တခ်ိန္က ျမတ္စြာဘုရား သာဝတၳိျပည္မြန္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္မွာ ကိန္းေအာင္းေမြ႕ေလ်ာ္ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္တုန္းက၊ အမွန္ေတာ့ သာဝတၳိျပည္မြန္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရား အမ်ားဆံုး သီတင္းသံုးတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။
သာဝတၳိျမိဳ႕ဟာလည္း ျမတ္စြာဘုရား အမ်ားဆံုး သီတင္းသံုးတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။
ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဒကာ အမ်ားၾကားဖူးတဲ့ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီး၊ အဲဒီ ေဇတဝန္ေက်ာင္းမွာ ျမတ္စြာဘုရား သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္တုန္းက၊ သီတင္းသံုးတယ္ဆိုေပမယ့္ ျမတ္စြာဘုရားဟာ ဘယ္ေက်ာင္းမွာမွ အၿမဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။
သတၱဝါမ်ားအတြက္ တရားေဟာဖို႔ ေဒသစာရီ ႂကြခ်ီၿပီးေတာ့ သြားေနရစၿမဲပါ။
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေအးေအးေဆးေဆး ေက်ာင္းမွာထိုင္ၿပီး သီတင္းသံုးေနတယ္ဆိုတာ အင္မတန္မွ နည္းပါတယ္။
ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသံုးေသာ္လည္းပဲ ကၽြတ္ထိုက္တဲ့ ေဝေနယ်သတၱဝါမ်ား ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ဉာဏ္မ်က္စိမွာ ျဖန္႔ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဉာဏ္ထဲမွာ ကၽြတ္ထိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ ဘုရားရဲ႕ ေက်းဇူးျပဳခံထိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ေပၚလာတယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဝးေဝး၊ တေယာက္တည္းျဖစ္ပါေစ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေ႐ြး၊ အယုတ္အလတ္ အျမတ္မေ႐ြး ႂကြေရာက္ၿပီးေတာ့ တရားေဟာရတယ္။ တခါတရံလည္း ေန႔ခ်င္းျပန္ေပါ့။ တခါတရံလည္း ရက္ရွည္ ခရီးႂကြေနရတာပဲ။
အဲဒီလို ျမတ္စြာဘုရား သတၱဝါမ်ားအတြက္ တရားေဟာဖို႔ ခရီးေဒသစာရီ ႂကြခ်ီတဲ့အခါ ျမိဳ႕ထဲမွာ ရွိတဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြကေတာ့ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ေက်ာင္းသို႔ လာေနက်ပါ။
ဘုရားရွိလည္း လာတာပဲ။ ဘုရားမရွိလည္း လာၾကတာပဲ။
မနက္ပိုင္းလာလည္း မနက္ပိုင္း လႉဖြယ္တန္းဖြယ္ေတြနဲ႔။
ေန႔လည္ပိုင္းလာလည္း ေန႔လည္ပိုင္းအေလ်ာက္ လႉဒါန္းဖြယ္ေတြနဲ႔။
ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့လည္း ပန္းတို႔ ဆီမီးတို႔ စတဲ့ လႉဖြယ္တန္းဖြယ္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းလာၾကတယ္။
အထူးအားျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားအား ပူေဇာ္ဖို႔ ဖူးဖို႔ဆိုၿပီးေတာ့ ပန္းစသည္ ယူၿပီးေတာ့ ဒကာ ဒကာမေတြ ေဇတဝန္ေက်ာင္းလာၾကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား ေဒသစာရီ ႂကြခ်ီခိုက္နဲ႔ ၾကံဳၾကိဳက္တဲ့အခါမွာ ဘုရားႏွင့္ မေတြ႕ၾကရဘူး။
သူတို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ဘုရားပူေဇာ္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ႏွင့္ ပန္းစသည္ လႉဒါန္းဖြယ္မ်ိဳးစံု ယူလာၾကတယ္။ လႉဖို႔ ယူလာၾကတယ္။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဘုရားနဲ႔ မေတြ႕ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဟာခနဲ ျဖစ္သြားၾကတယ္။
စိတ္ထဲမွာ ဟာခနဲျဖစ္ေတာ့ ဘုရားကို ပူေဇာ္ဖို႔ ယူခဲ့တာ ဘုရားႏွင့္က မေတြ႕၊ ဘုရားကိုယ္စား ဘယ္အနား သြားပူေဇာ္ရမယ္လို႔လည္း အသိတရားက မရွိေသး။
ဒီလိုဆိုေတာ့ ယူလာခဲ့တဲ့ ပန္းစတဲ့ လႉတန္းဖြယ္ေတြကို ျမတ္စြာဘုရား သီတင္းသံုးတဲ့ ဂႏၶာကုဋိေက်ာင္းတံခါးဝနား စြန္႔ထားခဲ့ၿပီးေတာ့ အားငယ္တဲ့စိတ္ကေလးေတြနဲ႔ အိမ္ျပန္,ျပန္သြားၾကရတယ္။
တစ္ခါ မဟုတ္ဘူး၊ ႏွစ္ခါ မဟုတ္ဘူး။ အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ အဲဒီလို ျဖစ္ၾကတယ္။
ဘုရားကလည္း ေက်ာင္းမွာ အၿမဲတမ္း သီတင္းသံုးေနႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေဒသစာရီ ႂကြခ်ီရတာက အမ်ားႀကီး။
အဲဒီလို ဘုရား ေဒသစာရီ ႂကြခ်ီခိုက္နဲ႔ ၾကံဳရတဲ့အခါမ်ားမွာ ဘုရားဖူးလာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ဘုရားႏွင့္ မေတြ႕ၾကရေတာ့ အားငယ္ၾကတယ္တဲ့။
ေဆာက္တည္ရာ မရွိသလိုလို ကိုးကြယ္ရာ မရွိသလိုလို အဲလို ျဖစ္ၾကတယ္။
လႉဖို႔တန္းဖို႔ ယူခဲ့ၾကတဲ့ ပန္းစတဲ့ လႉဒါန္းဖြယ္မ်ားကိုလည္းပဲ ပူေဇာ္စရာ ေနရာက မသိေသးေတာ့ ဂႏၶကုဋိေက်ာင္းတံခါးဝ စသည္မွာ ပစ္ထားခဲ့ၾကတယ္ တဲ့။
အဲဒါနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရား ေဒသစာရီ ႂကြခ်ီရာက ျပန္လာတဲ့အခါ အရွင္အာနႏၵာလည္း ပါလာတယ္။
ဘုရားႂကြသြားရင္ အရွင္အာနႏၵာလည္း လိုက္သြားရသျဖင့္ ဘုရားျပန္ႂကြလာရင္ အရွင္အာနႏၵာလည္း ပါလာစၿမဲ။
ဒီေတာ့ ဒကာ ဒကာမေတြက ဒီအေၾကာင္းကို ပဓာနေက်ာင္းဒကာႀကီးျဖစ္တဲ့ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးကို ေျပာၾကတာေပါ့။
ျမတ္စြာဘုရားဖူးဖို႔ ျမတ္စြာဘုရားထံ လႉဖို႔တန္းဖို႔ ပူေဇာ္ဖို႔ သြားတဲ့အခါ ဘုရားနဲ႔ မေတြ႕ရလို႔ အားငယ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ပူေဇာ္စရာ မေတြ႕လို႔ ပန္းစသည္ကို ဂႏၶကုဋိေက်ာင္းတံခါးမွာ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ တကယ္လို႔မ်ား ဘုရားရွင္ ေဒသစာရီ ႂကြခ်ီတဲ့အခါမွာ ဘုရားအား ပူေဇာ္စရာ ဘုရားကိုယ္စား ပူေဇာ္စရာေလးမ်ား ရွိရင္ ေကာင္းမွာ၊ ျမတ္စြာဘုရားအား ေလွ်ာက္ေပးပါဦးလို႔ လူေတြက ေက်ာင္းဒကာ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးကို ပူဆာၾက ေျပာၾကတယ္။
အဲဒါနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရား ေဒသစာရီ ႂကြခ်ီရာက ျပန္ႂကြလာတဲ့အခါ အရွင္အာနႏၵာလည္း ပါလာေတာ့ အရွင္အာနႏၵာထံ သြားၿပီးေတာ့ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးက ေလွ်ာက္တယ္။
အရွင္ဘုရား .. ျမတ္စြာဘုရားက ေဇတဝန္ေက်ာင္း သီတင္းသံုးတယ္ဆိုေပမယ့္ အၿမဲတမ္း သီတင္းသံုးႏိုင္တာ မဟုတ္ေတာ့ သတၱဝါမ်ားအတြက္ တရားေဟာဖို႔ သြားရတယ္ဆိုေတာ့၊ ျမတ္စြာဘုရား ေဒသစာရီ ႂကြခ်ီတဲ့အခါ ေဟာဒီ ေဇတဝန္ေက်ာင္းထဲမွာ ဘုရားဆိတ္သုဥ္းသလိုပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္ဘုရား။ ဘုရားဖူးဖို႔ လႉဖို႔ တန္းဖို႔ လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ဘုရားနဲ႔ မေတြ႕ေတာ့ အားငယ္ၾကတယ္ ဘုရား။ ဘုရားကိုယ္စား ကိုးကြယ္စရာကလည္း မရွိေတာ့ လႉဖို႔ တန္းဖို႔ ယူခဲ့တဲ့ ဥစၥာေတြကို ဂႏၶကုဋိေက်ာင္းတိုက္တံခါးနားမွာ ဒီအတိုင္းပဲ ခ်ထားခဲ့ စြန္႔ထားခဲ့ရတယ္ ဘုရား။
ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားကို ေလွ်ာက္ေပးပါေပါ့။
ဘုရားမရွိတဲ့အခါ ဘုရားကိုယ္စား ကိုးကြယ္စရာ ပူေဇာ္စရာမ်ား ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားေပးပါဘုရား၊ ၫႊန္ၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား။
အဲဒီလို အရွင္ဘုရားက ျမတ္စြာဘုရားကို ေလွ်ာက္ေပးပါဦးဘုရားလို႔ ေက်ာင္းဒကာ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးက (အရွင္အာနႏၵာ၊ ေလာကအေျပာေတာ့ ဘုရားရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိေပါ့။ ဘုရားရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိလုိ႔ ေခၚဆိုရမယ့္) အရွင္အာနႏၵာကို ေလွ်ာက္ေတာ့ -
အရွင္အာနႏၵာက ျမတ္စြာဘုရားထံ သြားေလွ်ာက္။
ျမတ္စြာဘုရားထံ သြားေလွ်ာက္ေတာ့ အရွင္အာနႏၵာက ေမးခြန္းပဲ ေလွ်ာက္ပါတယ္။
“ျမတ္စြာဘုရား၊ ေလာကမွာ ေစတီဘယ္ႏွမ်ိဳး ရွိပါသလဲ ဘုရား”
“သံုးမ်ိဳးရွိတယ္ အာနႏၵာ”
သံုးမ်ိဳးဆိုတာက ‘ဓမၼေစတီ’မပါဘဲနဲ႔ သံုးမ်ိဳးေျပာတာပါ။
တခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ေလးမ်ိဳးဆိုတာက ‘ဓမၼေစတီ’ထည့္ၿပီးေတာ့ ေလးမ်ိဳးလို႔ ေျပာတာ။
အခု ျမတ္စြာဘုရားက -
“သံုးမ်ိဳးရွိတယ္ အာနႏၵာ”
“အဲဒီ သံုးမ်ိဳးက ဘာေတြလဲဘုရား”
“သံုးမ်ိဳးဆိုတာ ‘ပရိေဘာဂေစတီ’၊ ‘ဥဒၵိႆေစတီ’၊ ‘ဓာတုေစတီ’ေပါ့”
ဓာတုေစတီကို ‘သရီရေစတီ’လို႔လည္း ေခၚတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္မွ ျဖစ္ေပၚလာေသာေၾကာင့္ ဓာတုေစတီကို သရီရေစတီလို႔လည္း ေခၚတယ္။
ဒါေၾကာင့္ -
