သံသရာကူးေျမာက္ေရးတရားေတာ္ (၃) - မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး

မဇၥ်ိမပဋိပဒါလမ္းစဥ္

အဲဒါဟာ ဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ သိၿပီး က်င့္လာခဲ့တာပဲ။ အဲဒီလို သိလာတာကို ဓမၼစၾကာတရားမွာ ဒီလုိ ေဟာထားတယ္။

“မဇၥ်ိမပဋိပဒါဆိုတဲ့ အက်င့္လမ္း ငါေတြ႕လာၿပီ။
အဲဒီ မဇၥ်ိမပဋိပဒါအက်င့္ကို က်င့္ရင္ မ်က္စိလဲ ပြင့္တယ္။
အသိဉာဏ္လဲ ျဖစ္တယ္။
ကိေလသာလဲ ၿငိမ္းတယ္။
ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္လဲ သိတယ္။
ထိုးထြင္း၍လဲ သိတယ္။
နိဗၺာန္ကိုလဲ မ်က္ေမွာက္ျပဳတယ္” လို႔ ဒီလို ေဟာထားတယ္။


ဘုရားကိုယ္တိုင္ က်င့္သိခဲ့တဲ့ ဝိပႆနာတရား

အဲဒါဟာ တျခား မဟုတ္ဘူး။ ခုနက ေျပာတဲ့ ဥပါဒါနကၡႏၶာငါးပါးတို႔၏ အျဖစ္အပ်က္ကို ႐ႈတဲ့ ဝိပႆနာပဲ။

အခု ဒီမွာ ဘုန္းႀကီးတို႔ ၫႊန္ၾကားတဲ့အတိုင္း ေပၚလာသမွ် ႐ုပ္နာမ္ေတြကို ႐ႈေနတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။

စၿပီး ႐ႈခါစမွာေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ မသိေသးပါဘူး။
သမာဓိဉာဏ္ အားေကာင္းလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ႐ႈတိုင္း ႐ႈတိုင္းဟာ ဘယ္ဟာမွ တည္ၿမဲေနတာ မရွိဘူး။ အကုန္လံုး ေပၚလာၿပီး ေပ်ာက္သြား၊ ေပၚလာၿပီး ေပ်ာက္သြားနဲ႔ မၿမဲတဲ့ တရားခ်ည္းပဲဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ရတယ္။

အဲဒီလို ေတြ႕ရေအာင္လို႔ ေရွးဦးစြာ သမာဓိျဖစ္ေအာင္ ႐ႈရတယ္။
ျမင္တိုင္း ၾကားတိုင္း ေတြ႕တိုင္း သိတိုင္းေတြ အကုန္လံုး ႐ႈရမွာ။
အစမွာေတာ့ အကုန္လံုး လိုက္႐ႈေနရင္ သမာဓိျဖစ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ မျဖစ္ႏို္င္ေသးဘူး။


နည္းနည္းက စၿပီး ႐ႈ

ဒါေၾကာင့္ နည္းနည္းက စၿပီး ႐ႈဖို႔ရာ ဘုန္းႀကီးတို႔က ၫႊန္ၾကားထားတယ္။

ဝင္သက္ထြက္သက္ ႐ႉတိုင္း ႐ိႈက္တိုင္း ဝမ္းဗိုက္က ေတာင့္တင္း လႈပ္ရွားတဲ့ ဝါေယာဓာတ္က စၿပီးေတာ့ “ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္”လို႔ ႐ႈဖို႔ ဒီက စၿပီး ၫႊန္ျပထားပါတယ္။

ဒိျပင္ေနရာကလဲ ဒီလို နည္းနည္းက စၿပီး ႐ႈရင္ ရပါတယ္။
ဥပမာ ထိုင္ေနစဥ္မွာ တစ္ေနရာက ညာဘက္က ထိလိုက္၊ ဘယ္ဘက္က ထိလိုက္နဲ႔ အဲဒီ ထိတာကို ထိတယ္၊ ထိတယ္လို႔ ဒီလိုလဲ မွတ္ႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္လို႔ အဲဒါကေတာ့ ကိုယ္က ရပ္ခ်င္ရင္ ရပ္ထားလို႔ ရတယ္။ ျမန္ျမန္ ႐ႈခ်င္ရင္လဲ ရတယ္။ ျဖည္းျဖည္း ႐ႈခ်င္ရင္လဲ ရပါတယ္။ က်ိန္းမေသဘူး။ ေဟာဒီ ေဖာင္းတာ ပိန္တာကေတာ့ က်ိန္းေသတယ္။ ေဖာင္းတာ ဆံုးရင္ ပိန္တာပဲ။ ပိန္တာ ဆံုးရင္လဲ ေဖာင္းတာပဲ။ ကိုယ္က ရပ္ထားလို႔လဲ မရဘူး။ ေႏွးေအာင္လဲ လုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ျမန္ေအာင္လုပ္လို႔လဲ မျဖစ္ဘူး။ ေႏွးေအာင္ ျမန္ေအာင္ တမင္တကာလဲ လုပ္လို႔ မရဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူက သမာဓိျဖစ္လြယ္ပါတယ္။

