၾက၏။
အာ႐ုံေျခာက္တန္
အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ ထိေတြ႕စရာႏွင့္ ၾကံေတြးစရာသေဘာတို႔သည္လည္း လုိခ်င္တပ္မက္ စိတ္ပ်က္စိတ္ဆိုး စေသာ မီးတစ္ဆယ့္တစ္မ်ိဳးတို႔ျဖင့္ တထိန္ထိန္ တညီးညီး အေလာင္ႀကီး ေလာင္ေနၾက၏။
ဝိညာဏ္ေျခာက္ဝ
ျမင္စိတ္၊ ၾကားစိတ္၊ နံစိတ္၊ အရသာသိစိတ္၊ ထိေတြ႕စိတ္၊ ၾကံေတြးစိတ္တို႔သည္လည္း လိုခ်င္တပ္မက္ စိတ္ပ်က္စိတ္ဆိုးစေသာ မီးတစ္ဆယ့္တစ္မ်ိဳးတို႔ျဖင့္ တညီးညီး တထိန္ထိန္ တရွိန္ရွိန္ ေတာက္ေလာင္ေနၾက၏။
ဖႆေျခာက္ျဖာ
ျမင္ေတြ႕၊ ၾကားေတြ႕၊ နံေတြ႕၊ အရသာေတြ႕၊ ထိေတြ႕၊ ၾကံေတြးေတြ႕တို႔သည္လည္း လိုခ်င္တပ္မက္ စိတ္ပ်က္စိတ္ဆိုးစေသာ မီးတစ္ဆယ့္တစ္ပါးတို႔၏ အမ်ိဳအဝါးကို ခံေနၾကရ၏။
ေဝဒနာေျခာက္ပါး
ျမင္ခံစား၊ ၾကားခံစား၊ နံခံစား၊ အရသာခံစား၊ ထိေတြ႕ခံစား၊ ၾကံေတြးခံစားမႈတို႔သည္လည္း လိုခ်င္တပ္မက္ စိတ္ပ်က္စိတ္ဆိုးစေသာ မီးတစ္ဆယ့္တစ္ျဖာတို႔ျဖင့္ ခ်မ္းသာရာ မရေအာင္ အေလာင္ႀကီး ေလာင္ေနၾက၏။
ဉာဏ္အဆင့္ဆင့္ျဖစ္ေပၚပံု
ဤသို႔လွ်င္ “ဒြါရေျခာက္ဖံု၊ အာ႐ုံေျခာင္တန္၊ ဝိညာဏ္ေျခာက္ဝ၊ ဖႆေျခာက္ျဖာ၊ ေဝဒနာေျခာက္ပါး ဤတရားတို႔သည္ ေလာဘ၊ ေဒါသစေသာ မီးတို႔ျဖင့္ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနၾကသည္”ဟု ႐ႈျမင္တတ္ေသာသူအား ထိုမ်က္စိစေသာ တရားတို႔၌ ၿငီးေငြ႕ေသာဉာဏ္ ျဖစ္ေပၚ၏။
ၿငီးေငြ႕လွ်င္ တပ္မက္ျခင္းကင္းလ်က္ အရိယမဂ္ဉာဏ္ ျဖစ္ေပၚ၏။
တပ္မက္ျခင္းကင္းလ်က္ အရိယမဂ္ဉာဏ္ျဖစ္ေပၚေသာေၾကာင့္ ကိေလသာ အာသေဝါတို႔မွ လြတ္ေျမာက္ေလေတာ့၏။
ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္လွ်င္ “လြတ္ေျမာက္ၿပီး”ဟု ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ျဖစ္ေပၚ၏။
“ဘဝသစ္ျဖစ္မႈ ကုန္ၿပီ၊ ဆင္းရဲၿငိမ္းၿပီ”ဟုလည္း ဆင္ျခင္လ်က္ သိ၏။
ဤကား အာဒိတၱပရိယာယသုတ္၏ အခ်ဳပ္သေဘာတည္း။
မီး ၁၁ ပါး
၁။ လိုခ်င္တပ္မက္ျခင္း = ရာဂမီး
၂။ စိတ္ဆိုး စိတ္ပ်က္ျခင္း = ေဒါသမီး
၃။ အမွန္အတိုင္း မသိျခင္း = ေမာဟမီး
၄။ ပဋိသေႏၶေနရျခင္း = ဇာတိမီး
၅။ အိုရျခင္း = ဇရာမီး
၆။ ေသရျခင္း = မရဏမီး
၇။ စိုးရိမ္ ပူေဆြးရျခင္း = ေသာကမီး
၈။ ငိုေႂကြးရျခင္း = ပရိေဒဝမီး
၉။ ကိုယ္ဆင္းရဲရျခင္း = ဒုကၡမီး
၁၀။ စိတ္ဆင္းရဲရျခင္း = ေဒါမနႆမီး
