ျပာသာဒ္ေက်ာင္းမႀကီးက ေအာက္ထပ္အခန္း တစ္ရာ၊ အထက္ထပ္အခန္း တစ္ရာ ရွိတယ္။
အျခံအရံ ျပာသာဒ္ေတြကလဲ တစ္ေထာင္ ရွိတယ္။
အဲဒါဟာ ကိုးကုေဋအကုန္အက် ခံၿပီး ေဆာက္လုပ္တဲ့ ေက်ာင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ အလြန္ပင္ အခ်ိဳးက် လွပတင့္တယ္ၿပီး ေကာင္းမြန္တယ္လို႔ ဆိုရပါတယ္။
ဟုတ္မွာပါ။ ကိုးကုေဋတန္တယ္ဆိုေတာ့ သိန္းေပါင္းကိုးရာတန္ပဲ။ ယခုေနအခါမွာ ဒါေလာက္ အဖိုးတန္တဲ့ေက်ာင္း ရွိပံုမရပါဘူး။
အဲဒီေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ေဆာက္လုပ္ လႉဒါန္းတဲ့အခါမွာ ဝိသာခါက သူ႔မိတ္ေဆြငါးရာကို ေခၚသြားၿပီး အဲဒီေက်ာင္းမွာ ၾကည္ညိဳဖြယ္ေတြကို ေလွ်ာက္ျပတယ္။
အဲဒီအခါမွာ သူ႔မိတ္ေဆြ အမ်ိဳးသမီးေတြက သိပ္သေဘာက်ၿပီး ခ်ီးမြမ္းၾကတယ္။
အဲဒီေတာ့ ဝိသာခါက အဲဒီေက်ာင္း အလႉဒါနကုသိုလ္ကို သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားအား အမွ်ေပးေဝတယ္။
အားလံုးပဲ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာနဲ႔ သာဓုအႏုေမာဒနာ ေခၚၾကပါတယ္။
အဲဒီ သူ႔မိတ္ေဆြေတြထဲမွာ ဒကာမတစ္ေယာက္ကေတာ့ အထူးသျဖင့္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာစြာနဲ႔ သာဓုအႏုေမာဒနာျပဳပါသတဲ့။
အဲဒီလို သာဓုေခၚၿပီး အႏုေမာဒနာျပဳတဲ့ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ ေသသည္၏ အျခားမဲ့မွာ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ တာဝတႎသာနတ္ျပည္၌ အလ်ားအနံ ၁၆-ယူဇနာစီ ရွိတဲ့ နိတ္ဗိမာန္ႀကီးမွာ နတ္သမီး ျဖစ္ရတယ္။ တစ္ယူဇနာ ၈-မိုင္က် ထားၿပီး တြက္ရင္ အဲဒီနတ္ဗိမာန္ႀကီးဟာ အလ်ားအနံ ၁၂၈-မိုင္စီ ရွိတယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ။
အဲဒီနတ္ဗိမာန္ႀကီး၏ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျပာသာဒ္အျခံအရံေတြေရာ၊ တံတိုင္းဥယ်ာဥ္ေတြေရာ၊ ေရကန္စသည္ေတြေရာ ျပည့္စံုလ်က္ ရွိေနပါသတဲ့။
အေႁခြအရံ နတ္သမီးေတြကလဲ တစ္ေထာင္ရွိပါသတဲ့။
အဲဒါဟာ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မကုန္ဘဲ သာဓုေခၚ႐ုံမွ်နဲ႔ ရသြားတဲ့ နတ္စည္းစိမ္ေတြပဲ။
အားရစရာ မေကာင္းဘူးလား။
(ေကာင္းပါတယ္ ဘုရား)
အဲဒါဟာ နိဗၺာန္ကို ရည္သန္ၿပီး လႉတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သာဓုေခၚတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခမ္းခမ္းနားနား ေက်ာင္းအလႉကို အာ႐ုံျပဳၿပီး ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာနဲ႔ သာဓုေခၚတာပဲ။ အဲဒီ သာဓုေခၚတဲ့ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ နတ္ျပည္ေရာက္ၿပီး ခမ္းခမ္းနားနား အေဆာက္အအံု အေႁခြအရံ စသည္ႏွင့္ ျပည့္စံုသြားရတာပါပဲ။ အဲဒါကို ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္တကြ အရွင္အႏု႐ုဒၶါ စေသာ ရဟႏၲာ အရွင္ျမတ္ေတြကလဲ ခ်ီးက်ဴးၿပီး ေဟာၾကား ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ နိဗၺာန္ရည္သန္ျပဳတဲ့ ေကာင္းမႈကိုမွ သာဓုေခၚရမယ္တဲ့။ တခါက အဲဒီလို ေဟာတဲ့တရားကို သေဘာက်ၿပီးေတာ့ အျခားကုသိုလ္ေတြ သာဓုေတာင္ မေခၚႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို သူ႔မိတ္ေဆြေတြက ဘုန္းႀကီးထံ ေခၚလာၿပီးေတာ့ သာမန္ကုသိုလ္ေတြကို သာဓုေခၚသင့္ မေခၚသင့္ ေျဖရွင္း ေဟာၾကားေပးဖို႔ ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။
ဘုန္းႀကီး ရွင္းျပလိုက္ပံုကေတာ့ ``မည္သည့္ ကုသိုလ္မဆို သာဓုေခၚသင့္တယ္။ သာဓုေခၚရင္ ကိေလသာ မကင္းေသးလို႔ သံသရာ ဘဝထဲ ျဖစ္ရေပမယ့္ ခ်မ္းသာတဲ့ ဘဝေကာင္း ဘဝျမတ္မွာ ျဖစ္ရတယ္။ သာဓုေခၚတဲ့ ကုသိုလ္ေတာင္ မရွိရင္ေတာ့ ကိေလသာမကင္းေသးတဲ့သူမွာ ယုတ္ညံ့တဲ့ ဘဝေတြခ်ည္း ျဖစ္သြားမွာပဲ။ သာမန္ ကုသိုလ္ေတြကို သာဓုမေခၚဘဲ ေန႐ုံမွ်နဲ႔ အရိယမဂ္ဖိုလ္လဲ မေရာက္ႏိုင္ဘူး။ ကိေလသာလဲ မကင္းႏိုင္ဘူး။ မကင္းရင္ ဘဝအသစ္ကေတာ့ ျဖစ္ရမွာပဲ။ အဲဒီလို ဘဝအသစ္ ျဖစ္တဲ့အခါ ကိုယ္တိုင္ျပဳထားတဲ့ ကုသိုလ္ကလဲ ခိုင္ခိုင္မာမာ မရွိ၊ သာဓုေခၚတဲ့ ကုသိုလ္ကလဲ မရွိရင္ ယုတ္ညံ့တဲ့ ဘဝေတြမွာခ်ည္း ျဖစ္ၿပီး ဆင္းရဲသြားဖို႔သာ ရွိတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သာဓုမေခၚ႐ုံနဲ႔ ဆင္းရဲၿငိမ္းလိမ့္မယ္လို႔ မထင္မွတ္ပါနဲ႔´´ လို႔ ရွင္းျပလိုက္ရပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ``သူတပါးက ျပဳထားတဲ့ ကုသိုလ္ကို အမွ်ေပးေဝရင္ သာဓုေခၚၿပီး အႏုေမာဒနာကုသိုလ္ကို ျဖစ္ပြားေစရမယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္ပြားေစရင္ အဲဒီေကာင္းမႈေၾကာင့္လဲ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဘဝကို ေရာက္ႏိုင္တယ္´´ဆိုတဲ့ ဘုရား ရဟႏၲာတို႔၏ ေဟာေျပာခ်က္နဲ႔ ``နိဗၺာန္ကို မရည္သန္တဲ့ကုသိုလ္ သာဓုမေခၚရဘူး´´ဆိုတဲ့ ဝါဒဟာ ကြဲျပား မေနဘူးလား။
(ကြဲျပားေနပါတယ္ ဘုရား)
အဲဒီလို ကြဲျပားေနတဲ့ အျခားဝါဒဘက္ကို လိုက္သင့္ပါ့မလား။
(မလိုက္သင့္ပါ ဘုရား)
ဘုရားဘက္ကသာ ေနသင့္တယ္ မဟုတ္ပါလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား)
အဲဒီလို အမ်ားက ဘုရားဘက္ကခ်ည္း ေနၾကမယ္ဆိုရင္ ဘုရားသာသနာေတာ္ဟာ မဆုတ္ယုတ္ဘဲ တည္တံ့ေနမယ္ မဟုတ္ပါလား။
(မွန္ပါ ဘုရား)
အဲဒီလို သာသနာေတာ္ တည္တံ့ေအာင္လို႔ ဒီကာကြယ္ေရးတရားကို ေဟာရတာပဲ။ မေကာင္းဘူးလား။
(ေကာင္းပါတယ္ ဘုရား)
+++++
(ေက်းဇူးရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ `ဗုဒၶသာသနာ့အႏၲရာယ္ ကာကြယ္ေရး တရားေတာ္´ မွ)
No comments:
Post a Comment