Saturday, February 14, 2009

ဦးဟန္ၾကဴ (၁၉၃၃-၂၀၀၇)၂ ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
အေမရိကန္ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာအသင္း ဥကၠဌ (၁၉၈၁-၂၀၀၇)
သိရီသုဓမၼမဏိေဇာတဓရ-ျမန္မာႏိုင္ငံ (၂၀၀၂)
ဂုဏ္ထူးေဆာင္၊ အာရွႏွင့္ ပစၥဖိတ္ေဒသႏြယ္ဖြား နယူးေယာက္ ျမိဳ႕ေတာ္သားမ်ား (၂၀၀၃)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

သင္ေသသြားေသာ္

လူ႔ျပည္ေလာက
လူ႕ဘဝကား
အိုရနာရ
ေသရဦးမည္
မွန္ေပသည္တည့္။

သို႔တၿပီးကား
သင္ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ
သင္တို႔ေျမသည္
အေျခတိုးျမင့္
က်န္ေကာင္းသင့္၏။

သင္၏မ်ိဳးသား
စာစကားလည္း
ႀကီးပြားတက္ျမင့္
က်န္ေကာင္းသင့္၏။

သင္ဦးခ်၍
အမွ်ေဝရာ
ေစတီသာႏွင့္
သစၥာအေရာင္
ဉာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လ်က္ ဝင္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း။

ေဇာ္ဂ်ီ

+++++

ျမန္မာျပည္ဖြား ဦးဟန္ၾကဴ

အထက္ပါ ကဗ်ာကေလးကို ေနအိမ္စာဖတ္ခန္းရွိ တရားစာအုပ္တစ္အုပ္၏ အဖြင့္၌ ေတြ႕ျမင္လိုက္၏။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝ ၁၉၆၅-၆၆ ခုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက တကၠသိုလ္မ်ားဗဟိုစာၾကည့္တိုက္တြင္ ေရပန္းစားခဲ့ဖူးသည္ကိုလည္း ျပန္လည္၍ အမွတ္ရလိုက္၏။
လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ၊ အမ်ိဳးသားေရး၊ လူမႈေရး ရသေပါင္းစံုကို ခံစားလိုက္ရသည့္ ကဗ်ာကေလး ျဖစ္ပါသည္။

ေအဘီဘီေအအသင္း၏ အတြင္းေရးမႉး ဦးေစာဝင္း ေရးသားထားေသာ ဥကၠႀကီး ဦးဟန္ၾကဴအတြက္ ႏွစ္ပတ္လည္ စာတမ္းကို ပူပူေႏြးေႏြး ဖတ္ထားၿပီးစလည္း ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဆရာႀကီး ဦးသိန္းဟန္ (ေဇာ္ဂ်ီ)ႏွင့္ ဦးဟန္ၾကဴ ႏွစ္ဦးတို႔၏ ဘဝမ်ားက အားၿပိဳင္ကာ အေတြးမ်ား ဝင္လာေတာ့၏။
ထိုသူႏွစ္ဦး၌ တူညီၾကေသာ စိတ္ဆႏၵမ်ား ကိန္းဝပ္ေနၾကသည္ဟု သေဘာေပါက္လိုက္၏။

ဆရာႀကီး ေဇာ္ဂ်ီ၏ ကဗ်ာကေလးႏွင့္ ဦးဟန္ၾကဴ၏ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ေအဘီဘီေအအသင္း ေငြရတုသဘင္ အခမ္းအနား၌ ေျပာၾကားခဲ့ေသာ မိန္႔ခြန္းပါ - “ဗုဒၶသာသနာ ေနလိုလလို ထြန္းလင္းျပန္႔ပြား အရွည္တည္တံ့ဖို႔ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ ဦးေဆာင္ လမ္းၫႊန္မႈေအာက္မွာ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ခုလို ဘုရားပုထိုး၊ သိမ္ေက်ာင္း၊ တန္ေဆာင္းစတဲ့ သာသနာ့အေဆာက္အအံုမ်ားကို အုတ္ျမစ္ခ် တည္ေဆာက္ေနၾကျခင္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သားစဥ္ေျမးဆက္ေတြအတြက္ သာသနာေရးနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ အေမြအႏွစ္ေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းေပးသြားရမယ့္ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေနၾကျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္” ဟူေသာ အခ်က္တို႔က တူညီေသာ စိတ္ဆႏၵ ေစတနာမြန္မ်ားကို ေဖာ္ၫႊန္း၍ ေနပါသည္။

ဆရာႀကီး ဦးသိန္းဟန္သည္ ၁၉၁၀ ခုႏွစ္၌ ဖ်ာပံုျမိဳ႕နယ္တြင္ ေမြးဖြားခဲ့၏။ မဟာဝိဇၨာဘြဲ႕၊ စာၾကည့္တိုက္ပညာသင္မ်ား ရရွိခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္မွ စ၍ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္အထိ တကၠသိုလ္မ်ားစာၾကည့္တိုက္မႉး၊ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ျမန္မာစာပါေမာကၡ၊ ႏိုင္ငံသမိုင္းသုေတသနဦးစီးဌာနအၾကံေပး၊ ပညာေရးမႉး အရာရွိ၊ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ထုတ္ေဝေရးေကာ္မတီ၊ သုေတသနအသင္းဥကၠဌ၊ ဌာနစံု ဘက္စံုတို႔မွ ေန၍ တိုင္းျပည္အတြက္ လူမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာ စာေပ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ကို ထိန္းသိမ္း ပ်ံ႕ႏွံ႕ေစခဲ့ပါသည္။ ထိုအမ်ိဳးသားဂုဏ္ေၾကာင့္ ဝဏၰေက်ာ္ထင္ဘြဲ႕၊ သီရိပ်ံခ်ီဘြဲ႕မ်ားကိုလည္း ဆြတ္ခူးခဲ့၏။ ဆရာႀကီးသည္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ အသက္ ၈၀ တြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေသာ္လည္း ကဗ်ာကေလးကမူ ဘယ္ေတာ့မွ မေသ၊ ရသေပါင္းစံုျဖင့္ ထာဝရ အသက္ရွင္သန္လ်က္ ေနေခ်ၿပီ။

ေအဘီဘီေအဥကၠႀကီး ဦးဟန္ၾကဴသည္ ၁၉၃၃ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ၿမိတ္ၿမိဳ႕၌ ဖြားျမင္ခဲ့၏။ ႐ိုးသား၏။ ႀကိဳးစား၏။ ပြင့္လင္း၏။ အားထုတ္ ေဆာင္႐ြက္ေလ့ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ဘဝတေလွ်ာက္၌ ‘ငုတ္မိသဲတိုင္၊ တက္ႏိုင္ဖ်ားေရာက္’ အတက္ႏွင့္သာ ေအာင္ျမင္သြားရေတာ့၏။

ျမန္မာျပည္တြင္ ေနထိုင္ခဲ့စဥ္က ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ေတာင္ဥကၠလာပရွိ ဒန္အိုးစက္႐ုံ ပိုင္ရွင္အျဖစ္ စီးပြားေရး ေအာင္ျမင္ခဲ့သလို၊ နယူးေယာက္ျမိဳ႕တြင္လည္း မႏၲေလးတို႔ဟူး အလုပ္ပိုင္ရွင္အျဖစ္ ေအာင္ျမင္မႈ ေတာက္ေလွ်ာက္ ရရွိခဲ့ျပန္၏။

ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း ပဓာနနာယက ဆရာေတာ္ အရွင္ဣႏၵက,က “ဦးဟန္ၾကဴ၏ ဖီလိုဆိုဖီမွာ ႀကီးပြားခ်င္ရင္ ေငြေနာက္ကို မလိုက္နဲ႔၊ အလုပ္ေနာက္ကိုသာ လိုက္ပါ။ အလုပ္ ႀကိဳးစားလုပ္၊ ဇြဲရွိရွိနဲ႔ စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္။ ေငြကို လက္ေဖ်ာက္တီး ေခၚလို႔ ရတယ္။ အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ဘဲ ေငြေနာက္ လိုက္ေနရင္ေတာ့ ေမာ႐ုံပဲ ရွိမယ္လို႔ အၾကံေပးေလ့ရွိတယ္” ဟူ၍ မွတ္တမ္းတင္ ေရးသားထားေတာ္မူခဲ့၏။

‘ဒါန’သည္ စီးပြားဥစၥာ ခ်မ္းသာေရး၊
‘သီလ’သည္ အသက္ က်န္းမာေရး ဟူသည့္ အက်ိဳးတရားမ်ားကိုလည္း ဦးဟန္ၾကဴသည္ အျပည့္အဝ ခံစားႏိုင္စြမ္း ရွိခဲ့၏။
သားသမီးမ်ားကို ဖခင္ဝတၱရား ေက်ပြန္စြာ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ ဘာသာ သာသနာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဘက္စံု ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့႐ုံမွ်မက ေလာကုတၱရာ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ကိုလည္း ေအဘီဘီေအ အမႈေဆာင္မ်ားႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ သူေတာ္စင္အေပါင္းတို႔အတြက္ကိုပါ သားစဥ္ေျမးဆက္ ထိန္းသိမ္းသြားၾကရမည့္ ဘာသာ သာသနာမ်ိဳးေစ့မ်ားကို လူအား ေငြအား စိုက္ထုတ္လ်က္ မ်ိဳးဆက္ ရွက္သန္ေစခဲ့ျပန္ပါသည္။

၎အခ်က္တို႔မွာ -

+ ေအဘီဘီေအအသင္းကို ၁၉၇၉ ခုႏွစ္၌ ဒါ႐ိုက္တာလူႀကီး ၅ ဦးတို႔ျဖင့္ စတင္ တည္ေထာင္ကာ နယူးေယာက္နယ္ေျမရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံဖြားမ်ားအတြက္ လူမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာ မ်ိဳးဆက္တို႔ကို စတင္ ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။

+ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၁ ရက္မွ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၄ ရက္ ကြယ္လြန္သည့္တိုင္ ေအဘီဘီေအအသင္း ဥကၠဌအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္သြားခဲ့၏။

+ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔၌ ယခု ေလာကခ်မ္းသာေက်ာင္း အေဆာက္အဦကို ဦးဟန္ၾကဴမိသားစုမွ ‘ဗုဒၶသာသနံ စိရံ တိ႒တု’ ေအာင္ပြဲခံကာ မတည္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းတကာ တကာမမ်ားအျဖစ္ လႉဒါန္းလ်က္ သာသနာ့သမိုင္း မွတ္ေက်ာက္တင္ထားခဲ့ပါတယ္။

+ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလတြင္ နယူးဂ်ာစီျပည္နယ္၊ မနာလပန္၌ အက်ယ္ ၅ ဧကခန္႔ရွိ ေျမကြကို အသင္းဥကၠဌအေနျဖင့္ ဦးေဆာင္ကာ သာသနာ့မ်ိဳးေစ့ စိုက္ပ်ိဳးႏိုင္ေရးအတြက္ ဝယ္ယူခဲ့၏။

+ ေျမကြက္ဝယ္ယူၿပီးသည္ႏွင့္ သတိပ႒ာန္ရိပ္သာ တည္ေဆာက္ေရး၊ ေလာကခ်မ္းသာေစတီေတာ္ တည္ထား ကိုးကြယ္ေရးတို႔ကို စတင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ရန္ မေနမနား ဦးေဆာင္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ျပန္၏။

+ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၃၀ ရက္ေန႔တြင္ ေလာကခ်မ္းသာေစတီေတာ္ ပထမအဆင့္ ဌာပနာထည့္သြင္းပူေဇာ္ပြဲကို ေလာကခ်မ္းသာ ဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ ၎၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ က်င္းပခဲ့၏။

+ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၇ ရက္ေန႔တြင္ ေလာကခ်မ္းသာေစတီေတာ္ ဒုတိယအဆင့္ ဌာပနာထည့္သြင္းပူေဇာ္ပြဲကို ေလာကခ်မ္းသာ ဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ ၎၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ က်င္းပခဲ့၏။

+ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ေလာကခ်မ္းသာေစတီေတာ္ႀကီး ထီးေတာ္တင္ပြဲ က်င္းပေသာအခါတြင္မူ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ “သင္ေသသြားေသာ္” ကဗ်ာကေလးတြင္ ေဖာ္ၫႊန္းထားေသာ ...

