ရဟန္းတို႔ … မျဖစ္ေသးေသာ ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၥ်င္ျဖစ္လာဖို႔ရာ၊ ျဖစ္ၿပီးေသာ ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၥ်င္၏ ဘာဝနာျပည့္စံု ၿပီးေျမာက္ဖို႔ရာ အေၾကာင္းက ဘာလဲ?
ရဟန္းတို႔ … ကုသိုလ္တရား၊ အကုသိုလ္တရား၊ အျပစ္ရွိေသာ တရား၊ အျပစ္မရွိေသာ တရား၊ ယုတ္ေသာ တရား၊ ျမတ္ေသာ တရား၊ မည္းညစ္ေသာ အဖို႔ရွိေသာ တရား၊ ျဖဴစင္ေသာ အဖို႔ရွိေသာ တရားေတြ ရွိေနၾကတယ္။
ထိုတရားတို႔၌ သင့္တင့္ေသာ အေၾကာင္းမွန္ လမ္းမွန္အားျဖင့္ ႏွလံုးသြင္းမႈ မ်ားစြာ ျပဳျပင္ျခင္းမွာ
မျဖစ္ေသးေသာ ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၥ်င္ ျဖစ္ဖို႔၊
ျဖစ္ၿပီးေသာ ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၥ်င္၏ ဘာဝနာျပည့္စံု ၿပီးေျမာက္ဖို႔ အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ဒီ ေဒသနာေတာ္လာ တရားေတြက ‘ကုသိုလ္’ ‘အကုသိုလ္’ တရားေတြပါပဲ။
ဒီတရားေတြမွာ ‘အေၾကာင္းမွန္ လမ္းမွန္အားျဖင့္ ႏွလံုးသြင္းမႈ’ဆိုတာ ဒီတရားေတြရဲ႕ သေဘာကို သိေအာင္ျပဳမႈကို ဆိုပါတယ္။
ဒီတရားေတြမွာ သဘာဝလကၡဏာေခၚတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ အမွတ္အသားေတြ ရွိေနပါတယ္။
ကုသိုလ္ရဲ႕ အျပစ္မရွိျခင္း လကၡဏာ၊
အကုသိုလ္ရဲ႕ အျပစ္ရွိျခင္း လကၡဏာ၊
စိတ္ရဲ႕ သိမႈ လကၡဏာ၊
ဖႆရဲ႕ ေတြ႕ထိမႈ လကၡဏာ စသည္ျဖင့္ မိမိတို႔ရဲ႕ အသီးသီး သေဘာလကၡဏာ ကိုယ္စီ ရွိေနၾကေတာ့
အဲဒီ ကိုယ္ပိုင္ သေဘာလကၡဏာေတြကို သဘာဝ လကၡဏာလို႔ ဆိုပါတယ္။
အနိစၥ - မၿမဲ
ဒုကၡ - ဆင္းရဲ
အနတၱ - အစိုးရတဲ့ အတၱေကာင္ မဟုတ္ ဆိုတဲ့ အျခင္းအရာေတြကေတာ့ တရားတိုင္းမွာ ရွိေနတဲ့ သေဘာေတြ။
ဒါေၾကာင့္ သာမည လကၡဏာ အားလံုးမွာ အတူတူျဖစ္ေနတဲ့ လကၡဏာအားလံုး တရားေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ လကၡဏာ။
အဲဒီ သဘာဝလကၡဏာ၊ သာမညလကၡဏာေတြကို ထိုးထြင္းသိမႈ၊ သိေအာင္ျပဳမႈကိုပဲ “ေယာနိေသာ မနသိကာရ” လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒီတရားေတြကို သိေနတဲ့ ေဇာစိတ္ေတြပါပဲ။
အဲဒီေတာ့ ပညာ ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၥ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္းဟာ ဆိုခဲ့ၿပီး ‘ကုသိုလ္’ ‘အကုသိုလ္’ တရား အာ႐ုံမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အ႒ကထာမ်ားမွာ ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၥ်င္ျဖစ္ေၾကာင္း ခုနစ္ပါး လာပါတယ္။
“ေမးျမန္းျခင္းျပဳ
