မ်ားမ်ား အထူးပြားဖို႔ မလိုပါဘူး။
ကဲ .. ဆိုရေအာင္။
“သတိပ႒ာန္၊ ပြားေစက၊ ဓမၼအားလံုး ျပည့္ႏိုင္သည္။”
ေပၚတာ ႐ႈတာပါပဲ။ ႐ႈအားသန္သြားတဲ့အခါ ဒီထဲမွာ ျမတ္စြာဘုရား အဆံုးအမ ျပည့္စံုလာေတာ့တာပဲ။
“ေယသံ ေကသၪၥိ ဘိကၡေဝ စတၱာေရာ သတိပ႒ာနာ ဝိရဒၶါ၊ ဝိရေဒၶါ ေတသံ အရိေယာ မေဂၢါ သမၼာ ဒုကၡကၡယဂါမီ”
“ေယသံ ေကသၪၥိ ဘိကၡေဝ စတၱာေရာ သတိပ႒ာနာ အာရဒၶါ၊ အာရေဒၶါ ေတသံ အရိေယာ မေဂၢါ သမၼာ ဒုကၡကၡယဂါမီ”
(မဟာဝဂၢသံယုတ္၊ သတိပ႒ာနသုတ္၊ ၁၅၇)
သတိပ႒ာန္တရားေလးပါး မပြားမိဘဲ လြဲေခ်ာ္သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာ မဂၢင္ရွစ္ပါး အက်င့္တရားလည္းပဲ လြဲေခ်ာ္ၿပီး မျပည့္စံုေတာ့ဘူး။
သတိပ႒ာန္တရားေလးပါးကို ဆရာ့ထံ နည္းခံၿပီးေတာ့ ျပည့္စံုေက်နပ္ေလာက္တဲ့အထိ အခ်ိန္ယူၿပီး အားထုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာ မဂၢင္ရွစ္ပါး အက်င့္တရား ျပည့္စံုၿပီတဲ့။
မဂၢင္ရွစ္ပါး အက်င့္တရားကို သံုးပံု,ပံုလိုက္လို႔ရွိရင္ သမၼာဝါစာ, သမၼာကမၼႏၲ, သမၼာအာဇီဝ၊ မွန္စြာ ေျပာ, မွန္စြာ လုပ္, မွန္စြာ အသက္ေမြး ဆိုတဲ့ သီလဆိုင္ရာ မဂၢင္သံုးပါး ပါသြားတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေပၚတဲ့ အာ႐ုံကို မလြတ္တမ္း မွတ္ႏိုင္ဖို႔ရာအတြက္ ရဲရဲရင့္ရင့္ အားစိုက္တဲ့ ဝီရိယ ပါသြားၿပီ။ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ေပးေတာ့ စြဲၿမဲတဲ့ သတိေတြ ပါသြားၿပီ။ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္မိလို႔ မွတ္မိရာ ႐ႈကြက္ထဲ စိတ္ကေလး စိုက္က်သြားၿပီ။ ဝီရိယ, သတိ, သမာဓိ ေခၚတဲ့ သမာဓိဆိုင္ရာ မဂၢင္ ပါသြားၿပီ။
အာ႐ုံနဲ႔ မွတ္စိတ္ တည့္ၿပီးေတာ့ သေဘာမွန္ေလးေတြ အေျခခံက စၿပီး အဆင့္ဆင့္ သိသြားၿပီဆိုရင္ ပညာဆိုင္ရာ မဂၢင္ႏွစ္ပါးလည္း ပါသြားၿပီ။
သီလေရာ၊ သမာဓိေရာ၊ ပညာေရာ အကုန္လံုး ပါသြားၿပီ။ စံုသြားၿပီ။
ဘုန္းႀကီး ေျပာရတာက နည္းနည္းေလးပါ။
ဆရာေတာ္ႀကီးကို အမွီျပဳရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အားထုတ္လို႔ သိတာေတြက အမ်ားႀကီးပါ။
ေပၚတာကို ႐ႈရင္း ႐ႈရင္းကပဲ သိသိ သိသိေနတာက ဘုရားအဆံုးအမပဲ။
အဲဒါ သာသနာပဲ။
တစ္ခ်က္ ႐ႈလိုက္လို႔ရွိရင္ တစ္ခ်က္ သာသနာတည္သြားတယ္။
ႏွစ္ခ်က္ ႐ႈလိုက္ရင္ ႏွစ္ခ်က္ တည္သြားတယ္။
သီလသာသနာ၊ သမာဓိသာသနာ၊ ပညာသာသနာ အကုန္လံုး တည္သြားတယ္။
တစ္မိနစ္မွာ စကၠန္႔ေပါင္း (၆၀)ဆိုေတာ့ တစ္စကၠန္႔ တစ္ႀကိမ္က်နဲ႔ တြက္လို႔ရွိရင္ တစ္မိနစ္အတြင္းမွာ အႀကိမ္ေပါင္း (၆၀) ကိုယ္ပိုင္သာသနာ တည္သြားတယ္။
ငါးမိနစ္ဆိုရင္ (၃၀၀)၊
တစ္နာရီဆိုရင္ (၃၆၀၀) သာသနာတည္သြားတယ္။
အဲဒီ ဘုရားအဆံုးအမ က်င့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာ တည္ေနတာပဲ။ ေရာက္ေနတာပဲ။ ျပည့္စံုေနတာပဲ။
က်င့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ ပိုင္ေနတာပဲ။
အဲဒါ သာသနာပိုင္ပဲ။
အဲဒီလို သာသနာပိုင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမွာ။
“႐ႈမွတ္လ်က္သား၊ သိေနျငား၊ ဘုရားအဆံုးအမ ျဖစ္ပါသည္” တဲ့။
အဲဒီလို ျမတ္စြာဘုရားက မဟာဝုန္ေတာ ကူဋာဂါရေက်ာင္းတိုက္မွာ သံဃာေတာ္ေတြကို ဆံုးမပါတယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ‘အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ’ လို႔ အမိန္႔ရွိပါတယ္။
အပၸမာေဒန - မေမ့မေလ်ာ့ျခင္းဟူေသာ သတိတရားျဖင့္၊
သမၸာေဒထ - သိကၡာသံုးဝ မက်န္ရေအာင္ လံုးဝအကုန္ ျပည့္စံုၿပီးစီးေစၾကကုန္ေလာ့ တဲ့။
မေမ့ၾကနဲ႔ဆိုတာပါပဲ။
မေမ့ၾကနဲ႔ဆိုတာ ေရွာင္ရွားသင့္တဲ့ အခ်က္ေတြ ေရွာင္ရွားဖို႔ တာဝန္ေတြ မလစ္ဟင္း မပ်က္ကြက္ၾကနဲ႔။
အဓမၼလမ္းေၾကာင္းကို မလိုက္ဘဲနဲ႔ ေရွာင္ရွား။
ၿပီးေတာ့ တာဝန္ေတြ မပ်က္ကြက္ၾကနဲ႔။
ဓမၼလမ္းေၾကာင္းကို မွန္မွန္ေလွ်ာက္ၿပီး စခန္းမွန္ေရာက္ေရးအတြက္ ဦးတည္ၿပီး လမ္းမွန္ေလွ်ာက္ဖို႔ မပ်က္ကြက္ၾကနဲ႔တဲ့။
