Monday, May 25, 2009

ဇဝနဟံသဇာတ္


၂၀၀၉ ခု ေမလ ၂၄ ရက္ တနဂၤေႏြေန႔
ေ႐ႊမင္းဝံဆရာေတာ္၏ (၅)ရက္ တရားစခန္း စတုတၳေန႔

တရားစခန္း၏ စတုတၳေန႔ အ႐ုဏ္ဆြမ္းႏွင့္ ေန႔ဆြမ္းတို႔ကို အေမရိကန္ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာအသင္း၏ ဒုတိယ ဥကၠဌ ဦးစိန္ျမင့္ ႏွင့္ အသင္း အမႈေဆာင္ ေဒၚလီလီေဌး မိသားစုမွ လြန္ခဲ့ေသာ ဧၿပီလ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည့္ သားျဖစ္သူ ကိုျပည့္စံုျမင့္အား ရည္စူး၍ ဘုရားအမႉးရွိေသာ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ေယာဂီမ်ားအား လႉဒါန္း ဆက္ကပ္ျခင္း၊ ဧည့္ပရိတ္သတ္အား မုန္႔ဟင္းခါးျဖင့္ ေကၽြးေမြး ဧည့္ခံျခင္း ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။

အႏုေမာဒနာတရားကို ေ႐ႊမင္းဝံဆရာေတာ္မွ ခ်ီးျမႇင့္ရာ ေသျခင္းတရား၏ လ်င္ျမန္ပံု ဇဝနဟံသဇာတ္ကို ဥပမာ ေပး၍ အေသမဦးခင္ ေလာကီအက်ိဳး ေလာကုတၱရာအက်ိဳး ရရွိေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ၾကရန္ ေဟာၾကားသြားပါသည္။

အာယုကၡယ-အသက္တမ္းကုန္၍ ေသျခင္း၊ ကမၼကၡယ-ကံကုန္၍ ေသျခင္း၊ ဥဘယကၡယ-အသက္တမ္းႏွင့္ ကံကုန္၍ ေသျခင္း၊ ဥပေစၧဒက-အသက္ႏွင့္ ကံ ၂ ပါး ရွိေသးေသာ္လည္း ဥပေစၧဒကကံေၾကာင့္ ေသျခင္း ဟူ၍ ေသျခင္း ေလးမ်ိဳးရွိရာ အသက္ငယ္႐ြယ္စဥ္ ေသသူမွာ ကံကုန္၍ ေသျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိသားစုတစ္ခုတြင္ ေရွးဦးစြာ ေသဆံုးသူမွာ ေကာင္းမႈျပဳလုပ္ခြင့္ မရေတာ့သျဖင့္ ကုသုိလ္ကံ အနည္းဆံုး ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဇာတိဟူ၍ ရလာလွ်င္ အို နာ ေသ တဆက္တည္း ကပ္ပါ လိုက္ပါလာသည္ျဖစ္ရာ သံေဝဂယူ၍ ေလာကီက်ိဳး ေလာကုတၱရာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ ရရွိရန္ အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ အျမန္ဆံုး ေဆာင္႐ြက္သြားၾကရန္ တိုက္တြန္း ေဟာၾကား၏။

+++++

ဇဝနဟံသဇာတ္

အာယုသခၤါရတို႔၏ လ်င္ျမန္စြာ ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္းအေၾကာင္း

ပစၥဳပၸန္ဝတၳဳ

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ ဒဠဓမၼဓႏုဂၢဟသုတၱန္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဇဝနဟံသဇာတ္ကို ေဟာေတာ္မူ၏။

အရပ္ေလးမ်က္ႏွာေန ေလးသည္ေက်ာ္တို႔ ပစ္လႊတ္ေသာ ျမားတို႔ကို ေျမမက်မီ ဖမ္းယူ၍ မူလေနရာသို႔ ထားႏိုင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ ေယာက္်ား၏ လ်င္ျမန္ျခင္းထက္ လ,ေနတို႔က ပို၍ လ်င္ျမန္၏။

ျမားေလးစင္းကို ဖမ္းႏိုင္ေသာေယာက္်ားႏွင့္ လ,ေနတို႔၏ လ်င္ျမန္ျခင္းထက္ အခ်ိဳ႕နတ္တို႔က ပို၍ လ်င္ျမန္၏။

ထိုေယာက္်ား၊ လ,ေန၊ နတ္တို႔၏ လ်င္ျမန္ျခင္းထက္လည္း အာယုသခၤါရတို႔ ကုန္ဆံုးျခင္း ေသျခင္းသည္ အလြန္တရာ သာ၍ လ်င္ျမန္သျဖင့္ ဘုရားသာသနာေတာ္၌ မေမ့မေလ်ာ့ေန၍ က်င့္အပ္၏ဟု ဓဠဓမၼဓႏုဂၢဟသုတ္ကို ေဟာေတာ္မူ၏။

ေဟာၿပီး ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေသာ ေန႔၌ ရဟန္းေတာ္တို႔ အာယုသခၤါရ၏ အားနည္းမႈကို စည္းေဝး ေျပာဆိုေနၾကစဥ္ အတိတ္ဝတၳဳျဖစ္ေသာ ဇဝနဟသၤာမင္းအေၾကာင္း ေဟာၾကားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္သည္။

အတိတ္ဝတၳဳ

ဗာရာဏသီျပည္၌ ျဗဟၼဒတ္မင္း စိုးစံစဥ္ ဘုရားေလာင္းသည္ ဇဝနဟသၤာမ်ိဳး၌ ျဖစ္၍ ဟသၤာမ်ား ျခံရံလ်က္ စိတၱကုဋ္ေတာင္၌ ေန၏။

တခါေသာ္ အိုင္တစ္ခုမွ အျပန္တြင္ ျဗဟၼဒတ္မင္းက ျမင္ေတြ႕ရာမွ မိတ္ဖြဲ႕သျဖင့္ မိတ္ေဆြျဖစ္၏။

တေန႔ေသာအခါ ေနႏွင့္ အေျပးၿပိဳင္ေသာ ညီေတာ္ ဟသၤာႏွစ္ဦးတို႔၏ အသက္ကို ကယ္၍ ဗာရာဏသီမင္းထံ သြားကာ တရားစကား ေဟာေျပာ၏။

ေနႏွင့္ အေျပးၿပိဳင္ၾကသည့္ ညီေတာ္ ဟသၤာႏွစ္ဦး၏ အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပေသာအခါ ျဗဟၼဒတ္မင္းက ဇဝနဟသၤာမင္း၏ လ်င္ျမန္မႈကို ျမင္ေတြ႕လိုသျဖင့္ လွ်ပ္တျပက္အတြင္း အခ်က္မ်ားစြာ ပစ္ႏိုင္ေသာ အကၡဏေဝဓိ ေလးသမား ေလးဦးကို ေခၚေစ၏။

မင္းရင္ျပင္တြင္ ေက်ာက္တိုင္တို႔ကို စိုက္ေစ၍ ဇဝနဟသၤာမင္းလည္း လည္၌ ဆည္းလည္းဆြဲေစကာ ေက်ာက္တိုင္ထိပ္၌ ေန၏။ ေလးေယာက္ေသာ ေလးသမားတို႔ကို ေက်ာက္တိုင္ကုိ မွီေစ၍ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာသို႔ ေရွး႐ႈကာ တၿပိဳင္နက္တည္း ျမားတစ္စင္းစီ ပစ္လႊတ္ေစ၏။

ျမားတို႔ ေျမမက်မီ ဖမ္းယူ၍ ေလးသမားတို႔၏ ေျခရင္း၌ ခ်ကာ ေက်ာက္တိုင္ထိပ္၌ ေနၿမဲတိုင္း တည္ေနေသာ ဇဝနဟသၤာမင္း၏ လ်င္ျမန္မႈကို ျဗဟၼဒတ္မင္းမွာ မ်က္စိျဖင့္ ျမင္ႏိုင္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာဘဲ ဆည္းလည္း၏ အသံျဖင့္သာ သိရွိရ၏။

ဇဝနဟသၤာမင္း၏ လ်င္ျမန္ျခင္းထက္ သာလြန္မႈသည္ ရွိႏိုင္ပါဦးမည္ေလာ ဟု ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီးက ဇဝနဟသၤာမင္းအား ေမးရာ သတၱဝါတို႔၏ အာယုသခၤါရ ကုန္ဆံုးမႈက အဆေပါင္း ရာ ေထာင္ သိန္းေသာင္းမက သာလြန္ေၾကာင္း ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။
႐ုပ္တရားတို႔၏ ခ်ဳပ္ျခင္း၊ နာမ္တရားတို႔၏ ခ်ဳပ္ျခင္းကိုလည္း ခဏနိေရာဓ၏ အစြမ္းျဖင့္ ျပေတာ္မူ၏။

ျဗဟၼဒတ္မင္းလည္း ေသေဘးကို ေၾကာက္သျဖင့္ မူးေမ့၍့ ေျမ၌ လဲ၏။ လူအမ်ားလည္း ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္႐ြံ႕ၾကကုန္၏။

မင္း၏ မ်က္ႏွာကို ေရျဖင့္ သြန္း၍ သတိရေစၿပီး၊ မင္းက်င့္တရား ဆယ္ပါးကို ျပဳက်င့္ရန္၊ အလႉဒါနျပဳလုပ္ရန္၊ ေသျခင္းတရားကို အဖန္တလဲလဲ ေအာက္ေမ့ျခင္း မရဏာႏုႆတိကို ပြားေစရန္၊ မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သတိတရားျဖင့္ ေနရန္ ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။

ဇာတ္ေပါင္း

ဗာရာဏသီမင္း = အရွင္အာနႏၵာ
ညီေတာ္ ဟသၤာငယ္ = အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္
ညီလတ္ ဟသၤာ = အရွင္သာရိပုတၱရာ
ဟသၤာအေပါင္း = ဘုရားရွင္၏ ပရိသတ္
ဇဝနဟသၤာမင္း = ျမတ္စြာဘုရားရွင္

+++++

“အာယုသခၤါ၊ ခ်ဳပ္ျမန္စြာ၊ ပမာျပဳဖို႕ ကင္း။”

+++++


စာကိုး
မဂၤလာဘံုေက်ာ္ ေညာင္ကန္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ျပန္ဆိုေရးသားေတာ္မူေသာ ငါးရာငါးဆယ္ ဇာတ္ဝတၳဳ၊ ေတရသကနိပါတ္၊ ဇဝနဟံသဇာတ္

Saturday, May 23, 2009

ေ႐ႊမင္းဝံဆရာေတာ္၏ (၅)ရက္ တရားစခန္း (၂)