ဝတၳဳစင္ေစ
ဣေျႏၵညီညာ
ပညာမဲ့ ၾကဥ္
ဉာဏ္ရွင္မွီဝဲ
နက္နဲတရား ေတြးစဥ္းစားလ်က္
ပညာဘက္တြင္ ၫြတ္သက္ဝင္
ဉာဏ္ျမင္တိုးေၾကာင္း ခုနစ္တည္း။”
+++++
(၁) ေမးျမန္းျခင္း
ခႏၶာ၊ အာယတန၊ ဓာတ္၊ သစၥာ၊ ဣေျႏၵ၊ ဗိုလ္၊ ေဗာဇၥ်င္၊ မဂၢင္၊ သမထ၊ ဝိပႆနာတို႔နဲ႔ စပ္ၿပီး မသိေသးလွ်င္ သိေအာင္ သင္ၾကား ေလ့လာထား။
ေလ့လာထားတဲ့ အရာမွာ မရွင္းလင္းတဲ့ အရာေတြ ေမးျမန္းျခင္းကို ဆိုပါတယ္။
ဒီတရားေတြနဲ႔ စပ္ၿပီး အေတာ္ေလ့လာထားေတာ့
ေရွးကတည္းက ဉာဏ္ထဲ အေတာ္ရွင္းေနခဲ့
ဉာဏ္ထဲ မရွင္းမလင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ခဲရာခက္ဆစ္ကို ေမးျမန္းျခင္းျဖင့္
ဆရာ့ရဲ႕ အေျဖၾကားရေတာ့ ပိုရွင္းလင္းသြားၿပီး ဉာဏ္အျမင္တိုးလာ၍
ေမးျမန္းျခင္းဟာ ဓမၼဝိစယ ပညာျဖစ္ေၾကာင္း ဆိုပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ေမးျမန္းျခင္းသာမက နာယူျခင္း၊ မိမိက ေဟာေျပာျခင္း၊ ေဆြးေႏြးျခင္းမ်ားပါ သိမ္းယူသင့္ပါတယ္။
အားလံုးဟာ ပညာျဖစ္ေၾကာင္းခ်ည္းပါပဲ။
ဝိပႆနာအားထုတ္၍ အားရွိတဲ့ ဝိပႆနာ လက္ရွိျဖစ္လာလွ်င္ေတာ့ တရားနာရင္း တရားေဟာရင္း တရားေဆြးေႏြးရင္းနဲ႔ မဂ္ဖိုလ္ဆိုက္သြားႏိုင္ပါတယ္။
(၂) ဝတၳဳစင္ၾကယ္ေစျခင္း
‘ဝတၳဳ’ဆိုတာ တည္ေနရာ ခႏၶာကိုယ္ေရာ၊ ထိုခႏၶာကိုယ္နဲ႔ စပ္တဲ့ အဝတ္ သကၤန္း စသည္ကိုပါ စိတ္ ေစတသိက္တုိ႔၏ ျဖစ္ရာ ျဖစ္လို႔ ဝတၳဳဆိုပါတယ္။
စိတ္ ေစတသိက္တို႔က အာ႐ုံျပဳေသာအားျဖင့္ ထိုခႏၶာ အဝတ္စသည္တို႔၌ ေရာက္ေန၍၊ စိတ္ ေစတသိက္တို႔၏ တည္ေနရာလို႔ ဆိုပါတယ္။
ခႏၶာကိုယ္က အတြင္းဝတၳဳ
အဝတ္ သကၤန္း အိမ္ ေက်ာင္း အိပ္ရာေနရာ စသည္က အပဝတၳဳ
ထိုကိုယ္တြင္း ကုိယ္ပ ဝတၳဳတို႔ကို စင္ၾကယ္ေအာင္ ျပဳျခင္းဟာ ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၥ်င္ျဖစ္ျခင္း အေၾကာင္းပါပဲ။
ဆံပင္ အေမြး ေျခသည္း လက္သည္းေတြ ရွည္ေနမယ္၊ ကိုယ္မွာ ေၾကးေတြ ေခၽြးေတြ ကပ္တြယ္ေနမယ္၊ အတြင္းက ေလ သည္းေျခစသည္ ေဖာက္ျပန္ၿပီး ခႏၶာအတြင္း ေဒါသမကင္း ျဖစ္ေနမယ္။
အဲဒီအခါမွာ အတြင္းဝတၳဳ မစင္ၾကယ္ မသန္႔ရွင္းျခင္းပါပဲ။
အဝတ္ သကၤန္း ေဆြးျမည့္ေနမယ္၊ ညစ္ႏြမ္းေနမယ္၊ အန႔ံအသက္ မေကာင္းျဖစ္ေနမယ္၊ အိမ္ ေက်ာင္း အိပ္ရာေနရာမွာ အမိႈက္ေတြ ႐ႈပ္ပြေနမယ္ဆိုရင္ အဲဒီအခါ အပဝတၳဳ မသန္႔မရွင္း ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
အဲဒီလို အတြင္း အပ မသန္႔ရွင္းလွ်င္ စိတ္႐ႈပ္ေပြေနမယ္။
စိတ္႐ႈပ္ေပြ မသက္မသာ ျဖစ္ေနလွ်င္ တည္ၿငိမ္မႈ မရေတာ့ ဉာဏ္အျမင္ေကာင္းဖို႔အတြက္လည္း အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဆံပင္ လက္သည္း ေျခသည္းေတြ ရွည္ေနရင္ ျဖတ္၊