ေ႐ႊဥမင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကလည္း မိမိကို မွီခိုေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို မေမ့ၾကနဲ႔လို႔ အမိန္႔ရွိသြားမွာပါပဲ။
သူ႔တပည့္ေလးတစ္ေယာက္ကို နာမက်န္းလို႔ အနီးကပ္ လာေမးတဲ့အခါမွာ ဒီလို နာမက်န္းျဖစ္လို႔ရွိရင္ ခံႏိုင္ရည္ ရွိဖို႔ရန္အတြက္ ႀကိဳတင္ၿပီး က်င့္သံုးထားရတယ္ေနာ္ တဲ့။
ဟုတ္တယ္၊ ႀကိဳတင္ၿပီး က်င့္သံုးမထားဘူးဆိုရင္ ေရာဂါေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခါ “ငါ့ႏွယ္ေနာ္၊ ဟိုတုန္းက အေကာင္းသားပဲ။ အခုေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္လာၿပီ”လို႔ ျဖစ္လာတဲ့ ေရာဂါကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး မေက်မနပ္ ျဖစ္ၿပီး စိတ္ေတြ ဆိုးလာတယ္။
ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕သေဘာကို ႀကိဳတင္ သိနားလည္ထားေတာ့ မၿမဲပံုေတြ ဆင္းရဲပံုေတြ ကိုယ့္သေဘာအတိုင္း မျဖစ္၊ သူ႕သေဘာအတိုင္း သူျဖစ္ပံုေတြ သိထားၿပီဆိုရင္ သန္႔ရွင္းတဲ့ စြမ္းအားေကာင္းတဲ့ စိတ္ေတြ ရွိထားေတာ့ ေလာဘ ေဒါသဒဏ္ကို လႊမ္းမိုးႏိုင္တယ္။
အသိဉာဏ္ေတြျဖစ္ေတာ့ စိတ္ဟာ ရင့္က်က္တယ္။
စိတ္ေတြ သန္႔ရွင္း တည္ၿငိမ္ၿပီး အားေကာင္းၿပီဆိုရင္ ေလာဘ ေဒါသ ျဖစ္စရာ အာ႐ုံနဲ႔ ဆံုေပမယ္လို႔ အဲဒါေတြကို ေက်ာ္သြားႏိုင္ပါတယ္။
အသိဉာဏ္ေတြျဖစ္လို႔ စိတ္က ရင့္က်က္လာၿပီဆိုရင္ ေကာင္းဆိုးေလာကဓံနဲ႔ ၾကံဳတဲ့အခါမွာ မျဖဳန္ဘူး။ ဘက္မွ်စြာ ေနႏိုင္တယ္။
ဒီလို အဆိုးနဲ႔ ၾကံဳတဲ့အခါ ခံႏိုင္ရည္ရွိဖို႔အတြက္ ငါ့တပည့္ က်င့္ထားလို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးက မွာသြားတယ္တဲ့။
သိပ္ေကာင္းတယ္။
က်င့္ထားၾကပါ။
ခံႏိုင္ရည္ရွိဖို႔ရာအတြက္ က်င့္ထားၾကပါ။
သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ မေမ့ၾကနဲ႔တဲ့။
“မေမ့ဘဲသာ၊ ႐ႈမွတ္တာ၊ သိကၡာသံုးဝ ၿပီးေစၾက။”
သိကၡာသံုးဝ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ဘုန္းႀကီးတို႔ ေက်းဇူးရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက -
“ေပၚတိုင္းမျပတ္၊ ႐ႈမွတ္ေနလွ်င္
႐ုပ္နာမ္ႏွစ္မ်ိဳး၊ ေၾကာင္းက်ိဳးသိျမင္
မၿမဲဆင္းရဲ၊ ဉာဏ္ထဲေပၚလြင္
အနတၱ၊ သိရ နိဗၺာန္ဝင္” လို႔ ဆံုးမ ၾသဝါဒ ေပးသြားခဲ့တယ္။“ေပၚတိုင္းမျပတ္”မွာ ‘ေပၚ’ဆိုတဲ့ စကားဟာ ‘ျဖစ္’တာပါပဲ။
‘ျဖစ္တယ္’ဆိုတာ ထင္ရွားျဖစ္လာတာပဲ။ ပီပီျပင္ျပင္ ျဖစ္လာတာပဲ။
ဘာေတြျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ထဲက နာမ္ႏွင့္ ႐ုပ္တရားေတြ ျဖစ္လာတာ။
ဆိုၾကပါစို႔။
ထိုင္ရာက ေနၿပီး ထေတာ့မည့္ အျပဳမွာ ပထမဆံုး ထခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။
(ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ဘုရား)
ထခ်င္တဲ့စိတ္ဟာ နာမ္လား ႐ုပ္လား။
(နာမ္ပါ ဘုရား)
ထိုင္ရာကေန ထေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ထခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး ျဖစ္လာတယ္။
အဲဒါေတြကို မွတ္လိုက္တယ္။
မွတ္ရင္း နာမ္သိမလား၊ ႐ုပ္သိမလား။
(နာမ္သိမွာပါ ဘုရား)
ေနာက္ တစ္ရစ္ခ်င္ တစ္ရစ္ခ်င္း ထ,ထ ထ,ထ လာလိုက္တာ ကိုယ္ႀကီးက ေပါ့ေပါ့ၿပီး တက္လာတာ မရွိဘူးလား။
(ရွိပါတယ္ ဘုရား)
ဘာတက္လာတာတုန္း။ ႐ုပ္ႀကီးက တက္လာတာ မဟုတ္လား။
(မွန္ပါ ဘုရား)
ထဆဲခဏမွာ ဘာရွိသတုန္း။
(နာမ္နဲ႔ ႐ုပ္ ရွိပါတယ္ ဘုရား)
နာမ္နဲ႔ ႐ုပ္ ဒီႏွစ္ပါးပဲ ရွိတာ မဟုတ္လား။
(မွန္ပါတယ္ ဘုရား)
အဲဒီလို ထဆဲကာလမွာ ထင္ရွားေနတာကေတာ့ နာမ္နဲ႔ ႐ုပ္ပဲ။
နာမ္နဲ႔႐ုပ္ တြဲၿပီး ျဖစ္ေနတာကို သိခ်င္ရင္ ထတာကို စိုက္မွတ္ရမယ္။
ေနာက္ သတိ သမာဓိ အားေကာင္းသြားတဲ့အခါမွာ ထခ်င္တဲ့ စိတ္အဆင့္ဆင့္ နာမ္သေဘာကိုလည္း သိႏိုင္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ထ႐ုပ္ အဆင့္ဆင့္ ႐ုပ္သေဘာကိုလည္း သိႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။