၂၀၀၉ ခု ေမလ ၂၂ ရက္ ညေန ၆း၃၀ နာရီ တရားပြဲ

(၅)ရက္ တရားစခန္း၏ ဒုတိယေန႔ ညေန ၆း၃၀ နာရီ တရားပြဲတြင္ ေ႐ႊမင္းဝံဆရာေတာ္က မဟာသတိပ႒ာနသုတ္လာ တရားေၾကညာခ်က္ကို ရွင္းလင္း ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။

သတိပ႒ာန္တရား အားထုတ္လွ်င္ ရရွိႏိုင္ေသာ အက်ိဳးတရားမ်ားကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ မဟာသတိပ႒ာနသုတ္ေတာ္တြင္ တရားေၾကညာခ်က္အျဖစ္ ဦးစြာ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

တရားေၾကညာခ်က္ ပါဠိ

ဧကာယေနာ အယံ ဘိကၡေဝ မေဂၢါ သတၱာနံ ဝိသုဒၶိယာ
ေသာက ပရိေဒဝါနံ သမတိကၠမာယ
ဒုကၡ ေဒါမနသာနံ အတၳဂၤမာယ
ဉာယႆ အဓိဂမာယ
နိဗၺာနႆ သစၧိကိရိယာယ
ယဒိဒံ စတၱာေရာ သတိပ႒ာနာ။


တရားေၾကညာခ်က္ အနက္

ရဟန္းတို႔၊ ေလးပါးကုန္ေသာ စြဲၿမဲေသာ အမွတ္ရမႈ သတိစြဲၿမဲမႈ ဟူေသာ အၾကင္သတိပ႒ာန္တို႔သည္ ရွိကုန္၏။
စြဲၿမဲေသာ အမွတ္ရမႈ သတိစြဲၿမဲမႈ သတိပ႒ာန္ဟူေသာ ဤအက်င့္လမ္းသည္ ဘုရား ပေစၥကဗုဒၶါ အရိယာသာဝကအေလာင္း အလံုးစံုေသာ သတၱဝါအေပါင္းတို႔၏ -
(၁) စိတ္အညစ္အေၾကးမွ ကင္းေဝး စင္ၾကယ္ျခင္းငွာ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္း၊ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းေပတည္း။
(၂) စိုးရိမ္ပူေဆြးျခင္း၊ (၃) ငိုေႂကြးရျခင္းတို႔ကို လြန္ေျမာက္ျခင္းငွာ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္း၊ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းေပတည္း။
(၄) ကုိယ္ဆင္းရဲ (၅) စိတ္ဆင္းရဲတို႔၏ ခ်ဳပ္ၿငိမ္း ေပ်ာက္ကြယ္ျခင္းငွာ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္း၊ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းေပတည္း။
(၆) အရိယမဂ္ကို ရျခင္းငွာ (၇) နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳျခင္းငွာ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္း၊ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းေပတည္း။

(မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသားေတာ္မူေသာ “မဟာသတိပ႒ာနသုတ္၊ ပါဌ္နိႆယ” စာအုပ္မွ)

+++++

ေရွးေရွး ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ပညာရွိႀကီးမ်ားက သတိပ႒ာန္တရား ပြားမ်ား အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ရရွိႏိုင္သည့္ အျခားေသာ အက်ိဳး ၆ ပါးကိုလည္း ျပဆိုၾကေၾကာင္း ဆရာေတာ္က ဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္ ေဟာၾကား၏။

ညည္းညဴမရွိ၊ သတိမေမ့
ခ်ိန္ေန႔သိျပန္
မ်က္လွန္ေၾကာဆြဲ မရွိဘဲႏွင့္
ေသလည္း မေတာင့္တင္း
ပုပ္န႔ံကင္းသည္
က်ိဳးရင္း သတိပ႒ာန္/ဝိပႆနာ တန္ခိုးတည္း။


(၁) ေဝဒနာကို သည္းခံႏိုင္ျခင္း၊ ညည္းညဴမႈ မရွိျခင္း။
(၂) သတိမေမ့ျခင္း၊ သတိၿမဲျခင္း။
(၃) ေသရမည့္အခ်ိန္ကို ၾကိဳတင္ သိရွိႏိုင္ျခင္း။
(၄) ေသသည့္အခါ မ်က္ျဖဴလွန္မႈ အေၾကာဆြဲမႈ မရွိျခင္း။
(၅) ေသၿပီး ခႏၶာကိုယ္ ေတာင့္တင္းမႈ မရွိျခင္း။
(၆) ေသၿပီး အပုပ္နံ႔ မရွိျခင္း။

+++++

ေ႐ႊမင္းဝံဆရာေတာ္သည္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အနီးေန တပည့္တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ရာ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ပရိယတ္ ပဋိပတ္ဂုဏ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုပံုကို တရားမ်ားတြင္ ထည့္သြင္း ေဟာၾကားေလ့ရွိပါသည္။

ဒုတိယေန႔ ညေနတရားတြင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ သက္ေတာ္ ၂၈ ႏွစ္ အ႐ြယ္၌ ေတာထြက္ တရားရွာမွီးခဲ့ပံု၊ သထံုျမိဳ႕ မင္းကြန္းေဇတဝန္ဆရာေတာ္ႀကီးထံ ေရာက္ရွိပံု၊ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕ ေတာင္ဝိုင္းကေလးတိုက္ေက်ာင္းအနီး ေတာင္ႏွစ္ခုၾကား ႐ိႈေျမာင္ႀကီးထဲတြင္ တစ္ပါးတည္း တရားအားထုတ္ခဲ့ပံုမ်ားကို မွတ္သားဖြယ္ ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။

တရားပြဲအၿပီးတြင္ ငါးမိနစ္တရား႐ႈမွတ္ေစၿပီး၊ ေမတၱာပို႔ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္အမွ် ေပးေဝၾကပါသည္။

Friday, May 22, 2009

ေ႐ႊမင္းဝံဆရာေတာ္၏ (၅)ရက္ တရားစခန္း






ရန္ကုန္ျမိဳ႕၊ ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္၊ ေ႐ႊမင္းဝံသာသနာ့ရိပ္သာေက်ာင္းတိုက္ႀကီး၏ ပဓာန နာယကျဖစ္ေတာ္မူေသာ ေ႐ႊမင္းဝံဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲေသာဘနသည္ အေမရိကန္ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာအသင္း ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၌ ၂၀၀၉ ခု ေမလ ၂၁ ရက္မွ ၂၅ ရက္ထိ (၅)ရက္ တရားစခန္းကို ကမၼ႒ာနာစရိယ ဆရာေတာ္အျဖစ္ ေဟာၾကား ၫႊန္ျပလ်က္ ရွိပါသည္။

တရားစခန္းရက္မ်ားအတြင္း ညေန အထူးတရားပြဲမ်ားသို႔လည္း ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား ႂကြေရာက္ နာယူႏိုင္ၾကပါသည္။

၂၀၀၉ ခု ေမလ ၂၁ ရက္ ညေန ၆း၃၀ နာရီ အထူးတရားပြဲတြင္ ဆရာေတာ္က မဟာသတိပ႒ာနသုတ္လာ အာနိသံသကထာ-အက်ိဳးအာနိသင္ျပ မိန္႔ခြန္းေတာ္ကို ရွင္းလင္း ေဟာၾကားသြားခဲ့ပါသည္။


အက်ိဳးအာနိသင္ျပ မိန္႔ခြန္းေတာ္

ရဟန္းတို႔၊ အမွတ္မရွိ တစံုတေယာက္ေသာ ရဟန္းေယာက်္ား ရဟန္းမိန္းမ ဥပါသကာေယာက္်ား ဥပါသိကာမိန္းမ ျဖစ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ကာယာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္ ေဝဒနာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္ စိတၱာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္ ဓမၼာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္ ဤေလးပါးေသာ သတိပ႒ာန္တို႔ကို ခုနစ္ႏွစ္တို႔ပတ္လံုး ျဖစ္ေစ ပြားေစျငားအံ့။ ဤသို႔ ပြားေစပါလွ်င္ ထိုပြားေစသူအား မ်က္ေမွာက္ ယခုဘဝ၌ပင္လွ်င္ အရဟတၱဖိုလ္ျဖစ္ေစ၊ ဥပါဒါန္အႂကြင္းအက်န္ ရွိေသးလွ်င္ အနာဂါမိဖိုလ္ျဖစ္ေစ ဤ ၂-ပါးေသာ ဖိုလ္တို႔တြင္ တပါးပါးေသာ ဖိုလ္ကို မခၽြတ္ဧကန္ အမွန္ပင္ ျဖစ္မည္ဟု ယံုၾကည္အားထား ကိန္းေသအားျဖင့္ လိုလားအပ္ေပ၏။

ရဟန္းတို႔၊ ခုနစ္ႏွစ္ဆိုသည္ကို ထားလိုက္ပါဦးေတာ့။
ရဟန္းတို႔၊ အမွတ္မရွိ တစံုတေယာက္ေသာ ရဟန္း ရဟန္းမိန္းမ ဥပါသကာ ဥပါသိကာမသည္ ဤေလးပါးေသာ သတိပ႒ာန္တို႔ကို ေျခာက္ႏွစ္တို႔ပတ္လံုး ...။ ငါးႏွစ္တို႔ပတ္လံုး ...။ ေလးႏွစ္တို႔ပတ္လံုး ...။ သံုးႏွစ္တို႔ပတ္လံုး ...။ ႏွစ္ႏွစ္တို႔ပတ္လံုး ...။ တႏွစ္ပတ္လံုး ျဖစ္ေစ ပြားေစျငားအံ့။ ဤသို႔ ပြားေစပါလွ်င္ ထိုပြားေစသူအား မ်က္ေမွာက္ ယခုဘဝ၌ပင္လွ်င္ အရဟတၱဖိုလ္ျဖစ္ေစ၊ ဥပါဒါန္အႂကြင္းအက်န္ ရွိေသးလွ်င္ အနာဂါမိဖိုလ္ျဖစ္ေစ ဤ ၂-ပါးေသာ ဖိုလ္တို႔တြင္ တပါးပါးေသာ ဖိုလ္ကို မခၽြတ္ဧကန္ အမွန္ပင္ ျဖစ္မည္ဟု ယံုၾကည္အားထား ကိန္းေသအားျဖင့္ လိုလားအပ္ေပ၏။

