စိတ္၌ျဖစ္ေသာ တရား (၃)

… အတူတူျဖစ္ၾကတဲ့ နာမ္တရားေတြ။ အာ႐ုံတစ္ခုတည္း ယူေနၾကတဲ့ နာမ္တရားေတြထဲမွာ ဒါက စိတ္ပဲ၊ ဒါက ေစတသိက္ပဲ … ဖႆပဲ … ေဝဒနာပဲလို႔ ေျပာဖို႔ အင္မတန္ ခဲယဥ္းတာကို ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူသြားတယ္။ အဲဒီလို ေဟာၾကားေတာ္မူသြားတာကို အာ႐ုံျပဳၿပီးေတာ့ ဘုရားကို ပူေဇာ္ေသာအားျဖင့္လည္းပဲ အဘိဓမၼာကို ေလ့လာထိုက္တယ္။


ၿပီးေတာ့လည္း အဘိဓမၼာနားလည္ရင္ ဘုရားစာဖတ္ရတာ ပိုၿပီးေတာ့ နားလည္လိမ့္မယ္။ ပိုၿပီးေတာ့ ေလးေလးနက္နက္ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ အဘိဓမၼာမတတ္ဘဲ ဖတ္တာနဲ႔ အဘိဓမၼာတတ္ၿပီးမွ ဖတ္တာနဲ႔ ကြာတာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သိလာလိမ့္မယ္။

တစ္ခါ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ တရားထိုင္လာတဲ့အခါမွာ ေတြ႕တာ ၾကံဳလာတာေတြက်ေတာ့လည္း အဘိဓမၼာတတ္ထားရင္ ပိုၿပီးေတာ့ ေလးေလးနက္နက္ နားလည္တယ္၊ သိတယ္၊ အသိဉာဏ္ ပိုၿပီးေတာ့ ရွင္းတယ္။

ဒီ အဘိဓမၼာဗဟုသုတကို ကိုယ့္ေန႔စဥ္ ဘဝမွာလည္းပဲ သံုးသြားရမယ္။
အခု ကုသိုလ္ဆိုတာ ဘာ … အကုသိုလ္ဆိုတာ ဘာ … သိၿပီဆိုရင္ အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ရမွာေပါ့။ ကုသိုလ္ကို ျဖစ္ႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားၿပီး ဆည္းပူးရမွာေပါ့။

ေရွးတုန္းက အဘိဓမၼာမသင္ခဲ့စဥ္ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ဆိုတာ ေသခ်ာ မသိခဲ့ၾကဘူး။ သာမညေလာက္သာ သိတယ္ မဟုတ္လား။ တကယ့္တကယ္က်ေတာ့ မသိဘူး။

အဘိဓမၼာတတ္လာၿပီဆိုရင္ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ကို ခြဲခြဲျခားျခား တကယ္ သိလာတယ္။ သိလာရင္ သိတဲ့အလိုက္ (အကုသိုလ္ကို) ေရွာင္ႏိုင္တယ္။ (ကုသိုလ္ကို) ေဆာင္ႏိုင္တယ္။

ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူတဲ့ ဂါထာေလး ရွိတယ္။

“သဗၺပါပႆ အကရဏံ၊
ကုသလႆုပသမၸဒါ။
သစိတၱပရိေယာဒါပနံ၊
ဧတံ ဗုဒၶါန သာသနံ။” ဆိုတာ မဟုတ္လား။

“အလံုးစံုေသာ အကုသိုလ္ကို မျပဳျခင္း၊ ကုသိုလ္တရားတို႔ကို ျပည့္စံုေစျခင္း၊ စိတ္ကို ျဖဴစင္ေအာင္ ထားျခင္း။”

ဒါ … ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ … ျမတ္စြာဘုရားေတြရဲ႕ အဆံုးအမပဲ။

အဘိဓမၼာ မတတ္ရင္ အဲဒီ အဆံုးအမေလးေတာင္မွ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ျပည့္ျပည့္ဝဝ နားလည္မလဲ။
ဒါေၾကာင့္ အဘိဓမၼာတတ္ရတာ အလြန္ ေက်းဇူးမ်ားတယ္။

(အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ)