ကိုယ္မွာ အညစ္အေၾကး ေၾကး ေခၽြးေတြ ညစ္ေပေနရင္ ေရခ်ိဳး၊
ေလ သည္းေျခ စသည္တို႔ေၾကာင့္ ေဒါသမကင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းကိုလည္း ဝမ္းႏႈတ္ေဆး စေသာ ေဆးဝါးျဖင့္ ျပဳျပင္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို ေပါ့ပါးေအာင္ ျပဳ၊
အဲဒါလို အတြင္းဝတၳဳေတြ သန္႔ရွင္းေအာင္ ျပဳရတယ္။
အဝတ္ သကၤန္း ေဆြးေန ညစ္ေန အန႔ံမေကာင္း ျဖစ္ေနတာကို ခ်ဳပ္ျခင္း ေလွ်ာ္ဖြပ္ျခင္းျဖင့္ စင္ၾကယ္ေအာင္ ျပဳ၊
အမိႈက္စသည္ျဖင့္ ႐ႈပ္ေပြေနတာေတြကို သုတ္သင္ ရွင္းလင္းျခင္းျဖင့္ အပဝတၳဳေတြ သန္႔ရွင္းေအာင္ ျပဳရတယ္။
အတြင္း အပ ဝတၳဳေတြ မသန္႔မရွင္း ျဖစ္ေနတဲ့အခါ ထိုအခါျဖစ္လာတဲ့ စိတ္ ေစတသိက္ေတြမွာ ပါတဲ့ ဉာဏ္လည္း မသန္႔ရွင္းေတာ့ဘူး။
မစင္ၾကယ္ မသန္႔ရွင္းတဲ့ ဆီမီးခြက္ မီးစာတို႔ကို အစြဲျပဳ ျဖစ္လာရတဲ့ မီးလွ်ံရဲ႕အေရာင္ဟာ မသန္႔မရွင္း မၾကည္မလင္ ျဖစ္ရတာလိုပါပဲ။
အတြင္း အပ ဝတၳဳေတြ သန္႔ရွင္းေနတဲ့အခါ ျဖစ္လာတဲ့ စိတ္ ေစတသိက္ေတြမွာ အတူပါတဲ့ ဉာဏ္ပညာလည္း သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္ရတယ္။
စင္ၾကယ္တဲ့ သန္႔ရွင္းတဲ့ မီးခြက္ မီးစာ ဆီတို႔ကို အမွီျပဳ ျဖစ္လာတဲ့ မီးလွ်ံရဲ႕ အေရာင္ဟာ သန္႔ရွင္း ၾကည္လင္ေနသလိုပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ အတြင္းအပ ဝတၳဳ မသန္႔ရွင္းျခင္းဟာ ဉာဏ္ပညာျဖစ္ဖို႔ အေႏွာင့္အယွက္ အတားအဆီးျဖစ္ေၾကာင္း၊
ထိုဝတၳဳေတြ သန္႔ရွင္းျခင္းဟာ ဉာဏ္ပညာျဖစ္ေၾကာင္းမို႔ ဓမၼဝိစယျဖစ္ဖို႔ရာမွာ ဒီဝတၳဳေတြ သန္႔ရွင္းျခင္းဟာ အေၾကာင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ရပါတယ္။
(၃) ဣေျႏၵညီမွ်ေအာင္ ျပဳျခင္း
ဘာဝနာအလုပ္ အားထုတ္တဲ့အခါ တရားေတြ ညီညီမွ်မွ် အလုပ္လုပ္ေနၾကဖို႔ လိုပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ ပဓာနျဖစ္တဲ့ တရားေတြ ညီညီမွ်မွ် အလုပ္လုပ္ေနၾကဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။
ဘာဝနာ တက္ေအာင္ ဆုတ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ ပဓာနတရားေတြက ဣေျႏၵေတြပါပဲ။
‘ဣေျႏၵ’ေခၚ အစိုးရတဲ့ တရားေတြဆိုတာ ‘သဒၶါ’၊ ‘ဝီရိယ’၊ ‘သတိ’၊ ‘သမာဓိ’၊ ‘ပညာ’ တရားေတြပါပဲ။
ဆိုင္ရာ မိမိကိစၥမွာ လြန္စြာ စိုးမိုး အစိုးရတဲ့ တရားေတြ
ယွဥ္ဖက္တရားေတြကို မိမိအလိုပါေအာင္ စိုးမိုး ခ်ဳပ္ကိုင္တတ္တဲ့ တရားေတြ။
ဒါ့ေၾကာင့္ ဣေျႏၵ၊ အစိုးရတဲ့ တရားေတြ ဆိုရပါတယ္။
