မြန္းလြဲ ၁း၅၅ နာရီတြင္ ေလာကခ်မ္းသာ ၅-မိနစ္တရားေတာ္ကို အရွင္ဇာဂရ (ကံထြန္းသစ္)က ေဟာၾကားၿပီး၊ မြန္းလြဲ ၃ နာရီအထိ တရား႐ႈမွတ္ၾက၏။
+++++
မြန္းလြဲ ၃း၁၅ နာရီတြင္ ဆရာေတာ္ အရွင္စကၠိႏၵက ဓမၼပဒဂါထာ အမွတ္ (၁၇)လာ အရွင္ေဒဝဒတ္ဝတၳဳဇာတ္ေၾကာင္းကို ရွင္းလင္း ေဟာၾကား၏။
ရွင္ေဒဝဒတ္ ဝတၳဳငါးမ်ိဳးကို ေတာင္းဆိုျခင္း
ရွင္ေဒဝဒတ္သည္ တေန႔တျခား လာဘ္လာဘ ေလ်ာ့ပါးလာရကား အံ့ဖြယ္မႈ ျပဳလုပ္ကာ အသက္ေမြးလိုသည့္အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ သြားေရာက္ၿပီးလွ်င္ -
“ဘုန္းေတာ္ႀကီးေသာ ျမတ္စြာဘုရား ... အကၽြႏု္ပ္ ေတာင္းပန္ပါ၏။
(၁) ရဟန္းအားလံုး အသက္ထက္ဆံုး ေတာေက်ာင္းေနၾကပါေစ။ ႐ြာနီးေက်ာင္းသို႔ သက္ေရာက္ေနထိုင္ေသာ ရဟန္းအား အျပစ္ေရာက္ပါေစ။
(၂) ရဟန္းအားလံုး အသက္ထက္ဆံုး ပိ႑ပါတ္ဓုတင္ေဆာင္ခ်ည္း ျဖစ္ၾကပါေစ (=ဆြမ္းခံ၍ခ်ည္း စားၾကပါေစ)။ ဒါယကာတို႔ ပင့္ဖိတ္၍ ေကၽြးေသာဆြမ္းကို စားဖို႔ရန္ လက္ခံေသာ ရဟန္းအား အျပစ္ေရာက္ပါေစ။
(၃) ရဟန္းအားလံုး အသက္ထက္ဆံုး ပံသုကူဓုတင္ေဆာင္ခ်ည္း ျဖစ္ၾကပါေစ (=ပံသုကူသကၤန္းကိုသာ ဝတ္႐ုံၾကပါေစ)။ လူဒါယကာတို႔ လႉေသာသကၤန္းကို လက္ခံသာယာေသာ ရဟန္းအား အျပစ္ေရာက္ပါေစ။
(၄) ရဟန္းအားလံုး အသက္ထက္ဆံုး ႐ုကၡမူဓုတင္ေဆာင္ခ်ည္း ျဖစ္ၾကပါေစ (=သစ္ပင္ရင္း၌သာ ေနၾကပါေစ)။ အမိုးရွိေသာေက်ာင္းသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ေသာ ရဟန္းအား အျပစ္ေရာက္ပါေစ။
(၅) ရဟန္းအားလံုး အသက္ထက္ဆံုး ငါး, အမဲကို မစားၾကပါေစလင့္ (=သက္သတ္လြတ္သာ စားၾကပါေစ)။ ငါး, အမဲကို စားေသာ ရဟန္းအား အျပစ္ေရာက္ပါေစ။” ဟု ဤအခ်က္ႀကီး ၅-ခ်က္တို႔ကို ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းဆိုေလ၏။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ “မသင့္ေလ်ာ္ဘူး ေဒဝဒတ္ -
(၁) အလိုရွိေသာ ရဟန္းသည္ ေတာေက်ာင္းေန ျဖစ္ပေစ။ အလိုရွိေသာ ရဟန္းသည္ ႐ြာနီးေက်ာင္း၌ ေနပေစ။
(၂) အလိုရွိေသာ ရဟန္းသည္ ပိ႑ပါတ္ဓုတင္ေဆာင္ ျဖစ္ပေစ (=ဆြမ္းခံ၍ စားပေစ)။ အလိုရွိေသာ ရဟန္းသည္ ဒါယကာတို႔ ပင့္ဖိတ္၍ ေကၽြးေသာဆြမ္းကို လက္ခံသာယာပေစ။
(၃) အလိုရွိေသာ ရဟန္းသည္ ပံသုကူဓုတင္ေဆာင္ ျဖစ္ပေစ (=ပံသုကူသကၤန္းကို ဝတ္႐ုံပေစ)။ အလိုရွိေသာ ရဟန္းသည္ ဒါယကာတို႔ လႉဒါန္းေသာ သကၤန္းကို လက္ခံသာယာဝတ္႐ုံပေစ။
(၄) ေဒဝဒတ္ ... ငါဘုရားသည္ ရွစ္လတို႔ပတ္လံုး သစ္ပင္ရင္း အိပ္ရာ ေနရာကို ခြင့္ျပဳအပ္ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။
