ကံအက်ိဳး ျမင္လို႔
ဗုဒၶဘာသာဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ရဟန္း ရွင္ လူ အားလံုးပဲ၊ ကံဆိုတာ ဘယ္လိုပါလိမ့္မတုန္း။
ဘယ္လိုလိုက္ၿပီးေတာ့ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳး ေပးပါလိမ့္မတုန္းဆိုတာ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ နားလည္ရင္ေတာ့ အင္မတန္ အက်ိဳးရွိတယ္။
ဘယ္လို အက်ိဳးရွိတုန္း။
မေတာ္တဲ့ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္အခန္းက်ရင္ ေနာက္ဆုတ္တယ္။ နည္းနည္းတြန္႔လာတယ္။
ေနာက္ဆုတ္တယ္ဆိုတာလဲ ကံရဲ႕အက်ိဳးကို လွမ္းျမင္လို႔ ဆုတ္တာ။
ေကာင္းတဲ့အလုပ္ လုပ္ရမယ္ဆိုေတာ့ ကံရဲ႕အက်ိဳး လွမ္းျမင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ အားတက္သေရာ ရွိလာတယ္။ လံု႔လ ဝီရိယတိုးလာတယ္။ သဒၶါတရားေတြ တိုးလာတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကံဟာ ဘယ္လိုပါလိမ့္မတုန္းဆိုတာ အလႉ႕ဒကာ အလႉ႕အမတို႔လို လူဝတ္ေၾကာင္ဘက္တြင္ မဟုတ္ဘူး။ အလႉခံပုဂၢိဳလ္ဘက္ကလဲ နားလည္ၿပီးေတာ့မွေနလွ်င္ အင္မတန္ ေကာင္းတယ္။
ခု ဆိုပါေတာ့ေပါ့။
အလႉ႕ရွင္မ်ားက အားတက္သေရာနဲ႔ လႉၾက တန္းၾကတယ္။ စိတ္ေစတနာ ထက္သန္ၾကတယ္လုိ႔ဆိုေတာ့ သူတို႔ဘက္က တာဝန္ေက်သြားတယ္။
ေလာဘေပါင္းျမက္
အလႉခံပုဂၢိဳလ္ဘက္က လႉဒါန္းတဲ့ ဒီစားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ေတြကို ၿမိန္ၿမိန္ရွက္ရွက္ အရသာခံၿပီးေတာ့ စားတယ္လို႔ဆိုရင္ပဲ ဒီမွာ ေလာဘျဖစ္လာၿပီ။
ေလာဘာျဖစ္လာေတာ့ ေလာဘျဖစ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ ကုိယ့္ဒါနမ်ိဳးေစ့ေတြ က်ေရာက္သြားတယ္ဆိုရင္ ဟို .. ပကတိလယ္ထဲမွာ ေပါင္းျမက္ေတြရွိတုန္း မ်ိဳးေစ့ခ်သလို ျဖစ္သြားတယ္။
ေပါက္ေတာ့ ေပါက္ပါရဲ႕။
ဒါေပမယ့္ အပင္က သံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္သာ ေအာင္ေတာ့တယ္။
တစ္ပံုေလာက္က ေပါင္းျမက္ေတြနဲ႔ ေရာၿပီးေတာ့ ေပါင္းျမက္ေတြက ယူသြားတာနဲ႔ မေအာင္ဘူး။ ဒီလိုျဖစ္တယ္။
ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးကေနၿပီးေတာ့ အလႉ႕ရွင္ ဆြမ္းဒါယကာ ဒါယိကာမ ေဆြသားမ်ိဳးစုဘက္က သဒၶါတရား တိုးပြားပါေစေတာ့လို႔ ဒီလို စိတ္ထားၿပီးေတာ့ ျပဳျပင္႐ုံတင္မကဘူး၊ ဘုန္းႀကီးတို႔ရဲ႕ အလႉခံ သံဃာေတာ္မ်ား ရဟန္း သာမေဏမ်ားဘက္က ေလာဘတႀကီးနဲ႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ စားေသာက္ေနမွာကို သိပ္စိုးရိမ္တာပဲ။
ေအာက္က်ေနာက္က်
ဒီေတာ့ကာ ခုတင္က ေလာဘျဖစ္ၿပီးေတာ့ စားတယ္ဆိုရင္ ေလာဘေပါင္းျမက္ေတြပါလို႔ အလႉ႕ရွင္မွာ အက်ိဳးနည္းရတဲ့အျပင္ အလႉခံပုဂၢိဳလ္က ဒီေနရာမွာ အလႉခံဘဝနဲ႔ အလႉခံလိုက္ရေပမယ့္ ဟိုေနာက္ဘဝက်ေတာ့ အလႉခံပုဂၢိဳလ္အျဖစ္နဲ႔ အက်ိဳးေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ရဲ႕ မတရားတာကို မတရားတဲ့အလိုက္ အက်ိဳးေပးသြားမယ္။ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္စရာရွိရင္ ျဖစ္သြားမယ္။
အဲဒါ ဘုန္းႀကီးက စိုးရိမ္လို႔ အလႉခံဘက္က။
ဒီ အလႉခံဆိုတာ သူမ်ားမဟုတ္ဘူး၊ ဘုန္းႀကီးတို႔ပဲ။
ဘုန္းႀကီးတို႔ ဆရာတပည့္တစုက အဲဒီလို ေလာဘတႀကီးနဲ႔ ျဖစ္သြားမွာ သိပ္စိုးတယ္။
ဆြမ္းဟင္းေတြ ဘာေတြက စိတ္တိုင္းမက်လို႔ ေဒါသေတြ ဘာေတြ စိတ္မခ်မ္းသာတာေတြ ျဖစ္မွာလဲ ဘုန္းႀကီး သိပ္စိုးတယ္။
အလႉခံတာဝန္
ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးမွာ ႏွစ္ဖက္ငဲ့ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ရပါတယ္။
အလႉခံပုဂၢိဳလ္ေတြဘက္ကလဲ ေပါင္းျမက္သေဘာလို ေလာဘ ေဒါသေတြ မပါ,ပါေစနဲ႔။ တခါ ဟိုေနာက္ဘဝ သံသရာက်ေတာ့ ဒီေလာဘ ေဒါသေတြနဲ႔ ေနတဲ့ အလႉခံပုဂၢိဳလ္က သက္သက္သာသာနဲ႔ သြားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔မွာ အျပစ္ေတြနဲ႔ ေထြးေရာယွက္တင္ သြားရမယ္။
အဲဒီလို ဘုန္းႀကီးက ကံ၏အက်ိဳးကိုေပါ့ေလ ျမင္လို႔မို႔ ဘုန္းႀကီးတို႔ဘက္ကလဲ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာနဲ႔ အားရပါးရ စားတာကို ဘုန္းႀကီးက မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး။ သေဘာမတူခ်င္ဘူး။
ဒီကလဲ ပစၥေဝကၡဏာ ဆင္ျခင္လို႔၊ အလႉ႕ရွင္ေတြအေပၚမွာ ေမတၱာပို႔လို႔၊ ဒီလို အေနမ်ိဳးနဲ႔ စားမွ ဘုန္းႀကီးတို႔မွာ ေပါင္းျမက္လဲ ကင္းတယ္လို႔ ဆိုရတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဘဝသံသရာမွာ ဒီ ေလာဘ ေဒါသေတြက အက်ိဳးေပးစရာ မရွိဘဲ၊ ဘုန္းႀကီးတို႔ရဲ႕ ေမတၱာ က႐ုဏာနဲ႔ သီလ သိကၡာေတြက ေကာင္းေသာ အက်ိဳးကို ေပးစရာ ရွိတယ္။
အဲဒီ ႏွစ္ဖက္ငဲ့တယ္ဆိုတဲ့ဥစၥာဟာ ကံ-ကံ၏အက်ိဳးကို ျမင္လြန္းလို႔ ငဲ့ေနတာ။
ဒါေၾကာင့္ ကံ-ကံ၏အက်ိဳးကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။
ကံ၏သေဘာ
သႏၲာေနဒံ ကမၼံ နာမ, န နိ႐ုဇၥ်တိ သဗၺေသာ၊
သဝိေသသံ နိေဒတြာ ဟိ, သမယမိွ ဝိပစၥိတံု။
