ဆြမ္းအလႉတရားေတာ္ (၃၀-ဒီဇင္ဘာ-၁၂)

၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၃၀ ရက္ေန႔တြင္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌ ကြယ္လြန္သူ ဦးလီတိုင္ကင္အတြက္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ ဆြမ္းအလႉကို မိသားစုမ်ားႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟမ်ားက လႉဒါန္း ျပဳလုပ္ရာ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္က အႏုေမာဒနာတရား ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္၏။

ခ်င္းေတာင္ေပၚက ဘုန္းႀကီးေမတၱာ - အရွင္ဉာဏိႆရ(ေမာ္လူး)

(၁၈-ဇူလိုင္-၁၉၉၈)ေန႔တြင္ ျပင္းထန္ေသာ ေလမုန္တိုင္းႏွင့္အတူ မိုးႀကီးကား သည္းသည္းမည္းမည္း အဆက္မျပတ္ ႐ြာခ်လ်က္ ရိွ၏။ ေလတိုက္တိုင္း တရွဲရွဲ ေအာ္ျမည္ေနသည့္ ထင္း႐ူးပင္ထက္ဖ်ားမွ အသံမ်ားကလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ျဖစ္၏။ သစ္ပင္မ်ား၏ ျပတ္လြင့္ က်ိဳးေၾကလဲက်သံမ်ားမွာ ေတာင္ေပၚေက်း႐ြာကေလး၌ ကမ႓ာပ်က္သည့္ႏွယ္ ထင္ရေလာက္သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ မိုးေရမ်ား ႐ႊံ႕ၫြန္မ်ား ေပက်ံလ်က္ ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းသို႔ ေျပးလႊားဝင္ေရာက္လာေသာ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးသည္ ေလွကားရင္းတြင္ ရပ္လ်က္ ေက်ာင္းေပၚသို႔ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းေပၚသို႔ တက္လာမည့္ပံု မေပၚသျဖင့္ `ဟဲ့ မိုး႐ြာထဲ ဘာလို႔ ရပ္ေနၾကတာလဲ၊ ရွာေလာ ... ရွာေလာ (လာ ... လာ)´ဟု ေခၚလိုက္မွပင္ အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳျဖင့္ ေက်ာင္းေပၚသို႔ ေျပးတက္လာၾကသည္။ ကေလးငယ္မ်ားမွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ခ်မ္းေနၾကသည္။ ဒီအတိုင္းဆက္ထားလွ်င္ အေအးမိၿပီး ဖ်ားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ေရေႏြးတစ္ခြက္စီ တိုက္ၿပီး ေလကြယ္သည့္ ေက်ာင္းေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ ထိုင္ခိုင္းထားလိုက္သည္။ ထိုေနရာတြင္ သူတို႔ခႏၶာကိုယ္မွ စီးက်လာေသာ မိုးေရစက္မ်ား အိုင္ထြန္းသြားေတာ့၏။

ဆက္လက္ၿပီး ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးကို အကဲခတ္ၾကည့္ရာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆင္သျဖင့္ ညီအစ္ကိုျဖစ္ဟန္ရွိသည္။ အသားညိဳသည္၊ မ်က္ႏွာဝိုင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ဆံပင္ကရွည္ လူကလည္း ညစ္ေပေနၾကသျဖင့္ ညႇင္းသိုးသိုးျဖစ္ေနၾကသည္။ အသက္အားျဖင့္ ဆယ္ႏွစ္ ဆယ့္တစ္ႏွစ္ခန္႔ေတာ့ ရွိမည္ ထင္သည္။ ေတာင္ေပၚထံုးစံအရ ေမြးေန႔သကၠရာဇ္ မွတ္ေလ့မရွိသျဖင့္ ေမးလည္း အပိုပင္။ ထူးျခားမည္ မဟုတ္ေခ်။ `နာမည္ ဘယ္လိုေခၚသလဲ´ဟု ေမးၾကည့္ရာ `ဟုန္းထန္း´ `ဟုန္းေဂး´ဟု အသီးသီး ေျဖၾကသည္။

`ေက်ာင္းေနသလား´

`ေနတယ္´

`ဘယ္ႏွတန္းလဲ´

`သံုးတန္း´ ဟု ၿပိဳင္တူ ေျဖၾကသည္။

သူတို႔ေျဖပံုကို ၾကည့္ရသည္မွာ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာပံုေတာ့ ရသည္။ မ်က္လံုးမ်ား အေရာင္ေတာက္ေနသျဖင့္ ဉာဏ္ေကာင္းပံုလည္း ရသည္။ ေတာင္ေပၚေဒသတြင္ ေက်ာင္းေနသည္ကို ၾကားရ၍ ဝမ္းသာအားရျဖစ္မိသည္။ အ႐ြယ္က ႏုနယ္၊ ေက်ာင္းကတဖက္ ေတာင္ယာကတဖက္ႏွင့္ ေက်ာင္းစာေရာ ဝမ္းစာပါ ရွာေဖြေနၾကရရွာသည့္ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးကို ၾကည့္႐ႈရင္း မ်ားစြာ က႐ုဏာသက္မိေလသည္။

သိလိုသည္မ်ားကို ေမးၿပီး ေတာင္ေတာ္အီအီ ေတြးေတာစဥ္းစားရင္း ေက်ာင္းအျပင္ဘက္သို႔ ၾကည့္လိုက္ရာ မိုးကား စဲစ ျပဳၿပီ။ မိုးစဲသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ေငြေရာင္အဆင္းရွိသည့္ ေတာင္ခိုးျမဴခိုးမ်ား တရိပ္ရိပ္ထလာကာ ေတာင္ေပၚေက်း႐ြာတစ္ခုလံုးကို ဝါးမ်ိဳသြားေတာ့၏။ ေဒသအေခၚ မိႈင္းတိုက္သည္ဟု ေခၚသည္။ ဝါးတ႐ိုက္အကြာအေဝးကိုပင္ ျမင္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ေခ်။

ထိုအခ်ိန္တြင္ မိုးလည္း စဲၿပီျဖစ္သျဖင့္ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးသည္ ဘုရားရွိခိုးၿပီး ျပန္ဆင္းသြားၾကသည္။

+++++

အေနာက္ဖက္ ေတာင္ကုန္း၌ ေနလံုးႀကီး ေမးတင္ေနၿပီ။

ေနဝင္ဆည္းဆာအခ်ိန္ျဖစ္၍ အေမွာင္ထုက တျဖည္းျဖည္း ႀကီးစိုးလာေခ်ၿပီ။

ငွက္ကေလးမ်ားလည္း အိပ္တန္းတက္ၾကၿပီ။

ေတာင္ယာသြား တိုင္းရင္းသားမ်ားလည္း ျပန္လာၾကၿပီ။

အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္း၌ ထင္း႐ူးမီးေရာင္မ်ားျဖင့္ လင္းလက္ေန၏။ (ဖေယာင္းတိုင္အစား ထင္း႐ူးဆီကို အလွ်ံပယ္ သံုးၾကသည္။)

အကၽြႏု္ပ္လည္း ဘုရားရွိခိုး၊ ပရိတ္႐ြတ္၊ ပုတီးစိပ္၊ ေမတၱာပို႔ၿပီး စႀကၤန္ေလွ်ာက္ တရားမွတ္ေနစဥ္ ထင္း႐ူးမီးတုတ္ႀကီးကို ကိုင္၍ ဒကာတစ္ဦး ေက်ာင္းေပၚသို႔ တက္လာေလသည္။

ထို႔ေနာက္ `ဘုန္းႀကီး ... ကေလးဖ်ားတယ္၊ ေဆးေပးပါ´ဟု ေဆးေတာင္း၏။

`ကေလးဖ်ားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ´

`ဒီညေန´

`နာမည္ ဘယ္သူလဲ´

`ဟုန္းထန္နဲ႔ ဟုန္းေဂ´

... ေအာ္ .. ေန႔ခင္းက ေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြကိုး ...ဟု ေရ႐ြတ္ရင္း `ေအး .. ေအး၊ ေရာ့ .. ေရာ့´ဆိုၿပီး ပါရာစီတေမာႏွင့္ ဘာမီတြန္ေဆးျပား အနည္းငယ္ ေပးလိုက္သည္။

ေတာင္ေပၚမွာ ဒီအတိုင္းပင္။

ဖ်ားသည္ဟုဆိုလွ်င္ ဘုန္းႀကီးကို အားကိုး၍ ေဆးမ်ား ေတာင္းေလ့ရွိၾကသည္။ ယခုဒကာႀကီးလည္း ေဆးရသည္ႏွင့္ ဘုရားပင္ ရွိမခိုးႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဝမ္းသာအားရ ထ၍ ျပန္သြားေတာ့၏။

ဤသို႔ျဖင့္ တစ္ပတ္ခန္႔အၾကာတြင္ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးအနက္ တစ္ဦးမွာ မသက္သာေၾကာင္း ၾကားရေလသည္။ ေစာေစာကတည္းက က႐ုဏာသက္ၿပီးျဖစ္ရာ ၾကားလွ်င္ၾကားခ်င္း ကေလးငယ္ရွိရာ အိမ္သို႔ သြားေရာက္ ၾကည့္႐ႈမိသည္။

ကေလးငယ္သည္ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ အိပ္ယာထက္၌ လဲေလ်ာင္းရင္း ကေရာင္ကတမ္း ညည္းညဴေနသည္။ လူမမာေမးသူမ်ားကလည္း တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾကသည္။ ေခါင္ရည္ေသာက္ရင္း လူမမာကို ဝိုင္းအံုၾကည့္သူက ၾကည့္၊ ခ်င္းထံုးစံအရ နတ္တင္သူက တင္ႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

သားငယ္ေဘးတြင္ စိုးရိမ္ႀကီးစြာ လက္မိႈင္ခ်လ်က္ ထိုင္ေနၾကေသာ မိဘႏွစ္ပါးကို ေတြ႕ရရာ မ်ားစြာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ အကၽြႏု္ပ္ေရာက္လာသည္ကို သိလွ်င္သိခ်င္း အားလံုး ေဘးကို ဖယ္ေပးၾကၿပီး အားကိုးတႀကီး ၾကည့္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ အကၽြႏု္ပ္လည္း ကေလးကို ဘာေဆးတိုက္သလဲဟု ေမးရာ၊ ... ဘာေဆးမွ မတိုက္ဘူး၊ ဘုန္းႀကီးေပးတဲ့ ေဆး ကုန္ၿပီ ... ဟု ေျဖ၏။ ဘာေဆးမွ မတိုက္ရင္ေတာ့ ဒီကေလး ဆက္လက္ အသက္ရွင္ဖို႔ မလြယ္ကူဟု ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။ ကေလးငယ္၏ လက္ကို ကိုင္ၾကည့္ရာ ကိုယ္အနည္းငယ္ ပူ၍ အင္အားခ်ိနဲ႔ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အ႐ိုးေပၚ အေရတင္ကာ မ်က္ကြင္းမ်ား ေပၚလ်က္ ပါး႐ိုးမ်ား ေငါထြက္ေနသည္။ တအင္အင္ႏွင့္ ညည္းညဴေနေသာ အသံကား အဆက္မျပတ္ ေပၚထြက္လ်က္ ရွိ၏။

တခါတရံ မ်က္လံုးမ်ားဖြင့္၍ ဘုန္းႀကီးကို ကယ္တင္ေပးပါရန္ အသနားခံ ေတာင္းပန္ေနသေယာင္ ထင္ရသည္။

ႏွစ္ရက္တစ္ညတိတိ မိုးလင္းေပါက္ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကေသာ ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ားကို ၾကည့္ရင္း မိမိကိုယ္မိမိ မၾကာမီေသေတာ့မည္ဟူေသာ အေတြးကလည္း ကေလးငယ္အား ေျခာက္လွန္႔ေနဟန္ တူသည္။

အကၽြႏု္ပ္သည္ ... ငါလို သာသနာျပဳပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္လံုး ရွိေနပါလ်က္ အေအးမိ၍ ဖ်ားနာ႐ုံမွ်ျဖင့္ ဒီကေလး လံုးဝ မေသေစရ။ ရေအာင္ ငါကယ္တင္မည္ ... ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ပါသည္။

ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ ကေလးငယ္အား ေဗာဇၥ်ဂၤသုတ္ပရိတ္ ႐ြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ေပးၿပီး အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္ခဲ့သည္။

ေက်ာင္းေရာက္လွ်င္ ေန႔ဆြမ္းအတြက္ ထုပ္ကာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္ၿပီး မိုင္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခန္႔မွ် ေဝးေသာ မင္းတပ္ၿမိဳ႕သို႔ တစ္ပါးတည္း တစ္ေတာဝင္ တစ္ေတာင္ထြက္ တစ္ေတာင္ဆင္း တစ္ေတာင္တက္တို႔ျဖင့္ ခရီးျပင္းႏွင္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

တစ္လမ္းလံုးလည္း ေမတၱာပို႔သလ်က္ လာခဲ့၏။

ဝါတြင္းကာလျဖစ္သျဖင့္ မိုးကလည္း သည္းသည္းမည္းမည္း ႐ြာသည္။ ကၽြတ္မ်ား ကုန္းေမွ်ာ့မ်ားကလည္း ေျခေထာက္ကို မည္းေနေအာင္ အမိအရ တြယ္ၾကသည္။ ျမင္ေသာ ကၽြတ္မ်ားကို ျဖဳတ္လိုက္ႏိုင္ေသာ္လည္း မျမင္ေသာ ကၽြတ္မ်ားကား ေသြးဝမွပင္ အလိုလို ျပဳတ္က်ေနရစ္ေတာ့သည္။ ေျခေထာက္တစ္ခုလံုး ကၽြတ္တြယ္ေသာ ဒဏ္ရာမ်ားမွ ေသြးမ်ား ယိုစီးလ်က္ ေသြးအလိမ္းလိမ္း ေပက်ံလ်က္ ရွိ၏။

လမ္းခရီးတေလွ်ာက္လံုး သက္ကယ္မ်ား၊ ျမက္႐ိုင္းမ်ားကိုလည္း တိုးေဝွ႕သြားရသည္ျဖစ္ရာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး အရွရာမ်ားေၾကာင့္ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းႏိုင္လွသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ မင္းတပ္ၿမိဳ႕သို႔ ညေနသံုးနာရီအခ်ိန္တြင္ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။

မင္းတပ္ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ၿမိဳ႕နယ္ဆရာဝန္ႀကီးထံ သြား၍ လူနာ၏အေျခအေနကို တင္ျပ ေဆြးေႏြးသည္။

ဆရာဝန္ႀကီးက လူနာကို ေခၚခဲ့ဖို႔ရန္ ေျပာေသာ္လည္း မျဖစ္ႏိုင္သျဖင့္ စားေဆးမ်ားကို ထုတ္ေပးသည္။

အကၽြႏု္ပ္သည္ ဆရာဝန္ႀကီး ၫႊန္ၾကားသည့္အတုိင္း မွတ္သားကာ လူမမာအတြက္ ႏို႔ဆီ၊ သၾကား၊ ဘီစကစ္မုန္႔ထုပ္မ်ားကို ဝယ္သည္။

လိုအပ္သည္မ်ားကို ဝယ္ယူၿပီး၍ ႐ြာသို႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လိုေသာ္လည္း တစ္ေနကုန္ ခရီးသြားထားရသျဖင့္ ပင္ပန္းေနသည္ျဖစ္ရာ မင္းတပ္ၿမိဳ႕ ေတာင္တန္းသာသနာျပဳဗဟိုေက်ာင္းတြင္ တစ္ညက်ိန္းစက္ကာ အနားယူရသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ (၂၆-ဇူလိုင္လ-၁၉၉၈) နံနက္ မိုးေသာက္သည္ႏွင့္ ေန႔ဆြမ္းအတြက္ ထုပ္ကာ ေစာေစာပင္ ခရီးထြက္လာခဲ့သည္။

ေက်ာင္းကထြက္သည္ႏွင့္ မိုးကလည္း ႐ြာသည္ျဖစ္၍ ေန႔ဆြမ္းကို လမ္းေဘးတစ္ေနရာ ေရက်စမ္းနံေဘးတြင္ ထီးေဆာင္းလ်က္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ ဘုဥ္းေပးရသည္။

ထီးမွ က်လာေသာ မိုးေရတို႔သည္ ဆြမ္းထုပ္ထဲသို႔ စီးဆင္းလာရာ ဟင္းေရအဆမ္းရလြတ္ ျဖစ္ေတာ့၏။

ေတာတြင္း၌ ခရီးသြားရင္းျဖစ္သျဖင့္ ေက်ာင္းမွ ဇြန္း၊ ပန္းကန္၊ စားပြဲ ကုလားထိုင္တို႔ကို လြမ္းေန၍ မျဖစ္။ အဆင္ေျပသလို သံုးေဆာင္၍ ဆက္လက္ ခရီးထြက္ခဲ့ရျပန္သည္။

အခ်ိန္ကား တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကုန္လာၿပီ ျဖစ္၏။

ေျခလွမ္းမ်ားကို ပို၍ သြက္သြက္လက္လက္ ေလွ်ာက္မိသည္။

ေတာႀကီးမ်က္မည္း တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေသာ္လည္း ေတာေကာင္မ်ားကို ဂ႐ုမစိုက္အား။

ေက်ာင္းသာေလး ေရတိမ္နစ္မည္ကိုသာ စိုးရိမ္ေနသည္။

အခ်ိန္သည္ စကၠန္႔တန္ေလး လႈပ္ရွားေနသည့္ စကၠန္႔ပိုင္း အခ်ိန္ေလးမွ်ပင္ အေရးႀကီး၏။

ေက်ာင္းသာေလးအား ကယ္တယ္ႏိုင္ရန္ ႐ြာသို႔ ငါျမန္ျမန္ေရာက္မွဟူသည့္ ေဇာစိတ္က ခႏၶာကိုယ္ႀကီးတစ္ခုလံုးရွိ အေသြးထဲ အသားထဲ စိတ္ထဲ၌ စိုးမိုးေနသည္။

လက္တြင္ ေတာင္ေဝွးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ၿပီး ႏွင္းေလ်ာစီးသူမ်ားကဲ့သို႔ ဘယ္ညာေထာက္ကာ ေတာင္ကို အတင္းတက္ အတင္းဆင္းသည္။

ေတာင္အတက္တြင္ မသက္သာသကဲ့သို႔ ေတာင္အဆင္းတြင္လည္း မလြယ္ကူလွေခ်။

ေျခသလံုးႂကြက္သားမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ေမာဟိုက္ေနသည္။ ေခၽြးမ်ားကား သကၤန္းကို ညႇစ္ယူ၍ ရေလာက္ေအာင္ ႐ႊဲနစ္ေနသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ဒုံအိမ္ေက်း႐ြာေလးသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။

အလြန္တရာ ပင္ပန္းလွသျဖင့္ ဒုံအိမ္ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔ ေခတၱဝင္ကာ ဓာတ္ဆားထုပ္ေဖ်ာ္ေသာက္၍ အပန္းေျဖသည္။