ခုန ေပၚတိုင္းဆိုတဲ့ စကားေနရာမွာ ‘ထ’ထည့္လိုက္ရင္ - ထတိုင္းမျပတ္၊ ႐ႈမွတ္ေနလွ်င္၊
‘ထိုင္’ထည့္လိုက္ရင္ - ထိုင္တိုင္းမျပတ္၊ ႐ႈမွတ္ေနလွ်င္၊
လက္ေျခေကြးလို႔ရွိရင္ - ေကြးတိုင္းမျပတ္၊ ႐ႈမွတ္ေနလွ်င္၊
ဆန္႔လို႔ရွိရင္ - ဆန္႔တိုင္းမျပတ္၊ ႐ႈမွတ္ေနလွ်င္၊
ေျခႂကြလို႔ရွိရင္ - ႂကြတိုင္းမျပတ္၊ ႐ႈမွတ္ေနလွ်င္၊
လွမ္းတိုင္းမျပတ္၊ ႐ႈမွတ္ေနလွ်င္၊
ခ်တိုင္းမျပတ္၊ ႐ႈမွတ္ေနလွ်င္၊
ရပ္တိုင္းမျပတ္၊ ႐ႈမွတ္ေနလွ်င္ ... ဒီလို မဟုတ္လား။
ကဲ အဲဒီနည္းေလး လုပ္ၾကည့္စမ္းပါဦး။
“ထတုိင္းမျပတ္၊ ႐ႈမွတ္ေနလွ်င္
႐ုပ္နာမ္ႏွစ္မ်ိဳး၊ ေၾကာင္းက်ိဳးသိျမင္
မၿမဲဆင္းရဲ၊ ဉာဏ္ထဲေပၚလြင္
အနတၱ၊ သိရ နိဗၺာန္ဝင္။”ထတာေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစိုက္မွတ္လို႔ရွိရင္ ေနာက္ သတိ သမာဓိ ဉာဏ္အား ထက္သန္သြားတဲ့အခါမွာ ထခ်င္တဲ့ စိတ္,နာမ္တရားရယ္၊ ထ႐ုပ္ အဆင့္ဆင့္ ႐ုပ္တရားရယ္၊ သိမလာဘူးလား။
(သိလာပါတယ္ ဘုရား)
႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ကြဲလာတယ္ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား)
အဲဒါ ႐ႈမွတ္လို႔ ကြဲတာ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား)
ေနာက္ မွတ္ဖန္မ်ားလို႔ရွိရင္ ထခ်င္တဲ့စိတ္ အဆင့္ဆင့္က အေၾကာင္းနာမ္တရား၊ ထတဲ့႐ုပ္က အက်ိဳး ႐ုပ္တရား။
အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳး ဆက္စပ္ၿပီး သိမလာႏိုင္ဘူးလား။
“ထတိုင္းမျပတ္၊ ႐ႈမွတ္ေနလွ်င္၊ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္မ်ိဳး၊ ေၾကာင္းက်ိဳးသိျမင္” အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳး တစ္ခါတည္း သိလာတာ။
ေနာက္ ဆက္မွတ္ေနၿပီဆိုရင္ သတိ သမာဓိ ဉာဏ္အားေတြ ထက္သန္တဲ့အခါမွာ ထခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး အဆင့္ဆင့္ ေပၚၿပီး ေပ်ာက္သြားပံု၊ ထ႐ုပ္ အဆင့္ဆင့္ ေပၚၿပီး ေပ်ာက္သြားပံု၊ မၿမဲတာ မသိႏိုင္ဘူးလား။
(သိႏိုင္ပါတယ္ ဘုရား)
မၿမဲတာ သိလို႔ရွိရင္ ဆင္းရဲတာလည္း မသိႏိုင္ဘူးလား။
(သိႏိုင္ပါတယ္ ဘုရား)
ဒီ ထခ်င္တဲ့ စိတ္ အဆင့္ဆင့္ အေၾကာင္းနာမ္တရားနဲ႔ ထ႐ုပ္ အဆင့္ဆင့္ အက်ိဳး ႐ုပ္တရားေတြဟာ သူ႔ဘာသာသူ ျဖစ္ေနတာ။
ဘယ္သူက လုပ္ေပးေနတာတုန္း။
ဘယ္သိၾကား, ဘယ္ျဗဟၼာ, ဘယ္ထာဝရဘုရားက လုပ္ေပးေနတာတုန္း။
ကိုယ္ထဲက အသက္ရွိတဲ့ အေကာင္က လုပ္ေပးေနတာလား။
(မဟုတ္ပါဘူး ဘုရား)
အနတၱပဲ။
သူ႔သေဘာအတိုင္း သူျဖစ္ေနတာ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။
(မွန္ပါတယ္ ဘုရား)
အသက္ရွင္ေနတဲ့ အေကာင္းေလးက လုပ္ေပးေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။
ပရမအတၱ ေခၚတဲ့ ျဗဟၼာႀကီး ဖန္ဆင္းရွင္ႀကီးက လုပ္ေပးေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။
‘အနတၱ’ ဒီထဲမွာ အတၱ မရွိဘူးဆိုတာ ထင္ရွားေနတာပဲ။
အတၱမဟုတ္ဘူးဆိုတာလည္း ထင္ရွားေနတယ္။
ေပၚလာပံု ေပ်ာက္သြားပံုနဲ႔ မၿမဲပံုေတြ သိလာမယ္။
ဆင္းရဲပံုေတြ သိလာမယ္။
သူ႕သေဘာအတိုင္း သူျဖစ္ပံုေတြ သိလာမယ္။
ဝိပႆနာဉာဏ္ေတြ ျဖစ္လာတာပါ။
ဝိပႆနာဉာဏ္ေတြ ျဖစ္လာလို႔ရွိရင္ အခိုက္အတန္႔ေတာ့ ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းမေနဘူးလား။
(ၿငိမ္းေနပါတယ္ ဘုရား)
အဲဒီလို တစ္ေအာင့္ၿငိမ္းေအာင္ လုပ္ေနရတာပဲ။
အဲဒါေတြက သိကၡာသံုးရပ္ ၿပီးစီးပံု အက်ဥ္းခ်ဳပ္ပဲ။
ထေတာ့မယ္အျပဳ ထခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးလည္း မွတ္မိတယ္။
ထ႐ုပ္အဆင့္ဆင့္ေတြလည္း မွတ္မိတယ္။
အဲဒီမွာ ဓာတ္ခြဲၾကည့္လိုက္လို႔ရွိရင္ ဒီထ႐ုပ္အဆင့္ဆင့္ကို မွတ္ႏိုင္ဖို႔ရာအတြက္ အားစိုက္တဲ့သေဘာ မပါဘူးလား။
(ပါ,ပါတယ္ ဘုရား)
အားစိုက္တာ ဝီရိယ မဟုတ္လား။
မွန္ကန္တဲ့ ဝီရိယလား၊ မမွန္ကန္တဲ့ ဝီရိယလား။
(မွန္ကန္တဲ့ ဝီရိယပါ ဘုရား)
