ေရွးက ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဒီအတိုင္းပဲ မိန္႔ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒါ စိတ္ထဲက စြဲေနတာ။
ဘုန္းႀကီးအေပၚ ေနာင္ေတာ္ႀကီးတစ္ပါးအေနနဲ႔ေရာ၊ တကယ့္သီတင္းသံုးေဖာ္ေကာင္းတစ္ပါးအေနနဲ႔ပါ ေက်ာက္တန္း မဟာေဗာဓိေတာရမွာ အနားယူေနစဥ္က ေျပာခဲ့တဲ့ စကားက ႏွလံုးထဲ အသည္းထဲမွာ စြဲၿပီး က်န္ေနတာ အခုထက္ထိ အသံေလး ၾကားေယာင္ေနပါေသးတယ္။
အဲဒီလို သတိတရား ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီး လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးရက္က စံလြန္ေတာ္မူသြားပါၿပီ။
အားကိုးေလာက္တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီး စံလြန္ေတာ္မူသြားပါၿပီ။
ဒီဆရာေတာ္ႀကီးကို အမွီျပဳေနတဲ့ ရွင္ရဟန္းအပါအဝင္ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီး ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ ဒီလို ဆရာေတာ္ႀကီးကို အမွီျပဳရတဲ့အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာအထိ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ အလိုဆႏၵအရ သာသနာပိုင္ၾကၿပီလဲဆိုတာ ကိုယ့္ကုိယ္ကို စစ္တမ္းထုတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။
တစ္ကုိယ္ရည္ သာသနာပိုင္တဲ့ နည္းေတြ ေပးေတာ့ သြားပါရဲ႕။
ဒါေပမယ္လို႔ စိတ္ခ်လက္ခ် ပိုင္ၿပီလား၊ အာမခံခ်က္ရွိေလာက္ေအာင္ ပိုင္ၿပီလားဆိုတာလည္း ကိုယ့္ကုိယ္ကို ျပန္ၿပီး စစ္တမ္းထုတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။
အဲ စစ္တမ္းထုတ္ၾကည့္လို႔ ကိုယ့္မွာ မပိုင္ေသးဘူးဆိုလို႔ရွိရင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကိး အလိုက်ျဖစ္ေအာင္ က်င့္သံုးၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ အဲဒါ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ႐ိုေသတာပဲ။ ေလးစားတာပဲ။ ျမတ္ႏိုးတာပဲ။
႐ိုေသ ေလးစား ျမတ္ႏိုး ကိုးကြယ္ရက်ိဳးလည္း နပ္သြားမယ္။
အဲဒီေတာ့ ႐ိုေသေလးစား ျမတ္ႏိုးကိုးကြယ္တဲ့ အေနအထား ေရာက္ေအာင္ ဘဝအာမခံခ်က္ေတြ ရွိႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေနအထားထိ ေရာက္ေအာင္လို႔ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး စံလြန္ေတာ္မမူခင္ကပင္ အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ ဆံုးမခဲ့တဲ့ သာသနာပိုင္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္နည္းေလးေတြကို ႀကိဳးစားၾကပါလို႔ ဘုန္းႀကီးက ေလးေလးနက္နက္ ဒီပလႅင္ေပၚက ေနၿပီး တိုက္တြန္းပါတယ္။
ဒါနဲ႔ စပ္ၿပီးေတာ့ မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္ေတာ္ထဲက ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ မစံခင္ သံုးလေလာက္အလိုမွာ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဗုဒၶသာသနာလိုရင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္ တရားေလးကို ေက်းဇူးရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ နည္းစနစ္အတိုင္း တပည့္ေကာင္းပီပီ ဆရာ့နည္းလမ္း လိုက္ရမယ္ဆိုတဲ့အတိုင္း ဓမၼလက္ေဆာင္ေလး ေပးပါရေစ။
ဗုဒၶသာသနာ လိုရင္းအႏွစ္ခ်ဳပ္ တရားေတာ္ ျဖစ္ေပၚလာရျခင္းအေၾကာင္းက ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံခါနီး သံုးလအလိုမွာ ေဝသာလီေနျပည္ေတာ္ မဟာဝုန္ေတာ ကူဋာဂါရေက်ာင္းတိုက္ စုလစ္မြန္းခၽြန္းနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေက်ာင္းတိုက္မွာ ျမတ္စြာဘုရား ဆိုက္ေရာက္ေတာ္မူပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မ်ာ အာယုသခၤါရ လႊတ္ၿပီးပါၿပီ။
သံုးလ လြန္ေျမာက္လို႔ရွိရင္ ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ့မယ္ဆိုတာ ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ၿပီးၿပီ။
ေဝသာလီကို ျမတ္စြာဘုရား အင္မတန္ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။