စကားမ်ားမ်ား မေျပာႏိုင္။

ဖ်ာေပၚတြင္ ေခတၱ လဲေလ်ာင္းလိုက္သည္ႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့၏။

အိပ္ယာမွ ႏိုးလာေသာ္ ညေနေလးနာရီ ထိုးေနေခ်ၿပီ။

အခ်ိ္န္လုေနရသည့္အထဲ ဘာလို႔မ်ား အိပ္ေပ်ာ္သြားရသနည္းဟု ကုိယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္မိသည္။

တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ကိုက္ခဲေန၏။

သို႔ေသာ္ အားတင္းၿပီး အတင္းထကာ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုလြယ္၊ ဆရာေတာ္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာျပန္၏။

ဒံုအိမ္႐ြာမွ ထြက္လာသည္ႏွင့္ ဒံုအိမ္႐ြာႏွင့္ ငေရွာင္႐ြာအၾကား နက္႐ိႈင္းေသာ ေတာင္ေခ်ာက္ၾကားတို႔ကို သတိႀကီးစြာ ထား၍ ဆင္းရသည္။

ခရီးတစ္ဝက္ခန္႔အေရာက္တြင္ `တီးေတာင္ .. တီးေတာင္´ႏွင့္ ခ်င္းတို႔၏ ဓေလ့ထံုးစံ တူရိယာသံကို ၾကားရေလသည္။

အကၽြႏု္ပ္သည္ ထိုအသံကို ၾကားရသည္ႏွင့္ ေျခေထာက္မ်ား ေပ်ာ့ေခြသြားေတာ့၏။

ခဲေလသမွ် သဲေရက်ေခ်ၿပီဟု ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္ရသည္။

ေတာင္ကမ္းပါးယံကို မွီရင္း မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္ကာ ေက်ာင္းသားေလး၏ မ်က္ႏွာ၊ အားငယ္စြာ ဝိုင္းအံု ၾကည့္ေနၾကရွာသည့္ တိုင္းရင္းသား တိုင္းရင္းသူတို႔၏ မ်က္ႏွာ၊ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကရွာသည့္ မိဘႏွစ္ပါး၏ ဟန္အမူအရာတို႔ကို ႏွလံုးသားျပင္တြင္ အတီတဘဝင္က်လ်က္ ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။

အသုဘအခမ္းအနားတြင္ တီးေလ့ရွိသည့္ ခ်င္း႐ိုးရာတီးလံုးသံကား ေလထဲတြင္ ဆြတ္ပ်ံ႕စြာ ေပၚထြက္လာလ်က္ ရွိသည္။

အကၽြႏ္ုပ္သည္ အသြားအျပန္ မိုင္(၄၀)ေက်ာ္ခရီးကို ႏွစ္ရက္ဆက္တိုက္ အျပင္းႏွင္ခဲ့ရသည္ျဖစ္၍ မတ္တပ္မွ လဲၿပိဳက်မတတ္ ခံစားရေလေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္လည္း မသြားမၿပီး ရပ္ေန႐ုံျဖင့္ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္၍ ေျခေထာက္မ်ားကို ေလးတြဲ႕စြာ မလွမ္းခ်င္ လွမ္းခ်င္ႏွင့္သာ ခရီးဆက္ခဲ့ရျပန္သည္။

လွ်ိဳေျမာင္ေခ်ာက္ၾကားမွတဆင့္ ငေရွာင္႐ြာဘက္ရွိ ေတာင္တက္လမ္းကို တက္ရေသာအခါ ဒူးမ်ား ေကြးၫြတ္၍ မၾကာခဏ လဲေတာ့သည္။

ရန္ကုန္တြင္ တစ္မွတ္တိုင္ခရီးေလာက္ကိုပင္ ဘတ္စ္ကားစီးကာ အပင္ပန္းမခံခဲ့သည့္ ေျခေထာက္မ်ားက ဤမွ်ျပင္းထန္ေသာ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းလမ္းခရီးကို ေလွ်ာက္ရသည့္အခါ ဒူးမ်ားေကြးၫြတ္ကာ မၾကာခဏ လဲသည္မွာ အျပစ္မဆိုသာေတာ့။

ဤသို႔ျဖင့္ ျမင့္မားမတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္တက္လမ္းကို ဇြဲျဖင့္ အားခဲတက္လာခဲ့သည္။

ညေန ၅-နာရီခြဲမွ် ရွိေသးေသာ္လည္း ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားက ေနလံုးႀကီးကို ကန္႔လန္႔ကာျခားထားလိုက္ရာ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္သို႔ပင္ ေရာက္လာေခ်ၿပီ။

တစ္နာခြဲခန္႔ ေလွ်ာက္မိေသာ္ ႐ြာအစြန္ ျခံစည္း႐ိုးအနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာႏိုင္ခဲ့သည္။

ခ်င္း႐ိုးရာတီးလံုးသံကား ပီျပင္သထက္ ပီျပင္လာေတာ့၏။

အေသအခ်ာ သတိထား နားေထာင္ရာ ေက်ာင္းသားေလး၏ အိမ္မွ မဟုတ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေက်ာင္းသားေလး၏ အိမ္အနီး မလွမ္းမကမ္းမွ မီးခုိးမ်ား အူလ်က္ ထြက္ေနသည့္ အိမ္မွ တီးလံုးသံထြက္ေနေၾကာင္း သိလိုက္ရ၏။

ေဟး ... ေက်ာင္းသားေလးအိမ္က မဟုတ္ဘူးကြ .. ဟု တစ္ပါးတည္း အသံထြက္လ်က္ ေက်ာင္းသားေလးအတြက္ ဝမ္းေျမာက္သြားမိသည္။

ယိမ္းယိုင္ေပ်ာ့ေခြေနေသာ ေျခေထာက္မ်ား ခိုင္မာလာ၍ ေလ်ာက်နိမ့္က်ေနေသာ အင္အားမ်ား ေတာင့္တင္းလာကာ ဝမ္းပန္းတသာ ေက်ာင္းအေရာက္ အေျပးအလႊား သြားမိသည္။

ေက်ာင္းေရာက္လွ်င္ သကၤန္းပင္ မလဲအား၊ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ခ်ကာ ေဆးပုလင္းကို ထုတ္ၿပီး လူမမာေက်ာင္းသားအိမ္သို႔ ခ်က္ခ်င္း သြားသည္။

အိမ္ေပၚသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ လူနာေဘး ဝိုင္းအံုကာ ေငးမိႈင္လ်က္ရွိၾကေသာ လူမ်ားမွာ အကၽြႏု္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ဝမ္းပန္းတသာ ဆီးႀကိဳၾကသည္။

အားတက္သြားၾကဟန္ တူသည္။

အကၽြႏု္ပ္သည္ အားလံုးကို ေဘးဖယ္ခိုင္းၿပီး ကေလးငယ္ကို ၾကည့္႐ႈရာ အားအလြန္နည္း၍ မ်က္လံုးအိမ္မွ မ်က္ရည္ၾကည္မ်ား စီးက်ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

အပူခ်ိန္တိုင္းၾကည့္ရာ ၁၀၂-ဒီဂရီရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

မလႈပ္မယွက္ ယဲ့ယဲ့သာရွိေသာ ကေလးငယ္ကို ၿမိဳ႕နယ္ဆရာဝန္ႀကီး လႉဒါန္းလိုက္ေသာ ေဆးဝါးမ်ားကို အမႈန္႔ႀကိတ္၍ ေရေဖ်ာ္တိုက္ျခင္း၊ ထိုးေဆးမ်ားကို ေဆးဆရာမ(သားဖြား)ကို ေခၚယူ၍ ထိုးေစျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပးလိုက္သည္။

ဤမွ် ကုသိုလ္ယူလိုက္ရလွ်င္ မၾကာမီ ကေလးငယ္ ျပန္လည္ ေနေကာင္းလာလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္သည္။

ကေလးငယ္အတြက္ ဝယ္ယူလာေသာ ႏို႔ဆီဗူး၊ သၾကားႏွင့္ မုန္႔ထုပ္မ်ားကိုလည္း လူမမာကေလးငယ္ကို တိုက္ေကၽြးရန္ ေပးထားခဲ့သည္။

ဤသို႔ ႏွစ္ရက္ဆက္၍ ျပဳရေသာ ကုသိုလ္အမႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေလးမွာ တျဖည္းျဖည္း ေနေကာင္းလာသည္။

ႏို႔ဆီဗူးကို ပထမတြင္ ေဖ်ာ္၍ ေသာက္ေသာ္လည္း ေနာက္တြင္ ဗူးလိုက္ပါ ေမာ့၍ ေသာက္ေၾကာင္း သိရ၏။

အားအင္မ်ား ျပည့္ၿဖိဳးလာကာ ေက်ာင္းျပန္တက္၍ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနေသာ ေက်ာင္းသာေလးကို ျမင္ရေသာအခါ အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ကယ္တယ္လိုက္ရေသာ သာသနာျပဳရဟန္းတစ္ပါး၏ ရင္တြင္း၌ ဖရဏာပီတိ ဂြမ္းဆီထိသကဲ့သို႔ အထူးၾကည္ႏူး ဝမ္းေျမာက္ကာ သတၱဝါေဝေနယ်အေပါင္းတို႔ ေဘးအေပါင္း ရန္အေပါင္းမွ ကင္းေဝးၾကပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သလ်က္ ရွိပါေတာ့သည္။

+++++

အရွင္ဉာဏိႆရ(ေမာ္လူး)၏ `ဘဝႏွင့္သာသနာ´ စာအုပ္ မွ

ျပဳလွ်င္အသစ္ ျဖစ္လွ်င္အေဟာင္း - ဦးသုခ

ဘုရားႀကိဳက္ေသာအလုပ္ - မင္းသုဝဏ္

(ဇီဝိတဒါန သံဃာ့ေဆး႐ုံႀကီး၏ လက္ေဆာင္ကတ္ျပားမွ လက္ရာပန္းခ်ီကား၊ http://nge-naing.blogspot.com/2011/01/blog-post_11.html မွ)

ပါဠိက်မ္းဂန္ကို ေလ့လာၾကည့္ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ ေဆးဆရာအလုပ္ သူနာျပဳအလုပ္တို႔ကို အေရးေပး တန္ဖိုးထားေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။

မည္မွ် အေရးေပး တန္ဖိုးထားပါသနည္းဆိုလွ်င္ မိမိကိုယ္ေတာ္တိုင္ပင္လွ်င္ ေဆးဆရာျဖစ္ေၾကာင္း ခြဲစိတ္ကုဆရာျဖစ္ေၾကာင္း တင္စားေဟာၾကားေတာ္မူဖူးေလသည္။

ဣတိဝုတ္ပါဠိေတာ္ စတုကၠနိပါတ္ ျဗဟၼဏဓမၼယာဂသုတ္၌ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤသို႔ ေဟာေတာ္မူသည္။

အဟမသၼိ ဘိကၡေဝ ... အႏုတၱေရာ ဘိသေကၠာ သလႅကေတၱာ။

ရဟန္းတို႔ ... ငါဘုရားသည္ အတုမရွိေသာ ေဆးဆရာျဖစ္၏။ အတုမရွိေသာ ခြဲစိတ္ကုဆရာျဖစ္၏။

ေဆးဆရာအလုပ္ကို အေရးေပး တန္ဖိုးထားသည့္နည္းတူ သူနာျပဳအလုပ္ကိုလည္း အေရးေပး တန္ဖိုးထားေတာ္မူသည္။ မိမိကိုယ္ေတာ္တိုင္လည္း သူနာျပဳအလုပ္ကို လုပ္သည္။ သူတပါးတို႔လုပ္ေအာင္လည္း ၫႊန္ၾကား ဆံုးမေတာ္မူသည္။

အခါတပါး၌ ဝမ္းေရာဂါျဖင့္ မစင္အလိမ္းလိမ္းျဖစ္ကာ အလူးအလဲ ေဝဒနာခံစားေနရေသာ ရဟန္းတစ္ပါးကို ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ ညီေတာ္ အာနႏၵာႏွင့္အတူ သြားေရာက္ ျပဳစုဖူးေၾကာင္း ဝိနည္း မဟာဝါပါဠိေတာ္၊ စီဝရကၡႏၶကတြင္ မွတ္တမ္းတင္ထားခ်က္ ေတြ႕ရသည္။

ဤတြင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ လူမမာႏွင့္ မိမိကုိယ္ေတာ္ကို ကိုယ္တူျပဳထားသည္။

ကိုယ္တူျပဳပံုမွာ ဤသို႔ျဖစ္သည္။

ေယာ ဘိကၡေဝ မံ ဥပ႒ေဟယ်။ ေသာ ဂိလာနံ ဥပ႒ေဟယ်။

ရဟန္းတို႔ အၾကင္သူသည္ ငါဘုရားကို လုပ္ေကၽြးျပဳစုအံ့။ ထိုသူသည္ သူနာကို လုပ္ေကၽြးျပဳစုရာ၏။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ တပည့္သား သံဃာအမ်ားႏွင့္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ႀကီးကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္ေထာင္ေတာ္မူရာတြင္ ဖ်ားမႈနာမႈ သူနာျပဳမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကို ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရမည္ ျဖစ္သည္။

မိမိကိုယ္ေတာ္တိုင္ သူနာျပဳခဲ့ရသည္တို႔လည္း အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွိခဲ့ေပမည္။

ဤအေတြ႕အၾကံဳတို႔ကို အေျချပဳ၍ သူနာျပဳတို႔၏ ေအာက္ပါအဂၤါငါးရပ္ကို သတ္မွတ္ ျပ႒ာန္းေတာ္မူခဲ့ရာသည္။

ဤအဂၤါငါးရပ္ကို (၁) ဝိနည္း မဟာဝါပါဠိေတာ္ စီဝရကၡႏၶကတြင္လည္းေကာင္း၊ (၂) အဂၤုတၳိဳရ္ပါဠိေတာ္ ဂိလာနဝဂ္၊ ဒုတိယ ဥပ႒ာကသုတ္တြင္လည္းေကာင္း ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႕ရသည္။

သူနာျပဳသည္ သူနာကို ျပဳစုႏိုင္ရန္ အဂၤါငါးရပ္ႏွင့္ ျပည့္စံုရမည္။

အဂၤါငါးရပ္ဟူသည္ကား -

(၁) ေဆးကို စီရင္ႏိုင္စြမ္း ရွိရမည္။

(၂) သူနာႏွင့္ သင့္သည္ မသင့္သည္ကို သိတတ္ရမည္။ မသင့္သည္ကို ပယ္၍ သင့္သည္ကို ေပးရမည္။

(၃) လာဘ္လာဘကို ငဲ့၍ သူနာကို မျပဳစုရ။ ေမတၱာတရားကို ေရွ႕ထား၍ ျပဳစုရမည္။

(၄) က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ အန္ဖတ္ တံေတြးတို႔ကို သုတ္သင္ရန္ ႐ြံရွာစက္ဆုပ္မႈ ကင္းရမည္။

(၅) သူနာကို အခါအားေလ်ာ္စြာ တရားစကားျဖင့္ ဒါန၏အက်ိဳးကို သိေစျခင္း၊ အားတက္ေစျခင္း၊ လန္းဆန္းေစျခင္း၊ စိတ္သက္သာရာရေစျခင္းတို႔၌ စြမ္းႏိုင္ရည္ ရွိရမည္။

ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ ဤသို႔ေသာ နည္းတို႔ျဖင့္ တိုက္႐ိုက္လည္းေကာင္း သြယ္ဝိုက္၍လည္းေကာင္း ခ်ီးက်ဴး ဂုဏ္ျပဳေတာ္မူခဲ့ေသာ ေဆးဆရာအလုပ္ သူနာျပဳအလုပ္တို႔သည္ ျမင့္ျမတ္ေသာ အလုပ္တို႔ေပတည္း။ ေလာကကို ေက်းဇူးျပဳေသာ အလုပ္တို႔ေပတည္း။ လူအေပါင္း၏ ေလးစားသမႈကို ခံယူထိုက္ေသာ အလုပ္တို႔ေပတည္း။

ေဆးတကၠသိုလ္(၂) ႏွစ္လည္စာေစာင္

၁၉၆၉။

သူနာရဟန္းဝတၳဳ (မဟာဝဂ္ပါဠိေတာ္ ျမန္မာျပန္)

တရံေရာအခါ တပါးေသာရဟန္းအား ဝမ္းသက္ေသာေရာဂါ ျဖစ္၏။

ထိုရဟန္းသည္ မိမိက်င္ႀကီးက်င္ငယ္၌ လူးလိွမ့္လ်က္ အိပ္ရ၏။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေနာက္လိုက္ရဟန္းျဖစ္ေသာ အသွ်င္အာနႏၵာႏွင့္အတူ ေက်ာင္းစဥ္လွည့္လည္သည္ရွိေသာ္ ထိုဝမ္းသက္ေသာရဟန္း၏ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ေတာ္မူ၏။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ မိမိက်င္ႀကီးက်င္ငယ္၌ လူးလိွမ့္လ်က္ အိပ္ေနေသာ ထိုရဟန္းကို ျမင္၍ ဝမ္းသက္ေသာရဟန္းထံသို႔ ႂကြေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ထိုရဟန္းအား ``ရဟန္း သင္၏ေရာဂါကား အဘယ္ေရာဂါနည္း´´ဟု ေမးေတာ္မူ၏။

အသွ်င္ဘုရား အကၽြႏု္ပ္၏ ေရာဂါကား ဝမ္းသက္ေသာ ေရာဂါပါတည္း ဟု (ေလွ်ာက္၏)။

ရဟန္း သင့္အား အလုပ္အေကၽြးရွိ၏ေလာ ဟု (ေမးေတာ္မူ၏)။

မရွိပါ အသွ်င္ဘုရား ဟု (ေလွ်ာက္၏)။

ရဟန္းတို႔သည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ သင့္ကို မလုပ္ေကၽြးကုန္သနည္း ဟု (ေမးေတာ္မူ၏)။

အသွ်င္ဘုရား အကၽြႏ္ုပ္သည္ ရဟန္းတို႔အား မလုပ္ေကၽြးဖူးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းတို႔ကလည္း အကၽြႏု္ပ္ကို မလုပ္ေကၽြးပါကုန္ ဟု (ေလွ်ာက္၏)။

ထို႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အသွ်င္အာနႏၵာကို ``အာနႏၵာ သြားေခ်၊ ေရေဆာင္ယူခဲ့ေလာ့၊ ဤရဟန္းကို ေရခ်ိဳးကုန္အံ့´´ ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

``ေကာင္းပါၿပီး အသွ်င္ဘုရား´´ ဟု ဆို၍ အသွ်င္အာနႏၵာသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဝန္ခံ၍ ေရကို ေဆာင္ယူလာ၏။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေရကို သြန္းေလာင္းေတာ္မူ၏။

အသွ်င္အာနႏၵာသည္ ေဆးေၾကာေလ၏။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဦးေခါင္းမွ ကိုင္ယူေတာ္မူ၏။