သႏၲာေန-႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာ အစဥ္၌၊ ဣဒံ ကမၼံနာမ-ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးဖန္ ကံဟုေခၚ႐ိုး ဤေစတနာတရားမ်ိဳးသည္၊ နိ႐ုဇၥ်မာနံ-အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ရသည္ရွိေသာ္၊ သဗၺေသာ-ႂကြင္းမဲ့ဥႆံု အရွိန္ကုန္ေအာင္ လံုးစံုခပင္း မခ်န္ႁခြင္းဘဲ၊ န နိ႐ုဇၥ်တိ-ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ အေနေရာက္ေအာင္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ပ်က္စီး၍ အခ်ည္းႏွီးမျဖစ္ရေခ်။ သမယမွိ-အေၾကာင္းသင့္၍ အခြင့္သင့္ရာ အခ်ိန္အခါ၌၊ ဝိပစၥိတံု-ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး ဆိုင္ရာအက်ိဳးကို ေပးဖို႔ရာ၊ သဝိေသသံ-မိမိတြက္တာ မပ်က္သာေအာင္ ထက္စြာက်စ္လစ္ သတၱိႏွစ္ကို (သတၱိဓာတ္ကေလးကို)၊ နိေဒတြာဟိ-အတြင္းသႏၲာန္ အရင္းခံလ်က္ သြင္းႏွံျမႇဳပ္ထားၿပီး၍သာလွ်င္၊ နိ႐ုဇၥ်တိ-ဥပါဒ္ ဌီ ဘင္ အစဥ္ေစ့ေရာက္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ ပ်က္စီးရေလသတည္း။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။
ကံေတြပါလာ
ဘုန္းႀကီးတို႔သႏၲာန္မွာ ကံေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။
ဘဝေပါင္းမ်ားစြာက ျပဳခဲ့တဲ့ ကံေတြ၊ ဒီဘဝမွာ ျပဳတဲ့ကံေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။
လူတေယာက္ဟာ ပစၥည္းေတြက သိပ္ေပါတယ္။
သိပ္ေပါေတာ့ ကိုယ့္ပစၥည္း ဘယ္နား ဘာရွိတယ္ဆိုတာေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ သတိမထားမိဘူး ေပါလိုက္တာ။
ဒါေပမယ့္ သံုးခ်င္တဲ့အခါ သတိထားလိုက္ေတာ့ ဟာ ဘယ္နားမွာ ဘာပစၥည္းေတြရွိတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ အလြယ္တကူ ယူၿပီး သံုးႏိုင္တယ္။
အဲဒီလုိပဲ ကံေတြကလဲ အမ်ားႀကီး။
ကိုယ့္ကံေတြကိုေတာင္ မမွတ္မိဘူး။
ဟိုဘဝမ်ားစြာ သံသရာက ကံေတြဆိုတာ သာၿပီးေတာ့ မမွတ္မိေသး။
ေကာင္းကံက လႊမ္း
ဘုန္းႀကီးတို႔ ပိုၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းတာက ဘဝမ်ားစြာက ျပဳခဲ့တဲ့ မေကာင္းကံေတြလဲ ပါလာတယ္။
အဲဒီဟာက ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္။
အဲဒီ မေကာင္းကံေတြကို အက်ိဳးေပးခြင့္မရေအာင္ ေကာင္းကံေတြကို အမ်ားႀကီး ျပဳရတယ္။
အမ်ားႀကီးျပဳလို႔ ေကာင္းကံေတြက လႊမ္းေနၿပီဆိုမွျဖင့္ မေကာင္းကံေတြက အက်ိဳးေပးမယ္လို႔ ကပ္လာပါရဲ႕။ ေကာင္းတဲ့ကံေတြက လႊမ္းသြားလို႔ အက်ိဳးေပးခြင့္မရလိုက္ဘူး။
မေကာင္းကံေတြက အက်ိဳးေပးမယ္လို႔ ေနျပန္ေရာ။
ေကာင္းတဲ့ကံေတြက အမ်ားႀကီးက လႊမ္းလိုက္ျပန္ေရာ။
မေကာင္းကံေတြ အက်ိဳးေပးခြင့္ မရျပန္ဘူး။
အဲဒီလိုနည္းအားျဖင့္ မေကာင္းကံေတြေလ အက်ိဳးေပးမယ္လို႔ ေစာင့္ေနေပမယ့္ အခြင့္မရလို႔ ဟိုေနာက္ဘဝက်ေတာင္ သူတို႔ အက်ိဳးေပးမယ္လို႔ ၾကံစည္ရာက မရတာနဲ႔မို႔လို႔ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အေဟာသိကံ=အက်ိဳးမေပးႏိုင္တဲ့ ကံအျဖစ္နဲ႔ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ့ က်န္ရစ္ၾကတယ္။
ဒါေတာင္ ကပ္ကပ္သပ္သပ္ ဘုန္းႀကီးတို႔ ျမတ္စြာဘုရား အေလာင္းေတာ္ဘဝက မွားမွားယြင္းယြင္း ကံကေလးေတြအခ်ိဳ႕ ျပဳခဲ့မိလို႔ေလ .. ခါးေတာ္နာရတယ္၊ ဘုရားျဖစ္ေတာ့ စိၪၥမာနဝိကာတို႔ရဲ႕ အစြပ္အစြဲ ခံရတယ္။ အရွင္ေဒဝဒတ္တို႔ရဲ႕ ေက်ာက္လိွမ့္ခ်ခံရတယ္။ ဒီ့အျပင္ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ဝမ္းေတာ္လားရတယ္။
ေကာင္းကံေတြ ျပဳလို႔
ဒီအကုသိုလ္ကံေတြက ဘုန္းႀကီးတို႔လဲ ပါတယ္။
အားလံုး ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြမွာလဲ ပါတယ္။
အဲဒီဟာကို အက်ိဳးေပးခြင့္ မရေအာင္လို႔ဆိုၿပီးေတာ့ ေကာင္းတဲ့ကံေတြ ျပဳၿပီးရင္း ျပဳရင္း၊ ဒါနျပဳရင္း၊ သီလေဆာက္တည္ရင္း၊ ကမၼ႒ာန္းဘာဝနာစီးျဖန္းရင္း၊ ေန႔စဥ္ ေန႔စဥ္ ေမတၱာ က႐ုဏာျဖစ္ရင္း၊ ေန႔စဥ္ ေန႔စဥ္ ေတြ႕ရာျမင္ရာနဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါ ေမတၱာသံနဲ႔ စကားေျပာရင္း, က႐ုဏာသံနဲ႔ စကားေျပာရင္း ေကာင္းတဲ့ကံေတြခ်ည္း ခုလို တတ္သိနားလည္တဲ့ ဘဝမွာ စုသြားရတယ္။
ႏို႔မို႔လို႔ရွိရင္ အကုသိုလ္ကံေတြက အခြင့္သာလို႔ မေကာင္းက်ိဳးေတြ ေပးမွျဖင့္ မိမိတို႔လဲ မေကာင္းလူေတြျဖစ္ မေကာင္းသတၱဝါေတြျဖစ္ မေကာင္းစိတ္ေတြျဖစ္ၿပီးေတာ့ မေကာင္းကံေတြ ျပန္ၿပီးေတာ့ တိုးပြားလာျပန္တာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဒီဘဝ အထိုက္အေလ်ာက္ လူေကာင္းျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ရတယ္။
အထိုက္အေလ်ာက္ သူေတာ္ေကာင္း ရဟန္းသံဃာျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ပိုေကာင္းေအာင္ ၾကိဳးစားရတယ္။
မေကာင္းကံေတြက ပါ,ပါေနေသးလို႔မို႔ ပိုေကာင္းေအာင္ ၾကိဳးစားရတယ္။
ခ်ဳပ္ေတာ့ ခ်ဳပ္သြား
သႏၲာေန-႐ုပ္နာမ္ခႏၶာအစဥ္၌
ဣဒံ ကမၼံနာမ-ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးဖန္ ကံဟုေခၚ႐ိုး ဤေစတနာတရားမ်ိဳးသည္
နိ႐ုဇၥ်မာနံ-အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ရသည္ရွိေသာ္ ...။
ကံက ခ်ဳပ္ေတာ့ ခ်ဳပ္သြားတာေပါ့။ ဆိုပါေတာ့ .. မနက္က ဆြမ္းေလာင္းၾကတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းတဲ့အခါမွာျဖစ္တဲ့ ေစတနာကံေတြဟာ အဲဒီတုန္းကပဲ ခ်ဳပ္သြားတယ္။ ေနာက္ထပ္ျပန္သတိရေတာ့ ထပ္ၿပီးေတာ့ ကံသစ္ေပၚလာတယ္။ ကံသစ္ေပၚလာၿပီး ထပ္ခ်ဳပ္သြားျပန္တာပဲ။
ဒီေတာ့ ကံဆိုတဲ့ဥစၥာ စိတ္ေစတသိက္ထဲကပါတဲ့ ေစတသိက္တရားမ်ိဳးလို႔မို႔ စိတ္ခ်ဳပ္သလိုပဲ သူလဲခ်ဳပ္သြားတာပဲ။
စိတ္ေပ်ာက္သလိုပဲ သူလဲေပ်ာက္သြားတာပဲ။
ဒါျဖင့္ ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားသလားဆိုေတာ့ မေပ်ာက္ဘူး။
သတၱိျမႇပ္ႏွံ
နိ႐ုဇၥ်မာနံ-အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ရသည္ရွိေသာ္
သဗၺေသာ-ႂကြင္းမဲ့ဥႆံု အရွိန္ကုန္ေအာင္ လံုးစံုခပင္း မခ်န္ႁခြင္းဘဲ ...