“ပရိေဘာဂေစတီရယ္၊ ဥဒၵိႆေစတီရယ္၊ ဓာတုေစတီရယ္လို႔ သံုးမ်ိဳးရွိတယ္ အာနႏၵာ၊ အဲဒီသံုးမ်ိဳးရွိတယ္ အာနႏၵာ”
အဲဒီ သံုးမ်ိဳးထဲမွာ ‘ဓမၼေစတီ’ထည့္လိုက္ရင္ ေစတီေလးမ်ိဳးဆိုတာ ေပၚလာတယ္။
ေစတီဆိုတာ ပါဠိလို ‘ေစတိယ’။
ေစတိယဆိုတာ ျမတ္ႏိုးထိုက္တယ္၊ ပူေဇာ္ထိုက္တယ္၊ ေလးစားထိုက္တယ္၊ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး အားကိုးထိုက္တယ္ အဲဒါကို ေစတီလို႔ ေခၚပါတယ္။
အဲဒီ သံုးမ်ိဳးရွိတယ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက မိန္႔ၾကားေတာ့ အရွင္အာနႏၵာက -
“ျမတ္စြာဘုရား .. အဲဒီ ေစတီသံုးမ်ိဳးကို ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္မွာပဲ တည္လို႔ ျဖစ္ပါသလား ဘုရား”လို႔ အရွင္အာနႏၵာက ပညာရွိပီပီ ေလွ်ာက္တယ္။
ဒကာ ဒကာမေတြက ဘယ္လို ေလွ်ာက္ခိုင္းလို႔ဘုရား၊ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးက ဒီလိုေလွ်ာက္ခိုင္းလို႔ဘုရား တလံုးမွ မေျပာဘူး။
ပညာရွိႀကီးပီပီပဲ လိမၼာပါးနပ္စြာ ေစတီတည္လို႔ ျဖစ္ပါမယ့္အေၾကာင္းကို လမ္းခင္းၿပီးေတာ့ အရွင္အာနႏၵာ ေလွ်ာက္ေနပံုကေလး။
အဲဒီ ေစတီသံုးမ်ိဳး ပရိေဘာဂေစတီ၊ ဥဒၵိႆေစတီ၊ ဓာတုေစတီဆိုတဲ့ ေစတီသံုးမ်ိဳး။
“ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိေနစဥ္မွာပဲ တည္လို႔ ျဖစ္ပါသလားဘုရား”ဆိုေတာ့
“ႏွစ္မ်ိဳးတည္လို႔ ျဖစ္တယ္ အာနႏၵာ”
ဓာတုေစတီဆိုတာကေတာ့ ဘုရား ပရိနိဗၺာန္ စံမွပဲ တည္လို႔ ျဖစ္တယ္။
ဓာတုေစတီဆိုတာ ဘုရားရဲ႕ အ႐ိုးဓာတ္ေတာ္ကို ေခၚတာ။
အ႐ိုးဓာတ္ေတာ္ဆိုတာကေတာ့ ဘုရားမရွိတဲ့ေနာက္ ပရိနိဗၺာန္စံၿပီးမွပဲ ရမွာေပါ့။
ပရိေဘာဂေစတီနဲ႔ ဥဒၵိႆေစတီဆိုတာကေတာ့ ငါဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိေနစဥ္မွာပဲ တည္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္ အာနႏၵာဆိုေတာ့ အရွင္အာနႏၵာက ဒီလိုဆို ျမတ္စြာဘုရား၊ ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိေနစဥ္မွာပဲ ပရိေဘာဂေစတီႏွင့္ ဥဒၵိႆေစတီ တည္လို႔ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ တပည့္ေတာ္ ေစတီတည္ခ်င္ပါတယ္ဘုရား ဆိုေတာ့ -
ျမတ္စြာဘုရားက ပရိေဘာဂေစတီဆိုတာ ငါဘုရား အသံုးအေဆာင္ သဗၺညဳတေ႐ႊဉာဏ္ကို ထိုးထြင္း၍ သိရာျဖစ္တဲ့ ေဗာဓိပင္ေပါ့။
ေဗာဓိပင္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ သပိတ္ေတာ္တို႔၊ သကၤန္းေတာ္တို႔ စတဲ့ ဘုရား အသံုးအေဆာင္၊ ၿပီးေတာ့ ေစတီႀကီးေတြေပါ့။
ေျမေပါက္ေစတီဆိုတာ အမွန္ေတာ့ ဘုရားရဲ႕ သီတင္းသံုးရာ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးေတြပါ။
ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးေတြဆိုတာကလည္း အသံုးအေဆာင္ေတြမို႔လို႔ ပရိေဘာဂေစတီပဲ။