မွန္ကန္တဲ့ ဝီရိယဆိုတာ သမၼာဝါယာမမဂၢင္ မဟုတ္လား။
(မွန္ပါတယ္ ဘုရား)
ထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ အားစိုက္ေပးေတာ့ ထခ်င္တဲ့စိတ္ အဆင့္ဆင့္ ထ႐ုပ္အဆင့္ဆင့္ ႐ႈကြက္အာ႐ုံမွာ ကပ္တည္သြားတာက သမၼာသတိမဂၢင္ပဲ။
စြဲၿမဲစါာ ႐ႈမိရာ ႐ႈကြင္းမွာ စိုက္က်သြားတာက သမၼာသမာဓိမဂၢင္ပဲ။
အားစိုက္ေတာ့ သတိ ျဖစ္လာၿပီးေတာ့ အဲဒီထဲမွာ စိတ္ကေလး စိုက္က်သြားၿပီဆိုရင္ သေဘာမွန္ေတြ သိလာတာ။
ဒီထဲမွာ ဝီရိယလည္း ပါတယ္။
သတိလည္း ပါတယ္။
သမာဓိလည္း ပါတယ္။
အာ႐ုံနဲ႔ မွတ္စိတ္နဲ႔ ခြင္က် တည့္ေနတဲ့ သမၼသကၤပၸ ေခၚတဲ့ ဝိတက္လည္း ပါတယ္။
သိတာလည္း ပါတယ္။
ငါးမ်ိဳး ျဖစ္မသြားဘူးလား။
(ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား)
ဝီရိယ၊ သတိ၊ သမာဓိကို သမာဓိကၡႏၶ သမာဓိအုပ္စု။
သမၼာသကၤပၸ၊ သမၼာဒိ႒ိကို ပညာကၡႏၶ ပညာအုပ္စု။
သမာဓိ ပညာ ႏွစ္ခု ပါမသြားဘူးလား။
(ပါ,ပါတယ္ ဘုရား)
ကိုယ္လုပ္လို႔ ကိုယ္ရတာ ျဖစ္ေတာ့ အဲဒီ သမာဓိသိကၡာနဲ႔ ပညာသိကၡာ၊ တနည္း သမာဓိသာသနာနဲ႔ ပညာသာသနာ ဘယ္သူ ပိုင္သတုန္း။
လုပ္သူပဲ ပိုင္တာ မဟုတ္လား။
နဂိုက သီလျပည့္စံုၿပီးသားျဖစ္ေတာ့ သီလသာသနာလည္း ပိုင္သြားၿပီ။
တစ္နည္းအားျဖင့္ သမာဓိသိကၡာနဲ႔ ပညာသိကၡာျဖစ္ေနဆဲမွာ ေရွာင္ရွားလိုတဲ့ ေစတနာ သီလေတြ အျပည့္ပါေနတယ္။
ဒီနည္းအရ က်င့္နည္းမွန္နဲ႔အတူ သီလ သမာဓိ ပညာ သံုးမ်ိဳး ပိုင္သြားတာ။
အဲဒါ သာသနာပိုင္ပဲ။
ေရွးေရွးက ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား “သာသနာပိုင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ”လို႔ အမိန္႔ရွိသြားတာ ဒါကို ရည္႐ြယ္ ေျပာတာ။
စံလြန္ေတာ္မူတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ေ႐ႊဥမင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၂)ႏွစ္က ဘုန္းႀကီးကို ေတာထဲမွာ အနားယူေနစဥ္မွာ လာေရာက္ၿပီးေတာ့ ေနာင္ေတာ္ႀကီးတစ္ပါးအေနနဲ႔ေရာ တကယ့္သီတင္းသံုးေဖာ္ေကာင္း တစ္ပါးအေနနဲ႔ပါ အဲဒီ ဓမၼလက္ေဆာင္ကို ေပးသြားတာ။
အခုထိ အသည္းထဲမွာ စြဲေနတာ။
အဲဒီေတာ့ သာသနာပုိင္ျဖစ္ခ်င္ၾကရင္ သီလသိကၡာ၊ သမာဓိသိကၡာ၊ ပညာသိကၡာ သံုးပါး ျပည့္စံုေအာင္ ျပဳလုပ္ၾက။
ျပည့္စံုသြားၿပီဆိုရင္ ဒီသာသနာ ကိုယ္ပိုင္တာပဲ။
ကိုယ္ပိုင္ၿပီဆိုရင္ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ သာသနာ ဘယ္မွာ သြားတည္မလဲ။
ႏွလံုးသားထဲမွာ တည္မယ္ မဟုတ္လား။
(မွန္ပါတယ္ ဘုရား)
ႏွလံုးသားထဲမွာ သီလ သမာဓိ ပညာ သာသနာ တည္လိုက္တာပဲ။
အဲဒါ “ဓမၼေစတီ” ေခၚတယ္။
ေစတီေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။
(၁) ဓာတုေစတီ
(၂) ပရိေဘာဂေစတီ
(၃) ဥဒၵိႆေစတီ
(၄) ဓမၼေစတီ
“ဓာတုေစတီ”ဆိုတာက ဘုရားဓာတ္ေတာ္ေတြ ဌာပနာၿပီး ပူေဇာ္ရန္ တည္တဲ့ ေစတီတဲ့။
ဘုရားရဲ႕ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းတစ္ခုခုကို ဌာပနာၿပီး တည္တဲ့ ေစတီက “ပရိေဘာဂေစတီ”ပါပဲ။
ဘုရားရဲ႕ ႐ုပ္တု ထုလုပ္ၿပီး ကိုးကြယ္ရတဲ့ ေစတီက “ဥဒၵိႆကေစတီ (ဥဒၵိႆေစတီ)”ပါပဲ။
အဲဒီ ေစတီကို တည္တဲ့အခါ အုတ္ပါရမယ္။ သဲပါရမယ္။ ေက်ာက္ပါရမယ္။ ေရပါရမယ္။ ဘိလပ္ေျမပါရမယ္။
အဲဒီေစတီက တစ္နယ္မွာ တစ္ဆူပဲ တည္ရတာ။
တည္ထားတဲ့ ေစတီေတာင္မွ ပံုေတာ္ထဲမွာ ဂုဏ္ေတာ္ထည့္သြင္းၿပီး ၾကည္ညိဳတတ္မွ တည္ရက်ိဳးနပ္တာ။
သဲလည္း မကုန္၊ အုတ္လည္း မကုန္၊ ေရလည္း မကုန္၊ ေက်ာက္လည္း မကုန္၊ ဘိလပ္ေျမလည္း မကုန္ဘဲ တည္တဲ့ နည္းကေတာ့ သတိပ႒ာန္တရား အားထုတ္တာပဲ။
သာသနာပိုင္ျဖစ္လို႔ရွိရင္ ဓမၼေစတီေလး တည္ၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။
ပုဂံၿမိဳ႕က ေစတီေတြ တည္ထားတာ “လွည္းဝင္႐ိုးသံ၊ တညံညံ၊ ပုဂံဘုရားေပါင္း”ဆိုတာ သခ်ၤာနည္းနဲ႔ တြက္မယ္ဆိုရင္ ေလးသန္း ေလးသိန္း ေလးေသာင္း ေျခာက္ေထာင္ ခုနစ္ရာ သံုးဆယ့္သံုးဆူ ရွိတာ။
အခု ေထာင္ဂဏန္းေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။