ဒီတရားေတြ ညီညီမွ်မွ် ေဆာင္႐ြက္ေနၾကရင္၊ အယုတ္အလြန္ မရွိၾကဘဲ ကိုယ့္ကိစၥ ကုိယ္ေဆာင္႐ြက္ေနၾကရင္ ပညာလည္း သူ႔ကိစၥ သူ ေကာင္းေကာင္း ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလုိမဟုတ္ဘဲ တစ္ခုက လြန္ေန၊ တျခား ဣေျႏၵေတြက ယုတ္ေနနဲ႔ မညီမမွ် ျဖစ္ေနၾကရင္ ပညာဟာ ကိုယ့္ကိစၥ ေကာင္းစြာ မေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဣေျႏၵေတြ ညီမွ်ျခင္းဟာ ဓမၼဝိစယပညာ ျဖစ္ျခင္းအေၾကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။
သဒၶါ မယုတ္ မလြန္ရ
ေလာကမွာ ကိုယ့္အလုပ္ထဲ ယံုၾကည္မႈ မရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ အလုပ္ကို တကယ္ ႀကိဳးစားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္တိုးတက္ေရးလည္း စဥ္းစားမွာ မဟုတ္၊ အလုပ္ထဲ စူးစိုက္မႈလည္း ရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒါလိုပဲ ယံုၾကည္ သက္ဝင္မႈ သဒၶါက အားနည္းေနရင္ ဝီရိယကလည္း မထက္သန္၊ ပညာဉာဏ္ကလည္း အျမင္မရွင္း၊ သမာဓိကလည္း ေလ်ာ့ရဲရဲ စြဲၿမဲမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ယံုၾကည္ သက္ဝင္မႈ သဒၶါအား ထက္သန္ရင္ေတာ့ ဝီရိယလည္း အားသန္၊ ပညာလည္း အျမင္သန္၊ သမာဓိကလည္း အထူးစူးစိုက္၊ သတိလည္း အထူးေကာင္းလာမွာပါပဲ။
ဒီေတာ့ သဒၶါယုတ္မႈဟာ ဘာဝနာရဲ႕ အေႏွာင့္အယွက္ တစ္ပါရပ္ပါပဲ။
သဒၶါယုတ္ရင္ ဘာဝနာရဲ႕ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သလို၊ လြန္လြန္းေနျပန္ေတာ့လည္း အေႏွာင့္အယွက္ပဲ ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။
ဘာဝနာအလုပ္ အားထုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာ တရားက ေတာ္ေတာ္ တက္လာရင္ တရားအေပၚမွာ တရားအရွင္ ဘုရားအေပၚမွာ ယံုၾကည္သက္ဝင္မႈ သဒၶါဟာ လြန္လြန္ကဲကဲ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။
တျခား သဒၶါအားႀကီးေစတတ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြလည္း ရွိတတ္ပါေသးတယ္။
ဒီလုိ သဒၶါအားႀကိးလာရင္ေတာ့ အဲဒီသဒၶါေနာက္ စိတ္က လိုက္ပါေနတာနဲ႔ ပညာလည္း အျမင္မရွင္း၊ ဝီရိယ သမာဓိ စသည္တို႔လည္း ေလ်ာ့လာတတ္ပါတယ္။
အဲဒီလို သဒၶါအားႀကီးေနတဲ့အခါမွာ ဝီရိယကလည္း ေျမႇာက္ပင့္ အားေပးမႈကိစၥ မလုပ္ႏိုင္၊ သတိကလည္း အာ႐ုံကပ္တည္မႈကိစၥ မလုပ္ႏိုင္၊ ပညာကလည္း ျမင္မႈကိစၥ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီအခါမွာ သဒၶိေျႏၵ ေလ်ာ့လာေအာင္ လုပ္ေပးရတယ္။
တရားသေဘာကို ဆင္ျခင္ျခင္းျဖင့္လည္း ေလ်ာ့လာတတ္တယ္။
ဘယ္လို ဆင္ျခင္မလဲ?