ရဟန္းတို႔၊ တစ္ႏွစ္ဆိုသည္ကို ထားလိုက္ပါဦးေတာ့။
ရဟန္းတို႔၊ အမွတ္မရွိ တစံုတေယာက္ေသာ ရဟန္း ရဟန္းမိန္းမ ဥပါသကာ ဥပါသိကာမသည္ ဤေလးပါးေသာ သတိပ႒ာန္တို႔ကို ခုနစ္လတို႔ပတ္လံုး ျဖစ္ေစ ပြားေစျငားအံ့။ ဤသို႔ ပြားေစပါလွ်င္ ထိုပြားေစသူအား မ်က္ေမွာက္ ယခုဘဝ၌ပင္လွ်င္ အရဟတၱဖိုလ္ျဖစ္ေစ၊ ဥပါဒါန္အႂကြင္းအက်န္ ရွိေသးလွ်င္ အနာဂါမိဖိုလ္ျဖစ္ေစ ဤ ၂-ပါးေသာ ဖိုလ္တို႔တြင္ တပါးပါးေသာ ဖိုလ္ကို မခၽြတ္ဧကန္ အမွန္ပင္ ျဖစ္မည္ဟု ယံုၾကည္အားထား ကိန္းေသအားျဖင့္ လိုလားအပ္ေပ၏။

ရဟန္းတို႔၊ ခုနစ္လဆိုသည္ကို ထားလိုက္ပါဦးေတာ့။
ရဟန္းတို႔၊ အမွတ္မရွိ တစံုတေယာက္ေသာ ရဟန္း ရဟန္းမိန္းမ ဥပါသကာ ဥပါသိကာမသည္ ဤေလးပါးေသာ သတိပ႒ာန္တို႔ကို ေျခာက္လတို႔ပတ္လံုး ...။ ငါးလတို႔ပတ္လံုး ...။ ေလးလတို႔ပတ္လံုး ...။ သံုးလတို႔ပတ္လံုး ...။ ႏွစ္လတို႔ပတ္လံုး ...။ တစ္လပတ္လံုး ...။ လခြဲပတ္လံုး ျဖစ္ေစ ပြားေစျငားအံ့။ ဤသို႔ ပြားေစပါလွ်င္ ထိုပြားေစသူအား မ်က္ေမွာက္ ယခုဘဝ၌ပင္လွ်င္ အရဟတၱဖိုလ္ျဖစ္ေစ၊ ဥပါဒါန္အႂကြင္းအက်န္ ရွိေသးလွ်င္ အနာဂါမိဖိုလ္ျဖစ္ေစ ဤ ၂-ပါးေသာ ဖိုလ္တို႔တြင္ တပါးပါးေသာ ဖိုလ္ကို မခၽြတ္ဧကန္ အမွန္ပင္ ျဖစ္မည္ဟု ယံုၾကည္အားထား ကိန္းေသအားျဖင့္ လိုလားအပ္ေပ၏။

ရဟန္းတို႔၊ လခြဲပြားေစရမည္ ဆိုသည္ကို ထားလိုက္ပါဦးေတာ့။
ရဟန္းတို႔၊ အမွတ္မရွိ တစံုတေယာက္ေသာ ရဟန္း ရဟန္းမိန္းမ ဥပါသကာ ဥပါသိကာမသည္ ဤေလးပါးေသာ သတိပ႒ာန္တို႔ကို ခုနစ္ရက္ပတ္လံုး ျဖစ္ေစ ပြားေစျငားအံ့။ ဤသို႔ ပြားေစပါလွ်င္ ထိုပြားေစသူအား မ်က္ေမွာက္ ယခုဘဝ၌ပင္လွ်င္ အရဟတၱဖိုလ္ျဖစ္ေစ၊ ဥပါဒါန္အႂကြင္းအက်န္ ရွိေသးလွ်င္ အနာဂါမိဖိုလ္ျဖစ္ေစ ဤ ၂-ပါးေသာ ဖိုလ္တို႔တြင္ တပါးပါးေသာ ဖိုလ္ကို မခၽြတ္ဧကန္ အမွန္ပင္ ျဖစ္မည္ဟု ယံုၾကည္အားထား ကိန္းေသအားျဖင့္ လိုလားအပ္ေပ၏။


မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ရွစ္လံုးဘြဲ႕ ဝန္ခံခ်က္မိန္႔ခြန္းေတာ္လကၤာ

သတိပ႒ာန္ ဓမၼစက္ကို
ဝန္ခံခ်က္နဲ႔ တို႔ျမတ္စြာ။
ေဟာမိန္႔ပံုမွာ ... ထိုတရားကို
ျဖစ္ပြားေစတဲ့ ရွင္လူမွာ။
အလြန္ၾကာလွ်င္ ၇-ႏွစ္နဲ႔
ရဟႏၲာအစစ္ ျဖစ္ႏိုင္ပါ။
စြဲမႈက်န္ေတာင္ နာဂါမ္ေလာက္ေတာ့
ဆိုက္ေရာက္မယ္တဲ့ ဧကန္ပါ။
ျမန္သူဆိုလွ်င္ ၇-ရက္နဲ႔
ထိုဖိုလ္မဂ္ကို ရႏိုင္ပါ။
ရဲရင့္ခိုင္မာ ဝန္ခံခ်က္နဲ႔
ဓမၼစက္ကို ေဟာခဲ့ပါ။
နိဗၺာန္လိုသူ မယံုမွားနဲ႔
ျမတ္ဘုရားကို ယံုၾကည္ကာ။
သတိပ႒ာန္ ကိုယ့္သႏၲာန္ အျမန္ပြားေစရာ။
သို႔ပြားေစမွ နိဗၺာန္ရ မုခ်ၿငိမ္းေအးမွာ။

+++++

ဝိမုတၱိသုခ-ဆင္းရဲအမ်ိဳးမ်ိဳးမွ လြတ္ေျမာက္ေသာ ခ်မ္းသာကို ရရွိ ေရာက္ရွိရန္ ကာယာႏုပႆနာ၊ ေဝဒနာႏုပႆနာ၊ စိတၱာႏုပႆနာ၊ ဓမၼာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္တရားတို႔ကို ႐ို႐ုိေသေသ ၾကိဳးစား ပြားမ်ား အားထုတ္ၾကရန္ ေ႐ႊမင္းဝံဆရာေတာ္မွ အထူး တိုက္တြန္း ၫႊန္ျပေတာ္မူပါသည္။

ၾကိဳးၾကိဳးစားစား ႐ႈမွတ္ ပြားမ်ား အားထုတ္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ဇာတိ ေ႐ႊဘိုျမိဳ႕ ဆိပ္ခြန္႐ြာ၌ ပထမဦး ကမၼ႒ာန္းေပးစဥ္ ေတြ႕ၾကံဳရပံုမ်ားကိုလည္း ဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္ ထည့္သြင္း ေဟာၾကားသြားခဲ့ပါသည္။

ေက်းဇူးရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ ၁၃၀၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ေမာ္လျမိဳင္ၿမိဳ႕ ေတာင္ဝိုင္းကေလးတိုက္ေက်ာင္းမွ ဇာတိ ေ႐ႊဘိုျမိဳ႕ ဆိပ္ခြန္႐ြာသို႔ ေဆြမ်ိဳးဉာတိတို႔ကို ခ်ီးေျမႇာက္ရန္ ျပန္လည္ ႂကြေရာက္ေတာ္မူခဲ့၏။ ဆိပ္ခြန္႐ြာရွိ အင္ၾကင္းေတာတိုက္ မဟာစည္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးကာ ဆိပ္ခြန္႐ြာရွိ လူအေပါင္းတို႔အား အပၸမာဒ ဝိပႆနာတရားကို အက်ယ္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ဆရာေတာ္၏ ၫႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း လိုက္နာ က်င့္ၾကံ အားထုတ္လိုေသာ ပထမဆံုး သတိပ႒ာန္အားထုတ္သူ သံုးဦးမွာ ဦးထြန္းေအး၊ ဦးဖိုးခ်ဳံ (မဟာစည္ဆရာေတာ္၏ အစ္ကိုဝမ္းကြဲ) ႏွင့္ ဆရာၾကံ (မဟာစည္ဆရာေတာ္၏ ညီဝမ္းကြဲ)တို႔ ျဖစ္၏။ ဤအေၾကာင္းကို မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ကိုယ္ေတာ္တိုင္ပင္ ၁၃၂၀ ျပည့္ႏွစ္ သႀကၤန္တြင္း ရန္ကုန္ မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာ ဖလ္ယဥ္ ဓမၼာ႐ုံႀကီးဝယ္ ဝိပႆနာအေျခခံတရားေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူစဥ္ ေအာက္ပါအတိုင္း ထည့္သြင္း ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေသး၏။

“သူတို႔ သံုးေယာက္က တိုင္ပင္ၿပီး ပထမတစ္ပတ္မွာ ၇-ရက္ အားထုတ္ၾကပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အားထုတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို ကြမ္းတစ္ရာနဲ႔ ေဆး တစ္လိပ္ေသာက္ဖို႔ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းကို ယူလာခဲ့ၾကတာေတြဟာ မစားျဖစ္ မေသာက္ျဖစ္ၾကတာနဲ႔ ကြမ္းယာ ၇-ခုနဲ႔ ေဆးလိပ္ ၇-လိပ္ဟာ ခုနစ္ရက္ေစ့လို႔ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းက ျပန္တဲ့အခါမွာ အထုပ္အတိုင္းပဲ ျပန္ပါလာၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အားထုတ္သလဲဆိုတာ အဲဒါကို ေထာက္ဆၾကည့္ရင္ သိေလာက္ပါတယ္။”

တရားပြဲအၿပီးတြင္ တရားစခန္းဝင္ ေယာဂီမ်ားအျပင္ တရားနာ ႂကြေရာက္လာၾကသူမ်ားကိုပါ သတိပ႒ာန္တရား အားထုတ္နည္းအက်ဥ္း၊ တရားအားမထုတ္မီ ဗုဒၶါႏုႆတိဘာဝနာ၊ ေမတၱာဘာဝနာ၊ အသုဘဘာဝနာႏွင့္ မရဏာႏုႆတိဘာဝနာတို႔ကို ပြားမ်ားရပံု၊ ထိုင္ပံုထိုင္နည္း ခႏၶာကိုယ္ အေနအထားႏွင့္ အေျခခံ ႐ႈမွတ္ပံုတို႔ကို သင္ျပကာ ငါးမိနစ္ ႐ႈမွတ္ အားထုတ္ေစပါသည္။

ငါးမိနစ္ခန္႔ တရား႐ႈမွတ္ၿပီးၾကေသာအခါ အထူးအားျဖင့္ စီးပြားေရးကပ္ေဘး ဆိုက္ေရာက္ေနၾကေသာ ကမ႓ာသူ ကမ႓ာသားမ်ားႏွင့္ အရပ္ဆယ္မ်က္ႏွာေန သတၱဝါအားလံုးတို႔အား ေမတၱာပို႔ကာ ျပဳခဲ့သမွ်ေသာ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္တို႔ကို အမွ်ေပးေဝပါသည္။