ျမတ္စြာဘုရားအလိုေတာ္က် တစ္နယ္မွာ တစ္ဆူပဲ တည္ရမယ္ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား)
အသိဉာဏ္မပါဘဲနဲ႔ သဒၶါတရားနဲ႔ တည္ၾကေတာ့ အဲသလို ျဖစ္ကုန္တာ။
ႏွစ္ေပါင္း ကိုးရာေက်ာ္ တစ္ေထာင္ေလာက္က တည္ထားတဲ့ဟာေတြ အခု ေထာင္ဂဏန္းပဲ ရွိေတာ့တယ္။
ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္တဲ့ ေစတီ၊ သြားေလရာမွာ ပင့္သြားလို႔ရတဲ့ ေစတီ၊ အုတ္မကုန္, သဲမကုန္, ေရမကုန္, ေက်ာက္မကုန္, ဘိလပ္ေျမမကုန္တဲ့ ေစတီ တည္နည္းေလးေတြ ေရွးေရွးေသာ ျမတ္စြာဘုရားေတြက သူတို႔ ကိုယ္တိုင္လည္းပဲ တည္တယ္။ သတၱဝါအမ်ားကိုလည္း တည္ေစတယ္။
တည္ေတာ့ ေအးခ်မ္းမႈ ရသြားတယ္ မဟုတ္လား။
(မွန္ပါတယ္ ဘုရား)
အဲဒီ ေစတီေတြ အေလးထားၿပီး တည္ဖို႔ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။
အခု မိမိတို႔ရဲ႕ အားကိုးရာျဖစ္တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ေ႐ႊဥမင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကလည္း မိမိတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ အခ်ိန္မီ ဓမၼေစတီ တည္ဖို႔ က႐ုဏာထားၿပီးေတာ့ ေဟာၾကားသြားတာ မဟုတ္ဘူးလား။
ဓမၼေစတီေတြ တည္ၾကပါ။
ဓမၼေစတီေတြ တည္လို႔ ႏွလံုးသားထဲမွာ ဓမၼေတြ ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ အဲဒီ ဓမၼဟာ ေသတဲ့ ဓမၼေခၚမလား၊ ရွင္တဲ့ ဓမၼေခၚမလား။
(ရွင္တဲ့ ဓမၼ ေခၚပါတယ္ ဘုရား)
ဓမၼေတြ ရွင္ေနမွာပါ။
အားထုတ္သေလာက္ ဓမၼေတြ ရွင္သန္ေနမွာပါ။
သာသနာဟာ ရွင္သန္ေနမွာပါ။
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး စံလြန္ေတာမူသြားေပမယ္လို႔ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ အဆံုးအမေတြဟာ လက္ေတြ႕ က်င့္သံုးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ တည္ၿပီး အၿမဲတမ္း ရွင္သန္ေနမွာပါ။
အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ဆရာသမားကို ကိုယ္ ႐ိုေသ ေလးစားတယ္ဆိုရင္ ေဒသနာနည္းနဲ႔အညီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက က႐ုဏာထားၿပီး မိန္႔ၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတြကို ေစတီေျမာက္ေအာင္ ႏွလံုးသားထဲမွာ ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။
ႀကိဳးစားလို႔ရွိရင္ ႀကိဳးစားသမွ် ဓမၼဟာ ႏွလံုးသားထဲမွာ အၿမဲတမ္း ရွင္သန္ေနမွာပဲ။
ဘုန္းႀကီးက အေထာက္အထားမဲ့ အလြတ္ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံခါနီးအခ်ိန္မွာ အရွင္အာနႏၵာက သူရဲ႕ သီတင္းသံုးေဖာ္ေကာင္း အရွင္သာရိပုတၱရာလည္း စံေတာ္မူသြားၿပီ၊ ပရိနိဗၺာန္စံၿပီတဲ့။
ျမတ္စြာဘုရားလည္း မၾကာခင္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ့မယ္တဲ့။
သူရဲ႕ အားကိုးစရာေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူးဆိုၿပီး စဥ္းစားမိတာနဲ႔ တခါတည္း အႀကီးအက်ယ္ ေသာကေတြ ျဖစ္တာ။
ဒီအခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားက အရွင္အာနႏၵာကို ေခၚခိုင္းတယ္။
ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ျမတ္စြာဘုရား အမိန္႔ရွိတယ္။
“အာနႏၵာ၊ ခ်စ္ေသာသူတို႔နဲ႔ ေကြကြင္းရျခင္း ဆင္းရဲဆိုတာက ဒီလိုပဲ ၾကံဳရတတ္တယ္လို႔ ငါဘုရားလည္း ေဟာထားၿပီပဲ။ ငါဘုရား စံေတာ္မူသြားေပမယ္လို႔ ငါဘုရား ေလးဆယ့္ငါးဝါပတ္လံုး ေကာင္းက်ိဳးေတြျဖစ္ဖို႔ ေဟာထားတဲ့ ဓမၼ၊ လက္ေတြ႕ က်င့္သံုးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကို က်င့္သံုးသေလာက္ ေအာက္တန္း မက်ရေအာင္ ျမႇင့္တင္ေပးတဲ့ ဓမၼ၊ အခ်ိဳးတက်ျဖစ္ဖို႔ စည္းကမ္း ဥပေဒသ ယဥ္ေက်းမႈ ဝိနယေတြဟာ ငါဘုရား ကြယ္လြန္တဲ့အခါမွာ အဲဒီ ဓမၼဝိနယ ေခၚတဲ့ သာသနာဟာ သင္ခ်စ္သားတို႔ရဲ႕ဆရာ ဘုရားပဲ” တဲ့။
ဒီေတာ့ သက္ေတာ္ထင္ရွား ဘုရား မရွိေပမယ္လို႔ သက္ေတာ္ထင္ရွား ဘုရားေဟာခဲ့တဲ့ တရားေတြဟာ အခုထက္ထိ ရွိေသးသလား၊ မရွိဘူးလား?