သင္ဦးခ်၍
အမွ်ေဝရာ
ေစတီသာႏွင့္
သစၥာအေရာင္
ဉာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လ်က္ ဝင္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း .. ဟူသည့္ အဓိ႒ာန္သည္ ေအဘီဘီေအအသင္း ဥကၠႀကီး ဦးဟန္ၾကဴ၏ ဆႏၵမြန္ကို ေအာင္ျမင္ ျပည့္ဝသြားေစခဲ့ပါသည္။

ဦးဟန္ၾကဴသည္ ဘာသာ သာသနာႀကီးကို အထက္ပါအတိုင္း ဦးေဆာင္ကာ ထမ္းေဆာင္သြား႐ုံမက မိမိ၏ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ ႏွစ္ျဖာေသာ ဘဝမ်ားအတြက္ သက္လံုေကာင္းေအာင္လည္း ေဆာင္႐ြက္သြားခဲ့ေသး၏။

ျမန္မာျပည္တြင္ ေဆး႐ုံ ေဆးခန္းမ်ား၊ ပရဟိတေက်ာင္းမ်ား၊ မူလတန္းေက်ာင္းမ်ားအတြက္ လႉဒါန္းခဲ့သည္မွာလည္း မေရမတြက္ႏိုင္။
ေရအခက္အခဲရွိသည့္ မူလတန္းေက်ာင္းမ်ား၊ အရပ္ေဒသမ်ားအတြက္လည္း အဝီစိတြင္း ၂၀ ေက်ာ္အတြက္ တူးေဖာ္ေစၿပီး လႉဒါန္းခဲ့ေသာ ေရအက်ိဳး ၁၀ ပါး ကုသိုလ္မ်ားလည္း ရယူသြားခဲ့၏။

၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း၌ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား နယူးေယာက္ျမိဳ႕သို႔ တစတစ ေရာက္လာၾကစဥ္ ၁၉၉၁-၉၂ ခုႏွစ္မ်ားတိုင္ေအာင္ အလုပ္အကိုင္မ်ား ရွားပါးသည့္ ကာလ ျဖစ္၏။
ထိုအခက္အခဲမ်ားကို ဦးဟန္ၾကဴသည္ အကူအညီလာေတာင္းသူမ်ားကို စားဝတ္ေနေရး အဆင္ေျပေအာင္ အၿမဲ ကူညီေလ့ရွိ၏။
‘ႏိုး’ဟု မျငင္းလႊတ္ရက္။ ‘ရက္စ္’ဟုသာ ေျပာေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵက,က ‘Mr. Yes-Man’ဟုပင္ ေနာက္ေလ့ ရွိေတာ္မူ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္၌ “သိရီသုဓမၼမဏိေဇာတဓရ”ဘြဲ႕ကို ရရွိခဲ့ပါသည္။

အဆိုပါ အခ်က္မ်ားသည္ ျမန္မာျပည္ဖြား ျမန္မာျပည္သားႀကီး ဦးဟန္ၾကဴ၏ လူမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားအတြက္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား၊ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ ႏွစ္ျဖာေသာ ဘဝသံသရာအတြက္ အာမခံရယူသြားခဲ့ျခင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
တနည္းအားျဖင့္ မေသခင္ ယခုဘဝ၌ အၿမဲတေစ ကုသိုလ္မ်ား ျပဳလုပ္သြားခဲ့ေသာ အာစိဏၰကံ-အၿမဲေလ့က်င့္ျပဳလုပ္အပ္ေသာ ကံမ်ားပင္ မဟုတ္ပါေလာ။

အေမရိကန္သားႀကီး ဦးဟန္ၾကဴ

ဦးဟန္ၾကဴသည္ အေမရိကန္တြင္ တတိယအ႐ြယ္ သက္တမ္းကာလကို အျပည့္ ေနထိုင္သြားခဲ့သည္ဟု ဆိုရေပမည္။

အေမရိကန္သားတို႔၏ တတိယအ႐ြယ္ကို ကၽြန္ေတာ္သည္ Nursing Home ႏွင့္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တိုင္ အဖိုးအဖြားမ်ားႏွင့္ မိသားစုလို ေနထိုင္ျပဳစုလ်က္ ၎တို႔၏ ဘဝကို အတြင္းက်က် ေလ့လာခဲ့ပါသည္။
သူတို႔က ဒီဘဝ ေကာင္းေအာင္ေန၊ အျပစ္ေတြ လုပ္ခဲ့မိရင္ ဘုရားသခင္ထံ ဝန္ခံ၍ ေဆးေၾကာ၊ ဘုရားသခင္ကို ယံုၾကည္အားထား တိုင္တည္ပါက နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ၾကမယ္။ မေကာင္းမႈ အျပစ္မ်ား ျပဳလုပ္ က်ဴးလြန္ၾကသူတို႔မွာ ငရဲသို႔ ေရာက္ၾကမည္ ဟူ၍ ေယဘုယ် ယံုၾကည္ထားၾက၏။

တခါတေလ ေသဆံုးသြားသူ၏ မိသားစုမ်ားကို အဖိုးအဖြား ဆံုးသြားသည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိေၾကာင္း ေျပာစဥ္ ၎တို႔က “ဘာမွ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာ မလိုပါဘူး၊ သူဟာ ဘုရားသခင္နဲ႔ အတူတကြ ေကာင္းကင္ဘံုဗိမာန္ ‘နိဗၺာန္ဘံု’တြင္ ၿငိမ္းေအး၍ ေနပါၿပီ”ဟု ေျဖၾကားၾက၏။
ဆိုလိုသည္မွာ ထိုအေမရိကန္လူမ်ိဳးမ်ား၏ ဘဝသည္ မေသခင္ေရာ ေသၿပီးေနာက္ပိုင္းပါ ၿငိမ္းခ်မ္း၏။ အာမခံခ်က္ ရွိ၏။ ေသဆံုးသြားေသာသူမ်ားအတြက္ အသုဘအခမ္းအနားမ်ားကို တက္ေရာက္ရာ၌လည္း မဂၤလာေဆာင္ အခမ္းအနားမ်ားကဲ့သို႔ပင္ သားသားနားနား ဝတ္ဆင္ရင္း သြားေလသူအတြက္ ဂုဏ္ယူသလို ျဖစ္ေန၏။ သံေဝဂဟူသည္ မရွိ။ ငါ့အလွည့္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ ေစာင့္ေနသည့္အသြင္ ေပါက္ေနပါသည္။

ဒုကၡကို သုခ၊ အနိစၥကို နိစၥ၊ အနတၱကို အတၱ ဟူ၍ ခံယူထားၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔က စားဝတ္ေနေရး၊ ဘဝရပ္တည္ေရး အားလံုးတို႔၌ အတၱကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္ထားၾက၏။ ဘဝကုိ အစုန္ခရီးျဖင့္သာ ေလွ်ာက္လွမ္းၾက၏။ အဆန္ခရီး မဟုတ္ျခင္းေၾကာင့္ ႐ုပ္ကိုသာ ဦးစားေပး ေရွ႕တန္းတင္ထား၏။

နမူနာအျဖစ္ Mrs. Marjory Green ဟူေသာ အဖြား သို႔မဟုတ္ တခ်ိန္က ဘေရာ့ဒ္ေဝးျပဇာတ္႐ုံ မန္ေနဂ်ာ၊ အဆိုအက မင္းသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုပါသည္။

ခင္ပြန္းသည္က နာမည္ေက်ာ္ ေရွ႕ေနႀကီး၊ သားကလည္း ေရွ႕ေနဆိုေသာ္လည္း ေရွ႕ေနအလုပ္ကို မလုပ္ၾက။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနေသာ စီးပြားေရးသမားႀကီး ျဖစ္၏။ ျပည္နယ္ သံုးေလးခုႏွင့္ ဂ်ပန္၊ အဂၤလန္၊ ျပင္သစ္၊ မကၠဆီကိုႏိုင္ငံတို႔တြင္ လုပ္ငန္းခြဲမ်ား ရွိ၏။ မိခင္ႀကီး အိုၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေနအိမ္တြင္ စိတ္မခ်ျခင္းေၾကာင့္ သိကၽြမ္းေနသာ Nursing Home ပိုင္ရွင္က ေခၚလာထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

မေအတစ္ခု သားတစ္ခု ျဖစ္၍ ေရာက္ရာ တိုင္းျပည္ကေနၿပီး ဖုန္းဆက္ စကားေျပာ၏။
မိခင္ကို တစ္လ ႏွစ္လေလာက္မွ တစ္ခါ လာေတြ႕၏။ အျပင္ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားတြင္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ထြက္စားေသာက္ကာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြား၏။ မိခင္ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ျပဳစုဖို႔ အခြင့္ မေပးႏိုင္။

အဖြား၏ ဘဝတြင္ မရွိဆိုသည္ကို သိပ္မၾကားရလွ။ ႐ုပ္ဝတၳဳအားလံုး ျပည့္စံု၏။ ေန႔စဥ္ လက္ဝတ္လက္စားႏွင့္ အဝတ္အထည္တို႔ကို မ႐ိုးေအာင္ ဝတ္စား ဆင္ယင္၏။
အဝတ္အစားမ်ား အားလံုးကလည္း အဖိုးတန္မ်ားသာ ျဖစ္၏။

မိမိအထပ္တြင္ နံနက္စာ စားၿပီးသည္ႏွင့္ ပထမအထပ္ကို ဆင္းေတာ့၏။ လူမႈေရးဆိုင္ရာ ပြဲမ်ား၊ သီခ်င္းဂီတေဖ်ာ္ေျဖေရးမ်ားႏွင့္သာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနေလ့ ရွိ၏။ နံနက္စာ ေန႔လယ္စာ သြားမစားမီ ဝိုင္ႏွစ္ခြက္ သံုးခြက္ ေသာက္ၿပီးမွ စားေလ့ ရွိ၏။

အဖြားက ကၽြန္ေတာ့္ကို “အဲဒီလို မိမိကိုယ္မိမိ ျပဳျပင္ျခယ္သေနမွ မအိုေတာ့တာ”ဟု ေျပာေလ့ ရွိ၏။
ထိုအေတြးအေခၚက သူ႔အတြက္ မွန္ကန္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။
သူ ဘယ္ေတာ့မွ ေနမေကာင္းတာ မရွိ။ က်န္းမာေန၏။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ကိုယ္ႏု စိတ္ၿပိဳေန၏။
႐ုပ္က ေရွ႕တန္းေရာက္ေနျခင္းေၾကာင့္ စိတ္ပ်ိဳ ကိုယ္ႏုေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။
ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္က ရင့္က်က္သင့္သေလာက္ မရင့္က်က္၊ ႏုနယ္၏။
ဒုကၡတည္းဟူေသာ ေလာကဓံကို မခံႏိုင္။
တစ္ႏွစ္ေက်ာ္သာ ၾကာလိုက္၏။
ၾကမၼာဆိုး ဝင္လာေခ်ၿပီ။

တစ္ေန႔တြင္ အဖြား လဲက်ကာ တင္ပဆံု႐ိုး က်ိဳးသြား၏။ Wheel Chair ေပၚတြင္သာ ထိုင္ေနရေတာ့၏။ မိမိ၏ ခႏၶာဝန္ကို မိမိသာ ေဆာင္႐ြက္ၿပီး သြားလာ စားေသာက္ေနရသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္က လံုးဝ ေျပာင္းလဲ ႐ိုးသြားေပၿပီ။ မိမိ၏ အထပ္၌ပင္ အနိစၥ ဒုကၡတရားမ်ားကို မခ်ိမဆန္႔ ခံစားေနရေသာ Total Care, Hospic Care မ်ားႏွင့္သာ အတူေနရ၏။

ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ ဒုကၡကို မိမိကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ျမင္ ခံစားရေတာ့၏။
သို႔ေသာ္ ဒုကၡကို မရင္ဆိုင္တတ္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘဝကို အဆိုးဟုသာ ျမင္ေတာ့၏။
႐ုပ္ခႏၶာႏွင့္ စိတ္ေဝဒနာတို႔ကို ေသဆံုးျခင္းႏွင့္သာ လဲလွယ္လိုေတာ့၏။
အစုန္ခရီးသြားသူတို႔အတြက္ ဘဝကို လက္ေျမႇာက္ အဆံုးေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။
သံုးေလးလအၾကာ၌ အစာဆုတ္ယုတ္၍ ေသဆံုးသြားခဲ့၏။

ထိုသို႔ေသာ သူမ်ားကို ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ ‘ဝိပလႅာသတရား’အားျဖင့္ အယူမွားယြင္းျခင္းမ်ားေၾကာင့္ မိမိကုိယ္မိမိ အထင္ႀကီးျခင္း ျဖစ္ေနပါသည္။

အထင္ႀကီးျခင္း ‘မညနာ’ သံုးပါး ရွိပါသည္။

(၁) တဏွာမညနာ - ငါ၏ ပိုင္ဆိုင္ရာ ငါဟူ၍ အထင္ႀကီးလ်က္ မိမိခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းမ်ားႏွင့္ အာ႐ုံခံစားမႈမ်ား (အဇၥ်တၱဝတၳဳ)၌လည္းေကာင္း၊ ငါဟူ၍ ငါ၏ပိုင္ဆိုင္ရာဟူ၍ အထင္ႀကီးေနျခင္း။

(၂) မာနမညနာ - ငါဟူ၍ အထင္ႀကီးေနမႈမ်ားကို အဇၥ်တၱဝတၳဳႏွင့္ ဗဟိဒၶဝတၳဳတို႔က အားေပးအားေျမႇာက္ အေထာက္အကူ ျပဳေနၾကေသာေၾကာင့္ လြန္စြာ ေမာက္မာေမာက္ႂကြား ေထာင္လႊားတက္ႂကြလာျခင္း။