၁၁။ ျပင္းစြာ ပူပန္ရျခင္း = ဥပါယာသမီး
+++++
ညေန ၅ နာရီတြင္ ေလာကခ်မ္းသာ ဆည္းဆာတရားပြဲကို က်င္းပရာ ဆရာေတာ္ အရွင္စကၠိႏၵက “သံေဝဂဝတၳဳ ၈-ပါး”အေၾကာင္း ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္၏။
အမရပူရၿမိဳ႕ မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္၏ “သံေဝဂဝတၳဳ ၈-ပါး လကၤာ”
အမိဝမ္းေခါင္း ဆယ္လေညာင္းမွ်
ေအာင္းခဲ့ရေခ် တည္သေႏၶႏွင့္
လူ႔ျပည္လူ႔႐ြာ ေရာက္ျပန္ပါလည္း
အိုနာေသေရး ဒုကၡေဘးေၾကာင့္
စိတ္ေအးကိုယ္ခိုင္ မေနႏိုင္ခဲ့။
ဆိုင္ဆိုင္ဒုကၡ ခံၿပီးမွလည္း
မ်ားလွပါယ္႐ြာ ေရာက္ၾကရွာ၏။
အတီတာေရွး ဤဝဋ္ေဘးႏွင့္
ေနာင္ေရးနာဂါတ္ ဒုကၡထပ္လိမ့္
မျပတ္ခုခါ ျဖစ္တုန္းမွာလည္း
အစာရွာရ ထိုဒုကၡေၾကာင့္
ေန႔ညမဟူ ကိုယ္စိတ္ပူ၍
သူသူငါငါ မသက္သာသည္
ရွစ္ျဖာသံေဝ ရေၾကာင္းတည္း။
+++++
သံေဝဂဝတၳဳရွစ္ပါးကို လြယ္ကူစြာ အဓိပၸာယ္နားလည္ ေရတြက္ႏိုင္ေစျခင္းငွာ ဆရာေတာ္အရွင္စကၠိႏၵကလည္း လကၤာမ်ား ခ်ေပးသြား၏။
၁။ က်ဥ္းေျမာင္းၾကပ္တည္း၊ မိဝမ္းထဲ၊ ေနခဲ့ရတာ ဆင္းရဲသည္။
၂။ ဇာတိခႏၶာ၊ ရရွိလာ၊ အိုခဲ့ရတာ မ်ားလွၿပီ။
၃။ ဇာတိခႏၶာ၊ ရရွိလာ၊ နာခဲ့ရတာ မ်ားလွၿပီ။
၄။ ဇာတိခႏၶာ၊ ရရွိလာ၊ ေသခဲ့ရတာ မ်ားလွၿပီ။
၅။ ဒုကၡမ်ားစြာ၊ ခံၿပီးကာ၊ ပါယ္႐ြာက်တာ မ်ားလွၿပီ။
၆။ ေရွးေရွးကလည္း၊ ဝဋ္ဆင္းရဲ၊ မစဲေတြ႕ခဲ့ၿပီ။
၇။ ေနာက္ေနာင္ခါလည္း၊ ထို႔တူပဲ၊ မလြဲေတြ႕အုန္းမည္။
၈။ အစာရွာရ၊ ထိုဒုကၡ၊ ေန႔ညပူရသည္။
သံေဝဂမ်ား၊ ဤရွစ္ပါး၊ ဘုရားေဟာမိန္႔သည္။
တရားပြဲၿပီးေသာ္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အစုစုတို႔ကို အမွ်ေပးေဝၾကေလသည္။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။
မီးဆယ့္တန္ကား အဘယ္နည္းဟု ဆိုက အလြယ္တကူ မွတ္သား ေျပာျပႏိုင္ရန္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက -
“ရာဂ,ေဒါသ၊ ေမာဟတျဖာ
ျဖစ္ အုိ ေသေရး၊ ပူေဆြး ငိုကာ
ကိုယ္ စိတ္ဒုကၡ၊ ပူရျပင္းစြာ
ကုိယ္တြင္းမီး ထိန္ၿငီးဆယ့္တစ္ျဖာ” ဟူ၍ လကၤာဖြဲ႕ဆိုထား၏။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အမရပူရၿမိဳ႕ မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကလည္း ေအာက္ပါအတိုင္း လကၤာဖြဲ႕ဆိုထား၏။
မီး ၁၁-ပါး
သူသူငါငါ ျဖစ္ေလရာဝယ္