အသွ်င္အာနႏၵာသည္ ေျခေထာက္မွ ခ်ီမ၍ ေညာင္ေစာင္း၌ အိပ္ေစကုန္၏။

ထို႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤအေၾကာင္းအရာေၾကာင့္ ရဟန္းအေပါင္းကို စည္းေဝးေစၿပီးလွ်င္ ရဟန္းတို႔ကို ``ရဟန္းတို႔ ဤမည္ေသာ ေက်ာင္း၌ ရဟန္းရွိသေလာ´´ဟု ေမးေတာ္မူ၏။

ရွိပါသည္အသွ်င္ဘုရား ဟု (ေလွ်ာက္ကုန္၏)။

ရဟန္းတို႔ ထိုရဟန္း၏ ေရာဂါကား အဘယ္ေရာဂါနည္း ဟု (ေမးေတာ္မူ၏)။

အသွ်င္ဘုရား ထိုရဟန္း၏ေရာဂါကား ဝမ္းသက္ေသာ ေရာဂါပါတည္း ဟု (ေလွ်ာက္ကုန္၏)။

ရဟန္းတို႔ ထိုရဟန္းအား အလုပ္အေကၽြး ရွိ၏ေလာ ဟု (ေမးေတာ္မူ၏)။

ျမတ္စြာဘုရား မရွိပါ ဟု (ေလွ်ာက္ကုန္၏)။

အသွ်င္ဘုရား ဤရဟန္းသည္ ရဟန္းတို႔အား မလုပ္ေကၽြးဖူးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုရဟန္းကို ရဟန္းတို႔သည္ မလုပ္ေကၽြးပါကုန္ ဟု (ေလွ်ာက္ကုန္၏)။

ရဟန္းတို႔ သင္တို႔အား လုပ္ေကၽြးမည့္ အမိအဖတို႔ မရွိကုန္။ ရဟန္းတို႔ သင္တို႔သည္ အခ်င္းခ်င္း မလုပ္ေကၽြးခဲ့လွ်င္ အဘယ္သူသည္ လုပ္ေကၽြးလတၱံ႕နည္း။ ရဟန္းတို႔ ငါဘုရားကို လုပ္ေကၽြးေသာ ရဟန္းသည္ နာဖ်ားေသာ ရဟန္းကို လုပ္ေကၽြးရာ၏။

အကယ္၍ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာရွိျငားအံ့။

ဆရာသည္ အသက္ထက္ဆံုး လုပ္ေကၽြးရမည္။ ထိုနာဖ်ားေသာရဟန္း ေရာဂါေပ်ာက္ၿငိမ္းသည္တိုင္ေအာင္ ဆိုင္းငံ့ရမည္။

အကယ္၍ ဆရာရွိျငားအံ့။

ဆရာသည္ အသက္ထက္ဆံုး လုပ္ေကၽြးရမည္။ ထိုနာဖ်ားေသာရဟန္း ေရာဂါေပ်ာက္ၿငိမ္းသည္တိုင္ေအာင္ ဆိုင္းငံ့ရမည္။

အကယ္၍ အတူေနတပည့္ရွိျငားအံ့။

အတူေနတပည့္သည္ အသက္ထက္ဆံုး လုပ္ေကၽြးရမည္။ ထိုနာဖ်ားေသာရဟန္း ေရာဂါေပ်ာက္ၿငိမ္းသည္တိုင္ေအာင္ ဆိုင္းငံ့ရမည္။

အကယ္၍ အနီးေနတပည့္ရွိျငားအံ့။

အနီးေနတပည့္သည္ အသက္ထက္ဆံုး လုပ္ေကၽြးရမည္။ ထိုနာဖ်ားေသာရဟန္း ေရာဂါေပ်ာက္ၿငိမ္းသည္တိုင္ေအာင္ ဆိုင္းငံ့ရမည္။

အကယ္၍ ဥပဇၥ်ာယ္တူ အေပါင္းအေဖာ္ရွိျငားအံ့။

ဥပဇၥ်ာယ္တူ အေပါင္းအေဖာ္သည္ အသက္ထက္ဆံုး လုပ္ေကၽြးရမည္။ ထိုနာဖ်ားေသာရဟန္း ေရာဂါေပ်ာက္ၿငိမ္းသည္တိုင္ေအာင္ ဆိုင္းငံ့ရမည္။

အကယ္၍ ဆရာတူရဟန္းရွိျငားအံ့။

ဆရာတူရဟန္းသည္ အသက္ထက္ဆံုး လုပ္ေကၽြးရမည္။ ထိုနာဖ်ားေသာရဟန္း ေရာဂါေပ်ာက္ၿငိမ္းသည္တိုင္ေအာင္ ဆိုင္းငံ့ရမည္။

အကယ္၍ ဥပဇၥ်ာယ္ ဆရာ အတူေနတပည့္ အနီးေနတပည့္ ဥပဇၥ်ာယ္တူရဟန္း ဆရာတူရဟန္းတို႔ မရွိျငားအံ့။

သံဃာက လုပ္ေကၽြးရမည္။

အကယ္၍ မလုပ္ေကၽြးျငားအံ့။ ဒုကၠဋ္အာပတ္ သင့္၏။

ရဟန္းတို႔ ငါးပါးေသာ အဂၤါႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သူနာရဟန္းသည္ အလုပ္အေကၽြး ခက္ခဲ၏။

- မသင့္သည္ကို ျပဳေလ့ရွိ၏။

- သင့္သည္၌ အတိုင္းအရွည္ကို မသိ။

- ေဆးကို မမွီဝဲ။

- မိမိအက်ိဳးကို လိုလားေသာ သူနာျပဳရဟန္းအား ``အနာတိုးတက္သည္ကိုလည္း တိုးတက္၏ဟူ၍၎၊ အနာဆုတ္ယုတ္သည္ကိုလည္း ဆုတ္ယုတ္၏ဟူ၍၎၊ အနာတန္႔ရပ္ေနသည္ကိုလည္း တန္႔ရပ္ေန၏ဟူ၍၎´´ ဟုတ္မွန္တိုင္း အနာကို ထင္စြာ မျပဳ။

- ကိုယ္၌ျဖစ္ဆဲျဖစ္ေသာ ျပင္းထန္ၾကမ္းၾကဳတ္ ခါးစပ္က်င္နာ မသာယာဖြယ္ မႏွစ္သက္ဖြယ္ျဖစ္ေသာ ေသေလာက္ေသာ ဆင္းရဲေဝဒနာတို႔ကို သည္းခံႏိုင္ေသာ သေဘာမရွိ။

ရဟန္းတို႔ ဤငါးပါးေသာအဂၤါႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သူနာရဟန္းသည္ အလုပ္အေကၽြး ခက္၏။

ရဟန္းတို႔ ငါးပါးေသာ အဂၤါႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သူနာရဟန္းသည္ အလုပ္အေကၽြး လြယ္ကူ၏။

- သင့္သည္ကို ျပဳေလ့ရွိ၏။

- သင့္သည္၌ အတိုင္းအရွည္ကို သိ၏။

- ေဆးကို မွီဝဲ၏။

- မိမိအက်ိဳးကို လိုလားေသာ သူနာျပဳရဟန္းအား ``အနာတိုးတက္သည္ကိုလည္း တိုးတက္၏ဟူ၍၎၊ အနာဆုတ္ယုတ္သည္ကိုလည္း ဆုတ္ယုတ္၏ဟူ၍၎၊ အနာတန္႔ရပ္ေနသည္ကိုလည္း တန္႔ရပ္ေန၏ဟူ၍၎ ဟုတ္မွန္တိုင္း အနာကို ထင္စြာ ျပဳ၏။

- ကိုယ္၌ ျဖစ္ဆဲျဖစ္ေသာ ျပင္းထန္ၾကမ္းၾကဳတ္ ခါးစပ္က်င္နာ မသာယာဖြယ္ မႏွစ္သက္ဖြယ္ျဖစ္ေသာ ေသေလာက္ေသာ ဆင္းရဲေဝဒနာတို႔ကို သည္းခံႏိုင္ေသာ သေဘာရွိ၏။

ရဟန္းတို႔ ဤငါးပါးေသာ အဂၤါႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သူနာရဟန္းသည္ အလုပ္အေကၽြး လြယ္ကူ၏။

ရဟန္းတို႔ ငါးပါးေသာ အဂၤါႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သူနာျပဳရဟန္းသည္ သူနာကို လုပ္ေကၽြးရန္ မသင့္ေလ်ာ္။

- ေဆးကို စီရင္ျခင္းငွါ မစြမ္းႏိုင္။

- သင့္သည္ မသင့္သည္ကို မသိ။ မသင့္ေသာ ေဆးကို ဆက္ကပ္၏။ သင့္ေသာ ေဆးကို ပယ္၏။

- (ဆြမ္း သကၤန္း အစရွိေသာ) အာမိသကို အလိုရွိသည္ျဖစ္၍ သူနာကို လုပ္ေကၽြး၏။ ေမတၱာစိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍ လုပ္ေကၽြးသည္ မဟုတ္။

- က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ တံေတြး အန္ဖတ္တို႔ကို စြန္႔ပစ္အံ့ေသာငွါ စက္ဆုတ္႐ြံရွာ၏။

- သူနာကို အခ်ိန္အခါအေလ်ာက္ တရားစကားျဖင့္ (အက်ိဳးစီးပြားကို) သိျမင္ေစျခင္းငွါ (တရားကို) ေဆာက္တည္ေစျခင္းငွါ (တရားက်င့္သံုးရန္) ထက္သန္႐ႊင္လန္းေစျခင္းငွါ မစြမ္းႏိုင္။

ရဟန္းတို႔ ဤငါးပါးေသာ အဂၤါႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သူနာျပဳရဟန္းသည္ သူနာကို လုပ္ေကၽြးရန္ သင့္ေလ်ာ္၏။

- ေဆးကို စီရင္ျခင္းငွါ စြမ္းႏိုင္၏။

- သင့္သည္ မသင့္သည္ကို သိ၏။ မသင့္ေသာ ေဆးကို ပယ္၏။ သင့္ေသာ ေဆးကို ဆက္ကပ္၏။

- ေမတၱာစိတ္ ရွိသည္ျဖစ္၍ သူနာကို လုပ္ေကၽြး၏။ (ဆြမ္း သကၤန္း အစရွိေသာ) အာမိသကို အလိုရွိသည္ျဖစ္၍ လုပ္ေကၽြးသည္ မဟုတ္။

- က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ တံေတြး အန္ဖတ္တို႔ကို စြန္႔ပစ္အံ့ေသာငွါ စက္ဆုတ္႐ြံရွာျခင္း မရွိ။

- သူနာကို အခ်ိန္အခါအေလ်ာက္ တရားစကားျဖင့္ (အက်ိဳးစီးပြားကို) သိျမင္ေစျခင္းငွါ (တရားကို) ေဆာက္တည္ေစျခင္းငွါ (တရားက်င့္သံုးရန္) ထက္သန္႐ႊင္လန္းေစျခင္းငွါ စြမ္းႏိုင္၏။

ရဟန္းတို႔ ဤငါးပါးေသာ အဂၤါႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သူနာျပဳရဟန္းသည္ သူနာကို လုပ္ေကၽြးရန္ သင့္ေလ်ာ္၏ ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

ရဟန္းေတာ္တို႔အတြက္ သူနာျပဳသင္တန္း - မင္းသုဝဏ္

ဘုရားက်င့္ေဟာင္း နည္းလမ္းေကာင္း

ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားသည္ ညီေတာ္အာနႏၵာႏွင့္တူ ဝမ္းလား၍ အားျပတ္ေနေသာ ရဟန္းတစ္ပါးကို ေဆးေၾကာသုတ္သင္ ျပဳစုယုယေတာ္မူသည္ဆိုေသာ အတၳဳပၸတၱိကို အဂၤလိပ္ ဘာသာေရး တရားေတာ္ေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္တစ္အုပ္တြင္ တခါတုန္းက ဖတ္ရပါသည္။ အထူး ဝမ္းေျမာက္ သဒၶါေပါက္မိပါသည္။

ငရဲခန္းတရားမ်ားႏွင့္ ဘံုခန္းတရားမ်ားအၾကားတြင္ လူထုပရိသတ္ သိမွတ္ဖြယ္ ေဆြးေႏြးဖြယ္ ေဟာေျပာဖြယ္ လိုက္နာက်င့္သံုးဖြယ္ တရားအမ်ား ရွိပါေသးကလားဟူ၍ သေဘာေပါက္ မ်က္ေမွာက္ျပဳမိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဝိနည္းပိဋက မဟာဝဂၢပါဠိေတာ္ ဂိလာနဝတၳဳကထာကို ရွာေဖြ ဖတ္႐ႈ ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္မိပါသည္။ မၾကားဖူး မဖတ္ဖူးေသးသူတို႔ ၾကားဖူးဖတ္ဖူးကာ မိမိနည္းတူ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ၾကရေလေအာင္ ရည္စူးလ်က္လည္း `သူနာျပဳဘုရား´ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေရးစီ၍ ၁၉၅၈-၅၉ ခု ေဆးသိပၸံေက်ာင္းမ်ားသမဂၢ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းတြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။

+++++

သူနာျပဳဘုရား

ကိုယ္ရိပ္သဏၭာန္၊ ညီ အာနန္ႏွင့္

ျမတ္မြန္ထြတ္ထား၊ တို႔ဘုရားသည္

တပါးေသာခါ၊ ေဒသစာျဖင့္

တိုက္တာလွည့္၍ ၾကည့္သတည္း။

က်ီးသံသဲသဲ၊ ယင္မဲမဲႏွင့္

ျပာမြဲညစ္ေရာင္၊ ေက်ာင္းတေဆာင္ကို

ဘုန္းေခါင္ဘုရား၊ ဝင္၍သြားေသာ္

သနားစဖြယ္၊ ေက်ာင္းအလယ္၌

က်င္ငယ္က်င္ႀကီး၊ တင္းၾကမ္းစီးလ်က္

ကိုယ္ထီးေလ်ာင္းရွာ၊ ေထရ္သူနာကို

ျမတ္စြာ ေတြ႕ရပါသတည္း။

အမိသည္ သား၊ ျပဳေသာလားသို႔

ဘုရားျမတ္မြန္၊ ညီ အာနန္ကို

ခ်ိဳးရန္ေရေကာင္း၊ ေဆာင္ပါေတာင္းလ်က္

သြန္းေလာင္းသုတ္သင္၊ ၿပီးစီးလွ်င္မူ

ေခါင္းတြင္ဘုရား၊ လက္ေတာ္ထား၍

ညီဘြားေျခက၊ ၿပိဳင္တူ မ,လ်က္

ျမတ္လွေနရာ၊ ေညာင္ေစာင္းသာတြင္

ေကာင္းစြာအိပ္ေစ တင္သတည္း။

ထို႔ေနာက္ရွင္ေတာ္၊ စည္းေဝးေခၚ၍

ႁမြက္ေဖာ္စကား၊ မိန္႔ေတာ္ၾကား၏

မိျခား ဖေဝး၊ တရပ္ေက်းတြင္

ခ်ိဳေအးၾကည္သာ၊ တရားရွာသည္

မ်ားစြာအေပါင္း၊ ရဟန္းေကာင္းတို႔

ညံ့ေပ်ာင္းၾကည္ျဖဴ၊ နာေသာသူကို

ငါ့တူၾကင္နာ၊ ျပဳစုပါက

ျမတ္ရာေရာက္လိမ့္ ဧကန္တည္း။

ထို႔ေနာက္ မမွတ္မိေတာ့ေသာ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္တြင္ ဤဂိလာနဝတၳဳကထာ၌ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားေတာ္မူေသာ စာပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ကို ျမန္မာျပန္၍ ေအာက္ပါအတိုင္း ထည့္သြင္းျပန္ပါသည္။

ေယာ ဘိကၡေဝ မံ ဥပ႒ေဟယ်

ေသာ ဂိလာနံ ဥပ႒ေဟယ်။

ငါ၏ခ်စ္သား၊ ရဟန္းမ်ားတို႔

ငါ့အားၾကည္ျဖဴ၊ ျပဳစုသူသည္

ငါ့တူညီမွ်၊ ဂိလာနကို

ေဖးမၾကင္နာ၊ ျပဳစုရာ၏

ျမတ္စြာဘုရား၊ မွာၾကားခဲ့သည္

အမ်ားလူတို႔ မွတ္ရာတည္း။

ဤျမတ္စြာဘုရား၏ ၾသဝါဒကထာ ျမန္မာျပန္ခ်က္သည္ မဂၢဇင္းထဲတြင္ ျမဳပ္ေပ်ာက္၍ မသြား။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဗဟန္းရပ္ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းလမ္း၊ ဇီဝိတဒါနသံဃာ့ေဆး႐ုံအဝင္ဝတြင္ သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီလက္ရာႏွင့္အတူ ကူးယူေဖာ္ျပထားျခင္းကို ခံရပါသည္။

ထိုအတၳဳပၸတၱိကထာတြင္ ျမတ္စြာဘုရားက ေမးေတာ္မူ၍ ရဟန္းမ်ားက ေျဖၾကားသည္မွာလည္း မွတ္ဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။ ဂိလာနရဟန္းႏွင့္ ေမးေျဖပံုမွာ ဤသို႔ -

ေမး။ ရဟန္း ... သင္၏ေရာဂါကား အဘယ္ေရာဂါနည္း။

ေျဖ။ အရွင္ဘုရား ... အကၽြႏု္ပ္၏ ေရာဂါကား ဝမ္းသက္ေသာ ေရာဂါပါတည္း။

ေမး။ ရဟန္း ... သင့္အား အလုပ္အေကၽြးရွိ၏ေလာ။

ေျဖ။ မရွိပါ အရွင္ဘုရား။

ေမး။ ရဟန္းတို႔သည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ သင့္ကို မလုပ္ေကၽြးကုန္သနည္း။

ေျဖ။ အရွင္ဘုရား ... အကၽြႏု္ပ္သည္ ရဟန္းတို႔အား မလုပ္ေကၽြးဖူးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းတို႔ကလည္း အကၽြႏု္ပ္ကို မလုပ္ေကၽြးပါကုန္။

ဂိလာနရဟန္းႏွင့္ အေမးအေျဖ ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ တျခားရဟန္းမ်ားကို စည္းေဝးေစၿပီးလွ်င္ ေမးေတာ္မူျပန္သည္။

ရဟန္းတို႔က ေျဖပံုမွာလည္း အထက္ပါအတိုင္းပင္။

`အရွင္ဘုရား ... ဤရဟန္းသည္ ရဟန္းတို႔အား မလုပ္ေကၽြးဖူးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုရဟန္းကို ရဟန္းတို႔သည္ မလုပ္ေကၽြးပါကုန္´ဟု ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက ဂိလာနရဟန္းႏွင့္ တျခားေသာရဟန္းတို႔၏ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို ေခ်ဖ်က္၍ မိန္႔ေတာ္မူသည္မွာကား -

``ရဟန္းတို႔ ... သင္တို႔အား လုပ္ေကၽြးမည့္ အမိအဖတို႔ မရွိကုန္။ ရဟန္းတို႔ ... သင္တို႔သည္ အခ်င္းခ်င္း မလုပ္ေကၽြးခဲ့လွ်င္ အဘယ္သူသည္ လုပ္ေကၽြးလတၱံ႕နည္း´´