သဒၶါရဲ႕ ၾကည္ညိဳအပ္တဲ့ ဘုရား တရား စသည္ အာ႐ုံ၊ သဒၵါနဲ႔ စိတ္ ေစတသိက္ေတြ၊ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ တရားသေဘာေတြ ဆင္ျခင္ရပါတယ္။
ဒီလို တရားသေဘာေတြ ဆင္ျခင္ေတာ့ ဒါဟာ ဒီတရားေတြရဲ႕ သေဘာပဲလို႔ သိတဲ့ ပညာ ဗ်ာပါရက လြန္ကဲလာေတာ့ သဒၶါရဲ႕ သက္ဝင္ဆံုးျဖတ္မႈ ကိစၥဟာ ေလ်ာ့လာရတယ္။
ဝန္ေဆာင္ အႀကီးအမႉး တရားေတြထဲမွာ သဒၶါအားႀကီးရင္ ပညာေလ်ာ့လာရ၊ ပညာ အားရွိတဲ့အခါလည္း သဒၶါက ေပ်ာ့သြားရ။
ဒါေၾကာင့္ ပညာအားႀကီးရင္ သဒၶါအားေပ်ာ့သြားရတာျဖစ္ေတာ့ အားႀကီးတဲ့ သဒၶါေလ်ာ့လာၿပီး ညီမွ်လာေအာင္ ပညာအား တရားသေဘာေတြ ဆင္ျခင္ျခင္းျဖင့္ ျမႇင့္ေပးရတာပါပဲ။
ဝီရိယ မယုတ္ မလြန္ရ
ဝီရိယ ေလ်ာ့ေန ေပ်ာ့ေနရင္လည္း တျခား ဣေျႏၵေတြ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏိုင္ ျဖစ္ရတယ္။
ဝီရိယ ပင့္ေျမႇာက္ေပးမႈက တျခား ဣေျႏၵေတြ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္ဖို႔ အင္အားတစ္ရပ္ပါပဲ။
ေပ်ာ့ေနရင္ တျခားဣေျႏၵေတြရဲ႕ ကိစၥေဆာင္ရာမွာ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သလို ဝီရိယဣေျႏၵ လြန္ေနမယ္ အားႀကီးေနမယ္ဆိုရင္လည္း အေႏွာင့္အယွက္ပဲ ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။
ႀကိဳးစားမႈ လြန္ကဲလို႔ ဝီရိယဣေျႏၵ အားႀကီးေနမယ္ဆိုရင္ သဒၶိေျႏၵဟာ သက္ဝင္ ဆံုးျဖတ္မႈ ကိစၥျပဳလုပ္ျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္။
တျခား ဣေျႏၵမ်ားလည္း ကိုယ့္ကိစၥ ကိုယ္မေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ပဲ ျဖစ္ၾကရတယ္။
ဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ လြန္ကဲေနတဲ့ ဝီရိယကို ပႆဒၶိ သမာဓိ ဥေပကၡာ သေမၺာဇၥ်င္ ပြားေစျခင္းျဖင့္ လြန္ေနတဲ့ ဝီရိယကို ယုတ္ေအာင္ လုပ္ေပးရတယ္။
သမာဓိလြန္ရင္ အပ်င္းဝင္လာတတ္တယ္။
ဒီအပ်င္းဘက္ က်ေရာက္ မသြားရေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ ကာကြယ္တတ္တာက ဝီရိယ ပညာ ပီတိေဗာဇၥ်င္ေတြ။
ဒီေတာ့ ဝီရိယစသည္ ပြားေစျခင္းဟာ လြန္ေနတဲ့ သမာဓိေလ်ာ့ေစကာ မိမိတို႔နဲ႔ သမျဖစ္လာေစတတ္ပါတယ္။
အဲဒါလိုပဲ ဝီရိယလြန္ေတာ့ ပ်ံ႕လြင့္မႈ ဝင္လာတတ္တယ္။
ဒီပ်ံ႕လြင့္မႈဘက္ က်ေရာက္ မသြားရေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ ကာကြယ္တတ္တာက ပႆဒၶိ သမာဓိ ဥေပကၡာေဗာဇၥ်င္ေတြပါပဲ။
ဒီေတာ့ ပႆဒၶိ စသည္ ပြားေစျခင္းဟာ လြန္ေနတဲ့ ဝီရိယေလ်ာ့ေစကာ မိမိတို႔နဲ႔ အညီအမွ် သမလာေစတတ္ပါတယ္။
သဒၶါလြန္ကဲ ပညာနည္းျခင္း အျပစ္
အထူးအားျဖင့္ သဒၶါနဲ႔ ပညာ၊ ဝီရိယနဲ႔ သမာဓိတို႔ရဲ႕ ညီမွ်ျခင္းကို ပညာရွိတို႔ ခ်ီးမြမ္းၾကတယ္။
သဒၶါအားႀကီးၿပီး ပညာနည္းရင္ ဉာဏ္ျဖင့္ သက္ဝင္ ယံုၾကည္ၿပီး၊ ၾကည္ညိဳတတ္မႈ မရွိဘဲ အခ်ည္းႏွီး အက်ိဳးမရွိေသာ ၾကည္ညိဳျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ၾကည္ညိဳတတ္တယ္။
မၾကည္ညိဳထိုက္ေသာ ဝတၳဳမ်ား၌ ၾကည္ညိဳတတ္တယ္။