(၅) (ျမင္ျခင္း၊ ၾကားျခင္း၊ ႐ြံရွာယံုမွားျခင္း) = ဤအစြန္းသံုးပါးမွ ကင္းလြတ္ စင္ၾကယ္သည့္ မျမင္အပ္ မၾကားအပ္ မ႐ြံရွာ မယံုမွားအပ္သည့္ ငါး, အမဲကို (စားသံုးဖို႔ရန္) ငါဘုရား ခြင့္ျပဳအပ္ၿပီး ျဖစ္ေလသည္”ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။
(ဤ၌ အထူးမွတ္ရန္မွာ - အခ်က္ႀကီး ၅-ခ်က္ကို ေဒဝဒတ္က ေတာင္းဆိုလွ်င္ပင္ “ဤေဒဝဒတ္သည္ သံဃာသင္းခြဲလို၍ ေတာင္းဆိုသည္”ဟု ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သိေတာ္မူ၏။
ထိုအခ်က္ႀကီး ၅-ခ်က္ကို ခြင့္ျပဳလိုက္လွ်င္ မ်ားစြာေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသားတို႔အဖို႔ရာ မဂ္ဖိုလ္အႏၲရာယ္ ျဖစ္ေလရာေသာေၾကာင့္ “မသင့္ေလ်ာ္ဘူး ေဒဝဒတ္ ...”ဟု ပယ္ျမစ္ေတာ္မူ၍ -“(၁) အလိုရွိေသာ ရဟန္းသည္ ေတာေက်ာင္းေန ျဖစ္ပေစ” စသည္ကို မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။
ဤအရာ၌ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ အလိုေတာ္ကို သိရွိၿပီးလွ်င္ အမ်ိဳးေကာင္းသားသည္ မိမိႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ ေလ်ာက္ပတ္သည္ကို သိရာ၏။
ဤ၌ ဘုရားရွင္အလိုေတာ္ကား ဤဆိုလတၱံ႕ေသာအတိုင္း ျဖစ္သည္။
(က) ကာယ, ညာဏ ဗလႏွစ္ပါး လြန္ႀကီးမား၍ ေတာေက်ာင္း၌ ေနလ်က္ ရဟန္းတရား ပြားမ်ားအားထုတ္က မဂ္ဖိုလ္ေရာက္မည့္ ရဟန္းတစ္ပါး၊
(ခ) ကာယဗလ နည္းပါး၍ ေတာေက်ာင္း၌ မေနႏိုင္ဘဲ ႐ြာေက်ာင္း၌ ေနကာ ရဟန္းတရား ပြားမ်ားအားထုတ္မွ မဂ္ဖိုလ္ေရာက္မည့္ ရဟန္းတစ္ပါး၊
(ဂ) ကာယဗလ ႀကီးမား၊ ခႏၲီတရားႏွင့္ ျပည့္စံု၍ ေတာေက်ာင္း၌ ေနလ်က္လည္းေကာင္း၊ ႐ြာေက်ာင္း၌ ေနလ်က္လည္းေကာင္း ရဟန္းတရား ပြားမ်ားအားထုတ္က မဂ္ဖိုလ္ေရာက္မည့္ ရဟန္းတစ္ပါး၊
(ဃ) ေတာေက်ာင္း ႐ြာေက်ာင္း ႏွစ္မ်ိဳးလံုး၌ပင္ ေနလ်က္ ရဟန္းတရား အားထုတ္ေသာ္လည္း ထိုဘဝ မဂ္ဖိုလ္ကို မရမည့္ (=ပဒပရမ) ရဟန္းတစ္ပါး ... ဤသို႔ ရဟန္းေလးမ်ိဳး ရွိသည္။
ထိုေလးမ်ိဳးတို႔တြင္ -
(က)အမွတ္ျပ ရဟန္းကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေတာေက်ာင္း၌သာ ေနေစလိုေတာ္မူသည္။ ဤေတာေက်ာင္းသည္ ထိုရဟန္းအဖို႔ သင့္ေလ်ာ္ ေလ်ာက္ပတ္ေသာေက်ာင္း ျဖစ္သည့္ျပင္ ထိုရဟန္း ေတာေက်ာင္း၌ ေနျခင္းျဖင့္ ထိုရဟန္း၏ တပည့္မ်ားလည္း အတုလိုက္ကာ က်င့္ၾကံၾက၍ ေတာေက်ာင္း၌ ေနဖို႔ရန္ စိတ္အား ထက္သန္ၾကေပလိမ့္မည္။