``ရဟန္းတို႔ ... ငါဘုရားကို လုပ္ေကၽြးေသာ ရဟန္းသည္ နာဖ်ားေသာ ရဟန္းကို လုပ္ေကၽြးရာ၏´´ဟူ၍ တိက်ျပတ္သားေသာ စကားေတာ္ျဖစ္ပါသည္။

(ပံုမ်ားကို http://dhammabum.wordpress.com/category/monastic-life/ မွ ယူသည္)

+++++

ဤမိန္႔ေတာ္မူခ်က္လာ `အခ်င္းခ်င္း´ (အညမည) ဆိုေသာ စကားကို ျမတ္စြာဘုရားက သ႐ုပ္ျပ ဖြင့္ဆိုျပန္ပါေသးသည္။

ပထမဆံုးပုဂၢိဳလ္မွာ ေအာက္ပါစာပိုဒ္တြင္ ပါရွိသည့္ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာ ျဖစ္ပါသည္။

အကယ္၍ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာ ရွိျငားအံ့။ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာသည္ အသက္ထက္ဆံုး လုပ္ေကၽြးရမည္။ ထိုနာဖ်ားေသာရဟန္း ေရာဂါေပ်ာက္ၿငိမ္းသည့္တိုင္ေအာင္ ဆိုင္းငံ့ရမည္။ (သေစ ဥပဇၥ်ာေယာ ေဟာတိ၊ ဥပဇၥ်ာေယန ယာဝဇီဝံ ဥပံ႒ာတေဗၺာ။ ဝု႒ာနေႆ အာဂေမတဗၺံ)

(၁) `အခ်င္းခ်င္း´ ဆိုေသာပုဒ္ကို ဤကဲ့သို႔ `ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာ´ျဖင့္ စခ်ီ၍ ဆက္လက္ေဖာ္ျပေသာ တာဝန္ရွိ ပုဂၢိဳလ္တို႔မွာကား -

(၂) ဆရာ (အာစရိယ)

(၃) အတူေနတပည့္ (သဒၶိဝိဟာရိက)

(၄) အနီးေနတပည့္ (အေႏၲဝါသိက)

(၅) ဥပဇၥ်ာယ္တူ အေပါင္းအေဖာ္ (သမာႏုပဇၥ်ာယက)

(၆) ဆရာတူရဟန္း (သမာနာစရိယက)

(၇) သံဃာ (သံဃ)

ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

သံဃာဆိုေသာ စကားကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ရဟန္းအဖြဲ႕အစည္း တခုလံုးတြင္ နာဖ်ားေသာရဟန္းကို လုပ္ေကၽြးရန္ တာဝန္ရွိေၾကာင္း မိန္႔ဆိုေတာ္မူသည္ဟု နားလည္မိပါသည္။

ဤမွ်မကေသးပါ။

ငါးပါးေသာ အဂၤါႏွင့္ မျပည့္စံုေသာ ရဟန္းသည္ လုပ္ေကၽြးရခက္ပံု၊ ငါးပါးေသာ အဂၤါႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ရဟန္းသည္ လုပ္ေကၽြးရလြယ္ပံုတို႔ကိုလည္း အက်ယ္တဝင့္ ဖြင့္ဆိုေဟာျပေတာ္မူပါသည္။

ထို႔ျပင္ သူနာျပဳရဟန္းတြင္ ရွိရမည့္ အဂၤါရပ္တို႔ကိုလည္း ဤကဲ့သို႔ ေဟာျပေတာ္မူပါသည္။

`ရဟန္းတို႔၊ ငါးပါးေသာ အဂၤါႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သူနာျပဳရဟန္းသည္ သူနာကို လုပ္ေကၽြးရန္ သင့္ေလ်ာ္၏။´

(၁) ေဆးကို စီရင္ျခင္းငွာ စြမ္းႏိုင္၏။ (ပဋိဗေလာ ေဟာတိ ေဘသဇၨံ သံဝိဓာတံု)။ သင့္သည္ မသင့္သည္ကို သိ၏။ (သပၸါယာ သပၸါယ ဇာနာတိ။)

(၂) မသင့္ေသာ ေဆးကို ပယ္၏။ (အသပၸါယံ အပနာ ေမတိ။) သင့္ေသာ ေဆးကို ဆက္ကပ္၏။ (သပၸါယံ ဥပနာ ေမတိ။)

(၃) ေမတၱာစိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍ သူနာကို လုပ္ေကၽြး၏။ (ေမတၱ စိေတၱာ ဂိလာနံ ဥပ႒ာတိ။) (ဆြမ္း သကၤန္း အစရွိေသာ) အာမိသကို အလိုရွိသည္ျဖစ္၍ လုပ္ေကၽြးသည္ မဟုတ္။ (ေနာ အာမိသႏၲေရာ။)

(၄) က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ တံေတြးအန္ဖတ္တို႔ကို စြန္႔ပစ္အံ့ေသာငွာ စက္ဆုပ္ ႐ြံရွာျခင္း မရွိ။ (အေဇဂုစၧီ ေဟာတိ ဥစၥာရံ ဝါ ပႆာဝံ ဝါ ေခဠံ ဝါ ဝႏၲံ ဝါ နီဟာတံု။)

(၅) သူနာကို အခ်ိန္အခါအေလ်ာက္ တရားစကားျဖင့္ (အက်ိဳးစီးပြားကို) သိျမင္ေစျခင္းငွာ (တရားကို) ေဆာက္တည္ေစျခင္းငွာ (တရားက်င့္သံုးရန္) ထက္သန္႐ႊင္လန္းေစျခင္းငွာ စြမ္းႏိုင္၏။ (ပဋိဗေလာ ေဟာတိ ဂိလာနံ ကာေလန ကာလံ ဓမၼိယာကထာယ သႏၵေႆတံု သမာဒေပတံု သမုေတၱေဇတံု သမၸဟံေသတံု။)

ဤမွ်ကား ဂိလာနဝတၳဳကထာမွ သင့္ႏိုးရာရာတို႔ကို ေကာက္ႏုတ္တင္ျပခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။

ျမတ္စြာဘုရား၏ ဆႏၵေတာ္မွာကား ရဟန္းတိုင္းလိုလိုပင္ သူနာျပဳအဂၤါတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေစခ်င္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူနာျပဳေစခ်င္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ျဖစ္ပါက မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ေဆးပညာအရ သင္တန္းေပးေနေသာ သူနာျပဳသင္တန္းမ်ားနည္းတူ ဝိနည္းေတာ္ႏွင့္လည္း ကိုက္ညီ၍ ေခတ္ႏွင့္လည္း ဆီေလ်ာ္ေသာ သူနာျပဳသင္တန္းမ်ား ရဟန္းေလာကတြင္ မရွိသင့္ပါလား။

ပဋိဗေလာ ေဟာတိ ေဘသဇၨံ သံဝိဓာတံု - ဆိုေသာ အဂၤါရပ္မွာ အသင္အၾကား အေလ့အလာမရွိလွ်င္ မလြယ္ကူေသာ အဂၤါရပ္ ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕တိုင္း႐ြာတိုင္း ေက်ာင္းတိုက္တိုင္းတြင္ သူနာျပဳသင္တန္းတက္၍ သူနာျပဳပညာကို တတ္သိကၽြမ္းက်င္ေသာ ရဟန္းမ်ား မရွိသင့္ပါလား။

ဆင္ျခင္သံုးသပ္ၾကပါရန္ ေလးျမတ္စြာ တင္ျပအပ္ပါသည္။

မင္းကြန္းတိပိဋက နိကာယ သာသနာျပဳအဖြဲ႕

တတိယသံုးႏွစ္ခရီး

ေအာက္တိုဘာ၊ ၁၉၈၉

ပူတိဂတၱတိႆေထရ္ႏွင့္ အရွင္သီဝလိေထရ္

၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၂-ရက္ စေနေန႔တြင္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌ ပံုမွန္ ဓမၼသင္တန္းမ်ားကို က်င္းပ ျပဳလုပ္ရာ မြန္းလြဲ ၂ နာရီမွ ၃ နာရီ တရား႐ႈမွတ္စဥ္ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္က ဝိပႆနာဆိုင္ရာတရားေတာ္ကို ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္၏။

+++++

မြန္းလြဲ ၃း၁၅ နာရီတြင္ ဆရာေတာ္ အရွင္ဥဂၢပ႑ိတက ဓမၼပဒ၊ စိတၱဝဂ္၊ ဂါထာ ၄၁-ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္အေၾကာင္း သင္ၾကား ပို႔ခ်ေပး၏။

ဓမၼပဒသင္တန္းအၿပီးတြင္ ဆရာေတာ္ အရွင္ဥဂၢပ႑ိတႏွင့္ ဆရာေတာ္ အရွင္ဉာဏိႆရ(ေမာ္လူး)တို႔မွာ ေဘာ္စတြန္ၿမိဳ႕ မဟာသတိပ႒ာန္ရိပ္သာေက်ာင္းသို႔ ႂကြေရာက္ၾကရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အဘိဓမၼာသင္တန္းႏွင့္ ဆည္းဆာတရားပြဲတို႔ကို မျပဳလုပ္ျဖစ္ေတာ့ေပ။

အားလပ္သြားေသာအခ်ိန္တြင္ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္က အရွင္သီဝလိမေထရ္အေၾကာင္း မွတ္သားဖြယ္မ်ားကို ေျပာၾကားၿပီး၊ ညေန ၅ နာရီမွ ၆ နာရီထိ တရား႐ႈမွတ္ၾက၏။

ၿပီးေသာ္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္တို႔ကို အမွ်ေပးေဝၾကေလသည္။

သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။

+++++

ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္ဝတၳဳ - မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး

``ညႇဥ္းဆဲသူကား၊ အနာမ်ား၊ သနား က်န္းမာသည္´´

ညႇဥ္းဆဲမႈ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ အနာေရာဂါမ်ားတတ္ပံု သာဓကဝတၳဳကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္က သာဝတၳိျပည္သားတစ္ေယာက္ ျမတ္စြာဘုရားသာသနာေတာ္မွာ ဝင္ၿပီး ရဟန္းျပဳတယ္။

သူ႔အမည္က အရွင္တိႆတဲ့။

ရဟန္းျပဳၿပီးေတာ့ သီလ သမာဓိ ပညာအက်င့္ေတြကို ေကာင္းမြန္စြာ က်င့္ေနတယ္။

ေနာက္ကာလအတန္ငယ္ၾကာေတာ့ သူ႔မွာ အနာေရာဂါေတြ ေပၚလာတယ္။

အစမွာေတာ့ မုန္ညင္းေစ့ေလာက္ အဖုကေလးေတြ ေပါက္လာတယ္။

ေနာက္တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပဲေနာက္လံုးေလာက္၊ ကုလားပဲလံုး စားေတာ္ပဲလံုးေလာက္၊ ဆီးေစ့ေလာက္၊ ဆီးျဖဴသီးေလာက္၊ ဥသွ်စ္သီးကင္းေလာက္ ျဖစ္လာတယ္။

ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ဥသွ်စ္သီးမွည့္ေလာက္ အဖုအလံုးႀကီးေတြ ျဖစ္လာၿပီး ေပါက္ကြဲၾကတယ္။

တစ္ကိုယ္လံုးမွာ အေပါက္ အေပါက္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။

အဲဒီလိုျဖစ္ၿပီး တစ္ကိုယ္လံုး ပုပ္ေနလို႔ သူ႔ကို ပူတိဂတၱတိႆလို႔ ေခၚၾကတယ္။

သူ႔မွာ အ႐ိုးေတြကလည္း ေဆြးျမည့္ၿပီး က်ိဳးကုန္သတဲ့။

ယခုကာလမွာလည္း တခ်ိဳ႕မွာ ဒီလို အ႐ိုးေတြ ေဆြးေနတာကို ၾကားရတယ္။ လက္ကို ကိုင္ၿပီး မ,လိုက္ရင္ အဲဒီအ႐ိုးက က်ိဳးသြားသတဲ့။ ေျခကို မ,လိုက္ရင္လည္း ေျခ႐ိုးက က်ိဳးသြားသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ လူမမာကို မကိုင္ဝံ့ မ,မဝံ့တာနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြက ဘယ္လိုမွ မျပဳႏိုင္ဘဲ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ၾကည့္ေနၾကရတယ္လို႔ ဆိုတယ္။

အဲဒီ ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္မွာလည္း သူ႔တပည့္ေတြက ၾကာေတာ့ မျပဳစုႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။

အဝတ္သကၤန္းေတြဟာလည္း ေသြးပုပ္ ျပည္ပုပ္ေတြနဲ႔ လူးေပေနတယ္။ ဘယ္သူမွ ျပဳစုသူ မရွိဘဲ ကိုးကြယ္ရာမဲ့ ျဖစ္ေနပါသတဲ့။

ဟုတ္မွာပဲ။ အလြန္ ဆိုး႐ြားတဲ့ အနာေရာဂါေတြကို ၾကာရွည္ ျပဳစုရေတာ့ တာဝန္ေလးၾကမွာပဲ။ တပည့္ မေျပာနဲ႔ မိဘနဲ႔သားသမီးေတာင္ ၾကာရွည္လာေတာ့ တာဝန္ေလးတတ္ပါတယ္။

ဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ သူနာျပဳပံု

အဲဒီလို ကိုးကြယ္ရာမဲ့ ျဖစ္ေနတဲ့အခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားက အဲဒီ ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္ ကိုးကြယ္ရာမဲ့ ျဖစ္ေနပံုနဲ႔ ရဟႏၲာျဖစ္ဖို႔အေၾကာင္း ဥပနိႆယ ရွိပံုကို ျမင္ေတာ္မူတာနဲ႔ ေက်ာင္းစဥ္လွည့္ၿပီး ၾကည့္႐ႈတဲ့အေနအားျဖင့္ အဲဒီေနရာကို ႂကြသြားေတာ္မူတယ္။

မီးတင္းကုပ္မွာ ေရေႏြးတည္ၿပီး ေရပူေႏြးေအာင္ ေစာင့္ေနေတာ္မူတယ္။

ေရပူေႏြးတဲ့အခါ အဲဒီ ပူတိဂတၱတိႆရဟန္းရဲ႕ ခုတင္ေညာင္ေစာင္းကို မၿပီး ေ႐ႊ႕ဖို႔ ကိုင္ေတာ္မူတယ္။

အဲဒီအခါ အနီးအပါးမွာ ရွိတဲ့ ရဟန္းေတြက ``ဖယ္ေတာ္မူပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔ မ,ေ႐ႊ႕ပါမယ္´´လို႔ ေလွ်ာက္ၿပီး မီးတင္းကုပ္သို႔ ယူလာၾကတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားက ေရစည္ပိုင္းကို ယူေစၿပီးေတာ့ ေရေႏြးထည့္ၿပီး အဲဒီရဟန္းေတြကို ပူတိဂတၱတိႆရဲ႕ ဧကသီကို ေရေႏြးနဲ႔ ဆြတ္ခြာၿပီး ေလွ်ာ္ေစတယ္။

ေလွ်ာ္ၿပီး ေနလွန္းေစသတဲ့။

အဲဒီအေတာအတြင္း ျမတ္စြာဘုရားက အနီးအပါးမွာ ရပ္ေတာ္မူကာ ပူတိဂတၱတိႆရဲ႕ ကိုယ္ကို ေရေႏြးနဲ႔ဆြတ္ၿပီး ေရခ်ိဳးေပးေစတယ္။

ေနလွန္းထားတဲ့ ဧကသီ ေျခာက္တဲ့အခါ အဲဒီဧကသီကို ဝတ္ေစၿပီးေတာ့ သင္းပိုင္ကို ေရေႏြးနဲ႔ ေလွ်ာ္ၿပီး ေနပူမွာ လွန္းထားေစတယ္။

အဲဒီသကၤန္းေျခာက္တဲ့အခါ အဲဒီသင္းပိုင္ကို ဝတ္ေစတယ္။

အဲဒီအခါ ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္ဟာ သက္သာရာရၿပီး စိတ္တည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ ခုတင္ေပၚမွာ ေလ်ာင္းေနတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားက ပူတိဂတၱတိႆရဲ႕ ေခါင္းရင္းက ရပ္ေတာ္မူလ်က္ တရားဂါထာတစ္ပုဒ္ကို ဒီလို ေဟာေတာ္မူပါတယ္။

အစိရံ ဝတ ယံ ကာေယာ၊ ပထဝႎ အဓိေသႆတိ။

ဆုေဒၶါ အေပတဝိညာေဏာ၊ နိရတၳံ ဝ ကလိဂၤရံ။

ဘိကၡဳ - ခ်စ္သား တိႆရဟန္း။

အယံကာေယာ - ဤသင့္ကိုယ္သည္။

အစိရံ - မၾကာျမင့္မီ။

အေပတဝိညာေဏာ - အသိစိတ္ဝိညာဏ္ ကင္းသည္ျဖစ္၍။

(မၾကာခင္ဘဲ အသိစိတ္ဝိညာဏ္ ခ်ဳပ္ကင္းၿပီး ေသေတာ့မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အနာေရာဂါက အသည္းအသန္ျဖစ္ေနေတာ့ မၾကာခင္ ေသေတာ့မယ္ဆိုတာ အလြန္ပင္ ထင္ရွားေနပါတယ္။ သတိသံေဝဂျဖစ္စရာ အင္မတန္ ေပၚလြင္ေနပါတယ္။ အဲဒါကို ျမတ္စြာဘုရားက သတိေဖာ္ေပးပါတယ္။ ဒီလိုအခါမွာ ဘာမွ ေမွ်ာ္လင့္စရာ မရွိေတာ့ တရားပဲ အားကိုးစရာ ရွိေတာ့တယ္ဆိုတာကို သတိရေစပါတယ္။)

ဆုေဒၶါ - သီတင္းသံုးေဖာ္မ်ားက သုသာန္၌ စြန္႔ပယ္အပ္ေသာေၾကာင့္။

(အသိစိတ္ဝိညာဏ္ မရွိေတာ့ဘူး ေသၿပီဆိုမွျဖင့္ ႐ုပ္ကိုယ္ႀကီးဆိုတာ ဘာမွ အသံုးက်တာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မေသခင္က ဘယ္လိုပင္ အေလးအျမတ္ ျပဳအပ္တဲ့ ကိုယ္ျဖစ္ေပမယ့္ ေသသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္သူကမွ် အေလးအျမတ္ မျပဳႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူမွ ဒီအလာင္းေကာင္ႀကီးနားမွာ မေနခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ မေသခင္က ခဏေလးေတာင္ မခြဲရက္ဘူးဆိုတဲ့ သူေတြလည္း အနီးအပါး မကပ္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ၂-ရက္ ၃-ရက္ေလာက္ ၾကာရင္ ပုပ္ပြၿပီးေတာ့ သာၿပီး ႐ြံစရာ ေၾကာက္စရာႀကီး ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာျဖစ္ေစ အိမ္မွာျဖစ္ေစ ၾကာၾကာ မထားႏိုင္ၾကဘူး။ ေဝးရာ သုသာန္သို႔ ပို႔လိုက္ၾကရ စြန္႔လိုက္ၾကရေတာ့တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ -)