႐ို႐ိုေသေသသာ ႐ႈ၊ ႐ုိ႐ိုေသေသ ႐ႈလို႔ရွိရင္ မၾကာခင္ သမာဓိျဖစ္လာတယ္။ သမာဓိျဖစ္ရင္ ဉာဏ္လဲ ျဖစ္တာပဲ။ သမာဓိကို မွီၿပီးေတာ့ အသိဉာဏ္ျဖစ္မွ ဝိပႆနာဉာဏ္အစစ္ ျဖစ္တာ။ စဥ္းစားဆင္ျခင္ၿပီး သိ႐ုံနဲ႔ကေတာ့ ဉာဏ္အစစ္ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါက သညာသိေတြ တဲ့။


သံသရာဟိုဘက္ကမ္း နိဗၺာန္နန္းသို႔

ျမတ္စြာဘုရားက အဲဒီလို ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေတြ႕သိၿပီးေတာ့မွ ဒီဥပါဒါနကၡႏၶာငါးပါးတို႔၏ အျဖစ္အပ်က္ကို သိေအာင္ ႐ႈရတယ္ဆိုတဲ့ ႐ႈပံု႐ႈနည္းကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ နည္းတို႔ျဖင့္ ေဟာထားပါတယ္။

သတိပ႒ာန္မွာဆိုရင္ ကာယာႏုပႆနာ၊ ေဝဒနာႏုပႆနာ၊ စိတၱာႏုပႆနာ၊ ဓမၼာႏုပႆနာလို႔ သတိပ႒ာန္ေလးပါးျဖင့္ ႐ႈပံုေတြ ေလးမ်ိဳး ေဟာထားတယ္။

အဲဒီလို ျမတ္စြာဘုရားက ကိုယ္တိုင္ သိၿပီးေတာ့ ေဟာထားတဲ့ တရားဟာ သမၼာဒကၡာတ - ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မွန္ကန္စြာ ေဟာထားတာပဲ။

ဘုန္းႀကီးတို႔ တရားအားထုတ္ၿပီး ကမၼ႒ာန္းဆရာေတြလဲ က်င့္ၿပီးမွ ကိုယ္တိုင္ သိၿပီးမွ ေဟာရတာ။

ကိုယ္တိုင္ မသိဘဲနဲ႔ စာေတြ႕နဲ႔ ေဟာလို႔ရွိရင္ အခ်ိဳးက်ဖို႔ရာ သိပ္မလြယ္ဘူး။
ေဟာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ကိုယ္တိုင္က်င့္မွ၊ က်င့္ဖူးတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ဖူးတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ စာေတြ႕မွ်နဲ႔ ေဟာလို႔ရွိရင္ သဘာဝက်က် မွန္မွန္ကန္ကန္ျဖစ္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ မလြယ္ပါဘူး။

ကိုယ္တိုင္က်င့္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ၿပီးေတာ့ ေဟာမွ အဲဒီလို ေဟာရင္ ေကာင္းစြာ ေဟာတာပဲ။

ဒါေၾကာင့္ သမၼာဒကၡာေတ - ေကာင္းမြန္စြာ ေဟာၾကား၍ ထားအပ္ေသာ
ဓေမၼ - တရားေတာ္၌
ဓမၼႏုပႆီေနာ - တရားေတာ္ကို အစဥ္ေလွ်ာက္၍ က်င့္သံုးၾကေလကုန္၏ တဲ့။

အဲဒီလို ေဟာထားတဲ့ တရားေတာ္ကို အစဥ္ေလွ်ာက္ၿပီး က်င့္ပါ။ တရားေတာ္အတိုင္း လိုက္နာၿပီး က်င့္ပါလို႔ ဆိုလိုတယ္။

ဓမၼစၾကာတရားေတာ္မွာ မဇၥ်ိမပဋိပဒါ ေခၚတဲ့ မဂၢင္ရွစ္ပါးတရား ပြားမ်ားရမယ္လို႔ ေဟာထားတာဟာ ျမင္တိုင္း ၾကားတိုင္း ဒြါရေျခာက္ပါးက ေပၚတိုင္း ေပၚတိုင္း ေပၚလာသမွ် ဥပါဒါနကၡႏၶာတို႔၏ အျဖစ္အပ်က္ကို ႐ႈၿပီး မဂၢင္ရွစ္ပါး ပြားမ်ားေစရမယ္လို႔ ေဟာထားတာပါပဲ။

အဲဒီအတိုင္း က်င့္ရမွာ။ သတိပ႒ာန္မွာဆိုရင္ ကိုယ္အမူအရာေတြ ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း၊ စိတ္အမူအရာ ျဖစ္တိုင္း၊ ေဝဒနာျဖစ္တုိင္း၊ သေဘာတရားေတြျဖစ္တိုင္း ႐ႈရမယ္လို႔ ေဟာထားတယ္။ အဲဒီအတိုင္း ႐ႈရမွာ။