ဒါတြင္မက ပညာနည္းတဲ့ သဒၶါႀကီးတဲ့သူဟာ ဘုရားရွင္ကို ပူေဇာ္ရာ စသည္မွာလည္း ဂုဏ္ေတာ္ေတြထဲ အသိမေရာက္၊ ႐ုပ္ပြား ဆင္းတုေတာ္ေလာက္မွာသာ အာ႐ုံေရာက္ၿပီး ၾကည္ညိဳမႈ မေလးနက္ဘဲ ရွိတတ္ပါေသးတယ္။
တရားေတာ္အရာမွာလည္း တကယ္မြန္ျမတ္တဲ့ တရားအစစ္ တရားျမတ္တို႔၏ ဂုဏ္ေတာ္ကို အာ႐ုံမျပဳတတ္ ျပဳရမွန္ မသိဘဲ အေဟာတရား အေျပာတရားေလာက္သာ တရားထင္ၿပီး အျမင္မလွ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
သံဃာၾကည္ညိဳရာမွာလည္း ထို႔အတူပဲ ဂုဏ္ေတာ္ကို မမွန္းတတ္၊ ပုဂၢိဳလ္မွ်ေလာက္မွာသာ စိတ္ေရာက္ၿပီး တဏွာေပမ မကင္းတဲ့ ၾကည္ညိဳျခင္းမ်ိဳးသို႔ ေရာက္သြားတတ္တယ္။
ဒါနျပဳရာမွာလည္း ဘုရားရွင္အလိုက် ဒါနမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္၊
ေဆးမွားလို႔ ျဖစ္လာတဲ့ ေရာဂါကဲ့သို႔ ကုစားခက္လွသတဲ့။
ဝိဝ႗နိႆိတျဖစ္ေအာင္ စိတ္မထားတတ္၊ ပကာသန အေက်ာ္အေစာေတြ လိုလားတဲ့ စိတ္ထားေတြဝင္လာ အကုသိုလ္ ျခံရံလာနဲ႔ အက်ိဳးရသင့္သေလာက္ မရဘဲ ရွိတတ္ပါတယ္။
ထို႔အတူ သီလေဆာက္တည္မႈ စသည္မွာလည္း တကယ့္သီလျဖစ္ေအာင္ မရည္႐ြယ္တတ္ စိတ္မထားတတ္လို႔ အျမတ္ရသင့္သေလာက္ မရဘဲ ရွိတတ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သဒၶါအားႀကိး ပညာနည္းရင္ ကုသိုလ္အရာမွာ အက်ိဳးရသင့္သေလာက္ မရ၊ မရတဲ့အျပင္ အျပစ္ေတြပင္ ျဖစ္လာတတ္ပါေသးတယ္။
ပညာလြန္ကဲ သဒၶါနည္းျခင္း၏ အျပစ္
ပညာအားႀကီးၿပီး သဒၶါနည္းသူအဖို႔ စဥ္းလဲ ေကာက္က်စ္တဲ့ဘက္ သက္ေရာက္သြားတတ္တယ္။
ေဆးေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ ေရာဂါကဲ့သို႔ ကုစားခက္သတဲ့။
စိတ္ျဖစ္႐ုံနဲ႔ ကုသိုလ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ လႉဖြယ္ဝတၳဳမပါဘဲ စိတ္ထဲက လႉ႐ုံ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူမ်ားအလႉ ဝမ္းေျမာက္႐ုံနဲ႔ ဒါနျဖစ္တယ္ စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္း အတုအေယာင္ေတြနဲ႔ အလွည့္စားခံရၿပီး အၾကံဆန္းေတြ ၾကံလာတယ္။
စိတ္ေကာင္းထား ၿပီးတာပဲ၊ သီလေစာင့္ဖို႔ မလို စသည္ျဖင့္ တျခားကုသိုလ္ေတြကိုလည္း စိတ္နဲ႔ပဲ စကားေျပာၿပီး လုပ္တတ္တယ္။
ဒီလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးဟာ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္း စိတ္ေကာင္းကေလးေတြကို သဒၶါအေစး ေျခာက္ခန္း ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေတြးေတာခံယူခ်က္က လုယက္ ဖ်က္ဆီးထားၿပီး ျဖစ္ေလေတာ့ ပညာရွိတို႔ စကားကို မလိုက္နာႏိုင္ဘဲ ရွိေတာ့တယ္။
ဘယ္လိုပင္ သေဘာယုတၱိ က်မ္းအရွိနဲ႔ ေျပာျပေပမယ့္ သေဘာက် နားလည္မႈ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ေဆးမွားတဲ့ ေရာဂါလို အကုရ ခက္ေၾကာင္း မိန္႔ဆိုၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
သဒၶါနဲ႔ ပညာ မွ်ရင္ေတာ့ ၾကည္ညိဳသင့္တဲ့ အရာမွာသာ ၾကည္ညိဳတတ္၊ ျပဳသင့္တဲ့ ကုသိုလ္ေတြ ျပဳတတ္၊ ျပဳတဲ့အခါလည္း အက်ိဳးရွိ အျမတ္ရေအာင္ ျပဳတတ္ပါတယ္။