ခ်ဳပ္ေတာ့ခ်ဳပ္သြားတယ္။ ခ်ဳပ္သြားေပမယ္လို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခါျဖစ္တဲ့ စိတ္မ်ိဳးလို ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ မဟုတ္ပါဘူး။
အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ဟိုနားဒီနား သြားတဲ့အခါမွာ ေတြ႕ျမင္ရတဲ့ စိတ္မ်ိဳးလို ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ မဟုတ္ပါဘူး။
တမင့္ကို စိတ္ပါလက္ပါလုပ္တဲ့ ေစတနာေတြကေတာ့ သတၱိႏွစ္ သတၱိဓာတ္ကို ျမႇပ္ႏွံခဲ့တယ္။
သဝိေသသံ-မိမိတြက္တာ မပ်က္သာေအာင္ ထက္စြာက်စ္လစ္ သတၱိႏွစ္ကို (သတၱိႏွစ္ ဓာက္ေလးကို)
နိေဒတြာဟိ-အတြင္းသႏၲာန္ အရင္းခံလ်က္ သြင္းႏွံျမႇပ္ထားၿပီး၍သာလွ်င္ ..
ဒီခႏၶာအစဥ္ထဲမွာ သူ႔သတၱိျမႇဳပ္သြားတယ္။
အဲဒီသတၱိကုိ ပ႒ာန္းပါဠိေတာ္က ကမၼပစၥည္းလို႔ ေခၚတယ္။
ဒီကမၼသတၱိပဲ။
ဒါေတြကို ဘုရားျမတ္စြာ ပြင့္ေတာ္မူလာေတာ့မွ ထိထိေရာက္ေရာက္ လက္ၫိႈးနဲ႔ ေထာက္ျပသလို ေတာက္ျပႏိုင္ေတာ့တယ္။
ဟုိေရွးေရွးတုန္းက ပညာရွိႀကီးေတြ “ကံရွိတယ္၊ ကံ၏အက်ိဳးရွိတယ္။ ကံရွိတယ္၊ ကံ၏အက်ိဳးရွိတယ္” ဒါေလာက္ေတာ့ ေျပာႏိုင္ၾကတယ္။
ဘယ္ေကာင္းတဲ့ကံေၾကာင့္ ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးေပးတယ္။ ဒါေလာက္ေတာ့ ေျပာႏိုင္တယ္။
အဲဒီကံဟာ ဘယ္လိုလဲဆိုတာေတာ့ မေျပာႏိုင္ဘူး။
ဒါက ဘုရားပြင့္လာလို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ကမၼပစၥယသတၱိဟာေလ ကံက ဥပါဒ္ ဌီ ဘင္ ခ်ဳပ္သြားတယ္။
ေဟာ .. သူ႔ရဲ႕သတၱိေတာ့ ျမႇဳပ္ႏွံသြားတယ္။
ကံ ၂-မ်ိဳးရွိ
ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒီနားရပ္ၿပီး စဥ္းစားရမွာက ဘုန္းႀကီးတို႔ သႏၲာန္မွာ ဘဝမ်ားစြာက အကုသိုလ္ကံရဲ႕ အကုသိုလ္သတၱိေတြ အမ်ားႀကီးရွိေပလိမ့္မယ္။
ကုသိုလ္ကံရဲ႕ ကုသိုလ္သတၱိေတြလဲ အမ်ားႀကီးရွိေပလိမ့္မယ္။
ဒီလို ပထမ စဥ္းစားရမယ္။
ဒီလို စဥ္းစားၿပီးေတာ့ အဲဒီ ကုသိုလ္ကံ, အကုသိုလ္ကံေတြထဲက အက်ိဳးမေပးရင္ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ကံေတြကေတာ့ ေပးၿပီးၿပီ။
အက်ိဳးမေပးရင္ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ အကုသိုလ္ကံေတြကလဲ ေပးၿပီးပါၿပီ။
အခုက်န္တာကေတာ့ အခြင့္သင့္တဲ့အခါ အက်ိဳးေပးဖို႔လို႔ မလိုလဲလိုလဲ ကံေတြ ကုသိုလ္ကံေတြကလဲ အက်ိဳးမေပးရရင္ မေနႏိုင္ေလာက္တဲ့ စ်ာန္ကုသိုလ္ေတြ ဘာေတြ ေပးၿပီးၿပီ။
အဲ အခုက်န္တဲ့ ကုသိုလ္ေတြကေတာ့ အခြင့္သင့္တဲ့အခါ အခြင့္သင့္သလို ေပးမယ္လို႔ က်န္ေနတဲ့ ကံေတြကေတာ့ ျပည့္လို႔။
မေကာင္းဖက္က ၾကည့္လိုက္လဲ ျပည့္လို႔။
ေကာင္းတဲ့ကံဘက္ ၾကည့္လိုက္လဲ ျပည့္လို႔။
ဘုန္းႀကီးမွာေရာ, အားလံုး သံဃာေတာ္ေတြမွာေရာ, အလႉ႕ဒကာ အလႉ႕အမေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြမွာေရာ ျပည့္လို႔။
ဒါေတြ နားလည္ထားဖို႔ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။
သတၱိက်န္ေန
ဣဒံ ကမၼံနာမ-ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးဖန္ ကံဟုေခၚ႐ိုး ဤေစတနာမ်ိဳးသည္
နိ႐ုဇၥ်မာနံ-အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္၍သြားသည္ရွိေသာ္
သဗၺေသာ-ႂကြင္းမဲ့ဥႆံု အရွိန္ကုန္ေအာင္ လံုးစံုခပင္း မခ်န္ႁခြင္းဘဲ
န နိ႐ုဇၥ်တိ-ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ အေနေရာက္ေအာင္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ပ်က္စီး၍ အခ်ည္းႏွီး မျဖစ္ရေခ်။
အခ်ည္းႏွီးျဖစ္သြားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။
ကံျပဳတာ အလကားေနမွာေပ့ါ။
မဟုတ္ဘူး။ အခ်ည္းႏွီး မျဖစ္ဘူး။
က်န္ေနတယ္။ သတၱိက်န္ေနတယ္။
အရာဝတၳဳက်န္မေနဘူး။ သူ႔ရဲ႕သတၱိက်န္ေနတယ္။
သတၱိဆိုတဲ့ဥစၥာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္တိုင္ပဲ ခ်ိန္ၾကည့္စမ္းပါလား။
သတၱိသေဘာ
လူတေယာက္ဟာ စကားေျပာေကာင္းတဲ့သတၱိ ရွိတယ္။ ၾကံရည္ဖန္ရည္ စိတ္ကူးဉာဏ္သတၱိရွိတယ္။ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမွာ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္တဲ့ သတၱိရွိတယ္။ သူ႔ရဲ႕သတၱိေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ ဆိုပါေတာ့။
အဲဒီသတၱိဟာ ခႏၶာကိုယ္ထဲရွိသလားဆိုေတာ့ .. ရွိတယ္ေပါ့။
ရွိလို႔မို႔ .. တခါတေလ ေျပာေရးဆိုေရးၾကံဳလာေတာ့ အဲဒီသတၱိထုတ္ၿပီးေတာ့ ေျပာလိုက္တာ ... တယ္ အေျပာေကာင္းတယ္ကိုး။
လူတဖက္သားနားလည္ေအာင္ တယ္ေျပာတတ္၊ လူတဖက္သား သေဘာက်သြားေအာင္ တယ္ေျပာတတ္။ ေဟာဒါ သတၱိ သတၱိ။
အဲဒီသတၱိ .. နဂိုေကာ မရွိဘူးလား၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနလဲ ရွိတာပဲ၊ ထမင္းစားေသာက္ သြားလာေနလဲ ရွိတာပဲ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီသတၱိဟာ အေကာင္အထည္လားလို႔ဆိုေတာ့ ... မဟုတ္ဘူး ... သတၱိပါပဲ။