+++++


သမာဒါနဝိရတီ

‘သမာဒါန’ဆိုတာက ‘သံ’ရယ္၊ ‘အာ’ရယ္၊ ‘ဒါန’ရယ္ ေပါင္းထားတာ။
ေဆာက္တည္တယ္ … ယူတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ ထြက္တယ္။ သိကၡာပုဒ္ သီလယူထားတယ္၊ ဘုရားေရွ႕မွာ ယူတယ္၊ ဘုန္းႀကီးထံက ယူတယ္ … အဲဒီလိုမ်ိဳးကို ေခၚတယ္။

ဒကာတစ္ေယာက္ တစ္ေန႔ ေတာထဲ မသြားမီ ဘုန္းႀကီးဆီမွာ သီလယူတယ္။ ေတာထဲေရာက္ေတာ့ စပါးႀကီးေႁမြက ပတ္တာ ခံရတယ္။ သူ႔မွာလည္း ခုတ္ထစ္စရာ ဓားပါတယ္။ ပထမေတာ့ ေႁမြႀကီးကို ေခါင္းျဖတ္ၿပီး သတ္မယ္လို႔ လုပ္ေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူစဥ္းစားမိတယ္။ “ေၾသာ္ … မနက္က ဆရာေတာ္ထံမွာ သီလယူခဲ့တယ္။ သီလယူခဲ့ပါလ်က္နဲ႔ သီလကို ခ်ိဳးလို႔ မသင့္ေတာ္ဘူး။ ကိုင္း … ဒီေႁမြႀကီးပတ္လို႔ ေသခ်င္ေသေပေစေတာ့ … အေသသာခံမယ္။ ယူထားတဲ့ သိကၡာပုဒ္ကို မခ်ိဳးေတာ့ဘူး”ဆိုၿပီး ဓားႀကီးကို လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။

အဲဒီလို လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီးေရာ ေႁမြႀကီးကလည္း ရစ္ပတ္ထားတာကို ေျဖၿပီး တျခားထြက္သြားသတဲ့။

ဒီလို သိကၡာပုဒ္ယူထားၿပီးမွ ေရွာင္တာမ်ိဳးကို သမာဒါနဝိရတီလို႔ ေခၚတယ္။


သမုေစၧဒဝိရတီ

မဂ္ရတဲ့အခါ ျဖစ္တဲ့ ဝိရတီ ျဖစ္တယ္။

မဂ္နဲ႔ ကိေလသာေတြကို အႂကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္လိုက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ျဖစ္သြားတယ္။ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြမွာသာ ရတဲ့ ဝိရတီျဖစ္တယ္။

မွတ္သားစရာကေတာ့ သမၼာဝါစာ, သမၼာကမၼႏၲ, သမၼာအာဇီဝ ဆိုတဲ့ ဒီဝိရတီေစတသိက္ ၃-ပါးဟာ ေလာကီစိတ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္တဲ့အခါ တစ္ခုခုသာ တစ္ႀကိမ္တည္းမွာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
ဆိုပါေတာ့ … သတ္တာကို မသတ္ဘဲ ေရွာင္လိုက္ရင္ သမၼာကမၼႏၲပဲ ရွိမယ္၊ လိမ္ေျပာစရာကို လိမ္မေျပာဘဲ ေရွာင္လိုက္ရင္ သမၼာဝါစာပဲ ရွိမယ္၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ဒုစ႐ိုက္မွ ေရွာင္လိုက္ရင္ သမၼာအာဇီဝပဲ ျဖစ္မယ္။

ေလာကုတၱရာစိတ္နဲ႔အတူ ျဖစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ၃-ခုစလံုး တစ္ၿပိဳင္နက္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါ ေလာကုတၱရာစိတ္ရဲ႕ ဆန္းၾကယ္ပံုေပါ့။


အပၸမညာ

အပၸမညာဆိုတာ အတိုင္းအရွည္ မရွိေသာ သတၱဝါပညတ္ကို အာ႐ုံျပဳေသာ ေစတသိက္တဲ့။

အတိုင္းအရွည္ကို ပါဠိလို ‘အပမာန’လို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီလို အတိုင္းအရွည္ မရွိေသာ သတၱဝါပညတ္ကို အာ႐ုံျပဳတာေၾကာင့္ ဒီေစတသိက္ေတြကို အပၸမညာေစတသိက္လို႔ ေခၚတယ္။