သမာဓိ ဝီရိယ ညီမွ်ေအာင္ ျပဳ
သဒၶါ ပညာ ႏွစ္ပါး အခ်င္းခ်င္း ညီညီမွ်မွ်ျဖစ္ရင္ အက်ိဳးကို ေဆာင္တတ္သလို မညီမမွ်ျဖစ္ရင္ အက်ိဳးမဲ့ကို ေဆာင္တတ္တယ္။
ထို႔အတူ သမာဓိ ဝီရိယႏွစ္ပါး အခ်င္းခ်င္း ညီညီမွ်မွ် ျဖစ္ေနရင္ အက်ိဳးကိုေဆာင္တတ္၊ မညီမမွ်ျဖစ္ေနရင္ အက်ိဳးမဲ့ကို ေဆာင္တတ္ပါတယ္။
သမာဓိအားေကာင္းၿပီး ဝီရိယအားနည္းရင္ သမာဓိက ေကာသဇၨေခၚ အပ်င္းဘက္ပါ တရားမို႔ အပ်င္းတရား ဖိစီးလာတတ္တယ္။
ဝီရိယအားႀကီးၿပီး သမာဓိအားနည္းေနရင္ ဝီရိယက ဥဒၶစၥဆိုတဲ့ ပ်ံ႕လြင့္ျခင္းဘက္ပါ တရားမို႔ ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း ဥဒၶစၥ လႊမ္းမိုး ဖိစီးလာတတ္တယ္။
ဒီလိုျဖစ္ေနရင္ မိမိတို႔ လိုလားတဲ့ အပၸနာ စ်ာန္ မဂ္သို႔ မသက္မေရာက္ႏိုင္ဘဲ ရွိေနရေတာ့တယ္။
သမာဓိကုိ ဝီရိယနဲ႔ ညီမွ်ေအာင္ ယွဥ္ေပးရင္ အပ်င္းဘက္ က်ေရာက္ခြင့္ မရေတာ့၊
ဝီရိယကို သမာဓိနဲ႔ ညီမွ်ေအာင္ ယွဥ္ေပးရင္ ပ်ံ႕လြင့္ျခင္းဘက္ က်ေရာက္ခြင့္ မရေတာ့။
သမာဓိလြန္ရင္ ဘယ္ဘာဝနာ ပြားရမယ္၊ ဝီရိယလြန္ရင္ ဘယ္ဘာဝနာ ပြားရမယ္ဆိုတဲ့ အညီအမွ်ျဖစ္ေအာင္ ပြားပံုကို ေနာက္က ေျပာခဲ့ပါၿပီ။
ဒီ သမာဓိ ဝီရိယႏွစ္ပါး မယုတ္မလြန္ အညီအမွ်ျဖစ္ေအာင္ ျပဳေပးႏိုင္ရင္ အပၸနာ စ်ာန္ မဂ္သို႔ သက္ေရာက္လာႏိုင္ပါတယ္။
အရာခပ္သိမ္းမွာ လိုအပ္ေသာ တရား
သတိကေတာ့ ဣေျႏၵအားလံုးမွာ အားရွိရင္ သင့္ေလ်ာ္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သတိဟာ ဥဒၶစၥဘက္သားျဖစ္တဲ့ သဒၶါ ဝီရိယ ပညာတို႔၏ အစြမ္းျဖင့္ ဥဒၶစၥဘက္ က်ေရာက္ျခင္းမွ ကာကြယ္တတ္တယ္။
ေကာသဇၨ အပ်င္းဘက္သား သမာဓိအစြမ္းျဖင့္ ေကာသဇၨဘက္ က်ေရာက္ျခင္းမွလည္း ကာကြယ္တတ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီ သတိဟာျဖင့္ ဟင္းမွန္သမွ်မွာ ဆားနဲ႔ ဟင္းခပ္ အေမႊးအႀကိဳင္ ဝတၳဳလိုအပ္သလို၊
မင္း၏ ကိစၥမွန္သမွ်၌ မင္းအလုပ္ ခပ္သိမ္း ေဆာင္႐ြက္တတ္တဲ့ အမတ္ႀကီးကို လိုလားအပ္သလို အလံုးစံုေသာ ဣေျႏၵတို႔မွာ လိုလားအပ္တယ္။
ေရွး အ႒ကထာဆရာမ်ား အဆိုမွာလည္း သတိကို အလံုးစံုေသာ အရာတို႔၌ အလိုရွိအပ္၏ဟု ဘုရားရွင္က ေဟာေတာ္မူတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲ … စိတ္ဆိုတာ သတိသာ အားထားရာ ရွိျခင္း၊ သတိတရားဟာ ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာ တရားအျဖစ္ ထင္ေပၚျခင္း၊ စိတ္ကို ေျမႇာက္မႈ ႏွိပ္မႈဟာ သတိနဲ႔ ကင္းၿပီး မျဖစ္ႏိုင္ျခင္း၊ ဒီအေၾကာင္းမ်ားအရ သတိဟာ အရာခပ္သိမ္းမွာ လိုလားအပ္ေၾကာင္း ေဟာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
(၄) ပညာမဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို ေရွာင္ျခင္း