လူတေယာက္ဟာ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ သတၱိရွိတယ္။ ေဟာ .. အခ်ိန္က်လို႔ အလုပ္တခုၾကံဳလာေတာ့ သူက လုပ္ျပလိုက္တယ္။
တယ္ေတာ္တဲ့သူပဲ။ တယ္သတၱိရွိတယ္။ ၾကံရည္ဖန္ရည္က်ေတာ့လဲ တယ္ေကာင္း။ စီမံလိုက္တာ တယ္သဘာဝက်။ သတၱိရွိတယ္။
အဲဒီသတၱိေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲမ်ားမ်ား ရာေပါင္း ေထာင္ေပါင္းစုေနေပမည့္ ဝန္မေလးပါဘူး။
အခြင့္သင့္မွ
အဲဒီသတၱိ ဘယ္မွာ ပါေနသလဲ။
စိတ္အစဥ္ထဲမွာ ပါေနတယ္။
စိတ္အစဥ္မွာသာ ပါတာ မဟုတ္ဘူး။ ႐ုပ္အစဥ္မွာလဲ အဲဒီသတၱိ ပါေနတယ္။
အဲဒီသတၱိဟာ ဘာမွ ဝန္မေလးဘူး။ သတၱိကေတာ့ သတၱိပဲ။
အဲဒီလုိပဲ ကမၼပစၥည္းဆိုတဲ့ သတၱိေတြ ဘုန္းႀကီးတို႔သႏၲာန္မွာ ပါေနတယ္။
အကုသိုလ္သတၱိေတြလဲ တပံုႀကီးပါပဲ။ ကုသိုလ္သတၱိေတြလဲ တပံုႀကီးပါပဲ။
ဝန္ေလးသလား၊ ဝန္မေလးပါဘူး။
ဒါျဖင့္ ဒီလုိ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ သတၱိေတြက ဘယ္အခါမွ အက်ိဳးေပးသတုန္းလို႔ ဆိုေတာ့ ..။
သမယမိွ-အေၾကာင္းသင့္၍ အခြင့္သင့္ရာ အခ်ိန္အခါ၌
ဝိပစၥိတံု-ဆိုင္ရာအက်ိဳးကို ေပးျခင္းငွာ၊
အေၾကာင္းသင့္၍ အက်ိဳးေပးတယ္။ အကုသိုလ္ကံေတြကလဲ ကာလဝိပတၱိၾကံဳလာၿပီ၊ မေကာင္းတဲ့ကာလနဲ႔ ၾကံဳေနၿပီဆိုရင္ အက်ိဳးေပးတာပဲ။
ဘဝအလိုက္
ဘဝကိုက မေကာင္းတဲ့ဘဝ ၾကံဳေနၿပီ၊ တိရစၧာန္ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုပါေတာ့၊ အကုသိုလ္ကံေတြက အက်ိဳးေပးတာပဲ။ ဟိုက ခဲနဲ႔ ေပါက္မယ္၊ ဒီက ခဲနဲ႔ ေပါက္မယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ စားစရာ ေသာက္စရာ မစားရ မေသာက္ရ ျဖစ္ေနမယ္။ ေနစရာ ထိုင္စရာမရွိ ျဖစ္ေနမယ္။
အဲဒီ အကုသုိလ္ကံမ်ိဳး လူ႔ဘဝေကာ မပါလာဘူးလား။ ပါ,ပါရဲ႕။ ဘဝက နည္းနည္းေကာင္းေနေတာ့ အဲဒီ ေနစရာမရွိေအာင္ရယ္၊ ထိုင္စရာမရွိေအာင္ရယ္၊ ဟိုကဒီက ႏွိပ္စက္ေအာင္ရယ္။ ဒီလိုေတာ့ သူတို႔က မတတ္ႏိုင္ဘူး။ မပါဘူးလားဆိုေတာ့ ပါတယ္။
ဒီကံေတြ ပါေပမယ္လို႔ ဂတိေကာင္းေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီအကုသိုလ္ကံေတြက အက်ိဳးမေပးႏိုင္ျပန္ဘူး။
ဉာဏ္ရွိ မရွိ
တခါ လံု႔လဝီရိယဉာဏ္ မေကာင္းတဲ့လူေတြက်ေတာ့ အကုသိုလ္ကံေတြက အက်ိဳးေပးတယ္။
ဆုိပါေတာ့ .. ဉာဏ္မရွိလို႔ ဒီအစာကေလး တည့္မွန္းမသိ မတည့္မွန္းမသိေတာ့ မတည့္တဲ့အစာကို စားမိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ေရာဂါရတယ္။ ရွိတဲ့ေရာဂါ တိုးတယ္။
ေရာဂါရဖို႔ရန္ ေရာဂါတိုးဖို႔ရန္ကေတာ့ အကုသိုလ္က စီမံတာပဲ။
အဲဒီ အကုသိုလ္ကံခ်ည္း သက္သက္ စီမံႏိုင္သလားလို႔ဆိုေတာ့ ... မဟုတ္ေသးဘူး။
သူ .. ဉာဏ္မရွိလို႔ မေတာ္တာေတြ စားလို႔၊
ဉာဏ္မရွိလို႔ ေရမခ်ိဳးသင့္တဲ့အခ်ိန္ ခ်ိဳးလို႔၊
ဉာဏ္မရွိလို႔ မသြားသင့္တဲ့ေနရာ သြားလို႔၊
သူ .. ဒီလို ေရာဂါတိုးတာ ေရာဂါရတာ။ ရၿပီးသား ေရာဂါ တိုးတယ္။
ဒါျဖင့္ ဒီျပင္ ပုဂၢိဳလ္တေယာက္ေတာ့ ဒီလုိပဲ ဘာလို႔ ေရာဂါမျဖစ္တုန္း။
သူက နည္းနည္း ဉာဏ္ရွိတယ္။
ဒါ မေတာ္ဘူးလို႔ဆိုတာ သူမွတ္ထားတယ္။
ဒီအခ်ိန္ သြားလို႔ မေတာ္ဘူးဆိုတာ သူမွတ္ထားတယ္။
ဒီအခ်ိန္ ေရခ်ိဳးလို႔ မေတာ္ဘူးဆိုတာ သူမွတ္ထားတယ္။
ေဟာ .. ဉာဏ္ရွိတာနဲ႔ပဲ မေကာင္းက်ိဳး မေပးႏိုင္ဘူး။
လူႏွစ္ေယာက္တြင္ ဉာဏ္မရွိတဲ့သူမွာ မေကာင္းက်ိဳးေပးတယ္။
ဉာဏ္ရွိတဲ့သူမွာ မေကာင္းက်ိဳး မေပးႏိုင္ဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္ မေကာင္းတဲ့ ကံေတြ အက်ိဳးေပးတယ္ဆိုတဲ့ဥစၥာ မေကာင္းေအာင္ကို အေၾကာင္းေတြက ဆံုလာမွ မေကာင္းက်ိဳးေပးတာပါ။
ေစာေစာက ျပင္
“သမယမွိ-အေၾကာင္းသင့္၍ အခြင့္သင့္ရာ အခ်ိန္အခါ၌
ဝိပစၥိတံု-ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး ဆိုင္ရာအက်ိဳးကို ေပးျခင္းငွာ”လုိ႔ဆိုေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကိုေလ ဒါေတြဟာ မေကာင္းက်ိဳးကို ေပးတတ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြပဲလို႔ နားလည္ေအာင္ ေစာေစာက ပညာေတြ သင္ရမယ္။
ေစာေစာက မိေကာင္းဖေကာင္း ဆရာသမားေကာင္း ေဆြေကာင္းမ်ိဳးေကာင္းေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းၿပီးေတာ့ သူတို႔အဆံုးအမကို နားေထာင္ရတယ္။ မွတ္သားရတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လဲ စဥ္းစားဉာဏ္ရွိရတယ္။
အဲဒီ ဉာဏ္တို႔ ဝီရိယတို႔ အလိမၼာတို႔ ရွိၿပီဆိုေတာ့ ကာလမေကာင္းေတာင္ သူ႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္သက္သာတယ္။
(ဂတိ=ဘဝက နည္းနည္းကေလး ညံ့ေနတယ္ဆိုအုန္းေတာ့ သူ႔အတြက္ နည္းနည္း သက္သာတယ္။)
ကာေလာပဓိပေယာဂါနံ, ဂတိယာ စ ယထာရဟံ၊
သမၸတၱႎ စ ဝိပတၱႎ စ, ကမၼမာဂမၼ ပစၥတိ။
ကာလ