ဆုေဒၶါ - သီတင္းသံုးေဖာ္တို႔က သုသာန္၌ စြန္႔ပယ္အပ္ေသာေၾကာင့္။

ပထဝႎ အဓိေသႆတိဝတ - သုသာန္ေျမ၌ စင္းစင္းေခြေခြ အိပ္ေနရေတာ့မည္တကား။

(ဘယ္သူမွ ၾကည့္႐ႈသူမရွိဘဲ သုသာန္ေျမေပၚမွာ ဒီကိုယ္ေကာင္ႀကီးဟာ စင္းစင္းျဖစ္ေစ ေခြေခြျဖစ္ေစ အိပ္ေနရေခ်ေတာ့မယ္။ မၾကာေတာ့ဘူးတဲ့။)

ကိမိဝ - ဘာႏွင့္တူမလဲဆိုရင္။

နိရတၳံ - အက်ိဳးမၿပီး၍ အသံုးမဝင္ေသာ။

ကလိဂၤရံဝ - သစ္သားအဖ်င္းအညံ့ကဲ့သို႔ပင္ အိပ္ေနရေခ်ေတာ့မည္ တဲ့။

(ကုလားထိုင္ ခုတင္ အိမ္တိုင္စသည္ အသံုးက်တဲ့ သစ္သားေခ်ာင္းမ်ားကိုေတာ့ လူေတြက အိမ္မွာ ယူၿပီး အသံုးခ်ၾကတယ္။ အဲဒီလို အသံုးမက်တဲ့ အေကာက္အေကြး အပိုင္းအစ သစ္သားဖ်င္း သစ္သားညံ့ေတြကိုေတာ့ ေတာထဲမွာပဲ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္သူမွ ဂ႐ုမစိုက္ၾကဘူး။ သူ႕ဟာသူ ေတာထဲမွာပင္ တည္ေနရသလိုပဲ သင္၏ဒီကိုယ္ေကာင္ဟာလည္း သုသာန္ေျမေပၚမွာ ဘယ္သူကမွ ဂ႐ုျပဳျခင္း မရွိဘဲ စင္းစင္းေခြေခြ သူ႔ဟာသူပဲ တည္ေနရေခ်ေတာ့မယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။)

ရဟႏၲာဓာတ္ေတာ္ဆိုတာ အ႐ိုးေတြပါပဲ

ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္ဟာ မူလကလည္း တရားကို ႏွလံုးသြင္းအားထုတ္မႈ အေျခခံက ရွိေနတဲ့အတြက္ အဲဒီဂါထာတရားကို နာေနရင္း ဝိပႆနာဉာဏ္ အစဥ္အတိုင္း တက္ၿပီး အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္သြားတယ္။ ရဟႏၲာျဖစ္သြားတယ္။ ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီး မၾကာခင္ဘဲ ပရိနိဗၺာန္စံသြားတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားက သူ႔အေလာင္းကို မီးသၿဂႋဳဟ္ေစၿပီး အ႐ိုးဓာတ္ေတာ္ေတြကို ေစတီတည္ေစတယ္။

ရဟႏၲာဓာတ္ေတာ္ဆိုတာ အ႐ိုးဓာတ္ေတာ္ေတြပါပဲ။

ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဓာတ္ေတာ္ဆိုရင္ ဘုရားဓာတ္ေတာ္လို အလံုး အလံုးကေလးေတြလို႔ ဒီလို အမ်ားက ထင္ျမင္ယူဆ ေျပာဆိုေနၾကပါတယ္။

အမွန္မွာေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားဓာတ္ေတာ္မ်ားသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ အဓိ႒ာန္ခ်က္ေၾကာင့္ အလံုး အလံုးကေလးေတြ ျဖစ္ၾကတာပါ။

ရဟႏၲာမ်ား၏ ဓာတ္ေတာ္မ်ားက ပကတိအ႐ိုးအတိုင္းပါပဲ။

ဘာေၾကာင့္ ဒီလို သိရသလဲဆိုရင္ ဘုန္းႀကီးတို႔ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ကလကတၱားၿမိဳ႕ကို သီးသန္႔ေလယာဥ္ျဖင့္ သြားၿပီး အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္တို႔၏ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ပင့္ေဆာင္စဥ္အခါတုန္းက ဓာတ္ေတာ္တိုက္ထဲမွာ အရွင္သာရိပုတၱရာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္တို႔၏ ဓာတ္ေတာ္ေတြကို ထင္ရွား ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ပကတိအ႐ိုးအတိုင္းပါပဲ။ အေရာင္အဆင္းက ျဖဴေဖြးေနတယ္။ ပံုသဏၭာန္ကေတာ့ လက္ဆစ္႐ိုးကေလးေတြဟာ လက္ဆစ္ကေလးမ်ားအတိုင္းပါပဲ။ အစြန္း ၂-ဘက္ အဆစ္ေနရာမ်ားက ႀကီးၿပီး ခါးလယ္က ေသးေနတယ္။

အဲဒီ အရွင္သာရိပုတၱရာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္တို႔၏ ဓာတ္ေတာ္မ်ားေတာင္ ပကတိအ႐ိုးအတိုင္းရွိေနတယ္ဆိုေတာ့ ဒိျပင္ ရဟႏၲာမ်ား၏ ဓာတ္ေတာ္မ်ားဟာလည္း ပကတိအ႐ိုးအတိုင္းပဲ ရွိလိမ့္မယ္ဆိုတာ သံသယျဖစ္ဖြယ္ မရွိပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ယခုျမန္မာျပည္မွာ ႐ိုေသေလးစားအပ္တဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးပါး ပ်ံေတာ္မူလို႔ မီးသၿဂႋဳဟ္တဲ့အခါမွာ ေက်ာက္ခဲကေလးမ်ားလို ဓာတ္ေတာ္မ်ား က်တယ္ဆိုတာကို ခ်င့္ၿပီး ယံုၾကဖို႔ပါပဲ။

ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္၏ ေရွးအေၾကာင္း

အဲဒီလို ေစတီတည္ေစၿပီးေနာက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္ဟာ ဘယ္မွာ ျဖစ္ပါသလဲလို႔ ေမးေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ပရိနိဗၺာန္စံသြားတဲ့အေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားက မိန္႔ေတာ္မူတဲ့အခါ `ရဟႏၲာျဖစ္ဖို႔အေၾကာင္း ဥပနိႆယ ရွိပါလ်က္ သူ႔ကိုယ္ဟာ ဘာေၾကာင့္ အနာေတြေပါက္ၿပီး ပုပ္ရပါသလဲ၊ သူ႔အ႐ိုးေတြဟာ ဘာေၾကာင့္က်ိဳးရပါသလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ရဟႏၲာျဖစ္ရပါသလဲ´လို႔ ေမးေလွ်ာက္ၾကျပန္တယ္။

အဲဒီအခါ ျမတ္စြာဘုရားက ဒီလို ေျဖၾကားေတာ္မူပါတယ္။

ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္ရဲ႕ အေလာင္းဟာ ကႆပျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္ကာလက ငွက္မုဆိုး ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ငွက္ေတြကို သတ္ၿပီး ေရာင္းစားခဲ့တယ္။

တစ္ေန႔တည္း ေရာင္းလို႔ မကုန္ႏိုင္မည့္ ငွက္ေတြကို မသတ္ေသးဘဲ အေတာင္ခ်ိဳးထားတယ္၊ ေျခကို ခ်ိဳးထားတယ္။ ဟိုတုန္းက အေအးခန္းတို႔ ေရခဲစိမ္တာတို႔ဆိုတာ ရွိပံုမေပၚဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ပုပ္ပ်က္မကုန္ေအာင္ အရွင္အတိုင္း ခ်ိဳးဖဲ့ၿပီး သိမ္းဆည္းထားတယ္။

ယခုကာလမွာလည္း ငွက္ေတြကို မသတ္ေသးဘဲ ဒီလို ႏွိပ္စက္ၿပီး ေလွာင္ထားတာေတြ၊ ငါးေတြကို ေလွာင္ထားတာေတြ ရွိတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။

အဲဒါမ်ိဳး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

အဲဒီလို ငွက္ေတြကို လိမ္ခ်ိဳးၿပီး ႏွိပ္စက္ခဲ့ သတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ငရဲမွာ ၾကာျမင့္စြာ ဆင္းရဲဒုကၡခံခဲ့ရၿပီးေတာ့ အဲဒီကံႂကြင္းေၾကာင့္ လူျဖစ္တဲ့အခါမွာလည္း အနာေရာဂါမ်ားခဲ့ရတယ္။

ယခုဘမွာလည္း အဲဒီႏွိပ္စက္မႈ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ အနာေတြေပါက္ၿပီး တစ္ကိုယ္လံုး ပုပ္ရတယ္။

အ႐ိုးေတြလည္း က်ိဳးရတယ္။

ေနာက္ဆံုး အဲဒီ ငွက္မုဆိုးျဖစ္စဥ္က တစ္ေန႔ေသာအခါ သူ႕အိမ္ကို ႂကြေရာက္လာတဲ့ ရဟႏၲာမေထရ္အား သူစားဖို႔ ခ်က္ထားတဲ့ ငွက္သားဟင္းႏွင့္ ဆြမ္းကို လႉၿပီးေတာ့ အရွင္ျမတ္တို႔ သိျမင္တဲ့ တရား၏ အၿပီးအဆံုးသို႔ ေရာက္ရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီ ဆြမ္းအလႉဒါနေၾကာင့္ ရဟႏၲာျဖစ္ရတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျဖၾကားေတာ္မူပါတယ္။

+++++

(မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ `သေလႅခသုတ္တရားေတာ္ႀကီး ပထမတြဲ မွ)

မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာ ဆြမ္းအလႉရွင္မ်ား (၁၉-ဒီဇင္ဘာ-၂၀၁၂)

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာႀကီးတြင္ ႏွစ္စဥ္ ျပဳလုပ္ၿမဲ ဆရာေတာ္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲကို ျပဳလုပ္ရာ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၉-ရက္ေန႔၌ ႂကြေရာက္လာၾကေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ရဟန္း ရွင္ လူေယာဂီတို႔အား -

နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္က အ႐ုဏ္ဆြမ္း၊

မဇၥ်ိမဂုဏ္ရည္ဆရာေတာ္ႏွင့္ မယ္ေတာ္ႀကီး ေဒၚေအးရီမိသားစုတို႔က ေန႔ဆြမ္း ဆက္ကပ္ လႉဒါန္းၾက၏။

သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။

ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္ - ေအာင္စၾကာဆရာေတာ္

ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္၀တၳဳ - ေအာင္စၾကာဆရာေတာ္ အရွင္စႏၵသိရီ

+++++

ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္၀တၳဳ - ေအာင္စၾကာဆရာေတာ္ အရွင္စႏၵသိရီ (MP3)

+++++

(ဗြီဒိယိုဖိုင္ကို www.dhammadownload.com မွ ကူးယူၿပီး၊ MP3 ဖိုင္ကို ဗြီဒီယိုဖိုင္မွ ထုတ္ယူ၏။)

`အႏုငါးရာ၊ ရင့္မာတစ္က်ိပ္´ - လံုးေတာ္ဆရာေတာ္

စိတ္တည္းဟူေသာ တံတိုင္း - ဦးသုခ

ရဟန္းငါးရာ၊ ကုသိုလ္ အယုတ္ အလတ္ အျမတ္ ခြဲျခင္း ႏွင့္ `ထိုက္တန္ပါေစ´

၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၅ ရက္ စေနေန႔တြင္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌ ဓမၼသင္တန္းမ်ား ျပဳလုပ္ရာ မြန္းလြဲ ၂ နာရီမွ ၃ နာရီထိ တရား႐ႈမွတ္ၾကစဥ္ ေလာကခ်မ္းသဆရာေတာ္က ဝိပႆနာဆိုင္ရာ တရားဓမၼေဟာၾကား၏။

+++++

မြန္းလြဲ ၃း၁၅ နာရီမွ ၄း၁၅ နာရီ ဓမၼပဒသင္တန္းတြင္ ဆရာေတာ္ အရွင္ဥဂၢပ႑ိတက စိတၱဝဂ္၊ ဂါထာ ၄၀ လာ ေမတၱသုတ္ ႐ြတ္ပြားေတာ္မူၾကေသာ ရဟန္းငါးရာအေၾကာင္း ေဟာေျပာ သင္ျပ၏။

+++++

ညေန ၄ နာရီခြဲမွ ၅ နာရီခြဲ အဘိဓမၼသင္တန္းတြင္လည္း ဆရာေတာ္ အရွင္ဥဂၢပ႑ိတကပင္ ဝိထိမုတၱသဂၤဟပိုင္း၊ ကုသိုလ္ အယုတ္ အလတ္ အျမတ္ ခြဲျခားပံုအေၾကာင္းမ်ားကို သင္ၾကား ပို႔ခ်ေပး၏။

+++++

ေလာကခ်မ္းသာဆည္းဆာတရားပြဲကို ညေန ၆ နာရီမွ ၇ နာရီအထိ က်င္းပရာ ဆရာေတာ္ အရွင္ဝိမလက `ထိုက္တန္ပါေစ´ဟူေသာ တရားေတာ္ကို ဓမၼဒါနျပဳ ေဟာၾကား၏။

တရားပြဲၿပီးေသာ္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အဝဝတို႔ကို အမွ်ေပးေဝၾကေလသည္။

သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။

စိတၱဟတၳေထရ္၊ ကုသိုလ္ကမၼပထတရား ၁၀-ပါးႏွင့္ `လမ္းမွန္ေရာက္ၿပီ အုိေယာဂီ´

စိတၱဟတၳကမေထရ္သည္ ကႆပဘုရားသာသနာ၌ ရဟန္းျဖစ္၍ မိတ္ေဆြရဟန္းတစ္ပါးႏွင့္အတူ ေနၾကရာ မိတ္ေဆြရဟန္း လူထြက္လိုေသာစိတ္ ရွိသည္ကို သိ၍ ေရွးဦးစြာ မထြက္ရေအာင္ ေျပာဆိုေလ၏။

ေနာက္အခါ၌ ထိုရဟန္း လူထြက္လွ်င္ ထိုရဟန္း၏ သကၤန္း သပိတ္ ပရိကၡရာမ်ားကို ငါရလတၱံ႕ဟု ပရိကၡရာ၌ တပ္မက္ေသာစိတ္ ျဖစ္လာ၍ လူထြက္ျဖစ္ေလေအာင္ စကားမ်ိဳးကို ေျပာဆိုေလ၏။

ထိုရဟန္းလည္း လူထြက္ေလ၏။

အေဖာ္ရဟန္းသည္ ငါတို႔ဘုရားလက္ထက္၌ စိတၱဟတၳကမေထရ္ ျဖစ္လာ၏။

ရဟႏၲာမျဖစ္မီအတြင္း ထိုဝိပါကဝဋ္လိုက္၍ သာသနာ၌ ေမြ႕ေလ်ာ္စြာ ေနခြင့္ မရမူ၍ ခုနစ္ႀကိမ္တိုင္တိုင္ ရဟန္းျဖစ္တံု လူျဖစ္တံု အရွက္တကြဲ ေဖာက္လဲေဖာက္ျပန္ ဝဋ္ခံရေလ၏။

ဤသို႔ သာသနာမွ ေကာင္းေသာေ႐ြ႕ျခင္းျဖင့္ ေ႐ြ႕လိုေသာ သူကို အလိုၿပီးေအာင္ ခ်ီးမြမ္းေထာက္ပံ့ ေျပာဆိုမိကာမွ်ႏွင့္ပင္ ငါတို႔ဘုရားလက္ထက္၌ ဝဋ္ဝိပါက္လိုက္ပါ၍ သာသနာ၌ ေထာက္တည္ရာ မရဘဲ အရွက္တကြဲ ေဖာက္လဲေဖာက္ျပန္ ဝဋ္ခံရေလေသး၏။

ဤဝတၳဳကို ေထာက္ေျမာ္၍ မိမိတို႔၏ သားရင္းေျမးရင္းကိုပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း သာသနာ၌ ေမြ႔ေလ်ာ္စြာ ေနထိုင္ေသာ ရဟန္းသာမေဏမ်ားကို လူစိတ္ပါေအာင္ ျဖားေယာင္း ေသြးေဆာင္ျခင္း အမႈမ်ားကို မျပဳမိေအာင္ သတိမူသင့္လွ၏။

(လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ `ဓမၼဒီပနီ´ မွ)

+++++

၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၈ ရက္ စေနေန႔တြင္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌ ဓမၼသင္တန္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ရာ မြန္းလြဲ ၂ နာရီမွ ၃ နာရီထိ တရား႐ႈမွတ္ၾကစဥ္ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္က ဝိပႆနာဆိုင္ရာ တရားဓမၼ ေဟာၾကား၏။

+++++

မြန္းလြဲ ၃း၁၅ နာရီမွ ၄း၁၅ နာရီ ဓမၼပဒသင္တန္းတြင္ ဆရာေတာ္ အရွင္ဥဂၢပ႑ိတက စိတၱဝဂ္လာ ဂါထာအမွတ္ ၃၈-၃၉ စိတၱဟတၳမေထရ္အေၾကာင္း သင္ၾကား ေဟာေျပာ၏။

+++++

မြန္းလြဲ ၄း၃၀ နာရီမွ ၅း၃၀ နာရီ အဘိဓမၼာသင္တန္း၊ ဝီထိမုတ္သဂၤဟ၊ ကုသိုလ္ကမၼပထတရားမ်ားအေၾကာင္းကိုလည္း ဆရာေတာ္ အရွင္ဥဂၢပ႑ိတကပင္ ပို႔ခ်ေပးေလသည္။

+++++

ညေန ၆ နာရီ ေလာကခ်မ္းသာဆည္းဆာတရားပြဲ၌ အရွင္ဉာဏိႆရ (ေမာ္လူး)က `လမ္းမွန္ေရာက္ၿပီ အိုေယာဂီ´တရားေတာ္ကို ဓမၼဒါနျပဳ ေဟာၾကား၏။

တရားပြဲၿပီးေသာ္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္တို႔ကို အမွ်ေပးေဝၾကကုန္၏။

သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။

ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္လုပ္တတ္ေသာစိတ္ - ဦးသုခ

သံဃရကၡိတဘာဂိေနယ်ေတၳရ၀တၳဳ၊ ဒုစ႐ိုက္ ၁၀-ပါး၊ ႏွင့္ `စိတ္ေအးစရာ သာသနာ´

၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁-ရက္ စေနေန႔တြင္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌ စေနေန႔တိုင္း ျပဳလုပ္ၿမဲျဖစ္ေသာ ဓမၼသင္တန္းမ်ားႏွင့္ တရားပြဲမ်ားကို ျပဳလုပ္ က်င္းပ၏။

မြန္းလြဲ ၂ နာရီမွ ၃ နာရီ တရား႐ႈမွတ္ခ်ိန္အတြင္း ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္က ၀ိပႆနာဆိုင္ရာတရားေတာ္ကို ေဟာၾကား၏။