ခႏၶာစေသာ တရားတို႔၌ သက္ဝင္ႏိုင္သည့္ ဉာဏ္မရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကို ဒုပၸည - ပညာမဲ့တဲ့ ပုဂိၢဳလို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒီတရားေတြမွာ ပရိယတ္အသိလည္း မရွိ၊ ပဋိပတ္အသိလည္း မရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္လို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ေဗာဇၥ်င္တရားေတြ ျဖစ္ဖို႔ရာ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေရွာင္ရတယ္။ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ တရား မွီဝဲရတယ္။
ဒီေတာ့ ပညာမဲ့သူဟာ ဓမၼဝိစယ ျဖစ္ဖို႔ရာမွာ ေလ်ာ္တဲ့ အရာမဟုတ္၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ အရာသာ ျဖစ္လို႔ ပညာမဲ့သူကို ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းကို ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၥ်င္ျဖစ္ေၾကာင္း တစ္ရပ္အျဖစ္ ဆိုခဲ့ပါတယ္။
(၅) ပညာရွိကို မွီဝဲ ဆည္းကပ္ျခင္း
ပညာရွိကို မွီခို ဆည္းကပ္မႈ၌ ပညာရွိဆိုတာ ဥဒယဗၺယဉာဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုတဲ့ ပညာရွိျဖစ္ေၾကာင္း ျပဆိုၾကပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ဝိပႆနာ ဉာဏ္အဆင့္ဆင့္ တက္ေရာက္ေနသူေတြ၊ မဂ္ရ ဖိုလ္ရ ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ပရိယတ္ဗဟုသုတရွိသူေတြ ပညာရွိအားလံုးကို ယူလည္း သင့္ပါတယ္။
ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၥ်င္ျဖစ္ေၾကာင္းမွာ ပညာရွိကို မွီဝဲျခင္းဟာ အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။
(၆) နက္နဲေသာ တရား ဆင္ျခင္ျခင္း
ခႏၶာ အာယတန ဓာတ္စေသာ တရားမ်ားဟာ သာမန္ဉာဏ္ျဖင့္ သက္ဝင္ႏိုင္ခဲေသာ တရားမ်ား ျဖစ္လို႔ အသိခက္ အျမင္ခက္ နက္နဲေသာ တရားမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။
ထိုတရားမ်ားရဲ႕ သေဘာ သဘာဝကို ဆင္ျခင္ျခင္း၊ ထိုတရားေတြကို သိျမင္ေနတဲ့ ပညာအမ်ိဳးမ်ိဳး အေထြေထြကို ဆင္ျခင္ျခင္းဟာ ပညာ အဆင့္ဆင့္ ျမင့္ေၾကာင္း တုိးပြားေၾကာင္းျဖစ္လို႔ ထိုနက္နဲေသာ တရားနဲ႔ နက္နဲေသာ တရားတို႔ကို သိျမင္ေနတဲ့ ပညာ အထူးအျပား အစားစားတို႔ကို ဆင္ျခင္ျခင္းဟာလည္း ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၥ်င္ျဖစ္ေၾကာင္း တစ္ရပ္ ျဖစ္ရပါတယ္။
(၇) ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၥ်င္၌ သက္ဝင္ျခင္း
မျဖစ္ေသးတဲ့ ပညာဉာဏ္ ျဖစ္ေပၚလာဖို႔၊ ျဖစ္လာတဲ့ ပညာ မေပ်ာက္ဖို႔ တိုးတက္ဖို႔ရာမွာ ပညာျဖစ္ဖို႔ အၿမဲတမ္း စိတ္သက္ဝင္ေနျခင္း၊ စိတ္ပါေနျခင္းဟာ အေရးႀကီးလွပါတယ္။
ဒီလို စိတ္ပါေနမွ ပညာတိုးတက္ေရးအတြက္ မလစ္ဟင္းဘဲ အၿမဲတမ္း တဆင့္ၿပီး တဆင့္ ျမင့္တက္လာေအာင္ ႀကိဳးစားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီေဗာဇၥ်င္မွာ စိတ္ပါ သက္ဝင္ေနမႈဟာ ပညာ ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၥ်င္ျဖစ္ေၾကာင္း တစ္ရပ္ ျဖစ္ရပါတယ္။
+++++
စာကိုး
သေျပကန္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ “ေဗာဇၥ်င္ခုနစ္ပါး တရားျမတ္ရတနာ”
No comments:
Post a Comment