(၃) ဒိ႒ိမညနာ - ထုိအခါ ငါသည္သာလွ်င္ (အဇၥ်တၱဝတၳဳ) ငါ၏ အမာခံ အထည္ခံ၊ အႏွစ္သား အတၱသာရေပတည္း ဟူ၍ စိတ္ထဲတြင္ အထင္ႀကီးေနျခင္းတို႔ ျဖစ္ေနပါသည္။

ထိုသူတို႔သည္ ငါ၏ ကိုယ္ခႏၶာ အစိတ္အပိုင္းသည္ ဘဝအဆက္ဆက္ မေ႐ြ႕မယိုင္ ခိုင္ၿမဲစြာ သိမ္းပိုက္ စြဲလန္းထားၾကသည္ ဟူေသာ ‘အဘိနိေဝသ’ႏွင့္ ငါ၏ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းသည္သာလွ်င္ အစဥ္ ခိုင္ၿမဲေနေသာ အတၱအႀကီးအမႉးႏွင့္ ဇီဝဟူေသာ အထိန္းအခ်ဳပ္တို႔ ရွိသည္ဟု မွတ္ယူ စြဲလန္းေနေသာ ‘ဒိ႒ာဘိနိေဝသ’ႏွင့္ မယိမ္းမယိုင္ ခိုင္ၿမဲစြာ စိုက္ထူထားသည့္ ‘အဘိနိေဝသ’မ႑ိဳင္ႀကီး ႏွစ္ခုကိုသာ ဖက္တြယ္ အေျခခံလ်က္ ရပ္တည္ေနၾက၏။

တဖက္ကလည္း အဇၥ်တၱဝတၳဳႏွင့္ ဗဟိဒၶဝတၳဳတို႔ကို စြဲလန္း၍ ေနျခင္းေၾကာင့္ မစြန္႔ပယ္ႏိုင္။ သုခေဝဒနာကို ဒုကၡေဝဒနာႏွင့္ ယွဥ္ထိုး၍လည္း မဆင္ျခင္ မခံစားလိုၾက။
ထို႔ေၾကာင့္ ေသျခင္းတရားကို ျပင္ဆင္ထားဖို႔ မေျပာႏွင့္၊ ၾကားေတာင္ မၾကားခ်င္ၾကေတာ့ေပ။

ထိုသူတို႔၏ ေသဆံုးျခင္းကို လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ ထန္းပင္ အုန္းပင္တို႔မွ ထန္းသီး အုန္းသီးမ်ား ပရမ္းပတာ ေပါက္လြတ္ ေႂကြက်ပံုႏွင့္ ဥပမာျပဳေတာ္မူခဲ့၏။

‘ဂတိကထာ’၌ ေအာက္ပါအတိုင္း ရွင္းလင္းေတာ္မူခဲ့၏။

ဘဝတပါးမွ တပါးသို႔ ေျပာင္းလဲေသာ ‘ဂတိ’ ႏွစ္ပါး ရွိ၏။

ပုထုဇဥ္လူသားတို႔ ဘဝတပါးသို႔ ေျပာင္းလဲျခင္းကို ‘ပုထုဇၨနဂတိ’ဟု ေခၚ၏။ ပရမ္းပတာ က်ေရာက္သြားျခင္း ဝိနိပါတအလား ျဖစ္၏။ အမွတ္ မရွိ၊ တစ္ခုခုေသာ ကံ၏ ပစ္ခ်ျခင္းေၾကာင့္ ေရာက္တတ္ရာရာသို႔ ပရမ္းပတာ က်ေရာက္သြားျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ ေသဆံုးရပံုကို ေသျခင္းေဘးႀကီးဟု ေခၚ၏။ ေသျခင္းေဘးႀကီးႏွင့္ ပရမ္းပတာက်ျခင္း ေဘးႀကီးတို႔သည္ အစဥ္အၿမဲ ဖက္တြဲလ်က္ရွိေသာ္လည္း ေသျခင္းေဘးႀကီးထက္ ပရမ္းပတာက်ျခင္း ေဘးႀကီးက ပို၍ ႀကီးက်ယ္၏ ဟု လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ရွင္းလင္းေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ‘ဝိပလႅာသတရား’၏ အဓိပၸာယ္ကို သိထားရန္ လိုအပ္ေနပါသည္။
ဟုတ္သည္ မွန္သည္၌ မဟုတ္မမွန္ဟု မွားယြင္းျခင္းကို ဆိုလို၏။
ဝိပလႅာသ ၃ မ်ိဳး ရွိ၏။

‘သညာဝိပလႅာသ’မွာ အမွတ္မွားျခင္းကို ေခၚပါသည္။ ဥပမာ - လူ၏ ပံုပန္းသ႑ာန္ အသြင္ကို မူလက သိရွိမွတ္သားထားၿပီးေသာ ေတာသမင္သည္ စပါးခင္းအလယ္၌ ျမက္ေျခာက္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ဝတ္စားထားေသာ လူ႐ုပ္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရာ ပကတိ လူအစစ္ဟု မွားယြင္း မွတ္သားျခင္း ျဖစ္၏။ ေၾကာင္ေတာင္ျမင္လ်က္ႏွင့္ မွားၿပီး အလြန္ခိုင္ၿမဲ၍ ေျပာင္းလဲ မရႏိုင္ ျဖစ္တတ္၏။

‘စိတၱဝိပလႅာသ’မွာ အၾကံအသိမွားျခင္းကို ေခၚပါသည္။
အနိစၥ၌ နိစၥ၊ အသုဘ၌ သုဘ၊ ဒုကၡ၌ သုခ၊ အနတၱ၌ အတၱဟူ၍ အၾကံအသိမွားျခင္း ေလးမ်ိဳး ျဖစ္၏။

စိတ္သည္ မဟုတ္သည္ကို အဟုတ္လုပ္ၾကံ၍ လွည့္စားတတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။
ဥပမာ - ေတာျခံဳကို ေတာဆင္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ေတာဆင္ကို ေတာျခံဳဟူ၍လည္းေကာင္း လွည့္စားျခင္း ျဖစ္၏။
မ်က္လွည့္ႀကီးပညာမ်ိဳးႏွင့္လည္း ဥပမာျပဳ၏။
ဒိ႒မ်က္ျမင္မ်ိဳးထဲတြင္ အထင္မွားသမွ်သည္ စိတ္၏ လွည့္စားမႈခ်ည္း ျဖစ္၏။
သညာဝိပလႅာသထက္ နက္နဲေသာ္လည္း အေၾကာင္းယုတၱိျဖင့္ ေျဖေဖ်ာက္လွ်င္ ေျပေပ်ာက္လြယ္၏။ မခိုင္ၿမဲတတ္ေပ။

‘ဒိ႒ိဝိပလႅာသ’မွာ အျမင္အယူမွားျခင္း ျဖစ္၏။
အနိစၥ၌ နိစၥ၊ အသုဘ၌ သုဘ၊ ဒုကၡ၌ သုခ၊ အနတၱ၌ အတၱဟူ၍ အျမင္အယူမွားျခင္းကို ေခၚပါသည္။
အဆိုးဝါးဆံုးေသာ လမ္းဆုိးလမ္းမႀကီးပင္ ျဖစ္၏။
ဥပမာ - လမ္းခရီး မကၽြမ္းက်င္ေသာ ခရီးသည္တို႔သည္ ေတာႀကီးအတြင္းသို႔ ေရာက္စဥ္ ျမိဳ႕႐ြာတည္ေနၾကေသာ ဘီလူးနတ္ဆိုးတို႔က နတ္ျမိဳ႕နတ္႐ြာမ်ားအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ မိမိတို႔ကိုယ္ကို နတ္သမီးနတ္သားမ်ားအျဖစ္လည္းေကာင္း ဖန္ဆင္းၾကလ်က္ လမ္းခရီးကိုလည္း နတ္လမ္းကဲ့သို႔ ဖန္ဆင္းထားၾက၏။
ခရီးသည္တို႔ ျမင္ေတြ႕သည္ႏွင့္ သာယာလွေသာ ျမိဳ႕ႀကီး႐ြာႀကီးသို႔ သြားလမ္းဟု ယံုၾကည္ၾကကုန္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ လမ္း႐ိုးလမ္းမွန္ကို စြန္႔လႊတ္ကာ ထိုလမ္းမွားႀကီးသို႔ လိုက္သြားၾကေတာ့၏။
ျမိဳ႕႐ြာသို႔ ေရာက္စဥ္ ဘီလူးနတ္ဆိုးတို႔ကို လူေကာင္းသူေကာင္းမ်ား ထင္မွတ္ကာ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ၾကကုန္၏။
ထိုစဥ္ ဘီလူးနတ္ဆိုးတို႔က ၎တို႔၏ ခႏၶာကိုယ္မ်ားအတြင္း ပူးဝင္လ်က္ အေသြးအသားမ်ားကို ကုိက္ျဖတ္ ထုတ္ယူ စားေသာက္ၾက၍ ခရီးသည္အားလံုး ေသဆံုးသြားကုန္၏။

ထိုဥပမာ၌ ကာမဘံု၊ ႐ူပဘံု၊ အ႐ူပဘံု သံုးပါးတို႔သည္ ေတာႀကီးႏွင့္ တူ၏။ သတၱဝါတို႔သည္ ခရီးသည္မ်ားႏွင့္ တူၾက၏။ လမ္းဆိုးလမ္းမွားႀကီးမွာ မိစၧာဒိ႒ိႏွင့္ တူ၏။ လမ္း႐ိုးလမ္းမွန္မွာ သမၼာဒိ႒ိႏွင့္ တူ၏ ဟူ၍ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဥပမာျပဳ ရွင္းလင္းေတာ္မူခဲ့၏။

သမၼာဒိ႒ိသည္ အယူအျမင္ မွန္ကန္ျခင္း ျဖစ္ၿပီး လမ္း႐ိုးလမ္းမွန္ပင္ ျဖစ္၏။
သမၼာဒိ႒ိႏွစ္မ်ိဳး ရွိၿပီး မိမိျပဳလုပ္ေသာ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံသာလွ်င္ ဘဝသံသရာ၌ အစဥ္ပါေသာ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာ ျဖစ္၏ ဟူေသာ အယူ ‘ကမၼႆကတာသမၼာဒိ႒ိ’ကို ေလာကီသမၼာဒိ႒ိဟု ေခၚ၏။
ဒုတိယတစ္မ်ိဳးမွာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ႏွင့္တကြ ခႏၶာ အာယတန အနတၱတို႔ကို သိျမင္ေသာ ဉာဏ္ျဖစ္၏။ ‘ေဗာဓိပကၡိယသမၼာဒိ႒ိ’ဟု ေခၚပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံကိုလည္းေကာင္း၊ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံ၏ အက်ိဳးကိုလည္းေကာင္း ပစ္ပယ္ေသာ နတၳိကဒိ႒ိ၊ အေဟတုကဒိ႒ိ၊ အကိရိယဒိ႒ိ ဟူေသာ လမ္းဆိုးလမ္းမွားႀကီးအတိုင္း ျပင္ဆင္ေလွ်ာက္လွမ္းသြားပါက နတ္ဆိုးနတ္႐ြာမ်ားျဖစ္ေသာ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ အသူရကာယ္ျပည္မ်ားကိုသာ ေရာက္သြားၾကပါမည္။

မိမိျပဳလုပ္ေသာ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံသာလွ်င္ ဘဝသံသရာ၌ အစဥ္ပါေသာ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာ အမွန္ ျဖစ္၏ ဟူေသာ ေလာကီသမၼာဒိ႒ိ လမ္း႐ိုးလမ္းမွန္အတိုင္း ျပင္ဆင္ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားပါက လူ႔ျပည္ နတ္ျပည္ ျဗဟၼာ့ျပည္ ဟူေသာ သုဂတိဘံုမ်ားသို႔ ေရာက္ၾကရမည္ ျဖစ္၏။

႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးကို ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစကာ ဘဝသစ္ တဖန္ ျပန္လည္၍ မျဖစ္ေတာ့သည့္နည္းမွာ ‘ေဗာဓိပကၡိယသမၼာဒိ႒ိ’နည္း ျဖစ္၏။
အ႒ကထာ၌ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္တို႔၏ စုတိစိတ္မွတပါး အားလံုးေသာ သတၱဝါတို႔၏ စုတိစိတ္သည္ ႐ုပ္ကုိ ျဖစ္ေစႏိုင္သည္ဟုလည္း ဖြင့္ဆိုထားပါသည္။