မြန္းလြဲ ၃း၁၅ နာရီမွ ၄း၁၅ နာရီ - ဓမၼပဒသင္တန္းတြင္ ဆရာေတာ္အရွင္ဥဂၢပ႑ိတက စိတၱ၀ဂ္၊ ဂါထာ ၃၇-သံဃရကၡိတဘာဂိေနယ်ေထရ္၀တၳဳကို ေဟာေျပာ သင္ျပ၏။

ညေန ၄း၃၀ နာရီမွ ၅း၃၀ နာရီ၊ အဘိဓမၼာသင္တန္းတြင္ ဆရာေတာ္အရွင္ဥဂၢပ႑ိတကပင္ ၀ီထိမုတ္သဂၤဟပိုင္း၊ ဒုစ႐ိုက္ ၁၀-ပါး အေၾကာင္းကို ဆက္လက္ သင္ၾကား ပို႔ခ်ေပး၏။

ညေန ၆ နာရီ ေလာကခ်မ္းသာဆည္းဆာတရားပြဲအျဖစ္ တကၠဆပ္ျပည္နယ္၊ အမာရီလိုၿမိဳ႕၊ ေဇယ်သုခဓမၼရိပ္သာမွ အရွင္နႏၵ၀ံသက `စိတ္ေအးစရာ သာသနာ´တရားေတာ္ကို ဓမၼဒါနျပဳ ေဟာၾကား၏။

စိတ္ေအးစရာ သာသနာ

+++

သာသနာနဲ႔လည္း ၾကံဳခဲ့ျပန္တယ္။

+++

သာသနာ့ေစ်း႐ုံ၊ ခြင့္ေကာင္းၾကံဳ၊ လူ႔ဘံုလာဆံုခိုက္။

နိဗၺာန္ကုန္မ်ိဳး၊ အရႀကိဳး၊ အားကိုး ၀ယ္ယူလိုက္။

ဒါန သီလာ၊ ဘာ၀နာ၊ သံုးျဖာ အဖိုးထိုက္။

+++

ဓမၼတရား၊ ႀကိဳးစားေနသူ၊ ကုသိုလ္ကိစၥ ေန႔ညမဟူ

ဓမၼတြင္းေခါင္း၊ ခုိေအာင္းေနသူ၊ အပူၿငိမ္း ေအးကိန္းဆိုက္မည့္သူ။

+++

ဒါနတရား၊ ႀကိဳးစားေနသူ၊ ကုသိုလ္ကိစၥ ေန႔ညမဟူ

ဓမၼတြင္းေခါင္း၊ ခုိေအာင္းေနသူ၊ အပူၿငိမ္း ေအးကိန္းဆိုက္မည့္သူ။

+++

သီလတရား၊ ႀကိဳးစားေနသူ၊ ကုသိုလ္ကိစၥ ေန႔ညမဟူ

ဓမၼတြင္းေခါင္း၊ ခုိေအာင္းေနသူ၊ အပူၿငိမ္း ေအးကိန္းဆိုက္မည့္သူ။

+++

ဘာ၀နာတရား၊ ႀကိဳးစားေနသူ၊ ကုသိုလ္ကိစၥ ေန႔ညမဟူ

ဓမၼတြင္းေခါင္း၊ ခုိေအာင္းေနသူ၊ အပူၿငိမ္း ေအးကိန္းဆိုက္မည့္သူ။

+++

သတိပ႒ာန္တရား က်င့္ပြားျခင္းသည္

မဂၢင္တရား က်င့္ပြားသည္ မည္။

+++

ခႏၶာအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိမည္

ခႏၶာသိ ဒုကၡသိသည္ မည္။

+++

ဘ၀ဟူက ဒုကၡမွန္သည္

ဘယ္ဘ၀မွလည္း အၿမဲမတည္

လူ႔ျပည္မွာလည္း ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ

နတ္ျပည္မွာလည္း စံခဲ့ရသည္

၃၁-ဘံု နယ္ကိုလွည့္၍ တကယ့္ကိုပဲ ဆင္းရဲလွပါသည္။

+++

ခႏၶာဟူက ဒုကၡမွန္သည္

နာက်င္ကိုက္ခဲ စံုလည္းစံုသည္

အိုနာေသလည္း မလြဲၾကံဳမည္

ခႏၶာရ ဒုကၡရသည္ မည္။

+++

ေကာင္းေသာအလုပ္ ဥပုသ္ေစာင့္ပါ

ဒါန သီလ ညီမွ်မကြာ။

အမ်က္မ႐ႈ ပြားမႈေမတၱာ

ျမတ္ဥပုသ္ အဟုတ္ေစာင့္သင့္တာ။

+++

နက္ျဖန္ေသမႈ ရွင္မႈႏွစ္ျဖာ

ဘယ္သူမသိ သတိရွိပါ။

ယေန႔တရား ႀကိဳးအားထုတ္ပါ

ေသမည့္ရက္ ခ်ိန္းခ်က္ မရွိပါ။

+++

သတိမပြား အလကားသက္ရွင္

ဒီ႐ုပ္ဒီသက္ စက္ဆုတ္ဖြယ္ပင္

အသက္ရွင္လည္း ေသဆဲပံုသြင္

အျပစ္ျပ ဆံုးမ ကဲ့ရဲ႕ခ်င္။

+++

ကမၻာမီးထက္ ပူခ်က္ျပင္းထန္

ဘယ္မီးေတြလဲ ဉာဏ္နဲ႔ေ၀ဖန္

ကိေလသာမီး ထိန္ညီးေ၀လွ်ံ

ဘ၀တိုင္း မဆိုင္း ေလာင္ေနျပန္။

+++

တရားပြဲၿပီးေသာ္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အစုစုတို႔ကို အမွ်ေပးေ၀ၾက၏

သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။

မာရ္နတ္ကို ႏိုင္နည္း - ဦးသုခ

ပြတ္ဆရာႏွင့္ တပည့္

ဘိကၡေဝ - ရဟန္းတို႔၊

ေသယ်ထာပိ - ဥပမာအားျဖင့္၊

ဒေကၡာ - ကၽြမ္းက်င္လိမၼာေသာ၊

ဘမကာေရာ ဝါ - ပြတ္ဆရာျဖစ္ေစ၊

ဘမကာရေႏၲဝါသီ ဝါ - ပြတ္ဆရာ၏ တပည့္ျဖစ္ေစ၊

ဒီဃံ ဝါ အဉ ၧေႏၲာ - ပြတ္ႀကိဳးကို ရွည္ရွည္ ဆြဲငင္လွ်င္လည္း၊

ဒီဃံ အဉ ၧာမီတိ - ရွည္ရွည္ ဆြဲငင္သည္ဟု၊

ပဇာနာတိ ေသယ်ထာပိ - သိသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊

ရႆံ ဝါ အဉ ၧေႏၲာ - ပြတ္ႀကိဳးကို တိုတို ဆြဲငင္လွ်င္လည္းေကာင္း၊

ရႆံ အဉ ၧာမီတိ - တိုတို ဆြဲငင္သည္ဟု၊

ပဇာနာတိ ေသယ်ထာပိ - သိသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊

ဘိကၡေဝ - ရဟန္းတို႔၊

ဧဝေမဝ ေခါ - ဤပြတ္ဆြဲသမားႏွင့္ အလားတူစြာပင္လွ်င္၊

ဘိကၡဳ - ဝင္သက္ထြက္သက္ ႏွစ္ခု၌ အမွတ္ျပဳေနေသာ ရဟန္းသည္၊

ဒီဃံ ဝါ အႆသေႏၲာ - ရွည္ရွည္ ႐ႉလွ်င္လည္း၊

ဒီဃံ အႆသာမီတိ - ရွည္ရွည္ ႐ႉသည္ဟု၊

ပဇာနာတိ - သိ၏။

ဒီဃံ ဝါ ပႆသေႏၲာ - ရွည္ရွည္ ႐ိႉက္လွ်င္လည္း၊

ဒီဃံ ပႆသာမီတိ - ရွည္ရွည္ ႐ိႉက္သည္ဟု၊

ပဇာနာတိ - သိ၏။

ရႆံ ဝါ အႆသေႏၲာ - တိုတို ႐ႉလွ်င္လည္း၊

ရႆံ အႆသာမီတိ - တိုတို ႐ႉသည္ဟု၊

ပဇာနာတိ - သိ၏။

ရႆံ ဝါ ပႆသေႏၲာ - တိုတို ႐ိႈက္လွ်င္လည္း၊

ရႆံ ပႆသာမီတိ - တိုတို ႐ိႉက္သည္ဟု၊

ပဇာနာတိ - သိ၏။

(မဟာသတိပ႒ာနသုတ္)

မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးႏွင့္ ဆံုစည္း သိကၽြမ္းခဲ့သမွ် - အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ

ကမၻာ့သာသနာျပဳ ဆ႒သဂႌတိပုစၧက၊ အဂၢမဟာပ႑ိ၊ ေက်းဇူးရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ သက္ေတာ္ရာျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ေမာ္ကြန္း စာအုပ္(၂၀၀၄)အတြက္ စာတည္းအဖြဲ႕က ဆရာေတာ္ အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ(၁၉၂၇-၂၀၀၅)အား ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထား၍ စာအုပ္တြင္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားသည္။

(ေမး) တပည့္ေတာ္တို႔ကို အခုလို အခ်ိန္ေပးခ်ီးျမႇင့္တာ အင္မတန္မွ ဝမ္းေျမာက္ပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔က ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ရာျပည့္အထိမ္းအမွတ္အတြက္ စာေပျပဳစုရတဲ့ စာေပအဖြဲ႕ကပါဘုရား။ အရွင္ဘုရားအေနျဖင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေတြ႕ဆံုခဲ့ရၿပီး၊ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔လည္း အလြန္ အင္မတန္မွ ခင္မင္ ရင္းႏွီးတယ္ဆိုတာ တပည့္ေတာ္မ်ား သိရွိပါတယ္ဘုရား။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို တပည့္ေတာ္မ်ား မွတ္သားနားလည္ႏိုင္ရန္ ခ်ီးျမႇင့္ေပးပါဘုရား။

(ေျဖ) ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးနဲ႔ စေတြ႕တာ ၁၉၅၂-ခုႏွစ္ေလာက္က စေတြ႕တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆ႒သဂၤါယနာ အစီအစဥ္လုပ္တုန္းေပါ့။ ဆ႒သဂၤါယနာကေတာ့ ၁၉၅၄-ခုႏွစ္မွာ တင္တယ္။ ဆ႒သဂၤါယနာတင္ဖို႔ ပိဋကတ္က်မ္းစာေတြ ျပင္တာက်ေတာ့ ၁၉၅၁-၅၂ ခုႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ျပင္တယ္။ အဲဒီ က်မ္းစာျပင္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးတို႔က အလြန္ငယ္ပါေသးတယ္။ အသက္(၂၀)ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတယ္ဆိုေတာ့ အကူအညီအေနနဲ႔ လာရတယ္။ စာျပင္ဆရာမဟုတ္ေသးဘူး။ အဲဒီလို အကူအညီဘဝနဲ႔ လာၿပီးေတာ့ ... အဲဒီတုန္းက သာသနာ့ရိပ္သာမွာလည္း ေနရာက မရွိေသးဘူး။ ေဆာက္လုပ္ဆဲ ရွိေသးတယ္။ ကမၻာေအးက ေဆာက္တုန္းရွိေသးတယ္။ ဒီသာသနာ့ရိပ္သာမွာပဲ တည္းရတယ္။ ဘုန္းႀကီးတို႔ကေတာ့ ပိဋကတ္တိုက္အေပၚထပ္မွာ ေနၿပီးေတာ့ စာျပင္တယ္ေပါ့ေလ။

စာျပင္တာက (၃)ပိုင္း ရွိတယ္။ ``မူလဝိေသာဓက၊ ပဋိဝိေသာဓက၊ ၾသသာနေသာေဓယ်ပတၱပါဌက´´ရယ္လို႔ (၃)ပိုင္း ရွိတယ္။

``မူလဝိေသာဓက´´ဆိုတာက နယ္က ဆရာေတာ္ေတြက ျပင္လိုက္တာ။ အဲဒီ ျပင္တာကိုမွ ရန္ကုန္ကို ပို႔တယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ တခါ စာျပင္ဆရာအမ်ား စုၿပီးေတာ့ ထပ္ျပင္တယ္။ ပိုၿပီးေတာ့ ေသခ်ာေအာင္ေပါ့။ အဲဒါက ``ပဋိဝိေသာဓက´´လို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီ ပဋိဝိေသာဓကၿပီးတဲ့အခါက်မွ ေနာက္ဆံုး ပ႐ုဖတ္ ``ၾသသာနသာေဓယ်ပတၱပါဌက´´။ အဲဒီအဖြဲ႕ကေတာ့ (၅)ပါးတည္း ဖြဲ႕တယ္။ အဲဒီ (၅)ပါးထဲမွာ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး တစ္ပါးအပါအဝင္ေပါ့။ တျခား ဝိဇၨာလကၤာရဆရာေတာ္၊ ဗားကရာတိုက္က ဆရာေတာ္၊ ရန္ကုန္-ဘုရားႀကီးတိုက္ ဆရာေတာ္။ ဒါေပမယ္လို႔ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေညာင္ဦးဆရာေတာ္က ေဆာင္႐ြက္တယ္။ ဘုရားႀကီးတိုက္ဆရာေတာ္က ဒီေလာက္ မေဆာင္႐ြက္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သီဟိုဠ္ဆရာေတာ္။ အဲဒီ ဆရာေတာ္ေတြနဲ႔ အတူတူ တစ္ခါ ျပဳလုပ္ရပါတယ္။

အဲဒီလို ျပဳလုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘုန္းႀကီးတို႔ကေတာ့ အကူအညီေပါ့။ အကူအညီဆိုေတာ့ စာရွာစရာရွိရင္ ဘုန္းႀကီးတို႔ကပဲ ရွာ၊ အကုန္လံုး လုပ္ေပးရတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြက အဲဒါေတြ ၾကည့္ၿပီးေတာ့မွ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။ ေကာင္းတယ္ထင္တာကို အတည္ျပဳတယ္။ ``ၾသသာနေသာေဓယ်ပတၱပါဌက´´က အတည္ျပဳၿပီးရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီ ... က်မ္းစာအေနအထားေရာ အားလံုးဟာ ``ၾသသာနေသာေဓယ်ပတၱပါဌက´´ တာဝန္။ ေခါင္းစဥ္တပ္တာက အစ။

အဲဒီမွာ ေခါင္းစဥ္တပ္တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခ်င္တယ္။ အခုစာေတြမွာ ေခါင္းစဥ္တပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဝိဘတ္မပါဘဲနဲ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္တယ္။ လူေတြကေတာ့ သိပ္နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး။

ဆိုပါေတာ့ ... ဓမၼစကၠပဝတၱနသုတၱ ... ဒါ ဝိဘတ္ မပါတာ။

တကယ္ဆိုေတာ့ ``ဓမၼစကၠပဝတၱနသုတၱံ´´ျဖစ္ေစ၊ ``ဓမၼစကၠပဝတၱနသုတၱေႏၲာ´´ျဖစ္ေစ ေနရမွာ။

အဲဒီ ေခါင္းစဥ္ေတြတပ္တာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီဆ႒သဂၤါယနာၿပီးသြားရင္ ေနာက္ထပ္ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္လူေတြက ဒီေခါင္းစဥ္ေတြဟာ စာျပင္ဆရာေတာ္ေတြက ထည့္ထားတာလို႔ သိေအာင္ဆိုၿပီး လုပ္ထားတာ။ အကယ္၍ ဝိဘတ္တပ္လိုက္ရင္ သဂၤါယနတင္ေခတ္တုန္းကတည္းက လုပ္ထားတယ္လို႔ ထင္မွာ စိုးလို႔။ အမွန္ကေတာ့ ေခါင္းစဥ္ေတြက ေရွးတုန္းက စာအုပ္ေတြမွာ မပါဘူး။ အခုမွ ထည့္တာ။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ဝိဘတ္မပါဘဲနဲ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္တာ။ ဒါကို သိတဲ့သူ အင္မတန္ နည္းတယ္။

အဲဒီေတာ့ အဲဒီမွာ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ ဆရာေတာ္နဲ႔ စၿပီး ရင္းႏွီးတာေပါ့ေလ။

အဲဒီေတာ့ ဆရာေတာ္က ပိဋကတ္မွာ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။

သင္႐ိုးပိဋကတ္သံုးပံုႏွင့္ က်မ္းအိပ္ဆိုၿပီး ရွိပါတယ္။

သင္႐ိုးပိဋကတ္ဆိုတာက စာအုပ္ႏွစ္ဆယ္ကို ေခၚတယ္။ သုတ္သံုးက်မ္း၊ ဝိနည္းငါးက်မ္း၊ အဘိဓမၼာခုနစ္က်မ္း၊ ဒီစာအုပ္ႏွစ္ဆယ္ကို သင္႐ိုးလို႔ ေခၚတယ္။ ဒါဟာ ဘုန္းႀကီးတိုင္း သင္ရတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ေပါ့။

တျခား မဇၥ်ိမနိကာယ္တို႔က်ေတာ့ က်မ္းအိပ္လို႔ ေခၚတယ္။ ဒါကို ပုဂၢိဳလ္တိုင္း မသင္ဘူး။ မဟာစည္ဆရာေတာ္ကေတာ့ အဲဒီက်မ္းအိပ္ေတြမွာပါ ႏွံ႔စပ္တယ္။ စာတစ္ခုျပင္စရာရွိရင္ ဒါဘယ္က်မ္းမွာလည္း ရွိေသးတယ္ ... စသည္ျဖင့္ ၫႊန္ၾကားတယ္။ အဲဒီၫႊန္ၾကားတာကို ရွာယူၿပီး တင္ျပရတယ္။