Tuesday, May 12, 2009

ေအဘီဘီေအ ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶေန႔ပြဲေတာ္ ဓာတ္ပံုသတင္း


ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶေန႔ပြဲေတာ္ကို အေမရိကန္ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာအသင္းက ၂၀၀၉ ခု ေမလ ၁၀ ရက္ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌ က်င္းပ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါသည္။

ေလာကခ်မ္းသာ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္အား ဆီမီး၊ ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္း၊ ပန္း၊ ဆြမ္း ဆက္ကပ္လႉဒါန္းၾကၿပီး







သံဃာေတာ္မ်ားအား ေန႔ဆြမ္း ဆက္ကပ္လႉဒါန္းၾကကာ







အႏုေမာဒနာတရား နာၾကားၾက၍













ေရစက္သြန္းခ် ကုသိုလ္အမွ် ေပးေဝၾက၏

Friday, May 8, 2009

ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶေန႔


ဆရာေစာ။ ။ “ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ခံ၊ ဖြားပြင့္စံ၊ ေဟာၫႊန္ ဗုဒၶဝံသ
ျဖစ္ေတာ္စဥ္ ငါး၊ ၾကံဳၾကိဳက္သား၊ ထူးျခား ကဆုန္လ” တဲ့ ဗ်။

ဆရာေဇ။ ။ ‘ကဆုန္လ’က တဆယ့္ႏွစ္လရွိတဲ့အနက္ အေတာ္ ထူးျခားတဲ့ လလို႔ ဆိုရမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးရဲ႕ အေလာင္းေတာ္ဘဝေရာ၊ ပါရမီျဖည့္ေတာ္မူစဥ္ကေရာ၊ ဘုရားျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာေရာ ျဖစ္ေတာ္စဥ္ႀကီး ငါးပါးနဲ႔ ဆံုဆည္း ၾကံဳၾကိဳက္တာ မဟုတ္လား။

ဆားပုလင္း ခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ “သေႏၶ၊ ေတာထြက္၊ ဓမၼစက္” လျမတ္ဝါဆိုက ျဖစ္ေတာ္စဥ္ သံုးပါး၊ ကဆုန္လက ျဖစ္ေတာ္စဥ္ႀကီး ငါးပါးဆိုေတာ့ အျမတ္ဆံုးလ၊ ထူးျခားတဲ့ ကဆုန္လလို႔ ေျပာရမ်ာေပါ့ဗ်ာ။ ကဲ .. ကဆုန္လရဲ႕ ျဖစ္ေတာ္စဥ္ႀကီးေတြကို ရွင္းစမ္းပါဦး။

ဆရာေစာ။ ။ အမရပူရျမိဳ႕၊ မဟာဂႏၶာ႐ုံေက်ာင္းတိုက္၊ အရွင္ကု႑လာဘိဝံသရဲ႕ ေဟာစဥ္တရားေပါင္းခ်ဳပ္ အမွတ္ (၂)ထဲ ပါတဲ့ ‘ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶေန႔ တရားေတာ္’ကို ဖတ္႐ႈ ၾကည္ၫို မွတ္သားရတာဗ်။

ပထမ ျဖစ္ေတာ္စဥ္က “ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ ခံ” တဲ့။
ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး သုေမဓာရေသ့ဘဝတုန္းက ဒီပကၤရာဘုရားရွင္ထံေတာ္က နိယတဗ်ာဒိတ္ရတဲ့ေန႔ဟာ ကဆုန္လျပည့္ေန႔။

ဒုတိယ ျဖစ္ေတာ္စဥ္က “ဖြား” တဲ့။
ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ဘုရားျဖစ္မယ့္ ေနာက္ဆံုးဘဝမွာ သိဒၶတၳမင္းသားေလးအျဖစ္နဲ႔ ဖြားျမင္ေတာ္မူတာ ကဆုန္လျပည့္ေန႔မွာပဲ။

ဆားပုလင္း ခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ကပိလဝတၳဳျမိဳ႕၊ ေဒဝဒဟျမိဳ႕၊ ေကာလိယျမိဳ႕ .... သာကီဝင္မင္းမ်ိဳးေတြ ေနတဲ့ ဒီသံုးျမိဳ႕ဟာ သကၠတိုင္းထဲမွာ ရွိတယ္။ မယ္ေတာ္ မာယာက ေဒဝဒဟျမိဳ႕သူ။ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးနဲ႔ အေၾကာင္းပါေတာ့ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးေနာက္ လိုက္ၿပီး ကပိလဝတၳဳျမိဳ႕မွာ ေနရတာ။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကို ကိုယ္ဝန္ အရင့္အမာရွိေတာ့ ေဆြျပမ်ိဳးျပအျဖစ္ ကပိလဝတၳဳျမိဳ႕ကေန ေဒဝဒဟျမိဳ႕ကို အလည္အသြား လုမၺိနီ အင္ၾကင္းေတာမွာ ဘုရားေလာင္းကို ဖြားျမင္ေတာ္မူတာ။

ဆရာေစာ။ ။ ဘုရားရွင္နဲ႔ စပ္ၿပီး ေရာက္သင့္ေရာက္ထိုက္တဲ့ ေလးဌာနထဲ ပါတဲ့ ဌာနႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ႀကိမ္တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ေရာက္ေအာင္ သြားၿပီး ဖူးထိုက္တယ္။

ဆားပုလင္း ခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ဆရာေဇက မၾကာေသးခင္က ေရာက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ကုသိုလ္ထူးသဗ်။

ဆရာေစာ။ ။ ဆရာေဇ အီးေမးလ္နဲ႔ ပို႔လာတဲ့ ဗုဒၶဂယာက ဓာတ္ပံုေတြ ျမင္ရ ၾကည္ၫိုရပါတယ္ ဗ်ာ။

ဆရာေဇ။ ။ ဓာတ္ပံုေတြက အမ်ားႀကီး ႐ိုက္လာတာ ဗ်။ ထပ္ၿပီး ပို႔ေပးပါအုန္းမယ္။

ဆားပုလင္း ခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ကဲ .. တတိယ ျဖစ္ေတာ္စဥ္ကို ေျပာျပပါဦး။

ဆရာေစာ။ ။ တတိယ ျဖစ္ေတာ္စဥ္က “ပြင့္”။
“ပြင့္” ဆိုတာ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူတဲ့ ေနရာ။ အဲဒီ ေနရာကိုလည္းပဲ သြားေရာက္ၿပီးေတာ့ ရွိခိုး ပူေဇာ္ထိုက္တယ္တဲ့။

ဆရာေဇ။ ။ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူတဲ့ ေနရာ ခုေခတ္ ‘ဗုဒၶဂယာ’လို႔ ေခၚတယ္။ ဗုဒၶဂယာရဲ႕ အေရွ႕ေစာင္းေစာင္းဆီမွာ ေတာရိပ္ ေတာင္ရိပ္ေတြနဲ႔ ဥ႐ုေဝလေတာင္၊ ဥ႐ုေဝလေတာႀကီး ရွိတယ္။ အေရွ႕ဘက္ မနီးမေဝးက ေဗာဓိေညာင္ပင္ ေ႐ႊပလႅင္၊ သူ႔အေရွ႕ဘက္ ခဲႏွစ္ပစ္ သံုးပစ္ေလာက္မွာ ေနရၪၨရာျမစ္ႀကီးက ဥ႐ုေဝလေတာကို ျဖတ္သန္းၿပီး ေတာင္ေျမာက္ စီးဆင္းလို႔။ ေနရၪၨရာျမစ္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ကမ္း၊ ဥ႐ုေဝလေတာရဲ႕ ေတာင္ဘက္နားက သုဇာတာသူေဌးသမီးတို႔ ေနတဲ့ ေသနာနိဂံုး။

ဆားပုလင္း ခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ေဗာဓိပင္နဲ႔ ေ႐ႊပလႅင္မွာ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူေတာ့ အျပင္ရန္ေခၚတဲ့ မာရ္နတ္ရန္၊ အတြင္းရန္ေခၚတဲ့ ကိေလသာရန္ေတြကို ေအာင္ျမင္ေတာ္မူတာလည္းပဲ ဒီကဆုန္လျပည့္ေန႔ပဲ။

ဆရာေစာ။ ။ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူတဲ့ ေန႔ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ေပါ့ ဗ်ာ။

စတုတၳ ျဖစ္ေတာ္စဥ္က “စံ”။
ကဆုန္လျပည့္ေန႔မွာပဲ ကုသိနာ႐ုံ မလႅာမင္းတို႔ရဲ႕ အင္ၾကင္းစံု အင္ၾကင္းေတာမွာပဲ ပရိနိဗၺာန္ စံတာ။

ဆရာေဇ။ ။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက ဖြားတာလည္း အင္ၾကင္းေတာမွာ ဖြားတယ္။ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ့လည္း အင္ၾကင္းေတာထဲမွာပဲ ပရိနိဗၺာန္ စံတယ္။

ဆားပုလင္း ခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ပရိနိဗၺာန္စံတဲ့ ေနရာလည္း ရွိခိုး ပူေဇာ္ထိုက္တဲ့ ဌာန မဟုတ္လား ဗ်။

ဆရာေစာ။ ။ ဟုတ္တာေပါ့ ဗ်ာ။ အမ်ိဳးေကာင္းသား အမ်ိဳးေကာင္းသမီးေတြ သြားေရာက္ ရွိခိုး ကန္ေတာ့ထိုက္တဲ့ ေနရာလို႔ ဘုရားေဟာသြားတဲ့ အထဲမွာ ပါေၾကာင္း သိရတယ္။

ပၪၥမ ျဖစ္ေတာ္စဥ္က “ေဟာၫႊန္ ဗုဒၶဝံသ”
ဗုဒၶဝင္ ပါဠိေတာ္ႀကီးကို ေဟာတာလည္း ဒီကဆုန္လျပည့္ေန႔ပဲ။
သာဝတၳိျမိဳ႕ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး သူ႕ရဲ႕ ဘုရားျဖစ္ေတာ္စဥ္ေတြ ျပန္ေျပာင္းၿပီးေတာ့ ေဟာၾကားခဲ့တာလည္း ကဆုန္လျပည့္ေန႔။

ဆားပုလင္း ခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ လထူးလျမတ္ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶေန႔ေပါ့။ ဒီေန႔ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ ည ဦးေမာင္ေမာင္-ေဒၚျမတ္ျမတ္တို႔ ေနအိမ္မွာ ဗုဒၶဘုရားရွင္ကို ၾကည္ၫို ပူေဇာ္ေသာအားျဖင့္ ပရိတ္တရားေတာ္ေတြ ႐ြတ္ဆိုပူေဇာ္ၾကမွာဗ်။ ဆရာေစာ လိုက္ခဲ့ပါလား။