ဦးစြာႀကိဳဆီး ဇာတိမီးက
အၿပီးပံုေသ ေလာင္ၿမိဳက္ေလ၏။
မေသြတသီး ဇရာမီးလည္း
အၿပီးေနာက္မွာ ကပ္လ်က္ပါ၏။
မကြာေစရ မရဏဟု
တစ္ဘဝဖ်က္ဆီး ေလာင္သည့္မီးလည္း
ၿငီးၿငီးေျပာင္ေျပာင္ အၿမဲေလာင္၏။
ေလာင္ပံုေလာင္အား မထင္ရွားလည္း
ႏုထြားပ်ိဳမ်စ္ အ႐ြယ္ျဖစ္ေသာ္
အခ်စ္ရာဂ မီးေတြထ၍
ေဒါသထန္ျပင္း
ေမာဟညႇင္း၏။
မကင္းႏိုင္ေအာင္ ထို႔ေနာက္ေနာင္လည္း
ေတာက္ေလာင္ဖိစီး ေသာကမီးေၾကာင့္
ဝမ္းနည္းဖြယ္ေတြ အေထြေထြႏွင့္
ပရိေဒဝ ငိုေႂကြးရ၍
ဒုကၡလည္းထပ္ ေဒါမနသ္ႏွင့္
ဆက္စပ္မကြာ
ဥပါယာသ လြန္ျပင္းျပလ်က္
သက္မွ်မ႐ႉ တက္ေအာင္ပူသည္
ဆူဆူဆယ့္တစ္ မီးေတာက္တည္း။
+++++
၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၆ ရက္ စေနေန႔၊ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၏ ဓမၼသင္တန္းတြင္ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္က အာဒိတၱပရိယာယသုတၱန္ကို သင္ၾကား ပို႔ခ်ေပး၏။
အာဒိတၱပရိယာယသုတ္အေၾကာင္းကို ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ “လူငယ္သင္ ခ်မ္းေျမ့အေျခပ်ိဳးဗုဒၶဘာသာ”စာအုပ္တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပထား၏။
အာဒိတၱပရိယာယသုတ္
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပထမဝါတြင္ မိဂဒါဝုန္၌ ဝါဆိုၿပီးေနာက္ ဝါကၽြတ္ေသာအခါ ဥ႐ုေဝလေတာသို႔ ႂကြေတာ္မူ၏။ ဥ႐ုေဝလေတာ၌ သံုးလပတ္လံုး သီတင္းသံုးေတာ္မူလ်က္ ဥ႐ုေဝလကႆပ၊ နဒီကႆပ၊ ဂယာကႆပ ဟူေသာ ရေသ့ညီေနာင္ သံုးေယာက္ႏွင့္ ယင္းတို႔၏ တပည့္တစ္ေထာင္တို႔ကို တန္ခိုးအမ်ိဳးမ်ိဳး ျပ၍ အယူမွန္ကို ရေစေတာ္မူ၏။
ထို႔ေနာက္ ထိုရေသ့တို႔ကို ေနရၪၨရာျမစ္ တစ္ဘက္ကမ္းရွိ ဂယာ႐ြာအနီးမွ ဂယာသီသ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးရွိရာသို႔ ေခၚေဆာင္သြားၿပီးလွ်င္ ထိုေက်ာက္ဖ်ာႀကီးေပၚ၌ အာဒိတၱပရိယာယသုတ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူရာ ရေသ့အားလံုး အရဟတၱမဂ္ အရဟတၱဖိုလ္အထိ တရားသိၾက၍ ရဟႏၲာျဖစ္သြားၾက၏။
အာဒိတၱပရိယာယသုတ္၏ အခ်ဳပ္သေဘာ
ဒြါရေျခာက္ဖံု
မ်က္စိသည္ လိုခ်င္တပ္မက္ျခင္း၊ စိတ္ပ်က္ စိတ္ဆိုးျခင္း၊ အမွန္အတိုင္း မသိျခင္း၊ ပဋိသေႏၶေနရျခင္း၊ အိုရျခင္း၊ ေသရျခင္း၊ စိုးရိမ္ ပူေဆြးရျခင္း၊ ငိုေႂကြးရျခင္း၊ ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း၊ ျပင္းစြာ ပူပန္ရျခင္းတည္းဟူေသာ တစ္ဆယ့္တစ္သီး မီးတို႔ျဖင့္ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေန၏။