ၿပီးေတာ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္အေနနဲ႔ ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္ ေလးစားတာေတြ ရွိေသးတယ္။ ဒါေတြ အထူးေျပာစရာ မလိုပါဘူး။ အားလံုး သိၿပီးသားပဲ။ ေနာက္တစ္ခုက ဘာလဲဆိုေတာ့ အေမရိကန္သြားတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြေပါ့။ ဒီကေန သြားတယ္ဆိုပါေတာ့။ ဘန္ေကာက္ေရာက္တယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ ညအိပ္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဝပ္မဟာထပ္ဆရာေတာ္ႀကီးဆိုတာ ရွိတယ္။ မဟာစည္ဆရာေတာ္ထက္ ႀကီးတယ္။ အဲဒီဆရာေတာ္ႀကီးက ဆင္းၿပီးေတာ့ ႀကိဳတယ္။ ႀကိဳၿပီးေတာ့ သူတို႔က လက္ကို နံ႔သာေရႏွင့္ ေဆးတယ္။ အဲဒါသူတို႔ထံုးစံတဲ့။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္က အင္တင္တင္ လုပ္ေနတယ္။ လက္ကို ထုတ္မေပးခ်င္ဘူး။ အဲဒီလို အင္တင္တင္ လုပ္ေနေတာ့ အဲဒီဆရာေတာ္ႀကီးက ေျပာတယ္။ ဒါဟာ ဒီႏိုင္ငံမွာ ထံုးစံပါ။ လုပ္သာ လုပ္ပါဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးစကားကို ေလးစားေသာအားျဖင့္ လုပ္လိုက္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ သြားၾကတဲ့အခါ ေလယာဥ္ပ်ံက ဘန္ေကာက္က ထြက္တာ (၃)နာရီေလာက္ ေနာက္က်တယ္။ အဲဒီလို ေနာက္က်ေတာ့ ဂ်ပန္ထိေအာင္ မသြားႏိုင္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ဂ်ပန္ေလဆိပ္ဆင္းရတာ အခ်ိန္အပိုင္းအျခား ရွိတယ္။ အဲဒီလုိ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ ထိုင္ဝမ္မွာ အိပ္ရတယ္။ ထိုင္ဝမ္မွာ ဆင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ဟိုတယ္ကို ပို႔တာေပါ့ေလ။ ပို႔ေတာ့ လာပင့္တဲ့လူက ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ပါလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီလို ေျပာတာကို ဆရာေတာ္ႀကီးက နားမလည္သလိုနဲ႔ နဂိုမူလအတိုင္းပဲ ေလွ်ာက္တယ္။ ဣေျႏၵအပ်က္ခံၿပီး ျမန္ျမန္ မေလွ်ာက္ဘူး။ အဲဒါတစ္ခု ေတြ႕ရတယ္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ထိုင္ဝမ္ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဟိုတယ္မွာ တည္းတယ္။ ဆရာေတာ္က ကုလားထိုင္မွာပဲ က်ိန္းစက္တယ္။ အိပ္ရာမွာ မက်ိန္းဘူး။ ဟိုတယ္ဆိုေတာ့ အားလံုး ဆက္ဆံေနတာကိုး။ အဲဒါတစ္ခု ေတြ႕ရတယ္။

ဆန္ဖရန္စစၥကို ေရာက္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ တရားပြဲလုပ္တယ္။ တရားပြဲလုပ္တဲ့အခါမွာ `ဆရာေတာ္ဘုရား ... ဒီစိပ္ပုတီးေလးကို သိဒၶိတင္ေပးေတာ္မူပါဘုရား´လို႔ ဗမာ ဒကာမတစ္ေယာက္က ေလွ်ာက္တယ္။

ေလွ်ာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက `ဘုန္းႀကီးတို႔ မလုပ္တတ္ဘူး´ ဒါဟာ ဂိုဏ္းဘုန္းႀကီးေတြ လုပ္တာ။ ဘုန္းႀကီးတို႔မွာ ဘာတန္ခိုးမွလည္း မရွိဘူးေပါ့ေလ။ မလုပ္ဘူးဆိုၿပီး ဒီအတိုင္းပဲ ေနလိုက္တယ္။ ဒါတစ္ခ်က္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဘုန္းႀကီးတို႔ ဆရာေတာ္နဲ႔ အတူတူ လိုက္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ဆြမ္းစားတဲ့အခါက်ေတာ့ စကားေျပာၾကတယ္။ အဲဒီလို ေျပာၾကေတာ့ ပထမေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက သည္းခံေနေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ရက္ရတဲ့အခါက်ေတာ့ ဆရာေတာ္က ေျပာတယ္။ `အမွတ္နဲ႔ စားၾကတဲ့´။ ဒါဟာ ဆရာေတာ္ ... တို႔ကို မာန္တာပဲလို႔ ဒီလို ယူဆတာေပါ့ေလ။ အဲဒါနဲ႔ အရွိန္သတ္ၿပီးေတာ့ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ စားတယ္။ အဲဒီလို ဆံုးမတဲ့အခါမွာလည္း ဆရာေတာ္က ၾကမ္းတမ္းတဲ့ စကားလံုးကို မသံုးဘဲနဲ႔ ခံသာေအာင္ ေျပာၿပီးေတာ့ ဆံုးမတယ္။ အဲဒါ ေတြ႕ရတယ္။

အခု ဆ႒သဂၤါယနာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳေပါ့ေလ။ ဆ႒သဂၤါယနာလုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ... သဂၤါယနာဆိုတာ ဝိုင္းၿပီး ႐ြတ္တာကို သဂၤါယနာေခၚတယ္။ အဲဒီ သဂၤါယနာမွာက ေမးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ရွိတယ္။ ေျဖတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ရွိရတယ္။ ေမးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကလည္း ဘယ္သုတ္ ဘယ္မွာေဟာသလဲ စသည္ျဖင့္ ေမး၊ ေျဖတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကလည္း ဘယ္သုတ္ ဘယ္မွာေဟာတယ္ စသည္ျဖင့္ ေျဖရတယ္။ အဲဒီလို အေမးနဲ႔ အေျဖ။

ပထမသဂၤါယနာတုန္းကေတာ့ အေမးကို ရွင္မဟာကႆပ ေဆာင္႐ြက္တယ္။ အေျဖကို အရွင္ဥပါလိနဲ႔ အရွင္အာနႏၵာ ေဆာင္႐ြက္တယ္။

ဒီဆ႒သဂၤါယနာက်ေတာ့ ေညာင္ရမ္းဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း ရွိတယ္။ ေညာင္ရမ္းဆရာေတာ္ႀကီးကိုေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ သံဃာ့နာယကအေနနဲ႔ ထားၿပီးေတာ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္က ပုစၧက အေမးဆရာေတာ္ လုပ္ရတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးဝိစိတၱက အေျဖဆရာေတာ္ လုပ္ရတယ္။

ဒီလို လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဆရာေတာ္တို႔ကေတာ့ ေစာေစာကတည္းက ႀကိဳတင္ ညိႇထားတာ။ ပထမေန႔က မဟာစည္ဆရာေတာ္နဲ႔ ဦးဝိစိတၱ ဒီႏွစ္ပါးလုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီလို အေမးအေျဖလုပ္တာ အခ်ိဳးက်သြားတယ္။ ၿပီးသြားတဲ့ေနာက္က်ေတာ့ အဲဒီေန႔မွာပဲ တခ်ိဳ႕ဆရာေတြက မေက်နပ္ဘူး။ မဟာစည္ဆရာေတာ္ကို ဒီေနရာေပးရမလားဆိုၿပီးေတာ့ ... မဟာစည္ဆရာေတာ္က ကမၼ႒ာန္းဘုန္းႀကီးေလးပဲေပါ့ေလ။ တျခားဆရာေတာ္ေတြ ရွိတာပဲ၊ တျခားဆရာေတာ္ေတြကို ခိုင္းရမယ္ဆိုၿပီး ဝိဇၨာလကၤာရဆရာေတာ္ကို သြားေျပာၾကတယ္။

ဝိဇၨာလကၤာရဆရာေတာ္လည္း မေနသာေတာ့ အဲဒီမွာ သူတို႔အလိုအတိုင္း လိုက္ရတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ တျခားဆရာေတာ္က ေမးတယ္။ ဦးဝိစိတၱက ေျဖတယ္။

အဲဒီလို ေျဖတဲ့အခါက်ေတာ့ ဟိုဆရာေတာ္ကလည္း ႀကိဳတင္ စီစဥ္မႈ ဘာမွ် မရွိဘူး။ လုပ္ပါဆိုလို႔ လက္ခံၿပီး လုပ္လိုက္ရတယ္။ အေမးအေျဖလုပ္ၾကေတာ့ သမၼတႀကီးေရာက္လို႔ ငါးမိနစ္ေလာက္ရွိေသးတယ္၊ ၿပီးသြားၿပီ။ နံနက္ သဂၤါယနာတင္တဲ့ကိစၥ ၿပီးသြားၿပီ။ အဲဒီလို ျဖစ္သြားေတာ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က စိတ္ဆိုးတာေပါ့ေလ။ တပည့္ေတာ္တို႔ကို အရွက္ခြဲတာပဲေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ သူက ဆရာေတာ္ေတြကို လာေျပာတယ္။ ဒီလိုမျဖစ္ပါေစနဲ႔ဆိုေတာ့မွ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္ ျပန္ခိုင္းရတယ္။

ပထမေန႔က မဟာစည္ဆရာေတာ္ လုပ္တယ္။

ဒုတိယေန႔မွာ တျခားဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး လုပ္တယ္။

တတိယေန႔က်ေတာ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္ပဲ ျပန္လုပ္ရတယ္။

မဟာစည္ဆရာေတာ္ႀကီးက်ေတာ့ ခုနကလို တိုက္ထားတာဆိုေတာ့ အခ်ိဳးက်တာေပါ့ေလ။ အဆင္ေျပေျပ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာလည္း ၿပီးတယ္။

အမွန္ကေတာ့ တျခားဆရာေတာ္ႀကီးလည္းပဲ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားရရင္ေတာ့ သိပ္ေျပာစရာ မလိုပါဘူး။ အခုေတာ့ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ မရွိဘဲ ဒီအတိုင္း လက္ခံလိုက္တာကိုး။

ဒါေပမယ့္လို႔ လူေတြက မဟာစည္ဆရာေတာ္ ပါမွ သဂၤါယနာကိစၥၿပီးတယ္လို႔ အဲဒီလို ယူဆသြားၾကတယ္။ ဒီေတာ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္ ပိုၿပီးေတာ့ နာမည္ထြက္သြားတာေပါ့။

အဲဒါနဲ႔ ပါဠိသဂၤါယနာၿပီးသြားတယ္။

အဲဒီေနာက္ အ႒ကထာ သဂၤါယနာဆိုၿပီး ဆက္လုပ္တယ္။

ဆက္လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ လုပ္မွာလဲ။ ပါဠိေတာ္တုန္းကေတာ့ စာကလည္းရွိေတာ့ အေမးအေျဖပံုစံနဲ႔ လုပ္သြားတာကိုး။

အ႒ကထာက ဒီလိုလည္း မရွိဘူး။ အစဥ္အလာ မရွိဘူး ဆိုပါေတာ့။

အဲဒီက်ေတာ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္က `အ႒ကထာ စိစစ္ခန္း´ဆိုၿပီးေတာ့ ေျပာမယ္။

အဲဒီက်ေတာ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးတည္း ေျပာတယ္။

အဲဒါ စာအုပ္ေတြလည္း ထုတ္ပါတယ္။

မဟာစည္ဆရာေတာ္က အစထြင္တာေပါ့ေလ။ ေနာက္ေတာ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္ ေနမေကာင္းလို႔ အနီးစခမ္းဆရာေတာ္ ဆက္ၿပီး လုပ္ရတယ္။

အဲဒါက အ႒ကထာ ဋီကာေတြေပါ့ေလ။

ခုနက စာျပင္တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ စာျပင္တာ (၃)ဆင့္ ရွိတယ္။

တတိယအဆင့္က `ၾသသာနေသာေဓယ်ပတၱပါဌက´မွာ ဆရာေတာ္ ပါခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္က အစမွ အဆံုးတိုင္ ပါခဲ့တယ္။ က်မ္းေပါင္း (၁၁၇)က်မ္း ရွိတယ္။ အဲဒီက်မ္းအားလံုး ဆရာေတာ္ ျပင္တယ္။

အဲဒီမွာ ဘာတစ္ခု ထူးျခားတာရွိလဲဆိုရင္ ဝိသုဒၶိမဂ္က်မ္းကို ျပင္ဆင္ဖို႔က်ေတာ့ ဝိဇၨာလကၤာရဆရာေတာ္က ဆရာေတာ္အေပၚ သိပ္ယံုၾကည္တယ္။ ဆရာေတာ္တစ္ပါးတည္းပဲ ျပင္ပါဆိုၿပီး ဆရာေတာ္ကို ပံုၿပီး အပ္တယ္။ အဲဒါလည္း ၿပီးသြားတာပဲ။ လူတိုင္း သိတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဝိသုဒၶိမဂ္နိဒါန္းဆိုတာ ေရးဖို႔၊ အဲဒီဟာကေတာ့ ဝိသုဒၶိမဂ္ကို အဂၤလိပ္စာလံုးနဲ႔ ႐ိုက္တယ္။ နိဒါန္းႀကီး ထည့္တယ္။ အဲဒီနိဒါန္းကို ဘုန္းႀကီးက ဖတ္တယ္။ အဲဒီမွာ `အရွင္ဗုဒၶေဃာသ´ကို ထိခိုက္ၿပီး ေရးသားထားတဲ့ စကားေတြ ပါတယ္။ ေရးတဲ့သူကလည္း အိႏၵိယႏိုင္ငံသားပဲ။ ဒါေပမယ္လို႔ သူတို႔က အရွင္ဗုဒၶေဃာသကို ဘာညာဆိုၿပီး ေရးထားတာေတြ ပါတယ္။ အဲဒါေတြ ပါေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ဝိဇၨာလကၤာရဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္တယ္။ ဆရာေတာ္ ... သူမ်ားေတြကေတာ့ ဒီလို ေရးေနၿပီ။ တနည္းနည္းေတာ့ ျပန္မွ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ ... ဆိုေတာ့ ဒါျဖင့္ မင္း အဲဒါကို ဘာသာျပန္လိုက္။ ဘာသာျပန္ၿပီးရင္ ဝန္ေဆာင္ဆရာေတာ္ေတြထံ အကုန္ေပးမယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဆရာေတာ္ေတြရဲ႕ ၫႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ဘာသာျပန္ေစတယ္။ ေဝၿပီး ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ဒါဟာ ျပန္ေရးသင့္တယ္ေပါ့။

ဘယ္သူ႕ကို ေရးခိုင္းမွာလဲဆိုေတာ့ အနီးစခမ္းဆရာေတာ္၊ မဟာစည္ဆရာေတာ္၊ ဦးဝိစိတၱ၊ ဘုန္းႀကီးတို႔ရယ္ဆိုၿပီး (၄)ပါးကို တာဝန္ေပးတယ္။ (၄)ပါး လႊဲေပမယ္လို႔ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ဆရာေတာ္တစ္ပါးတည္း ေရးတာ။ ဘုန္းႀကီးတို႔က ကိုယ့္တာဝန္နဲ႔ကိုယ္ ရွိေနေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ မဟာစည္ဆရာေတာ္တစ္ပါးတည္း ေရးတာ။ အခိုင္းခံရတာက်ေတာ့ (၄)ပါး အခိုင္းခံရတယ္။

အဲဒီဟာ ေရးတဲ့အခါက်ေတာ့ အရွင္ဗုဒၶေဃာသရဲ႕ ေထ႐ုပၸတၱိေရာ၊ တျခား သိသင့္သိထိုက္တဲ့ အခ်က္အလက္ပါ စံုေအာင္ဆိုၿပီး နိဒါန္းကို ေရးေတာ္မူတယ္။ နိဒါန္းအစိတ္အပိုင္း ေရးၿပီး တခါ လာဖတ္ျပတယ္။ လာဖတ္ျပတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ဘာမွ ျပင္စရာ မရွိဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ လက္ခံတယ္။

အဲဒီနိဒါန္းကို ထုတ္ေဝၿပီးတဲ့ေနာက္က်ေတာ့ အိႏၵိယပညာရွင္ေတြကလည္း ခ်ီးမြမ္းတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။

အဲဒီနိဒါန္းကို ဝိသုဒၶိျမန္မာျပန္ ပထမအုပ္မွာ ထည့္တယ္။

အဲဒီမွာ ဘာတစ္ခုျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္က ေရးၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီနိဒါန္းကို သေျပကန္ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးဝါေသ႒ထံ ပို႔လိုက္တယ္။ မသင့္တာရွိရင္ ၾကည့္ျပင္ေပးပါဆိုတဲ့အေနနဲ႔ ပို႔လိုက္တယ္။ အဲဒီဆရာေတာ္က ပါဠိလို သိပ္ေတာ္တဲ့ ဆရာေတာ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီဆရာေတာ္က ဖတ္ၿပီးေတာ့ သိပ္သေဘာက်တယ္။

သေဘာက်ေတာ့ ျပင္စရာ မရွိဘူးေပါ့ေလ။

ဒါေပမယ္လို႔ သူက `အႏုဂီတိ´ဆိုၿပီးေတာ့ ဂါထာေတြ ျပန္ၿပီးေတာ့ ေရးေပးလိုက္တယ္။ ဂါထာေတြ ရွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိတယ္။ ဂါထာမွ ရွစ္လံုးဖြဲ႕ဂါထာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ အေတာ္ခက္တဲ့ ဆယ့္ႏွစ္လံုးဖြဲ႕ဂါထာေတြ။ အဲဒါေတြ ေရးၿပီး ျပန္ပို႔လိုက္တယ္။

ပို႔လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဆရာေတာ္က ေနာင္လာေနာက္သားေတြ နည္းလမ္းယူရေအာင္ဆိုၿပီး နိႆယပါေရးခိုင္းတာ။ အဲဒီဆရာေတာ္ကိုပဲ ေရးခိုင္းတာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူေရးတဲ့ဂါထာပါဠိ သူျပန္ေရးမွပဲ ျဖစ္မွာကိုး။ အဲဒါကိုေတာ့ ဝိသုဒၶိမဂ္ျမန္မာျပန္ တတိယအုပ္မွာ ထည့္ထားတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ က်မ္းစာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္။

ဆရာေတာ္ရဲ႕ က်မ္းစာ၊ ႏွစ္မ်ိဳးခြဲၿပီး ေျပာမယ္။

တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ဆရာေတာ္ေဟာတဲ့ တရားေတြကိုပဲ အနည္းငယ္ျပဳျပင္ၿပီး ေရးထားတဲ့ က်မ္း။ ဓမၼစၾကာတို႔၊ အနတၱလကၡဏသုတ္တို႔ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။

အမွန္မွာ ဆရာေတာ္က က်မ္းေရးတာ မဟုတ္ဘူး။ တရားေဟာတာ။ အဲဒီ တရားေဟာတာကိုပဲ က်မ္းအျဖစ္နဲ႔ ထုတ္တာ။ အဲဒါ က်မ္းမဟုတ္ေသးဘူး။ စာအုပ္ပဲ ရွိေသးတယ္။

ဒါေပမယ္လို႔ အဲဒီစာအုပ္ေတြေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ ပိုၿပီး နာမည္ႀကီးတာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီစာအုပ္ေတြက စကားေျပာသလို ေရးထားတာကိုး။ တရားေဟာတဲ့အတိုင္း ေရးထားတာဆိုေတာ့ ဖတ္ရတာ လြယ္တယ္ဆိုေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေတြ နားလည္လြယ္ၾကတယ္။

အဲဒီက်မ္းေတြေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ ပိုၿပီး နာမည္ႀကီးတာ။ ဒါ့ျပင္ က်မ္းဂန္အေနနဲ႔ ေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ပထမဆံုး မဟာသတိပ႒ာနသုတ္ နိႆယ။ မဟာသတိပ႒ာနသုတ္ဆိုတာ ေရွးတုန္းကလည္း ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ နိႆယရွိတယ္။ ဒါေပမယ္လို႔ ဆရာေတာ္က အသစ္ေရးတယ္။ မဟာသတိပ႒ာနသုတ္ နိႆယေရးတဲ့အခါက်ေတာ့ ထူးျခားခ်က္ေတြ ပါလာတာေပါ့ေလ။ သိပ္အေရးမႀကီးဘူးလို႔ ထင္ရတဲ့ ကိုယ္လိုသူလို သာမန္ သိထားတဲ့ အရာမ်ိဳး။ ဒါကေတာ့ ဘုန္းႀကီးခ်င္း ေျပာမွ နားလည္မယ္။ လူေတြေတာ့ နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး။

