Friday, November 28, 2008

ဣေႁႏၵပြားလွ်င္ စိတ္ၾကည္လင္ - အရွင္ဣႏၵက


ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္မ်ားသည္ စိတ္ကို ကိေလသာအညစ္အေၾကးတို႔မွ ကင္းေဝးစင္ၾကယ္ေစရန္ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ တရားေတာ္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။

စိတ္သည္ လိုခ်င္တပ္မက္ျခင္းဟူေသာ ေလာဘတရား၊ အလိုမက်မႈ အမ်က္ထြက္ျခင္းဟူေသာ ေဒါသတရား၊ အမွားအမွန္ကို ခြဲျခားမသိမႈ ေတြေဝမိုက္မဲျခင္းဟူေသာ ေမာဟတရား ဤအေျခခံကိေလသာတရားတို႔၏ လႊမ္းမိုးမႈကို ခံရေသာအခါ ညစ္ႏြမ္း၏။ မၾကည္လင္ မသန္႔ရွင္းေတာ့ဘဲ စိတ္ၿငိမ္းေအးမႈကို မရႏိုင္ေတာ့ေပ။

ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ကို ယင္းကိေလသာတို႔မွ ကင္းေဝးစင္ၾကယ္ေစရန္ ဝိပႆနာတရားကို က်င့္ၾကံပြားမ်ား အားထုတ္မွသာလွ်င္ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနႏိုင္မည္ အမွန္ျဖစ္ေပသည္။

ဤေနရာ၌ က်င့္ၾကံအားထုတ္ရန္ တရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဗုဒၶတရားေတာ္ႏွင့္ အျခားအယူဝါဒတရားမ်ား၏ ကြဲျပားျခားနားပံုကို ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေဟာၾကားထားေတာ္မူသည့္ “ဣႁႏၵိယဘာဝနာသုတ္”တရားေတာ္သည္ အလြန္ပင္ မွတ္သားနာယူစရာေကာင္းလွေပသည္။

ဤသုတ္၌ မ်က္စိစေသာ ဣေႁႏၵေျခာက္ပါးႏွင့္ စပ္၍ အာ႐ုံေကာင္း၊ အာ႐ုံဆိုး၊ အလတ္စားအာ႐ုံမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ေသာအခါ ေလာဘစိတ္၊ ေဒါသစိတ္၊ ေမာဟစိတ္မ်ားကို ျဖစ္ခြင့္မေပးဘဲ ၾကားမွာ ဝိပႆနာဉာဏ္သြင္း၍ ခ်မ္းသာစြာ ေနရပံုကို ေဟာျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အခါတပါး၌ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားသည္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၊ ဇဂၤလနိဂံုး႐ြာႀကီးအနီးရွိ သုေဝဠဳအမည္ရွိေသာ ေတာအုပ္ႀကီးအတြင္းမွာ ေခတၱ ခ်မ္းသာစြာ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူစဥ္ ပါရာသိဝိယပုဏၰားဆရာႀကီး၏ တပည့္ရင္းတဦးျဖစ္သူ ဥတၱရလုလင္ကေလးသည္ ဘုရားရွင္ထံေမွာက္သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေလသည္။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုလုလင္အား “ဥတၱရ .. သင္တို႔ရဲ႕ ဆရာႀကီးပါရာသိဝိယဟာ စကၡဳစေသာ ဣေႁႏၵမ်ားကို ပြားဖို႔ ေဟာၾကားဆံုးမသလား” ဟု ေမးေတာ္မူရာ -

ဥတၱရလုလင္သည္ “ေဟာၾကားဆံုးမပါသည္ အရွင္ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားသျဖင့္ သူေဟာၾကားပံုကို ေျပာျပရန္ အမိန္႔ရွိေတာ္မူပါသည္။

ထိုအခါ ဥတၱရလုလင္က “အဆင္းကို ျမင္လွ်င္ ၾကိဳက္မႈ မၾကိဳက္မႈ စသည္ မျဖစ္ရန္ ဆရာႀကီးက မ်က္စိနဲ႔ အဆင္းေတြကို မၾကည့္နဲ႔၊ နားနဲ႔ အသံေတြကို နားမေထာင္နဲ႔ စသည္ျဖင့္ ေဟာၾကား ဆံုးမပါသည္” ဟု ေျပာျပရာ ဘုရားရွင္သည္ “ဒီလုိဆိုရင္ အမိဝမ္းတြင္းထဲက မ်က္စိကန္းလာတဲ့သူ၊ နားပင္းလာတဲ့သူေတြဟာ ဣေႁႏၵေတြကို ေစာင့္စည္းၿပီး ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့”ဟု မိန္႔ေတာ္မူေသာအခါ ဥတၱရလုလင္သည္ ဘာမွ ျပန္ၿပီး ရွင္းမျပႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေခါင္းငိုက္စိုက္ႀကီးက်သြားေလသည္။

ပါရာသိဝိယပုဏၰားဆရာႀကီးေဟာၾကားသည့္ တရားသည္ လက္ေတြ႕က်ေသာ တရား မဟုတ္သည္ကို စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ သိႏိုင္ေပသည္။
သူေျပာသလို မ်က္စိႏွင့္နားကို ပိတ္ထားလို႔ ရခ်င္ရႏိုင္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္ဣေႁႏၵတို႔ကို ပိတ္ထားလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။
အထူးအားျဖင့္ မနိေႁႏၵေခၚေသာ စိတ္ကို မည္သို႔ ပိတ္ထားႏိုင္မည္နည္း။
သူ႔တရားသည္ လူၿပိန္းၾကိဳက္တရားမ်ိဳး ျဖစ္၏။
စဥ္းစားဉာဏ္ရွိသူမ်ားကေတာ့ လက္ခံႏိုင္ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။

ဥတၱရလုလင္ကေလး မေျဖရွင္းႏိုင္၍ မိႈင္ေတြေနစဥ္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အရွင္အာနႏၵာမေထရ္အား “အာနႏၵာ .. ပါရာသိဝိယပုဏၰားရဲ႕ တပည့္ေတြကို ေဟာၾကားဆံုးမတဲ့ ဣေႁႏၵပြားမႈတရားက တမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး၊ ငါဘုရားရဲ႕ အရိယာသာသနာေတာ္မွာ ေဟာၾကားဆံုးမတဲ့ အျမတ္ဆံုးဣေႁႏၵပြားမႈတရားက တမ်ိဳးျဖစ္တယ္”ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၍ ဣေႁႏၵပြားမ်ားပံုကို ဆက္လက္ ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကား ဆံုးမေတာ္မူသည့္ အျမတ္ဆံုးဣေႁႏၵေျခာက္ပါး ပြားမ်ားပံုမွာ -
“ရဟန္းသည္ မ်က္စိျဖင့္ ႏွစ္သက္စရာ အဆင္းအာ႐ုံကို ျမင္လွ်င္ ဝမ္းသာသည့္ ေသာမနႆစိတ္ ျဖစ္သည္။ မႏွစ္သက္စရာ အဆင္းကို ျမင္လွ်င္ ဝမ္းမသာသည့္ ေဒါမနႆစိတ္ ျဖစ္သည္။ အလယ္အလတ္ အဆင္းအာ႐ုံကို ျမင္လွ်င္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈသည့္ ဥေပကၡာစိတ္ ျဖစ္သည္။
ဤသို႔ မ်က္စိျဖင့္ အဆင္းျမင္ရာ၌ ဝမ္းသာစိတ္ေၾကာင့္ ေလာဘ၊ ဝမ္းမသာစိတ္ေၾကာင့္ ေဒါသ၊ ဥေပကၡာစိတ္ေၾကာင့္ ေမာဟစိတ္မ်ား မျဖစ္ေစရန္ ဝမ္းသာစိတ္၊ ဝမ္းမသာစိတ္၊ လ်စ္လ်ဴ႐ႈစိတ္မ်ား ေပၚလာျခင္းအေၾကာင္းကို ဆင္ျခင္သိမ္းပိုက္၍ ဝိပႆနာ ပြားေနရမည္” ဟု ဆံုးမေတာ္မူပါသည္။

ဆင္ျခင္ ႐ႈမွတ္ပံုမွာ “ယခု ငါ့သႏၲာန္မွာ ႏွစ္သက္ ဝမ္းသာသည့္ ေသာမနႆစိတ္ ျဖစ္တယ္။ မႏွစ္သက္ ဝမ္းမသာသည့္ ေဒါမနႆစိတ္ ျဖစ္တယ္။ အလယ္အလတ္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈသည့္ ဥေပကၡာစိတ္ ျဖစ္တယ္။ ဒီစိတ္ဟာ အမွန္စင္စစ္အားျဖင့္ မ်က္စိ၊ အဆင္း၊ ျမင္စိတ္ဟူေသာ အေၾကာင္းသံုးခု ေပါင္းဆံုမႈ ဖႆဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ၾကမ္းတမ္းတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္တဲ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တရား ျဖစ္တယ္။ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္တယ္။ ဒီႏွစ္သက္ ဝမ္းသာစိတ္လဲ မျဖစ္၊ မႏွစ္သက္ ဝမ္းမသာစိတ္လဲ မျဖစ္၊ လ်စ္လ်ဴ႐ႈစိတ္လဲ မျဖစ္ဘဲ ဝိပႆနာဥေပကၡာစိတ္ျဖင့္ ေနျခင္းသည္ ခ်မ္းသာတယ္။ ေအးၿငိမ္းတယ္” ဟု ႐ႈမွတ္ ဆင္ျခင္ရမည္။

ဤကဲ့သို႔ ဝိပႆနာ ဆင္ျခင္ ႐ႈမွတ္လိုက္လွ်င္ ဤႏွစ္သက္ဝမ္းသာသည့္ ေသာမနႆစိတ္၊ မႏွစ္သက္ ဝမ္းမသာသည့္ ေဒါမနႆစိတ္၊ လ်စ္လ်ဴ႐ႈစိတ္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားေတာ့၏။ ဝိပႆနာႏုေပကၡာဉာဏ္ ျဖစ္ေပၚလာသည္ဟု ေဟာၾကား ဆံုးမေတာ္မူေလသည္။

ထို႔အတူပင္ နားျဖင့္ အသံၾကားေသာအခါမွာလည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္းျဖင့္ အနံ႔နံေသာအခါမွာလည္းေကာင္း၊ လွ်ာျဖင့္ အရသာကို စားေသာအခါမွာလည္းေကာင္း၊ ကိုယ္ျဖင့္ အေတြ႕အထိမ်ားကို ေတြ႕ထိေသာအခါမွာလည္းေကာင္း၊ စိတ္ျဖင့္ အေတြးအာ႐ုံမ်ိဳးစံုကို ေတြးေသာအခါမွာလည္းေကာင္း ႏွစ္သက္စိတ္၊ မႏွစ္သက္စိတ္၊ လ်စ္လ်ဴ႐ႈစိတ္မ်ား ျဖစ္ရာတြင္ အဆင္းျမင္ရာ၌ ဝိပႆနာ႐ႈသကဲ့သို႔ ယင္းစိတ္မ်ားကို ဝိပႆနာ႐ႈပြားေနရမည္။ ႐ႈပြားေသာအခါ ယင္းစိတ္မ်ားသည္ လ်င္ျမန္စြာပင္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားၾက၍ ဝိပႆနာႏုေပကၡာဉာဏ္ ျဖစ္ေပၚလာ၏။
ဤသို႔ ႐ႈမွတ္ၿပီး ဣေႁႏၵမ်ားကို ပြားမ်ားေနျခင္းသည္ အရိယာသာသနာေတာ္၌ အျမတ္ဆံုးဣေႁႏၵပြားမ်ားျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။

ျမင္ရာ ၾကားရာ စသည္တို႔၌ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ဝမ္းသာစိတ္၊ ဝမ္းမသာစိတ္ႏွင့္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈစိတ္မ်ားကို အေၾကာင္းႏွင့္တကြ သိမ္းပိုက္ ဆင္ျခင္၍ ဝိပႆနာ႐ႈေသာအခါ ယင္းစိတ္မ်ား လ်င္ျမန္စြာ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ပံုကိုလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ဥပမာျဖင့္ ေဟာေတာ္မူသည္မွာ စိတ္႐ႊင္လန္းအားတက္စရာ ျဖစ္ပါသည္။

အဆင္းျမင္ရာ၌ ဝိပႆနာဉာဏ္သြင္းေသာအခါ ဝမ္းသာ၊ ဝမ္းမသာစိတ္၊ လ်စ္လ်ဴ႐ႈစိတ္ဟူေသာ ခံစားမႈ ေဝဒနာစိတ္မ်ားသည္ မ်က္စိဖြင့္ပိတ္သကဲ့သို႔ လ်င္ျမန္စြာ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြား၏။

အသံၾကားရာ၌ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ပံုမွာ လက္ဖ်စ္တီးသကဲ့သို႔ ျမန္၏။

အန႔ံနံရာ၌ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ပံုမွာ ၾကာဖက္ေပၚ၌ က်ေသာ ေရေပါက္သည္ ခ်က္ခ်င္း ေလွ်ာက်သကဲ့သို႔ ျမန္၏။

အရသာစားရာ၌ ခ်ဳပ္ပံုမွာ တံေတြးကို ေထြးလိုက္သကဲ့သို႔ ျမန္၏။

ကိုယ္ျဖင့္ အေတြ႕အထိေတြ႕ရာ၌ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ပံုမွာ လက္ကို ေကြးဆန္႔သကဲ့သို႔ ျမန္၏။

စိတ္ျဖင့္ ေတြးၾကံရာ၌ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ပံုမွာ သံပူျပားႀကီးအေပၚ၌ က်ေသာ ေရေပါက္ေရစက္သည္ ခ်က္ခ်င္း ေျခာက္ခန္းသြားသကဲ့သို႔ လ်င္ျမန္၏ ဟု ဥပမာအသီးသီး ေပးၿပီး ေဟာေတာ္မူပါသည္။

ေနာက္တနည္း ဣေႁႏၵပြားမ်ားပံုမွာ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္သည့္ ေယာဂီရဟန္းသည္ စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာ အဆင္းအာ႐ုံတခုခုကို ျမင္ရာ၌ စက္ဆုပ္မႈ မျဖစ္ေစရန္ ေမတၱာပြား၍လည္းေကာင္း၊ ေရ,ေျမ,ေလ,မီးဓာတ္သေဘာကို ဆင္ျခင္၍လည္းေကာင္း ေနထုိင္သည္။ ႏွစ္သက္စရာအာ႐ုံတခုခုကို ျမင္ရာ၌ မႏွစ္သက္စရာ အာ႐ုံျဖစ္ေအာင္ မတင့္တယ္မႈ အသုဘဆင္ျခင္၍ျဖစ္ေစ၊ မၿမဲမႈ အနိစၥဆင္ျခင္၍ျဖစ္ေစ ေနထိုင္သည္။

ႏွစ္သက္စရာ အာ႐ုံ၊ မႏွစ္သက္စရာ အာ႐ုံမ်ား ေတြ႕ျမင္လာလွ်င္ ဝမ္းသာမႈလည္း မျဖစ္၊ ဝမ္းမသာမႈလည္း မျဖစ္ေစရန္ ေပၚလာသည့္ အာ႐ုံအေပၚမွာ ႐ႈမွတ္မႈသတိ၊ ျဖစ္ပ်က္သိျမင္မႈ သမၸဇဥ္ဉာဏ္ျဖင့္ ဥေပကၡာျပဳေနထိုင္သည္ဟု ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။