အဲဒီ မဟာဝုန္ေတာ ကူဋာဂါရေက်ာင္းတိုက္မွာ သီတင္းသံုးေနတုန္းအခိုက္ အရွင္အာနႏၵာကို အမိန္႔ရွိခဲ့တယ္။
“ခ်စ္သား အာနႏၵာ၊ ေဝသာလီေနျပည္ေတာ္ အမွီျပဳၿပီး ၿမိဳ႕တြင္းေရာ ၿမိဳ႕ျပင္ပေရာ ေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကို ဒီေက်ာင္းတိုက္ထဲက ဥပ႒ာနသာလာ ေခၚတဲ့ ဓမၼာ႐ုံႀကီးမွာ စုလိုက္”တဲ့။
‘ဥပ႒ာနသာလာ’ ဆိုတာ “ညီမူစည္းေဝး စုေဝးရာ ဇရပ္”လို႔ ေခၚပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တဲ့အတိုင္း အရွင္အာနႏၵာက အားလံုး သံဃာေတြ ဆံုတဲ့အခါမွာ “ျမတ္စြာဘုရား ေဝသာလီအမွီျပဳၿပီး သီတင္းသံုးေနၾကတဲ့ သံဃာေတြ ညီမူစည္းေဝးရာ ဓမၼာ႐ုံႀကီးမွာ အားလံုး စုၿပီးပါၿပီ။ ျမတ္စြာဘုရား ႂကြေရာက္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ပါၿပီ ဘုရား”လို႔ ေလွ်ာက္တယ္။
အဲသလို ေလွ်ာက္တဲ့အခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားက ဓမၼာ႐ုံႀကီးထဲ ႂကြ၊ အဆင္သင့္ ခင္းထားတဲ့ ေနရာေပၚမွာ ထိုင္ေတာ္မူၿပီး စကားေတြ ဘာမွ် ပလႅင္ခံမေနေတာ့ပါဘူး။
ဗုဒၶသာသနာရဲ႕ လိုရင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္တရားကို -
တသၼာတိဟ ဘိကၡေဝ ေယ ေတ မယာ ဓမၼာ အဘိညာ ေဒသိတာ၊
ေတ ေဝါ သာဓုကံ ဥဂၢေဟတြာ အာေသဝိတဗၺာ ဘာေဝတဗၺာ ဗဟုလီကာတဗၺာ၊
ယထယိဒံ ျဗဟၼစရိယံ အဒၶနိယံ အႆ စိရ႒ိတိကံ၊
တဒႆ ဗဟုဇနဟိတာယ ဗဟုဇနသုခါယ ေလာကာႏုႆာနံ။
(သုတ္ မဟာဝါ၊ ပါ၊ ၁၂၉)... လို႔ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။
ျမန္မာလို လိုရင္း ျပန္ရမယ္ဆိုရင္ -
ခ်စ္သားတို႔ ... ဒီေနရာဌာနမွာ ငါဘုရားရဲ႕ အမိန္႔အရ ညီညာျဖျဖ ေရာက္လာျခင္းဆိုေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ငါဘုရား ကိုယ္တိုင္ ထူးေသာ ဉာဏ္ျဖင့္ သိရွိထားတဲ့ ဓမၼေတြ ရွိပါတယ္။ စိတ္ကူးနဲ႔ ေဟာထားတဲ့ တရား မဟုတ္ဘူး။ မယာ အဘိညာလို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ငါဘုရားကိုယ္တိုင္ ထူးေသာ ဉာဏ္ျဖင့္ သိထားတာတဲ့။
ထိုတရားတို႔ကို သင္ ခ်စ္သားတို႔ ကိုယ္တိုင္ ႐ို႐ိုေသေသ ေလးေလးစားစား ေလ့လာပါတဲ့။
က်င့္နည္းမွန္ေတြ သိေအာင္ ပထမဆံုး နာယူ ေလ့လာ မွတ္သားပါတဲ့။
မွတ္သားမိတဲ့ တရားေတြကိုလည္း ပထမဆံုး စတင္ မွီဝဲပါ။ အလုပ္စပါတဲ့။
ေဆးေကာင္းဝါးေကာင္းမ်ား ေန႔စဥ္ မွီဝဲၾကသလို ပထမ စတင္ မွီဝဲလိုက္ပါတဲ့။
ေနာက္ ထပ္ကာ ထပ္ကာ မွီဝဲပါတဲ့။
မွီဝဲဆိုတာ ဘာေဝတဗၺတဲ့။
ျဖစ္လက္စ တရားကို တိုးတက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးသြားေအာင္၊ ငယ္ရာကေနၿပီး ႀကီးထြားသြားေအာင္၊ ႏုရာက ေနၿပီး ရင့္က်က္သြားေအာင္၊ နည္းရာက ေနၿပီး မ်ားသြားေအာင္ ႀကိဳးစားၾက တဲ့။
အဲသလို အေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္ဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ “ဗဟုလီကာတဗၺာ - ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳၾက၊ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ အားထုတ္ၾက” တဲ့တိုးပဲ တိုက္တြန္းပါတယ္။
“ယထယိဒံ ျဗဟၼစရိယံ အဒၶနိယံ အႆစိရ႒ိတိကံ” ယင္းကဲ့သို႔ ငါဘုရား ၫႊန္ၾကားတဲ့အတိုင္း က်င့္နည္းမွန္ ေလ့လာၿပီ၊ ေဆးမွီဝဲသလို ထပ္ကာ ထပ္ကာ မွီဝဲၿပီ၊ ႀကီးေအာင္ ထြားေအာင္ ရင့္က်က္ေအာင္ ျပဳၿပီ၊ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ သင္ၾကားၿပီး ဒီအက်ိဳးေပၚတဲ့အထိ ႀကိဳးစားၿပီဆိုရင္ သီလ သမာဓိ ပညာ သံုးမ်ိဳးကို ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈကို ျခံဳၿပီး ေဖာ္ျပထားတဲ့ သာသနျဗဟၼစရိယ - ျမတ္စြာဘုရား အဆံုးအမ ျမတ္ေသာ အက်င့္ သာသနာဟာ ၾကာျမင့္စြာေသာ ကာလကို ခံမယ္တဲ့။ စြဲၿမဲတည့္တံ့မယ္၊ အရွည္ခိုင္မယ္၊ သာသနာအရွည္တည္ၿပီဆိုရင္ - “တဒႆ ဗဟုဇနဟိတာယ ဗဟုဇနသုခါယ ေလာကာႏုကမၸာယ အတၳာယ ဟိတာယ သုခါယ ေဒဝမႏုႆာနံ”ျဖစ္မယ္တဲ့။