အပၸမညာေစတသိက္ ၂-ခုက ‘က႐ုဏာ’နဲ႔ ‘မုဒိတာ’ ျဖစ္တယ္။


က႐ုဏာ

ဒုကၡိတ သတၱဝါပညတ္ကို အာ႐ုံျပဳ၍ သနားျခင္း သေဘာ။

ဒုကၡိတဆိုတာ ဆင္းရဲျခင္းသို႔ ေရာက္ေနေသာ သတၱဝါ၊ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သတၱဝါေပ့ါ။ အဲဒီ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သတၱဝါကို အာ႐ုံျပဳၿပီးေတာ့ သနားတဲ့ သေဘာေလးကို က႐ုဏာလို႔ ေခၚတယ္။

ဒီေနရာမွာ ‘သတၱဝါ’လို႔ ေျပာလုိက္တာေၾကာင့္ မရမတၳ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ပညတ္ျဖစ္သြားတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဒုကၡေရာက္ေနၿပီလို႔ ၾကားသိရရင္ သနားတဲ့စိတ္ ျဖစ္တတ္တယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါပဲ။

‘သနားတယ္’ဆိုတာ အဲဒီသတၱဝါ လက္ရွိ ခံစားေနရတဲ့ ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ေစလိုတဲ့ ေစတနာ၊ လြတ္ေျမာက္ေစလိုတဲ့ ဆႏၵကို ေခၚတယ္။

ပါဠိလို က႐ုဏာပို႔ “ဒုကၡာမုၪၥတု”၊ ဆင္းရဲမွ လြတ္ပါေစဆိုတာ ၾကားဖူးမွာေပါ့။

က႐ုဏာက ေသာဘနသာဓာရဏေစတသိက္၊ ေကာင္းတဲ့ ေစတသိက္ေတြနဲ႔သာ ယွဥ္တယ္။ မေကာင္းတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ မယွဥ္ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ သနားတာသာ ရွိရမယ္၊ သနားတာက ေက်ာ္ၿပီး စိတ္ဆင္းရဲမယ္ ေဒါမနႆျဖစ္မယ္ဆိုရင္ က႐ုဏာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဒီႏိုင္ငံမွာ က႐ုဏာက ေက်ာ္လြန္ၿပီးေတာ့ ေဒါမနႆထဲ ေရာက္ေနတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ တိရစၧာန္ေတြကို ဓာတ္ခြဲခန္း စမ္းသပ္ခန္းေတြမွာ စမ္းတဲ့အခါက်ေတာ့ မခံခ်င္ဘဲ ထေအာ္ၾက ဆူၾက … ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါ က႐ုဏာအစစ္ မဟုတ္ဘူး။ က႐ုဏာအတုပဲ။ က႐ုဏာရဲ႕ ရန္သူဟာ ေဒါမနႆပဲလို႔ ေျပာရတယ္။

က႐ုဏာဆိုတာ ေကာင္းတဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထား သက္သက္ပဲ။ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ေန ခံေနရတဲ့ သတၱဝါေတြကို ဆင္းရဲဒုကၡမွ လြတ္ေစခ်င္တယ္။ က႐ုဏာဆိုတာ ဒါပဲ။


မုဒိတာ

သုခိတသတၱဝါပညတ္ကို အာ႐ုံျပဳ၍ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း သေဘာ။

ေကာင္းစားေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကို ျမင္ရင္ ကိုယ္က ဝမ္းေျမာက္တယ္။ ဝမ္းေျမာက္တယ္ဆိုတာဟာ ဒီပုဂၢိဳလ္ ဒီအေျခအေနက မေလ်ာက်ပါေစနဲ႔ဆိုတဲ့ ဆႏၵ။ “ယထာလဒၶသမၸတၱိေတာ မာဝိဂစၧႏၲဳ”လို႔ ပါဠိမွာ ဆိုၾကတာ ရွိတယ္။

မုဒိတာက ဣႆာရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္။ ဣႆာက သူမ်ားေကာင္းစားတာကို မနာလိုဘူး။ မုဒိတာက သူမ်ား ေကာင္းစားတာကို ဝမ္းသာတယ္။