အဲဒီနည္းလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ စာေပက်မ္းဂန္ေတြ ေလ့လာၿပီးေတာ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာကို သ႐ုပ္ခြဲ ဆင္ျခင္ၿပီး ႐ႈတာကေတာ့ ဘုရားေဟာေတာ္မူတဲ့ သုတၱန္တရားေတာ္နဲ႔အညီ လိုက္နာက်င့္တယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ဘူး။


ဝါဒအမွား သတိထားေရွာင္

အဲဒီလို မဟုတ္ဘဲနဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႕က အားထုတ္ဖို႔ မလိုဘူးဆိုၿပီး ေဟာေနတာေတြလဲ ရွိေသးတယ္။

ဒီဆိပ္ခြန္႐ြာမွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးတို႔ အခံရွိေနလို႔ ေတာ္တာ။ တရားမွန္ လုပ္ငန္းမွန္က ဒီမွာ ရွိေနေတာ့ မဟုတ္တယုတ္တရားေတြ ဒီမွာ မဝင္လာႏိုင္ဘူး။ ဒါ … အင္မတန္ကို ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမွာ။

အဲဒီလို တရားမွန္ မရွိတဲ့ေနရာေတြမွာ မဟုတ္တယုတ္တရားေတြက ခုေန ေတာ္ေတာ္ ျပန္႔ေနတယ္။

တရားအားထုတ္ဖို႔ မလိုဘူး၊ စိတ္ကေလး စိတ္အတိုင္းထား၊ ၿပီးတာပဲလုိ႔ဆိုေတာ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြလဲ ဘာမွ မျပဳၾကဘူး။
ကုသိုလ္ေတြလဲ ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္စီးကုန္တယ္။ တရားလဲ တိုးတက္ဖို႔ရာ ဘာမွ မရွိဘူး။ တရားမွန္လဲ မဟုတ္ဘူး။ အင္မတန္ သနားစရာ ေကာင္းပါတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးတို႔က တရားေဟာရင္း ေဟာရင္းလဲ အဲဒီလို တရားမွားေတြ ေဖာ္ျပရတယ္။

ဟိုပုဂၢိဳလ္ေတြ အက်ိဳးယုတ္ေအာင္လို႔ ဒီလို ရည္႐ြယ္ခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ တရားမွားေတြကို ယံုၾကည္ၿပီးေတာ့ မွားကုန္မွာ စိုးလို႔ အကုသိုလ္ပြားကုန္မွာ စိုးလို႔ အဲဒီလို အမွားေတြ ေဖာ္ျပရတယ္။


သတိပ႒ာန္ တရားမွန္

ေဟာဒီ ဆိပ္ခြန္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အင္မတန္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ။

သတိပ႒ာနသုတ္ဆိုတာ အင္မတန္ ခိုင္မာတာပဲ။ ဒီေလာက္ ခိုင္မာတဲ့ တရား ဘယ္ရွိမတုန္း။

ဧကာယေနာ အယံ ဘိကၡေဝ မေဂၢါ၊

ဘိကၡေဝ - ရဟန္းတို႔
အယံ မေဂၢါ - ဤသတိပ႒ာန္ေလးပါးတည္းဟူေသာ ခရီးသည္
ဧကာယေနာ - တစ္ခုတည္းေသာ လမ္းေပတည္း၊ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ ခရီးေပတည္း တဲ့။
သတိပ႒ာန္ဆိုတာ တစ္ခုတည္းေသာ ခရီး၊ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္း၊ တစ္လမ္းတည္းပဲ။ တစ္ေၾကာင္းတည္းပဲ။

ဘယ္သြားတဲ့ လမ္းတုန္းဆိုရင္ -

သတၱာနံ ဝိသုဒၶိယာ - သတၱဝါေတြမွာ ကိေလသာေတြ စင္ၾကယ္ဖို႔ရာပဲ။ ဒီလမ္းပဲ။

ေသာက ပရိေဒဝါနံ သမတိကၠမာယ - စိုးရိမ္ပူေဆြး ငိုေႂကြးျခင္းေတြကို ေက်ာ္လြန္ဖို႔ရာလဲ ဒီလမ္းပဲ။

ဒုကၡေဒါမနႆာနံ အတၳဂၤမာယ - ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းဖို႔ရာ ဒီလမ္းပဲ လို႔ ေဟာထားပါတယ္။

အဲဒါေတြလဲ အေသးစိတ္ ေဟာျပရင္ေတာ့ အင္မတန္ ေကာင္းတာပါပဲ။

ဘုန္းႀကီးက အခုေတာ့ အခ်ိန္ မၾကာေစခ်င္လို႔ မေဟာေသးပါဘူး။ တိုတိုပဲ ေဟာပါတယ္။

ဉာယႆ - အရိယမဂ္ဉာဏ္ကို
အဓိဂမာယ - ရရန္အလို႔ငွာ
နိဗၺာနႆ သစၧိကိရိယာယ - နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳရန္အလို႔ငွာ
ဧကာယေနာမေဂၢါ - တစ္ခုတည္းေသာ လမ္း၊ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ ခရီးေပတည္း။

(သာဓု … သာဓု … သာဓု)