ရွင္ရဟန္းပိုင္းဆိုင္ရာေရာ ဒကာ ဒကာမပိုင္းဆိုင္ရာေရာ ကိုယ္စီ သာသနာေလးေတြ အသီးသီး စိတ္ခ်ေလာက္တဲ့ အာမခံခ်က္ ရွိႏိုင္တဲ့အထိ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တည္သြားၿပီ။
သာသနာပိုင္သြားၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ အဲဒီတည္တံ့မႈဟာ ဗဟုဇနဟိတာယ - လူအမ်ားစု အစီးအပြား ျဖစ္ဖို႔ပဲတဲ့။
ဗဟုဇနသုခါယ - လူအမ်ားစု ခ်မ္းသာဖို႔ပဲတဲ့။
လူ နတ္ေတြကို ၾကင္နာသနား ေမတၱာ က႐ုဏာထားၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔လည္း ျဖစ္တယ္တဲ့။
လူ နတ္တို႔ရဲ႕ ပစၥဳပၸန္ တမလြန္ ႏွစ္တန္ အက်ိဳးစီးပြားေတြ ျဖစ္ထြန္းဖို႔ပဲတဲ့။
အဲဒီစကားေတြ မိန္႔ၾကားတယ္။
အဲဒီတရားေတြက အျခား မဟုတ္ပါဘူး။
ေဗာဓိပကၡိယတရား (၃၇)ပါးပဲတဲ့။
“သတိပ႒ာန္ ေလးပါး၊ သမၼပၸဓာန္ ေလးပါး၊ ဣဒၶိပါဒ္ ေလးပါး၊ ဣေႁႏၵ ငါးပါး၊ ဗိုလ္ ငါးပါး၊ ေဗာဇၥ်င္ ခုနစ္ပါး၊ မဂၢင္ ရွစ္ပါး”တဲ့။
ေဗာဓိဉာဏ္ရဲ႕ အသင္းအပင္းျဖစ္တဲ့ တရားေတြပါ။
ေက်းဇူးရွင္ ေ႐ႊဥမင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး မိမိအမွီျပဳလာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ႐ႈမွတ္နည္းေတြ ေပၚတာေတြ ႐ႈရမယ္ဆိုတာ ျပတယ္ မဟုတ္လား။
ျပေတာ့ ရတယ္မဟုတ္လား။
အဲဒါ သတိပ႒ာန္တရားပဲ။
“ျဖစ္တိုင္းမွတ္႐ႈ၊ သတိျပဳ၊ ေစာင့္မႈအစဥ္ထား”ဆိုတာ ျဖစ္တိုင္း မွတ္႐ႈတာပဲ။
အဲဒီ အပိုင္းဟာ ျမတ္စြာဘုရား (၄၅)ဝါပတ္လံုး ေဟာထားတဲ့ တရားေတာ္ရဲ႕ လိုရင္းအႏွစ္ခ်ဳပ္ပါပဲ။
ေက်းဇူးရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကလည္း သူ႕ဒီပနီေတြထဲမွာ ေရးထားတယ္။
သာသနာအႏွစ္ခ်ဳပ္တရားဟာ ေဗာဓိပကၡိယတရား (၃၇)ပါးပဲတဲ့။
အဲဒီထဲက သတိပ႒ာန္တရားဟာ သိပ္အေရးပါလွပါတယ္။
သတိပ႒ာန္ဘာဝနာတရား အားထုတ္တာဟာ ကိုယ္တိုင္ သာသနာပိုင္ျဖစ္ဖို႔ လုပ္ၾကတာပါပဲ။
အဲသလို အားထုတ္ၾကပါလို႔ ဆိုလိုရာ ေရာက္ပါတယ္။
ေရွးေရွးက ထင္ရွားတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္းပဲ သူ႕ထံ လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တိုင္းကို “သာသနာပိုင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ”ဆိုတာက သတိပ႒ာန္တရားကို အားထုတ္ပါ။ ျဖစ္တိုင္း မွတ္႐ႈ သတိျပဳပါ။ ဒါ ဆံုးမတာ။ အဲဒါ သာသနာပိုင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတဲ့နည္းပဲ။
အဲဒါကို လိုရင္း သိနားလည္ရေအာင္ဆိုၿပီး အနႏၲေက်းဇူးရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ပါဠိမကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျမန္မာမႈသက္သက္နဲ႔ သိရေအာင္ ေဆာင္ပုဒ္ကေလးေတြ လုပ္ထားတယ္။
ဗုဒၶသာသနာ လိုရင္းအႏွစ္ခ်ဳပ္ တရားေတာ္တဲ့။
တသၼာတိဟ ဘိကၡေဝ ေယ ေတ မယာ ဓမၼာ အဘိညာ ေဒသိတာ၊
ေတ ေဝါ သာဓုကံ ဥဂၢေဟတြာ အာေသဝိတဗၺာ ဘာေဝတဗၺာ ဗဟုလီကာတဗၺာ၊
အဲဒါကို ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက “ကိုယ္တိုင္သိၿပီးသား တရားမ်ား”လို႔ စီထားပါတယ္။
‘မယာ ဓမၼာ အဘိညာ’ ဆိုတာ ‘ကိုယ္တိုင္သိၿပီးသား တရား’လို႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း (၂၅၀၀)ေက်ာ္ေလာက္က ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္ မမူခင္ (၃)လေလာက္ အလိုမွာ ေဝသာလီေနျပည္ေတာ္ မဟာဝုန္ေတာ ကူဋာဂါရ စုလစ္မြန္းခၽြန္းတပ္တဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ သံဃာေတာ္ အမႉးရွိတဲ့ ပရိသတ္ကို ေဟာခဲ့တဲ့ တရားပါ။
အင္မတန္ကို ေရွးက်ပါတယ္။
ကဲ လိုက္ဆိုၾကပါ။
“ကိုယ္တိုင္သိၿပီးသား၊ တရားမ်ား၊ ဘုရားေဟာခဲ့သည္။”
ေက်းဇူးရွင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ျမန္မာမႈနဲ႔ စီသြားတာ။ ဘာမွ အပိုအဆာေတြ မပါဘူး။ အင္မတန္ ရွင္းပါတယ္။
“ထိုတရားမ်ား၊ မွတ္ယူထား၊ ျဖစ္ပြားေစရမည္။”
“ေတ ေဝါ သာဓုကံ ဥဂၢေဟတြာ အာေသဝိတဗၺာ ဘာေဝတဗၺာ ဗဟုလီကာတဗၺာ”
ထိုတရားမ်ားကို သင္ခ်စ္သားတို႔ ကိုယ္တိုင္က သင္ယူထားတဲ့။
က်င့္နည္းမွန္ေတြ သိရေအာင္ သတိပ႒ာန္ဘာဝနာတရားေတြကို ဘယ္လို က်င့္သံုးရမလဲ၊ ဘယ္လို မွတ္ရမလဲဆိုတာ ေကာင္းမြန္စြာ သင္ၾကားပါတဲ့။