ကာေလာပဓိပေယာဂါနံ-အမ်ားေနထိုင္ရာျဖစ္တဲ့အခါ ကာလ, အဆင္းလွပျခင္း အ႐ုပ္ဆိုးျခင္းဆိုတဲ့ ဥပဓိ လံု႔လဝီရိယ အသိအလိမၼာဉာဏ္ဆိုတဲ့ ပေယာဂတို႔၏လည္းေကာင္း
ဂတိယာ စ-ေရာက္ရာဘံုဌာနဟူေသာ ဂတိ၏လည္းေကာင္း
သမၸတၱႎ စ-အေၾကာင္းရင္းခံ ဖန္သည့္အလိုက္ သမၸတၱိဆိုက္မႈကိုလည္းေကာင္း
ဝိပတၱႎ စ-အေၾကာင္းရင္းခံ ဖန္သည့္အလိုက္ ဝိပတၱိဆိုက္မႈကိုလည္းေကာင္း
အာဂမၼ-မလြဲသမႈ အစြဲျပဳ၍
ကမၼံ-မီးခဲျပာဖံုး ပမာသံုးဖို႔ လံုးလံုးမျပယ္ ကိုယ္ဝယ္ဖန္ထား ကံတရားသည္
ပစၥတိ-ေကာင္းဆိုးက်ိဳးေတြ ေပးႏိုင္ေလ၏
မီးခဲျပာဖံုးေနသလို ကံကို မျမင္ရဘူး။
မျမင္ရေပမယ့္ ကံေတြ ရွိေနတာပဲ၊ ျပည့္လို႔။
အဲဒါေတြဟာ ကာလသမၸတၱိနဲ႔ ၾကံဳေနမယ္ဆိုရင္ သာမန္ကုသိုလ္ကံေတြကေတာင္မွ အက်ိဳးေပးလိုက္တာ။ ကာလက တယ္ေကာင္းတယ္ကိုး။
အင္း .. ေနလို႔ထိုင္လို႔ ေကာင္းတယ္။ ေရာင္းလို႔ ဝယ္လို႔ ေကာင္းတယ္။ သြားလို႔လာလို႔ ေကာင္းတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ သာမန္ ကံသမားေလးေတြေတာင္မွ စားေရး ေသာက္ေရးေခ်ာင္လို႔၊ ေနေရးထိုင္ေရး ေကာင္းလို႔၊ ကာလေကာင္းနဲ႔ ေတြ႕တာကိုး။
႐ုပ္အဆင္း
ဥပဓိဆိုတဲ့ဥစၥာ ရွိတယ္။ ႐ုပ္အဆင္းကို ေခၚတယ္။ ႐ုပ္အဆင္းဟာ အမွတ္တမဲ့ေတာ့ အေရးမႀကီးပါဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ုပ္အဆင္းလွတယ္ဆိုရင္ပဲ ေဘးက ျမင္ေနရတဲ့သူက .. တယ္ ႐ုပ္ကေလးက သနားကမားေလးနဲ႔ ဆိုၿပီးေတာ့ သူ႔အေပၚ ခ်စ္ခင္စိတ္ ရွိတယ္။
ကေလး ကေလးဆုိလို႔ရွိရင္လဲ ႐ုပ္ကေလးက သနားကမားကေလးနဲ႔ ဆိုၿပီးေတာ့ ေကၽြးခ်င္ ေမြးခ်င္လာတယ္။
လူႀကီး လူႀကီးအလိုက္ေပါ့ေလ။
အ႐ုပ္က ဆိုးေနၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ေကၽြးခ်င္ ေမြးခ်င္စိတ္ေတာင္ နည္းသြားတယ္။
သနားတတ္တဲ့သူနဲ႔ ေတြ႕ရင္သာ ေကၽြးခ်င္ ေမြးခ်င္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဥပဓိဆိုတဲ့ ႐ုပ္အဆင္းဟာ သိပ္အေရးႀကီးတာပဲ။
ဟို အထက္တန္းက်ေလ ႐ုပ္အဆင္းက အေရးႀကီးေလ။
အထက္တန္းေရာက္လာေလ ဥပဓိက အေရးႀကီးေလ။
သူတို႔ကေတာ့ျဖင့္ အက်ိဳးမေပးပဲ ေနပါ့မလား .. ဥပဓိကိုက တယ္ေကာင္းတာကိုး။
အကုန္လံုး လိုက္ၿပီးေတာ့ အက်ိဳးေပးစရာ အေၾကာင္းျဖစ္သြားတယ္။
အလိမၼာ
ပေယာဂဆိုတဲ့ဥစၥာ ဉာဏ္ ဝီရိယ အလိမၼာပဲ။
အလိမၼာက ည့ံရင္ ညံ့သေလာက္ အက်ိဳးေပးနည္းသြားတယ္။
အလိမၼာက ေကာင္းရင္ ေကာင္းသေလာက္ အက်ိဳးေပး ႀကီးက်ယ္သြားတယ္။
အဲဒီ အလိမၼာေကာင္းေအာင္လို႔ ဉာဏ္ ဝီရိယေကာင္းလာေအာင္လို႔ ဆရာေကာင္း သမားေကာင္း ရွာၾကရတာ။
ဒီ အလိမၼာ ဝီရိယေကာင္းလာေအာင္လို႔ အဲဒါေတြက တန္ဖိုးရွိလြန္းလို႔ ဘုန္းႀကီးေျပာေနတာ။
ဥပဓိေတြ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေနေန ကံ ဝီရိယ ညံ့ဖ်င္းၿပီဆိုရင္ အက်ိဳးေကာင္းေကာင္း မေပးဘူး။
ေပးသမွ် အက်ိဳးေတြလဲ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတတ္တယ္။
ေစတနာသည္ ကံ
ဒါ့ေၾကာင့္ ကံဆိုတဲ့ဥစၥာ ဘယ္လုိပါလိမ့္မလဲလို႔ ပထမဆံုး ျပန္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။
ကုသိုလ္ျပဳျပဳ အကုသိုလ္ျပဳျပဳ ဒီထဲမွာ ရွိတဲ့ ေစတနာကို ကံလို႔ ေခၚတယ္။
ဒါျဖင့္ အဲဒီ ေစတနာက ဘယ္လုိသေဘာနဲ႔ ဘဝမ်ားစြာသို႔လိုက္ပါလိမ့္မတုန္းဆိုေတာ့ -
“ကုသလာ ကုသလံ-ကုသိုလ္ အကုသုိလ္ျဖစ္ေသာ
ကမၼံ-ကံေစတနာသည္
ဝိပါကာနံ-ေနာက္ေနာက္ ဝိပါက္ဆိုတဲ့ နာမ္တရားတို႔အားလည္းေကာင္း
ကဋတၱာ စ ႐ူပါနံ-ကမၼဇ႐ုပ္ဆိုတဲ့ ကဋတၱာ႐ုပ္တရားတို႔အားလည္းေကာင္း
ကမၼပစၥေယန-ကမၼပစၥယသတၱိျဖင့္
ပစၥေယာ-ေက်းဇူးျပဳသည္
ေဟာတိ-ျဖစ္၏” လို႔ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက အဲဒီ ေစတနာဟာေလ ဥပါဒ္ ဌီ ဘင္ ဆိုၿပီးေတာ့ နာမ္တရား ထံုးစံအတိုင္း ခ်ဳပ္သြားေပမယ့္ သတၱိက်န္ေနရစ္တယ္။
ဘာသတၱိပါလိမ့္။
ကမၼပစၥည္းသတၱိ က်န္ေနရစ္တယ္။
ဒီေတာ့ ကမၼပစၥည္းသတၱိ က်န္ေနရစ္လို႔ရွိရင္ တို႔ဘဝမ်ားစြာက ျပဳခဲ့တဲ့ ေကာင္းကံ၊ မေကာင္းကံရဲ႕ သတၱိေတြ အမ်ားႀကီး ရွိမွာေပါ့။
ဟုတ္တယ္ .. အမ်ားႀကီး ရွိတာပဲ။
ဒါျဖင့္ ေကာင္းကံေရာ မေကာင္းကံေရာ ဆံုၿပီးေတာ့ ဘာျပဳလို႔ အက်ိဳးမေပးၾကသတုန္းလို႔ဆိုေတာ့ ... ေၾသာ္ ကံက သူ႔ခ်ည္း မေပးပါဘူး။
ကာလအလိုက္ အက်ိဳးေပးတာ။
ကာလ မေကာင္းပါလား၊ မေကာင္းကံေတြက အက်ိဳးေပးမွာေပါ့။
ကာလ ေကာင္းေနစမ္းပါလား၊ ေကာင္းကံေတြက အက်ိဳးေပးမွာေပါ့။
ဘဝ ေကာင္း-ဆိုး
ဟုတ္ၿပီ။ ဂတိ=ဘဝကိုက မေကာင္းတဲ့ ဘဝ၊ တိရစၧာန္ဘဝ ေရာက္စမ္းပါလား။ ငရဲဘဝ ေရာက္ေနစမ္းပါလား။ ၿပိတၱာဘဝ ေရာက္ေနစမ္းပါလား။
မေကာင္းတဲ့ ကံဟာေလ သိပ္အက်ိဳးေပးခြင့္ ရသြားတာပဲ။
ဂတိက လူ႔ဘဝေတြ ေရာက္ေနစမ္းပါလား။ နတ္ဘဝေတြ ေရာက္ေနစမ္းပါလား။
ငတ္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ႏိုင္တဲ့ ကံပါေပမယ့္ အို .. လူ႔ဘဝဆိုတာ ေနာက္ဆံုး ေတာင္းစားရင္ ရေသးတယ္။ မငတ္ပါဘူး။