အေမရိကန္သားႀကီး ေအဘီဘီေအဥကၠဌႀကီး ဦးဟန္ၾကဴမွာမူ ေလာကီသမၼာဒိ႒ိဟု ေခၚေသာ ‘ကမၼႆကတာသမၼာဒိ႒ိ’နည္းျဖင့္ ဘဝကို ေလွ်ာက္လွမ္း၍ သြားခဲ့ပါသည္။
Mrs. Marjory Green ကဲ့သို႔ေသာ အေမရိကန္သားမ်ားႏွင့္ လံုးဝ ဆန္႔က်င္၏။
ဘဝခရီးကို ဘယ္ေတာ့မွ အစုန္ မလိုက္။ အဆန္ခရီးျဖင့္သာ ေလွ်ာက္လွမ္း၏။
႐ုပ္နာမ္ဘဝ သခၤါရတရားႀကီးကို သုခဟု မျမင္၊ ဒုကၡဟု ျမင္၏။ နိစၥဟု မျမင္၊ အနိစၥဟု ျမင္၏။ အတၱဟု မျမင္၊ အနတၱဟု ျမင္၏။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေနာက္ဆံုးဘဝခရီးလမ္းအထိ မိမိ၏ ခႏၶာဝန္ကို မိမိကိုယ္တိုင္ ႐ြက္ေဆာင္ကာ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားခဲ့၏။

ထိုေန႔ နံနက္ေစာေစာက ေနအိမ္အျပင္တြင္ ႏွင္းမ်ား ရွင္းလင္း၏။
ေျမးမ်ားကိုလည္း ေက်ာင္းသို႔ လိုက္ပို႔ခဲ့ေသး၏။
မိမိ ဝတၱရားမ်ားကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ၿပီးမွ ေဆး႐ုံ (သို႔မဟုတ္) ေနာက္ဆံုး လမ္းခရီးသို႔ ထြက္ခြာသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဆိုလိုသည္မွာ ေနာက္ဆံုး လမ္းခရီး၌ မည္သူ႔ကိုမွ ဒုကၡမေပး၊ အျပဳစု မခံခဲ့။
ေရးျမိဳ႕ ေတာရေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီး အမိန္႔ရွိခဲ့ဖူးေသာ “ျပဳစုမယ့္သူ ရွိရင္ ေဝဒနာက ပိုၿပီး တာရွည္တယ္” ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္သည္ ဥကၠဌႀကီး ဦးဟန္ၾကဴအတြက္ ျဖစ္၍ ေနေခ်ၿပီ။

မိမိ(ဦးဟန္ၾကဴ)ကေတာ့ ရတနာျမတ္သံုးပါးဝတ္၊ ေလာကဝတ္၊ ခင္ပြန္းဝတ္၊ ဖခင္ဝတ္၊ ေအဘီဘီေအ၏ဝတ္၊ အားလံုးေသာ ဝတ္မ်ားကို ေက်ပြန္ေအာင္ ေပးဆပ္ထားၿပီး ျဖစ္ေနပါသည္။
ထို အာမခံခ်က္မ်ားေၾကာင့္လည္း ဥကၠဌႀကီး ဦးဟန္ၾကဴသည္ ‘ကမၼႆကတာသမၼာဒိ႒ိ’နည္းျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ဘဝလမ္းကို ေအာင္ျမင္စြာ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားႏိုင္ခဲ့စြမ္း ရွိခဲ့၏။

ေအဘီဘီေအ အဖြဲ႕သူ အဖြဲ႕သားမ်ား၊ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားသည္လည္း ထိုလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ဘဝခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ၾကပါေစ။


ခင္ေမာင္ဝင္း
နယူးေယာက္ျမိဳ႕

Sunday, February 8, 2009

စံကင္းဆရာေတာ္


ေမာင္တ႐ုတ္ႀကီး


တခါက ‘တ႐ုတ္ႀကီး’ေခၚေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ပုဇြန္လံုးတစ္ေကာင္ကို ဖမ္းၿပီး ေဆာ့သည္။ ေျခေထာက္အခ်ိဳ႕ကို ခ်ိဳးၿပီး သြားခိုင္းသည္။ ပုဇြန္အသြားခက္ေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္႐ႊင္၏။ ထိုအျခင္းအရာကို ဆရာေတာ္ ျမင္ေတြ႕သျဖင့္ ေခၚယူစစ္ေဆးရာ မွန္သည့္အတိုင္း ဝန္ခံလိုက္ရ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ေမာင္တ႐ုတ္ႀကီး၏ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကို စု၍ ငွက္ေပ်ာေလွ်ာ္ျဖင့္ ခ်ည္တုပ္ၿပီး ဒဏ္ေပးထား၏။
အစေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေန။
အနည္းငယ္ၾကာလာေသာအခါ ေဆာ့ခ်င္ေသာ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ား မေဆာ့ရ မလႈပ္ရသျဖင့္ အေနရခက္လာသည္။

“ငါ ဒီလိုခံရတာ ပုဇြန္ေျခခ်ိဳးမိလို႔ပဲ၊ ေျခခ်ိဳးခံရတဲ့ ပုဇြန္ဟာ ငါ့ထက္ အမ်ားႀကီး ပိုဆင္းရဲမွာပဲ”ဟု ကုိယ္ခ်င္းစာမိလာသည္။
“မင္း ဘယ့္ႏွယ္ ေနသလဲ”
“တင္းၾကပ္ၾကပ္ အေနရခက္ပါတယ္ ဘုရား”
“မင္းမွာ တင္းၾကပ္႐ုံပဲ၊ ဟိုခမ်ာ ေျခက်ိဳးသြားရွာၿပီ၊ ေနာက္ မလုပ္နဲ႔”
ဤသို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ေသာ စိတ္ျဖင့္ ေနာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ရန္ ျပဳျပင္ေပးသည္။


ခ်စ္ေမာင္ နဲ႔ စံျမိဳင္


သတင္းစာတို႔၌ မမ်ားလွေသာ ေငြေၾကးအတြက္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အျခားေသာ မေျပာပေလာက္ေသာ အေၾကာင္းတို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း အသက္ဆံုး႐ႈံးခံၾကသည္ကို မၾကာ မၾကာ ေတြ႕ရတတ္၏။
လူ႔ဘဝတန္ဖိုးကို နားမလည္ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ၾကရသည္။
လူ႔ဘဝဆိုသည္မွာ ‘ဘဝပေဒသာ’ျဖစ္သည္။
လူ,နတ္,ျဗဟၼာခ်မ္းသာကိုသာမက အတုမဲ့ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကိုပင္ ဆြတ္လွမ္းႏိုင္ခြင့္ရွိေသာ ဘဝျဖစ္သည္။
စၾကာမင္းဆု၊ ပေစၥကေဗာဓိဆု၊ သမၼာသေမၺာဓိဆု လိုရာ ရႏိုင္သည္။
ဆရာေကာင္း အမွီရွာ၍ လူ႔ဘဝကို ေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်တတ္ဖို႔သာ လိုသည္။

တခါက ေက်ာင္းအနီး ငွက္ေပ်ာပင္ႀကီး မွည့္ေယာင္ သန္းေနသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ စံျမိဳင္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚလိုက္၏။
‘စံျမိဳင္က ဓားနဲ႔ အသာ ကပၸိ၊ ျဖည္းျဖည္း ၫြတ္လာေတာ့ ခ်စ္ေမာင္က ဆီးဖမ္းလိုက္’ဟု ၫႊန္ၾကားၿပီး စႀကႍႂကြေန၏။
‘ဝုန္း’ဟု အသံၾကား၍ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ငွက္ေပ်ာပင္ပိေနေသာ ခ်စ္ေမာင္ကို ေတြ႕ရ၏။
စံျမိဳင္က ဓားကိုင္ၿပီး ေငးေန၏။
ခ်စ္ေမာင္ လဲရာမွ ထလာေသာအခါ ေခၚ၍ -

“ငါ ခိုင္းသလို မလုပ္ၾကဘူး၊ မင္းနဲ႔ ငွက္ေပ်ာခုိင္ ဘယ္က အဖိုးတန္သလဲ”
“တပည့္ေတာ္က အဖိုးတန္ပါတယ္ ဘုရား”
“အင္း .. ငွက္ေပ်ာခိုင္ကသာ အဖိုးတန္တယ္ဆိုရင္ အေသခံမယ့္ေကာင္ပဲ”

ခ်စ္ေမာင္သည္ ‘ဘာမဟုတ္ေသာ ပစၥည္းအတြက္ လူအထိအခိုက္ မခံသင့္ေၾကာင္း၊ လူသာ တန္ဖိုးရွိေၾကာင္း’ အသိေပၚလာသည္။
‘တပည့္ေတာ္က အဖိုးတန္ပါတယ္’ဟု ေလွ်ာက္ထားေသာ္လည္း ေစာေစာက သိေနသည့္ အသိမဟုတ္။
ေမးမွ အသိေပၚလာၿပီး ေလွ်ာက္ထားျခင္း ျဖစ္၏။
ဤသို႔ အသိဉာဏ္ေပၚေအာင္ ဆံုးမေလ့ရွိသည္။
‘ထိပ္ပုတ္ ေခါင္းထိုး’ ဆံုးမျခင္းထက္ အရာေရာက္လွသည္။ ခရီးတြင္လွသည္။


စာအံပ်င္းေသာ ထြန္းေမာင္


စာအံပ်င္းေသာ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ားတြင္ ထြန္းေမာင္လည္း တစ္ေယာက္ အပါအဝင္ ျဖစ္၏။
ထြန္းေမာင္သည္ စာအံၿပီဆိုလွ်င္ အိပ္ရမွ ေက်နပ္၏။ အိပ္လည္း အိပ္ခ်င္သည္။
အိပ္လို႔လဲ ဆရာေတာ္ မ႐ိုက္။
ထို႔ေၾကာင့္ ထြန္းေမာင္ အိပ္သည္။
ထြန္းေမာင္ အိပ္သည္ကို ဆရာေတာ္ ျမင္ေသာအခါ စာအံေဖာ္တို႔က ႏိႈးမည္ ျပဳ၏။
ဆရာေတာ္က မႏိႈးရ၊ ခ်မ္းသာစြာ အိပ္ေစသည္။
ကေလးဆိုသည္မွာ အိပ္ခ်င္ေပလိမ့္မည္။ ျခင္ ယင္ မကိုက္ေစရန္ တစ္ခုခုျဖင့္ ျခံဳေပးေစသည္။
သို႔ေသာ္ စာအံျဖဳတ္လိုက္ေသာအခါ ထြန္းေမာင္ အိပ္မေနရစ္။ မႏိႈးရဘဲ ႏိုးသည္။
သံုးရက္ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္သည္။

သံုးရက္ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ထြန္းေမာင္က ဒီအခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္မည္ မဟုတ္ေသာအေၾကာင္း သိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလးရက္ေျမာက္ေသာေန႔၌ စာအံျဖဳတ္ခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ႏိုးလာေသာ ထြန္းေမာင္ကို ေက်ာင္းဆင္းခြင့္ မေပး။ ျပန္ၿပီး အိပ္ေနေစ၏။
ထိုသို႔ အေဖာ္မ်ား ကစားခ်ိန္တြင္ သံုးရက္ေလာက္ အိပ္ေစေသာအခါ အိပ္ခ်င္လွေသာ ထြန္းေမာင္သည္ ကစားခြင့္လာဘ္ႀကီး အလြတ္မခံႏိုင္သျဖင့္ စာအံရင္း မအိပ္ရဲေတာ့ေပ။
ဤသို႔ ႏူးည့ံသိမ္ေမြ႕ေသာ နည္းစနစ္ကို အသံုးျပဳကာ လိမၼာေအာင္ ျပဳျပင္သည္။ အသိဉာဏ္ေပၚေအာင္ လုပ္သည္။
အသိဉာဏ္ျဖင့္ ျပဳျပင္မွ တကယ့္လူေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
တုတ္ေၾကာက္၍ ေရွာင္ရျခင္းသည္ ကြယ္ရာတြင္ ဆိုးတတ္သည့္ ေၾကာင္သူေတာ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ကေလးဆိုသည္မွာ အအိပ္မက္သည္။ အစားမက္သည္။ အကစား မက္သည္။
ထိုအရာတို႔ကို အတင္းအၾကပ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္၍ မရ။ ထြက္ေပါက္ေပး၍ ေဖးမၿပီး အေကာင္းဖက္ ဦးလည္ေအာင္ လမ္းၫႊန္ရသည္။ ေရလာေအာင္ ေျမာင္းေပးရသည္။
စားစရာထားေသာ ေၾကာင္အိမ္ကို ေသာ့ခတ္ထားျခင္းသည္ ပိုၿပီး စားခ်င္ေအာင္ ျပဳလုပ္သည္ႏွင့္ တူ၏။ ခုိးရန္ အၾကံထုတ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးသည္ႏွင့္ တူ၏။
ဆရာေတာ္သည္ စားစရာထားေသာ ေၾကာင္အိမ္ကို ေသာ့မခတ္ဘဲ ထားေစ၏။