ဆရာေစာ။ ။ လိုက္ခ်င္တာေပါ့ ဗ်ာ။ ဒူးခြဲထားတာ မၾကာေသးေတာ့ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္ေသးပါဘူး။

Thursday, May 7, 2009

ဝိဝ႗နိႆိတ ဆုေတာင္း - မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး


ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသဝကၡယာဝဟံ ေဟာတု။

ေမ-အကၽြႏု္ပ္၏၊ ဣဒံ ပုညံ-ဤေကာင္းမႈသည္၊ အာသဝကၡယာဝဟံ-အာသေဝါတရားတို႔၏ ကုန္ရာျဖစ္ေသာ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကို ႐ြက္ေဆာင္သည္၊ (အာဝဟံ-႐ြက္ေဆာင္သည္၊ ‘ဝဟ’ဆိုတာ ေဆာင္တာ၊ ေဆာင္တယ္ဆိုတာက ဒီကေနၿပီး ဟိုေဆာင္သြားတာလည္း ရွိတယ္၊ ‘အာဝဟ’ဆိုတာက ဟိုက ေဆာင္လာတဲ့ အဓိပၸာယ္)၊ အာသဝကၡယာဝဟံ-အာသေဝါတရားေလးပါးတို႔၏ ကုန္ရာ ကုန္ေၾကာင္းျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္ကို ႐ြက္ေဆာင္သည္၊ ေဟာတု-ျဖစ္ပါေစသတည္း။

ဒီအဆိုကလည္း မွန္မွန္ကန္ကန္ ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ အင္မတန္ ရွားတယ္။
ဒီက နားေထာင္ၾကည့္ေနတယ္။
ဒီလုိပါပဲ၊ တခ်ိဳ႕ ဆရာႀကီး သမားႀကီးျဖစ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကလည္း ‘အာသဝကၡယံ ဝဟံေဟာတု’လို႔ ‘ဝဟံ-ဝဟေႏၲာ-႐ြက္ေဆာင္သည္’ ဘာညာနဲ႔ အနက္ေဆာင္ေပးလိုက္ေသးတယ္။
ဒါေတြက မဟုတ္တဲ့ ဟာေတြပဲ။
‘အာသဝကၡယာဝဟံ’ အာသဝကၡယ နဲ႔ အာဝဟ ကို သမာသ္ပုဒ္တြဲထားတယ္။

“ညာေတာ အေတၳာ သုခါဝေဟာ”တဲ့။
ညာေတာ-သိအပ္ေသာ၊ အေတၳာ-အနက္သည္၊ သုခါဝေဟာ-ခ်မ္းသာကို ေဆာင္တတ္၏ တဲ့၊ ဒီလို ရွိတယ္။

“စိတၱံ ဒႏၲံ သုခါဝဟံ”။
စိတၱံ-စိတ္သည္၊ ဒႏၲံ-ဆံုးမေပး၍ ယဥ္ေက်းသည္ရွိေသာ္၊ သုခါဝဟံ-ခ်မ္းသာကို ေဆာင္တတ္၏ တဲ့၊ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ေဆာင္တတ္၏ တဲ့။

သုခါဝဟံ-တဲ့၊ ဒုကၡာဝဟံ-တဲ့၊ ဖလာဝဟံ-တဲ့ စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။
အာဝဟေတြ ေရွးပုဒ္နဲ႔ တြဲထားတဲ့ သမာသ္ပုဒ္ပဲ။

ဒါေပမယ့္ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးမွာ ‘အာသဝကၡယံ’ေတြက သိပ္တြင္ေနတယ္။
မွန္မွန္ကန္ကန္ ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျပာေဟာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ရွိပါတယ္။ နည္းပါတယ္။

‘အာသဝကၡယာဝဟံ ေဟာတု’ ဆိုရတာ နည္းနည္းေတာ့ ခက္တယ္။
သူက အရွည္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။
‘အာသဝကၡယံ’ တစ္ပုဒ္၊ ‘ဝဟံ’ တစ္ပုဒ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဆိုလို႔ လြယ္တာေပါ့။
ဒါေပမယ့္လို႔ အမွန္အတိုင္းကေတာ့ ‘အာသဝကၡယာဝဟံ’ ပါပဲ။

‘ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသဝကၡယာဝဟံ ေဟာတု’တဲ့။
ေမ-ကၽြႏု္ပ္၏၊ ဣဒံ ပုညံ-ဤေကာင္းမႈသည္၊ အာသဝကၡယာဝဟံ-အာသေဝါတရားေလးပါးတို႔၏ ကုန္ရာကုန္ေၾကာင္းျဖစ္ေသာ မဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ နိဗၺာန္ကို ႐ြက္ေဆာင္သည္၊ ေဟာတု-ျဖစ္ပါေစသတည္း။
ဒါ ဘုန္းႀကီးက အၿမဲတမ္း ခ်ေပးေနတာပါပဲ။
အၿမဲတမ္း ခ်ေပးေနေပမယ္လို႔ တခ်ိဳ႕က အမွတ္တမဲ့ပဲ။
ကိုယ္ဆိုေနက် ဆိုခ်င္လည္း ဆိုမွာပဲ။
ကုိယ္ဆိုေနက် မဟုတ္ျပန္လည္း ဒီဆရာေတာ္က တမ်ိဳးပဲ။ ထူးတယ္ ဆန္းတယ္လို႔ ေအာက္ေမ့တယ္။
ဆန္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
စာေပနဲ႔ အညီပါပဲ။
စာေပက ဒီတိုင္း ရွိတာ။

ကဲ ... ကဲ .. ဆိုစမ္းပါဦး။
“ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသဝကၡယာဝဟံ ေဟာတု”
ေမ-ကၽြႏု္ပ္၏၊
ဣဒံ ပုညံ-ဤေကာင္းမႈသည္၊
ဤေကာင္းမႈဆိုတာ ဘုရားရွိခိုးရင္ ဘုရားရွိခိုးတဲ့ ေကာင္းမႈေပါ့။ (၅)ပါးသီလ ေဆာက္တည္ရင္ (၅)ပါးသီလ ေဆာက္တည္ က်င့္သံုးရတဲ့ ေကာင္းမႈေပါ့။ ပန္းလႉလို႔ရွိရင္ ပန္းလႉတဲ့ ေကာင္းမႈေပါ့။ ဆီမီးလႉရင္ ဆီမီးလႉတဲ့ ေကာင္းမႈေပါ့။ ဆြမ္းလႉရင္ ဆြမ္းလႉတဲ့ ေကာင္းမႈ၊ သကၤန္းလႉရင္ သကၤန္းလႉတဲ့ ေကာင္းမႈ၊ အခုလိုေပါ့။
ဘာေကာင္းမႈျဖစ္ျဖစ္ ‘ကၽြႏု္ပ္၏ ဤေကာင္းမႈသည္’ဆိုလွ်င္ မိမိရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ဤသကၤန္းလႉေသာ ေကာင္းမႈ၊ ဆြမ္းလႉရေသာ ေကာင္းမႈ၊ ပန္းလႉရေသာ ေကာင္းမႈ၊ ေရခ်မ္းလႉရေသာ ေကာင္းမႈ ဒီလိုေတာ့ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ေမ-အကၽြႏု္ပ္၏၊
ဣဒံ ပုညံ-ဤေကာင္းမႈသည္၊
အာသဝကၡယာဝဟံ-အာသေဝါတရား ေလးပါးတို႔၏ ကုန္ရာကုန္ေၾကာင္းျဖစ္ေသာ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကုိ ႐ြက္ေဆာင္သည္၊
ေဟာတု-ျဖစ္ပါေစသတည္း။

အဲဒါ ဝိဝ႗နိႆိတ ဆုေတာင္းပံုတဲ့။
အ႒ကထာက ျပတာ။ ဘုန္းႀကီးက ျပတာ မဟုတ္ဘူး။
သံယုတ္အ႒ကထာ၊ အဂၤုတၱရ္အ႒ကထာမွာ ရွိတယ္။


(မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာ၊ ဗုဒၶသာသနာႏုဂၢဟအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္ ပထမအႀကိမ္ ထုတ္ေဝေသာ
မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူသည့္ “သစၥာေလးပါးတရားေတာ္” - စာ ၆၄၅-၆၄၇ မွ)

Wednesday, May 6, 2009

ဘိကၡဳသံုးမ်ိဳး - မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး


“ဘိကၡဳ”ဆိုတာ အက်ဥ္းခ်ဳပ္အားျဖင့္ သံုးမ်ိဳးေလာက္ ရွိပါတယ္။

“ဘိကၡတိ ယာစတီတိ ဘိကၡဳ” တဲ့။
ေတာင္းတတ္ အလႉခံတတ္လို႔လဲ ဘိကၡဳလို႔ ေခၚတယ္တဲ့။

“ဘယံ ဣကၡတီတိ ဘိကၡဳ” တဲ့။
ဘယံ-ေဘးကုိ၊ ဣကၡတိ-႐ႈတတ္၏၊ ဣတိ-ထို႔ေၾကာင့္၊ ဘိကၡဳ-ဘိကၡဳမည္၏ တဲ့။
ေဘးကို ႐ႈတတ္လို႔တဲ့။ သံသရာေဘးေတြကို ႐ႈျမင္တတ္တယ္တဲ့။
သံသရာမွာ ဘဝအသစ္ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ရာဘဝမွာ အိုရမယ္၊ နာရမယ္၊ ေသရမယ္၊ အဲဒီ ေဘးေတြကို ျမင္တတ္လို႔ ဘိကၡဳပဲတဲ့။
သံသရာေဘးေတြကို ျမင္ၿပီး သံသရာေဘးေတြက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ရွာၾကံ အားထုတ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ‘ဘိကၡဳ’လို႔ ေခၚတယ္။
သကၤန္းဝတ္ထားသည္ျဖစ္ေစ၊ မဝတ္ထားသည္ျဖစ္ေစ သံသရာေဘးက လြတ္ေျမာက္ရာ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းေတြ ရွာၾကံ အားထုတ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ‘ဘိကၡဳ’လို႔ ေခၚတယ္။

“ကိေလေသ ဘိႏၵတီတိ ဘိကၡဳ” တဲ့။
ကိေလေသ-ကိေလသာတို႔ကို၊ ဘိႏၵတိ-ဖ်က္ဆီးတတ္၏၊ ဣတိ-ထို႔ေၾကာင့္၊ ဘိကၡဳ-ဘိကၡဳမည္၏။
ကိေလသာ ဖ်က္ဆီးတတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ ဒါကေတာ့ မဂ္ေရာက္ ဖိုလ္ေရာက္ ပုဂၢိဳလ္ပဲ။
ကိေလသာကို ပယ္ႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ အထက္တန္း ေရာက္သြားၿပီ။


(မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာ၊ ဗုဒၶသာသနာႏုဂၢဟအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္ ပထမအႀကိမ္ ထုတ္ေဝေသာ
မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူသည့္ “သစၥာေလးပါးတရားေတာ္” - စာ ၄၄၄-၄၄၅ မွ)

Monday, May 4, 2009

ဘုရားအမ၊ ရဟန္းအမ၊ ေက်ာင္းအမႀကီး ေဒၚေငြၾကည္ (၂)


စာေရးသူႏွင့္ ေသမင္းတမန္

ကၽြန္ေတာ္၏ ျဖစ္ရပ္သည္ တိုက္ဆိုင္မႈေတြ ေရာႁပြမ္းေနျခင္းေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့။

ကၽြန္ေတာ္ အင္းစိန္တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့စဥ္က ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔ နံနက္ ႐ုံးတက္စဥ္ ဌာနမႉးက ေနာက္ေန႔နံနက္ မေကြးတိုင္းကို ထြက္ခြာရန္ တာဝန္ေပးပါသည္။
ရန္ကုန္ထဲတြင္ လုပ္လက္စ ကိစၥမ်ားကို ေ႐ႊ႕ဆိုင္းထားရၿပီးေနာက္ ေန႔လယ္ပိုင္းတြင္ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားကို တက္၍ ဖူးခဲ့၏။ ထိုစဥ္ ေရဒီယိုမွ ၇၅-က်ပ္တန္မ်ား တရားမဝင္ေၾကာင္း ေၾကညာ၏။ ဘုရားရင္ျပင္ေပၚတြင္ လူမ်ား ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားၾက၏။ ေတာင္ဖက္မုခ္သို႔ ဆင္းၿပီး ေရဒီယိုနားေထာင္ေနရင္းက ပန္းသည္မ်ား၊ လက္လုပ္လက္စား ေစ်းသည္မ်ား ငိုသူက ငိုႏွင့္ ျမင္ကြင္းက စိတ္ခ်မ္းသာစရာ တကြက္မွ မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ သမၼတႀကီး ဦးေနဝင္းကို ေန႔စဥ္ ေမတၱာပို႔ေနရာက ထိုေန႔က စၿပီး လံုးဝ ေမတၱာမပို႔ေတာ့။
ေနာက္ေန႔တြင္ မေကြးသို႔ ထြက္ခြာခဲ့၏။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္း မေကြးတိုင္း စီမံကိန္းဦးစီးမႉး ကိုျမႀကီးက ေရာက္တုန္း စလင္းျမိဳ႕ ကံလယ္ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးဝဇီရာဝုဓကို သြားဖူးရန္ ေျပာ၏။
ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ေရကန္ႀကီးအလယ္ ကၽြန္းေလးတြင္ တပါးတည္း ဓုတင္ေဆာက္တည္ကာ အားထုတ္ေန၏။ တကာမ်ားကို ေန႔ဆြမ္းကပ္ခ်ိန္ ၁၀ နာရီမွ ၁၂ နာရီ အတြင္းမွာသာ ဖူးေျမာ္ခံ၏။
ရဟႏၲာဟု သမုတ္ထားၾကသည္ဟု ေျပာျပပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း စေနေန႔ နံနက္ သြားဖူးရန္ စီစဥ္လိုက္၏။
တိုင္းမီးသတ္ဦးစီးမႉး ဦးဆယ္သန္း၊ ၎၏ ျမိဳ႕နယ္မႉး (နာမည္ မမွတ္မိ)တို႔ ႏွစ္ဦးပါ လိုက္ပါခဲ့ၾက၏။
ေသာၾကာေန႔ တညလံုး မိုး႐ြာထားသည့္အျပင္ စေနေန႔နံနက္ ေစာေစာပါ ဆက္႐ြာထား၏။ မင္းဘူးျမိဳ႕မွ စလင္းျမိဳ႕သို႔ သြားသည့္ ကားလမ္းမကို ဆက္ထားေသာ ေျမလမ္းမွာ ေျမျပိဳက်သျဖင့္ လမ္းပိတ္ထား၏။

ခရီးစဥ္ကို မဖ်က္ခ်င္သျဖင့္ ဆည္ေျမာင္းဌာနက ေဖာက္လုပ္ထားေသာ ဆည္ေျမာင္းေဘာင္မ်ား ေဘးရွိ ဌာနပိုင္ ကားလမ္းမွ သြားႏိုင္သည္ ေျပာၾက၏။
ထို႔ေၾကာင့္ တိုင္းဆည္းေျမာင္းဦးစီးမႉး၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ ယူၿပီး အခက္အခဲေပါင္းစံုျဖင့္ ထြက္ခြာခဲ့ၾကပါသည္။
စလင္းျမိဳ႕ေရာက္စဥ္ ကံႀကီးကို ဖက္ဆြတ္ေလွကေလး ၂ စီးျဖင့္ ေလွာ္ခတ္ကူးရျပန္၏။
ဆရာေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔ ၁၀ နာရီ မထိုးမီ ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။
ခဏအၾကာ ဆရာေတာ္ႀကီး တံခါးဖြင့္သည္ႏွင့္ ဖူးေျမာ္ခြင့္ ရၾကပါသည္။

ပါလာေသာ မုန္႔မ်ားကို ဆက္ကပ္ၾကၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေျခေထာက္ေတာ္ကို ဆုပ္နယ္ေပးၾကပါသည္။
ဆရာေတာ္ႀကီးက ပထမဦးစြာ ဆံုးမ ၾသဝါဒ ခ်ီးျမႇင့္ေတာ္မူလိုက္သည္မွာ - “ေမတၱာဓာတ္ဟာ အင္မတန္ ထက္ျမက္တယ္။ အေမရိကန္သမၼတ ေရာ္နယ္ရီဂင္ကိုလဲ ေမတၱာပို႔ရမယ္။ ႐ုရွားသမၼတ ေဂၚဘာေခ်ာ့ကိုလဲ ေမတၱာပို႔ရမယ္။ တ႐ုပ္သမၼတ လီရွင္နင့္ကိုလဲ ေမတၱာပို႔ရမယ္။ ျမန္မာျပည္က သမၼတ ဦးေနဝင္းကိုလဲ ေမတၱာပို႔ရမယ္။ ဒါမွ ကမ႓ာႀကီးက ၿငိမ္းခ်မ္းမယ္” ဟူ၍ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္၏။
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဆရာေတာ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အမိန္႔ရွိလိုက္ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ အံ့အားသင့္ၿပီး စိတ္ထဲ မလံုမလဲ ျဖစ္သြားရ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွ .. တပည့္ေတာ္ ျပန္ၿပီး ေမတၱာပို႔ပါမယ္ ဘုရား .. ဟု ေလွ်ာက္ထားလိုက္ရပါသည္။
ေရဒီယို၊ တယ္လီဗြီးရွင္း မဆိုထားႏွင့္၊ လွ်ပ္စစ္မီးေတာင္ မထြန္းေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးက ကမ႓ာ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ အမည္ကို ဘယ္လိုေၾကာင့္ သိေနရသနည္းဟု စိတ္ထဲ ေမးေနမိပါသည္။

ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ဘုရားစင္မွ ဉာဏ္ေတာ္ တစ္ေပခန္႔ရွိမည့္ ႐ုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူအား ၫႊန္ျပ၍ “ေ႐ႊစက္ေတာ္က အထက္စက္ေတာ္ရာကို မိုးၾကိဳးခတုန္းက ပဲ့သြားတဲ့ ညာဘက္ေျခမေတာ္ရာကို အဲဒီ ႐ုပ္ပြားေတာ္မွာ ဌာပနာထားခဲ့တယ္” ဟု အမိန္႔ရွိၿပီး ေမာင္ရန္ေအးကို ေခၚ၍ “အဲဒီ ႐ုပ္ပြားေတာ္ကို ဦးခင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕ ေခါင္းေပၚမွာ ပင့္ထားေပး”ဟု အမိန္႔ရွိလိုက္ပါသည္။
ထိုသို႔ ပင့္ထားေပးစဥ္ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ႏႈတ္မွ ႐ြတ္ဖတ္ေနပါသည္။ မည္သို႔ ႐ြတ္ဖတ္သည္ကို မသိရပါ။
ခဏၾကာမွ ဘုရားစင္ေပၚသို႔ ျပန္၍ ပင့္ထားခိုင္းပါသည္။

ထိုေနာက္ ငါးပါးသီလမ်ား ေဆာက္တည္ေစၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးက ဘုရားရွင္က အာဠာဝကဘီလူးကို အစြယ္ခၽြတ္တဲ့ ဂါထာေလးတစ္ပုဒ္ ခ်ေပးမယ္။
အႏၲရာယ္ကင္း ေဘးကင္းတဲ့ ဂါထာကေလး .. အားလံုး လိုက္ဆိုၾက .. ဟု အမိန္႔ရွိၿပီးလွ်င္ “အပၸမာေဒါ အမတံ ပဒံ၊ ပမာေဒါ မစၥဳေနာ ပဒံ၊ အပၸမာဒါန ဓိယႏၲိ”ဟု (၉)ေခါက္တိတိ ဆရာေတာ္ႀကီး ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ႐ြတ္ဆို ခ်ေပးခဲ့ပါသည္။ “ေယပမတၱာ, မတာယထာ” ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္ပင္ မပါရွိခဲ့ပါ။
အဓိပၸာယ္မွာ “မေမ့မေလ်ာ့ေနျခင္းသည္ ေသျခင္းကင္းရာ အေၾကာင္းတည္း။ ေမ့ေလ်ာ့၍ ေနျခင္းသည္ ေသျခင္း၏ အေၾကာင္းတည္း။ မေမ့မေလ်ာ့ ေနသူတို႔၌ ေသျခင္းသည္ မျဖစ္ေပၚႏိုင္” ဟု ျဖစ္ပါသည္။ “ဂါထာကို လမ္းမွာလဲ ႐ြတ္သြားၾက” ဟုလည္း ဆရာေတာ္ႀကီး မိန္႔မွာခဲ့ပါသည္။