အရိယာမဂ္ရဖို႔ နိဗၺာန္မ်က္ေမွာက္ျပဳဖို႔လဲ ဒီတစ္လမ္းထဲပဲ ရွိတယ္။

အရိယာမဂ္ရရင္ ဖိုလ္လဲရတာပါပဲ။ မဂ္အေၾကာင္းတရားကို သိရင္ ဖိုလ္အက်ိဳးတရားလဲ ေပၚလာတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မဂ္ရတယ္ဆိုရင္ ဖိုလ္လဲ ရတာပဲ။ ဗမာစကားကေတာ့ မဂ္ဖိုလ္ရတယ္လို႔ ဖိုလ္ပါ တစ္ေပါင္းတည္း ေျပာမွ ေပၚလြင္တယ္။

ၾသကာသနဲ႔ ဘုရားရွိခိုးတဲ့အခါလဲ “မဂ္ဉာဏ္ ဖိုလ္ဉာဏ္ နိဗၺာန္ကို လ်င္ျမန္စြာ ရပါလို၏။ မဂ္ခ်မ္းသာ ဖိုလ္ခ်မ္းသာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ရပါလို၏” လို႔ ဒီလို ဆုေတာင္းၾကတယ္။

အဲဒီေတာ့ မဂ္နဲ႔ ဖိုလ္က တြဲလ်က္ပဲ။ မဂ္ရရင္ ဖိုလ္လဲ ရတာပဲ။ တြဲလ်က္ဆိုမွ ပိုၿပီး ေပၚလြင္တယ္။

နိဗၺာန္ဆိုတဲ့ နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႔ရာလဲ ဒီလမ္းပဲ။ နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႔ရာ သတိပ႒ာန္လမ္းတစ္ခုတည္း ရွိတယ္ဆိုေတာ့ နိဗၺာန္ေရာက္ခ်င္လို႔ရွိရင္ ဘယ္လမ္းက သြားမလဲလို႔ ေမးရင္ ဘယ့္ႏွယ္ ေျပာမတုန္း?
(သတိပ႒ာန္လမ္းက သြားမယ္လို႔ ေျပာမွာပါ ဘုရား)

ဆိပ္ခြန္မွ ေ႐ႊဘိုဆီ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ သြားမယ္ဆိုရင္ ဒီမွာ လမ္းရွိတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီတစ္လမ္းပဲ ရွိတာပဲ။ ကားနဲ႔ သြားမယ္ဆိုရင္ ဒိျပင္လမ္းက သြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒီလမ္းကပဲ သြားရမွာ။ ဒိျပင္လမ္းက သြားရင္ မေရာက္ဘဲ ေနမွာေပါ့။
အေရွ႕ဘက္၌ ရွိရာ အေရွ႕ဘက္က မသြားဘဲနဲ႔ အေနာက္ဘက္က သြားရင္ လြဲမွာေပါ့။ ေတာင္ဘက္သြားလဲ လြဲမွာပဲ။ ေျမာက္ဘက္သြားလဲ လြဲမွာပဲ။ အေရွ႕ဘက္လမ္းအတိုင္း တည့္တည့္မတ္မတ္ သြားမွ ….. အဲဒီလိုပဲ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကို ရဖို႔ရာ ဒီသတိပ႒ာန္လမ္းတစ္ခုထဲ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ဒီလမ္းကပဲ သြားရလိမ့္မယ္။ အဲဒါကို ဘုန္းႀကီးက ေဆာင္ပုဒ္ကေလး အတိုခ်ဳပ္ လုပ္ထားရတယ္။

“နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္၊ ရေရာက္လို
သတိပ႒ာန္လမ္းကို လိုက္ရမယ္” တဲ့။

နိဗၺာန္ မဂ္ဖိုလ္ ေရာက္ရခ်င္လို႔ရွိရင္ သတိပ႒ာန္လမ္းစဥ္နဲ႔ လိုက္ၿပီး က်င့္ရမယ္။ ဒီတစ္လမ္းတည္း ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ဒီလို မက်င့္ရင္ ေရာက္ႏိုင္ပါ့မလား။
(မေရာက္ႏိုင္ပါ ဘုရား)

မဂ္ဖိုလ္လဲ မေရာက္ႏိုင္ဘူး။ နိဗၺာန္လဲ မေရာက္ႏိုင္ဘူး။ ဒီလမ္းက သြားမွ ေရာက္မွာ။ ကိုင္း အဲဒီ ေဆာင္ပုဒ္ကို ဆိုၾကရမယ္။

“နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္ ရေရာက္လို
သတိပ႒ာန္လမ္းကို လိုက္ရမယ္”

နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္ ရခ်င္လို႔ ေရာက္ခ်င္လို႔ ရွိရင္ သတိပ႒ာန္လမ္းစဥ္ကို လိုက္ရမယ္။ ဒီတစ္လမ္းပဲ ရွိေတာ့ ဒီလမ္းက တစ္ခါတည္း လိုက္သြားမွ၊ ဒီလမ္းအတိုင္း က်င့္မွ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ ရမယ္။
အဲဒါကို ဒီလို ေဟာတယ္။

ဓေမၼ - ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူအပ္ေသာ တရားေတာ္၌
ဓမၼာႏု ဝတၱိေနာ - တရားေတာ္ကို အစဥ္ေလွ်ာက္၍ က်င့္သံုးၾကေလကုန္၏။