“ခုိးစားတဲ့အလုပ္ဟာ အခုလဲ ေၾကာက္ေၾကာက္႐ြံ႕႐ြံ႕နဲ႔ မေကာင္းဘူး။ ေနာင္သံသရာမွာလဲ ဘဝအမ်ားႀကီး နစ္နာတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးေလးတစ္လံုး ဘာမွ တန္ဖိုးရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ စားလိုက္ရလဲ ခဏပဲ။ ေနာင္သံသရာမွာ ဆပ္ရမယ့္ေႂကြးေတြက ေၾကာက္စရာ။ ဒါေၾကာင့္ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုးနဲ႔ ငရဲဘဝ မလဲၾကနဲ႔။ စားခ်င္ရင္ ခိုးမစားနဲ႔။ ေျပာပီး ယူစား”

ဤသို႔ ေတာ္မွန္ေသာ စိတ္ဓာတ္ေပၚလာေအာင္ လမ္းဖြင့္ေပးသည္။
“ဒို႔ စားခ်င္ရင္ စားရတယ္။ ခိုးစရာ မလိုဘူး” ဟု အျမင္ ရွိလာၾကသည္။
ကုိယ့္ကုိယ္ကို ေစာင့္စည္းလာၾကသည္။
ဤသို႔ ‘အသိဉာဏ္ေသာ့’ခတ္၍ ထိန္းသိမ္းထားလိုက္သျဖင့္ စားစရာေၾကာင္အိမ္သည္ လံုျခံဳေလေတာ့သည္။
‘စားခ်င္တဲ့အခါ ယူပီး ေဝငွစားရင္ ဆရာေတာ္ အလြန္ သေဘာက်ပါတယ္’ဟု စံကင္း ဓမၼာ႐ုံေက်ာင္းသားေဟာင္းႀကီးမ်ားက သတိတရ ေျပာေနၾကဆဲ ျဖစ္သည္။


ႀကိမ္လံုးလႉေသာ ဦးေ႐ႊခိုင္


ဆရာဆိုသည္မွာ ေၾကာက္စရာ မျဖစ္သင့္။ ခ်စ္ခင္ေလးစားစရာ အားကိုစရာသာ ျဖစ္သင့္ေပသည္။
ဆံုးမသည္ကို လိုက္နာျခင္းသည္ ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ မဟုတ္၊ ခ်စ္ခင္ေလးစားျခင္း၊ အားကိုးယံုၾကည္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
အက်င့္သိကၡာႏွင့္ ျပည့္စံုမႈ၊ အဂတိကင္းေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္မႈတို႔သည္ တပည့္မ်ား၏ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈ၊ အားကိုးယံုၾကည္မႈ၏ အေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္သည္။
ဆရာေတာ္သည္ ထိုအေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တပည့္တို႔က ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကသည္။ ယံုၾကည္အားကိုးၾကသည္။

“ဒို႔ကို ကေလးေတြက မေၾကာက္ၾကဘူး။ ေၾကာက္ေအာင္လဲ မလုပ္ဘူး။ ေျပာရဲတယ္၊ အျပစ္ဝန္ခံရဲတယ္။ ဒို႔နားမွာ ကေလးေတြက ေပ်ာ္တယ္”

ဆရာေတာ့္အနီးအပါးတြင္ ကေလးမ်ား ေနရဲသည္။ ေဆာ့ရဲသည္။
ေန႔ ၁၂-နာရီအခ်ိန္တြင္ ဆရာေတာ္ က်ိန္းေနေသာ္လည္း အနီးတြင္ ကေလးမ်ား ရွိၾကသည္။ ေဆာ့ေနသည္ကုိ မတားျမစ္။ ဆဲဆို ရန္ျဖစ္ လူညစ္လုပ္သည္ကိုသာ တားျမစ္သည္။
က်ိန္းစက္၍ မျဖစ္ေသာအခါ ေခၚ၍ သူတို႔ ၾကိဳက္တတ္ေသာ ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဖြဲ႕၊ ငါးရာ့ငါးဆယ္ဝတၳဳမ်ားကို ေျပာေပးသည္။ နားေထာင္ရင္း အိပ္ၾကသည္။ သူတို႔အိပ္မွ ဆရာေတာ္ က်ိန္းရသည္။
(ေနာင္တြင္ လက္ေရး ေရးခ်ိန္အျဖစ္ သတ္မွတ္ေပး၏။)

ဆရာေတာ့္အနီး ေက်ာင္းသားကေလးမ်ား ထိုသို႔ ေနထိုင္သည္ကို အခ်ိဳ႕ဒကာႀကီးမ်ားက မႀကိဳက္။
ေရွးဘုန္းႀကီးမ်ားလို ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ ေၾကာက္ၾကမွ ေကာင္းသည္ ထင္ၾက၏။ ထိုအထဲတြင္ ဒကာႀကီး ဦးေ႐ႊခိုင္ အပါအဝင္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ႀကိမ္တစ္လံုး ယူလာသည္။
“ေက်ာင္းသားေတြ ေဆာ့တယ္။ ဘုန္းႀကီးကလဲ မ႐ိုက္ဘူး။ ကေလးဆိုတာ ႐ိုက္မွ”ဟု ဆိုကာ ႀကိမ္လံုးကို လႉသည္။

“ဒကာႀကီး ႀကိမ္က တယ္ေကာင္းပါလား။ ႐ိုက္ရင္ သိပ္နာမွာေပ့ါ”
“ဒါမွ မေဆာ့မွာေပါ့ ဘုရား”
“ဒကာႀကီး ငယ္ငယ္က မေဆာ့ဘူးလား။ ကေလးေဆာ့တာ ဘာအျပစ္ရွိသလဲ။ ေလာက ဓမၼအျပစ္ မျဖစ္ဖို႔သာ အေရးႀကီးပါတယ္”

ဒကာႀကီး ဦးေ႐ႊခိုင္ ဘာမွာ ျပန္၍ မေလွ်ာက္သာေတာ့ေပ။
အနီးအပါးမွ ေခ်ာင္း၍ နားေထာင္ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားက ဆရာေတာ့္စကားကို ၾကားရေသာအခါ ခုန္ေပါက္ ေပ်ာ္ျမဴးၾက၏။
ဆရာေတာ္သည္ ကေလးမ်ားကို မ်ားစြာ အေရးေပးသည္။ သူတို႔ကို အေရးတယူ ျပဳ၍ တိုင္ပင္သည့္အခါ တိုင္ပင္သည္။ ကေလးမ်ားကလည္း မိမိတို႔ ဉာဏ္မွီသမွ် အၾကံေပးေလွ်ာက္ထားၾကသည္။
ဤသို႔ ဆရာတပည့္ ႐ိုေသရင္းႏွီးစြာ ဆက္ဆံမႈကို ေတြ႕ျမင္ရေသာအခါ ဆရာေတာ္ ဦးစာရိတၱ (ဝိသုဒၶါ႐ုံပုဒ္စစ္ဂ႑ိက်မ္းျပဳ)သည္ ‘ဆရာနဲ႔တပည့္ ဒီလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံတာကို မေတြ႕ဖူးဘူး။ သားနဲ႔အဖလို ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းလိုပဲ။ ႐ိုေသေလးစားမႈ မပ်က္၊ တိုင္ပင္ႏွီးေႏွာပီး ေနၾကတာကိုး’ ဟု ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ခ်ီးက်ဴး ေျပာဆိုဖူးေလသည္။


ကုိရင္ ေမဓာဝီ


ဆရာေတာ္သည္ တပည့္မ်ား ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္သည့္အခါ မိဘႏွင့္မျခား ျပဳစုသည္။
တခါက ေမဓာဝီမည္ေသာ ကိုရင္ကေလး ႏွင္းခူႏွင့္ဝဲမ်ား ေပါက္ေနသျဖင့္ အျခား ကိုရင္ ေက်ာင္းသားမ်ားက သူ႔အနား မကပ္ခ်င္ၾက။
အထူးသျဖင့္ ကိုရင္မ်ားက ဆြမ္းအတူစားရမည္ကို မႏွစ္သက္ၾက။
ၫီႇေစာ္နံသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အျခား ကိုရင္မ်ားႏွင့္ ရန္ျဖစ္ရသည္။
ဆရာေတာ္သိေသာအခါ ကိုရင္ေမဓာဝီကို ေခၚၿပီး “ကိုယ့္မွာ ေရာဂါရွိတာလဲ အမွန္ပဲ။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ေျပာတာ စိတ္မဆိုးနဲ႔။ သူတို႔ကို ေမတၱာထားပါ။ အဲဒီလို ေမတၱာထားရင္ ငါ့တပည့္ကို သူတို႔ ခ်စ္ခင္လာၾကလိမ့္မယ္” ဟု အားေပး ဆံုးမ၍ ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္ ထိုကိုရင္ကို တစ္ပါးတည္း ခြဲ၍ ဆြမ္းခြံ႕ေကၽြးေမြး ျပဳစုေတာ္မူသည္။

ထို႔ျပင္ “သူတပါးအေပၚ ကိုယ္က လြန္က်ဴးလို႔ သူတပါးက ေျပာဆို ႐ိုက္ႏွက္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ္က လြန္မိတာပဲလို႔ သည္းခံရတယ္။ ကိုယ္က မလြန္က်ဴးဘဲ သူတပါးက ေျပာဆို စြပ္စြဲမယ္ဆိုရင္လဲ ကိုယ္မွ မဟုတ္ဘဲလို႔ သည္းခံရတယ္” ဟု ဆက္လက္ ဆံုးမေတာ္မူသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တပည့္မ်ားက ၾကည္ညိဳၾကသည္။ ခ်စ္ခင္ၾကသည္။

“ငါ ဘုန္းႀကီးကို ခ်စ္လဲ ခ်စ္တယ္။ ေၾကာက္လဲ ေၾကာက္တယ္”ဟု မိဖမဲ့ ေက်ာင္းသားေလး တင္ထြန္းက မၾကာမၾကာ ေျပာဆိုတတ္သည္။ သူသည္ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေဆာ့တတ္ေသာ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ား စာရင္းတြင္ ဗိုလ္စြဲသူ ျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္သည္ အျပဳျပင္ခက္ေသာ ေက်ာင္းသား၊ သူမ်ားထက္ ပိုဆိုးေသာ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ကို စိတ္မပ်က္ အားမေလ်ာ့ဘဲ မိမိအနီး ေနေစ၍ သြားေလရာ အၿမဲ ေခၚသြားေလ့ရွိ၏။ မိမိ မ်က္စိေအာက္ ထား၍ ဆံုးမ၏။
ဤသို႔လွ်င္ မည္မွ် ဆိုးေပေသာ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေစ၊ သူေတာ္ေကာင္း အရိပ္အာဝါသကို ခိုရ၊ သူေတာ္ေကာင္း အမူအက်င့္ကို ေတြ႕ျမင္ရဖန္ မ်ားလာေသာအခါ ဝါသနာဓာတ္ကူၿပီး လိမၼာယဥ္ေက်းလာရေတာ့၏။

+ သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္ ေပါင္းဆံုမွ
ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ျမတ္သည္။
+ စဥ့္ေက်ာက္သည္ ေ႐ႊႏွင့္ ေရာခ်က္လွ်င္
ေ႐ႊေရာင္ေတာက္သည္။
+ မီးေသြးခဲ မဲမဲသည္ မီးက်ီးခဲရဲရဲႏွင့္ ေရာလွ်င္
မီးက်ီးခဲ ရဲရဲ ျဖစ္သည္။
+ ပတၱျမားတြင္းထြက္ မွန္ေသာ္လည္း
ေက်ာက္ေသြးသမားက အကာကုန္ေအာင္ ေသြးမွ
အေရာင္ေတာက္သည္။
(ေ႐ႊက်င္ဆရာေတာ္ စကားပံု)

(ဦးမာနိတသိရီ ႏွင့္ ဦးနႏၵမာလာဘိဝံသတို႔၏ ‘နဝမ ေ႐ႊက်င္သာသနာပိုင္ စံကင္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ဂု႐ုပတၱိကထာ’ - မွ)
(၁၉၉၆-ခုႏွစ္ ဇူလိုင္-ၾသဂုတ္လထုတ္ ‘ေကလာသဂ်ာနယ္’ အတြဲ-၁ အမွတ္-၂ တြင္လည္း ေဖာ္ျပခဲ့သည္။)

Friday, February 6, 2009

ဦးဟန္ၾကဴ (သို႔မဟုတ္) ေမ့မရႏိုင္သူတစ္ဦး



ဦးဟန္ၾကဴဟာ အေမရိကန္မွာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး စီးပြားေရးအရ ေအာင္ျမင္ ႀကီးပြား တိုးတက္လာခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးအေနနဲ႔ေရာ၊ ‘ဗုဒၶသာသနာ ကမ႓ာျပန္႔ရမည္’ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္နဲ႔အညီ သာသနာေတာ္ တည္တံ့ျပန္႔ပြားေရးမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အားသြန္ခြန္စိုက္ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ့သူ ေထာက္ပံ့လာခဲ့သူတစ္ဦးအေနနဲ႔ေရာ အတုယူ အားက်ဖြယ္၊ ခ်ီးက်ဴး ဂုဏ္ယူဖြယ္၊ ေလးစားဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးပါ။