ဤဣႁႏၵိယဘာဝနာသုတ္သည္ ေဝဒနာႏုပႆနာတရားအားထုတ္နည္းကို ၫႊန္ျပေသာ တရားေတာ္ ျဖစ္ပါသည္။

ႏွစ္သက္စရာ အဆင္းကို ျမင္ရာ၌ သုခေဝဒနာျဖစ္သည္။
ဤေဝဒနာကို ဝိပႆနာမ႐ႈလွ်င္ (ေဝဒနာပစၥယာ တဏွာ) သုခေဝဒနာေၾကာင့္ တဏွာေလာဘစိတ္ ျဖစ္၏။

မႏွစ္သက္စရာ အဆင္းကို ျမင္ရာ၌ (ဝိပႆနာ မ႐ႈလွ်င္) ေဒါမနႆေဝဒနာ (ေဒါသစိတ္) ျဖစ္၏။

ႏွစ္သက္စရာလည္း မဟုတ္၊ မႏွစ္သက္စရာလည္း မဟုတ္ေသာ အလတ္စား အဆင္းကို ျမင္ရာ၌ ဥေပကၡာေဝဒနာျဖစ္၍ ယင္းေဝဒနာကို ဝိပႆနာမ႐ႈလွ်င္ ေမာဟစိတ္ ျဖစ္၏။

ေလာဘစိတ္၊ ေဒါသစိတ္၊ ေမာဟစိတ္မ်ား ျဖစ္လွ်င္ အပါယ္သံသရာ က်င္လည္ရမည္ အမွန္ျဖစ္၏။

သို႔ျဖစ္၍ မိမိတို႔ သႏၲာန္မွာ ယင္းကိေလသာတရားမ်ား မျဖစ္ေပၚရေလေအာင္ မ်က္စိစေသာ ဣေႁႏၵတံခါးေျခာက္ေပါက္မွာ သတိသမၸဇဥ္ဝိပႆနာဉာဏ္ သြင္းၿပီး လံုျခံဳေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ရမည္ဟု ေဟာၾကားထားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဤသို႔ ႐ႈမွတ္ျခင္းျဖင့္ ဝိပႆနာဉာဏ္မ်ား ရင့္က်က္ေသာအခါတြင္ မဂ္ဉာဏ္ ဖိုလ္ဉာဏ္မ်ား အဆင့္ဆင့္ ေပၚကာ ျဖစ္ပ်က္မစပ္ အၿငိမ္းဓာတ္ ျမတ္နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ရွိသြားမွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသတည္း။

(ဥပရိပဏၰာသ၊ ဣႁႏၵိယဘာဝနာသုတ္)


(ေလာကခ်မ္းသာစာေစာင္၊ ေအာက္တိုဘာ ၁၂, ၂၀၀၃ - မွ)

Monday, November 24, 2008

ပရမတၳစကၡဳက်မ္း - (၂)


ဆရာဦးေအာင္ေဇယ်။ ။ ‘သာဓု’သံေတြနဲ႔ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းေနပါလားဗ်။

ဆရာေစာ။ ။ ေဟာ .. ဆရာေဇ ... ႂကြပါခင္ဗ် .. ႂကြပါ။ လက္မွာလဲ အထုပ္ေတြ မနည္းပါလား။ ကိုခင္ေမာင္ဝင္း .. လွမ္းကူလိုက္ပါအုန္း။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ဆရာေဇတို႔မ်ား စကားသံုး စာသံုးကလဲ တတ္ပါ့ဗ်ား။ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ သာဓုသံေတြတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ သာဓုသံေတြနဲ႔ ဆူညံေနပါလားလို႔ သံုးမိခ်င္ သံုးမိမွာ။

ဆရာဦးေအာင္ေဇယ်။ ။ ကိုခင္ေမာင္ဝင္း .. ဒီဘက္က အထုပ္ေတြ ယူလိုက္ပါဗ်။ ေကာက္ၫွင္းေပါင္းနဲ႔ ဘိတ္(ၿမိတ္) မုန္႔ကုလားမည္းဗ်။ စားၾကဗ်ာ။ ေကာက္ၫွင္းေပါင္းက အိမ္မွာ ေပါင္းတာ။ မုန္႔ကုလားမည္းက ဗမာျပည္က လူၾကံဳပါးေပါ့။

ကဖိုးထိန္။ ။ ဟိုလက္တဘက္က အထုပ္ေတြလဲ လွမ္းလိုက္ပါ ဆရာေဇ။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ဆရာေဇ .. အထုပ္ေတြကလဲ မ်ားလွပါလား။ ဘာေတြလဲဗ်။

ဆရာဦးေအာင္ေဇယ်။ ။ မွာထားလို႔ ေရာက္လာတဲ့ စာအုပ္ေတြပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔လဲ ဖတ္ရေအာင္ဆိုၿပီး ယူလာတာ။ ဒါနဲ႔ ေနပါဦးဗ် .. ေစာေစာက အားရပါးရ သာဓုေခၚေနလိုက္ၾကတာ။ မွ်ေဝပါဦး။

ဆရာေစာ။ ။ ဒီပဲရင္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ‘ပရမတၳစကၡဳက်မ္း’ကို ကဖိုးထိန္က မိတ္ဆက္ေပးေနတာပါ ဆရာေဇ။

ဆရာဦးေအာင္ေဇယ်။ ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ဖတ္ဖို႔ မွတ္ဖို႔ဆိုၿပီး ေဟာဒီ ယူလာတဲ့အထဲမွာေတာင္ ပါသဗ်။ တစ္အုပ္မဟုတ္ဘူး .. ႏွစ္အုပ္။ အိမ္မွာလဲ တစ္အုပ္ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဖတ္ေနဆဲဗ်။ တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြကို နားမလည္ေတာ့ တတ္သိနားလည္တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြကို ေမးျမန္းေနရတာေပါ့ဗ်ာ။

ကဖိုးထိန္။ ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ခုမွ စဖတ္ေနဆဲပါ။ အကုန္လံုး နားမလည္ေတာင္ ဆရာေတာ္ႀကီး ရည္ၫႊန္းသလို ပါရမီေလးပဲ ျဖစ္ေစဦးေတာ့ ဆိုၿပီးေပါ့ဗ်ာ။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ကဖိုးထိန္က ဒီ‘ပရမတၳစကၡဳက်မ္း’ျဖစ္ေပၚလာပံုေလးနဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ တိုက္တြန္းခ်က္ေတြကို ရွင္းျပေနတာပါ ဆရာေဇ။ ဒီအပိုင္းေတာ့ ဆရာလဲ ဖတ္ၿပီး ျဖစ္မွာေပါ့။

ဆရာဦးေအာင္ေဇယ်။ ။ အရပ္ျဖစ္ရွစ္ပါးကင္းတဲ့ နဝမေခတ္ ဒီဘဝမွာပဲ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ေရာက္သည့္တိုင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းထားတာမဟုတ္လားဗ်။

ကဖိုးထိန္။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာေဇ။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ‘အရပ္ျဖစ္ရွစ္ပါး’တဲ့။ ဒါေလးလဲ မွတ္သားစရာ ေကာင္းတယ္။

ဆရာေစာ။ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ‘ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး’ရယ္လို႔ပဲ ႏႈတ္လွ်ာက်ိဳးေနၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ဘယ္လိုရွင္းျပထားသလဲဗ် .. ကဖိုးထိန္။

ကဖိုးထိန္။ ။ ‘အရပ္ျဖစ္ရွစ္ပါး’ဆိုသည္မွာ ‘အျဖစ္ရွစ္ပါး’ကို ဆိုသည္ တဲ့ ဗ်။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ လကၤာေလးေတြ ဘာေတြနဲ႔ မွတ္ရလြယ္ေအာင္ မပါဘူးလားဗ်။

ကဖိုးထိန္။ ။ ပါသမွ သိပ္ပါေပါ့ ကုိဆားပုလင္းရယ္။ ကဲ .. နာၾကည့္ၾကပါဦး။

“ပ,ရဲ,ပိတ္,ဆန္
ကင္း ႐ုပ္,နာမ္
မိတ္,စန္,ထိုင္း ရွစ္
အရပ္ျဖစ္”

ဆရာေစာ။ ။ ကဲ .. ‘ပ’ဆိုတာ ဘာ၊ ‘ရဲ’ဆိုတာ ဘာ ကို ဆက္ၿပီး ရွင္းစမ္းပါဦး။

ကဖိုးထိန္။ ။ ‘ပ’ဆိုတာက သာသနာပအခါ ျဖစ္ရျခင္း အျဖစ္တစ္ပါးတဲ့။

ဆရာဦးေအာင္ေဇယ်။ ။ ဘုရားပြင့္ တရားပြင့္ သံဃာပြင့္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ၾကံဳခဲ ရခဲတာ ဒုလႅဘတစ္ပါး မဟုတ္လားဗ်။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ဟုတ္တာေပါ့ ဆရာေဇ။ ၾကံဳခဲ ရခဲတဲ့တရားေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အျဖစ္ေတြပဲ ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။

ဆရာေစာ။ ။ ‘ရဲ’ဆိုတာကေကာ ..။

ကဖိုးထိန္။ ။ ‘ရဲ’က စၿပီး က်န္ ၇-ခ်က္က သာသနာတြင္းျဖစ္ေသာ္လည္းတဲ့ .. ငရဲဘံု၌ ျဖစ္ရျခင္း။ ‘ရဲ’က ငရဲဘံုေပါ့ဗ်ာ။

‘ပိတ္’က ၿပိတၱာဘံု၌ ျဖစ္ရျခင္း။

‘ဆန္’က တိရစၧာန္ဘံု၌ ျဖစ္ရျခင္း။

‘ကင္း ႐ုပ္,နာမ္’က ႐ုပ္သာရွိ၊ နာမ္သာရွိေသာ ဘံုဘဝ၌ ျဖစ္ရျခင္း။

‘မိတ္’က နိယတမိစၧာဒိ႒ိမ်ိဳး၌ ျဖစ္ရျခင္း။

‘စန္’က ပစၥႏၲရစ္အရပ္၌ ျဖစ္ရျခင္း။

‘ထိုင္း’က အထိုင္းအမိႈင္း ျဖစ္ရျခင္း ဟူေသာ သာသနာတြင္း အျဖစ္ခုနစ္ပါးတဲ့။

‘ရွစ္’က သာသနာပ သာသနာတြင္း ႏွစ္ခုေပါင္း အျဖစ္ရွစ္ပါးေပါ့ဗ်ာ။

ယင္းအျဖစ္ရွစ္ပါးကိုပင္ ဌာနအရပ္ႏွင့္ တြဲဖက္၍ အရပ္ျဖစ္ရွစ္ပါးဟူ၍ ေခၚ႐ိုးအစဥ္ျပဳၾကသည္ တဲ့ဗ်။

က်မ္းဂန္တို႔၌ကား ရွစ္ပါးေသာ အရပ္တို႔၌ ျဖစ္ခိုက္ ခဏကာလ ရွစ္ပါးကို နာမ္ ႐ုပ္ကို မသိႏိုင္ေသာ အခါျဖစ္၍ ‘အ႒ကၡဏ’ဟူ၍ ဆိုကုန္၏။
မဂ္မရထိုက္ေသာ ခဏရွစ္ပါး ဆိုလိုသည္။
ယင္းခဏရွစ္ပါးမွ လြတ္ေသာ၊ နာမ္ ႐ုပ္ကို သိႏိုင္၊ မဂ္ကို ရႏို္င္ေသာ ခဏကာလကို ‘နဝမခဏ’ ဆိုသည္ လို႔လဲ ဆရာေတာ္ႀကီးက ထပ္ၿပီး ရွင္းထားပါေသးတယ္။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ‘အရပ္ျဖစ္ရွစ္ပါး ကင္းလြတ္၍ နဝမေခတ္အတြင္း’ ဆိုတာ ရွင္းသြားၾကၿပီ မဟုတ္လားဗ်။

ဆရာဦးေအာင္ေဇယ်။ ။ ဒီ ရွစ္ပါးက မဂ္မရထိုက္ေသာ ခဏရွစ္ပါးလို႔ဆိုေတာ့ ဒီအရပ္ ဒီဌာနမွာ ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ပဲ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ႀကီးတခု၊ အျပစ္ႀကီးတရပ္လိုျဖစ္လို႔ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါးလို႔ ဆိုႏိုင္ ဆိုၾကတယ္နဲ႔ တူတယ္။

ဆရာေစာ။ ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ေန႔စဥ္ ဘုရားရွိခိုးၿပီး ရပ္ျပစ္/ျဖစ္ ရွစ္ပါးမွ ကင္းလြတ္ရပါလို၏လို႔ ဆုေတာင္းထဲ ပါေနတာ မဟုတ္လားဗ်။ ေနဦးဗ် ... ေတာင္ျမိဳ႕ဆရာေတာ္ရဲ႕ ‘ရတနာ့ဂုဏ္ရည္’ထဲမွာ ၾသကာသအဖြင့္ဆိုတာ ရွိတယ္။ ကိုခင္ေမာင္ဝင္း .. ခင္ဗ်ားေနာက္က စာအုပ္ဘီဒို ဒုတိယအဆင့္မွာ ရွိလိမ့္မယ္။ လွမ္း ဆြဲလိုက္စမ္းပါ။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ေဟာဒီမွာ .. ကၽြန္ေတာ္ပဲ ေတာင္ျမိဳ႕ဆရာေတာ္ရဲ႕ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး ရွင္းလင္းခ်က္ကို ဖတ္ျပပါရေစ။

အျပစ္ရွိေသာ အရပ္ကို ျမန္မာတို႔က ‘ရပ္-ျပစ္’ဟု ေခၚၾက၏။
အျပစ္ဆိုေသာ္လည္း ထူးထူးျခားျခား ဆိုးဝါးေသာ အျပစ္ မဟုတ္။ ထိုအရပ္သို႔ ေရာက္ေနလွ်င္ မဂ္ဖိုလ္ရေအာင္ တရားအားထုတ္ခြင့္ မရေသာေၾကာင့္ မဂ္ဖိုလ္ရခြင့္ မရွိျခင္းကို ‘အျပစ္’ ဟု ဆိုသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဤရပ္ျပစ္ရွစ္ပါးကို ပါဠိေတာ္မ်ား၌ ‘အကၡဏ’ (အခြင့္ေကာင္း ခဏေကာင္း မဟုတ္ေသာ ကာလ ေဒသ) ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။
ဤရပ္ျပစ္ရွစ္ပါးကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပေသာ္လည္း သုတ္ပါေထယ်ပါဠိေတာ္လာ တမ်ိဳးသာ ျပအ့ံ တဲ့။

ဆရာေတာ္က ေဆာင္ရန္ လကၤာေလးလဲ သီကံုးထားပါေသးတယ္။

“ဘုရားပြင့္ခါ
ပါယ္သံုး႐ြာႏွင့္
ဒီဃာယုနတ္
ျဖစ္လတ္ပစၥန္
မိစၧာဉာဏ္ရွိ
ဉာဏ္မရွိသား
ဉာဏ္ရွိျငားလည္း - ဘုရားမျဖစ္
က်မ္းဂန္လွစ္သည္
ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး သ႐ုပ္တည္း”