က႐ုဏာျဖစ္ဖို႔ လြယ္တယ္။ မုဒိတာျဖစ္ဖို႔ ခက္တယ္။

က႐ုဏာကို ဒုကၡိတသတၱဝါပညတ္သာမက ေကာင္းစားေနတဲ့သူ၊ ႐ိုး႐ိုးလူ၊ သတၱဝါတိုင္းကို ဒီဘဝထဲ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ဘဝ ဒုကၡဆင္းရဲ ေရာက္ႏိုင္တယ္၊ အိုျခင္း နာျခင္း ေသျခင္း ဆင္းရဲေတြကိုလည္း မလြဲမေသြ ခံၾကရမွာျဖစ္လို႔ က႐ုဏာပြားလို႔ ရတယ္။
ဒီမွာ အပၸမညာ ၂ ပါးသာ ျပၿပီး၊ ကမၼ႒ာန္းပိုင္းမွာ အပၸမညာ ၄ ပါးလို႔ ဆိုလိမ့္မယ္။ အေဒါသ (ေမတၱာ), က႐ုဏာ, မုဒိတာ, တၾတမဇၥ်တၱတာ (ဥေပကၡာ)။

အပၸမညာ ၄ ပါးနဲ႔ ျဗဟၼဝိဟာရ ၄ ပါး အတူတူပဲ။


အေမာဟ
သူက ပညိေႁႏၵ တစ္ခုတည္း ရွိတယ္။


ပညိေႁႏၵ

အာ႐ုံကို အမွန္အတိုင္း သိျခင္း သေဘာ။

ပညာ-သိတာ၊ ဣေႁႏၵ-အစိုးရျခင္း
ပညိေႁႏၵ - သိတဲ့ေနရာမွာ အစိုးတရလည္း ျဖစ္တယ္၊ ပညာလည္း ဟုတ္တယ္။
(အာ႐ုံကို အမွားသိတာကေတာ့ ဒိ႒ိလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေမာဟလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။)

ဒီမွာ ဆိုလိုတဲ့ ပညာက တကယ့္ကို ႐ုပ္နာမ္သေဘာကို ထိုးထြင္းသိတဲ့ ပညာကို ဆိုလိုတယ္။

အမွန္အတိုင္းဆို သင္ၾကားတဲ့ တတ္ေျမာက္တဲ့ ပညာေတြကို ပညာလို႔ မေခၚဘူး။ ‘ဗဟုသုတ’ ဒါမွမဟုတ္ ‘အတတ္’လို႔သာ ေခၚရမယ္။

ပါဠိေတာ္ေတြမွာ ပညာဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ႐ုပ္နာမ္သေဘာကို အမွန္အတိုင္း ထိုးထြင္း သိတာမ်ိဳး၊ သစၥာေလးပါးတရား, နိဗၺာန္ကို ထိုးထြင္းၿပီး သိတာမ်ိဳး အဓိပၸာယ္နဲ႔သာ အသံုးျပဳတယ္။

ဒီပညာေစတသိက္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အကုသိုလ္စိတ္နဲ႔ မယွဥ္ဘူး။ အဟိတ္စိတ္နဲ႔ မယွဥ္ဘူး။
ကာမာဝစရေသာဘနစိတ္ထဲမွာေတာင္ ဉာဏသမၸယုတ္နဲ႔သာ ယွဥ္တယ္။ ဉာဏဝိပၸယုတ္နဲ႔ မယွဥ္ဘူး။

ပညာကို ေမွာင္ေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ မီးထြန္းလိုက္လို႔ လင္းသြားတာနဲ႔ ဥပမာေပးတယ္။
ပညာေပၚလာမွ ႐ုပ္နာမ္ရဲ႕ သေဘာတရားကို ထင္ထင္လင္းလင္း သိသြားလို႔ ျဖစ္တယ္။

ပညိေႁႏၵကို ျပည့္ျပည့္ဝဝ ျဖစ္ဖို႔က တရားထိုင္ရမယ္။ စ,စခ်င္းေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ သမာဓိျဖစ္ၿပီးေနာက္ ပညာလာေတာ့တာပဲ။
ပညာကို အေမာဟလို႔လည္း ေခၚတယ္။ ဉာဏ္လို႔လည္း ေခၚတယ္။ အတူတူပဲ။

ကဲ … အားလံုးေပါင္းလိုက္ေတာ့ ေစတသိက္ ၅၂ ပါး ျဖစ္သြားၿပီ။ အညသမန္းေစတသိက္ ၁၃ ပါး၊ အကုသိုလ္ေစတသိက္ ၁၄ ပါး၊ ေသာဘနေစတသိက္ ၂၅ ပါး။