ေစတီႀကီးေတြမွန္သမွ်အားလံုး ဘုရားရဲ႕ သီတင္းသံုးရာ အုတ္ဂူ၊ အုတ္ေက်ာင္းႀကီးမ်ားသဖြယ္ တည္ေဆာက္ထားတာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပရိေဘာဂေစတီအရာမွာ တည္တယ္။
ေဗာဓိပင္တို႔ဆိုတာလည္းပဲ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အသံုးအေဆာင္ ပရိေဘာဂေစတီလို႔ပဲ ေခၚတယ္။
ဘုရားရဲ႕ အသံုးအေဆာင္ သပိတ္ေတာ္တို႔၊ သကၤန္းေတာ္တို႔ စတဲ့ ဥစၥာအားလံုး၊ အသံုးအေဆာင္အားလံုးကို ပရိေဘာဂေစတီ။
ဒါေၾကာင့္ -
“ငါဘုရား သဗၺညဳတဉာဏ္ ထိုးထြင္းသိရာျဖစ္တဲ့ ေဗာဓိပင္ဆိုတာ ပရိေဘာဂေစတီပဲ ခ်စ္သား အာနႏၵာ”
ဥဒၵိႆေစတီဆိုတာကေတာ့ ငါဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ကို အာ႐ုံျပဳၿပီးေတာ့ ၾကည္ညိဳျမတ္ႏိုးစြာ ကိုးကြယ္ရတဲ့ အလုပ္ပါ။
အဓိကေတာ့ အာ႐ုံျပဳတတ္ဖို႔ စိတ္အားထက္သန္ဖို႔သာ ပဓာနပါ။
အဲဒီလိုဆိုေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား အဲလို မိန္႔ၾကားေတာ္မူေတာ့ အရွင္အာနႏၵာက အဲလိုဆိုလို႔ရွိရင္ တပည့္ေတာ္ ေဟာဟိုက ေဇတဝန္ေက်ာင္းတံခါးေပါက္မွာ ျမတ္စြာဘုရား သဗၺညဳတဉာဏ္ကို ထိုးထြင္းသိျမင္ရာျဖစ္တဲ့ မဟာေဗာဓိပင္က ေဗာဓိေစ့ကို ယူၿပီးေတာ့ ေဗာဓိပင္ စိုက္ပ်ိဳးခ်င္ပါတယ္ ဘုရား တဲ့။
ျမတ္စြာဘုရား ေက်ာင္းမွာ မရွိတဲ့အခါမွာ ဒကာ ဒကာမေတြ ပူေဇာ္ဖို႔ လာတဲ့အခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ မေတြ႕ေတာ့ ပူေဇာစရာေနရာ မေတြ႕ေတာ့ အားငယ္ၾကတယ္ ဘုရား။
ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရား မရွိတဲ့အခိုက္ ဒကာ ဒကာမေတြ ပူေဇာ္ဖို႔ လႉတန္းဖို႔ လာၾကတဲ့အခါ ပူေဇာ္စရာ လႉတန္းစရာ ဘုရားကို အာ႐ုံျပဳ ပူေဇာ္လႉတန္းစရာအျဖစ္ျဖင့္ ရေအာင္ ပရိေဘာဂေစတီအျဖစ္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းတံခါးေပါက္မွာ ေဗာဓိပင္ စိုက္ခ်င္တယ္ဘုရား၊ ေဗာဓိပင္ကလည္း ျမတ္စြာဘုရား သဗၺညဳတဉာဏ္ကို ထိုးထြင္း၍ သိရာျဖစ္တဲ့ မဟာေဗာဓိပင္က ေဗာဓိေညာင္ေစ့ကို ယူၿပီးေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးမွာပါဘုရားလို႔ အရွင္အာနႏၵာက ေလွ်ာက္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက -
ေကာင္းတာေပါ့ အာနႏၵာ၊ ေဇတဝန္ေက်ာင္း တံခါးေပါက္မွာ ေဗာဓိပင္ႀကီး စိုက္ပ်ိဳးလိုက္ေတာ့ ေဟာဒီ ေဇတဝန္ေက်ာင္းႀကီးဟာ ငါဘုရား အၿမဲသီတင္းသံုးသလို ျဖစ္သြားမွာေပါ့။
ဒီေဇတဝန္ေက်ာင္းထဲမွာ ငါဘုရား အၿမဲသီတင္းသံုးေနသလို ျဖစ္ေတာ့မွာ။
လာသမွ်လူေတြ လႉဖို႔တန္းဖို႔ ပူေဇာ္ဖို႔ အားကိုးဖို႔ လာၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အားလံုး ဘုရားရဲ႕ဂုဏ္ အာ႐ုံျပဳၿပီးေတာ့ လႉၾကတန္းၾက ပူေဇာ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ကုသိုလ္ေတြ ပြားၾကမွာေပါ့။
ငါဘုရားနဲ႔ အၿမဲေတြ႕ေနသလိုပဲ ေနမွာေပါ့ အာနႏၵာ။
ဘုရားက ေကာင္းတယ္လို႔ ေထာက္ခံတယ္။ ခြင့္လည္း ျပဳတယ္။