ထို႔အတူပင္ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္တို႔သည္လည္း တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနၾက၏။
အာ႐ုံေျခာက္တန္
အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ ထိေတြ႕စရာႏွင့္ ၾကံေတြးစရာသေဘာတို႔သည္လည္း လုိခ်င္တပ္မက္ စိတ္ပ်က္စိတ္ဆိုး စေသာ မီးတစ္ဆယ့္တစ္မ်ိဳးတို႔ျဖင့္ တထိန္ထိန္ တညီးညီး အေလာင္ႀကီး ေလာင္ေနၾက၏။
ဝိညာဏ္ေျခာက္ဝ
ျမင္စိတ္၊ ၾကားစိတ္၊ နံစိတ္၊ အရသာသိစိတ္၊ ထိေတြ႕စိတ္၊ ၾကံေတြးစိတ္တို႔သည္လည္း လိုခ်င္တပ္မက္ စိတ္ပ်က္စိတ္ဆိုးစေသာ မီးတစ္ဆယ့္တစ္မ်ိဳးတို႔ျဖင့္ တညီးညီး တထိန္ထိန္ တရွိန္ရွိန္ ေတာက္ေလာင္ေနၾက၏။
ဖႆေျခာက္ျဖာ
ျမင္ေတြ႕၊ ၾကားေတြ႕၊ နံေတြ႕၊ အရသာေတြ႕၊ ထိေတြ႕၊ ၾကံေတြးေတြ႕တို႔သည္လည္း လိုခ်င္တပ္မက္ စိတ္ပ်က္စိတ္ဆိုးစေသာ မီးတစ္ဆယ့္တစ္ပါးတို႔၏ အမ်ိဳအဝါးကို ခံေနၾကရ၏။
ေဝဒနာေျခာက္ပါး
ျမင္ခံစား၊ ၾကားခံစား၊ နံခံစား၊ အရသာခံစား၊ ထိေတြ႕ခံစား၊ ၾကံေတြးခံစားမႈတို႔သည္လည္း လိုခ်င္တပ္မက္ စိတ္ပ်က္စိတ္ဆိုးစေသာ မီးတစ္ဆယ့္တစ္ျဖာတို႔ျဖင့္ ခ်မ္းသာရာ မရေအာင္ အေလာင္ႀကီး ေလာင္ေနၾက၏။
ဉာဏ္အဆင့္ဆင့္ျဖစ္ေပၚပံု
ဤသို႔လွ်င္ “ဒြါရေျခာက္ဖံု၊ အာ႐ုံေျခာင္တန္၊ ဝိညာဏ္ေျခာက္ဝ၊ ဖႆေျခာက္ျဖာ၊ ေဝဒနာေျခာက္ပါး ဤတရားတို႔သည္ ေလာဘ၊ ေဒါသစေသာ မီးတို႔ျဖင့္ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနၾကသည္”ဟု ႐ႈျမင္တတ္ေသာသူအား ထိုမ်က္စိစေသာ တရားတို႔၌ ၿငီးေငြ႕ေသာဉာဏ္ ျဖစ္ေပၚ၏။
ၿငီးေငြ႕လွ်င္ တပ္မက္ျခင္းကင္းလ်က္ အရိယမဂ္ဉာဏ္ ျဖစ္ေပၚ၏။
တပ္မက္ျခင္းကင္းလ်က္ အရိယမဂ္ဉာဏ္ျဖစ္ေပၚေသာေၾကာင့္ ကိေလသာ အာသေဝါတို႔မွ လြတ္ေျမာက္ေလေတာ့၏။
ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္လွ်င္ “လြတ္ေျမာက္ၿပီး”ဟု ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ျဖစ္ေပၚ၏။
“ဘဝသစ္ျဖစ္မႈ ကုန္ၿပီ၊ ဆင္းရဲၿငိမ္းၿပီ”ဟုလည္း ဆင္ျခင္လ်က္ သိ၏။
ဤကား အာဒိတၱပရိယာယသုတ္၏ အခ်ဳပ္သေဘာတည္း။
မီး ၁၁ ပါး
၁။ လိုခ်င္တပ္မက္ျခင္း = ရာဂမီး