ဟို နတ္ဘဝတို႔လိုမ်ား ေရာက္သြားေတာ့ ငတ္ေအာင္ ျပဳႏိုင္တဲ့ကံ အဲဒီမွာ မရွိဘူးလား။ ရွိပါရဲ႕။ ဒါျဖင့္ ငတ္ေနပါလား။ နတ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မငတ္ပါဘူး။ ဘာျပဳလို႔တုန္းဆိုေတာ့ ဂတိကိုက အင္မတန္ ေကာင္းတဲ့ ဂတိျဖစ္ေနတာကိုး။
ဒါေၾကာင့္ ကာလေကာင္းရင္ ေကာင္းတဲ့ကံေတြက၊ ကာလမေကာင္းရင္ မေကာင္းတဲ့ ကံေတြက၊
ဂတိဆိုတဲ့ ဘဝေကာင္းရင္ ေကာင္းတဲ့ကံေတြက အခြင့္သာတယ္။ ဂတိဆိုတဲ့ ဘဝမေကာင္းလို႔ ငရဲ, တိရစၧာန္, ၿပိတၱာျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ မေကာင္းတဲ့ကံေတြက အခြင့္သာပါတယ္။
႐ုပ္ လွ-မလွ
တိရစၧာန္ျဖစ္သြားအုန္း၊ ေကာင္းတဲ့ကံေတြက အခြင့္သာလို႔ ေခြးကေလး လွလွေလးဆိုရင္ ေကၽြးမယ့္သူနဲ႔ ေမြးမယ့္သူနဲ႔၊ သူ႔ကို တကတည္း ေမြးခ်င္တဲ့သူေတြနဲ႔၊ ေခြးကေလးက လွတာကိုး။
ဥပဓိက လွေနလို႔ရွိရင္ ေကာင္းတဲ့ကံေတြက အက်ိဳးေပးတယ္။
တိရစၧာန္ျဖစ္ေတာင္ လိုက္ အက်ိဳးေပးတယ္။
မလွဘူးဆိုလို႔ရွိရင္ လူ႔ဘဝေရာက္ေနတာေတာင္မွ လူ႔ကိုက ႐ုပ္ႀကီးကိုက ဘယ့္ႏွယ္ပဲ ညာ့ႏွယ္ပဲနဲ႔ ေျပာၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားကေတာင္ အေရးမစုိက္ခ်င္ဘူး။ အေမကေတာ့ ခ်စ္ပါရဲ႕။ အေဖကေတာ့ နည္းနည္းေတာင္ အင္တင္တင္ႀကီး။ ဘိုးေတြ ဘြားေတြက ဒီကေလးကို ဟိုနား ဒီနား ခ်ီမသြားပါဘူး။ အေဒၚေတြ အမေတြ ဦးႀကီးဦးေလးေတြက မခ်ီပါဘူး။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဘယ့္ႏွယ္ေတာ္တုန္း ေမးရင္ ေျပာရမွာေတာင္ နည္းနည္း ရွက္တက္တက္။ အ႐ုပ္ဆိုးတာနဲ႔ သူ႔မိဘ ဘိုးဘြားက စၿပီးေတာ့ သိပ္အေရးမစိုက္ဘူး။
႐ုပ္ကေလးက လွလွပပလို႔ဆိုေတာ့ ႂကြားခ်င္တယ္ကိုး။ အေဖကလဲ သားကေလးကို ေပြ႕ခ်ီၿပီးေတာ့ “ဒါ က်ဳပ္သားပါ၊ ဒါ က်ဳပ္သားပါ”။ ဘိုးကလဲ ခ်ီၿပီးေတာ့ ဟိုအိမ္ ဒီအိမ္မ်ား လည္လို႔။ “ဒါ က်ဳပ္ေျမးေလ၊ က်ဳပ္သားက ေမြးတာ, သမီးက ေမြးတာ”။ သူကလဲ ႂကြားခ်င္တယ္။ ေဘးက အေဒၚေတြ ဘာေတြကလဲ ေပြ႕လို႔၊ ဟိုအိမ္ ဒီအိမ္ သြားရင္ ဒီကေလးကို ခ်ီသြားခ်င္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကီးေတာ့လဲ ဒီလိုပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဥပဓိလွလို႔ရွိရင္ တိရစၧာန္ျဖစ္ေတာင္မွ အက်ိဳးေပးတယ္။
ဥပဓိသာ မလွဘူးဆိုလို႔ရွိရင္ ဂတိေကာင္းတဲ့ လူ႔ဘဝေတာင္မွ သိပ္အက်ိဳးမေပးပါဘူး။
ဥပဓိ႐ုပ္အဆင္းဟာ ဒီေလာက္ ကြာျခားတယ္။ အေရးႀကီးတယ္။
ေခြးလိမၼာ
လံု႔လ ဝီရိယ ဉာဏ္ အသိအလိမၼာရွိၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ေခြးကေလးေတာင္ နည္းနည္းလိမၼာတဲ့ ေခြးဆုိရင္ပဲ ေနာက္ဆံုး လက္ေပးကေလး သင္လို႔ လြယ္အုန္းေတာ့ ေကၽြးမယ့္သူ တယ္မရွားလွဘူး။
ဒီေခြးကေလးက ညက် ေဟာေဖာ္ျပဳေဖာ္ ရတယ္၊ လံု႔လဝီရိယရွိတယ္၊ ေစာင့္ေရွာက္ေဖာ္ရတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေကၽြးၾကတယ္။ ေဟာဒီ မေကာင္းတဲ့ဂတိ ေရာက္သြားတာေတာင္မွ အဲဒီေခြးကေလး ဝီရိယရွိတာနဲ႔ အလိမၼာကေလးရွိတာနဲ႔ စားေရးေသာက္ေရး မခဲယဥ္းဘူး။ ေမြးမယ့္ ေကၽြးမယ့္သူေတြ ေပါတယ္။
ဝီရိယ
လူ႔ဘဝရလာၿပီး ပ်င္းလိုက္တာ၊ ဝီရိယက ဘာမွ မရွိဘူးဆိုရင္ေတာ့ သူဟာ ေနာက္ဆံုး ကူလီလုပ္ေတာင္မွ သူမ်ားေလာက္ မရဘူး။ သူမ်ား လုပ္ကိုင္ကုန္ၾကၿပီ၊ သူက အိပ္တုန္း ရွိေသးတယ္။ သူက ပ်င္းလို႔ သန္းတုန္း ေဝတုန္း ရွိေသးတယ္။ သူမ်ားက ဘယ္ေလာက္ရၿပီဆို သူက မရေပါင္။
ဒါေၾကာင့္ လံု႔လဝီရိယရွိရင္ ကာလကလဲ ေကာင္းမယ္၊ ဂတိကလဲ ေကာင္းမယ္၊ အလိမၼာကလဲ ရွိမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ အစြမ္းကုန္ အက်ိဳးေပးတယ္။ ဘာမွ စဥ္းစားမေနနဲ႔။
အက်ိဳး ေပး-မေပး
ဘယ္သူဟာ အက်ိဳးေပးတယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္။ ဉာဏ္ဝီရိယက ဘယ္လိုျဖစ္လိမ့္မယ္။
ဘယ္သူဟာ အက်ိဳးမေပးဘူးဆိုလို႔ရွိရင္ ဉာဏ္ ဝီရိယ ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္လိမ့္မယ္။
သူ အက်ိဳးေပးပါ့မလား၊ စကားေျပာတာ ၾကည့္ပါလား၊ ေဘာက္ခ်ည့္ ေျပာေျပာေနတာပဲ၊ သူမ်ား မခံခ်င္ေအာင္ခ်ည့္ ေျပာတာပဲ၊ သူနဲ႔ကို ဘယ္သူမွ အေပါင္းအသင္း တယ္မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး၊ အို အလိမၼာကိုက ရွိမွ မရွိဘဲကိုး။
ဒါေၾကာင့္ ကံဟာ ကံခ်ည္း အက်ိဳးမေပးဘူးဆိုတာ သိပ္နားလည္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။
ကာေလာပဓိ ပေယာဂါနံ, ဂတိယာ စ ယထာရဟံ၊
သမၸတၱႎ စ ဝိပတၱႎ စ, ကမၼ မာဂမၼ ပစၥတိ။
ဒီေတာ့ ကံဟာ ဘယ္လို၊ ကံရဲ႕သတၱိဟာ ဘယ္လိုလိုက္လာတယ္ဆိုတာ နားလည္ၿပီေနာ္။
ကံဟာ ခႏၶာအစဥ္မွာ အၿမဲပါေနတယ္။
အဲဒီကံဟာ သတၱိရွိေပမယ့္ သူ႔ခ်ည္းေတာ့ အက်ိဳးမေပးပါဘူး။
ကာလ၊ ဂတိ၊ ဥပဓိ၊ ပေယာဂ ေကာင္း,မေကာင္း လိုက္ၿပီးေတာ့ ေကာင္းကံ မေကာင္းကံေတြ အက်ိဳးေပးခြင့္ သာၾကတာပဲလို႔ ဒီလို သိနားလည္ပါေနာ္။