အဲဒီ အေၾကာင္းအရာကို အရွင္အာနႏၵာက ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီးထံလည္း အေၾကာင္းၾကားတယ္။
ေက်ာင္းဒကာ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးထံလည္း အေၾကာင္းၾကားတယ္။
ပုပၹါ႐ုံေက်ာင္းအမႀကီး ဝိသာခါထံလည္း အေၾကာင္းၾကားတယ္။
ဒီအျပင္ အေရးပါ အရာေရာက္တဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြထံလည္း အေၾကာင္းၾကားတယ္။
ၿပီးေတာ့ အရွင္အာနႏၵာက အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ထံ သြားအကူအညီေတာင္း။
“အရွင္ဘုရား .. တပည့္ေတာ္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းတံခါးေပါက္မွာ ေဗာဓိပင္ စိုက္ပ်ိဳးခ်င္တယ္ ဘုရား၊ အရွင္ဘုရားရဲ႕ တန္ခိုးႏွင့္ မဟာေဗာဓိပင္က ေဗာဓိေညာင္ေစ့ရေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးေတာ္မူေစခ်င္ပါတယ္ဘုရား” ဆိုေတာ့ -
အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က “ဟာ လြယ္ပါတယ္ အာနႏၵာ၊ ေဗာဓိေညာင္ေစ့ရဖို႔ မခက္ပါဘူး၊ ငါ တာဝန္ယူပါတယ္” ဆိုၿပီးေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က တန္ခိုးနဲ႔ ေကာင္းကင္ခရီးကေန ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ခဲ့တဲ့ မဟာေဗာဓိပင္ကို ႂကြ၊ အဲဒီကို ႂကြၿပီးေတာ့ ေဗာဓိေညာင္သီးတစ္လံုးဟာ အညႇာကေန ေႂကြက်ခိုက္ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က ဟိုေအာက္က ေျမႀကီးေပၚ မေရာက္မီ ေႂကြက်လွ်င္ ေႂကြက်ခ်င္း သကၤန္းနဲ႔ လွမ္းခံယူလိုက္တယ္။
သကၤန္းနဲ႔ လွမ္းခံယူၿပီးေတာ့ ေကာင္းကင္ခရီးနဲ႔ပဲ ေဇတဝန္ေက်ာင္းကို ျပန္ႂကြခဲ့တယ္။
ေဗာဓိေညာင္သီးတစ္လံုး ပါလာခဲ့တယ္။
အဲဒီထဲမွာ ေညာင္ေစ့ေတြ မ်ိဳးေစ့ေတြ ပါလာတယ္ေပါ့။
အရွင္အာနႏၵာက ဒကာ ဒကာမေတြ အသိေပးၿပီးေတာ့ ေစခိုင္းသင့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေက်ာင္းတံခါးေပါက္မွာ ေျမရွင္း၊ တြင္းမ်ားတူးခိုင္းေပါ့။
အားလံုး ကိစၥၿပီးၿပီဆိုတဲ့အခါမွာ ေ႐ႊေပါင္းေခ်ာင္ထဲမွာ နံ႔သာနဲ႔ထံုထားတဲ့ ေျမမ်ား ထည့္ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ေဗာဓိေညာင္ေစ့မ်ားကို ခ်ၿပီးေတာ့ ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီးကို စိုက္ပ်ိဳးခိုင္း။
ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီးကလည္း ေက်ာင္းဒကာ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးလက္ထဲ လႊဲ။
အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးက ေဗာဓိေညာင္ေစ့ကို အဲဒီထဲမွာ ႀကဲခ် စိုက္ပ်ိဳးလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္တဲ့ ေဗာဓိေညာင္ပင္ႀကီး ဘြားခနဲဆို ခ်က္ခ်င္း ေပၚေပါက္လာသတဲ့။