ဦးဟန္ၾကဴနဲ႔ စဆံုဆည္းတာကလဲ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္းမွာပါ။
ဦးဟန္ၾကဴက ဘိတ္(ၿမိတ္)သားဆိုေတာ့ ေအဘီဘီေအ ေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ ‘ဗုဒၶသာသနာ ကမ႓ာျပန္႔ရမည္’ကို သူ ဘိတ္သံနဲ႔ဆိုတာ ၾကားရရင္ အင္မတန္ ႏွစ္သက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။
စကားေျပာရင္ ရီရီေမာေမာနဲ႔ စကားကို အဆံုးသတ္တတ္တယ္။

သူနဲ႔ ေနာက္ဆံုးဆံုလိုက္ရတာကေတာ့ ၂၀၀၇-ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၄-ရက္ ေအဘီဘီေအအသင္း လစဥ္ အစည္းအေဝးမွာပါ။
အဲဒီတုန္းက ၂၀၀၇-ခုႏွစ္ ေမလထဲမွာ က်င္းပမယ့္ ေလာကခ်မ္းသာေစတီေတာ္ ထီးေတာ္တင္ပြဲအတြက္ အလုပ္မ်ားေနၾကတဲ့ အခ်ိန္လဲ ျဖစ္တယ္။
မွတ္မွတ္ရရ .. ‘ဦးေလး .. ထည့္ေနက် လစဥ္ အလႉေငြ ထည့္အုန္းေနာ္’ လို႔ သတိေပးေတာ့၊ ပိုက္ဆံအိတ္ ခ်က္ခ်င္းထုတ္ကာ အလႉေငြ ထည့္ပါတယ္။
‘ဒီမွာ .. ဒီမွာ .. လစဥ္ အလႉေငြေကာက္မယ့္လူက လက္ၫိႈးတထိုးထိုးနဲ႔ မေမ့ဘူးေနာ္၊ မထည့္ရေသးတဲ့သူေတြ ထည့္ၾကအုန္း’ ဆိုၿပီး ရီရီေမာေမာနဲ႔ တျခားသူေတြကို တိုက္တြန္း ႏိႈးေဆာ္လိုက္ပါေသးတယ္။

အစည္းအေဝးၿပီးေတာ့ ဘုရားခန္း အဝင္အဝနားေလးမွာ ဦးေစာဝင္းနဲ႔ မိမိကို ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္ရဲ႕ က်န္းမာေရးအေၾကာင္း ေျပာျပေနပါေသးတယ္။
၂၀၀၆-ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္နဲ႔ ဦးဟန္ၾကဴတို႔ ေလာကခ်မ္းသာေစတီေတာ္ရဲ႕ ထီးေတာ္ကို ဗမာျပည္ သြားေရာက္ ပင့္ေဆာင္ေတာ့
ဗမာျပည္မွာ ရွိေနၾကစဥ္အတြင္း တစ္ရက္မွာ အစာအဆိပ္ျဖစ္လို႔ ဆရာေတာ္ မက်န္းမမာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဆရာေတာ္ရဲ႕ က်န္းမာေရးကို စိုးရိမ္ ပူပန္မိတဲ့အေၾကာင္း။

အဲဒီလို စိုးရိမ္ပူပန္တတ္သူကပဲ အရင္ဆံုး ခြဲခြာသြားတတ္တာ သဘာဝပဲလား မသိဘူး။
၂၀၀၇-ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၄-ရက္ေန႔မွာ ဦးဟန္ၾကဴဆံုးတဲ့အေၾကာင္း ဆရာေတာ္က ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားပါတယ္။
ေသျခင္းတရားနဲ႔ပတ္သက္ရင္ သာမန္ လူပုဂၢိဳလ္ေတြထက္ ပိုၿပီး ဆင္ျခင္တံုတရားရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ အသံဟာ အေတာ္ေလး အားေလ်ာ့ေနပါတယ္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အနီးကပ္ေန ေထာက္ပံ့ လက္တဲြလာခဲ့တဲ့ ဒကာရင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္လား။
ဆရာေတာ္က ဦးဟန္ၾကဴကို ဘယ္သူမဆို အကူအညီေတာင္းလာရင္ ‘ႏိုး’မေျပာ၊ ‘ရက္စ္’သာ ေျပာတတ္လို႔ ‘Mr. Yes-Man’လို႔ အမည္ေပးထားပါတယ္။
ဦးဟန္ၾကဴရဲ႕ တစ္လျပည့္ ဆြမ္းကပ္လႉပြဲမွာ ‘ေအဘီဘီေအဥကၠဌႀကီး ဦးဟန္ၾကဴ’ဆိုၿပီး ဆရာေတာ္က လက္ကမ္းစာေစာင္ေလး ျဖန္႔ေဝခဲ့ပါေသးတယ္။

၂၀၀၉-ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၄-ရက္ ဆို ဦးဟန္ၾကဴ ကြယ္လြန္တာ ၂-ႏွစ္ ျပည့္ပါၿပီ။
သူ႔ ရီေမာသံေလးေတြကို ၾကားေယာင္ေနဆဲပါ။
‘ဗုဒၶသာသနာ ကမ႓ာျပန္႔ရမည္’ တာဝန္ကို ေနာက္လူေတြ လက္ဆင့္ကမ္း ထမ္းေဆာင္ေနၾကလ်က္ပါ။

(ဦးဟန္ၾကဴရဲ႕ sketch ကို မိတ္ေဆြ မင္းေက်ာ္ခိုင္က ေမတၱာနဲ႔ ဆြဲေပးပါတယ္။)

Monday, February 2, 2009

“သႏၵိ႒ိက-က်နကိုယ္တိုင္ သိျမင္ႏိုင္” - အရွင္ပညာသီဟ


မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ နည္းနာနိႆ်အတိုင္း ဝိပႆနာတရားကို ႐ႈမွတ္ပြားမ်ား သင္ၾကားျပသေပးရန္ ရည္သန္၍ အေမရိကန္-ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာအသင္းႀကီးက နယူးဂ်ာစီျပည္နယ္၊ မနာလပန္ျမိဳ႕နယ္၌ ငါးဧကခန္႔ က်ယ္ဝန္းေသာ ေနရာတြင္ မဟာစည္သတိပ႒ာန္ရိပ္သာကို ၁၉၉၅-ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၁၆-ရက္ေန႔က စတင္ တည္ေထာင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။

ထိုရည္႐ြယ္ခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ စာေရးသူသည္ အခါအားေလ်ာ္စြာ တရားစခန္း က်င္းပ၍ တရားေဟာ တရားျပျခင္း၊ မိမိတို႔ အစီအစဥ္ျဖင့္ ရက္ပိုင္း အခ်ိန္ပိုင္း လာေရာက္၍ ဝိပႆနာတရား ႐ႈမွတ္သူမ်ား၊ ေခတၱခဏ ရွင္ ရဟန္းဝတ္၍လည္းေကာင္း၊ သီလရွင္ဝတ္၍လည္းေကာင္း တရား႐ႈမွတ္သူမ်ားကို တရားေဟာ တရားျပသျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္လ်က္ ရွိသည္။
ထိုသို႔ ျပဳလုပ္ေနရာ တေန႔ေသာအခါ တရား႐ႈမွတ္မႈ အေျခအေနကို ေယာဂီတစ္ေယာက္အား ေမးစစ္ရာတြင္ -

“အရွင္ဘုရား၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လို႔ ႐ႈမွတ္ေနတာနဲ႔ ဘယ္လို တရားသေဘာကို ေတြ႕မွာလဲ ဘုရာ့၊ တပည့္ေတာ္ျဖင့္ မေန႔က စၿပီး ထိုင္တာ ဒီေန႔အထိ ဘာမွလဲ မေတြ႕ေသးဘူး” လို႔ အားမလို အားမရျဖင့္ တရား႐ႈမွတ္ခါစ ေယာဂီက ေမးလာပါတယ္။

“ေယာဂီနားလည္ေအာင္ အလြယ္ဆံုး ဥပမာေပး ရွင္းျပရရင္ - အာဟာရဓာတ္ျပည့္ဝတဲ့ အစားအစာကို စားလိုက္တဲ့အခါ စားလိုက္တဲ့ အစားအစာက ဘယ္လို အာဟာရဓာတ္ျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ သာမန္ လူေတြအေနနဲ႔ နားမလည္ေပမယ့္ ခႏၶာကိုယ္မွာ အာဟာရဓာတ္ ျပည့္ဝသြားသလိုပါပဲ။ ဆက္ၿပီးေတာ့သာ တရား႐ႈမွတ္ပါ။ တရားသေဘာကို အလိုလို ေတြ႕လာပါလိမ့္မယ္” လို႔ အားေပးစကား ေျပာရပါတယ္။


တရားအျမင္ လ်င္ျမန္ၾကပံု


အက်ဥ္းျပ႐ုံမွ်ျဖင့္ သစၥာေလးပါးတရားကို သိျမင္တဲ့ “ဥဂ ၣဋိတညဴ”ပုဂၢိဳလ္၊
အက်ယ္ခ်ဲ႕၍ျပမွ သစၥာေလးပါးတရားကို သိျမင္တဲ့ “ဝိပၪၥိတညဴ”ပုဂၢိဳလ္၊
ပါဠိအနက္ကို ေဆာင္႐ြက္မွတ္သား ပြားမ်ားေလ့လာမွ သစၥာေလးပါးတရားကို သိျမင္တဲ့ “ေနယ်”ပုဂၢိဳလ္၊
ဘယ္လိုပဲ နာယူေလ့က်က္ ေဆာင္႐ြက္ပြားမ်ားျခင္း ျပဳေစကာမူ ဒီဘဝမွာ သစၥာေလးပါးတရားကို သိျမင္ဖို႔မထိုက္၊ ပုဒ္ပါဌ္အကၡရာ သဒၵါကို မွတ္မိ႐ုံမွ်ပဲ အတိုင္းအရွည္ရွိတဲ့ “ပဒပရမ”ပုဂၢိဳလ္ လို႔ တရားကို သိျမင္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေလးမ်ိဳးရွိရာ တရား႐ႈမွတ္သူ ေယာဂီမွာ “ဥဂ ၣဋိတညဴ”ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးလို တစ္ထိုင္ထဲ တစ္ရက္ထဲနဲ႔ တရားသေဘာကို ေတြ႕လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားပံု ရပါတယ္။

“တပည့္ေတာ္ စာေတြလဲ အမ်ားႀကီး ဖတ္ဖူးပါတယ္။ တရား႐ႈမွတ္တဲ့အခါ ဘယ္လို တရားေတြ႕တယ္ ဘာေတြေတြ႕တယ္လို႔ သူမ်ားေတြ ေျပာတာကိုလဲ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တပည့္ေတာ္မွာ သူတို႔ျဖစ္သလို ငါ့မွာ မျဖစ္ပါလား၊ ငါပဲ အကုသိုလ္မ်ားေနလို႔လား၊ ဉာဏ္ထိုင္းလို႔လားဆိုတာ ေတြးၿပီး စိတ္ဓာတ္က်မိတယ္ဘုရား၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ” လို႔ ထပ္မံ ေလွ်ာက္ျပန္တယ္။

“သူမ်ားေတြ ျဖစ္သလို ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မယ္။ သူမ်ားေတြ ေတြ႕သလို ေတြ႕ခ်င္မွလဲ ေတြ႕မယ္။ တရားအားထုတ္တဲ့အခါ အဲဒီလို ျဖစ္တတ္လို႔ တရား႐ႈမွတ္သူေတြအတြက္ အႏၲရာယ္မ်ားလို႔ မဟာစည္ရိပ္သာႀကီးထဲကို လာေရာက္ၿပီး တရား႐ႈမွတ္တဲ့သူေတြကို ‘မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း စကားမေျပာရ၊ တရားစကား မေဆြးေႏြးရ၊ တရားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို အၾကံမေပးရ။ ေမးစရာရွိက ေျပာစရာရွိက တရားျပဆရာေတာ္ကို ေမးရ ေျပာရမယ္။ ဘာသာေရးစာအုပ္အပါအဝင္ ဘာစာေပမွ မဖတ္ရ’လို႔ စည္းကမ္း သတ္မွတ္ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီ စည္းကမ္းအတိုင္း လိုက္နာၿပီး ဆရာေျပာတဲ့အတိုင္း ႐ို႐ိုေသေသ တရား႐ႈမွတ္ရင္ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ စသည္ ႐ႈမွတ္ရင္းနဲ႔ပဲ တရားသေဘာကို ေတြ႕လာပါမယ္။”


“ေဖာင္း-ပိန္”႐ႈတာ ဝိပႆနာ


“ေဖာင္းတာ ပိန္တာ တစ္ခုထဲကို မူတည္ၿပီး ႐ႈမွတ္ေနရေတာ့ ဝိပႆနာမျဖစ္ဘဲ၊ သမထအားထုတ္တာ ျဖစ္ေနမွာေပါ့ဘုရာ့”

“မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကေတာ့ ‘ေဖာင္းမႈ ပိန္မႈကို ဝါေယာဓာတ္ ေျခာက္မ်ိဳးတြင္ အႆာသ ပႆာသ ဝါေယာဓာတ္၌ အက်ဳံးဝင္သင့္ေၾကာင္း၊ ေဖာင္းမႈ ပိန္မႈ ဝါေယာသည္ -
(၁) အဂၤမဂၤါႏုသာရိဝါေယာ၊ (၂) အႆာသ ပႆာသ ဝါေယာ၊ (၃) ကုစၧိသယ ဝါေယာ၊ (၄) ယံ ဝါ ပန ဝါေယာ ဆိုတဲ့ ဝါေယာေလးမ်ိဳးနဲ႔ စပ္ဆိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖာင္းမႈ ပိန္မႈဟာ ဝင္သက္ ထြက္သက္နဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္လို႔ ဝင္သက္ ထြက္သက္ရဲ႕ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ အလြန္ထင္ရွားလို႔ ေဖာင္းမႈ ပိန္မႈကို အႆာသ ပႆာသ ဝါေယာဓာတ္မွာ သြင္းျပထားတယ္။ အဲဒီလို အႆာသ ပႆာသ ဝါေယာမွာ အက်ဳံးဝင္လို႔ အာနာပါနသမထကမၼ႒ာန္း လို႔ မဆိုႏိုင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းအေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပတဲ့ ပဋိသမ႓ိဒါမဂ္၊ ဝိသုဒၶိမဂ္ စသည္တို႔မွာ ႏွာသီးဖ်ား, အထက္ႏႈတ္ခမ္းတို႔မွာ ထိခိုက္တဲ့ ဝင္ေလ ထြက္ေလကိုသာ ႐ႈမွတ္ဖို႔ ျပထားတယ္။ ဝမ္းထဲ၌ ဝင္ထြက္ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ဝင္သက္ထြက္သက္တို႔ကို ႐ႈေပမယ့္ အာနာပါနကမၼ႒ာန္း မဟုတ္ဘူး။ ဓာတုဝဝတၳာန္နဲ႔ ဝိပႆနာကမၼ႒ာန္း ျဖစ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဓာတုဝဝတၳာန္ဆိုတာ ဘယ္ဓာတ္ေလးပါးကိုမဆို ႐ႈမွတ္ရတဲ့အျပင္ ဝိပႆနာဆိုတာကလဲ ကိုယ္တြင္း ကိုယ္ပ ဥပါဒါနကၡႏၶာဟူသမွ်ကို ႐ႈမွတ္ရလို႔ ျဖစ္တယ္” လို႔ အဲဒီလို မိန္႔ထားေတာ့ ေဖာင္းတာ ပိန္တာ႐ႈမွတ္တာဟာ သမထ မျဖစ္ပါဘူး။ ဝိပႆနာ ႐ႈမွတ္ေနတာပါပဲ။”

“အဂၤလန္မွာ ေနခဲ့စဥ္ကေကာ ခု .. ဒီ အေမရိကားမွာပါ မဟာစည္နည္းနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို တရားျပခဲ့ တရားျပေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြဟာ သူတို႔ ယံုၾကည္ၿပီဆိုရင္ တရား႐ႈမွတ္တာကို ေလးေလးစားစားနဲ႔ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီသူေတြဟာ ေဖာင္းတာ ပိန္တာကို ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားရင္းနဲ႔ပဲ ဥဒယဗၺယဉာဏ္ စတဲ့ ဝိပႆနာဉာဏ္ေတြကို ရေၾကာင္းေတြ႕ရေတာ့ ေဖာင္းတာ ပိန္တာကို ႐ႈမွတ္တာဟာ သမထသက္သက္မဟုတ္ဘဲ ဝိပႆနာျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သက္ေသျပေနတာပါပဲ။”


တရားရတယ္ဆိုတာ


“တရားရတယ္၊ တရားေတြ႕တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုေနပါသလဲ၊ အလင္းေရာင္ေတြ၊ ဘာေတြ ေတြ႕တာကို တရားေတြ႕တယ္လို႔ ေျပာတာလား”

“တရားဂုဏ္ေတာ္ေျခာက္ပါးထဲမွာ ‘သႏၵိ႒ိေကာ-မ်က္ေမွာက္ထင္ထင္ ကုိယ္တိုင္သိျမင္ႏိုင္တဲ့တရား’လို႔ ဂုဏ္ေတာ္တစ္ခု ပါတယ္မဟုတ္လား။ တရားရ,မရ ေတြ႕,မေတြ႕ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ မဂ္,ဖိုလ္ဆိုတာေတြ အသာထားဦး၊ ကိုယ့္ကုိယ္ကို အကဲခတ္ၿပီး တရားရ,မရ သိႏိုင္ပါတယ္။ တရားမ႐ႈမွတ္ခင္က ကိုယ့္စိတ္အေျခအေနနဲ႔ တရား႐ႈမွတ္မႈျပဳလုပ္ၿပီးတဲ့အခါ ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲလာတဲ့ ကုိယ့္စိတ္အေျခအေန ဘယ္လိုကြာျခားတယ္ဆိုတာ အကဲခတ္ၿပီး စစ္ေဆးၾကည့္ရပါမယ္။ မိမိရဲ႕စိတ္ဟာ ယခင္ကထက္စာရင္ ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္ေအးေဆးမႈ ျဖစ္လာသလား၊ ယခင္ကအတိုင္းပဲလား၊ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါ ပိုမို သည္းခံစိတ္ ရွိလာၿပီး အဆင္ေျပလာသလား၊ ယခင္ကအတုိင္းပဲလားလို႔ အကဲခတ္ စစ္ေဆးၾကည့္ရပါမယ္။ မိမိရဲ႕စိတ္ဟာ ယခင္ကထက္စာရင္ ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္ေအးေဆးမႈ ရွိလာတယ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါ ပိုမို အဆင္ေျပလာတယ္၊ သည္းခံစိတ္ရွိလာတယ္ဆိုရင္ အဆင္မေျပမႈ သည္းမခံမႈကို ျဖစ္ေစတဲ့ ယခင္ကရွိခဲ့တဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ အတၱ၊ မာန္မာနေတြ နည္းလာတယ္ ေလ်ာ့ပါးလာတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္။ အဲဒါ တရား႐ႈမွတ္ျခင္းေၾကာင့္ ရလာတဲ့ အက်ိဳးေတြေပါ့။”

“အဲဒါ တရားရတာပဲလား ဘုရာ့”

“ေအး .. အဲဒါ တရားရျခင္းရဲ႕ အစလို႔ ဆိုရမွာေပ့ါ။ ဒီထက္ ပိုၿပီး အားထုတ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဒီထက္ ပိုၿပီး ထူးျခားတဲ့ တရားသေဘာေတြကို ေတြ႕မွာပါ။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ အတၱ၊ မာန္မာနေတြ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ပါးလာရာကေန လံုးဝ ကင္းစင္သြားၿပီဆိုရင္ တရားထူး တရားျမတ္ကို ရေတာ့တာပါပဲ။ ငါ့ဆီကို ပံုမွန္လာၿပီး တရားလာ႐ႈမွတ္တဲ့သူေတြ ရွိတယ္။ တရား႐ႈမွတ္ခါစရက္ေတြမွာ တထိုင္ထဲထိုင္၊ ေဖာင္းတာပိန္တာကိုပဲ တမွတ္ထဲ မွတ္ေနရေတာ့ ဘာေၾကာင့္ သူတို႔ ဒီလိုလုပ္ေနရတာလဲဆိုတာကိုေတာင္ သူတို႔ နားမလည္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ မွတ္ခိုင္းလို႔သာ မွတ္ေနရတယ္။ ဘာမွ ထူးမယ္လို႔ မထင္ၾကဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ‘တရား႐ႈမွတ္ျခင္းရဲ႕အက်ိဳးကို မင္းတို႔အေနနဲ႔ တထိုင္ထဲမွတ္႐ုံနဲ႔ေတာ့ ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ တရားကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မင္း႐ႈမွတ္ႏိုင္မွ တရား႐ႈမွတ္မႈရဲ႕ အက်ိဳးကို ရမယ္’လို႔ ငါရဲ႕ တိုက္တြန္း အားေပးမႈေၾကာင့္ ပံုမွန္ လာၿပီး တရား႐ႈမွတ္ၾကတယ္။ ဒီလို ႐ႈမွတ္ေတာ့ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲလာတာကို ေတြ႕ရတယ္တဲ့။ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကလဲ သူတို႔ေျပာင္းလဲလာတာကို ေတြ႕လို႔ အံ့ၾသၿပီး ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ေျပာင္းလဲသြားတာလဲဆိုတာ ေမးၾကသတဲ့။ သူတို႔ဘဝမွာ ပိုၿပီး ေအးၿငိမ္းမႈ ရလာတယ္။ အိမ္သူအိမ္သားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာလဲ ပိုၿပီး အဆင္ေျပလာလို႔ သူတို႔ဇနီးေတြက သူတို႔ကို တရား႐ႈမွတ္ဖို႔ အားေပး တိုက္တြန္းေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။”

“ဒီလို တရား႐ႈမွတ္ၾကေတာ့ သူတို႔ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္သြားၿပီလား ဘုရာ့”

“သူတို႔အေနနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာဆိုတဲ့ အမည္ကိုေတာ့ အၿပီးအပိုင္ မယူၾကေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ဘုရားနဲ႔ သံဃာကိုေတာ့ အ႐ိုအေသေပးတာ ရွိခုိးဦးခ်တာေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။ လာၿပီး တရားအားထုတ္တဲ့ ဂ်ဴးတစ္ေယာက္နဲ႔ ကက္သလစ္ဘာသာဝင္တစ္ေယာက္တို႔ကေတာ့ သူတို႔အိမ္မွာ ဘုရားထားၿပီး ကိုးကြယ္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ဘုရားဆင္းတုေတာ္ ပူေဇာ္ဖို႔ ေတာင္းယူသြားတယ္။ အိမ္မွာ အလွအပအေနနဲ႔ ထားဖို႔မဟုတ္ဘဲ တကယ္ပူေဇာ္ခ်င္လို႔ အေလးအနက္ ထားၿပီး ေတာင္းတာမို႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။ တခါတံုးက ဂ်ဴးဒကာ တစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္ကို ဂ်ဟိုးဝါအသင္းက တရားေဟာဆရာေတြ လာၿပီး တရားေဟာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ‘ဘာ ဘာသာဝင္လဲ’လို႔ ေမးေတာ့ သူက ‘ဂ်ဴးဗု’လို႔ ျပန္ေျပာသတဲ့။
ဟိုလူေတြက သူ႔အေျဖကို နားမလည္ေတာ့ ‘ဂ်ဴးဗုဆိုတာ ဘာလဲ’လို႔ ေမးသတဲ့။
အဲဒီအခါမွာ သူက ‘ငါက ဂ်ဴး၊ ဒါေပမယ့္ ငါ ဗုဒၶဘာသာကို လိုက္စား ေလ့က်င့္ေနတယ္’လို႔ ေျပာေတာ့ ဂ်ဟိုးဝါအသင္းက တရားေဟာဆရာေတြ ေခါင္းခါၿပီး ထြက္သြားၾကသတဲ့။
ကက္သလစ္ဒကာကေတာ့ အရင္ သူကိုးကြယ္ခဲ့တဲ့ ဘာသာမွာ သူ႔အတြက္ စိတ္လံုျခံဳမႈ မရခဲ့ဘူး။ ခုလို လာေရာက္ တရား႐ႈမွတ္ရေတာ့ ဗုဒၶဘာသာကို ေလ့လာလိုက္စားရတာဟာ သူ႔အတြက္ စိတ္လံုျခံဳမႈ၊ ေအးခ်မ္းမႈ ရတယ္လို႔ ဝန္ခံေျပာၾကားတယ္။ ငါ့အေနနဲ႔ကေတာ့ သူတို႔ကို ဘာသာေျပာင္းဖို႔ မတိုက္တြန္းပါဘူး။
သူတို႔ကိုယ္တိုင္ တရား႐ႈမွတ္ၿပီး သူတို႔အယူအဆ ေျပာင္းလဲလာတာကိုေတာ့ ဝမ္းသာစြာနဲ႔ လက္ခံပါတယ္။
သူတို႔ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္တာ မျဖစ္တာထက္ တရား႐ႈမွတ္ဖုိ႔က အေရးႀကီးတာပါပဲ။ တရားျမင္မွ ငါဘုရားကို ျမင္တယ္လို႔ ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီအတိုင္းပဲ သူတို႔အေနနဲ႔ တရား႐ႈမွတ္မႈရဲ႕ အက်ိဳးေတြကို ေတြ႕လာေတာ့ ဘုရားကို ၾကည္ညိဳလာတာပါပဲ။”