ဘုရားပြင့္တဲ့အခါမွာ -
အပါယ္သံုးပါးျဖစ္တဲ့ (၁) ငရဲ၊ (၂) တိရစၧာန္၊ (၃) ၿပိတၱာဘံုေတြမွာ ျဖစ္ရသူမ်ား တဲ့။

(၄) ‘ဒီဃာယုနတ္’ဆိုတာက ဘုရားပြင့္ဆဲအခါ လြန္စြာ အသက္ရွည္၍ ဘုရားရွင္ကို မဖူးေတြ႕ႏိုင္ေသာ ခႏၶာကိုယ္သာ ရွိၿပီး စိတ္ဝိညာဥ္ မရွိတဲ့ အသညသတ္ျဗဟၼာနဲ႔ စိတ္ဝိညာဥ္သာ ရွိ၍ ခႏၶာကုိယ္ မရွိတဲ့ အ႐ူပျဗဟၼာေတြတဲ့။

(၅) ‘ျဖစ္လတ္ပစၥန္’ ဆိုတာက ဘုရားရွင္နဲ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ား မေရာက္ႏိုင္ရာ အစြန္အဖ်ား ေတာေတာင္အၾကား လူ႐ိုင္းမ်ားတဲ့။

(၆) ‘မိစၧာဉာဏ္ရွိ’ ဆိုတာက ဘုရားပြင့္ဆဲအခါ မိစၧာဒိ႒ိဉာဏ္ရွိသူမ်ားတဲ့။

(၇) ‘ဉာဏ္မရွိသား’ ဆိုတာက ဘုရားပြင့္ဆဲအခါ တရားကို နားလည္ေလာက္ေသာ ဉာဏ္မရွိသူမ်ားတဲ့။

(၈) ‘ဉာဏ္ရွိျငားလည္း ဘုရားမျဖစ္’ကေတာ့ တတ္သိနားလည္ေလာက္ေသာ ဉာဏ္ရွိေသာ္ျငားလည္း ဘုရားမပြင့္ေသာအခါ လူျဖစ္ရသူမ်ား တဲ့။

ဆရာေစာ။ ။ ကဖိုးထိန္က ဒီပဲရင္းဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ မိန္႔ၾကားခ်က္ေတြကို ဆက္စမ္းပါအုန္း။

ကဖိုးထိန္။ ။ ဒါက က်မ္းဂန္ႀကီးတို႔၌ လာေသာ အရပ္ျဖစ္ ရွစ္ပါးတဲ့။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ‘ဇိနာလကၤာရ သဒၶေမၼာပါယ’ အမည္ရွိတဲ့ က်မ္းငယ္မွာ အရပ္ျဖစ္ရွစ္ပါး ဆိုထားပံုတမ်ိဳးကိုလည္း မွတ္သားဖြယ္ ေျပာထားေသးတယ္။ ဒီအရပ္ျဖစ္ရွစ္ပါးကေတာ့ သာသနာတြင္းအခါမွာ ျဖစ္တဲ့ အရပ္ဌာနေတြခ်ည္းပဲဗ်။ က်မ္းဂန္ႀကီးေတြမွာဆိုတဲ့ သာသနာပအခါဆိုတာ မပါဘဲ ႐ုပ္သာရွိတဲ့ ဘံု၊ နာမ္သာရွိတဲ့ ဘံု ရယ္လို႔ အရပ္ဌာန တခုစီ သီးျခား ခြဲထုတ္လိုက္တာပါပဲ။ ဒါကိုလဲ ဆရာေတာ္ႀကီးက လကၤာေလးနဲ႔ ျပထားပါေသးတယ္။ နာၾကပါဦး။

“႐ူ, သင္, ရဲ, ဆန္
ပိတ္, မိတ္, စန္
ခ်ိဳ႕ျပန္လက္သစ္
အရပ္ျဖစ္”

သာသနာတြင္းအခါ -
‘႐ူ’က အ႐ူပဘံု၌ ျဖစ္ရျခင္း။

‘သင္’က အသညသတ္ဘံု၌ ျဖစ္ရျခင္း။

‘ရဲ’က ငရဲဘံု၌ ျဖစ္ရျခင္း။

‘ဆန္’က တိရိစၧာန္ဘံု၌ ျဖစ္ရျခင္း။

‘ပိတ္’က ၿပိတၱာဘံု၌ ျဖစ္ရျခင္း။

‘မိတ္’က နိယတမိစၧာဒိ႒ိမ်ိဳး၌ ျဖစ္ရျခင္း။

‘စန္’က ပစၥႏၲရစ္အရပ္၌ ျဖစ္ရျခင္း။

‘ခ်ိဳ႕ျပန္လက္သစ္’က ထိုင္းမိႈင္း, ကန္း, ပင္း, ဆြံ႕အေသာ ဣေႁႏၵခ်ိဳ႕တဲ့ေသာသူ ျဖစ္ရျခင္း တဲ့။

ဆရာေစာ။ ။ ကဲ .. ဆရာေဇရဲ႕ ေကာက္ၫႇင္းေပါင္းနဲ႔ မုန္႔ကုလားမည္းလဲ ေရေႏြးၾကမ္းေလးနဲ႔ ျမည္းၾကပါဦး ဗ်။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ေကာင္းပါ့ဗ်ာ ... ေက်းဇူးပဲ ဆရာေဇနဲ႔ ဆရာေစာေရ။

ကဖိုးထိန္။ ။ ေက်းဇူးပါပဲ .. ဆရာေဇ၊ ေက်းဇူးပဲ .. ဆရာေစာ။

Monday, November 17, 2008

ဒုလႅဘတရားေတာ္-ေ႐ႊဟသၤာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး


ဘုန္းႀကီး ဒီအေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ လာရင္း ရည္႐ြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ ေရာက္ေနတဲ့ သာသနာျပဳေနၾကတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြလဲ အားေပးရင္း ဒကာ ဒကာမေတြကိုလည္း ခ်ီးေျမႇာက္ရင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒကာ ဒကာမမ်ား ကံေကာင္းၾကတယ္လို႔ ဆိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္က မိမိတို႔အမ်ိဳးသားျဖစ္တဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳး ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ ေရာက္လာေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ သာသနာေရာက္လာတာ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဘုရားပြင့္ေနတုန္းပဲလို႔ ဘုန္းႀကီးက ဆိုခ်င္ပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္ ဘုရားပြင့္ေနတုန္းပဲလို႔ဆိုေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိတုန္းက ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳခါနီးမွာ အရွင္အာနႏၵာကို အမိန္႔ရွိသြားတာ ရွိတယ္။

“ေယာ ေခါ အာနႏၵာ၊ မယာဓေမၼာစ ဝိနိေယာစ ေဒသိေတာ ပညေတၱာ ေသာ ေဝါ မမေစၥန သတၱာ”
“အာနႏၵာ၊ ငါဘုရား ၄၅-ဝါ ကာလပတ္လံုး အသက္ရွည္သမွ် ေဟာေျပာခဲ့တဲ့ နတ္႐ြာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြဟာ၊ တနည္းအားျဖင့္ သုတၱန္ ဝိနည္း အဘိဓမၼာ တရားေတြဟာ ငါဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီးတဲ့ေနာက္ ငါဘုရားကိုယ္စား ဘုရားအျဖစ္နဲ႔ တည္ရစ္ေပလိမ့္မယ္”လို႔ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ အမိန္႔ရွိသြားတယ္။

ခု အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာလည္း ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵက အစရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူတဲ့ တရားေတြ ပါလာၾကတယ္။ ပါလာတဲ့အတိုင္းပဲ ဒကာ ဒကာမေတြကို ေဟာေျပာျပသေနေတာ့ ဒကာ ဒကာမေတြမွာ ကုသိုလ္တရား ပြားမ်ားၾကတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား တရားေရာက္ရင္ ဘုရားပြင့္တယ္။
ဘုရားပြင့္မွ တရားပြင့္တာ။

ေလာကမွာ ညအခါ လမသာရင္၊ ေန႔အခါ ေနမထြက္ရင္ ေမွာင္မိုက္ေနမယ္။
ေတာေတာင္ေရေျမစတဲ့ အရာဝတၳဳပစၥည္းေတြဟာ ပကတိအားျဖင့္ ထင္ရွားရွိေပမယ့္ မျမင္ႏိုင္သလိုပဲ။
သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြဟာလည္း ပကတိအားျဖင့္ ရွိေနေပမယ့္ ဘုရားပြင့္မွ ဘုရားက ထုတ္ေဖာ္ေဟာၾကားျပသမွ အားလံုးေသာ လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱဝါေတြဟာ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို ၾကားရ နာရ သိၾကရတယ္။
ဘုရားပြင့္မွ တရားပြင့္တယ္။
ဘုရားမပြင့္လွ်င္ တရားမပြင့္ႏိုင္ဘူး။

ဒီေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ဆရာေတာ္ ဦးဣႏၵက အမႉးရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ ေရာက္လာၿပီးေတာ့ တရားေဟာတယ္ဆိုေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာေတာ္မူတဲ့ တရားေတာ္ေတြ အျပည့္အစံု ေရာက္လာတာျဖစ္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားေရာက္လာတာနဲ႔ အတူတူပဲ။ ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိတာနဲ႔ အတူတူပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ အင္မတန္ ကံေကာင္းေနၾကတယ္။ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူတဲ့အခါနဲ႔ ၾကံဳေနတယ္။ ဘုရားပြင့္လို႔ တရားပြင့္ေနတဲ့အခါနဲ႔ ၾကံဳတယ္။
ဘုန္းႀကီးတို႔ အစရွိေသာ သံဃာေတာ္မ်ား ႂကြေရာက္ေတာ္မူလို႔ သံဃာေတာ္မ်ား ဖူးေျမာ္ရတဲ့ ‘ဒႆနာႏုႆတိ’ကုသိုလ္လဲ ရၾကတယ္။ အင္မတန္ ကံေကာင္းေနၾကတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘုရားပြင့္ေနတဲ့အခါနဲ႔ ၾကံဳတဲ့အခါ မေမ့မေလ်ာ့ၾကနဲ႔လို႔ ဘုန္းႀကီးက သတိေပးခ်င္ပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိတုန္းက ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္တကြ သံဃာေတာ္ေတြ ေန႔ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ျမတ္စြာဘုရား သီတင္းသံုးတဲ့ ဂႏၶကုဋီတိုက္သို႔ မဝင္မီ မႂကြမီ ဂႏၶကုဋီတိုက္ရဲ႕ ေလွခါးရင္း ေျခသုတ္တဲ့ေနရာ၊ ေျခေဆးတဲ့ေနရာ အခိုက္အတန္႔ ရပ္တန္႔ေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ေရာက္လာတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား အမႉးရွိတဲ့ ပရိသတ္ေတြကို ျမတ္စြာဘုရားက “အပၸမာေဒန ဘိကၡေဝ သမၸာေဒထ” ဘိကၡေဝ-ရဟန္းတို႔၊ တုေမွ-သင္ ရဟန္းတို႔သည္၊ အပၸမာေဒန-မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆေသာ သတိတရားျဖင့္၊ သမၸာေဒထ-ျပည့္စံုၾကပါေစ။ “ရဟန္းတို႔ မေမ့ၾကနဲ႔၊ မေပါ့ၾကနဲ႔၊ အမွတ္တမဲ့ မေနၾကနဲ႔၊ အခ်ိန္ကာလ မျဖဳန္းၾကနဲ႔၊ ရတဲ့ဘဝ အရင္းမ႐ႉံးၾကေစနဲ႔”ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ ေန႔စဥ္ ေန႔စဥ္ သတိေပးေတာ္မူတယ္။ တရက္မဟုတ္ ႏွစ္ရက္မဟုတ္ ေန႔စဥ္ ေန႔စဥ္ သတိေပးေတာ္မူတယ္။

ဘာေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ဒီေလာက္ ေၾကာင့္ၾက၍ သတိေပးေတာ္မူသလဲဆိုေတာ့ “ဗုဒၶဳပၸါေဒါ ဒုလႅေဘာ ေလာကသၼႎ” ေလာကသၼႎ-ေလာက၌၊ ဗုဒၶဳပၸါေဒါ-ဘုရားပြင့္ျခင္းသည္၊ ဒုလႅေဘာ-အင္မတန္ ပြင့္ခဲတယ္။ ဘုရားတဆူ တဆူ ပြင့္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူး။ အနည္းဆံုးအားျဖင့္ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ ကမ႓ာတစ္သိန္း ပါရမီျဖည့္လို႔ ပါရမီျပည့္ၿပီးမွ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္တာ။

ပင္ကုိယ္က ရွိေနေပမယ္လို႔ ဘုရားပြင့္လို႔ ဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ သိေတာ္မူၿပီး၊ ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေဟာမွ အထိုက္အေလ်ာက္ ဉာဏ္မီမွ ဉာဏ္ရွိသမွ် သိၾကရတယ္။

ေအး .. ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ဘုရားပြင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္အခါနဲ႔ ၾကံဳတယ္၊ တရားပြင့္ေနတဲ့အခါနဲ႔ ၾကံဳတယ္၊ အခု ဘုရားပြင့္လို႔ တရားပြင့္လို႔ နတ္႐ြာနိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း ဒါနသီလအစရွိေသာ ေကာင္းမႈတို႔ကို မရလိုက္ၾကရင္ အားမထုတ္ၾကရင္ ရဖို႔အခ်ိန္ကာလ မရွိၾကဘူး။ အပါယ္ေလးပါးက်ေနလဲ မျပဳႏိုင္ၾကဘူး။ နတ္ျဖစ္ေတာင္ ဒီေန႔ ဒကာ ဒကာမေတြ ျပဳတဲ့ကုသိုလ္မ်ိဳး နတ္ျပည္မွာ မျပဳႏိုင္ဘူး။ လူ႔ဘဝဆိုတာ ရခဲတယ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာေတာ္မူတယ္။ အင္မတန္ ရခဲတယ္လို႔ ေဟာေတာ္မူတယ္။ နတ္အျဖစ္ ရခဲတယ္လို႔ ေဟာေတာ္မမူဘူး။

ေအး .. ဒါေၾကာင့္ အင္မတန္ ရခဲတဲ့ လူ႔ဘဝကို ရတဲ့အခါ၊ ဘုရားလဲ ပြင့္ေနတဲ့အခါ၊ တရားလဲ ပြင့္ေနတဲ့အခါ မေမ့မေလ်ာ့ၾကနဲ႔လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေန႔စဥ္ ေန႔စဥ္ သတိေပးေတာ္မူတယ္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံကိုလည္း အခုနက ဘုန္းႀကီးေျပာသလို သံဃာေတာ္ေတြ ေရာက္ေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြက ေဆာင္႐ြက္လာတာျဖစ္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား တရားေတာ္ေတြ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေရာက္၊ တရားေရာက္ေတာ့ ဘုရားလည္းေရာက္လာ ဘုရားလည္း ႂကြလာတာနဲ႔ အတူတူပဲ။

ဒါေၾကာင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ဘုရားပြင့္တဲ့အခါနဲ႔ ၾကံဳတယ္။ တရားပြင့္တဲ့အခါနဲ႔ ၾကံဳတယ္။ ထိုႏိုင္ငံမွာ အင္မတန္ရခဲ ေရာက္ခဲ ေရာက္လာတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ ေရာက္တဲ့အခါနဲ႔ ၾကံဳတယ္။