(ရွိပါတယ္ ဘုရား)
ရွိထားတဲ့ တရားေတြ က်င့္နည္းမွန္ေတြ က်င့္လို႔ရွိရင္ တရားေတြ မရႏိုင္ဘူးလား။
(ရႏိုင္ပါတယ္ ဘုရား)
တရားေတြ ႏွလံုးသားထဲမွာ ေရာက္ေနၿပီဆိုရင္ ဒီတရားဟာ ရွင္တယ္ ေခၚမလား၊ ေသတယ္ ေခၚမလား?
(ရွင္တယ္ ေခၚရမွာပါ ဘုရား)
ငါဘုရား ပရိနိဗၺာန္ စံသြားတဲ့အခါ ငါဘုရား ေဟာထားတဲ့ တရားဟာ သင္ခ်စ္သားတို႔ရဲ႕ လမ္းၫႊန္ ဘုရားပဲလို႔ ဆိုထားတယ္။
တရားသည္ပင္လွ်င္ ဘုရားပဲ။
သက္ေတာ္ထင္ရွား ဘုရားတစ္ဆူတည္း ေဟာေနရတာတဲ့။ ငါဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံတဲ့အခါမွာ ဓမၼကၡႏၶာ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ဆိုေတာ့ တရားတစ္ခုမွာ ဘုရားတစ္ဆူက်နဲ႔ တြက္မယ္ဆိုရင္ ဘုရားအဆူေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ရွိတယ္။
ဘယ္ေလာက္ အားရစရာ ေကာင္းသလဲ။
တရားေခၚတဲ့ က်င့္နည္းမွန္နဲ႔ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးလို႔ ရရွိခဲ့တဲ့ တရားဟာ ႏွလံုးသားထဲမွာ ေရာက္ေနၿပီဆိုရင္ တရားေစတီ တည္တယ္ မည္တယ္။
တရားေစတီ တည္တယ္ဆိုရင္ ဘုရားေစတီလည္း တည္ရာ မေရာက္ေပဘူးလား။
(ေရာက္ပါတယ္ ဘုရား)
တရားရွင္သန္ေအာင္ လုပ္ေတာ့ အခု ဒီဘုရားလည္း ရွင္သန္ေနတယ္ မဆိုႏိုင္ဘူးလား။
(ဆိုႏိုင္ပါတယ္ ဘုရား)
အဲဒါ သက္ေတာ္ထင္ရွား ဘုရား ေခၚတယ္။
သက္ေတာ္ထင္ရွား ဘုရားကို ဖူးျမင္ခ်င္ၾကလို႔ရွိရင္ ဘာလုပ္မလဲ?
တရားရွင္သန္ေအာင္ လုပ္။
အခု ေ႐ႊဥမင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး စံလြန္ေတာ္မမူခင္ မိန္႔ၾကားသြားတဲ့ တရားေတြ အားထုတ္ၾက။
ဒီတရားေတြ အားထုတ္လို႔ ႏွလံုးသားထဲမွာ တရားေရာက္ၿပီဆိုရင္ သာသနာပိုင္ ျဖစ္ၿပီ။
သာသနာပိုင္ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ပဲ ႏွလံုးသားထဲမွာ ဓမၼေစတီ တည္ၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။
ဓမၼေစတီ တည္ၿပီးသား ျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ သက္ေတာ္ထင္ရွား ဘုရားလည္း ႏွလံုးသားထဲမွာ ႂကြေရာက္ေနၿပီ။
အဲဒါ သက္ေတာ္ထင္ရွား ဘုရားကိုးကြယ္တာတဲ့။
အဲဒီအေနမ်ိဳးေရာက္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။
ဒီဟာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံခါနီးမွာ မိန္႔ၾကားသြားတဲ့ အခ်က္ကေလး ရွိပါတယ္။
ပရိနိဗၺာန္စံေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ နတ္ေတြ လူေတြ ျဗဟၼာေတြက ေနာက္ဆံုးပိတ္ဆိုတဲ့အေနနဲ႔ ပူေဇာ္ၾကတာ။
ဗုဒၶျမတ္စြာက အရွင္အာနႏၵာကို အမိန္႔ရွိတယ္။
“ခ်စ္သား အာနႏၵာ၊ ရဟန္းေတြေရာ ရဟန္းမေတြေရာ ဥပါသကာေတြေရာ ဥပါသိကာမေတြေရာ ပရိသတ္ေလးမ်ိဳးက ငါဘုရားကို ဒီလို အာမိသ ေခၚတဲ့ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြနဲ႔ ပူေဇာ္ေနတာဟာ တကယ့္ ခ်စ္ခင္ေလးစား ျမတ္ႏိုးပူေဇာ္ပသရာ မေရာက္ပါဘူး။ ငါဘုရား ၫႊန္ၾကားထားတဲ့အတိုင္း ရဟန္း, ရဟန္းမ, ဥပါသကာ, ဥပါသိကာမ ပရိသတ္ေလးမ်ိဳးက က်င့္သံုးလို႔ရွိရင္ ငါဘုရားကို တကယ့္ ႐ိုေသေလးစား ျမတ္ႏိုးခ်စ္ခင္ ပူေဇာ္ပသရာ ေရာက္တယ္” တဲ့။
ကိုယ့္ဆရာသမားကို တကယ့္ ကိုယ္က်င့္တရားစစ္စစ္နဲ႔ ပူေဇာ္လိုလို႔ရွိရင္ ၫႊန္ၾကားထားတဲ့အတိုင္း အားထုတ္ဖုိ႔ပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ က်မ္းဂန္မ်ားက ဖြင့္ဆိုထားပါတယ္။
“ျမတ္စြာဘုရားဟာ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ လႉတာေတာင္မွ ကုေဋနဲ႔ခ်ီၿပီး အပါယ္မလားဘူးလို႔ ဆိုထားတယ္။ ဒီေလာက္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ပူေဇာ္တာကို ျမတ္စြာဘုရား ဘာျဖစ္လို႔ မခ်ီးမြမ္းသတုန္း။ ဘာျဖစ္လို႔ ျငင္းပယ္ရသတုန္း။ ငါဘုရားကို ပူေဇာ္ရာ မေရာက္ဘူးလို႔ ဆိုရသတုန္း” တဲ့။
အေၾကာင္းႏွစ္ခ်က္ ရွိပါတယ္။
(၁) ေနာင္အနာဂတ္ ပရိတ္သတ္ကို ခ်ီးေျမႇာက္ခ်င္လို႔ အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္ေကာင္းေတြ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔၊
(၂) ျမတ္စြာဘုရား တည္ေထာင္ထားတဲ့ သာသနာ အဓြန္႔ရွည္ေစခ်င္လို႔။
တကယ္လို႔သာ ျမတ္စြာဘုရားက ပရိနိဗၺာန္စံခါနီးမွာ ပူေဇာ္မႈေတြကို ခ်ီးက်ဴးခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဘုန္းႀကီးတို႔ ရဟန္းေတာ္ေတြက အစ ပူေဇာ္ရန္ အခ်ိန္က်လို႔ရွိရင္ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းနဲ႔ ပူေဇာ္မႈနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနမွာပဲ။
