(က်က္မွတ္ရန္လကၤာ)
လကၡဏာေတာ္ႀကီးငယ္ ... အသြယ္သြယ္ျဖင့္ သပၸာယ္လွစြာ
ကိုယ္အဂၤါဝယ္၊ ပါရမီေတာ္အဟုန္
ကုိယ္လံုးျခံဳ၍၊ မႊမ္းထံုသင္းၾကဴ
သယမ႓ဴဟု၊ ဉာဏ္တူကင္းလတ္ ... အရဟတ္ျဖင့္
သတ္ျဖတ္ခပင္း၊ ကိေလရွင္းသား
ဉာဏ္ရင္းမဟာ၊ က႐ုဏာႏွင့္
သမၼာသေမၺာဓိ၊ အစရွိလတ္၊ ဉာဏ္ေတာ္ျမတ္၏
ကိန္းဝပ္စံေပ်ာ္၊ ခႏၶာေပၚဝယ္
ဘြဲ႕ေတာ္ဗုဒၶ၊ တင္ပါရသည္
ေလာကထြတ္ထား ... ျမတ္ဘုရား။
+++++
“မမွန္ေသာ ဘြဲ႕နာမည္”
“ဗုဒၶ”ဟူေသာ ပါဠိသည္ သိစရာအားလံုးကို အကုန္သိေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူး ပုဂၢိဳလ္ျမတ္အေပၚ၌သာ တင္ထားရေသာ ဘြဲ႕ေတာ္ နာမည္ေတာ္ ျဖစ္၏။
ထိုဘြဲ႕ေတာ္ နာမည္ေတာ္ကို ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ တပည့္ပရိသတ္မ်ားေသာ ဆရာတိုင္း၌ မတင္ႏိုင္။
မိမိတို႔၏ တပည့္မ်ားက မိမိတို႔ဆရာႀကီးကို အမႊန္းတင္ကာ ဗုဒၶ ဗုဒၶဟု ေခၚေနၾကေစကာမူ၊ ဆရာႀကီးတို႔ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဗုဒၶ ဗုဒၶဟု ဝန္ခံေနၾကေစကာမူ ဗုဒၶအစစ္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။
“မွန္ေသာ ဘြဲ႕နာမည္”
ဗုဒၶအမည္ေတာ္ကို အမွန္အတိုင္း ရထိုက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ လကၤာ၌ပါေသာ ဂုဏ္ေတာ္အားလံုးႏွင့္ ျပည့္စံုရပါသည္။
ဘုန္းႀကီးႏွင့္တကြ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔၏ ယံုၾကည္ကိုးစား အားထားအပ္ေသာ ဘုရားရွင္သည္ ထိုဂုဏ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္စံု မျပည့္စံုကို ေလးေလးနက္နက္ အာ႐ုံျပဳ၍ ၾကည့္တတ္ဖို႔ရန္ ဘုန္းႀကီးေရးျပအပ္ေသာ စကားအစဥ္ကို ၾကည့္႐ုံဖတ္႐ုံမွ်မကဘဲ စိတ္ထဲ၌ စြဲေနေအာင္ သတိစိုက္လိုက္ပါ။
မိမိစိတ္၌ ဗုဒၶါႏုႆတိဘာဝနာကမၼ႒ာန္း (ျဖစ္မွန္းမသိ) ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။
“သီလကို အေျခခံပါ”
ဗုဒၶါႏုႆတိဘာဝနာကမၼ႒ာန္း ျဖစ္သည့္တိုင္ေအာင္ ဤစာကို ၾကည့္ရင္း ႀကိဳးစားလိုေသာ သူေတာ္စင္သည္ လူဝတ္ေၾကာင္ျဖစ္၍ အနည္းဆံုး အသက္ေမြးမႈႏွင့္ဆိုင္ေသာ အာဇီဝ႒မကသီလကို စင္ၾကယ္ပါေစ။ သီလရွင္ ရဟန္း သာမေဏျဖစ္လွ်င္လည္း အသက္ေမြးမႈ စင္ၾကယ္ဖို႔ႏွင့္တကြ မိမိသီလကို စင္ၾကယ္ၾကပါေစ။
“သီလအက်ိဳး”
သီလစင္ၾကယ္လွ်င္ စိတ္ႏွလံုး ၾကည္႐ႊင္၏။
စိတ္ၾကည္႐ႊင္လွ်င္ ဝမ္းေျမာက္ႏွစ္သက္မႈ ႏုေသာပီတိ ျဖစ္၏။
ႏုေသာ ပီတိျဖစ္လွ်င္ သာ၍ ႏွစ္သက္မႈဟူေသာ ရင့္ေသာပီတိ ျဖစ္၏။
ပီတိျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ဝမ္းေျမာက္ေသာအခါ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ၿငိမ္းေအးလာ၏။