ဒီလို ၾကံဳတဲ့ အခါကာလမွာ ရႏိုင္တဲ့ ကုသိုလ္ ယူၾကလို႔ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္စား ဘုန္းႀကီးက ဒကာ ဒကာမေတြကို သတိေပးခ်င္ပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူၿပီးစက အရွင္မဟာကႆပ အရွင္အာနႏၵာ အစရွိတဲ့ မေထရ္ျမတ္ႀကီးေတြ ငါးရာက ျမတ္စြာဘုရားတရားေတာ္ေတြ မေပ်ာက္ေအာင္လို႔ ေပါင္းဆံု ႐ြတ္ဖတ္ၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားတရားေတာ္ေတြ ေဆာင္ၾကတယ္။ ဒါကိုပဲ သံဂါယနာတင္တယ္လို႔ ေခၚတယ္။

အဲဒီ အရွင္မဟာကႆပ အရွင္အာနႏၵာအမႉးရွိတဲ့ ရဟႏၲာမေထရ္ျမတ္ႀကီးေတြက ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူၿပီးစကတည္းက ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူတဲ့ တရားေတာ္ေတြ မေပ်ာက္ေအာင္ ေပါင္းဆံုၿပီးေတာ့ ပထမသံဂါယနာ တင္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ ဒုတိယအႀကိမ္ အရွင္ယသ အမႉးရွိတဲ့ ရဟႏၲာမေထရ္ျမတ္ႀကီး ငါးရာက ဒီလိုပဲ ျမတ္စြာဘုရားတရားေတာ္ေတြ မေပ်ာက္ေအာင္ ဒုတိယသံဂါယနာတင္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ၾကတယ္။

ေနာက္တတိယအႀကိမ္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္ အမႉးရွိတဲ့ ရဟႏၲာတစ္ေထာင္ ျမတ္စြာဘုရား တရားေတာ္ေတြ မေပ်ာက္မပ်က္ေအာင္ ေပါင္းဆံု ႐ြတ္ဖတ္ သရဇၥ်ာယ္ၿပီးေတာ့ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ၾကတယ္။

ေနာက္ သီဟုိဠ္ကၽြန္းမွာ သံဃာေတာ္ငါးရာက ျမတ္စြာဘုရားတရားေတာ္ေတြကို မေပ်ာက္မပ်က္ေအာင္ ေပါင္းဆံု ႐ြတ္ဖတ္ သရဇၥ်ာယ္ခဲ့ၾကတယ္၊ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ၾကတယ္။

ေနာက္ ဘုန္းႀကီးတို႔ ျမန္မာျပည္မွာ မႏၲေလးျမိဳ႕ မင္းတုန္းမင္းႀကီးလက္ထက္က (၂၅၀၀)ေသာ သံဃာေတာ္ေတြ ျမတ္စြာဘုရားတရားေတာ္ေတြ မေပ်ာက္မပ်က္ေအာင္ ေပါင္းဆံု ႐ြတ္ဖတ္ သရဇၥ်ာယ္ေတာ္မူခဲ့ၾကတယ္။
ႏႈတ္နဲ႔ ႐ြတ္ဖတ္ သရဇၥ်ာယ္႐ုံမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ေက်ာက္ထက္အကၡရာတင္ထားတာ ျမတ္စြာဘုရားတရားေတာ္ေတြ ယခုအထိ မႏၲေလးျမိဳ႕ မႏၲေလးေတာင္ေျခမွာ ေက်ာက္စာေတြ ရွိပါတယ္။

ထို႔ေနာက္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ (၂၅၀၀)ေသာ သံဃာေတာ္ေတြ ေပါင္းဆံု ႐ြတ္ဖတ္ သရဇၥ်ာယ္မူၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားတရားေတာ္ေတြ မေပ်ာက္မပ်က္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ၾကလို႔ ဒီကေန႔အထိ ျမတ္စြာဘုရားတရားေတာ္ေတြ ျမန္မာျပည္မွာ တည္ရွိေနတာ။ အဲဒီေနာက္လည္းပဲ ထိုထိုျမိဳ႕႐ြာေတြမွာ စာသင္တိုက္ေတြ စာခ်ဆရာေတာ္ေတြက ပါဠိ၊ အ႒ကထာ၊ ဋီကာေတြ ပို႔ခ်လို႔၊ စာသင္သားေတြက ေဆာင္႐ြက္လို႔ ယေန႔အထိ ဒီတရားေတာ္ေတြ ျမတ္စြာဘုရားေဟာေတာ္မူတဲ့ တရားေတာ္ေတြကို သံဃာေတာ္ေတြက အဆက္မျပတ္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ၾကလို႔ ဒီေန႔အထိ ျမန္မာျပည္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕တရားေတာ္ေတြ ထင္ရွားရွိေနေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ဘုရားပြင့္ေနတုန္းပဲလို႔ ဆိုရပါတယ္။

ျမန္မာျပည္က ျမန္မာလူမ်ိဳး ေထရဝါဒ သံဃာေတာ္ေတြကတခါ ဒီတရားေတာ္ေတြကို ေဆာင္ၿပီးေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံယူလာေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ဒီေန႔အထိ ဘုရားပြင့္ေနတုန္းပဲလို႔ အခုနက ဘုန္းႀကီးေျပာတဲ့စကား ဆိုရပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ႂကြလာတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ သႏၲာန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာေတာ္မူတဲ့ တရားေတြ ပါလာတယ္။ ပါလာတဲ့အတိုင္း ေဟာေျပာေနၾကပါတယ္။
ထိုထိုျမိဳ႕႐ြာမွာ ကံေကာင္းတဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြ နာရ ၾကားရ၊ တရားအားထုတ္ၾကရ၊ သူေတာ္ေကာင္းတရား ၾကားရ နာရေတာ့ “သဒၶမၼသဝနဒုလႅဘ”နဲ႔လဲ ၾကံဳၾကရ ဆံုၾကရ၊ ကိုယ္တိုင္လည္းပဲ အင္မတန္ ခဲယဥ္းတဲ့ ပရိယတ္ ပဋိပတ္ တရားအားထုတ္ ပြားမ်ားၾကရ။

ဒါေၾကာင့္ ဒကာ ဒကာမေတြဟာ ဘုရားပြင့္တဲ့အခါနဲ႔ ၾကံဳတယ္။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ တရားပြင့္တဲ့အခါနဲ႔ ၾကံဳတယ္။
ကံအားေလ်ာ္စြာ တရားေတာ္ေတြကို ေဆာင္႐ြက္ေနၾကတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ား ႂကြေရာက္လာၿပီးေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ေဟာေျပာၾကလို႔ အထိုက္အေလ်ာက္ ၾကားရ နာရလို႔ အင္မတန္ ကံေကာင္းေနၾကတယ္။

ဒီလို ကံေကာင္းေနတဲ့ အခါကာလ ဒီလို ဘုရားပြင့္တဲ့ အခါကာလ၊ တရားပြင့္တဲ့ အခါကာလနဲ႔ ၾကံဳတဲ့အခါမို႔လို႔ မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆ စြမ္းႏိုင္သမွ် သူေတာ္ေကာင္းတရား ပြားမ်ားၾက၊ အားထုတ္ၾကပါလို႔ ဘုန္းႀကီးက ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ကိုယ္စား သတိေပးပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ “ဗုဒၶဳပၸါဒဒုလႅဘ” ဘုရားပြင့္တုန္း တရားပြင့္တုန္းသာ ၾကားနာရလို႔ ကုိယ္ကုိယ္တိုင္က လူျဖစ္ေနလို႔၊ လူေတြလဲျမင္ေနလို႔ လူ႔အျဖစ္ရတာ လြယ္တယ္ မထင္နဲ႔။ အင္မတန္ ရခဲလို႔ “မႏုႆတၱ ဘာေဝါ ဒုလႅေဘာ” လူ႔အျဖစ္ ရခဲတယ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ဉာဏ္ေတာ္နဲ႔ ျမင္လို႔ ေဟာေတာ္မူတာ။

ဘုန္းႀကီးတို႔ဉာဏ္နဲ႔ အထိုက္အေလ်ာက္ စဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေပါ့ေလ။ ဥပမာ-ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ဆိုတဲ့ အပါယ္ေလးဘံုမွာ တိရစၧာန္တမ်ိဳးတည္းကိုပဲ မ်ားလို႔ မေရမတြက္ႏိုင္ဘူး။ တႏိုင္ငံလံုးမွာ တကမ႓ာလံုးမွာ ရွိတဲ့ သတၱဝါေတြ မေျပာနဲ႔၊ ဒီေက်ာင္း တေနရာစာအတြင္းမွာ ေျမႀကီးေပၚမွာ ရွိတဲ့ တိရစၧာန္ေတြ၊ ေျမႀကီးအတြင္းမွာ ရွိတဲ့ တိရစၧာန္ေတြ၊ ဒီေက်ာင္းနဲ႔အမွ် ေကာင္းကင္မွာ ရွိတဲ့ တိရစၧာန္ေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ဘူး။ တႏိုင္ငံလံုး တကမ႓ာလံုးဆို ေျပာစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီေလာက္ မ်ားတဲ့ တိရစၧာန္ေတြ ေက်ာ္လြန္ၿပီးေတာ့ လူျဖစ္ရတဲ့ ကံဟာ သာမညကံ မဟုတ္ဘူး။

ေနာက္ ငရဲဆိုၾကပါစို႔။ အနည္းဆံုးအားျဖင့္ ငရဲႀကီး (၈)ထပ္၊ ငရဲငယ္ (၁၆)ထပ္ဆိုတာ ရွိတယ္။ အဲဒီ ငရဲငယ္ တထပ္ တထပ္မွာ ရွိတဲ့ ငရဲသူ ငရဲသားေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ဘူး။ ငရဲႀကီး (၈)ထပ္မွာ ရွိတဲ့ သတၱဝါေတြဆို ေျပာစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေတြကို ေက်ာ္လြန္ၿပီးေတာ့ လူျဖစ္ရတဲ့ ကံဟာ သာမညကံ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက “မႏုႆတၱဘာေဝါ ဒုလႅေဘာ”လို႔ ေဟာေတာ္မူတာ။

ၿပိတၱာတို႔ ထို႔အတူ မ်ားလြန္လြန္းလို႔ မေရမတြက္ႏိုင္ဘူး။ အသူရကာယ္ဘံုက သတၱဝါေတြ မ်ားလြန္လြန္းလို႔ မေရမတြက္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေလာက္မ်ားတဲ့ အပါယ္ေလးဘံုက သတၱဝါေတြ မျဖစ္ဘဲ ေက်ာ္လြန္ၿပီးေတာ့ လူျဖစ္လာရတဲ့ ကံဟာ ဘယ္ေလာက္ ကံေကာင္းသလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒီလို တြက္ၾကည့္ၿပီးမွ ဘယ္ေလာက္ ဝမ္းသာစရာ ေကာင္းသလဲ၊ အားရွိစရာ ေကာင္းသလဲ၊ ဂုဏ္ယူစရာ ေကာင္းသလဲ။

လူျဖစ္ရျပန္ေတာ့လဲ ျမတ္စြာဘုရားသာသနာေတာ္ မရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။
ဘုရားမွန္း မသိ၊ တရားမွန္း မသိ၊ သံဃာမွန္း မသိ၊ ကုသိုလ္မွန္း မသိ၊ အကုသိုလ္မွန္း မသိတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ လူျဖစ္ရျခင္းထက္ ဘုရားရွိ၊ တရားရွိ၊ သံဃာရွိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလို ႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာ လူျဖစ္ရျခင္းဟာ အင္မတန္ ရခဲတဲ့ လူ႔ဘဝကို ငါတို႔ ရၾကတယ္လို႔ ဒီလိုလဲ ေတြးၿပီးေတာ့ ဝမ္းသာစရာ ေကာင္းတယ္။

လူ႔ဘဝ ရ႐ုံတင္မကဘဲနဲ႔ ဘုရားကို ယံုၾကည္တဲ့ သဒၶါတရား၊
တရားကို ယံုၾကည္တဲ့ သဒၶါတရား၊
သံဃာကို ယံုၾကည္တဲ့ သဒၶါတရား၊
ကံ ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည္တဲ့ သဒၶါတရား အဲဒီ သဒၶါတရားေတြကလည္းပဲ အင္မတန္ ျဖစ္ခဲတဲ့ တရားျဖစ္လို႔ “ဒုလႅဘာ သဒၶါသမၸတၱိ” သဒၶါတရားႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းဟာလည္း ဒုလႅဘတရားတခုပဲလို႔ ေဟာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္တယ္။

ဒုလႅဘ ဒုလႅဘနဲ႔ အရပ္က ေပါ့ေပါ့ သံုးေနၾကတာ။
ရခဲလြန္းလို႔ ျဖစ္ခဲလြန္းလို႔ ျမတ္စြာဘုရားက “ဒုလႅဘ”လို႔ ေဟာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္တယ္။

ေအး .. ဒါေၾကာင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးတို႔ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားအေပါင္းေတြဟာ အင္မတန္ ကံေကာင္းၾကလို႔ “ဗုဒၶဳပၸါဒ ဒုလႅဘ” ဘုရားပြင့္တဲ့အခါနဲ႔ ၾကံဳတယ္။
တရားပြင့္တဲ့အခါနဲ႔ ၾကံဳတယ္။
ၿပီးေတာ့ ရခဲ ေရာက္ခဲတဲ့ “မႏုႆတၱဘာဝ ဒုလႅဘ” လူ႔အျဖစ္ကိုလည္း ရၾကတယ္။
လူျဖစ္ဦးေတာ့ ဘုရားဂုဏ္ တရားဂုဏ္ သံဃာဂုဏ္တို႔ကို ယံုၾကည္တဲ့ သဒၶါတရား၊ ကံ ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည္တဲ့ “ဒုလႅဘာ သဒၶါသမၸတၱိ”ဆိုတဲ့ သဒၶါတရားႏွင့္ ျပည့္စံုၾကျပန္တယ္။ ဒါလည္း ခဲယဥ္းတဲ့ ဒုလႅဘတခုပဲ။

ေနာက္တခုက “သဒၶမၼႆဝနံ အတိဒုလႅဘံ” သူေတာ္ေကာင္းတရား ၾကားနာဖို႔က သာ၍ ခဲယဥ္းတယ္။
သာ၍ ခဲယဥ္းတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြကို ေဟာမယ့္ သံဃာေတာ္မ်ား အလိုလို မိမိတို႔ေနတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ ေရာက္လာၾကတယ္။
မိမိတို႔ ေနတဲ့ျမိဳ႕ေတြမွာ ေရာက္လာၾကတယ္။
ဘယ္ေလာက္ ကံေကာင္းသလဲ။