ဗဟုဝုစ္နဲ႔ ပါဠိမွာ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ္လို႔ ဘာသာျပန္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဧကဝုစ္နဲ႔ ျပန္မွ ျမန္မာလို ကိုက္မယ္ဆိုၿပီး ဆရာေတာ္က ဗဟုဝုစ္ကို ဧကဝုစ္ ေပးထားတာ ရွိတယ္။

ၿပီးေတာ့ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ကိုယ့္အဇၥ်တၱလည္း ရွိတယ္၊ ဗဟိဒၶလည္း ရွိတယ္ဆိုရင္ ဗဟိဒၶရွာတာဟာ ဘယ္လို၊ အဲဒါမ်ိဳးေလးေတြေပါ့။

စိတၱာႏုပႆနာဆိုရင္လည္းပဲ စိတ္ကိုသ႐ုပ္ခြဲၿပီး ႐ႈတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ စိတ္အရွိ အျဖစ္ကို ႐ႈတာကို ေရးတာေပါ့။

အဲဒီလို ထူးျခားခ်က္ေတြ ပါတယ္။

အဲဒီဟာက မဟာသတိပ႒ာန နိႆယမွာ အေတာ္ ေရွးက်တုန္းက ေရးခဲ့တာ။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ `ဝိပႆနာ႐ႈနည္းက်မ္း´၊ ဝိပႆနာ႐ႈနည္းက်မ္းကေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ လက္စြမ္းျပက်မ္းဆိုရင္လည္း ဟုတ္တာေပါ့။

လက္ေတြ႕နဲ႔ စာေတြ႕ ႏွစ္ခုေရာၿပီး ေရးထားတဲ့ က်မ္း။

အဲဒီက်မ္းကို ဦးကုမာရက ပါဠိလို ျပန္ထားလို႔ ျမန္မာလို မတတ္ရင္လည္းပဲ ပါဠိလိုတတ္ရင္ နားလည္ေနၿပီ။

အဂၤလိပ္လိုက်ေတာ့ ဘုန္းႀကီးကို တာဝန္ေပးထားတာ။ ခုထိ မျပန္ျဖစ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဝိသုဒၶမဂ္ျမန္မာျပန္က်မ္း။ ေရွးတုန္းကလည္း ျမန္မာျပန္က်မ္း ရွိတာပဲ။ ဘုရားသံုးဆူဆရာေတာ္ ေရးတဲ့ ျမန္မာျပန္က်မ္း ရွိတယ္။

ဒါေပမယ္လို႔ အဲဒီ ျမန္မာျပန္က်မ္းက လူမေျပာနဲ႔၊ ဘုန္းႀကီးေတာင္မွ နားလည္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။

အမွန္ကေတာ့ နိႆယကို ပါဠိျဖဳတ္သေလာက္ ရွိတာကိုး။ အေရးအသား ႐ႈပ္ေနတာဆိုေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။

အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ဝိသုဒၶိမဂ္ကိုလည္း ဆရာေတာ္က ျမန္မာျပန္တယ္။

ဆရာေတာ္ ျမန္မာျပန္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီအပုဒ္က ဘယ္အပုဒ္မွာ သြားစပ္၊ အနက္ယူ စသည္ျဖင့္ မွတ္ခ်က္ကေလးေတြ ေအာက္ကလည္း ပါတာကိုး။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ အမ်ားႀကီး နားလည္သြားတယ္။ ဒါေတာင္ ခုေခတ္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြလည္း ခက္တာေတြ ရွိဦးမယ္လို႔ ထင္တယ္။ သို႔ေသာ္ ပထမစာအုပ္နဲ႔စာရင္ အမ်ားႀကီး လြယ္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါက ဝိသုဒၶိမဂ္ျမန္မာျပန္က်မ္း (၄)အုပ္ ရွိတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဝိသုဒၶိမဂ္မဟာဋီကာနိႆယ။

ဝိသုဒၶိမဂ္မဟာဋီကာဆိုတာ အရွင္ဓမၼပါလ ေရးတာ။

အဲဒီ ဝိသုဒၶိမဂ္မဟာဋီကာလည္း တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ သိပ္ခက္တယ္။

ဘာေၾကာင့္ခက္သလဲလို႔ဆိုရင္ ပရသမယလို႔ ေခၚတဲ့ ဟိႏၵဴအယူအဆေတြ မ်ားမ်ား ေရးထားတယ္ ဆိုပါေတာ့။

အ႒ကထာက တို႔႐ုံ တို႔သြားတဲ့ ေနရာမွာ သူက ေဖာ္ၿပီး ေရးတယ္။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ အေတာ္ေလး က်ယ္ဝန္းတယ္။ ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ္လို႔ ပါဠိမမွန္တာေတြလည္း ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပရသမယကို ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ဆရာေတာ္ဆိုတာလည္း အင္မတန္ ရွားတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီက်မ္းကို နိႆယ မေရးဝံ့ၾကဘူး။

ေရွးနိႆယရွိတယ္ဆိုတာလည္း ရွိတာပဲ။ ဘယ္မွာ ေနမွန္းလည္း မသိဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္က ဝိသုဒၶိမဂ္မဟာဋီကာကို တခါ ေရးသားေတာ္မူပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ တာဝန္ယူရတယ္။

ဒီပုဂၢိဳလ္က ဒီဃနိကာယ္ တာဝန္ယူၿပီးေတာ့ ခ်ပါ၊ ေနာက္ပုဂၢိဳလ္က မဇၥ်ိမနိကာယ္ တာဝန္ယူၿပီးေတာ့ ခ်ပါဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္က ဝိသုဒၶိမဂ္ကို ယူတာ။ အဲဒီမွာ ဝိသုဒၶိမဂ္ဋီကာပါ ခ်ရင္းနဲ႔ ေရးသြားတာ။

အဲဒီက်မ္း မထြက္ခင္မွာ သမယႏၲရပိုင္း ဂဏၭိနိႆယဆိုၿပီး စာအုပ္အေသးေလး ထြက္ေသးတယ္။

အဲဒါက ခုနက ေျပာတဲ့ သမယႏၲရလို႔ ေခၚတဲ့ ဟိႏၵဴအယူဝါဒေတြ အဲဒီဆိုင္ရာစာေတြ ထုတ္ၿပီးေတာ့ နိႆယေရးထားတာ။

ဒါက စာအုပ္ႀကီးမထြက္ခင္ ေစာေစာက ေရးထားတာ။

ေနာက္တစ္ခုက ဘာလဲဆိုေတာ့ သာဝိတၳီဂါထာဆိုတာ ရွိေသးတယ္။ ဒီဂါထာကို ပါဠိေတာ္ေတြမွာ `အဂၢိဟုတၱမုခါယညာ၊ သာဝိတၳီ ဆႏၵေသာ မုခါ´ဆိုၿပီးေတာ့ ဒီလို ရွိတယ္။

အဲဒီမွာ အ႒ကထာေတြက ဖြင့္တဲ့အခါက်ေတာ့ သာဝိတၳီဆိုတာ ဘာဆိုတာကို မဖြင့္ဘူး။ သာဝိတၳီဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ ေဝဒ ႐ြတ္အံျခင္းရဲ႕ ေရွးဦးစြာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလို ေရွးဦးစြာ ႐ြတ္ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္မို႔လို႔ သူ႔ကို ေဝဒတို႔ရဲ႕ ေရွးဦးစြာ ႐ြတ္တယ္လို႔ ဒီလိုသာ ဆိုတယ္။

သာဝိတၳီဆိုတာ ဘယ္လို ဂါထာဆိုတာကို ေဖာ္ထုတ္ မေရးခဲ့ဘူး။

ဋီကာဆရာကလည္း ေဖာ္ထုတ္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီသာဝိတၳီဂါထာကို မေဖာ္ထုတ္ဘဲနဲ႔ အဲဒီသာဝိတၳီရဲ႕ ေရွးေျပး သကၠဋလို `ဘူ၊ ဘူဝ၊ ဆြ´ဆိုတဲ့ (၃)ခုသာ ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ေရးခဲ့တယ္။

သာဝတၳီဆိုတာ ဘယ္လိုဂါထာဆိုတာ မသိၾကဘူး။

အ႒ကထာေတြကေတာ့ ဘယ္လိုဖြင့္လည္းဆိုေတာ့ အရိယာ သာဝိတၳီအေနနဲ႔ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ၊ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ၊ သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိလို႔ပဲ သာဝိတၳီေခၚတယ္လို႔ ဒီလိုပဲ ေရးတယ္။

တကယ့္ သာဝိတၳီအစစ္ မေဖာ္ထုတ္ခဲ့ဘူး။

အဲဒါကို မဟာစည္ဆရာေတာ္က ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘုန္းႀကီးကလည္း သကၠဋေတြ ေလ့လာထားေတာ့ သိေနတာေပါ့ေလ။ သိေနေတာ့ အဲဒီဂါထာကို ထုတ္ၿပီး အဓိပၸာယ္ျပန္ရတယ္။ အဲဒီသာဝိတၳီဂါထာဆိုတာ အခုထိ သိတဲ့လူ နည္းလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ဘုန္းႀကီးထဲကေတာင္ သိတဲ့ဘုန္းႀကီး အလြန္နည္းလိမ့္မယ္။

ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဝဒ႐ြတ္အံတဲ့အခါမွာ ပထမဦးဆံုး သူ႔ကို ႐ြတ္ရတယ္လို႔ ဆိုတယ္။

ေဝဒရဲ႕ အစေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေဝဒအစ မဟုတ္ေပမယ္လို႔ ေဝဒက်မ္းကို ႐ြတ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဒီဂါထာကို ေရွးဦးစြာ ႐ြတ္ဖတ္ရတယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။

သူတို႔ ဟိႏၵဴမွာေတာ့ ပေရာဟိတ္တိုင္း ရတာေပါ့ေလ။ အဲဒီ သာဝိတၳီဂါထာကိုလည္းပဲ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တယ္။ ဒါကိုလည္း အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ဆရာေတာ္က ဂုဏ္ယူတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက နိဂၢဟ႒ာနဆိုတာ ရွိေသးတယ္။ အဲဒါက ကထာဝတၳဳ အႏုဋီကာမွာ ပါတယ္။ နိဂၢဟ႒ာနဆိုတာ ျမန္မာလို လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ အ႐ႉံးေပးရတဲ့ အေျခအေနေပါ့။

အဲဒီ နိဂၢဟ႒ာနက (၂၆)ပါး ရွိတယ္။ အဲဒီ (၂၆)ပါးကို ဆရာေတာ္က ဘုန္းႀကီးကို ေရးခိုင္းတယ္။ မင္း ေရးစမ္းကြာတဲ့။ မူရင္းက ဘယ္မွာပါလဲဆိုရင္ နယာယဆိုတဲ့ က်မ္းမွာ ပါတယ္။

အဲဒီက်မ္းမွာပါတဲ့ သုတ္ေတြကို ကိုးၿပီးေတာ့ ကထာဝတၳဳအႏုဋီကာမွာ ေရးထားတာ။

အဲဒါကို မင္းေရးရမယ္ဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ေရးရတယ္။

ေရးတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီ (၂၆)ခုတည္းနဲ႔ဆိုေတာ့ နည္းေနတယ္။ က်မ္းတစ္က်မ္း မေလာက္တာနဲ႔ ဝါတ်ာဝယဝဆိုၿပီး ဝါက် အစိတ္(၅)ပါးဆိုတာ ရွိတယ္။ အဲဒီ (၅)ပါးပါ ထည့္ၿပီးေတာ့ ဝါတ်ာဝယဝဝဏၰနာဆိုၿပီး က်မ္းတစ္က်မ္း ေရးတယ္။

ေရးတာကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေရးတာပါ။ အဲဒီက်မ္းကို ဆရာေတာ္ထံကို တင္ျပတယ္။ တင္ျပေတာ့ ဆရာေတာ္က သေဘာက်တယ္။ မဟာစည္ဆရာေတာ္ နိဒါန္းေရးတဲ့က်မ္းဆိုလို႔ အဲဒီတစ္က်မ္းပဲ ရွိမယ္ ထင္တယ္။

တျခားေရးတဲ့ က်မ္းေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ အဲဒီလို ဆရာေတာ္ဟာ သမယႏၲရမွာလည္း ေလ့လာပြန္းတီးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္မို႔လို႔ ဆိုလိုတာကေတာ့ သကၠဋက်မ္းေတြကို နားလည္လို႔ တတ္ကၽြမ္းလို႔ အဂၤလိပ္လိုေတြ တတ္လို႔ ဒီက်မ္းေတြကို ဝင္ေရာက္ ေမႊေႏွာက္ႏိုင္တာ။ ဒီက်မ္းေတြကို မတတ္ဘူးဆိုရင္ ဒီက်မ္းေတြကို ဝင္ေရာက္ မေမႊေႏွာက္ႏိုင္ဘူး။

ဒါဟာ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အခ်က္ေတြေပါ့။

ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ဘယ္လိုျမင္သလဲလို႔ ဒီလိုလည္း ေမးတတ္တယ္။

ဒါကေတာ့ ဝိပႆနာမွာ စံတင္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေပါ့။

ႏိုင္ငံျခားသားေတြကလည္း ဒီလုိပဲ သေဘာထားၾကတယ္။

(ေမး) ဆန္ဖရန္စစၥကိုမွာ ရိပ္သာခြဲ ဖြင့္ေတာ့ အဲဒီမွာ ဘာေတြမ်ား အခက္အခဲ ေတြ႕ၾကသလဲဘုရား။

(ေျဖ) ဟုိမွာက ဘာလုပ္လုပ္ ဒီမွာလို မလြယ္ဘူး။ ဘာသာမတူတဲ့အထဲမွာဆိုေတာ့ ပထမ ေက်ာင္းျဖစ္ေအာင္ ေထာင္ရတာကိုး။ အဲဒီ ေက်ာင္းျဖစ္ဖို႔တင္ပဲ အခ်ိန္က အမ်ားႀကီး ကုန္သြားၿပီ။ ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုေက်ာင္းမ်ိဳး တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ေဆာက္လိုက္မွာေပါ့။ ဟိုက်ေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ရာပဲ သံုးရာပဲ ေလးရာပဲ စသည္ျဖင့္ စုေဆာင္းၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတာ။

အဲဒီ ေက်ာင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ လူအိမ္ေတြကို လည္ၿပီးေတာ့ အလႉခံရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာလည္းပဲ သိပ္မရွိေသးဘူး။ အခုလို မဟုတ္ေသးဘူး။ အခုေတာ့ ျမန္မာေတြ သိပ္ေပါေနတယ္။ ဘယ္သြားသြား ျမန္မာ ေတြ႕ေနရတာပဲ။

ဟုိတုန္းက ဒီလို မရွိေသးဘူးဆိုေတာ့ ရွားရွားပါးပါး၊ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မသိၾကဘူး။ သူတို႔မွာ ဌာနမရွိဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဌာနမရွိေတာ့ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အဆက္အဆံ မရွိေတာ့ မသိၾကဘူး။

အဲဒါကို လိုက္စံုစမ္းၿပီးေတာ့မွ သူတို႔ဆီကို အလႉခံလာခ်င္လို႔ပါဆိုၿပီး အလႉခံ သြားရတယ္။

အလႉခံရတဲ့အခါမွ ေက်ာင္းဝယ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။

ေက်ာင္းဝယ္ေတာ့လည္း အပိုင္ဝယ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။

အႏွစ္သံုးဆယ္ဆပ္တဲ့စနစ္နဲ႔ ဝယ္ရတာ။ ဒါေပမယ့္လို႔ အဲဒီေက်ာင္း ဆယ္ႏွစ္နဲ႔ ေက်သြားတယ္။

အဲဒီတုန္းက တစ္သိန္းမျပည့္ဘူး။ အခုဆိုရင္ အဲဒီေက်ာင္းမ်ိဳး ေျခာက္သိန္းေလာက္ ေပးရတယ္။ ေစ်းက သိပ္တက္သြားၿပီ။

(ေမး) အရွင္ဘုရား၊ ဆရာေတာ္ႀကီးျပန္လာေတာ့ အဲဒီမွာ က်န္ခဲ့တာလား၊ တရားျပရတာေရာ အခက္အခဲ ရွိပါသလားဘုရား။

(ေျဖ) ဆရာေတာ္ႀကီး ျပန္ႂကြလာေတာ့ ဟိုမွာ က်န္ခဲ့တယ္။ တရားျပရတာကေတာ့ သိပ္ၿပီး အခက္အခဲ မရွိပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကမၼ႒ာန္းတရားအားထုတ္ဖူးတဲ့သူ မ်ားတယ္။ ေပါက္ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္တာ မဟုတ္ေပမယ္လို႔ တရားေတာ့ ထိုင္ဖူးၾကတာပဲ။ ေရွ႕ပိုင္းတုန္းက ျမန္မာက သိပ္မရွိဘူး။ အေမရိကန္ေတြနဲ႔ပဲ အလုပ္လုပ္ရတယ္။ တျခား ဗီယက္နမ္တို႔လိုမ်ိဳးေပါ့။ ျမန္မာေတြက ႐ုန္းကန္ေနၾကရတာဆိုေတာ့ သိပ္မလာႏိုင္ဘူး။ အခု ေနာက္ပိုင္းေတာ့ လာၾကပါတယ္။

(ေမး) အရွင္ဘုရား ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိေရးစဥ္တုန္းက အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြ ေျပာျပပါဦးဘုရား။

(ေျဖ) သိပ္မေတြ႕ပါဘူး။ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ေတြ႕ၿပီးေတာ့ အစပိုင္းမွာ မွတ္သြားတာေတြက်ေတာ့ ဘယ္တုန္းက ေမြးတယ္ စသည္ျဖင့္ အဲဒါေတြက အစပိုင္းမွာ ပါသြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကိုယ္သိတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ေရးလိုက္တာေပါ့။ ေရွ႕ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုယ္က မသိဘူး။ အဲဒါက်ေတာ့ အကုန္လံုး ဆရာေတာ္ႀကီးထံ ေလွ်ာက္ရတယ္။

(ေမး) ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ၿပီး ေရးၿပီးလို႔ ျပတဲ့အခါက်ေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက ဘာျပန္ေျပာပါသလဲဘုရား။

(ေျဖ) ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ ေရးတာထက္ေတာင္ ျပည့္စံုပါေသးတယ္တဲ့။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေက်နပ္ပါတယ္။

+++++

(ေက်းဇူးရွင္မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ သက္ေတာ္ရာျပည့္အထိမ္းအမွတ္ေမာ္ကြန္း စာအုပ္ မွ)