၂။ စိတ္ဆိုး စိတ္ပ်က္ျခင္း = ေဒါသမီး
၃။ အမွန္အတိုင္း မသိျခင္း = ေမာဟမီး
၄။ ပဋိသေႏၶေနရျခင္း = ဇာတိမီး
၅။ အိုရျခင္း = ဇရာမီး
၆။ ေသရျခင္း = မရဏမီး
၇။ စိုးရိမ္ ပူေဆြးရျခင္း = ေသာကမီး
၈။ ငိုေႂကြးရျခင္း = ပရိေဒဝမီး
၉။ ကိုယ္ဆင္းရဲရျခင္း = ဒုကၡမီး
၁၀။ စိတ္ဆင္းရဲရျခင္း = ေဒါမနႆမီး
၁၁။ ျပင္းစြာ ပူပန္ရျခင္း = ဥပါယာသမီး
+++++
ညေန ၅ နာရီတြင္ ေလာကခ်မ္းသာ ဆည္းဆာတရားပြဲကို က်င္းပရာ ဆရာေတာ္ အရွင္စကၠိႏၵက “သံေဝဂဝတၳဳ ၈-ပါး”အေၾကာင္း ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္၏။
အမရပူရၿမိဳ႕ မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္၏ “သံေဝဂဝတၳဳ ၈-ပါး လကၤာ”
အမိဝမ္းေခါင္း ဆယ္လေညာင္းမွ်
ေအာင္းခဲ့ရေခ် တည္သေႏၶႏွင့္
လူ႔ျပည္လူ႔႐ြာ ေရာက္ျပန္ပါလည္း
အိုနာေသေရး ဒုကၡေဘးေၾကာင့္
စိတ္ေအးကိုယ္ခိုင္ မေနႏိုင္ခဲ့။
ဆိုင္ဆိုင္ဒုကၡ ခံၿပီးမွလည္း
မ်ားလွပါယ္႐ြာ ေရာက္ၾကရွာ၏။
အတီတာေရွး ဤဝဋ္ေဘးႏွင့္
ေနာင္ေရးနာဂါတ္ ဒုကၡထပ္လိမ့္
မျပတ္ခုခါ ျဖစ္တုန္းမွာလည္း
အစာရွာရ ထိုဒုကၡေၾကာင့္
ေန႔ညမဟူ ကိုယ္စိတ္ပူ၍
သူသူငါငါ မသက္သာသည္
ရွစ္ျဖာသံေဝ ရေၾကာင္းတည္း။
+++++
သံေဝဂဝတၳဳရွစ္ပါးကို လြယ္ကူစြာ အဓိပၸာယ္နားလည္ ေရတြက္ႏိုင္ေစျခင္းငွာ ဆရာေတာ္အရွင္စကၠိႏၵကလည္း လကၤာမ်ား ခ်ေပးသြား၏။
၁။ က်ဥ္းေျမာင္းၾကပ္တည္း၊ မိဝမ္းထဲ၊ ေနခဲ့ရတာ ဆင္းရဲသည္။
၂။ ဇာတိခႏၶာ၊ ရရွိလာ၊ အိုခဲ့ရတာ မ်ားလွၿပီ။
၃။ ဇာတိခႏၶာ၊ ရရွိလာ၊ နာခဲ့ရတာ မ်ားလွၿပီ။
၄။ ဇာတိခႏၶာ၊ ရရွိလာ၊ ေသခဲ့ရတာ မ်ားလွၿပီ။
၅။ ဒုကၡမ်ားစြာ၊ ခံၿပီးကာ၊ ပါယ္႐ြာက်တာ မ်ားလွၿပီ။
၆။ ေရွးေရွးကလည္း၊ ဝဋ္ဆင္းရဲ၊ မစဲေတြ႕ခဲ့ၿပီ။
၇။ ေနာက္ေနာင္ခါလည္း၊ ထို႔တူပဲ၊ မလြဲေတြ႕အုန္းမည္။
၈။ အစာရွာရ၊ ထိုဒုကၡ၊ ေန႔ညပူရသည္။
သံေဝဂမ်ား၊ ဤရွစ္ပါး၊ ဘုရားေဟာမိန္႔သည္။
တရားပြဲၿပီးေသာ္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အစုစုတို႔ကို အမွ်ေပးေဝၾကေလသည္။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။
ေအဘီဘီေအ ျမန္မာႏွစ္သစ္ကူး ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သပြဲ