ၿပီးေတာ့ ဒုလႅဘ (၅)ပါးမွာ မိမိတုိ႔ကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ -
“ဗုဒၶဳပၸါဒ ဒုလႅဘ”နဲ႔ ၾကံဳတယ္။
“မႏုႆတၱ ဒုလႅဘ”နဲ႔ ၾကံဳတယ္။
“သဒၶါသမၸတၱိ ဒုလႅဘ”နဲ႔ ၾကံဳတယ္။
“သဒၶမၼႆဝန ဒုလႅဘ”နဲ႔ ၾကံဳတယ္။
ဒုလႅဘငါးပါးမွာ ေလးပါးနဲ႔ ျပည့္စံုၾကတယ္။
ဘယ္ေလာက္ ကံေကာင္းၾကသလဲ။
ေအး .. ဒီလို တြက္ၾကည့္မွ ကိုယ္ရတဲ့ ဘဝရဲ႕တန္ဖိုး သိလာတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက “အပၸမာေဒန ဘိကၡေဝ သမၸာေဒထ” ရဟန္းတို႔ မေမ့ၾကနဲ႔၊ မေပါ့ၾကနဲ႔၊ အမွတ္မဲ့ မေနၾကနဲ႔လို႔ တိုက္တြန္းေတာ္မူျခင္း ျဖစ္တယ္။

ဘုရားပြင့္တဲ့အခါနဲ႔ ၾကံဳတယ္။
တရားပြင့္တဲ့အခါနဲ႔ ၾကံဳတယ္။
သံဃာပြင့္တဲ့အခါနဲ႔ ၾကံဳတယ္။
ၿပီးေတာ့ ရခဲတဲ့ လူ႔အျဖစ္နဲ႔လည္း ၾကံဳတယ္။
ဘုရားဂုဏ္ တရားဂုဏ္ သံဃာဂုဏ္ကို ယံုၾကည္တဲ့ သဒၶါသမၸတၱိနဲ႔လည္း ျပည့္စံုတယ္။
သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြလဲ ၾကားနာေနရတယ္။

ဒီေလာက္ ဒုလႅဘေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေနတဲ့အခါကာလႏွင့္ ၾကံဳလို႔မွ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ မျပဳလိုက္ၾကရင္၊ နတ္႐ြာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း သူေတာ္ေကာင္းတရား အားမထုတ္လိုက္ၾကရရင္၊ အားထုတ္ဖို႔အခ်ိန္ မရွိေတာ့ဘူး။ ကုသိုလ္ရဖို႔အခ်ိန္ မရွိေတာ့ဘူး။

ျမတ္စြာဘုရား သတိေပးေတာ္မူတဲ့အတိုင္း ဘုန္းႀကီးကလဲ ယခု ေရာက္လာတဲ့အခါ အေမရိကန္မွာ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ေနၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္သူျပည္သား ဒုလႅဘတရား (၄)ပါးနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ဒကာ ဒကာမေတြဟာ မိမိတို႔ ရရွိေနတဲ့ ဒုလႅဘေတြရဲ႕ တန္ဖိုးကို သိၿပီးေတာ့ မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆေသာ သတိတရားျဖင့္ ရႏိုင္တဲ့ ဒါနကုသိုလ္၊ သီလကုသိုလ္၊ ဘာဝနာကုသိုလ္တို႔ကို ရႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ ရႏိုင္တဲ့အခါကာလမွာ ရသမွ် ယူေသာအားျဖင့္ ဒုကၡခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းရာျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ရၾကပါေစ ေရာက္ၾကပါေစလို႔ ဘုန္းႀကီးက သတိေပး တိုက္တြန္းပါတယ္။

ဘုန္းႀကီးက သတိေပး တိုက္တြန္းတဲ့အတိုင္း အားလံုးေသာ ဒကာ ဒကာမေတြဟာ ႐ို႐ိုေသေသ ေလးေလးစားစားနဲ႔ မိမိတို႔အက်ိဳးပဲ၊ ငါတို႔ အင္မတန္ ျပည့္စုံခဲတဲ့ ရခဲတဲ့ ၾကံဳခဲတဲ့ ဒုလႅဘေတြနဲ႔ ၾကံဳၾကပါလားလို႔ မိမိဘဝရဲ႕တန္ဖိုး သိၿပီးေတာ့ ႀကိဳးစား ပြားမ်ား အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။

သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။


(အေမရိကန္ႏိုင္ငံ နယူးေယာက္ျမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္းေတာ္ႀကီးတြင္ ၁၃၅၄-ခုႏွစ္ ဝါဆိုလဆုတ္ ၂-ရက္၊ ၁၉၉၂-ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၆-ရက္ေန႔၌ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ေ႐ႊဟသၤာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။)

Friday, November 14, 2008

သက္ေတာ္ရွည္ ေ႐ႊဟသၤာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး


“ေ႐ႊဟသၤာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး နယူးေယာက္ျမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္းသို႔ ႂကြေရာက္ အပူေဇာ္ခံမည္”ဟူေသာ သတင္းကို ႐ုတ္တရက္ ၾကားသိလိုက္ရေသာအခါ အလြန္အက်ဴး အထူးပင္ အ့ံၾသဝမ္းသာ ျဖစ္မိရပါသည္။ မွန္ပါသည္။ သက္ေတာ္ (၁၀၀)ရွိ မေထရ္ျမတ္ႀကီး၏ ‘ကမ႓ာလွည့္သာသနာျပဳခရီး’မွာ ထူးထူးျခားျခား စံတင္ဖြယ္ျဖစ္၍ အံ့ၾသထိုက္လွေပေတာ့သည္။ ‘ကမ႓ာ့သက္ရွည္ ကမ႓ာလွည့္ခရီးသည္’ တဦးအေနျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ရမည္ ထင္ပါသည္။ ဝမ္းသာရျခင္းအေၾကာင္းမွာမူကား အေမရိကန္ေရာက္ ျမန္မာတိုင္းဖြား တကာ တကာမမ်ားတို႔ ႐ႊင္လန္းအားရ ဖူးေျမာ္ကန္ေတာ့ခြင့္ ရၾကမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ဤကဲ့သို႔ သက္ေတာ္ႀကီးျမင့္ျခင္း ဝယဝုဒၶိဂုဏ္၊ သီလ သမာဓိ ပညာ ႀကီးျမတ္ေတာ္မူျခင္း ဂုဏဝုဒၶိဂုဏ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သက္ေတာ္ရွည္ အရွင္ျမတ္ႀကီး ႂကြေရာက္ အပူေဇာ္ခံျခင္းမွာ အေမရိကန္ေရာက္ တကာ တကာမတို႔၏ ႀကီးမားေသာ ဘုန္းကံႏွင့္ ျဖဴစင္ေသာ ေစတနာ သဒၶါတရားတို႔၏ အစြမ္းသတၱိေၾကာင့္ဟုဆိုေသာ္ မွားအံ့ မထင္ပါ။

ႀကီးျမတ္ေသာ ဘုရား၊ ရဟႏၲာႏွင့္ သူေတာ္စင္ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ႀကီးတို႔၏ အခ်ီးအေျမာက္ခံရမႈသည္လည္း ခရီးေဝးကြာျခင္း၊ နီးကပ္ျခင္းႏွင့္ မဆိုင္။ အတူေနရျခင္း မေနရျခင္းႏွင့္လည္း မဆိုင္ပါေပ။

“သူေတာ္စင္ သူေတာ္မြန္တို႔ကား ေဝးကြာလွမ္းေသာ္လည္း ငါဘုရား၏ ဉာဏ္အာ႐ုံ၌ ဟိမဝႏၲာေတာင္ႀကီးအလား ထင္ရွား၍သာ ေနၾကေပကုန္၏။
သူေတာ္ေကာင္းမဟုတ္သူ သူေတာ္ေယာင္ေဆာင္သူ အတုအေယာင္တို႔သည္ကား ငါဘုရား၏ ဒူးေတာ္နား၌ တည္ရွိေနေသာ္ျငားလည္း ငါဘုရား၏ ဉာဏ္အာ႐ုံမွာ မထင္။
ညဥ့္ေမွာင္မိုက္တြင္ ပစ္လႊင့္လိုက္ေသာ ျမားတုိ႔သည္ နား၏အနီးမွ ပြတ္ကာသီကာ တဝီဝီ ျဖတ္သန္းသြားၾကေသာ္လည္း မျမင္ရသည္သို႔ တူစြတကား”ဟု ျမတ္ဗုဒၶသည္ ဓမၼပဒေဒသနာ၌ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေပသည္။

ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူရာ မဇၥ်ိမေဒသ အိႏၵိယႏိုင္ငံသို႔ တႀကိမ္၊ ထိုင္းႏွင့္ စကၤာပူသို႔ တႀကိမ္ ႂကြေရာက္ သာသနာျပဳေတာ္မူၿပီး ျဖစ္၍ ယခု အေမရိကန္ႏိုင္ငံသို႔ ႂကြေရာက္ေတာ္မူလာျခင္းကား တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ သာသနာျပဳခရီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။

အေမရိကန္တြင္ ကယ္လီဖုိးနီးယား၊ တက္ကဆပ္ျပည္နယ္၊ ဖေလာ္ရီဒါ၊ ဝါရွင္တန္ဒီစီႏွင့္ နယူးေယာက္ျမိဳ႕ႀကီးမ်ားသို႔ ႂကြေရာက္မည္ ျဖစ္ၿပီး၊ နယူးေယာက္ျမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌မူ ၁၉၉၂-ခု ဇူလိုင္လ ၁၅-၁၆-၁၇ ရက္ေန႔မ်ားတြင္ အပူေဇာ္ခံ၍ ပရိတ္သတ္တို႔အား တရားဓမၼမ်ား ခ်ီးျမႇင့္ ေဟာၾကားမည္ ျဖစ္ပါသည္။




ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေမြးဖြားရာ ေဒသမွာ ဧရာဝတီတိုင္း ေလးမ်က္ႏွာျမိဳ႕ျဖစ္၍ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၅၅-ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လဆန္း ၅-ရက္ ၾကာသပေတးေန႔တြင္ ဖြားျမင္ေတာ္မူသည္။

ယခု သီတင္းသံုး ေနထိုင္ေတာ္မူသည့္ အရပ္မွာ စစ္ကိုင္းျမိဳ႕အနီးမွ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုး ေ႐ႊဟသၤာတိုက္သစ္ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးတြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၂၈၉-ခုႏွစ္တြင္ စစ္ကိုင္းျမိဳ႕ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးသို႔ ႂကြေရာက္ေတာ္မူလ်က္ ေ႐ႊဟသၤာတိုက္ေဟာင္း တိုက္သစ္မ်ား တည္ေဆာက္ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ပရိယတ္ ပဋိပတ္လုပ္ငန္းမ်ားကို ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ေတာ္မူသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ စာသင္တိုက္တြင္ စာသင္သား သံဃာေတာ္ေပါင္း (၁၀၀)ေက်ာ္ ရွိ၍ ပရိယတၱိလုပ္ငန္းကို ဦးစားေပး အေရးထား ေဆာင္႐ြက္ေတာ္မူဆဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ထူးျခားၾကည္ၫိုဖြယ္ ေကာင္းလွသည္မွာ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ သက္ေတာ္ ၉၀ အ႐ြယ္ခန္႔ထိ ဆြမ္းခံဝတ္မဖ်က္ဘဲ ဆြမ္းခံႂကြေလ့ရွိသည္။ ပိ႑ပါတိက ဓုတင္ဝတ္ကို မခၽြတ္တမ္း က်င့္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ေနာင္လာေနာက္သား ရွင္ငယ္ ရဟန္းငယ္မ်ား ‘ေပၚလြင္မျပဳ ေကာင္းရာတု’ေစရန္ စံျပ ေဆာင္႐ြက္ေတာ္မူခဲ့သည္။ တနည္းအားျဖင့္ဆိုေသာ္ တဖက္မွ စာသင္ စာခ် ပရိယတၱိသာသနာကို အားေပး ခ်ီးေျမႇာက္ရင္း တဖက္မွလည္း ပဋိပတၱိလုပ္ငန္းကို အၿမဲတေစ က်င့္ၾကံအားထုတ္ေတာ္မူခဲ့ေပသည္။

ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ က်မ္းစာေပါင္း ၃၀-ခန္႔ကို ေရးသား ျပဳစုေတာ္မူခဲ့သည္။
ျမန္မာအလကၤာက်မ္း၊ ေ႐ႊက်င္နိကာယသာသနာဝင္ (အက်ဥ္း၊ အက်ယ္)၊ ေမတၱသုတ္ျမန္မာဋီကာ၊ ပရာဘဝသုတ္ျမန္မာဋီကာ၊ စာဏက်နီတိသွ်၊ မဂၤလသုတ္လက္စြဲ၊ ကာယာႏုပႆနာက်မ္း၊ ေဝဒနာႏုပႆနာက်မ္း၊ စိတၱာႏုပႆနာက်မ္းႏွင့္ သက္ေတာ္ ၉၀-ႏွစ္ ၆-လအရတြင္ ေရးသားေတာ္မူေသာ ဓမၼာႏုပႆနာက်မ္းစာမ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။

၁၃၂၃-ခုႏွစ္တြင္ ‘အဂၢမဟာပ႑ိတ’ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ကိုလည္းေကာင္း၊ ၁၃၄၀-ျပည့္ႏွစ္တြင္ ‘အဘိဓဇမဟာရ႒ဂု႐ု’ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ကိုလည္းေကာင္း ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ လႉဒါန္း ဆက္ကပ္ျခင္းကို ခံယူရရွိေတာ္မူသည္။

၁၃၁၄-ခုႏွစ္တြင္ သာသနာေတာ္လံုးဆိုင္ရာ ေ႐ႊက်င္ဂိုဏ္းႀကီး၏ ‘ဂိုဏ္းလံုးဆိုင္ရာ ဝန္ေဆာင္နာယက’အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ၁၃၃၇-ခုႏွစ္မွ စ၍ ‘ေ႐ႊက်င္နိကာယ ဥပဥကၠဌ မဟာနာယက’ (တြဲဘက္ေ႐ႊက်င္သာသနာပိုင္)အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ‘ေ႐ႊဟသၤာဝံသ သံဃမဟာနာယက အဓိပတိ’အျဖစ္ျဖင့္လည္းေကာင္း သာသနာ့တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။

၁၃၅၁-ခုႏွစ္ သက္ေတာ္ (၉၇)ႏွစ္၊ သိကၡာေတာ္ (၇၇)ဝါ အရတြင္ ဂႏၲကာရက၊ အဂၢမဟာပ႑ိတ၊ အဘိဓဇမဟာရ႒ဂု႐ု၊ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုး ေ႐ႊဟသၤာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ ဒြါဒႆမေျမာက္ ‘ေ႐ႊက်င္နိကာယဥကၠဌ၊ မဟာနာယက သမၼဳတိသံဃရာဇာ သာသနာပိုင္’အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ပူေဇာ္ျခင္း ခံေတာ္မူခဲ့ရေပသည္။

“ရဟန္းကိစၥ၊ ႏွစ္ဓူရ၌၊ လံု႔လအားသည္း၊ ဟိတ္ဟန္နည္း၍၊ ပစၥည္းမသို၊ စိတ္မတို၊ ခင္ပ်ိဳႀကီးပြားေၾကာင္း၊ ခင္အိုလည္းႀကီးပြားေၾကာင္း”ဟု မဟာဝိသုဒၶါ႐ုံဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ‘ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ႀကီးပြားေရး’ကို ၫႊန္ၾကားမိန္႔ဟေတာ္မူခဲ့၏။