(ခ)အမွတ္ျပ ရဟန္းကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ႐ြာေက်ာင္း၌ပင္ ေနေစလိုေတာ္မူသည္။
(ဂ)အမွတ္ျပ ရဟန္းကိုကား ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေတာေက်ာင္း၌သာ ေနေစလိုေတာ္မူသည္။ ဤေတာေက်ာင္းသည္ ထိုရဟန္းအဖို႔ သင့္ေလ်ာ္ ေလ်ာက္ပတ္ေသာေက်ာင္း ျဖစ္သည့္ျပင္ ထိုရဟန္း၏ တပည့္မ်ားလည္း အတုလိုက္ကာ က်င့္ၾကံၾက၍ ေတာေက်ာင္း၌ ေနဖို႔ရန္ စိတ္အား ထင္သန္ၾကေပလိမ့္မည္။
(ဃ)အမွတ္ျပ (ပဒပရမ)ရဟန္းကိုလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေတာေက်ာင္း၌သာ ေနေစလိုေတာ္မူသည္။ ထို (ပဒပရမ)ရဟန္း၏ ေတာေက်ာင္းေနကာ ဓုတင္ကို မွီဝဲျခင္း၊ ကမၼ႒ာန္းတရားအားထုတ္ျခင္းမ်ားသည္ ေနာက္ေနာက္ဘဝ၌ မဂ္ဖိုလ္ရရန္ ဥပနိႆယည္း ပစၥည္းျဖစ္ႏိုင္သည့္ျပင္ ထိုရဟန္း၏ တပည့္မ်ားလည္း ဆရာ့အတုလိုက္ကာ က်င့္ၾကံၾက၍ ေတာေက်ာင္း၌ ေနဖို႔ရန္ စိတ္အား ထက္သန္ၾကေပလိမ့္မည္။
ဤသို႔လွ်င္ (ခ)အမွတ္ျပ ကာယဗလနည္းပါး၍ ေတာေက်ာင္း၌ မေနႏိုင္ဘဲ ႐ြာေက်ာင္း၌ေနကာ ရဟန္းတရား ပြားမ်ားအားထုတ္မွ မဂ္ဖိုလ္ေရာက္မည့္ ရဟန္းကို ရည္ၫႊန္းေတာ္မူ၍ ျမတ္စြာဘုရားသည္ “အလိုရွိေသာ ရဟန္းသည္ ႐ြာနီးေက်ာင္း၌ ေနပေစ” ဟူ၍ မိန္႔ေတာ္မူသည္။ ဤရဟန္းကပင္ အျခားရဟန္းတို႔အားလည္း ႐ြာေက်ာင္းေနရန္ တံခါးေပါက္ ဖြင့္ေပးသကဲ့သို႔ ရွိေလသည္။
အကယ္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေဒဝဒတ္၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို လက္ခံေတာ္မူလိုက္ခဲ့ေသာ္ -
(၁) ကာယဗလနည္းပါးသည့္ ေဖာ္ျပရာပါ (ခ)အမွတ္ျပရဟန္း၊
(၂) ငယ္စဥ္အခါ ေတာေက်ာင္းေန၍ အိုမင္းေသာအခါ၌ျဖစ္ေစ, သလိပ္ သည္းေျခ ေလ ေဒါသတို႔ ေဖာက္ျပန္၍ ဓာတ္ေခ်ာက္ခ်ားေသာအခါ၌ျဖစ္ေစ ေတာေက်ာင္း၌ (လံုးဝ) ေန၍ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ႐ြာနီးေက်ာင္း၌ ေနထိုင္ကာ ရဟန္းတရားအားထုတ္မွ မဂ္ဖိုလ္ေရာက္မည့္ရဟန္း - ဤရဟန္းႏွစ္မ်ိဳးတို႔အတြက္ အရိယမဂ္ကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေလရာ၏။
ထိုရဟန္းတို႔အဖို႔ရာ အရဟတၱဖိုလ္ကို မရႏိုင္ေတာ့ေလရာ။
ဤသို႔ စေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ေဒဝဒတ္၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို လက္ခံေတာ္မမူျခင္း ျဖစ္သည္။)
(မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ‘မဟာဗုဒၶဝင္ - စတုတၳတြဲ’ မွ)