မေကြးျမိဳ႕သို႔အျပန္ မင္းဘူးဆိပ္ကမ္းသို႔ ေရာက္စဥ္ ညေန ၆ နာရီေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္၏။
မိုးရာသီတြင္ မုန္တိုင္း အခ်ိန္မေ႐ြး က်တတ္သျဖင့္ ဧရာဝတီျမစ္ကို ျဖတ္သန္းခြင့္ မျပဳေတာ့ပါ။
မီးသတ္ျမိဳ႕နယ္မႉးမွ ကေလးငယ္ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ မင္းဘူးတြင္ ညမအိပ္လိုေၾကာင္း ေျပာ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဆိပ္ကမ္းတာဝန္ခံက ရဲတစ္ဦး၏ အကူအညီျဖင့္ စက္တပ္သမၺာန္တစ္စီး ငွားကာ ဧရာဝတီျမစ္ေၾကာင္းကို ကူးျဖတ္ခဲ့ၾက၏။

ျမစ္လယ္သို႔ ေရာက္စဥ္ ျမစ္ေၾကာအတိုင္း ေတာင္ဖက္မွ မိုးေကာင္းကင္တခုလံုး မဲေမွာင္လာၿပီး မုန္တိုင္းသည္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ တိုက္ခတ္လာပါေတာ့သည္။
စက္ေမာင္းသမားက မုန္တိုင္းက်ေနၿပီ ျဖစ္၍ လြတ္ႏိုင္မည္ မထင္ေတာ့ေၾကာင္း၊ ေနာက္ကို ျပန္ေမာင္းရမလား၊ ေရွ႕ဆက္ေမာင္းရမလားဟု ေမးပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္မွ ဆက္သာ ေမာင္းေတာ့ ဟု ေျပာလိုက္ပါသည္။
စက္ေမာင္းသမားလည္း စက္ကုန္ဖြင့္၍ ေမာင္း၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ဘုရားကိုသာ တိုင္တည္ကာ သမၺဳေဒၶဂါထာ၊ ဆရာေတာ္ႀကီးခ်ေပးသည့္ ဂါထာ စသည္ျဖင့္ မွတ္မိသေ႐ြ႕ သတိရသည္မ်ားကို ႐ြတ္ဆိုေနၾကပါသည္။

ေလႏွင့္အတူ မိုးဖြဲေလးမ်ား စတင္ က်လာသည္ႏွင့္အမွ် လိႈင္းေလမွာလည္း မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။
ေကာင္းကင္ျပင္မွာလည္း တျဖည္းျဖည္း မဲေမွာင္၍သာ လာေနပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာ္ေတာ္က ေရွ႕ကေျပး၊ မုန္တိုင္းက ေနာက္ကလိုက္နဲ႔ ျဖစ္ေနပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္၍သာ လာေနၿပီျဖစ္ေသာ ေသေဘးအႏၲရာယ္ႀကီးကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ရင္ဆိုင္ေနၾကရၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနၾကပါေတာ့သည္။
မေကြးျမိဳ႕နယ္ မီးသတ္မႉးက က်န္ရွိေသာ ဇနီးႏွင့္ သမီးငယ္ေလးအေပၚ စိုးရိမ္ပူပန္ကာ ၎မရွိပါက သူတို႔ မည္သို႔ ေနထိုင္ၾကမည္နည္းဟု ၿငီးတြားရင္း ငို၍ ေန၏။
ကၽြန္ေတာ္မွ ၎ကို ႏွစ္သိမ့္ေစၿပီး ဘုရားကိုသာ တိုင္တည္ေတာ့၊ အားလံုး အတူတူခ်ည္းပဲ ဟု ေျပာလိုက္ပါသည္။
ဦးဆယ္သန္းမွာမူ ဦးပိုင္းထိပ္၌ ထိုက္လ်က္ ဘုရားကိုသာ တိုင္တည္ ႐ြတ္ဆို ပူေဇာ္ေနဟန္ တူပါသည္။

ေကာင္းကင္ျပင္ မိုးၫို႔လာသည္ႏွင့္အမွ် ျမစ္ျပင္တြင္လည္း ေလျပင္းမ်ား စတင္ တိုက္ခတ္လာေတာ့၏။
ေလႏွင့္အတူ မိုး႐ြာလာ၏။
ေရလိႈင္းမ်ားလည္း ထႂကြ ပုတ္ခတ္လာသည္ႏွင့္အမွ် ေလွက လူး၍သာ ေနေတာ့၏။
တခ်က္ တခ်က္၌ စက္ေလွဝမ္းပိုင္းအတြင္းသို႔ပင္ ေရမ်ား ဝင္ေရာက္၍ လာေနေခ်ၿပီ။
စက္ေလွေမာင္းသမားမွာ သတိႀကီးစြာထားကာ စက္ကုန္ဖြင့္ ေမာင္းေန၏။
ကၽြန္ေတာ္က ေလွဝမ္းပုိင္းထဲမွ ေရမ်ားကို ခပ္ထုတ္ေနရင္းက ဘုရားဂုဏ္ေတာ္မ်ား၊ ဆရာေတာ္ႀကီး ခ်ေပးထားေသာ ဂါထာေတာ္မ်ားကို စိတ္ထဲတြင္ ေပၚလာသည့္အတိုင္း အစီအစဥ္မက်ေတာ့ဘဲ ႐ြတ္ဆိုေနမိ၏။
ဆိပ္ကမ္းႏွင့္လည္း ကိုက္ ၅၀ ခန္႔ လိုေသး၏။
ထိုေသေဘးဆိုးႀကီးကို မည္ကဲ့သို႔ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။

လိႈင္းလံုးမ်ား ႀကီးလာသည္ႏွင့္အမွ် ေလွမွာလည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ လူးလိမ့္ေနၿပီး ေရမ်ားလည္း ပို၍ ဝင္လာေန၏။
ေလွေမွာက္မသြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ကိုယ္မ်ားကို လိႈင္းႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္သို႔ ေစာင္းၿပီး ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ သတိႀကီးစြာ ထား၍ ထိန္းေနၾကရ၏။
မိုးေမွာက္ကလည္း က်စ ျပဳလာၿပီ ျဖစ္၍ ျမစ္ကမ္းကို မႈန္ဝါးဝါးသာ ျမင္ေနရေတာ့၏။
ကၽြန္ေတာ္ ေရမ်ားကို အေလာတႀကီး ခပ္ထုတ္ေနစဥ္ စက္ေလွေမာင္းသမားက “ေလွေပၚက အျမန္ ခုန္ဆင္းၿပီး ကမ္းကို ေျပးတက္ၾကေတာ့”ဟု ေအာ္ဟစ္သံ ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း ေလွေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္ပါသည္။
ေရမွာ ခါးအထိ နက္ေသး၏။ စိတ္အထင္ ၁၀ ကိုက္ခန္႔ ေဝးကြာေသးသည့္ ကမ္းေပၚသို႔ မည္သို႔မည္ပံု ေျပးတက္သြားသည္ကို မသိေတာ့ေပ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ကမ္းသို႔ ေရာက္သြားစဥ္ စက္ေလွေမာင္းသမားက စက္ေလွၾကိဳးကို ဆြဲထားရင္းက ကမ္းရွိ တိုင္တစ္တိုင္ႏွင့္ ပတ္၍ ခ်ည္ေႏွာင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။
ျမစ္ျပင္တခုလံုး ခေလာက္ဆန္ေနကာ ေလႀကီးမိုးႀကီးက်လ်က္ မဲေမွာင္သြားၿပီး ဘာကိုမွ မျမင္ရေတာ့။
ေသမင္းတမန္သည္ သားေကာင္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကမ္းေပၚေရာက္ၿပီး လြတ္ထြက္သြားရသည့္အတြက္ မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ ေဒါမာန္ထ၍ ေနေခ်ၿပီ။
ကမ္းေပၚမွ လူတခ်ိဳ႕ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး ေလးငါးလက္ ထိုး၍ ဆင္းလာၾကၿပီး သတင္းေမးၾကရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အား “ေတာ္ေတာ္မိုက္တဲ့ လူေတြပဲ၊ ကိုယ့္ေသတြင္းကို ကိုယ္တူးၾကတယ္။ ဒီရာသီေတြမွာ မုန္တိုင္းနဲ႔ ပါသြားၾကတဲ့ သူေတြ မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ အလြန္ကံေကာင္းတယ္ မွတ္”ဟု ေျပာဆို အျပစ္တင္ၾကၿပီး လမ္းမသို႔အေရာက္ မီးထိုး၍ လိုက္ျပခဲ့ၾကပါသည္။

ထိုျဖစ္ရပ္ကို ေလ့လာမိရာ၌ ရတနာျမတ္သံုးပါးတို႔အေပၚ ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္မႈ၊ ဆရာေတာ္ႀကီးအား ၾကည္ၫို သဒၶါပြားမႈ ကုသိုလ္ ကံ ေစတနာမ်ားေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးက သနားက႐ုဏာေတာ္ ျဖစ္မိေပလိမ့္မည္။ အတိတ္က ဦးေနဝင္းကို ေမတၱာမပို႔ခဲ့သည္ကို ျပန္လည္၍ ပို႔ခိုင္းျခင္း၊ မေဝးေတာ့ေသာ အနာဂတ္တြင္ ေသေဘးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကရေတာ့မည္ကို သိေတာ္မူျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ‘အပၸမာဒဝဂ္’ဂါထာေတာ္ကို ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၉)ေခါက္တိတိ ႐ြတ္ဆို ခ်ေပးေတာ္မူခဲ့ေၾကာင္း သိသာ ထင္ရွားလွပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎ဂါထာေတာ္ စတင္ ေပၚေပါက္လာရပံုကို သိရွိလိုစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါသည္။

+++++

အပၸမာဒဝဂ္ သမိုင္းေၾကာင္း

ေကာသမၺီျပည္ဘုရင္ ‘ဥေတန’မင္းတြင္ မိဖုရား သံုးပါးရွိသည့္အနက္ ‘သမာဝတီ’မိဖုရားသည္ အက်င့္သီလႏွင့္ ျပည့္စံုၿပီး ႀကီးမားလွေသာ ေမတၱာ က႐ုဏာလည္း ရွိ၏။
၎၏ ကၽြန္မ ‘ခုဇၨဳတၱရာ’သည္ မိဖုရားအတြက္ ပန္းဝယ္ထြက္စဥ္ ပန္းသည္ ‘သုမန’ေနအိမ္တြင္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ကို ဖူးေျမာ္ တရားနာခြင့္ရၿပီး ေသာတာပန္ျဖစ္သြား၏။
မိဖုရားႀကီးအား ျပန္လည္ ေျပာျပစဥ္ မိဖုရားႀကီးႏွင့္ အေႁခြအရံ ငါးရာတို႔ပါ ေသာတာပန္ ျဖစ္သြားၾက၏။
‘ခုဇၨဳတၱရာ’အားလည္း ေန႔စဥ္ ဘုရားထံ သြားေရာက္ တရားနာယူေစၿပီး ျပန္လည္၍ ေဟာၾကားေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ကာ တရားနာခဲ့ၾက၏။