ဤအဆိုအမိန္႔အတိုင္းပင္ ေ႐ႊဟသၤာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ ဂႏၴဓူရ ဝိပႆနာဓူရဟူေသာ ရဟန္းတို႔ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ တာဝန္ ၂-ရပ္ကို ယေန႔တိုင္ ၾကိဳးပမ္းေတာ္မူလ်က္ ရွိျခင္း၊ ပရိယာယ္ မာယာမရွိ ဟိတ္ဟန္နည္းပါးျခင္း၊ ပစၥည္းလာဘ္လာဘမ်ားကို သိုမီွး သိမ္းဆည္းျခင္း မရွိ၊ ေက်ာင္းတိုက္သံဃာေတာ္မ်ားအား ေထာက္ပံ့ေဝငွျခင္း၊ စိတ္တို စိတ္ဆိုးျခင္း မရွိ အၿမဲတမ္း သတိ ဉာဏ္ ပညာတို႔ျဖင့္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေ႐ႊဟသၤာတိုက္သစ္ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးသည္ တရိပ္ရိပ္ ျမင့္မားတိုးတက္ ႀကီးပြားလ်က္သာ ရွိေပသည္။

ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ ဥပဓိ႐ုပ္ေတာ္အားျဖင့္လည္း ရွင္းသန္႔ ၾကည္လင္ေတာ္မူ၏။
ပင္ကိုယ္သေဘာေတာ္အားျဖင့္လည္း ထာဝရ ေအးေဆး တည္ၿငိမ္ေတာ္မူ၏။
တပည့္ရဟန္း တကာ တကာမတို႔ကို ဆံုးမ ၫႊန္ၾကားရာ၌လည္း တိုတိုရွင္းရွင္းႏွင့္ လိုရင္းမိေအာင္ ၫႊန္ျပ မိန္႔ၾကားေတာ္မူႏိုင္ပါေပ၏။

ဥပမာျပရလွ်င္ -
မႏၲေလးျမိဳ႕မွ မလြန္ေစ်းဆန္လႉအသင္းႀကီးသို႔ ဆံုးမ ၫႊန္ၾကားရာတြင္ တိုရွင္းထိမိေသာ လကၤာတိုေလးျဖင့္ ဤသို႔ ႁမြက္ၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။

“အမ်ားအက်ိဳး၊ ႐ြက္သည္ပိုးက
ခႏိုးခနဲ႔၊ ဆိုကဲ့ရဲ႕လည္း
မဖဲ့မေစာင္း၊ ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းကို
စိတ္ေကာင္းႏွင့္ယွဥ္၊ ေရွး႐ႈႏွင္ေလာ့”

ဤကဲ့သို႔ေသာ အဖိုးတန္ရတနာ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးမ်ား ႂကြေရာက္လာရာတြင္ မဖူးျမင္ မဆည္းကပ္လိုက္ရပါမူကား ကၽြႏု္ပ္တို႔အတြက္ ေနာင္တရဖြယ္သာ ျဖစ္ပါၿခိမ့္မည္။
အခြင့္သာခိုက္တြင္ ဦးတိုက္၍ ဖူးလိုက္ၾကပါရန္ ေစတနာမြန္ျဖင့္ တိုက္တြန္းလိုက္ရေပသည္။


(၁၉၉၂-ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၂-ရက္ေန႔ထုတ္၊ အတြဲ-၂ အမွတ္-၂ ေလာကခ်မ္းသာသတင္းလႊာ မွ)

Friday, November 7, 2008

ပရမတၳစကၡဳက်မ္း


ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ေဟာ .. ေျပာရင္း ဆိုရင္း လာပါၿပီဗ်ာ။

ဆရာေစာ။ ။ ေမွ်ာ္တုန္းေမွ်ာ္ဆဲ သူလဲေရာက္လာ ဆိုသလိုပဲ။ ကဲ .. လာဗ်ာ ကဖိုးထိန္ .. ဒီမွာ ထိုင္။

ကဖိုးထိန္။ ။ ညက ေတာ္႐ုံနဲ႔ အိပ္မရဘူးဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ စာဖတ္ .. တရားထိုင္လိုက္တာ မနက္ ၄-နာရီေလာက္မွပဲ အိပ္ျဖစ္ေတာ့တယ္။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ဒါေပါ့ဗ် .. အသက္က စကားေျပာလာတယ္ ဆိုတာ။ အအိပ္အေနလဲ နည္းလာရမယ္၊ မ်က္စိရင္လဲ မႈန္လာရမယ္၊ နားရင္လဲ ေလးလာရမယ္။ သတိေပးလာတဲ့ ဒီသဘာဝကို အသိရွိရွိနဲ႔ အသံုးခ်တတ္ဖို႔ေတာ့ လိုသေပါ့ဗ်ာ။

ဆရာေစာ။ ။ ရွင္းစမ္းပါအုန္းဗ်။ အသိရွိရွိနဲ႔ အသံုးခ်တတ္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာေလးကို။ ကဲ .. ကဖိုးထိန္ေရာ ဘာေသာက္မလဲ၊ အေအးလား .. အပူလား။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ဒီလုိဗ် .. ဆရာေစာ။ အသက္ကေလး ရလာလို႔ မ်က္စိမႈန္လာတာက မ်က္စိက ဝင္လာမယ့္ တဏွာေလာဘကို နည္းေစခ်င္လို႔ဗ်။ နားေလးလာတာဟာလဲ ေသာတအာ႐ုံက ျဖစ္လာမယ့္ ေလာဘ ေဒါသေတြ နည္းေစခ်င္လို႔ပဲ။ သြားေတြ မေကာင္းေတာ့တာက အစားအေသာက္ေပၚ ဆင္ျခင္ေစခ်င္လို႔ဗ်။ အအိပ္အေန နည္းလာတဲ့သေဘာကလဲ ဘာဝနာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းဖို႔၊ ဝိပႆနာဘာဝနာပြားမ်ားဖို႔ အခ်ိန္ပိုယူေတာ့ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။ ခုပဲ .. ကဖိုးထိန္ကို ၾကည့္ေလ။ အိပ္မရလို႔ စာဖတ္တယ္၊ တရားထိုင္တယ္၊ အက်ိဳးမမ်ားဘူးလား။

ဆရာေစာ။ ။ ဒါနဲ႔ ကဖိုးထိန္က ဘာစာအုပ္ေတြ ဖတ္ျဖစ္ေနတာလဲဗ်။ ခင္ဗ်ားက စာဖတ္လဲ နာတဲ့သူဆိုေတာ့ စာအုပ္ေကာင္းေလးေတြ ဖတ္ရရင္ ေဖာက္သည္ခ် ေဝမွ်ပါအုန္း။

ကဖိုးထိန္။ ။ က်ေနာ္လဲ ဒီအေၾကာင္း ေျပာခ်င္ေနတာဗ်။ အစားေကာင္းစားရေတာ့ အၾကိဳက္ခ်င္းတူသူေတြကို သတိရသလိုေပါ့ဗ်ာ။ ခု ေလာေလာဆယ္ ဖတ္ျဖစ္ေနတဲ့ စာအုပ္က ဒီပဲရင္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ‘ပရမတၱစကၡဳက်မ္း’ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပဲဗ်။ စာအုပ္အေၾကာင္း မေျပာခင္ ဒီပဲရင္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအေၾကာင္း နည္းနည္းေတာ့ ေျပာခ်င္ေသးတယ္ဗ်။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ တတိယေ႐ႊက်င္သာသနာပိုင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကို ေျပာတာ မဟုတ္လားဗ်။

ကဖိုးထိန္။ ။ ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ .. ဆားပုလင္းကိုခင္ေမာင္ဝင္းက ဆရာေတာ္ႀကီးေတြအေၾကာင္း ႏွ႔ံႏွံ႔စပ္စပ္ သိတဲ့လူပဲဗ်။ က်ေနာ္တို႔ထက္ ပိုသိမွာေပါ့ဗ်ာ။ ေဟာဒီမွာ .. က်ေနာ္ ‘ေ႐ႊက်င္သံဃရာဇာ ႏွစ္ ၁၀၀’ စာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးအေၾကာင္း ေရးမွတ္လာေသးတယ္။



ဆရာေတာ္ႀကီးကို မံု႐ြာခ႐ိုင္၊ ဒီပဲရင္းျမိဳ႕နယ္၊ ေထာက္ရွာ႐ြာမွာ ခမည္းေတာ္ ဦးေ႐ႊေဆး-မယ္ေတာ္ ေဒၚရွိန္တို႔ကေန ၁၂၁၄-ခုႏွစ္ ေတာ္သလင္းလဆုတ္ (၁၀)ရက္ အဂၤါေန႔မွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ ငယ္နာမည္က ‘ေမာင္စံေပၚ’တဲ့။

၁၂၂၇-ခုႏွစ္မွာ ေထာက္ရွာ႐ြာဆရာေတာ္ ဦးဂႏၶမာကို ဥပဇၥ်ာယ္ျပဳၿပီး ရွင္သာမေဏအျဖစ္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဘြဲ႕ေတာ္က ‘ရွင္ဉာဏ’တဲ့။ ေနာက္မွ ‘စလင္းဆရာေတာ္’က ‘ဝရ’ပုဒ္ တိုးဆင့္ ခ်ီးေျမႇာက္လို႔ ‘ရွင္ဉာဏဝရ’ ဆိုၿပီး တြင္တယ္။

အသက္ (၂၀)ျပည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေထာက္ရွာ႐ြာ ေတာရေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးဝိသုဒၶကို ဥပဇၥ်ာယ္ျပဳၿပီး ရဟန္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ခဲ့တယ္။

၁၂၆၅-ခုႏွစ္မွာ အေရွ႕မဟာဝိသုဒၶါ႐ုံတိုက္ရဲ႕ နာယကဆရာေတာ္အျဖစ္ အပ္ႏွင္းျခင္းခံရတယ္။

၁၂၇၈-ခုႏွစ္မွာ အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ‘ေ႐ႊက်င္နိကာယဥကၠဌမဟာနာယက’ အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ခံရတယ္။

၁၂၈၉-ခုႏွစ္ ျပာသိုလဆန္း (၅)ရက္ေန႔မွာ တဘဝအတြက္ ၿငိမ္းေတာ္မူခဲ့တယ္။

ဒါကေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေထ႐ုပၸတၱိအက်ဥ္းေပါ့ဗ်ာ။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ‘မသိလွ်င္ တြယ္၊ သိလွ်င္ ျပယ္၊ တြယ္လွ်င္ ေဘး၊ ျပယ္လွ်င္ ေအး’ ဆိုတာ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ လူသိမ်ားတဲ့ လကၤာေလးေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာေတာ္ႀကီးက လကၤာအေရးေကာင္းသလို သံခိပ္လဲ သိပ္ႏိုင္တယ္။ ဒီစာအုပ္ျဖစ္ေပၚလာပံုအေၾကာင္းေလးလဲ စာအုပ္ထဲမွာ ပါမယ္နဲ႔ တူတယ္။ ဖတ္ၿပီးၿပီဆိုရင္ ေျပာျပစမ္းပါအုန္း ကဖိုးထိန္။

ကဖိုးထိန္။ ။ ဖတ္ၿပီးပါၿပီဗ်။ ဒီပဲရင္း ကန္ဖ်ား႐ြာက ဦးဘိုးခန္႔၊ ဦးဘိုးဆိုင္၊ ဦးဘိုးသန္႔တို႔ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္တာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီး ေရးသားခဲ့တဲ့ က်မ္းေပါ့ဗ်ာ။ ၁၂၇၅-ခုႏွစ္ (၁၉၁၃)၊ တေပါင္းလဆန္း (၈)ရက္ေန႔မွာ က်မ္းၿပီးတယ္လို႔ ေတြ႕ရတယ္။ ခုဆို ၉၅-ႏွစ္ေက်ာ္ေတာင္ ရွိသြားၿပီေပ့ါဗ်ာ။ က်မ္းေရးရတဲ့အေၾကာင္း ဆရာေတာ္ႀကီးေရးထားတဲ့အတိုင္း ဖတ္ျပခ်င္တယ္။ စာတေၾကာင္းဆို တေၾကာင္း က်စ္လစ္သိပ္သည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ အဓိပၸါယ္ေပါက္ေစတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ စာအေရးအသားကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ၾကေပါ့ဗ်ာ။

“ပရမတၱ သဘာဝကို အမွန္က် သိရမည့္ အခြင့္အခါကို အလြန္ရခဲသည္။
ရျပန္ပါေသာ္လည္း အလြန္သိမ္ေမြ႕ အလြန္အသိခက္သည္။
အမွန္တက် အဟုတ္သိ သိရျပန္ကလည္း ေနာင္ခ်မ္းသာဖို႔ ဆင္းရဲကင္းဖို႔ အားထုတ္ဖြယ္ မရွိ။
အလံုးစံု ကိစၥၿပီး၍ ေအးႀကီးေအးရသည္။
ရိပ္မိ႐ုံ ရိပ္မိေသာ္လည္း အလြန္အက်ိဳးႀကီးရသည္။
ဤလို ေဟာေျပာသည္မ်ားကို ၾကားနာရဖူးပါသည္။”

“ဘုရားတပည့္ေတာ္တို႔လည္း အဟုတ္သိႀကီးပင္ မသိႏိုင္ေသာ္လည္း ရိပ္မိ႐ုံမွ်ေသာ္လည္း ရိပ္မိ၍ သာသနာတြင္းခါ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္ပါရေအာင္ ေပၚထင္ သိသာစြာ ၾကံဖန္၍ ေဟာျပေတာ္မူပါမည့္အေၾကာင္းႏွင့္ ဒီပဲရင္းေတာင္လက္ မင္းတည္းကုန္း ကန္ဖ်ား႐ြာ ဒကာ ငဘိုးခန္႔၊ ဒကာ ငဘိုးဆိုင္၊ ဒကာ ငဘိုးသန္႔တို႔ ေလွ်ာက္ထားၾကသည္ကို အရင္းျပဳသျဖင့္
သိမ္ေမြ႕ မြန္ျမတ္လွေသာ ပရမတၳသဘာဝကို သိလို ရိပ္မိလိုေသာ သမၼာဆႏၵရွိၾကကုန္ေသာ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးတို႔
သိခ်င္ေသာ ဆႏၵ ဝီရိယရွိက မသိ မရွိေစရ
သၿဂႋဳဟ္ကို မသင္ဖူးေသာ္လည္း လြယ္လြယ္ႏွင့္ သိႏိုင္ေအာင္ ေဝါဟာရ ပရိယာယ္ ၾကံဖန္၍ ေပၚထင္ ထိမိ သိသိသာသာ ေရးသား၍ ေဟာျပေပအံ့” တဲ့။

ရိပ္မိ႐ုံမွ် ရိပ္မိေသာ္လည္း အလြန္အက်ိဳးႀကီးတဲ့
သာသနာတြင္းခါ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္တယ္ ဆိုတဲ့ အဟုတ္ရွိေသာ တရားအေၾကာင္း ဆရာေတာ္ႀကီး ရွင္းျပထားတာဗ်။

ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီး တိုက္တြန္းထားပါေသးတယ္။ နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါအုန္း။ က်ေနာ္ ဖတ္ျပပါ့မယ္။