+++++
ညေန ၄ နာရီခြဲတြင္ ဆရာေတာ္ အရွင္ဝဏၰိတက အဘိဓမၼာသင္တန္း၊ ပကိဏ္းပိုင္း - ကိစၥသဂၤဟကို သင္ျပ ပို႔ခ်ေပး၏။
+++++
ညေန ၆ နာရီ ေလာကခ်မ္းသာ ဆည္းဆာတရားပြဲအျဖစ္ အရွင္ပညာေဇာတက ခုဒၵကနိကာယ္၊ ေထရပဒါန္ပါဠိေတာ္၊ ဂေႏၶာဒကဝဂ္၊ ဓမၼသဝနိယေတၳရအပဒါန္ကို “ခ်မ္းသာရရန္ မ်ိဳးေစ့မွန္” အမည္ျဖင့္ ဓမၼဒါနျပဳ ေဟာၾကား၏။
ဓမၼသဝနိယေတၳရအပဒါန္
၁၁၁။ ခပ္သိမ္းေသာ တရားတို႔ကို တဖက္ကမ္းေရာက္ သိျမင္ေတာ္မူေသာ ပဒုမုတၱရမည္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သစၥာေလးပါးတရားကို ေဖာ္ျပေတာ္မူလ်က္ လူမ်ားအေပါင္းကို ကယ္တင္ေတာ္မူ၏။
၁၁၂။ ထိုအခါ၌ ငါသည္ ထက္ျမက္ေသာ အက်င့္ရွိေသာ ဆံက်စ္ရေသ့ျဖစ္လ်က္ ရွိ၏။ ထိုအခါ ေလွ်ာ္ေတသကၤန္းတို႔ကို ခါလ်က္ ေကာင္းကင္၌ သြားေန၏။
၁၁၃။ ငါသည္ ဘုရားျမတ္၏ အထက္၌ သြားျခင္းငွါ မဝံ့ေပ။ ငွက္တို႔သည္ ေက်ာက္ေတာင္သို႔ ေရာက္လွ်င္ သြားျခင္းကို မရသကဲ့သို႔ ထို႔အတူ ငါသည္ သြားျခင္းကို မရေပ။
၁၁၄။ ဣရိယာပုတ္၏ ဤသို႔ ပ်က္စီးျခင္းသည္ ငါ့အား ေရွး၌ မျဖစ္ဖူးေပ။ ေရ၌ ေပၚ၍ သြားသကဲ့သို႔ ထို႔အတူ ေကာင္းကင္၌ ေပၚ၍ သြား၏။
၁၁၅။ ျမတ္ေသာလူပုဂၢိဳလ္သည္ ငါတို႔၏ ေအာက္၌ (မုခ်)ရွိသည္ ျဖစ္လတၱံ႕။ ယခု ငါသည္ ထိုပုဂၢိဳလ္ျမတ္ကို ရွာမွီးေတာ့အံ့။ ငါသည္ အက်ိဳးထူးကို ရေသာ္လည္း ရတန္ရာ၏။
၁၁၆။ ေကာင္းကင္မွ သက္ဆင္းသည္ရွိေသာ္ မၿမဲေသာတရားကို ေဟာၾကားလ်က္ရွိေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ အသံေတာ္ကို ၾကားနာရ၏။ ထိုအခါ၌ ငါသည္ ထိုတရားေတာ္ကို သင္ယူခဲ့၏။
၁၁၇။ ငါသည္ မၿမဲေသာအမွတ္ ‘အနိစၥသညာ’ကို သင္ယူၿပီးလွ်င္ ငါ၏သခၤမ္းေက်ာင္းသို႔ သြားခဲ့၏။ ငါသည္ အသက္ထက္ဆံုး ေနၿပီး၍ ထိုသခၤမ္းေက်ာင္း၌ ကြယ္လြန္ခဲ့၏။
၁၁၈။ စုတိစိတ္ျဖစ္ခါနီးေသာအခါ ထိုတရားနာျခင္းကို အမွတ္ရေပ၏။ ေကာင္းစြာ ျပဳအပ္ခဲ့ေသာ ထိုကံေၾကာင့္ ငါသည္ တာဝတႎသာနတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ခဲ့၏။
၁၁၉။ ငါသည္ ကမ႓ာသံုးေသာင္းတို႔ပတ္လံုး နတ္ျပည္၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ခဲ့၏။ ငါးဆယ့္တစ္ႀကိမ္ နတ္မင္းအျဖစ္ကိုလည္း ျပဳခဲ့ရ၏။
၁၂၀။ ငါသည္လည္း စၾကဝေတးမင္း ခုနစ္ဆယ့္တစ္ႀကိမ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူး၏။ ျပန္႔ေျပာ မ်ားျပားေသာ ပေဒသရာဇ္မင္းးအျဖစ္သည္ကား ဂဏန္းအားျဖင့္ မေရတြက္ႏိုင္။