သင္ၾကားၿပီးေတာ့ တရား အစပ်ိဳးပါတဲ့။
အစပ်ိဳးထားတဲ့ တရားကိုလည္း ဝီရိယအရွိန္ ျမႇင့္တင္ၿပီးေတာ့ အဆင့္တိုးေအာင္လည္း ႀကိဳးစားပါ။
အဆင့္ဆင့္ တိုးေအာင္လည္း ႀကိဳးစားပါ။
ေနာက္ဆံုး ေျမာ္မွန္းထားတဲ့ တရားပန္းတုိင္ လိုရင္းပန္းတိုင္ ေရာက္တဲ့အထိလည္းပဲ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါတဲ့။
ပါဠိဘာသာနဲ႔ ေဟာထားတဲ့ ထိုတရားကို ေက်းဇူးရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက -
“ထိုတရားမ်ား၊ မွတ္ယူထား၊ ျဖစ္ပြားေစရမည္”လုိ႔ မိန္႔ၾကားခဲ့တယ္။
ဒီေလာက္ဆို အကုန္လံုး အဓိပၸာယ္ ျခံဳမိငံုမိပါတယ္။
ကဲ ဆိုရမယ္။
“ထိုတရားမ်ား၊ မွတ္ယူထား၊ ျဖစ္ပြားေစရမည္။”
သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ေခၚတဲ့ သိကၡာသံုးရပ္ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အဆံုးအမ သာသနာကို ျဖစ္ပြားေစရမယ္တဲ့။ ႐ႈပြားေစရမယ္တဲ့။
ပထမဆံုး ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထားတဲ့ က်င့္နည္းအမွန္ကို စာေပအရ ေကာင္းမြန္စြာ ေလ့လာရမယ္။
မ်ားမ်ား ေလ့လာဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒီတရားေတြ ဒီလို အားထုတ္ရတယ္ဆိုတဲ့ ႐ႈမွတ္တဲ့ နည္းေလးေတြ ကလ်ာဏမိတၱ ေခၚတဲ့ ဆရာေကာင္းထံ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ေလ့လာရင္ ရပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ပြားေစရမယ္။
ျဖစ္ပြားေစရမယ္ဆိုတာ အစပ်ိဳးရမယ္။
တရားအရွိန္ ျမႇင့္တင္ၿပီးေတာ့ တဆင့္တိုးရမယ္။
ေအာင္ျမင္သည့္အထိ အဆင့္ဆင့္ တိုးၿပီးေတာ့ အားထုတ္ရမယ္။
အဲဒါ ျဖစ္ပြားေစရမယ္ ဆိုတာပဲ။
အဲဒီလို ျဖစ္ပြားေစလို႔ရွိရင္ ဘာအက်ိဳးေတြ ျဖစ္ထြန္းလာသတံုးဆိုေတာ့ လက္ငင္း အားထုတ္လာခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ သာသနာပိုင္လာတာေပါ့။
ရွင္ အားထုတ္လို႔ ရွင္ရသြားတဲ့အခါ ရွင္ဟာ သာသနာပိုင္ပဲ။
ရဟန္းငယ္ အားထုတ္လို႔ ရဟန္းငယ္ ရသြားတဲ့အခါ ရဟန္းငယ္ဟာ သာသနာပိုင္ပဲ။
ရဟန္းႀကီး အားထုတ္လို႔ ရသြားရင္ ရဟန္းႀကီးဟာ သာသနာပိုင္ပဲ။
မေထရ္ႀကီးေတြ အားထုတ္လို႔ ရသြားရင္ မေထရ္ႀကီးဟာ သာသနာပိုင္ပဲ။
အားမထုတ္ရင္ မရဘူး။
မရရင္ သာသနာ မပိုင္ဘူး။
သိပ္ရွင္းရွင္းေလး ေဟာထားပါတယ္။
တစ္ဦးတစ္ေယာက္ သာသနာပိုင္သြားရင္ ဆင့္ပြားေတြ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
မိသားစုထဲက တစ္ေယာက္ သာသနာပိုင္သြားၿပီဆိုရင္ သာသနာပိုင္ရတဲ့အတြက္ ရရွိတဲ့ အက်ိဳးကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိနားလည္သြားေတာ့ မိမိအတြက္ ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားသလို မိမိနဲ႔ နီးစပ္ရာ ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္လည္း တန္ဖိုးထားတတ္လာတယ္။
သာသနာပိုင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္လည္း အျဖစ္ႏိုင္ဆံုး အေကာင္းဆံုးနည္းနဲ႔လည္း တိုက္တြန္းေတာ့တာပဲ။
တိုက္တြန္းခံရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကလည္းပဲ တိုက္တြန္းမႈကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ျဖစ္ၿပီး သူတို႔လည္း သာသနာပိုင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေတာ့ ဆင့္ပြားဆင့္ပြား သာသနာပိုင္ေတြ ျဖစ္ေတာ့တာေပါ့။
သူတို႔ က်င့္နည္းမွန္နဲ႔အတူ သီလ သမာဓိ ပညာ ေခၚတဲ့ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈေတြ ရသြားၿပီ၊ ပိုင္သြားၿပီ။
ဒီလုိ ပိုင္သူ ဆင့္ပြား ဆင့္ပြားေတြ မ်ားေနၿပီဆိုရင္ သာသနာဟာ တာရွည္ခံမွာေပါ့။
က်င့္သံုးေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ရွိေနသေ႐ြ႕ တာရွည္ခံမွာပဲ။
ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ အက်ိဳးကို ဒီလို ျပထားတာပဲ။
ယထယိဒံ ျဗဟၼစရိယံ အဒၶနိယံ အႆ စိရ႒ိတိကံ တဲ့။
ဒီပါဠိဘာသာကို ျမန္မာလို ျပန္ထားတာပဲ။
ကဲ ေဆာင္ပုဒ္ကို လိုက္ဆိုရမယ္။
“သို႔ျဖစ္ေစရာ၊ သာသနာ၊ ရွည္စြာတည္လိမ့္မယ္။”
ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္လို႔ရွိရင္လို႔ ဆိုလိုတာေပါ့။
ယင္းကဲ့သို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ မတည္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ေပါ့။
ခပ္ရွင္းရွင္းေလးပဲ။
“ပဋိပတၱိသဒၶေမၼာပိ ဟိ ပဋိပတၱိပူရေကသု သေတၱသု အသတိ အႏၲရဓာယတိ နာမ၊”
လက္ေတြ႕ က်င့္သံုးမႈ ပဋိပတၱိသဒၶမၼ သူေတာ္ေကာင္းတရား သာသနာေတာ္ဟာ လက္ေတြ႕ ျဖည့္က်င့္သူမ်ား မရွိလို႔ရွိရင္ အဲဒီ သာသနာကြယ္တယ္။
လူဦးေရ သန္းေပါင္း (၅၀)ထဲက အခုလို က်င့္နည္းမွန္တရားေတြလည္း ေလ့လာမႈ မရွိၾကဘူး၊ ၾကားနာေလ့လာတာလည္း မရွိဘူး၊ စာအုပ္ၾကည့္ၿပီး ေလ့လာတာလည္း မရွိဘူး၊ ေဆြးေႏြးေလ့လာတာလည္း မရွိဘူး၊ ေလ့လာေပမယ့္လို႔ လက္ေတြ႕ က်င့္သံုးတဲ့အပိုင္း မေရာက္ေသးဘူးဆိုရင္ ႐ုပ္နာမ္ပိုင္းျခားသိမႈကအစ အသိဉာဏ္ေတြလည္း မပြင့္ေသးဘူး၊ မရင့္ေသးဘူး။
မရင့္က်က္ေသးရင္ အနည္းဆံုး ေသာတာပန္လည္း မျဖစ္ေသးဘူး။
လက္ေတြ႕က်င့္သံုးရတဲ့ သဒၶမၼ ေခၚတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတရား သာသနာေတာ္ဟာ ပဋိပတၱိအလုပ္ဟာ လက္ေတြ႕က်င့္သံုး ျဖည့္က်င့္သူ မရွိခဲ့လို႔ရွိရင္ ကြယ္သည္ မည္တယ္ တဲ့။
ဘုန္းႀကီးကိုယ္တိုင္က က်င့္နည္းမွန္ကိုလည္း မသိဘူး။
သိေပမယ္လို႔ မက်င့္ဘူး။
ခုန ဆရာေတာ္ႀကီး အမိန္႔ရွိသလို သာသနာပိုင္ျဖစ္ေအာင္ အဆံုးအမမ်ိဳးလည္း မရဖူးဘူး။
ရေပမယ္လို႔ က်င့္သံုးမႈ မရွိဘူးဆိုရင္ အဲဒီ ဘုန္းႀကီးမွာ ရဟန္းျဖစ္လ်က္သားနဲ႔ သာသနာ ကြယ္ၿပီတဲ့၊ သာသနာမပိုင္ဘူးတဲ့။
တရားေတာ့ ရွိတာပဲ။
ဗုဒၶစာေပဘက္မွာလည္း က်င့္နည္းမွန္ေတြ ရွိၾကတယ္။
တကယ့္ သံဃာေတာ္ေတြထံမွာလည္းပဲ က်င့္နည္းမွန္ေတြ ရွိၾကတယ္။
ဒါေပမယ္လို႔ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ မနီးစပ္ေတာ့၊ နီးစပ္ေပမယ့္ လက္ေတြ႕က်က် မက်င့္သံုးေတာ့၊ အျခားကိစၥေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ၿပီးေတာ့ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ျဖစ္ေနေတာ့ ပဋိပတၱိသဒၶမၼ ေခၚတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတရားဟာ ဘုန္းႀကီးကိုယ္တိုင္က မျဖည့္က်င့္ဘူးဆိုရင္ ဒီသာသနာကို ဘုန္းႀကီးပိုင္တာ မဟုတ္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးမွာ သာသနာကြယ္တယ္ တဲ့။
မညႇာမတာ ဘုန္းႀကီးက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဝဖန္ရမွာပဲ။
က်င့္သံုးလို႔ရွိရင္ေတာ့ မကြယ္ဘူးေပါ့။
‘ပဋိပတၱိသာရံ ဟိ သာသနံ’
ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သာသနာေတာ္ဟာ ပဋိပတၱိ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးျခင္းလွ်င္ အႏွစ္သာရ ရွိတယ္။
လက္ေတြ႕က်င့္သံုးမွ တရားအႏွစ္သာရ ရတယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
ေယာင္ဝါးဝါး မႈန္မႊားမႊား ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔ အဆန္ေခ်ာင္ မဟုတ္ဘူး။
အႏွစ္သာရနဲ႔ ျပည့္စံုတယ္။
လက္ေတြ႕ က်င့္ပါ။
စာေတြ႕နဲ႔ မရပါဘူး။ စာအုပ္က ေျပာ႐ုံနဲ႔ မရပါဘူး။
ဆရာက ေျပာ႐ုံနဲ႔ မလံုေလာက္ပါဘူး။
လက္ေတြ႕က်င့္မွ ဒီတရားအႏွစ္သာရေတြ ထြက္မွာ။
လက္ေတြ႕ကလည္း မရွိဘူး။
ကိုယ္ပိုင္သာသနာ မရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာ ဆံုး႐ႈံးၾကပံုေတြေတာ့ ေၾကာက္လန္႔ဖြယ္ ေကာင္းလွပါတယ္။
“ပဋိပတၱိယာ ဟာယမာနာယ သတၱာ ဟာယႏၲိနာမ”
လက္ေတြ႕က်င့္သံုးမႈ ပဋိပတၱိ ဆုတ္ယုတ္ၿပီဆိုရင္ မက်င့္သံုးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဆုတ္ယုတ္နစ္နာ ဆံုး႐ႈံးၾကသည္ မည္တယ္ တဲ့။
ဘုန္းႀကီးတို႔ ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္ ဆံုး႐ႈံးေနသလဲဆိုတာ ၾကည့္ေပါ့။
ဘုန္းႀကီးတို႔ ရဟန္းေတာ္ေတြမွာလည္း ဘယ္ေလာက္ဆံုး႐ႈံးေနတယ္ဆိုတာ ၾကည့္ေပါ့။
ဘုန္းႀကီးကိုယ္တုိင္က သီလက်င့္နည္းမွန္ မသိဘူး၊ သီလမရွိဘူးဆိုရင္ ဒီသီလ ဘုန္းႀကီး မပိုင္ဘူး။