“ယခုအခါ အရပ္ျဖစ္ရွစ္ပါး ကင္းလြတ္၍ နဝမေခတ္အတြင္း စက္ေလးပါးစံု သမၸတၱိၾကံဳ၍ လူ႔ဘံု၌ လူ႔အျဖစ္ကို ရၾကကုန္ေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသားတို႔သည္ -
- ဤဘဝတြင္ေသာ္လည္း မဂ္ေပါက္ ဖိုလ္ေပါက္ အသိအဆံုးေရာက္ဖို႔ရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊
- အႏၶပုထုဇဥ္ အျဖစ္မွ လြတ္၍ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ အတြင္းသို႔ ဝင္ႏိုင္ရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊
- ရတနာသံုးပါးကို မႈန္မႈန္မြဲမြဲ သိႏိုင္ ျမင္ႏိုင္၍ ျပဳသမွ် ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာတို႔ တုတ္ခိုင္ သန္ျမန္၍ ေနာင္ မဂ္အေျခ ဖိုလ္အေျခ ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊
- ဝသီဆႏၵ အသိပညာ ပါရမီမ်ိဳး ျဖစ္ေစရန္ေသာ္လည္းေကာင္း တခ်က္ခ်က္ကို ရည္သန္၍ အဟုတ္ရွိ တကယ္ရွိ ပရမတ္သေဘာကို သိႏိုင္ ျမင္ႏိုင္ေသာ ပရမတ္မ်က္စိအလင္းကို အခြင့္သာခိုက္ ရမိေအာင္ ဆည္းပူးမွတ္သား သင္ၾကားေလ့လာၾကရမည္။
မွတ္ခ်င္ ၾကားခ်င္ နာခ်င္ေသာ ဆႏၵအေလ့အလာ ရွိၾကကုန္ရာသည္” တဲ့ဗ်။

ဆရာေစာ။ ။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ တိုက္တြန္းခ်က္ဗ်ာ။ အနိမ့္ဆံုးအဆင့္က ဘာတဲ့ . . ဗ်ာ၊ ဝသီဆႏၵ အသိပညာ ပါရမီမ်ိဳး ျဖစ္ေစရန္တဲ့။ အခြင့္သာခိုက္မွာ ဆည္းပူးမွတ္သား သင္ၾကားေလ့လာၾကရမယ္တဲ့။ မွတ္ခ်င္ ၾကားခ်င္ နာခ်င္တဲ့ ဆႏၵ အေလ့အက်င့္ေလးေတြ လုပ္ေပးပါတဲ့။ ဒုတိယ အနိမ့္ဆံုးအဆင့္မွာ ေျပာထားတာလဲ ၾကည့္ပါဦးဗ်ာ။ ‘ရတနာသံုးပါးကို မႈန္မႈန္မြဲမြဲ သိႏိုင္ ျမင္ႏိုင္၍’ ဆိုတာေလး။ က်ေနာ္ေတာင္ ကိုယ့္ကုိကိုယ္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ ရတနာသံုးပါးကို ဘယ္ေလာက္သိၿပီလဲလို႔။ မႈန္မႈန္မြဲမြဲေလးေတာင္ သိၿပီ ျမင္ၿပီလားလို႔။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ေအး .. ဗ်။ ဆရာေစာ ျပန္ေမးတဲ့ ေမးခြန္းက အေျဖခက္တဲ့ ေမးခြန္းဗ်ေနာ္။

ကဖိုးထိန္။ ။ ေဟာဒီမွာဗ် ... နားေထာင္လိုက္ၾကပါဦး။

‘ပုထုဇဥ္တို႔ အျပစ္ကို ျမင္မွ ရတနာသံုးပါးတို႔ဂုဏ္ ေပၚထင္ သိသာသည္ကို ျပျခင္း’ တဲ့။

“ေမာဟ-အမိုက္၊ တဏွာ-အ႐ႈပ္၊ ကိေလသာ-အညစ္၊ နီဝရဏ-အေနာက္၊ တစ္ဆယ့္တစ္ပါးေသာ မီးအပူ၊ ဤငါးခုမူ ေရာဂါဆိုး
တရား ကိုးပါးေဆးအလား၊
ဘုရားကား ေဆးစား၍ ေရာဂါကင္းၿပီး ေဆးဆရာ၊
သံဃာမွာ ေဆးကု၍ ေရာဂါစင္၊
ပုထုဇဥ္မွာ မိုက္-႐ႈပ္-ညစ္-ေနာက္ အပူေရာက္၍ ပူလား ပင္လား ေရာဂါသမား၊
ဉာဏ္အျမင္သန္ေလေလ ပုထုဇဥ္တို႔၏ အျပစ္ကိုျမင္ေလေလ
ပုထုဇဥ္တို႔ အျပစ္ေတြကို ျမင္ေလေလ ရတနာသံုးပါးတို႔၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြကို ျမင္ေလေလ ျဖစ္တတ္သည္။
ရတနာသံုးပါးဆိုသည္မွာ ဘယ္လုိဟာဟု ရိပ္မိခဲသည္။
ဘယ္လိုဟာဟု ရိပ္မိရမည္” တဲ့။

ဆရာေစာ။ ။ သာဓု .. သာဓု .. သာဓု ဗ်ာ။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ သာဓု .. သာဓု .. သာဓု ဗ်ာ။

Thursday, November 6, 2008

စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ (၁၂၃၅-၁၃၀၉)




ေ႐ႊက်င္နိကာယတြဲဘက္သာသနာပိုင္


စံေက်ာင္းဆရာေတာ္သည္ ၁၂၃၅-ခုႏွစ္ တေပါင္းလဆန္း (၁၀)ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕၊ ေက်ာက္တန္း႐ြာေန ဦးေအာင္လွ-ေဒၚေအာင္တို႔မွ ဖြားျမင္ေသာ သားရတနာျဖစ္သည္။
ငယ္မည္မွာ ‘ေမာင္ဉာဏ္’ ျဖစ္သည္။

အသက္ (၁၇)ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ အစ္ကိုႀကီး ဦးဉာဏ္ပြင့္-ေဒၚပိုတို႔၏ ပစၥယာႏုဂၢဟကို ခံယူကာ ရွင္သာမေဏအျဖစ္သို႔ ေရာက္သည္။
ဘြဲ႕မွာ ‘အရွင္ဝါယာမ’ ျဖစ္သည္။

၁၂၅၅-ခုႏွစ္ ပထမဝါဆိုလဆန္း (၁၃)ရက္၊ အဂၤါေန႔ညေန ၃-နာရီအခ်ိန္တြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕၊ ေက်ာင္းေတာ္ရာေ႐ႊက်င္တိုက္ ခ႑သိမ္၌ ေက်ာင္းေတာ္ရာ ေ႐ႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကို ဥပဇၥ်ာယ္ျပဳ၍ မိဘႏွစ္ပါး၏ ပစၥယာႏုဂၢဟကို ခံယူကာ ျမင့္ျမတ္ေသာ ရဟန္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္သည္။

၁၂၇၅-ခုႏွစ္၌ ေက်ာင္းေတာ္ရာ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ‘စံေက်ာင္းတိုက္အုပ္ဆရာေတာ္’ ဂုဏ္ထူးျဖင့္ ခ်ီးေျမႇာက္မႈ၊ ေ႐ႊဟသၤာေတာရတိုက္ကို လႊဲအပ္မႈတို႔ကို ခံယူရသည္။

၁၂၉၉-ခုႏွစ္၌ ‘အဂၢမဟာပ႑ိတ’ ဘြဲ႕တံဆိပ္ကို ခံယူရသည္။

၁၃၀၈-ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလဆန္း (၁၅)ရက္ေန႔၌ ‘ေ႐ႊက်င္နိကာယဥပဥကၠဌမဟာနာယက’အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ျခင္းကို ခံယူရသည္။

အလကၤာနိႆယ၊ ေစတိယဝိနိၧယ၊ ၾသဝါဒဒီပနီ စေသာ က်မ္းစာမ်ားကို ျပဳစုေတာ္မူခဲ့သည္။

၁၃၀၉-ခုႏွစ္၊ ဝါေခါင္လဆုတ္ (၁)ရက္၊ စေနေန႔ နံနက္ ၄-နာရီ၊ မိနစ္ ၄၀ အခ်ိန္၌ သာသနာ့တာဝန္ကို မေနမနား ထမ္းေဆာင္ေတာ္မူရင္း တဘဝအတြက္ ၿငိမ္းေတာ္မူသည္။


(၁၃၅၅-ခုႏွစ္ တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔တြင္ မႏၲေလးျမိဳ႕၌ က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ ေ႐ႊက်င္သံဃရာဇာ ရာျပည့္ပြဲေတာ္ခါဝယ္ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ သီတဂူဆရာေတာ္ အရွင္ဉာဏိႆရ၊ ေ႐ႊက်င္ေမာ္ကြန္းတိုက္ တည္ေဆာက္ေရး၊ ေ႐ႊက်င္႐ုပ္တုေတာ္ႏွင့္ ႐ုပ္ပံုေတာ္မ်ား ျပဳလုပ္ေရးအဖြဲ႕ငယ္ ျပဳစုသည့္ ၁၉၉၄-ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလထုတ္ ‘ေ႐ႊက်င္သံဃရာဇာ ႏွစ္ ၁၀၀’ စာအုပ္ မွ)

Tuesday, November 4, 2008

ဆရာ့စကား


မိတ္ေဆြျဖစ္သူတဦးက လာမည့္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ သူတို႔၏ အထက္တန္း အလယ္တန္း ဆရာ ဆရာမမ်ားအား အာစရိယပူေဇာ္ကန္ေတာ့ပြဲ ျပဳလုပ္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာရာ ေကာင္းျမတ္ေသာ ျမန္မာတို႔၏ ႐ိုးရာဓေလ့ေလးျဖစ္၍ ၾကည္ႏူးဝမ္းေျမာက္မိပါသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဟုပင္ ဆိုရမည္လား မသိ။ မိမိ၏စာအုပ္မ်ားကို ရွင္းလင္းေနစဥ္ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုး ေ႐ႊဟသၤာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ‘အေမရိကန္ ခရီးသြား မွတ္တမ္း’ စာအုပ္ကို ေတြ႕ရွိၿပီး ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ၾသဝါဒတခုတြင္ ဆရာ့စကား ဆရာ့အဆံုးအမအေၾကာင္း ထည့္သြင္း ေဟာၾကားထားသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။

သက္ေတာ္ရွည္ ေ႐ႊဟသၤာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ ၁၉၉၂-ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္ျပည္သို႔ ႂကြေရာက္လာခဲ့ၿပီး ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္မႂကြမီ ဒကာျဖစ္သူ ဦးတင္ထြန္း၏ေနအိမ္ ယာယီစံေက်ာင္းတြင္ ဦးတင္ထြန္းမိသားစုအား အႏုဂါမိကတရားေတာ္ ေဟာၾကားေတာ္မူ၍ ေရစက္ခ် ဆံုးမၾသဝါဒကထာ ႁမြက္ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

ထိုၾသဝါဒကထာတြင္ ရွိခိုးကန္ေတာ့ျခင္း၏ ေက်းဇူး၊ ဘုရား တရား သံဃာ ရတနာသံုးပါး ေက်းဇူး၊ မိဘေက်းဇူး၊ ဆရာသမားေက်းဇူးမ်ားအေၾကာင္း ေဟာၾကားထားရာ ဆရာသမားမ်ား၏ အဆို အဆံုးအမ စကားမ်ားအေၾကာင္း ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။ ဖတ္ယူ ၾကည္ၫိုေတာ္မူၾကပါကုန္။

-------------------------------------------------------------------

“ဘုန္းႀကီးတို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ဆိုဆံုးမ ၾသဝါဒေပးတာကို ႐ို႐ိုေသေသ ေလးေလးစားစား လိုက္နာတယ္။ အင္မတန္ သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕စာေတြ႕ေတြနဲ႔ ဆိုဆံုးမတာ။ အဲဒီ အဆို အဆံုးအမေတြ ရတဲ့အတြက္ သာသနာေတာ္မွာ ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒီအေျခအေန ေရာက္လာရတယ္”

ဆရာသမား ဆိုဆံုးမတာ မလိုက္နာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဒီအေျခအေန မေရာက္လာႏိုင္ဘူး။

ေညာင္တုန္းေ႐ႊဟသၤာေတာရတိုက္ဟာ သံဃာ ၁၅၀-၂၀၀ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးပဲ။ ျပန္ၿပီး ေရတြက္လွ်င္ တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ မရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မ်ားတယ္။ ပ်ံေတာ္မူသြားၾကတယ္။ သာမညအျဖစ္နဲ႔ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၾကတယ္။ သာမညအျဖစ္နဲ႔ ေပ်ာက္သြားၾကတယ္။ ဒီအတိုင္း ႀကီးပြားလာတဲ့သူဟာ အေတာ္ ရွားတယ္။ မိဘေက်းဇူး ဆရာသမားေက်းဇူးေတြဟာ ဆပ္လို႔ကို ကုန္ႏိုင္ဖြယ္ မရွိဘူး။

ခု ဘုန္းႀကီး ေန႔တိုင္း ဘုရားရွိခိုးတဲ့ အထဲမွာ စစ္ကိုင္းေရာက္မွ စစ္ကိုင္းမွာ စစ္အတြင္းက ဗံုးေတြ က်ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေညာင္တုန္းမွာရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးတို႔ ဆရာေတာ္က ဘုရားေဟာတဲ့ ဂါထာေလးတပုဒ္ ေရးေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီ ဂါထာေလးက -

“နထၳိ ေမ သရဏံ အညံ၊ ဗုေဒၶါ ေမ သရဏံ ဝရံ၊ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ၊ စဇာမိ ဇီဝိတံ ဗုဒၶံ။
နတၳိ ေမ သရဏံ အညံ၊ ဓေမၼာ ေမ သရဏံ ဝရံ၊ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ၊ စဇာမိ ဇီဝိတံ ဓမၼံ။
နတၳိ ေမ သရဏံ အညံ၊ သံေဃာ ေမ သရဏံ ဝရံ၊ သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ၊ စဇာမိ ဇီဝိတံ သံဃံ။
ေတသံ ေတေဇန နႆႏၲဳ၊ အႏၲရာယာ အေသသကာ၊ သီဃံ ပူေရႏၲဳ သကၤပၸါ၊ ဣစၧိတံ ပတၱိတံ သဒါ”

အဲဒီ ဂါထာေလး ေန႔တိုင္း ႐ြတ္ေပးကြာ၊ အႏၲရာယ္ကင္းတယ္၊ ေဘးကင္းတယ္။

ဆရာေတာ္ ေရးေပးတဲ့ အခ်ိန္က စၿပီးေတာ့ ယခုအထိ ႐ြတ္တုန္းပဲ။
႐ြတ္တိုင္း ႐ြတ္တိုင္း ဆရာေတာ္ရဲ႕ေက်းဇူး သိၿပီး ဆရာေတာ္ဟာ ငါ့ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို လိုလားၿပီး ေပးေတာ္မူတယ္။ တစ္ေခါက္ မကဘူး။ သံုးေခါက္ သံုးေခါက္ ျပန္ျပန္ၿပီးေတာ့ ႐ြတ္တယ္။ ဆရာသမားအေပၚ ေလးစားတာကို ေျပာတာ။ ဆရာသမား ဆိုဆံုးမတာ ဟူသေ႐ြ႕ မွတ္မိသေလာက္ အကုန္လံုး နားေထာင္တယ္၊ လိုက္နာတယ္၊ အရာရာမွာပါ။