သတိပ႒ာန္ေလးပါး ႐ႈပြားနည္း

သတိပ႒ာန္မွာ ေဟာထားတဲ့အတိုင္း ကိုယ္အမူအရာ ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း ႐ႈရမယ္။
ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း ႐ႈဆို ….. ျဖစ္ေနတုန္း ႐ႈရမွာ။

ဂစၧေႏၲာဝါ - သြားသည္ရွိေသာ္
ဂစၧာမီတိ - သြားသည္ဟူ၍
ပဇာနာတိ - သိ၏။

ေန႔လယ္တုန္းက ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက တရားနာ ပရိတ္သတ္ေတြလဲ အဆိုခိုင္းၿပီးေတာ့ ေဟာသြားတယ္။ အဲဒါ သြားေနတုန္း သြားေနဆဲကို သိရမွာ။ အဲဒါကို သြားတုန္း ႐ႈရမွာပဲ။ ထို႔အတူပဲ ရပ္တုန္း၊ ထိုင္တုန္း၊ ေလ်ာင္းတုန္း၊ ေကြးတုန္း၊ ဆန္႔တုန္း ကုိယ္အမူအရာေတြ ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း၊ စိတ္အမူအရာေတြ ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း၊ ေဝဒနာေတြ ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း၊ သေဘာတရားေတြ ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း ႐ႈရတယ္။

သေဘာတရားဆိုတာ ျမင္မႈ ၾကားမႈေတြလဲ ပါတယ္။ ျမင္ဆဲ ၾကားဆဲ နံဆဲ စားဆဲ သိဆဲမွာ ျမင္ၿပီးၿပီးခ်င္း၊ ၾကားၿပီးၿပီးခ်င္း၊ နံၿပီး စားၿပီး ထိၿပီး သိၿပီး ခ်က္ခ်င္း ခ်က္ခ်င္း ႐ႈရမွာ။ အဲဒါကို ႐ႈဖို႔ရာပါပဲ။ အဲဒါ သတိပ႒ာန္လမ္းတဲ့။

ဓမၼစၾကာမွာ ေဟာထားတဲ့ မဇၥ်ိမပဋိပဒါဆိုတာ မဂၢင္ရွစ္ပါးပဲ။ ဒီသတိပ႒ာန္လမ္းပဲ။ အတူတူပါပဲ။ ဒီလို ႐ႈရတာပါပဲ။ ဒီလို ႐ႈလို႔ သမာဓိဉာဏ္အား ေကာင္းလာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူ႕အခိုက္အတန္႔နဲ႔သူ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ -

သမၼာဒကၡာေတာ - ေကာင္းမြန္စြာ ေဟာၾကား၍ ထားအပ္ေသာ
ဓေမၼ - တရားေတာ္၌
ဓမၼာႏု ဝတၱိေနာ - တရားေတာ္ကို အစဥ္ေလွ်ာက္၍ က်င့္သံုးၾကေလကုန္၏။

အဲဒီလို က်င့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြမွ နိဗၺာန္ကို ေရာက္ႏိုင္တာ။ အဲဒါကိုလဲ ဘုန္းႀကီးက ေဆာင္ပုဒ္ကေလး စီထားတယ္။

“ဘုရားေဟာထား၊ ျမတ္တရား
လိုက္စားက်င့္ၾကသူေတြသာ” တဲ့ … ဆိုရမယ္။

“ဘုရားေဟာထား၊ ျမတ္တရား၊ လိုက္စားက်င့္ၾကသူေတြသာ”

ဘုရားေဟာတဲ့ တရားေတာ္အတိုင္း လိုက္နာၿပီး က်င့္သံုးၾကသူေတြ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ေတြသာ ဟိုဘက္ကမ္း ေရာက္မယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။

ေတဇနာ - ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ တရားေတာ္ကို အစဥ္ေလွ်ာက္၍ က်င့္သံုးၾကေသာ ထိုပုဂၢိဳလ္တို႔သည္
ပါရံ - အိုျခင္း နာျခင္း ေသျခင္း အစရွိေသာ ဆင္းရဲခပ္သိမ္းတို႔၏ ၿငိမ္းရာျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္တည္းဟူေသာ ဟိုဘက္ကမ္းသို႔
ဧႆႏၲိ - မေကြ႕မေကာက္ ဆိုက္ေရာက္ၾကေပကုန္လတၱံ႕။

အဲဒီလို က်င့္ၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြမွသာလွ်င္ ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္မွာ … ဆင္းရဲခပ္သိမ္းၿငိမ္းတဲ့ နိဗၺာန္ေရာက္မွာတဲ့။

အဲဒီနိဗၺာန္ေရာက္ဖို႔ရာကလဲ ေသမင္း၏ နယ္ပယ္ျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ သံသရာႀကီးကို ေက်ာ္လြန္ႏိုင္မွ၊ အဲဒီလို ေက်ာ္လြန္ဖို႔ရာကလဲ မလြယ္ဘူး။
ဒါကလဲ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာေဖာ္ျပထားတယ္။