မပိုင္ဘူးဆိုရင္ ဘုန္းႀကီး ဆုတ္ယုတ္ၿပီေပါ့။ ဆံုး႐ႈံးနစ္နာသြားၿပီေပါ့။ လူျဖစ္ရက်ိဳး မနပ္ေတာ့ဘူး။ သာသနာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ၾကံဳရက်ိဴး မနပ္ဘူး။
သီလေလာက္ေတာ့ ရွိတယ္။ စိတ္ကို သတိပ႒ာန္နည္းနဲ႔ မျပဳျပင္ဘူးဆိုလို႔ရွိရင္ စိတ္ေတြ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္နဲ႔ ေယာက္ယက္ခတ္ေနမွာေပါ့။
အဲဒီလိုဆိုရင္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာ ဘုန္းႀကီး ပ်က္စီးေနတာပဲ။
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာက ထိုက္သေလာက္ေတာ့ ရွိပါရဲ႕။
ဒါေပမယ္လို႔ ႐ုပ္နာမ္ပိုင္းျခားသိမႈက အစ အသိဉာဏ္ေလးေတြ မပြင့္ဘူးဆိုရင္ မရွိဘူးဆိုရင္ မဟုတ္တာေတြ စြဲထားတဲ့ အစြဲေတြက မေပ်ာက္ဘူး။
တစ္သက္လံုး တစ္ဘဝလံုး တစ္သံသရာလံုးက စြဲလာတာ ႐ုပ္နာမ္ကို ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါ ထင္တာ။
ျဗဟၼာႀကီးေလးေယာက္ကပဲ လူ႕ျပည္ေလာကကို ဆင္းၿပီး လူေတြ ေပါက္ဖြားေပးတယ္ဆိုတဲ့ အစြဲေတြ၊ ၿမဲတယ္၊ ေကာင္းစား ခ်မ္းသာတယ္၊ ဘာမဆို ကိုယ့္အလိုအတိုင္း ျဖစ္တာပဲဆိုတဲ့ အစြဲေတြ မေပ်ာက္ဘူး။
အဲဒီ အစြဲေတြ မေပ်ာက္သမွ် ကာလပတ္လံုး ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ အဲဒီအစြဲေတြေနာက္ လိုက္ၿပီးေတာ့ မွားေတာ့တာပဲ။
ပဋိပတၱိဆုတ္ယုတ္ၿပီဆိုရင္ သတၱဝါေတြဟာ သာသနာမပိုင္တဲ့အတြက္ သာသနာမဲ့ေနတဲ့အတြက္ အကုန္လံုး ဆုတ္ယုတ္ နစ္နာသြားၾကသည္ တဲ့။
အဲဒါေတြ မျဖစ္ရေအာင္ဆိုၿပီး ခုန ေစာေစာပိုင္းက ဆရာေတာ္ႀကီးက သူ႔ထံ လာေရာက္ၿပီး ဖူးေျမာ္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြကို “ကိုယ္ေတာ္တို႔၊ ေမာင္ပၪၥင္းတို႔၊ သာသနာပိုင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾက”လို႔ ဒါကို ရည္႐ြယ္ ေျပာတာ။
ေ႐ႊဥမင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကလည္းပဲ ဘုန္းႀကီး လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၂)ႏွစ္ေလာက္က မဟာေဗာဓိေတာစခန္းမွာ ေနစဥ္ကာလက အဲဒီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး မိန္႔ၾကားတဲ့ အခ်က္ကို တဆင့္ ဆင့္ပြား ဘုန္းႀကီးကို အမိန္႔ရွိခဲ့တာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။
နားထဲမွာ ၾကားေယာင္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက မိန္႔ၾကားတယ္။
“မယွဥႇိ ပဋိပတၱိကထနေမဝ ဘာေရာ” တဲ့။
ခ်စ္သားတို႔၊ ငါဘုရားရဲ႕ တာဝန္ကေတာ့ က်င့္နည္းအမွန္ကို တိတိက်က် ေဟာေပးဖို႔ပဲ တဲ့။
“ပဋိပတၱိပူရဏံ ကုလပုတၱာနံ ဘာေရာ”
လက္ေတြ႕ အက်င့္ျဖည့္ဆည္းမႈ အလုပ္၊ လက္ေတြ႕အားထုတ္မႈ အလုပ္ဆိုတာ ကုလပုတၱ=အမ်ိဳးေကာင္းသား အမ်ိဳးေကာင္းသမီးမ်ားရဲ႕ တာဝန္ပဲ တဲ့။
အမ်ိဳးေကာင္းသား အမ်ိဳးေကာင္းသမီးဆိုတာ ဟိုေခတ္ကေတာ့ ဇာတ္ျမင့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ‘ဇာတိကုလပုတၱ’လို႔ ေခၚပါတယ္။
အက်င့္စာရိတၱေကာင္းၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ‘အာစာရကုလပုတၱ’လို႔ ေခၚပါတယ္။
အက်င့္ေကာင္းတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းသား အမ်ိဳးေကာင္းသမီး ျဖစ္မွလည္း အားထုတ္ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ အားထုတ္မိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ႕ တာဝန္ကေတာ့ လက္ေတြ႕ က်င့္သံုးမႈပဲ။
ျမတ္စြာဘုရားက သူ႔တာဝန္ ကိုယ့္တာဝန္ ခြဲျခားၿပီး ျပသြားပါတယ္။
“အႏုကမၸကႆ သတၳဳကိစၥံ၊ ယဒိဒံ အဝိပရိတဓမၼေဒသနာ”
တိတိက်က် လက္ေတြ႕က်င့္သံုးတတ္ေအာင္ က်င့္နည္းမွန္ေတြ ေဟာေျပာမႈကေတာ့ သင္ခ်စ္သားတို႔ အေပၚမွာ ၾကင္နာသနားတဲ့ ငါဘုရားရဲ႕ ကိစၥတဲ့။
အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးရမယ့္ တာဝန္ကေတာ့ သာဝကမ်ားရဲ႕ ကိစၥပဲတဲ့။
ကိုယ့္တာဝန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။
သာသနာပုိင္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ?