သီလ သမာဓိ ပညာ အက်င့္တရား က်င့္သံုးေရးမွာ လစ္ဟင္း ပ်က္ကြက္ ေမ့ေနၾကမယ္။
ဘုန္းႀကီးတို႔ ရဟန္းေတာ္ေတြက အခ်ိန္က်လာၿပီလို႔ရွိရင္ ... ေဟ့ ဘုရားပြဲနီးၿပီ၊ ဒကာတို႔ လုပ္ၾက၊ မႏွစ္ကေတာ့ ဘယ္လိုေပါ့၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ သူမ်ားထက္ သာလြန္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ ... စသည္ျဖင့္ ဘုရားပြဲေတြသာ လုပ္ၾကလိမ့္မယ္။
အဲဒါနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ၾကလိမ့္မယ္။
အဲသလို ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြနဲ႔ ပူေဇာ္ျခင္းဟာ ငါဘုရားကို တကယ္ ပူေဇာ္မႈ မမည္၊ ပူေဇာ္ရာ မေရာက္တဲ့။
စာထဲမွာ ဆိုထားတာ ... သီရိလကၤာက မဟာေစတီႀကီးလို ေစတီႀကီးေတြ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္၊ မဟာဝိဟာရေက်ာင္းႀကီးေတြလို ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဆာက္၊ ငါဘုရား သာသနာကို အဓြန္႔ရွည္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ မေဆာင္ႏိုင္ တဲ့။
တစ္ရက္တာလည္း ယာဂုတစ္က်ိဳက္ေသာက္ေလးေတာင္မွ သာသနာ မေဆာင္ႏိုင္ဘူးတဲ့။
သာသနာ ထိန္းမထားႏိုင္ဘူးတဲ့။
“သာသနာေဆာင္တယ္၊ သာသနာထိန္းထားႏိုင္တယ္”ဆိုတာ ငါဘုရားေျပာတဲ့အတိုင္း က်င့္သံုးမွသာ ငါဘုရားသာသနာေတာ္ကို ေနာက္ထပ္ မ်ိဳးဆက္ေကာင္းေလးေတြပဲ မျပတ္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ သာသနာလည္း အဓြန္႔ရွည္လိမ့္မယ္တဲ့။
သာသနာမ်ိဳးဆက္ေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။
ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ ေခၚတဲ့ သာသနာ အဓြန္႔ရွည္ေအာင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။
ဘယ္သူ႔အေပၚမွာ တည္သလဲ။
ဘုန္းႀကီးတို႔ ရဟန္းေတာ္အေပၚမွာေရာ၊
ဘိကၡဳနီမ မရွိေတာ့ သိကၡာရွင္ ေခၚတဲ့ သီလရွင္ေတြအေပၚမွာေရာ၊
ဥပါသကာေတြအေပၚမွာေရာ၊
ဥပါသိကာမေတြအေပၚမွာေရာ တည္တယ္။
တရားၾကားနာ႐ုံသာ ၾကားတယ္၊ အားမထုတ္ဘူး။
အလႉလည္း လႉ႐ုံသာ လႉတယ္၊ သီလလည္း မရွိဘူး၊ သမာဓိလည္း မရွိဘူး၊ ပညာလည္း မရွိဘူးဆိုရင္ သာသနာ ဘယ္ေရာက္သြားမလဲ။
သာသနာပိုင္ ျဖစ္ပါမလား။
သာသနာပိုင္ မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ မျဖစ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဘာျဖစ္သတုန္း။
သာသနာ မကြယ္ဘူးလား၊ ကြယ္တာေပါ့။
တစ္ခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားကို ပုဏၰားတစ္ေယာက္က ေမးတယ္။
“ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံလို႔ရွိရင္ ‘သဒၶမၼ’ ေခၚတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတရား သာသနာ တာရွည္တည္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းက ဘာပါလဲ ဘုရား၊ ဆုတ္ယုတ္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းဟာ ဘာပါလဲ ဘုရား”
(၂)ခ်က္ ေမးထားတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက ေျဖတယ္။
“သတိပ႒ာန္တရား ေလးပါးကို ျပည့္စံု ေက်နပ္ေလာက္တဲ့အထိ ပြားလို႔ရွိရင္ သာသနာ အဓြန္႔ရွည္မယ္တဲ့။
မပြားလို႔ရွိရင္ သာသနာ မရွည္ဘူး” တဲ့။
အဲဒါကို အ႒ကထာဆရာက ေထာက္ခံခ်က္ ေပးၿပီး ေျဖထားပါတယ္။
ဟုတ္တယ္၊ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားတဲ့အခ်က္က မွန္တယ္တဲ့။
“ေယာ ဟိ ေကာစိ ဗုေဒၶသု ဓရေႏၲသုပိ စတၱာေရာ သတိပ႒ာေန န ဘာေဝတိ၊
တႆ သဒၶေမၼာ အႏၲရဟိေတာ နာမေဟာတိ ေဒဝဒတၱာဒီနံ ဝိယ။”
(သတိပ႒ာနသံယုတ္၊ သီလ႒ိတိဝဂ္၊ ႒၊ ၃၈၉-၃၉၁)
ျမန္မာလိုကေတာ့ - မည္သည့္ ပုဂၢိဳလ္မဆို ရွင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရဟန္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူဝတ္ေၾကာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဥပါသကာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဥပါသိကာမပဲျဖစ္ျဖစ္ သတိပ႒ာန္တရားေလးပါး မပြားဘူးဆိုရင္ သူရဲ႕ သႏၲာန္မွာ သဒၶမၼ ေခၚတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတရား သာသနာကြယ္ၿပီ တဲ့။
ဘုန္းႀကီး သတိပ႒ာန္တရား မပြားဘူးဆိုရင္ ဘုန္းႀကီးမွာ သာသနာကြယ္တာပဲ။
ဒကာတစ္ဦးဦး မပြားလို႔ရွိရင္ ဒကာတစ္ဦးဦးမွာလည္း သာသနာကြယ္တာပဲ။