ဥပမာ စာဝါၾကည့္ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္တဲ့အခါ ဆရာကို သတိရေလ့ ရွိတယ္။
ဆရာေတာ္က ေျပာဖူးတယ္။
မ်က္စိၾကည္လင္ေအာင္ မ်က္စိကို ရံဖန္ရံခါ ေရခပ္ကြာလို႔။
ေရေတာ့ အထူး ခပ္မေနဘူး။ ေအးတဲ့ေရနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္တယ္။ မ်က္ႏွာသစ္တိုင္း ဆရာေတာ္ကို သြားသတိရတယ္။
ဟာ .. ဆရာေတာ္ ငါ့ကို ဒီလုိ ဆံုးမတာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ မ်က္စိက သူမ်ားေလာက္ မမႈန္ဘူး။ စာၾကည့္လို႔ ရတယ္။ ဒါေတြေၾကာင့္လဲ ဆရာသမား ဆိုဆံုးမတဲ့ နည္းလမ္း လိုက္နာလို႔ ညမွာ စာၾကည့္ျခင္း စာေရးျခင္းကို ေရွာင္ေလ့ရွိတယ္။
‘ည စာမၾကည့္နဲ႔ကြ’ တဲ့။

ဘုန္းႀကီးတို႔ရဲ႕ ဆရာေတာ္မ်ားဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ လိုက္နာသလဲဆိုရင္ သူ ၾသဝါဒေပးတဲ့အခါ တခါ တခါ ထည့္ေျပာေလ့ရွိတယ္။
သူ ကိုရင္ ဦးပၪၨင္းဘဝတုန္းက သူ႔ဆရာေတာ္က ဆံုးမတယ္။

“ေမာင္ဝါယာမ ေလနာေရာဂါ မရခ်င္ရင္ လက္ဖက္ မဝါးနဲ႔ကြ”။
အဲဒီက စၿပီး လက္ဖက္မစားတာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတဲ့အထိ လက္ဖက္ မစားဘူး။

“ေမာင္ဝါယာမ စာတတ္ခ်င္ရင္ လက္ဖက္ရည္မေသာက္နဲ႔ကြ”
ဘုန္းႀကီးေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းနဲ႔ စကားေျပာၿပီး အခ်ိန္ကုန္ေနၾကတယ္။
ဘုန္းႀကီးတို႔ ဆရာမ်ား ဒီလို မရွိဘူး။
ဘုန္းႀကီး ယခု မြန္းလတ္မွာ လက္ဖက္ရည္ပြဲကပ္တာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေသာက္ရင္း ရွက္မိတယ္။
ငါ့ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ဒီလို မေသာက္ဘူး။ အခ်ိဳေရာ အဖန္ေရာ မေသာက္ဘူး။ ဆြမ္းခ်ိန္ ဆြမ္းစားၿပီး လက္ဖက္ရည္ပြဲ ေသာက္ေလ့ မရွိဘူး။

ဘုန္းႀကီးတို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား နီးေလ ဆရာေတာ္ဘုရားအေၾကာင္း သိေလ၊ တကယ္ ၾကည္ၫိုစရာ ေကာင္းေလပဲ။
ဘုန္းႀကီးတို႔ သိသမွ်ေတာ့ ဒီ သီလသိကၡာနဲ႔ စပ္လို႔ လြန္က်ဴးတာ မရွိဘူး။
ဒါေတြ လြန္က်ဴးဖို႔ မဆိုထားနဲ႔။ ဆရာသမား ဆံုးမတာဆိုရင္ “ေမာင္ဝါယာမ စာတတ္ခ်င္ရင္ ေန႔မအိပ္နဲ႔” ဆိုကတည္းက ေန႔ဆို မအိပ္ေတာ့ဘူး။
ေန႔ဆြမ္းစားၿပီးလဲ မအိပ္ဘူး။
ဘုန္းႀကီးတို႔က ခု အိပ္မိေနေသးတယ္။
ဘုန္းႀကီးတို႔ ဆရာသမား ေန႔မအိပ္ဘူး။ လက္ဖက္ မစားဘူး။ လက္ဖက္ရည္ မေသာက္ဘူး။ ဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီး စကားေတြ ဘာေတြ ေတြ႕ကရာ မေျပာဘူး။ အင္မတန္ ၾကည္ၫိုစရာ ေကာင္းတယ္။
သိေလ ၾကည္ၫိုစရာ ေကာင္းေလ။

ျမန္မာျပည္ ေႏြရာသီဆိုတာ အင္မတန္ ပူတာေပါ့။
အဲဒါ နာရီျပန္ တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ျမိဳ႕ထဲရပ္ထဲက ပင့္ရင္ ဖိနပ္မစီးဘူး။
ဘုန္းႀကီးတို႔ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ဆိုတာ အသားအေရ ႏုႏုေလးရယ္။
အသားကလည္း ျဖဴတယ္။ ဘုန္းႀကီးတို႔ထက္ အသားျဖဴတယ္။
ၿပီးေတာ့ ႏုတယ္။ ေျခေခ်ာင္း လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြလို အဲဒီေလာက္ ႏုတာ။
ေႏြရာသီ တေပါင္း တန္ခူး ျမိဳ႕ထဲရပ္ထဲသြားရင္ ဖိနပ္မစီး ထီးမေဆာင္းဘူး။
ဒီေလာက္ ၾကည္ၫိုစရာ ေကာင္းတာ။

ဒါေၾကာင့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အနီးေနမွ ေကာင္းတယ္ ဆိုးတယ္ဆိုတာ ပိုသိရတယ္။
ခဏတျဖဳတ္ ေတြ႕တာေတာ့ ဟန္လုပ္ေနလို႔ ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။
အၿမဲေနေတာ့ သိလာတာေပါ့။
ဘုန္းႀကီးတို႔ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္က သက္ေတာ္ တိုတယ္ ဆိုရမယ္။ (၇၅)ႏွစ္မွာ ပ်ံေတာ္မူသြားတယ္။

ဘုန္းႀကီးတို႔ ဆရာက ေ႐ႊက်င္ဂိုဏ္းႀကီးရဲ႕ ဒုတိယသာသနာပိုင္ ျဖစ္တယ္။
သက္ေတာ္ရွည္လွ်င္ သာသနာပိုင္ႀကီး ျဖစ္ရမွာ။
သူ႔ထက္ ႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က သာသနာပိုင္ႀကီးအျဖစ္ ရွိေနေတာ့ ဒုတိယသာသနာပိုင္ပဲ ျဖစ္ရတာ။
ဉာဏ္လဲ အင္မတန္ ေကာင္းတယ္။
ဝီရိယကလည္း ရွိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဘြဲ႕ေပးထားတာကိုက ‘ဦးဝါယာမ’တဲ့။
‘ဝါယာမ’ဆိုတာ လံု႔လဝီရိယကို ေခၚတာ။

အဘိဓာန္ဆိုတာ ဂါထာေပါင္း (၁,၀၀၀)ေက်ာ္ ရွိတယ္။
အဲဒါ စာသင္သားတုန္းက ညစာျပန္တဲ့ ေက်ာင္းက အိပ္တဲ့ေက်ာင္း အျပန္လမ္းမွာ ဓာတ္မီးတိုင္ဆိုတာ ရွိတယ္။
အဲဒီတုန္းက ဓာတ္မီးတိုင္ဆိုတာ ေရနံဆီမီးတိုင္ မွန္အိမ္နဲ႔ ထြန္းထားတာ။ ဒါကိုပဲ ဓာတ္မီးတိုင္လို႔ ေခၚတာ။
အဲဒီ မီးတိုင္နား ရပ္ၿပီး က်က္တာနဲ႔ ဂါထာ (၁,၀၀၀)ေက်ာ္ ရသြားတယ္။
အင္မတန္ ဉာဏ္ေကာင္းတယ္။
တစ္နာရီကို ဂါထာ (၃၀) ရတယ္။
ဘုန္းႀကီးက ေလွ်ာက္ဖူးတယ္။
က်က္ထားလို႔ ရထားတဲ့စာကို ဘယ္ေလာက္ထိ မေမ့ဘူးလဲဆိုေတာ့ မျပန္ဘဲထားလွ်င္ (၃)ႏွစ္ေတာ့ ခံတယ္တဲ့။
သိပ္ ဉာဏ္ေကာင္းတယ္။ ဝီရိယေကာင္းတယ္။
ၿပီးေတာ့ တပည့္ေတြအေပၚမွာ ေမတၱာက႐ုဏာ ရွိတယ္။
တပည့္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို လိုလားတယ္။

အဲဒီ ေက်းဇူးေတြ ေအာက္ေမ့ ေအာက္ေမ့ၿပီး ဆရာသမား ဆိုဆံုးမတာေတြ လိုက္နာလို႔ သာသနာေတာ္မွာ ဒီအေျခအေန ေရာက္လာတာ။

အဲဒါေၾကာင့္ မိဘရဲ႕ ဆိုဆံုးမတာေတြ၊ ဆရာသမားရဲ႕ ဆိုဆံုးမတာေတြကို ႐ို႐ိုေသေသ ေလးေလးစားစား လိုက္နာရင္ နားေထာင္ရင္ မင္းတို႔လဲ ႀကီးပြားမွာေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလား။
ဒီ အေျခအေနနဲ႔ မဟုတ္ေသးဘူး။ ကံဆိုတာ မသိႏိုင္ဘူး။ ကံထမ္းလာတာ မျမင္ႏိုင္ဘူး။ ကံဆိုတာ ျမင္ရတဲ့ ပစၥည္း မဟုတ္ဘူး။
သို႔ေပမယ့္ သူ႕အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ အက်ိဳးေပးလာမယ္။
ေအး .. ႀကီးလာလို႔ အက်ိဳးေပးလာလို႔ အခ်ိန္ေရာက္မွ အဲဒီေတာ့မွ မိဘေက်းဇူးကို ပိုသိလာလိမ့္မယ္။ ဆရာသမားေက်းဇူးကို ပိုသိလာလိမ့္မယ္။

ေအး ေအး ... အဲဒါ မွတ္သားထားၿပီး ၾကိဳးစားလိုက္နာေသာအားျဖင့္ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို က်င့္ၾကံပြားမ်ား အားထုတ္ႏိုင္ၾကေစကုန္သတည္း။

သာဓု .. သာဓု .. သာဓု။

-------------------------------------------------------------------------


“နထၳိ ေမ သရဏံ အညံ၊
ဗုေဒၶါ ေမ သရဏံ ဝရံ၊
ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ၊
စဇာမိ ဇီဝိတံ ဗုဒၶံ။

နတၳိ ေမ သရဏံ အညံ၊
ဓေမၼာ ေမ သရဏံ ဝရံ၊
ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ၊
စဇာမိ ဇီဝိတံ ဓမၼံ။

နတၳိ ေမ သရဏံ အညံ၊
သံေဃာ ေမ သရဏံ ဝရံ၊
သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ၊
စဇာမိ ဇီဝိတံ သံဃံ။

ေတသံ ေတေဇန နႆႏၲဳ၊
အႏၲရာယာ အေသသကာ၊
သီဃံ ပူေရႏၲဳ သကၤပၸါ၊
ဣစၧိတံ ပတၱိတံ သဒါ”


အနက္ (ပါဠိ-ျမန္မာ)

ေမ-ငါ့အား၊ အညံ-ဘုရားမွတပါး အျခားေသာ၊ သရဏံ-ကိုးကြယ္ရာသည္၊ နတၳိ-မရွိပါေပ။
ဗုေဒၶါ-ျမတ္စြာဘုရားသည္၊ ေမ-တပည့္ေတာ္၏၊ ဝရံ-ျမတ္ေသာ၊ သရဏံ-ကိုးကြယ္ရာ ျဖစ္ပါေပ၏။
ဗုဒၶံ-ျမတ္စြာဘုရားအား၊ သရဏံ-ကိုးကြယ္ရာဟူ၍၊ ဂစၧာမိ-ယံုၾကည္သိမွတ္ ဆည္းကပ္ပါ၏။
ဗုဒၶံ (ဗုဒၶႆ)-ျမတ္စြာဘုရားအား၊ ဇီဝိတံ-အသက္ကုိ၊ စဇာမိ-စြန္႔လႊတ္ေပးလႉပါ၏။

ေမ-ငါ့အား၊ အညံ-တရားမွတပါး အျခားေသာ၊ သရဏံ-ကိုးကြယ္ရာသည္၊ နတၳိ-မရွိပါေပ။
ဓေမၼာ-တရားေတာ္ျမတ္သည္၊ ေမ-တပည့္ေတာ္၏၊ ဝရံ-ျမတ္ေသာ၊ သရဏံ-ကိုးကြယ္ရာ ျဖစ္ပါေပ၏။
ဓမၼံ-တရားေတာ္ျမတ္အား၊ သရဏံ-ကိုးကြယ္ရာဟူ၍၊ ဂစၧာမိ-ယံုၾကည္သိမွတ္ ဆည္းကပ္ပါ၏။
ဓမၼံ (ဓမၼႆ)-တရားေတာ္ျမတ္အား၊ ဇီဝိတံ-အသက္ကုိ၊ စဇာမိ-စြန္႔လႊတ္ေပးလႉပါ၏။

ေမ-ငါ့အား၊ အညံ-သံဃာမွတပါး အျခားေသာ၊ သရဏံ-ကိုးကြယ္ရာသည္၊ နတၳိ-မရွိပါေပ။
သံေဃာ-သံဃာေတာ္ျမတ္သည္၊ ေမ-တပည့္ေတာ္၏၊ ဝရံ-ျမတ္ေသာ၊ သရဏံ-ကိုးကြယ္ရာ ျဖစ္ပါေပ၏။
သံဃံ-သံဃာေတာ္ျမတ္အား၊ သရဏံ-ကိုးကြယ္ရာဟူ၍၊ ဂစၧာမိ-ယံုၾကည္သိမွတ္ ဆည္းကပ္ပါ၏။
သံဃံ (သံဃႆ)-သံဃာေတာ္ျမတ္အား၊ ဇီဝိတံ-အသက္ကုိ၊ စဇာမိ-စြန္႔လႊတ္ေပးလႉပါ၏။

ေတသံ-ထို ဘုရား တရား သံဃာ ရတနာျမတ္သံုးပါးတို႔၏၊ ေတေဇန-တန္ခိုးေတေဇာ္ အာႏုေဘာ္ေတာ္ေၾကာင့္၊ အႏၲရာယာ-က်ေရာက္ဆဲ က်ေရာက္လတၱံ႕ျဖစ္ေသာ ေဘးအႏၲရာယ္ အားလံုးတို႔သည္၊ အေသသကာ-အႂကြင္းအက်န္ မရွိေသာအားျဖင့္၊ နႆႏၲဳ-ေပ်ာက္ပ်က္ၾကပါေစကုန္သတည္း။
သကၤပၸါ-ေကာင္းျမတ္ေသာ အၾကံအစည္ အားလံုးတို႔သည္၊ သီဃံ-လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္၊ ပူေရႏၲဳ-ၿပီးေျမာက္ ျပည့္စံုၾကပါေစကုန္သတည္း။
ဣစၧိတံ-အလိုရွိအပ္ေသာ၊ ပတၱိတံ-ေတာင့္တအပ္ေသာ လိုအင္ဆႏၵ ဆုျမတ္အေပါင္းတို႔သည္၊ သဒါ-အခါခပ္သိမ္း၊ သမိဇၥ်တု-ျပည့္စံုၾကပါေစသတည္း။

(ဘုန္းႀကီး ဦးအဘယာလကၤာရ အနက္ေပး၏။)