ဒီအဖြင့္ေလးေတြကို ဘုန္းႀကီးက သိရေတာ့ သိပ္ သံေဝဂျဖစ္ပါတယ္။
ေၾသာ္ ... ငါတို႔တေတြေတာ့ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေပါ့ေပါ့ဆဆနဲ႔ လူ႔အျဖစ္နဲ႔ သာသနာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ၾကံဳႀကိဳက္ပါလ်က္နဲ႔၊
သာသနာနဲ႔ မနီးစပ္ရတာဟာ သိပ္ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းတယ္ ဆိုတာေပါ့ေလ။
သာသနာပိုင္ ျဖစ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အရည္အေသြးေတြ အခြင့္အေရးေတြ ဘုန္းႀကီးေတြမွာသာ ပါလ်က္သားနဲ႔ သာသနာပိုင္ မျဖစ္တာကေတာ့ သိပ္ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းတယ္။
ကိုယ္က သာသနာပိုင္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားထားလို႔ သာသနာ့အႏွစ္သာရ သိၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းပဲ ျမတ္ႏိုးတယ္။ တန္ဖိုးထားတယ္။
ကုိယ္နဲ႔ နီးစပ္ရာ ပုဂၢိဳလ္ေတြကိုလည္း ျမတ္ႏုိး တန္ဖိုးထားမယ္။
အဲဒီလို တန္ဖိုးထားတဲ့ စိတ္နဲ႔ တစ္ဦးက အစ တစ္ရာ စသည္ျဖင့္ ဆင့္ပြားေတြ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။
အဲဒီလိုဆိုရင္ ဒီကုိယ္ပိုင္သာသနာဟာ အားထုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္အမ်ားစုမွာ ပိုင္ၿပီးေတာ့ ဒီသာသနာ အဓြန္႔ရွည္မယ္တဲ့။ တာရွည္ခံမယ္တဲ့။
အဲဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သာသနာေတာ္ဟာ တာရွည္ခံဖို႔အတြက္ သာသနာကို ၾကည္ညိဳၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အားလံုးမွာ တာဝန္ရွိပါတယ္။
အားလံုး တာဝန္ရွိတာကို ေပါ့ေပါ့ဆဆေနလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။
ငါတို႔နဲ႔ မဆိုင္ဘူးလို႔ မတြက္ရဘူး။
အားလံုးမွာ တာဝန္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အသိစိတ္ရွိၿပီး ကိုယ္စီကိုယ္စီ သာသနာပိုင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားလို႔ အနည္းဆံုး တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္ ရသြားၿပီဆိုရင္ စိတ္ခ်ရၿပီေပါ့။
ရဟႏၲာ မျဖစ္ေသးသည့္တိုင္ေအာင္ေတာင္မွ သာသနာ့နယ္ထဲမွာ အရိယာအဆင့္ ေရာက္သြားၿပီဆိုရင္ ထိုက္သေလာက္ေတာ့ သာသနာပိုင္သြားၿပီ။
အဲဒီ သာသနာပိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာ ရရွိထားတဲ့ သာသနာဟာ ဘယ္ေတာ့မွ လက္လြတ္ၿပီး ဆံုး႐ႈံးနစ္နာ ေမွးမွိန္ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္မသြားေတာ့ဘူး။
ဒီဘဝက စၿပီး ဘဝအဆက္ဆက္ တစ္ခါတည္း ရဟႏၲာျဖစ္တဲ့အထိ သြားၿပီ။
အဲဒီလိုဆိုရင္ အခုကာ လူေတြအတြက္လည္း အက်ိဳး မရွိႏိုင္ဘူးလား။
(ရွိႏိုင္ပါတယ္ ဘုရား)
နတ္ေတြအတြက္ေရာ အက်ိဳး မရွိႏိုင္ဘူးလား။
(ရွိႏိုင္ပါတယ္ ဘုရား)
အဲဒါေၾကာင့္ “တဒႆ ဗဟုဇနဟိတာယ ဗဟုဇနသုခါယ ေလာကာႏုကမၸာယ အတၳာယ ဟိတာယ သုခါယ ေဒဝမႏုႆာနံ” ဆိုၿပီး ဆင့္ပြားအက်ိဳး ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္တိုင္ မိန္႔မွာထားတယ္။
မိန္႔မွာထားတဲ့အတိုင္း ဘုန္းႀကီးတို႔ရဲ႕ အနႏၲေက်းဇူးရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက “လူနတ္တို႔မွာ၊ က်ိဳးခ်မ္းသာ၊ မ်ားစြာ ျဖစ္ေစပါလိမ့္မည္” တဲ့။
အစီးအပြားနဲ႔ အက်ိဳးဆိုတာ အစီးအပြား ျဖစ္ပါမွ အက်ိဳးအျမတ္ ျဖစ္တာပါ။
ဘဝအတြက္ အာမခံခ်က္ရဖို႔ရာ၊ တနည္း သာသနာပိုင္ျဖစ္ဖို႔ရာပါ တကယ္ အစီးအပြားကေတာ့ က်င့္နည္းမွန္ေတြပဲ။
က်င့္နည္းမွန္အတိုင္း က်င့္လို႔ရွိရင္ အက်ိဳးေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။
အားထုတ္လို႔ရွိရင္ သီလ သမာဓိ ပညာ တကယ့္ မိမိရဲ႕ အစီးအပြား အစစ္အမွန္ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။
က်န္တဲ့ စားဝတ္ေနေရးအရ လူေနမႈအဆင့္အတန္း ျမင့္ျမင့္နဲ႔ ေနဖို႔ အလုပ္ႀကိဳးစားရတာက ေလာကအျမင္အားျဖင့္ အက်ိဳးစီးပြားလို႔ ဆိုရမွာပဲ။
ဒါေပမယ္လို႔ အဲဒါေတြက တစ္ဘဝစာ တစ္ခဏစာပဲ။
တကယ့္ အက်ိဳးစီးပြား အစစ္အမွန္ မဟုတ္ေသးဘူး။
ကိုယ့္ဟာလို႔ ထင္မွတ္ထားေပမယ့္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားႏိုင္တယ္။
ကိုယ္မပိုင္တဲ့ အေနအထားအထိ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။
ပစၥည္းရွိရာကေန ပစၥည္းမဲ့ရာလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ မပိုင္ဘူး။
သီလ သမာဓိ ပညာ အက်င့္တရားေတြကို အားထုတ္ထားလို႔ ပိုင္ၿပီဆိုရင္ အဲဒါကမွ တကယ့္စီးပြား အစစ္အမွန္ ျဖစ္ပါတယ္။