ဒီေတာ့ သတိပ႒ာန္တရားေလးပါး ပြားလို႔ရွိရင္ သာသနာ မကြယ္ဘူး ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ေပါ့။
သတိပ႒ာန္တရားေလးပါး ပြားလို႔ရွိရင္ သာသနာပိုင္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ဒီသာသနာ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ။
ကိုယ့္ဆီမွာပဲ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။
ကိုယ့္ဆီမွာ ရွိေနရင္ သာသနာ ကြယ္ပါမလား၊ မကြယ္ဘူးေပါ့။
အဲဒီ သုတၱန္ေလးက သိပ္ရွင္းပါတယ္။
သတိပ႒ာန္တရားကို ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ပြားလို႔ရွိရင္ ခုန ေစာေစာပိုင္းက ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း သီလသာသနာ၊ သမာဓိသာသနာ၊ ပညာသာသနာ သံုးရပ္စလံုး တည္သြားမွာေပါ့။
တည္ၿပီဆိုရင္ ျမတ္စြာဘုရား အႀကိဳက္ဆံုးလည္း ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား။
(မွန္ပါ ဘုရား)
ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ သာသနာပိုင္တဲ့အခါ အဲဒီသာသနာ မပ်က္ေတာ့ဘူး။
သာသနာမ်ိဳးဆက္ေတြလည္း မျပတ္ေတာ့ဘူး။
သာသနာမ်ိဳးဆက္ေကာင္းေတြ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ သာသနာ မကြယ္ေစခ်င္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေနာက္ဆံုး အႀကီးအက်ယ္ ပူေဇာ္မႈကို ျငင္းပယ္ခဲ့တာ။
အေကာင္းဆံုး ပူေဇာ္ျခင္း ပူေဇာ္မႈကို “ပရမပူဇာ”လို႔ ေခၚပါတယ္။
အျမင့္ဆံုး ပူေဇာ္ျခင္းနဲ႔ ပူေဇာ္ၾကၿပီးေတာ့ ေနာင္အနာဂတ္ သာသနာမ်ိဳးဆက္ေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ေရးအတြက္ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းနဲ႔ ပူေဇာ္မႈကို ပယ္ရွားခဲ့တာတဲ့။
ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ပူေဇာ္မႈကို ျမတ္စြာဘုရား ျမတ္ႏိုးတာတဲ့။
အခု စံလြန္ေတာ္မူသြားတဲ့ ေ႐ႊဥမင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးလည္းပဲ သူ႔တပည့္ေတြအေပၚ ဒီလို သေဘာရွိေနမွာပါပဲ။
ဒီသေဘာရွိလို႔လည္း သာသနာပိုင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကပါတဲ့။
ဘုန္းႀကီးစကားေလး စလာတာ ေ႐ႊဥမင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဘုန္းႀကီးကို အမိန္႔ရွိသြားတဲ့ စကားေလးနဲ႔ စတာပါ။
သာသနာပိုင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပါတဲ့။
ဦးပ႑ိတဟာ ေတာစခန္းမွာ သာသနာပိုင္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေနတာ သိပ္ေကာင္းတာပဲဆိုၿပီး သူခ်ီးက်ဴး အားေပးတဲ့ စကားေလး အခုထိ ၾကားေယာင္ေနပါတယ္။
အဲဒီစကားေလးအတိုင္း က်င့္သံုးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကလည္း ေရွးေရွးက ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ မိမိထံ ခ်ဥ္းကပ္လာတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကို “ေမာင္ပၪၥင္းတို႔ သာသနာပိုင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနာ္” ဆိုၿပီး တိုက္တြန္းတာပဲ။
ဒီဆရာေတာ္ႀကီးထံ လူေတြ လာလို႔ရွိရင္လည္း လူေတြကို သာသနာပိုင္ျဖစ္ေအာင္ တိုက္တြန္းမွာပါပဲ။
တိုက္တြန္းရတာဟာ ျမတ္စြာဘုရား အလိုေတာ္က်ပဲ။
ျမတ္စြာဘုရား အလိုေတာ္က်နဲ႔အညီ အဆင့္ဆင့္ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးမ်ား၏ ကိုယ္ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ ဓမၼေစတီ တည္သြားၿပီးေတာ့ တပည့္မ်ားအား သာသနာပိုင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ ဆိုတဲ့ မိန္႔မွာခ်က္အတိုင္း ဘုန္းႀကီးတို႔တေတြ ကိုယ္ပိုင္ သာသနာျဖစ္ေအာင္ ဆံုးမ သြန္သင္တဲ့ အခ်က္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ နာယူၿပီးေတာ့ စိတ္ခ်ႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိ သာသနာပိုင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္ၾကပါေစလို႔ တိုက္တြန္းရင္းနဲ႔ ဒီေန႔တရား ဒီမွာ အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။
+++++
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ မတ္လ၊ ပထမအႀကိမ္ထုတ္၊ ေ႐ႊေတာင္ကုန္းဆရာေတာ္၏ “သာသနာပိုင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ”
No comments:
Post a Comment