“သူတို႔အေနနဲ႔ နိဗၺာန္ကို လိုခ်င္လို႔ တရားအားထုတ္တာလား ဘုရာ့”

“သူတို႔အေနနဲ႔ နိဗၺာန္ဟာ ဘာလဲဆိုတာ မသိၾကပါဘူး။ စိတ္လဲ မဝင္စားၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ကို ရဖို႔ဆိုၿပီး တရားအားထုတ္ၾကတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အမ်ားစုကေတာ့ သူတို႔မွာ ဖိစီးေနတဲ့ စိတ္ပင္ပန္းမႈေတြ သက္သာေအာင္ တရားအားထုတ္ၾကတာပဲ။ အဲဒီလို အားထုတ္ရင္းနဲ႔ပဲ စိတ္ကို မၿငိမ္းေအးေစတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ ေသာက၊ မာန္မာန၊ အတၱေတြ နည္းပါးလာတာကို ေတြ႕ရတယ္။ စိတ္ၿငိမ္းေအးမႈရလာတာကို သူတို႔ကိုယ္ေတြ႕ ခံစားၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ တရားအားထုတ္ၾကတာေပါ့။ တို႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ အမ်ားစု နားလည္ၾကတဲ့ (႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ အႂကြင္းမဲ့ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းတဲ့၊ ဘဝအသစ္ မျဖစ္ေတာ့တဲ့၊ အိုမႈ နာမႈ ေသမႈ မရွိေတာ့တဲ့) နိဗၺာန္မ်ိဳးကိုေတာ့ သူတို႔ ရည္မွန္းၿပီး တရား႐ႈမွတ္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ ေသာက၊ မာန္မာန၊ အတၱေတြ ကင္းလို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ၿငိမ္းေအးမႈမ်ိဳးကို ရဖို႔အတြက္ သူတို႔ ဝိပႆနာတရားကို အားထုတ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘုရားေဟာထားတဲ့ ဒီေဒသနာအရဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔လဲ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟကင္းရာ နိဗၺာန္ကို လိုခ်င္လို႔ တရားအားထုတ္တယ္လို႔ ေျပာရမွာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ နိဗၺာန္ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ သိရေအာင္ ဘုရားေဟာထားတဲ့ တရားေဒသနာတစ္ပုဒ္ကို ေျပာျပမယ္။”


နိဗၺာန္ဆိုတာ


တခါတုံးက ‘ဇာဏုေသာဏိ’ ဆိုတဲ့ ပုဏၰားက ဘုရားထံ သြားၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့ ေနရာမွာ ထိုင္ကာ -
“အရွင္ဘုရား၊ ကိုယ္တိုင္ သိျမင္ထိုက္ေသာ နိဗၺာန္၊ ကိုယ္တိုင္ သိျမင္ထိုက္ေသာ နိဗၺာန္လို႔ ဆိုတယ္။ အရွင္ေဂါတမ အဘယ္မွ်ျဖင့္ နိဗၺာန္သည္ ကိုယ္တိုင္ သိျမင္ထိုက္သနည္း၊ အခါမလင့္ အက်ိဳးကို ေပးပါသနည္း၊ လာလွည့္ ႐ႈလွည့္ဟု ဆိုထိုက္ပါသနည္း၊ မိမိကိုယ္ထဲ စိတ္ထဲ၌ ေဆာင္ယူထားထိုက္ပါသနည္း၊ ပညာရွိသူတို႔သာ ကိုယ္စီကုိယ္ငွ သိႏိုင္ ခံစားႏိုင္ပါသနည္း” လို႔ ေမးတယ္။

အဲဒီအခါ ဘုရားရွင္က “ပုဏၰား၊ တပ္မက္ေသာ စိတ္ရွိသူသည္ ရာဂျဖင့္ လႊမ္းမိုးႏွိပ္စက္ခံရသည္ ျဖစ္၍ မိမိကုိယ္တိုင္ ဆင္းရဲရန္လည္း ၾကံစည္၏။ သူတပါးဆင္းရဲရန္လည္း ၾကံစည္၏။ မိမိ သူတပါး ႏွစ္ဦးသားတို႔ ဆင္းရဲရန္လည္း ၾကံစည္၏။ စိတ္ကို စြဲမွီ၍ ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲျခင္း ႏွလံုးမသာျခင္းကိုလည္း ခံစားရ၏။ တပ္မက္မႈ ရာဂကို ပယ္စြန္႔လိုက္ေသာ္ ထိုသူသည္ မိမိကိုယ္တိုင္ ဆင္းရဲရန္လည္း မၾကံစည္၊ သူတပါး ဆင္းရဲရန္လည္း မၾကံစည္၊ မိမိ သူတပါး ႏွစ္ဦးသားတို႔ ဆင္းရဲရန္လည္း မၾကံစည္၊ စိတ္ကို စြဲမီွ၍ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲျခင္း ႏွလံုးမသာယာျခင္းကိုလည္း မခံစားရေပ။ ပုဏၰား .. ဤသို႔လွ်င္ နိဗၺာန္သည္ ကုိယ္တိုင္ သိျမင္ထိုက္၏။

ပုဏၰား၊ ေဒါသထြက္ေသာသူသည္ ေဒါသျဖင့္ လႊမ္းမိုးႏွိပ္စက္ခံရသည္ ျဖစ္၍ မိမိကုိယ္တိုင္ ဆင္းရဲရန္လည္း ၾကံစည္၏။ သူတပါး ဆင္းရဲရန္လည္း ၾကံစည္၏။ မိမိ သူတပါး ႏွစ္ဦးသားတို႔ ဆင္းရဲရန္လည္း ၾကံစည္၏။ စိတ္ကို စြဲမွီ၍ ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲျခင္း ႏွလံုးမသာယာျခင္းကိုလည္း ခံစားရ၏။ အမ်က္ထြက္မႈ ေဒါသကို ပယ္စြန္႔လိုက္ေသာ္ ထိုသူသည္ မိမိကိုယ္တိုင္ ဆင္းရဲရန္လည္း မၾကံစည္၊ သူတပါး ဆင္းရဲရန္လည္း မၾကံစည္၊ မိမိ သူတပါး ႏွစ္ဦးသားတို႔ ဆင္းရဲရန္လည္း မၾကံစည္၊ စိတ္ကို စြဲမွီ၍ ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲျခင္း ႏွလံုးမသာယာျခင္းကိုလည္း မခံစားရေပ။ ပုဏၰား .. ဤသို႔လွ်င္ နိဗၺာန္သည္ ကုိယ္တိုင္ သိျမင္ထိုက္၏။

ပုဏၰား၊ ေမာဟျဖင့္ ေတြေဝသူသည္ ေမာဟျဖင့္ လႊမ္းမိုးႏွိပ္စက္ခံရသည္ျဖစ္၍ မိမိကုိယ္တိုင္ ဆင္းရဲရန္လည္း ၾကံစည္၏။ သူတပါး ဆင္းရဲရန္လည္း ၾကံစည္၏။ မိမိ သူတပါး ႏွစ္ဦးသားတို႔ ဆင္းရဲရန္လည္း ၾကံစည္၏။ စိတ္ကို စြဲမွီ၍ ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲျခင္း ႏွလံုးမသာယာျခင္းကိုလည္း ခံစားရ၏။ အမွန္မသိ ေတြေဝမႈ ေမာဟကို ပယ္စြန္႔လိုက္ေသာ္ ထိုသူသည္ မိမိကိုယ္တိုင္ ဆင္းရဲရန္လည္း မၾကံစည္၊ သူတပါး ဆင္းရဲရန္လည္း မၾကံစည္၊ မိမိ သူတပါး ႏွစ္ဦးသားတို႔ ဆင္းရဲရန္လည္း မၾကံစည္၊ စိတ္ကို စြဲမွီ၍ ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲျခင္း ႏွလံုးမသာယာျခင္းကိုလည္း မခံစားရေပ။ ပုဏၰား .. ဤသို႔လွ်င္ နိဗၺာန္သည္ ကုိယ္တိုင္ သိျမင္ထိုက္၏။

ရာဂ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟကို အႂကြင္းမဲ့ ပယ္စြန္႔လိုက္ေသာ္ ထိုသူသည္ အႂကြင္းမဲ့ ရာဂကုန္ရာ နိဗၺာန္ကို ခံစားရ၏။
အႂကြင္းမဲ့ ေဒါသကုန္ရာ နိဗၺာန္ကို ခံစားရ၏။
အႂကြင္းမဲ့ ေမာဟကုန္ရာ နိဗၺာန္ကို ခံစားရ၏။
ပုဏၰား .. ဤသို႔လွ်င္ နိဗၺာန္သည္ ကိုယ္တိုင္ သိျမင္ထိုက္၏။
အခါမလင့္ အက်ိဳးကို ေပး၏။
လာလွည့္ ႐ႈလွည့္ဟု ဆိုထိုက္၏။
မိမိကုိယ္ထဲ စိတ္ထဲ၌ ေဆာင္ယူထားထိုက္၏။
ပညာရွိတို႔သာ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ သိႏိုင္ ခံစားႏိုင္၏” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူတယ္။

(နိဗၺဳတသုတ္၊ ျဗာဟၼဏဝဂ္၊ တိကနိပါတ္၊ အဂၤုတၱရနိကာယ။)


“ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဝိပႆနာတရား႐ႈမွတ္ေတာ့ သူတို႔ နိဗၺာန္ကို ရပါ့မလား ဘုရာ့”

“ဗုဒၶဘာသာျဖစ္မွ နိဗၺာန္ကို ရမယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါတံုးက အစဦးဆံုး တရားဦးနာရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ငါးဦးဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားကို မနာရခင္တံုးက ဗုဒၶဘာသာမွ မဟုတ္ေသးတာ။ တရားနာၿပီးတဲ့အခါမွ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားတဲ့ တရားေဒသနာကို သေဘာေပါက္ လက္ခံၿပီး ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္ေတြ ျဖစ္လာတာပဲ။ အဲဒါကို ၾကည့္ရင္ တရားကို သေဘာေပါက္ နားလည္ လက္ခံၿပီးမွ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ခုလဲ သူတို႔အေနနဲ႔ ဝိပႆနာတရား႐ႈမွတ္လို႔ တရားကို သေဘာေပါက္ လက္ခံလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ အယူအဆကို မေျပာင္းဘဲ မေနပါဘူး။ တရားကို ျမင္ေလ ဘုရားကို ျမင္ေလပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ သူတို႔လဲ အစမွာ ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ မခံယူဘဲ ဝိပႆနာတရား႐ႈမွတ္ေပမယ့္ တရားျမင္လာတဲ့အခါ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဒီနည္းနဲ႔ ျဖစ္လာၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူတို႔ရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာအေပၚ ယံုၾကည္ခ်က္ဟာ ခိုင္ၿမဲၾကပါတယ္။
ယံုယံုၾကည္ၾကည္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဝိပႆနာတရား ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားရင္ ဗုဒၶဘာသာ ဟုတ္သူေရာ မဟုတ္သူပါ နိဗၺာန္ကို ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ၁၃၄၂-ခု ေတာ္သလင္းလကြယ္ေန႔၊ သံဃာ့ဥပုသ္ျပဳရာမွာ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တဲ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ၾသဝါဒကို ေျပာျပရင္းနဲ႔ပဲ တရားကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ေလးေလးစားစား ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားပါလို႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။”


မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ၾသဝါဒ


“နိဗၺာန္ရပါလို၏”လို႔ ဆုေတာင္း႐ုံ ေတာင္းထားလို႔ကေတာ့ အားမထုတ္ရင္ နိဗၺာန္ကို မရႏိုင္ပါဘူး။ ယခုဘဝလို ေနမွာပါပဲ။ ယခုဘဝလဲ ေရွးဘဝက ဆုေတာင္းခဲ့လို႔ ဆုေတာင္းခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ရွိလို႔ မဂ္္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ရႏိုင္တဲ့ လူ႔ဘဝကို ေရာက္ေနတာ၊ ဘုရားသာသနာနဲ႔ ေတြ႕ေနတာ။
ဒါေပမယ္လို႔ အားမထုတ္တဲ့ သူေတြကေတာ့ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို မရပါဘူး။
ကုသိုလ္ကံကေတာ့ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ရေအာင္ အားထုတ္ဖို႔ရာ ပို႔ေနတာပါပဲ။ အဲဒါ အေရးႀကီးတယ္။ တရားေတြရေအာင္ဆိုၿပီး အားထုတ္ၾကတာပဲ။ အေၾကာင္းမညီၫြတ္လို႔ မရလဲ ေနာင္အခါကာလမွာ ရဖို႔ရာ အေၾကာင္း အေထာက္အပံ့ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္။
ယခုဘဝမွာ မရလဲ ေနာက္ဘဝမွာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ရျခင္းရဲ႕အေၾကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ၾကိဳးၾကိဳးစားစား ဝိပႆနာ ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားဖို႔သာ လိုပါတယ္။

သာဓု ... သာဓု ... သာဓုပါ ဘုရား။