ပို မိုက္သြား
ဒီလို နားလည္ၿပီးေတာ့ ေကာင္းကံပဲ အက်ိဳးေပးေပး၊ မေကာင္းကံပဲ ေပးေပး အဲဒီ အက်ိဳးေပးတဲ့တေန႔မွာ စိတ္ရင္း ေစတနာရင္း ေကာင္းဖို႔ လိုျပန္ေရာ။
အခ်ိဳ႕ မေကာင္းကံေတြ အက်ိဳးေပးေတာ့ ‘ငါ့ .. သူမ်ားက အေရးမစိုက္ဘူး’ဆိုၿပီး ပို႐ြတ္ၿပီးေတာ့ သူ ပိုယုတ္မာသြားတယ္။ ပိုမိုက္သြားတယ္။
မေကာင္းကံကေလ မေကာင္းက်ိဳးေပးလိုက္တာ ပိုမိုက္တြင္းနက္ၿပီးေတာ့ အပါယ္ေလးပါး ေရာက္သြားတယ္။
မေကာင္းကံက စိတ္ထားမတတ္လို႔ရွိရင္ သိပ္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတာပဲ။
အမ်ိဳးေကာင္း
တခါ ေကာင္းကံကေကာလို႔ဆိုေတာ့ သူကလဲ စိတ္ထားမေကာင္းရင္ အမ်ားႀကီး ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္။
အခုကာလ လူ႔ေလာကႀကီး ေျပာၾကစို႔။
အမ်ိဳးေကာင္းတယ္၊ ဥစၥာေပါတယ္၊ ႐ုပ္ေခ်ာတယ္၊ ပညာတတ္တယ္၊ ဒါ အေကာင္းေတြခ်ည္းပဲ။
ေကာင္းကံေတြက အက်ိဳးေပးေနတာ။
ဒီအတိုင္းဆိုေတာ့ အေကာင္းပဲ။
သို႔ေပမယ့္ စိတ္ေနစိတ္ထား လိုက္ၿပီးေတာ့ တာရွည္ေကာင္း,မေကာင္း စဥ္းစားရတယ္။
တခ်ိဳ႕မ်ား ေရွးက ကုသိုလ္ကံေတြ အက်ိဳးေပးလို႔ အမ်ိဳးေကာင္းထဲ သြားၿပီးေတာ့ ျဖစ္ရတယ္။
ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ႏွစ္ဖက္စြန္းထြက္ေနျပန္ပါတယ္။
အသိအလိမၼာေတြ ဘာေတြ မရွိလို႔ ေနာင္သံသရာေတြ ဘာေတြ ဘာမွ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ မာနႀကီးလို႔။
အဲဒါ အမ်ိဳးျမတ္တာနဲ႔ပဲ မာနႀကီးတဲ့အတြက္ သူ႔မွာ အကုသိုလ္ကံေတြ ထပ္ဝင္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တႀကိမ္ အမ်ိဳးယုတ္တာက စၿပီးေတာ့ အပါယ္ေလးပါး သြားရတယ္။
မာနႏွိမ္ခ်
ဒီေတာ့ အမ်ိဳးျမတ္ရင္ အထက္တန္းက်ရင္ မာနမႀကီးနဲ႔။
အထက္တန္းက်တာ ေရွးကံေကာင္းလို႔ေပ့ါေလဆိုၿပီးေတာ့ မာန္မာနေတြ တခါတည္း ႏွိမ္ခ်လို႔၊ စကားေျပာတို႔ ဘာတို႔ ႐ိုး႐ိုးသားသားကေလး ေျပာလို႔၊ သူတပါးအေပၚမွာ ေမတၱာ က႐ုဏာနဲ႔ ေျပာလို႔ဆိုေတာ့ ေဘးကေနၿပီး သိပ္ေတာ္တာပဲ ဘယ္သူေတြမ်ားေလ၊ ဟာ သူတို႔အမ်ိဳးက အင္မတန္ အထက္တန္းက်တာ၊ ဒါေတာင္မွေလ က်ဳပ္တို႔နဲ႔မ်ား စကားေျပာအုန္း .. ေလးေလးစားစား ရွိလိုက္တာ၊ က်ဳပ္ျဖင့္ ၾကည္ၫိုလိုက္တာေလနဲ႔၊ ေဟာဒီဘဝမွာကို သူ႔မယ္ေလ အက်ိဳးေတြ ရၿပီးေတာ့ ေနာင္သံသရာ ဒီထက္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အက်ိဳးေတြ ရသြားတယ္။ အမ်ိဳးျမတ္တယ္။
စိတ္ႀကီးဝင္ရင္
တခါ အဆင္းလွတယ္၊ ႐ုပ္ေခ်ာတယ္။
အဆင္းလွ ႐ုပ္ေခ်ာေတာ့ “ငါ့မယ္ေလ ေရွးကံေကာင္းလို႔မို႔ ဒီလိုျဖစ္ရတာလို႔ သေဘာမထားဘဲနဲ႔ မာနႀကီးၿပီးေတာ့ ဒင္းတို႔နဲ႔အတူတူ မသြားခ်င္ပါဘူး”လို႔ မာနတက္တယ္၊ အလွဂုဏ္တက္တယ္။ သူမ်ားကို အဖက္ မထင္ခ်င္ဘူး။ သူက စိတ္ႀကီးဝင္တယ္။
ဒါဟာ အဆင္းလွတဲ့အတြက္ ကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပးေပမယ္လို႔ အကုသိုလ္ေတြ ထပ္ဝင္ၿပီးေတာ့ သူ႔မွာ ေနာက္ဘဝ သံသရာမွာ အဆင္းမလွဖို႔ရာေရာ အပါယ္ေလးပါးသြားဖို႔ရာေရာ အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ျပန္ေရာ။
႐ုပ္လွ အျပစ္
စိတ္ေနစိတ္ထား မေကာင္းတဲ့သူဟာ အဆင္းလွတာ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္။
ဒါက သူမ်ား မဟုတ္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးတို႔ ဘုရားရွင္ရဲ႕ညီေတာ္ အရွင္အာနႏၵာအေလာင္းပဲ။
သူဟာ တဘဝမွာ သိပ္လွတဲ့ လူတေယာက္ ျဖစ္တယ္။ သိပ္လွေတာ့ သူ႔ကို ေဘးက အမ်ိဳးသမီးေတြက အလြန္ အေရးပါၾကတယ္။ အေရးေပးသည့္အားေလ်ာ္စြာ သူကလဲပဲ ျပန္ၿပီးေတာ့ကို အင္း .. ေဖာက္ေဖာက္ျပန္ျပန္ကေလး ျဖစ္လိုက္ေရာ။
အဲဒီလုိ ေဖာက္ေဖာက္ျပန္ျပန္ ျဖစ္တာနဲ႔ပဲ ငရဲက်ၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ နပံုးပ႑ဳက္ျဖစ္ရတယ္။ တိရစၧာန္ျဖစ္ရတယ္။ တိရစၧာန္မွာလဲပဲ အထီးမဟုတ္ အမ,မဟုတ္ ျဖစ္ရတယ္။ လူျဖစ္ျပန္ေတာ့လဲပဲ ေယာက္်ားမဟုတ္ မိန္းမ,မဟုတ္ ျဖစ္ရတယ္။ ေနာက္ မိန္းမဘဝ ျဖစ္ရတယ္။ ေနာက္ ေတာ္ေတာ္ကေလး ၾကာေတာ့မွ ေယာက္်ားဘဝ ျဖစ္ရတယ္။ ၾကည့္စမ္း .. သူမ်ားမဟုတ္ဘူး။ အရွင္အာနႏၵာအေလာင္း။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပးေပမယ္လို႔ အလိမၼာဆိုတာ အင္မတန္ လိုတယ္။
အဲဒီအခါတုန္းက သာသနာပျဖစ္လို႔ ေနမွာေပါ့။
သာသနာတြင္းသာ ျဖစ္မယ္၊ သူေတာ္ေကာင္းေတြနဲ႔သာ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရမယ္ဆိုရင္ အရွင္အာနႏၵာအေလာင္းတို႔လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးဟာ အေၾကာင္းမဲ့ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြ မလုပ္မိပါဘူး။
အခုေတာ့ ကာလေဒသက မေကာင္းတာနဲ႔၊ မိေကာင္းဖေကာင္း ဆရာေကာင္းသမားေကာင္းတုိ႔ရဲ႕ အဆံုးအမေတြနဲ႔ မေတြ႕ရတာနဲ႔ အရွင္အာနႏၵာအေလာင္းေတာင္ ႐ုပ္ေခ်ာတဲ့ဘဝမွာ မွားမွားယြင္းယြင္း ျဖစ္ရတယ္။