အျခားမိဖုရားတစ္ပါးျဖစ္ေသာ ‘မာဂ႑ီ’မွာ ဗုဒၶဘုရားရွင္အေပၚ ရန္ၿငိဳးထားေနသူ ျဖစ္၏။
ထိုေၾကာင့္ သမာဝတီမိဖုရားကို အၿမဲ မေကာင္းၾကံေနေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့။ တေန႔တြင္ ဥေတနမင္း ဥယ်ာဥ္သို႔ ထြက္ခိုက္ ဘေထြးေတာ္ စူဠမာဂ႑ီထံ လူလႊတ္၍ သမာဝတီအမႉးရွိေသာ မိန္းမ ငါးရာတို႔ကို တစုတည္း ေနေစ၍ တံခါးမ်ား ပိတ္ၿပီး ျပသာဒ္ကို မီးတိုက္ရန္ ေစခိုင္း၏။ ဘေထြးေတာ္ကလည္း ထိုအတိုင္း လုပ္ေပး၏။
ထိုစဥ္ သမာဝတီသည္ အေႁခြအရံ ငါးရာတို႔ကို “အစမထင္ သံသရာ၌ ငါတို႔ ခႏၶာကိုယ္ မီးေလာင္ကၽြမ္းရေပါင္း မေရတြက္ႏိုင္ၿပီ။ သတိတရားျဖင့္ မေမ့မေလ်ာ့ ရွိၾကကုန္ေလာ့”ဟု ဆံုးမ၏။
၎တို႔အားလံုး မီးေလာင္သည့္ ေဝဒနာျဖင့္ ျပင္းစြာ ခံရေသာ္လည္း ကမၼ႒ာန္းကို ႏွလံုးသြင္းၾကသျဖင့္ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္မ်ား ျဖစ္သြားၾက၏။

ထိုသို႔ ျဖစ္ၾကရျခင္းမွာ ေရွးဘဝက ပေစၥကဗုဒၶါတစ္ပါးအား မီးတိုက္ခဲ့ၾကသည့္ မေကာင္းမႈကံေၾကာင့္ မီးေလာင္ၿပီး ေသခဲ့ၾကရသည္မွာ ဘဝေပါင္း တစ္ရာ ရွိခဲ့ၾက၏။
ဥေတနမင္းလည္း ထိုသတင္းကို ၾကား၍ ခ်က္ခ်င္း လိုက္လာေသာ္လည္း ျပသာဒ္ ျပာက်ၿပီးမွ ေရာက္၏။ အလြန္ စိတ္ႏွလံုး မသာမယာျဖစ္ၿပီး ဥပါယ္သံုး၍ သာမာဝတီသည္ ငါပ်က္စီးေၾကာင္း အခြင့္ကို ရွာၾကံခဲ့၏။ ယခု ငါစိတ္ခ်မ္းသာရၿပီ ဟူ၍ ေျပာကာ မာဂ႑ီကိုလည္း “သင့္ကို ငါ ယံုၾကည္ ျမတ္ႏိုး၏။ ဆုေပးသနားအံ့။ သင့္ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို ေခၚေစေလာ့” ဟု ဆို၏။
ေဆြမ်ိဳးမ်ား ေရာက္လာေသာ္ အားလံုးကို ဖမ္းဆီးကာ မင္းရင္ျပင္၌ ခ်က္အထိ တြင္းတူး ျမဳပ္ၿပီး အေပၚမွ ေကာက္႐ိုးမ်ား ႀကဲျဖန္႔၍ မီးတိုက္ေစၿပီးလွ်င္ စက္သံခၽြန္သြားတို႔ျဖင့္ အပိုင္းပိုင္းျဖစ္ေအာင္ ထြန္ေစ၏။

တေန႔သ၌ ရဟန္းတို႔သည္ သာမာဝတီအမႉးရွိေသာ အမ်ိဳးသမီး ၅၀၀ တို႔ အိမ္ႏွင့္တကြ မီးေလာင္ေသရျခင္း၊ မာဂ႑ီႏွင့္တကြ ေဆြမ်ိဳးအားလံုး မီးျဖင့္တိုက္၍ အသတ္ခံရျခင္း အေၾကာင္းကို ေျပာဆိုေနၾကစဥ္ ဤသူႏွစ္ဦးတို႔အနက္ အဘယ္သူတို႔သည္ အသက္ရွင္သည္ မည္ကုန္သနည္း၊ အဘယ္သူတို႔သည္ ေသသည္ မည္ကုန္သနည္း ဟူ၍ ေျပာဆိုေနၾက၏။
ဘုရားရွင္ႂကြေရာက္လာေတာ္မူၿပီး “ရဟန္းတို႔ ... မာဂ႑ီကဲ့သို႔ ေကာင္းမႈ၌ ေမ့ေလ်ာ့ေသာ သူတို႔သည္ အႏွစ္ ၁၀၀ ပင္ အသက္ရွင္ေသာ္ျငားလည္း ေသသည္ မည္ကုန္၏။ သာမာဝတီကဲ့သို႔ ေကာင္းမႈ၌ မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သူတို႔သည္ကား ေသလြန္ေသာ္လည္း အသက္ရွင္သည္ မည္ကုန္၏” ဟူ၍ မိန္႔ေတာ္မူၿပီး သံုးဂါထာျဖင့္ ေဟာေတာ္မူ၏။
ထိုသံုးဂါထာအနက္ ဆရာေတာ္ႀကီး တိုင္ေပးေတာ္မူေသာ ဂါထာမွာ ပထမဂါထာျဖစ္ၿပီး ဓမၼပဒ အပိုဒ္ ၂၁ ျဖစ္ပါသည္။

+++++

ေလာကကို ကိုင္လႈပ္ေသာ ‘အပၸမာဒဝဂၢ’ ဓမၼ

အပၸမာေဒါ အမတံ ပဒံ၊ ပမာေဒါ မစၥဳေနာ ပဒံ။
အပၸမတၱာ န ဓိယႏၲိ၊ ေယ ပမေတၱာ ယထာ မတာ။
(ဓမၼပဒပါဠိေတာ္၊ အပၸမာဒဝဂ္ ၂၁)

“ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ မေမ့မေလ်ာ့ျခင္းသည္ ေသျခင္း ကင္းရာ နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ေၾကာင္း ျဖစ္၏။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းသည္ ပူပန္ဆင္းရဲ အဖန္တလဲလဲ ေသရျခင္း၏ အေၾကာင္း ျဖစ္၏။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သူတို႔သည္ မေသရာ နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ၾကမည္ ျဖစ္၍ မေသေသာ သူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ ေမ့ေလ်ာ့ေသာ သူတို႔သည္ အသက္ရွင္လ်က္ ရွိၾကေသာ္လည္း အဖန္တလဲလဲ ေသၾကရဦးမည္ ျဖစ္၍ ေသေသာသူႏွင့္ တူကုန္၏။”

ခရစ္ေတာ္ မေပၚမီ ဘီစီ ၆၂၃ ခုႏွစ္က ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ ေကာသမၺီျပည္ ေဃာသိတာ႐ုံေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူစဥ္ ရဟန္းတို႔အား “မာဂ႑ီကဲ့သို႔ ေကာင္းမႈ၌ ေမ့ေလ်ာ့ေသာ သူတို႔သည္ အႏွစ္ ၁၀၀ ပင္ အသက္ရွည္ျငားေသာ္လည္း ေသသည္ မည္ကုန္၏။ သာမာဝတီကဲ့သို႔ ေကာင္းမႈ၌ မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သူတို႔သည္ကား ေသလြန္ေသာ္လည္း အသက္ရွင္သည္ မည္ကုန္၏” ဟု မိန္႔ေတာ္မူကာ ဂါထာေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့၏။

သာသနာႏွစ္ ၂၀၀၀ ေက်ာ္က အိႏၵိယျပည္တြင္ အသက္ ၇ ႏွစ္အ႐ြယ္ နိေျဂာဓသာမေဏငယ္သည္ ထီးျဖဴစိုက္ထူသည့္ ရာဇပလႅင္သို႔ တက္၍ အေသာကမင္းႀကီးအား ထိုဂါထာကို ေဟာေတာ္မူလိုက္ရာ မင္းႀကီးသည္ သရဏဂံုႏွင့္ ငါးပါးသီလေဆာက္တည္လ်က္ ဂ်ိန္းဘာသာဝင္မ်ား၊ တိတၳိမ်ား စေသာ အလဇၨီမ်ားကို ဖယ္ရွားကာ လဇၨီမ်ား ထြန္းကားေစ၏။ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာေတာ္ႀကီးကို ေနလိုလလို ထြန္းေတာက္ေစခဲ့႐ုံတင္မက ကမ႓ာတဝွမ္းတိုင္ ေက်ာ္ၾကားေစခဲ့၏။

သာသနာႏွစ္ ၁၆၀၁ (ခရစ္ႏွစ္ ၄၁၉)တြင္ ပုဂံျပည္တြင္ ရွင္အရဟံမေထရ္ျမတ္သည္ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ စတင္ တည္ေထာင္သူ အေနာ္ရထာမင္းေစာအား ထိုဂါထာေတာ္ကို ေဟာေတာ္မူလိုက္သည္ႏွင့္ ျမန္မာ့သမိုင္းကို စတင္ ေျပာင္းလဲသြားေစခဲ့၏။ အယူမွားေသာ အရည္းႀကီးမ်ားကို ဖယ္ရွားကာ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာေတာ္အား ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာအျဖစ္ စတင္ ျပ႒ာန္းေတာ္မူခဲ့၏။

၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ စလင္းျမိဳ႕ ကံလယ္ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးဝဇီရာဝုဓသည္ စာေရးသူတို႔အဖြဲ႕ကို ထိုဂါထာေတာ္ ပထမပိုဒ္ကို ၉ ေခါက္တိတိ ႐ြတ္ဆို တိုင္ေပးကာ လိုက္ဆိုေစခဲ့၏။ ထိုေန႔ ညေန က်ေရာက္လာသည့္ မုန္တိုင္း ေသေဘးအႏၲရာယ္မွ လက္မတင္ေလး လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုဂါထာကို ေန႔စဥ္ နံနက္ အိပ္ရာမွ ႏိုးသည္ႏွင့္ ၉ ေခါက္တိတိ ႐ြတ္ဆို ပူေဇာ္ေနျဖစ္ပါေတာ့သည္။


ခင္ေမာင္ဝင္း
နယူးေယာက္ျမိဳ႕