ေသမင္း၏ နယ္ပယ္ျဖစ္တဲ့
သုဒုတၱရံ - ေက်ာ္လြန္ျခင္းငွာ ခဲယဥ္းလွစြာေသာ
မစၥဳေဓယ်ံ - ေသမင္း၏ နယ္ပယ္ကို
ဥတၱရိတြာ - ေက်ာ္လြန္၍
ပါရံ - ဆင္းရဲခပ္သိမ္း ၿငိမ္းရာျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္တည္းဟူေသာ ဟိုဘက္ကမ္းသို႔
ဧႆႏၲိ - မေကြ႕မေကာက္ ဆိုက္ေရာက္ၾကကုန္လတၱံ႕။
ေသမင္း၏ နယ္ပယ္ကို ေက်ာ္ဖို႔ရာက မလြယ္ဘူးတဲ့။

ေသမင္းနယ္ပယ္ေက်ာ္တယ္ဆိုတာ အရိယာမဂ္ဖိုလ္ရမွ … ေနာက္ဆံုး အရဟတၱမဂ္ဖိုလ္ ရမွပဲ။

အဲဒီလို အရိယာမဂ္ဖိုလ္ အရဟတၱဖိုလ္ ရဖို႔ရာ သာသနာပမွာဆိုရင္ နည္းလမ္းေတာင္ မရွိဘူး။ ပေစၥကဗုဒၶါေတြ အနည္းငယ္ေလာက္သာ ရွိတယ္။

သာသနာတြင္းမွာလဲ နည္းလမ္းမွန္နဲ႔ က်က်နန က်င့္မွ ျပည့္ျပည့္စံုစံု က်င့္မွ …. ျပည့္ျပည့္စံုစံု မက်င့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဆိုရင္ နိဗၺာန္ေရာက္ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ဘူးတဲ့။

နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႔ရာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာထားတဲ့အတိုင္း အခ်ိဳးတက် ျပည့္ျပည့္စံုစံု တင္းတင္းရင္းရင္း က်င့္မွ ေသမင္းနယ္ပယ္ ေက်ာ္လြန္တာတဲ့။


ေသမင္းနယ္ပယ္ဆိုတာ

ေသမင္းနယ္ပယ္ဆိုတာ အင္မတန္ ဆိုးဝါးတယ္။
ေသမင္းနယ္ပယ္ဆိုတာ တျခား မဟုတ္ဘူး။ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာေတြ မျပတ္ ျဖစ္ေနတဲ့ သံသရာကို ေျပာတာပဲ။

ပဋိသေႏၶက စၿပီးေတာ့ ႐ုပ္နာမ္ေတြ မျပတ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေသျပန္ၿပီ။ ေသၿပီးေတာ့လဲ ေသခါနီးက စြဲလမ္းခဲ့တဲ့ အာ႐ုံကေလး စြဲၿပီးေတာ့ ဘဝသစ္ ျဖစ္သြားျပန္တယ္။ အဲဒီမွာလဲ အိုနာေသျပန္ၿပီ။ ေသၿပီးလဲ ဘဝအသစ္ျဖစ္ … ေသၿပီးလဲ ဘဝအသစ္ျဖစ္နဲ႔ ဒီလို အစဥ္ဆက္ၿပီးေတာ့ သြားေနတာ။

အဲဒီလို သြားေနတဲ့ သံသရာလို႔လဲ ဆိုရတဲ့ ႐ုပ္နာမ္အစဥ္မွာ ေသျခင္းကေတာ့ ေနာက္ဆံုးသတ္ပဲ။ ႐ုပ္နာမ္အစဥ္က သူ႔နယ္ပယ္ပဲ။ ဒီ႐ုပ္နာမ္အစဥ္ေတြ ရွိလို႔ ေသရတာ။ ႐ုပ္နာမ္အစဥ္ေတြ မရွိရင္ မေသႏိုင္ဘူး။

႐ုပ္နာမ္ေတြ မရွိဘဲနဲ႔ ဘယ္ေသမလဲ။ ႐ုပ္နာမ္မရွိရင္ မေသႏိုင္ဘူး။ ႐ုပ္နာမ္အထည္ကိုယ္ေတြ ရွိေနလို႔ ေသရတာပဲ။
အဲဒီ ႐ုပ္နာမ္အထည္ကိုယ္ေတြ ႐ုပ္နာမ္အစဥ္ေတြ မျပတ္ ျဖစ္ေနတဲ့ သံသရာဟာ ေသမင္းရဲ႕ နယ္ပယ္ပဲ။

သူ႔နယ္ပယ္ထဲေနရင္ သူ႕ၾသဇာအတုိင္း လိုက္နာရမွာမို႔ တစ္ေန႔က်ရင္ ေသရမွာခ်ည္းပဲ။
မေသခင္ ဘယ့္ႏွယ္မွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီ ေသမင္းရဲ႕ နယ္ပယ္ ေက်ာ္လြန္ဖို႔ရာကလဲ ခဲယဥ္းပါတယ္။


တရားက်င့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေသနယ္ကို လြန္သြားၾကတယ္