နယူးေယာက္ၿမိဳ႕၊ အေမရိကန္ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာအသင္း၏ ၁၃၇၃ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏွစ္သစ္ကူး ဆုေတာင္းေမတၱပို႔သပြဲေတာ္ကို ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္းတြင္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၀-ရက္ တနဂၤေႏြေန႔၌ က်င္းပ၏။
နံနက္ ၁၀ နာရီခြဲတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ပန္း၊ ေရခ်မ္း၊ ဆီမီး၊ ေန႔ဆြမ္းတို႔ျဖင့္ ဆက္ကပ္ လႉဒါန္း ပူေဇာ္ၾက၏။
နံနက္ ၁၁ နာရီတြင္ သံဃာေတာ္မ်ားအား ေန႔ဆြမ္းဆက္ကပ္ လႉဒါန္းၾကၿပီး၊ ႂကြေရာက္လာၾကေသာ ဧည့္ပရိသတ္မ်ားအား အလႉရွင္ ေဒါက္တာဟြန္ဆမ္ေဒၚခင္စီလီးႏွင့္ ထရီစာမတင္စိန္လီးတို႔က နန္းႀကီးသုတ္၊ ျမန္မာမုန္႔မ်ားျဖင့္ ဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးၾက၏။
မြန္းလြဲ ၁ နာရီတြင္ သံဃာေတာ္မ်ားက ပရိတ္တရားေတာ္မ်ား ႐ြတ္ဖတ္ျခင္း၊ သံဃာေတာ္မ်ား ဦးေဆာင္ၿပီး ပရိသတ္အားလံုး ေမတၱာပို႔သျခင္း ျပဳလုပ္ၾက၏။
ထိုေနာက္ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္က အႏုေမာဒနာတရား ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္ၿပီး၊ ေဘာ္စတြန္ဆရာေတာ္ ဦးအဘယာလကၤာရက ေရစက္ခ်အခမ္းအနားကို ျပဳလုပ္ ေဆာင္႐ြက္ေပး၏။
ေအးေစေၾကာင္းတဲ့ အတာေရ
နံနက္ ၁၀ နာရီခြဲတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ပန္း၊ ေရခ်မ္း၊ ဆီမီး၊ ေန႔ဆြမ္းတို႔ျဖင့္ ဆက္ကပ္ လႉဒါန္း ပူေဇာ္ၾက၏။
နံနက္ ၁၁ နာရီတြင္ သံဃာေတာ္မ်ားအား ေန႔ဆြမ္းဆက္ကပ္ လႉဒါန္းၾကၿပီး၊ ႂကြေရာက္လာၾကေသာ ဧည့္ပရိသတ္မ်ားအား အလႉရွင္ ေဒါက္တာဟြန္ဆမ္ေဒၚခင္စီလီးႏွင့္ ထရီစာမတင္စိန္လီးတို႔က နန္းႀကီးသုတ္၊ ျမန္မာမုန္႔မ်ားျဖင့္ ဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးၾက၏။
မြန္းလြဲ ၁ နာရီတြင္ သံဃာေတာ္မ်ားက ပရိတ္တရားေတာ္မ်ား ႐ြတ္ဖတ္ျခင္း၊ သံဃာေတာ္မ်ား ဦးေဆာင္ၿပီး ပရိသတ္အားလံုး ေမတၱာပို႔သျခင္း ျပဳလုပ္ၾက၏။
ထိုေနာက္ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္က အႏုေမာဒနာတရား ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္ၿပီး၊ ေဘာ္စတြန္ဆရာေတာ္ ဦးအဘယာလကၤာရက ေရစက္ခ်အခမ္းအနားကို ျပဳလုပ္ ေဆာင္႐ြက္ေပး၏။
Subscribe to:
Posts (Atom)