လူေတြ နတ္ေတြ အကုန္လံုးမွာ အက်ိဳးစီးပြား အစစ္အမွန္ ျဖစ္သြားမယ္။
အဲဒါကို ေက်းဇူးရွင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက “လူနတ္တို႔မွာ၊ က်ိဳးခ်မ္းသာ၊ မ်ားစြာ ျဖစ္ေစပါလိမ့္မည္”တဲ့။
အဲဒီလို အက်ိဳးစီးပြား ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ တရားကေတာ့ ေဟာဒီလို ေဟာထားပါတယ္။
“ျဖစ္ေစရာျငား၊ ထိုတရား၊ ေဟာၾကား ဤသို႔မွတ္”
စီးပြားေတြ တက္ေစႏိုင္တဲ့၊ အက်ိဳးေတြ ျဖစ္ထြန္းေစႏိုင္တဲ့ တရားကေတာ့ ေဟာဒီလို ေဟာထားပါတယ္ တဲ့။
“သတိပ႒ာန္၊ သမၼပၸဓာန္၊ ေလးတန္ ဣဒၶိပါဒ္။
ဣေႁႏၵငါးပါး၊ ဗိုလ္ငါးပါး၊ ခုနစ္ပါး ေဗာဇၥ်င္ျမတ္။
မဂၢရွစ္သြယ္၊ က်င့္သံုးဖြယ္၊ သံုးဆယ္ခုနစ္ မွတ္။”သတိပ႒ာန္ဆိုတာက အာ႐ုံထဲမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ တည္ေနတဲ့ သတိကို သတိပ႒ာန္ ေခၚပါတယ္။
သမၼပၸဓာန္ေလးပါးဆိုတာက “ေၾကာျခင္႐ိုးေရ၊ ႂကြင္းေစေလ၊ ကုန္ေစ သားအေသြး၊ အသက္ကိုမွ်၊ မညႇာရ၊ သမၼပၸဓာန္ ေလး”ဆိုတဲ့ အဆိုအမိန္႔အရ အသက္ကို ပဓာန မထားဘဲ တရားရရင္ ၿပီးေရာဆိုၿပီး စြန္႔စား အားထုတ္မႈမ်ိဳးပါပဲ။
ရဲရဲရင့္ရင့္နဲ႔ အားထုတ္ရတာမ်ိဳးဟာ အေရးႀကီးတယ္။
မျဖစ္ေသးတဲ့ အကုသိုလ္ေတြ မျဖစ္ေစဖို႔၊
ျဖစ္ၿပီးသား အလားတူ အကုသိုလ္ေတြ ပယ္ႏိုင္ဖို႔၊
မျဖစ္ေသးတဲ့ ကုသိုလ္တရားေတြ ျဖစ္ေစဖို႔၊
ျဖစ္လက္စ ကုသိုလ္တရားေတြလည္းပဲ ျပည့္စံု ေက်နပ္ေလာက္တဲ့အထိ ႀကီးထြားပြားလာဖို႔ ရဲရဲရင့္ရင့္နဲ႔ အားထုတ္ရတဲ့ တရားကို သမၼပၸဓာန္ ေခၚပါတယ္။
ေနာက္ ဣဒၶိပါဒ္ ေလးပါး။
စီးပြား ၿပီးစီးေအာင္ျမင္ျခင္းရဲ႕ အေျခခံတရားေတြပါ။
ဣႁႏၵိယ ႀကီးစိုးတရား ငါးပါးက သဒၶါ၊ ဝီရိယ၊ သတိ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ပါ။
ဗိုလ္ငါးပါးဆိုတာက စြမ္းအင္ေတြပါ။
စိတ္ထဲမွာ စြမ္းအင္ေတြ ရွိပါတယ္။
သဒၶါစြမ္းအင္၊ ဝီရိယစြမ္းအင္၊ သတိစြမ္းအင္၊ သမာဓိစြမ္းအင္၊ ပညာစြမ္းအင္ပါ။
သဒၶါစြမ္းအင္ဆိုတာ တကယ္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယံုၾကည္တာ။
ဘုရားကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ တကယ္ ယံုၾကည္တာ။
က်င့္နည္းမွန္ေတြ ယံုၾကည္တာ။
က်င့္လို႔ ရရွိတဲ့ တရားေတြအေပၚ ယံုၾကည္တာ။
အဲဒီ ယံုၾကည္စြမ္းအားေတြ ဝင္လာၾကၿပီး အကုသိုလ္ေတြ ေရွာင္ရွားရဲတဲ့ သတၱိရွိတာ၊ ကုသိုလ္ေတြ ပြားရဲတဲ့ သတၱိရွိတာ၊ စြန္႔စားရဲတဲ့ သတၱိရွိတာ၊ သတိစြဲၿမဲတာ၊ စိတ္စုစည္းမႈေတြ အားေကာင္းတာ၊ အသိဉာဏ္ေတြ အေျခခံက စၿပီး အဆင့္ဆင့္ ျဖစ္လာတာ၊ ဒါဟာ စိတ္စြမ္းအင္ေတြပဲ။
အဲဒီ စြမ္းအင္တရားေတြ စိတ္အစဥ္မွာ ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ စိတ္ဟာ သိပ္အားရွိတာ။
ၿပီးေတာ့ ေဗာဇၥ်င္တရား။
အရိယာမဂ္ဉာဏ္ရဲ႕ အဂၤါေတြ၊ မဂၢင္ရွစ္ပါးတရားေတြ အကုန္လံုး ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္ သ႐ုပ္ထုတ္ၿပီး ေဟာပါတယ္။
အဲဒါေတြက ေဗာဓိပကၡိယတရား (၃၇)ပါးပဲ။
လိုရင္းကေတာ့ သတိပ႒ာန္တရား ပြားလို႔ရွိရင္ အကုန္လံုး ပါလာတာပါပဲ။
ကိုယ္အမူအရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ခံစားမႈ ေဝဒနာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္အမူအရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေထြေထြ အမူအရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုကို ႐ႈမွတ္ရတာပဲ။
စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္ဖို႔အတြက္ ဝီရိယစိုက္လိုက္တာပါပဲ။
တစ္ခါ တစ္ခါ ဆႏၵျပင္းျပၿပီး လုပ္ရတာ ရွိတယ္။
စိတ္အားထက္သန္ၿပီး လုပ္ရတာ ရွိတယ္။
တစ္ခါ တစ္ခါ ဝီရိယထက္သန္ၿပီး လုပ္ရတာ ရွိတယ္။
ျပဳလုပ္ဖန္မ်ားၿပီဆိုရင္ ေနာက္ေတာ့ တရားသေဘာေလးေတြ ေတြ႕လာတဲ့အခါမွာ ေတြ႕ရွိသေလာက္ လက္ခံလာတယ္။
ယံုၾကည္လာတယ္။
အတည္ျပဳလာတယ္။
သဒၶါတရားေတြ ျဖစ္လာတယ္။
ဉာဏ္ထက္သေလာက္ သဒၶါတရားျဖစ္လာတယ္။
သိပ္ကိုလည္း ရဲရင့္လာတယ္။
သိပ္ကိုလည္း သတိေကာင္းလာတယ္။
သိပ္ကိုလည္း စိတ္စုစည္းမႈ သမာဓိ ေကာင္းလာတယ္။
ပိုင္းပိုင္းျခားျခား အေသးအဖြဲေလးေတြလည္း သိလာတာပဲ။
စိတ္စြမ္းအားေတြ ျဖစ္လာၿပီ။
ႀကီးစိုးႏိုင္လာၿပီ။
ေဗာဇၥ်င္တရားေတြလည္း အထူးသျဖင့္ ဥဒယဗၺယဉာဏ္ပိုင္းေလာက္ ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ျဖစ္လာတာပဲ။
အင္မတန္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာပဲ။
+++++
No comments:
Post a Comment