ေစတနာအားေတြ၊ သဒၶါအားေတြ၊ တန္ခိုးအားေတြ အကုန္လံုးေပါ့။ ႏွလံုးသာ တရားတည္ဆိုတဲ့အတိုင္း ဘုရားယံုၾကည္မႈက သိပ္အားေကာင္း၊ တရားယံုၾကည္မႈက သိပ္အားေကာင္း၊ စြမ္းအားေတြက အင္မတန္ အားေကာင္းလြန္းလို႔ ယံုႏိုင္စရာ မရွိဘူးတဲ့။
တခါတည္း ဘြားခနဲဆို ေဗာဓိေညာင္ပင္ႀကီး ခ်က္ခ်င္း ထေပါက္လာ။
ေပါက္လိုက္တာ အထက္ကို အေတာင္ငါးဆယ္၊ ေဘးေလးဖက္ေလးတန္ကိုလည္း အေတာင္ငါးဆယ္၊ အကိုင္းအခက္ေတြ တခါတည္း ႐ႈမၿငီး အံ့မခန္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဗာဓိပင္ႀကီး ဘြားခနဲ ေပါက္လာသတဲ့။
အဲဒါနဲ႔ အရွင္အာနႏၵာက ဘုရားထံ သြားေလွ်ာက္ -
“ေဗာဓိပင္ စိုက္ပ်ိဳးၿပီးပါၿပီ ဘုရား၊ အဲဒီ ေဗာဓိပင္မွာ ျမတ္စြာဘုရား ဖလသမာပတ္ ဝင္စားေတာ္မူပါဘုရား၊ အသံုးခ်ေတာ္မူပါ ဘုရား” ဆိုေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားလည္း အဲဒီ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ေဗာဓိပင္ေအာက္သြား။ အဲဒီမွာပဲ တစ္ညလံုး ဖလသမာပတ္ဝင္စားၿပီးေတာ့ အသံုးခ်ေတာ္မူတယ္။ ပရိေဘာဂေစတီေပါ့။
အရွင္အာနႏၵာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးတဲ့ ေဗာဓိပင္ျဖစ္လို႔ “အာနႏၵာေဗာဓိ”လို႔ အဲလို ေခၚတယ္။
အဲလိုဆိုရင္ ဘုရားဂုဏ္ကို အာ႐ုံျပဳတာ အဓိကပါ။
အဓိကအားျဖင့္ ႏွလံုးသားမွာ တရားတည္တာပါ။ ႏွလံုးသား တရားတည္တဲ့ စြမ္းအားေၾကာင့္မို႔လို႔ ေဇတဝန္ေက်ာင္းတံခါးေပါက္မွာ ဘုရားကိုယ္စား ဘုရားရဲ႕ အသံုးအေဆာင္ မဟာေဗာဓိပင္မွ အပြားျဖစ္တဲ့ ေဗာဓိပင္ဆိုတာ ေပၚလာရတယ္။
ဘုရားကိုယ္တိုင္ ခြင့္ျပဳထားတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေစတီဆိုတာ ဘုရားရွိကတည္းက ေပၚလာတဲ့ ဥစၥာပါ။
ဘုရားကိုယ္တိုင္လည္း ခြင့္ျပဳထားတယ္။
ေကာင္းတယ္တဲ့။
ငါဘုရား မရွိတဲ့ေနာက္ ငါဘုရား မရွိတဲ့အခါ ငါဘုရားကိုယ္စား ျဖစ္တာေပါ့။
ဘုရားကို အာ႐ုံျပဳ ပူေဇာ္ရင္ တကယ့္ဘုရားနဲ႔ ေတြ႕ရသလိုပဲ ပူေဇာ္ရသလို အက်ိဳးဟာ ရပါတယ္လို႔ ဘုရားကလည္းပဲ ခ်ီးမႊမ္းဂုဏ္တင္ထားတာပဲ။
(တိပိဋကဓရ အဂၢမဟာပ႑ိတ ဘဒၵႏၲ သိရိႏၵာဘိဝံသ, ေယာဆရာေတာ္ ၏ ၁၉၉၈-ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ ပထမအႀကိမ္ ထုတ္ေဝသည့္
“ႏွလံုးသားဝယ္ ဘုရားတည္ - ဓမၼစာစုမ်ား အမွတ္ (၁)” စာအုပ္တြင္ ပါရွိေသာ သာသနာေတာ္သကၠရာဇ္ ၂၅၃၉-ခုႏွစ္၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၃၅၇-ခုႏွစ္ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၁၁-ရက္၊ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၉၉၅-ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ ၂-ရက္ ၾကာသပေတးေန႔ ညအခ်ိန္ ကေလးျမိဳ႕နယ္ အင္ဒိုင္းႀကီး႐ြာ မဟာအာယုဒီဃေက်ာင္းႀကီးအတြင္း၌ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ “ႏွလံုးသားဝယ္ တရားတည္ တရားေတာ္” မွ)
No comments:
Post a Comment