ဒီေတာ့ ႐ုပ္အဆင္းလွတာဟာ အင္မတန္ သတိထားစရာ ေကာင္းတယ္။
ဘုန္းႀကီးတို႔ ျမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ႐ုပ္အဆင္းလွတာနဲ႔ ပ်က္စီးၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပ်က္စီးၾကတယ္။
႐ုပ္အဆင္းလွတာနဲ႔ပဲ ဒီ့အျပင္ မတရားတဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္အဆင္းလွမႈ အမ်ိဳးျမတ္မႈဟာ ကိုယ္က လိမၼာပါမွ အထက္တန္းတိုးၿပီးေတာ့ အက်ိဳးရတယ္။
႐ုပ္အဆင္းလွေပမယ္လို႔ အမ်ိဳးျမတ္ေပမယ္လို႔ စိတ္ထားမတတ္လို႔ရွိရင္ ျပန္ၿပီးေတာ့ ေအာက္တန္းက်ဖို႔ ျဖစ္တယ္။
ပစၥည္းတန္ဖိုး
တခါ ဥစၥာေပါတာ ၾကည့္အုန္း။
ေရွးကံေကာင္းလို႔ ဥစၥာေပါေတာ့ကာ စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းမယ္။ မရွိဆင္းရဲတဲ့သူေတြကို ၫွာၫွာတာတာနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္မယ္။ ဟိုကိစၥ ဒီကိစၥ ကုသိုလ္ကိစၥေတြကို ငါက ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ၿပီး ေဆာင္႐ြက္မယ္။ မရွိဆင္းရဲတဲ့သူေတြ ေနထိုင္ဖို႔ရန္ ဇရပ္ တန္ေဆာင္း ေဆာက္မယ္။ ဂီလာနသာလာဆိုတဲ့ ေဆး႐ုံကုိ ေဆာက္မယ္။ ဆရာေတြ ငွားၿပီးေတာ့ ပညာသင္ေက်ာင္းႀကီးေတြ လုပ္ေပးမယ္။ သာသနာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ၾကံဳလို႔ရွိရင္ သာသနာေတာ္ကို ေထာက္ပံ့ၿပီးေတာ့ သာသနာေတာ္ႀကီးတိုးတက္ေအာင္ ငါလုပ္မယ္။
ေဟာသလုိဆိုေတာ့ေလ ပစၥည္းဥစၥာေတြဟာ သိပ္ၿပီးေတာ့ တန္ဖိုးရွိတယ္။ နည္းနည္း တန္ဖိုးရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ပါရမီရွင္ သူေတာ္စင္ေတြဟာ ပစၥည္းရွိရာဘဝက ေနၿပီးေတာ့ ပါရမီေတြ ထပ္ျဖည့္ၾကတာပဲ။
အဲသလုိ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဟိုသူေဌးသား ၄-ေယာက္ ဒု-သ-န-ေသာတို႔လိုက်ေတာ့ ပစၥည္းရွိတာနဲ႔မို႔လို႔ မတရားေတြ လိုက္စားလိုက္တာ ယခုထက္ထိ သံရည္ပူငရဲမွာ က်ၿပီးေတာ့ က်က္ေနရတယ္။
ဒီေတာ့ ပစၥည္းရွိတဲ့ဥစၥာဟာ လိမၼာတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ အင္မတန္ တန္ဖိုးရွိတယ္။
မလိမၼာတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတာပဲ။ မိမိကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ႏွိပ္စက္တတ္တယ္။
ပညာရဲ႕ အျပစ္
ပညာတတ္တယ္ ဉာဏ္ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ဥစၥာ ေရွးကံ အင္မတန္ေကာင္းလာလို႔ တတ္တာ။ အဲဒီပညာ အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ မာန္မာနေတြ ႀကီးလို႔၊ မတရားတဲ့နည္းလမ္းေတြ ရွာလို႔၊ ေလာကီအာ႐ုံ ကာမဂုဏ္ေတြ ခံစားမႈဘက္မွာ အလုပ္ထြင္လို႔။ ဒီလိုဆိုရင္ ေရွးကံေၾကာင့္ တတ္ေနတဲ့ ပညာ၊ ေရွးကံေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ အသိဉာဏ္ေတြဟာ မတရားဘက္မွာ သြားၿပီးေတာ့ သံုးစြဲတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝမွာ အပါယ္ေလးပါးသြားၿပီးေတာ့ ပညာဉာဏ္ဖ်င္းတဲ့သူေတြ ျဖစ္ဖို႔ရန္ အေၾကာင္းျဖစ္ျပန္ေရာ။
ပညာရဲ႕ အက်ိဳး
ပညာဉာဏ္အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ “ငါေလ .. ေရွးကံေကာင္းလို႔မို႔ ဉာဏ္ပညာေတြ ထက္လာတယ္၊ အသိဉာဏ္ေတြ ႀကီးလာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ငါဟာ ဉာဏ္ပညာမရွိတဲ့သူေတြ ဉာဏ္ပညာရွိလာေအာင္ ပညာသင္ေပးမယ္။ ေျပာေဟာေပးမယ္။ ဆံုးမေပးမယ္”။ ဒီလိုဆိုလို႔ရွိရင္ ပညာေတြႀကီးလို႔ ဘုရားအေလာင္းေတာ္တို႔လို ပုဂၢိဳလ္ေတြျဖစ္လို႔ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။
ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဉာဏ္ပညာအေၾကာင္းျပဳၿပီးသကာလ မာနႀကီးၿပီးေတာ့ သူမ်ားအထင္ေသးလို႔၊ သူမ်ားဉာဏ္ပညာညံ့တဲ့ဥစၥာပဲ ေျပာလို႔ ေစာင္းလို႔ လုပ္လို႔ရွိရင္ ကိုယ္ဟာ ဘဝသံသရာမွာ ဉာဏ္ပညာညံ့ဖ်င္းတဲ့သူ ျဖစ္ရမယ္။
အဲဒီလို မျဖစ္ရေအာင္ေလ ကံကို အင္မတန္ နားလည္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။
ကံဆိုတာ ေစတနာကို ေခၚတယ္။
အဲဒီ ေစတနာဟာ သံသရာမွာ ဘဝဆက္တိုင္း လိုက္မယ္။
ဘဝဆက္တိုင္းလိုက္ေပမယ္လို႔ ေကာင္းကံ မေကာင္းကံဟာ “ကာလ, ဂတိ, ဥပဓိ, ပေယာဂ”လိုက္ၿပီး ေကာင္းက်ိဳး မေကာင္းက်ိဳး ေပးတာျဖစ္လို႔ -
ကာလေကာင္း
ဂတိေကာင္း
ဥပဓိေကာင္း
ပေယာဂေကာင္းေတြ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ႏို္င္ေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသား အမ်ိဳးေကာင္းသမီးမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစကုန္သတည္း။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။
(ေတာင္ျမိဳ႕ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ “တရားသံုးျဖာ ဆံုးမစာ အမွတ္-၂” မွ)