၁၂၁။ ပြားမ်ားအပ္ၿပီးေသာ ဣေျႏၵရွိေသာ ရဟန္းသည္ အဖအိမ္၌ ေန၍ ဂါထာျဖင့္ ေဖာ္ျပလ်က္ အၿမဲမရွိေသာအျဖစ္ကို ေဟာေတာ္မူ၏။
၁၂၂။ ငါသည္ ဘဝႀကီးငယ္၌ က်င္လည္ရစဥ္ ထိုမၿမဲေသာ အမွတ္ကိုသာလွ်င္ ေအာက္ေမ့၏။ အဆံုးဘဝ၌ကား စုေတျခင္း မရွိေသာ အရိယာတို႔သည္ ေရာက္အပ္ေသာ နိဗၺာန္ဟူေသာ အထြတ္အထိပ္ကို ထိုးထြင္း၍ မသိ။
၁၂၃။ သခၤါရတရားတို႔သည္ စင္စစ္ အၿမဲ မရွိကုန္။ ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္း သေဘာ ရွိကုန္၏။ ျဖစ္ၿပီး၍ ခ်ဳပ္ကုန္၏။ ထိုသခၤါရတရားတို႔၏ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္သည္ ခ်မ္းသာ၏။
၁၂၄။ ဂါထာကို ၾကားနာရသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ေရွးျပဳခဲ့ေသာ ကံကို အမွတ္ရခဲ့၏။ တထိုင္တည္းျဖင့္ပင္ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္ခဲ့၏။
၁၂၅။ ငါသည္ ေမြးဖြားသည္မွ ခုနစ္ႏွစ္သာရွိလ်က္ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္၏။ စကၡဳငါးပါးႏွင့္ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ (ငါ့)ဂုဏ္ကို သိေတာ္မူ၍ ရဟန္းျပဳေပးေတာ္မူ၏။
၁၂၆။ ငါသည္ သူငယ္ျဖစ္ပါလ်က္ ျပဳဖြယ္ကိစၥကို ၿပီးဆံုးေစခဲ့၏။ ငါ့အား ယေန႔ ျမတ္စြာဘုရားသာသနာေတာ္၌ ျပဳဖြယ္ကိစၥသည္ အဘယ္မွာရွိေတာ့အံ့နည္း။
၁၂၇။ ဤဘဒၵကမ႓ာမွ ကမ႓ာတစ္သိန္းထက္၌ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳခဲ့ရေသာ အခါမွ စ၍ အပါယ္ေလးပါး လားရသည္ကို မသိစဖူးေပ။ ဤသို႔ ျဖစ္ရျခင္းသည္ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို ၾကားနာရျခင္း၏ အက်ိဳးေပတည္း။
၁၂၈။ ေလးပါးေသာ ပဋိသမ႓ိဒါတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ရွစ္ပါးေသာ ဤဝိေမာကၡတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ေျခာက္ပါးေသာ အဘိညာဥ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း မ်က္ေမွာက္ျပဳအပ္ပါကုန္ၿပီ။ ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆံုးအမေတာ္ကို လိုက္နာက်င့္သံုးၿပီးပါၿပီ။
ဤသို႔လွ်င္ အသွ်င္ဓမၼသဝနိယမေထရ္သည္ ဤဂါထာတို႔ကို မိန္႔ဆိုေတာ္မူ၏။
(ေထရာပဒါန္ပါဠိေတာ္ ျမန္မာျပန္ ပဌမတြဲ မွ)
+++
တရားပြဲၿပီးေသာ္ တစ္ေန႔တာ၏ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အစုစုတို႔ကို အမွ်ေပးေဝၾကေလသည္။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။
No comments:
Post a Comment