ပရမတၳတရားေတြကို ေလ့လာတဲ့အခါ တကယ့္ အေသးစိတ္ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ အဖက္ဖက္က နားလည္ေအာင္ ေလ့လာတဲ့အခါ ‘လကၡဏာ’(အမွတ္အသား၊ သေဘာလကၡဏာ)အားျဖင့္ နားလည္ရမယ္။ ‘ရသ’(အလုပ္လုပ္ပံု၊ အက်ိဳး)အားျဖင့္ နားလည္ရမယ္။ ‘ပစၥဳပ႒ာန္’(ေပၚလာတဲ့ ရင္မွာထင္လာတဲ့ အျခင္းအရာ)အားျဖင့္ နားလည္ရမယ္။ ‘ပဒ႒ာန္’(နီးေသာအေၾကာင္း)အားျဖင့္ နားလည္ရမယ္။ ဒီ ၄-မ်ိဳးနဲ႔ နားလည္ရမယ္။

ဒီ လကၡဏာ၊ ရသ ေျပာျပတဲ့ ေနရာမွာ မဟာစည္ဆရာေတာ္ေပးတဲ့ ရွင္းျပတဲ့ ဥပမာေလး သိပ္ေကာင္းတယ္။

…. ေယာဂီကေတာ့ ျမင္တာပဲ၊ သိလိုက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ လကၡဏာပဲ … ဒါဟာ ရသပဲလို႔ မသိလိုက္ဘူး။ ဘာနဲ႔ တူသလဲဆိုရင္ လွ်ပ္စီးလက္လိုက္တဲ့အခါ ၾကည့္ေနတဲ့သူဟာ လွ်ပ္စီးျမင္လိုက္သလားဆိုေတာ့ ျမင္တယ္။ လွ်ပ္စီးက ဘယ္လို လကၡဏာရွိသလဲ၊ ဘယ္လို အျခင္းအရာရွိသလဲ၊ လွ်ပ္စီးရဲ႕အေၾကာင္းဟာ ဘယ္လိုလဲ ေမးရင္ သူေျပာခ်င္မွ ေျပာတတ္မွာ။
နားလည္သူေတြကေတာ့ ေျပာလိမ့္မယ္။ လွ်ပ္စီးဆိုတာ ေတာက္ပတဲ့ လကၡဏာရွိတယ္ေပါ့၊ ဝင္းသြားတယ္၊ ဝင္းလက္သြားတာနဲ႔ အေမွာင္ကို ပယ္ေဖ်ာက္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥရွိတယ္။ သူ႕ရသက အေမွာင္ကို ပယ္ေဖ်ာက္ျခင္း။ အျခင္းအရာက ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ ဘာညာေပါ့။ နီးတဲ့အေၾကာင္းက ေလ, မိုး, အပူဓာတ္, အေအးဓာတ္ စသည္ေပါ့။ ….

အဲဒီလိုပဲ … တရားအားထုတ္တဲ့အခါ ျမင္ေတာ့ ျမင္ၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ္လို႔ တစ္ခါတေလ မသိလိုက္ဘူး။ တကယ္ တရားထိုင္ၿပီးေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး မွတ္လာၿပီဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီလိုျဖစ္ပါလား၊ ဒီလို အျခင္းအရာရွိပါလားလို႔ သိလာတယ္။

အဲဒီလို လကၡဏ၊ ရသ၊ ပစၥဳပ႒ာန္၊ ပဒ႒ာန္ ဒီ ၄-မ်ိဳးနဲ႔ နားလည္မွ ျပည့္ျပည့္ဝဝ နားလည္တယ္ ဆိုရတယ္။
ေကာင္းၿပီ … အခု ေစတသိက္ ၅၂ ပါးစလံုး ေလ့လာၿပီးၿပီ။ အဲဒီ ၅၂ ပါးမွာ ခပ္ဆင္ဆင္ တူရာေလးေတြ ေျပာရဦးမယ္။