အဲဒီလို ေက်ာ္လြန္ဖို႔ရာ ခဲယဥ္းတဲ့ ေသမင္းရဲ႕ နယ္ပယ္ကို ျမတ္စြာဘုရားတရားေတာ္အတိုင္း လိုက္နာၿပီးေတာ့ က်င့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ ေက်ာ္လြန္သြားၾကတယ္။ ဘုရားတပည့္ေတြေပါ့။

ဘုရားအဆံုးအမကို လိုက္နာၿပီးေတာ့ က်င့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြသာ မဂ္ေလးပါး ဖိုလ္ေလးပါး ေရာက္ၿပီး ကိေလသာ ကင္းၿငိမ္းလို႔ရွိရင္ ေသခါနီးက်ေတာ့လဲ ဘာမွ မစြဲလမ္းေတာ့ဘူး။ မစြဲလမ္းေတာ့ ဘဝသစ္ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာေတြ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မျဖစ္ေတာ့ မအိုရ မနာရ မေသရဘူး။ ဆင္းရဲခပ္သိမ္း ၿငိမ္းတယ္။ ဒါကို ေျပာပါတယ္။

ေယဇနာ - အၾကင္ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္
သမၼာဒကၡာေတ - ေကာင္းစြာ ေဟာအပ္ေသာ
ဓေမၼ - တရားေတာ္၌
ဓမၼာႏုဝတၱိေနာ - တရားေတာ္ကို အစဥ္ေလွ်ာက္၍ က်င့္သံုးၾကေလကုန္၏။

ေတဇနာ - ထိုျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားတဲ့ တရားေတာ္ကို လိုက္နာ က်င့္သံုးၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္
သုဒုတၱရံ - ေက်ာ္လြန္ျခင္းငွာ ခဲယဥ္းလွစြာေသာ
မစၥဳေဓယ်ံ - ေသမင္း၏ နယ္ပယ္ျဖစ္ေသာ ႐ုပ္နာမ္အစဥ္ သံသရာကို
ဥတၱရိတြာ - ေက်ာ္လြန္၍
ပါရံ - နိဗၺာန္တည္းဟူေသာ ဟိုဘက္ကမ္းသို႔
ဧႆႏၲိ - မေကြ႕မေကာက္ ဆိုက္ေရာက္ၾကပါလိမ့္မည္ တဲ့။

ဘုန္းႀကီးက ေဆာင္ပုဒ္ကေလး စီထားတယ္။

ခုနကဟာနဲ႔ တြဲၿပီးေတာ့ ဆိုလိုက္မွ ပိုၿပီးေတာ့ ရွင္းမယ္။

၁။ “ဘုရားေဟာထား၊ ျမတ္တရား၊ လိုက္စားက်င့္သူေတြသာ။
၂။ ေသနယ္ဆိုးဝါး၊ ဤကမ္းအား၊ ေက်ာ္သြား ဟိုကမ္း ေရာက္ၾကမွာ” တဲ့။

ေသနယ္ဆိုတာ အင္မတန္ ဆိုးဝါးတဲ့ သံသရာ ဝဋ္ဆင္းရဲေတြပဲ။ အဲဒီ သံသရာ ဝဋ္ဆင္းရဲေတြဟာ ဒီဘက္ကမ္းပဲ။
ေသနယ္ဆိုးဝါး ဤကမ္းအား … အဲဒီကမ္းကို လို႔ ဆိုလို႔ရမွာပါပဲ။

သို႔ေသာ္လဲ ဗမာလကၤာအစပ္က “အား”နဲ႔ပဲ ရတယ္။
“ေသနယ္ဆိုးဝါး၊ ဤကမ္းအား၊ ေက်ာ္သြား ဟိုကမ္းေရာက္ၾကမွာ”။

ကိုင္း … ပထမအပိုဒ္ကေလးက စၿပီး ဆိုရမယ္။

တရားေဆာင္ပုဒ္

၁။ ဘုရားေဟာထား၊ ျမတ္တရား၊ လိုက္စား က်င့္ၾကသူေတြသာ။
၂။ ေသနယ္ဆိုးဝါး၊ ဤကမ္းအား၊ ေက်ာ္သြား ဟိုကမ္းေရာက္ၾကမွာ။

အဲ … အခု တရားနာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထားေတာ္မူတဲ့ တရားေတာ္ေတြကို လိုက္နာၿပီးေတာ့ က်င့္ၾကတာပဲ။
တရားေတာ္ကို ႐ို႐ိုေသေသ နာၾက။ နာၿပီးေတာ့ က်င့္လဲ က်င့္ၾက။

မ်ားေသာအားျဖင့္ တရားနာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက တရားအားထုတ္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္ေတြပဲ မ်ားပါတယ္။ ေနာင္လဲ အားထုတ္ဖို႔ရာ လိုလားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြပဲ။
ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္း လာၿပီး အားထုတ္ႏိုင္ရင္ ေက်ာင္းလာၿပီး အားထုတ္ေပါ့။

ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းရွိေနတာ အင္မတန္ ေနရာက်တယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္း မရွိလို႔ တရားအားထုတ္ခ်င္ေပမယ့္ မထုတ္ရဘူး။ ဆရာမရွိ ဘာမရွိနဲ႔ … သနားစရာပါပဲ။


နိဗၺာန္ေရာက္ေရး အားေပးေနၾကတယ္

ဒီမွာေတာ့ အင္မတန္ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဌာနကလဲ ရွိေနတယ္။ ဒီဌာနမွာ တရားအားထုတ္ႏိုင္ေအာင္လို႔ စပ္ဆိုင္ရာ ပုဂၢိဳလ္ေတြကလဲ အကူအညီေတြ ေပးေနၾကတယ္။ ကမၼ႒ာန္းဆရာကလဲ ေဟာေျပာ ျပသေနတယ္။
အင္မတန္ အဆင္ေျပပါတယ္။

တရားေတြ အားထုတ္ၾကတာ အိုျခင္း နာျခင္း ေသျခင္း ကင္းရာျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႔ရာပဲ။
အဲဒါ ဘုန္းႀကီးမ်ားကလဲ တစ္ခါ တစ္ခါ လာၿပီးေတာ့ အကူအညီေပးရတယ္။ အားေပးရတယ္။

ေဟာ … အခု နာရီက ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီ။ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ အမ်ားဆံုး ေဟာေတာ့မယ္လို႔ ရည္႐ြယ္ထားတာ အခု မိနစ္ ငါးဆယ္ေလာက္ ရွိသြားၿပီ။ ငါးဆယ္ေတာင္ ေက်ာ္သြားၿပီလို႔ ထင္တယ္။ တစ္နာရီျပည့္ခါနီး ေရာက္သြားတယ္။ ဘုန္းႀကီးအတြက္ ဒီတင္ ရပ္ဦးမွ ေတာ္မွာပဲ။ ေနာက္ပိုင္းက သလႅာဝတီ ဦးသူရိယက ဆက္ေဟာပါလိမ့္ဦးမယ္။ ႐ို႐ုိေသေသ နာၾကေပေတာ့။


နိဂံုးဆုေပး

အခု ေဟာျပတဲ့ တရားေတာ္အတုိင္း ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ တရားေတာ္ေတြကို ႐ို႐ိုေသေသ … အဲဒီ တရားေတာ္နဲ႔အညီ လိုက္နာၿပီးေတာ့ က်င့္ၾကံရမယ္။

က်င့္ပံုက သတိပ႒ာန္ေဒသနာေတာ္မွာ တိုက္႐ိုက္ ရွိတယ္။
အဲဒီအတိုင္း က်င့္ဖို႔ရာ ဘုန္းႀကီးတို႔ကလဲ ေဟာထားေတာ့ ဒီမွာ သိၿပီးသားေတြပါပဲ။ ထပ္ၿပီးေတာ့ ေဟာတာကေတာ့ အားေပးတဲ့အေနနဲ႔ ေဟာရတာ။

ဒီအတိုင္း က်င့္လို႔ရွိရင္ ….. ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာေတြ မျပတ္ျဖစ္ၿပီး ေသ,ေသေနၾကရတဲ့ ေသမင္းနယ္ပယ္က ဆိုးဝါးတယ္။ အဲဒီ ဆိုးဝါးတဲ့ ေသမင္းရဲ႕ နယ္ပယ္ဆိုတာ ဒီဘက္ကမ္းပဲ။ ေသမင္းနယ္ပယ္မွ လြတ္တဲ့ အိုျခင္း နာျခင္း ေသျခင္း ကင္းတဲ့ နိဗၺာန္ဟာ ဟိုဘက္ကမ္းပဲ တဲ့။

ဒါေၾကာင့္ ေသနယ္ဆိုးဝါး ဤကမ္းပါးကို ေက်ာ္လြန္ၿပီးေတာ့ အိုျခင္း နာျခင္း ေသျခင္း ကင္းတဲ့ … ဆင္းရဲခပ္သိမ္း ၿငိမ္းတဲ့ နိဗၺာန္ကို ေရာက္ၾကလိမ့္မယ္။

တရားက်င့္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ေရာက္တန္သေလာက္ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ေနာက္ဆက္ၿပီးေတာ့ အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔က်လို႔ရွိရင္ ဆင္းရဲခပ္သိမ္း အကုန္ၿငိမ္းတဲ့ နိဗၺာန္ေရာက္ၾကေတာ့မွာပဲ။

ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ … ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ ေဒသနာေတာ္ႏွင့္အညီ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေသာ ေဒသနာေတာ္ကို ႐ိုေသ ေလးစားေသာအားျဖင့္ တရား ေဒသနာေတာ္ႏွင့္အညီ က်င့္ၾကံ ပြားမ်ား အားထုတ္ၾကသည္ျဖစ္၍ မိမိတို႔ အလိုရွိအပ္ေသာ မဂ္ဉာဏ္ ဖိုလ္ဉာဏ္ျဖင့္ နိဗၺာန္ကို လ်င္ျမန္စြာ ဆိုက္ေရာက္၍ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစ။

(ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္စံုရပါလို၏ အရွင္ဘုရား)
(သာဓု … သာဓု … သာဓု)