ဝိတက္၊ ေစတနာ၊ မနသိကာရ

ဒီသံုးခုဟာ ဆင္ဆင္တူတယ္။ သို႔ေသာ္ သေဘာတရားခ်င္း လကၡဏာခ်င္း ကြဲတယ္။

ဝိတက္က ယွဥ္တရားေတြကို အာ႐ုံေပၚ တင္ေပးတယ္။
ေစတနာက တင္ေပးတဲ့ တရားေတြကို အာ႐ုံနဲ႔ တြဲကပ္ေနေအာင္ ဆက္စပ္ေပးတယ္။
မနသိကာရက အာ႐ုံဆီ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း သြားေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းေပးတယ္။


ေလာဘ၊ ဆႏၵ

ေလာဘ - လိုခ်င္မႈက ၿငိကပ္မႈ ေစးကပ္မႈ ပါတယ္။
ဆႏၵ - လိုခ်င္မႈက ၿငိကပ္မႈ အေစးမပါဘူး။


သညာ၊ ဝိညာဥ္၊ ပညာ

သညာ - အာ႐ုံကို မွတ္သိ႐ုံမွ်သာ ျဖစ္၏။ အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱဟု သိေအာင္ မစြမ္းႏိုင္။
ဝိညာဥ္ - အာ႐ုံကိုလည္း သိ၏။ အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ လကၡဏာသံုးပါးကိုလည္း ထိုးထြင္း သိ၏။ သို႔ေသာ အဆင့္ဆင့္တက္၍ အရိယာမဂ္ျဖစ္ရန္ မစြမ္းႏိုင္။
ပညာ - အာ႐ုံကိုလည္း သိ၏။ လကၡဏာသံုးပါး ထိုးထြင္း သိ၏။ အဆင့္ဆင့္တက္၍ အရိယာမဂ္ ျဖစ္၏။

က်မ္းဂန္၌ ဥပမာေပးသည္မွာ ေ႐ႊေငြရာျပတ္ပြဲမင္း၏ ပ်ဥ္ခ်ပ္စားပြဲခံု၌ တင္ထားေသာ ေငြအသျပာအစုကို ေရာင္းဝယ္ေရး၌ သညာသိႏွင့္တူသည့္ အသိဉာဏ္မျဖစ္ေသးေသာ သူငယ္တစ္ေယာက္သည္ ေငြအသျပာတို႔၏ တို, ရွည္, ဝန္းဝိုင္း ပံုပန္းသ႑ာန္မွ်သာ သိ၏။ ပိုက္ဆံအျဖစ္ သံုးရသည္ကိုမူ မသိ။

ဝိညာဥ္သိႏွင့္တူသည့္ ႐ြာသား ေယာက်္ားႀကီးတစ္ေယာက္မွာမူ ပုံပန္းသ႑ာန္ကိုလည္း သိ၏။ သံုးလို႔ရသည္ကိုလည္း သိ၏။ အသျပာ၏ ေငြအစစ္ ျဖစ္သည္ မျဖစ္သည္ကိုမူ မသိ။

ရာျပတ္ပြဲမင္းႏွင့္တူသည့္ ပညာသိကမူ အသျပာစု၏ ပံုသ႑ာန္၊ အသံုး၊ ဇစ္ျမစ္အစံု အကုန္သိ၏။


+++++

ေစတသိက္ ၅၂ ပါးတို႔အေၾကာင္း ေလ့လာၿပီးသြားၿပီျဖစ္ရာ စိတ္ယွဥ္ ေစတသိက္ယွဥ္တို႔ကို သၿဂႋဳဟ္လာ သမၸေယာဂနည္း၊ သဂၤဟနည္းႏွင့္ ဝိသုဒၶါ႐ုံဆရာေတာ္ႀကီး၏ မိႆကနည္းတို႔အနက္ သမၸေယာဂနည္းျဖင့္ စတင္ ေလ့လာၾကရ၏။

+++++

ညေန ၅ နာရီခြဲခန္႔တြင္ သင္တန္းၿပီး၍ နာရီဝက္ခန္႔ အနားယူခ်ိန္ ေပး၏။


ညေန ၆ နာရီတြင္ စိန္စည္ဆရာေတာ္က သမဏနတ္သားအေၾကာင္း တရားေတာ္ကို ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္သြားၿပီး ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္အစုစုတို႔ကို အမွ်ေပးေဝၾကေလသည္။

သာဓု … သာဓု … သာဓု။


+++++
ဆရာေတာ္အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ၏ sketch ကို ပန္းခ်ီဆရာ A. K. Moe ေရးဆြဲ ပူေဇာ္ ေက်းဇူးျပဳ၏။