ခ်မ္းသာသုချဖစ္ေသာအခါ၌ ေတာင္ေတာင္အီအီ မၾကံစည္ေတာ့ဘဲ စိတ္တည္ၾကည္မႈ သမာဓိ ျဖစ္၏။
ထိုသို႔ စိတ္တည္ေနမွသာ ဗုဒၶျမတ္စြာကို ဉာဏ္ျဖင့္ ထင္ထင္ ျမင္ႏိုင္ပါသည္။
“သာမညအက်ိဳး မဟုတ္”
ထို႔ေၾကာင့္ ငါးပါးသီလစေသာ မိမိသီလ စင္ၾကယ္မႈေၾကာင့္ ရႏိုင္ေသာအက်ိဳးကို သာမညအက်ိဳးကေလးဟု မယူဆပါႏွင့္။
ဤဘဝ၌ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာ ေနႏိုင္မႈမွ စ၍ ေနာက္ဘဝအတြက္ အပါယ္ေလးပါးမွ လြတ္ေျမာက္၍ ေကာင္းရာသုဂတိသို႔ ေရာက္ေစႏိုင္ေလာက္ေသာ အက်ိဳးကိုပင္ ရေစႏိုင္၏။
ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္သူျဖစ္လွ်င္ ဤဘဝ၌ပင္ တရားေပါက္ႏိုင္ေသာ အက်ိဳးထူးကို ရေစႏိုင္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶါႏုႆတိဘာဝနာအထိ အက်ိဳးရွိေအာင္ ဤစာကို ၾကည့္႐ႈလို (သူတပါးဖတ္သည္ကို) နားေထာင္လိုေသာ သူေတာ္စင္သည္ မိမိေစာင့္ထိန္းေနက် သီလကို စင္ၾကယ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။
ထိုအခါ စာဖတ္ရင္း စာနာရင္း ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ဂုဏ္ေတာ္တို႔ကို အာ႐ုံျပဳေနရသည္မွာ လြန္စြာ အရသာရွိပါလိမ့္မည္။
“အရသာေပၚေအာင္ ၾကည့္႐ႈပါ”
ဤေနရာမွ စ၍ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ပံုေတာ္ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ဖူးေျမာ္ရ ၾကည္ညိဳၾကရပါေတာ့မည္။
ကိစၥတစ္စံုတစ္ခု ရွိေနေသာ္လည္းေကာင္း, အိပ္ခ်င္ေနေသာ္လည္းေကာင္း, မ်က္လံုးေညာင္းေနေသာ္လည္းေကာင္း, ပ်င္းေနေသာ္လည္းေကာင္း ဤစာကို မၾကည့္႐ႈေသးဘဲ ထိုကိစၥၿပီးမွ (သို႔မဟုတ္) အိပ္ခ်င္ေျပ, အေညာင္းေျပ, အပ်င္းေျပမွ ဤစာကို ၾကည့္႐ႈပါ။
ေပါ့ေပါ့ဆဆ ၾကည့္႐ႈ ၾကားနာလွ်င္ အရသာေပၚမည္ မဟုတ္ပါ။
+++++
လကၤာ၏ အဓိပၸာယ္
“လကၡဏာေတာ္ႀကီးငယ္”
‘လကၡဏ’ဟူေသာ ပါဠိစကားသည္ ျမန္မာလို ‘အမွတ္အသား’ဟု အနက္အဓိပၸာယ္ ျပ၏။
ထိုအမွတ္အသားသည္ ေရွးေရွးဘဝက ျပဳအပ္ခဲ့ေသာ ကံႏွင့္ ဆိုင္၏။
မ်က္လံုး မ်က္ခံုး လက္ ေျခ စေသာ ကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းႏွင့္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္တို႔ဝယ္ ေရွးကံအားေလ်ာ္စြာ ေကာင္း,မေကာင္း အမွတ္လကၡဏာမ်ား ပါရွိၾက၏။
ထိုလကၡဏာကို ၾကည့္၍ ေဗဒင္ပညာရွိတို႔သည္ ေယာက်္ားေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္၊ မိန္းမေကာင္း မိန္းမျမတ္ဟု အတပ္ သိႏိုင္ၾကသည္။
အခ်ဳပ္မွတ္ဖြယ္ကား ဗုဒၶျမတ္စြာ၌ လကၡဏာေတာ္ႀကီး ၃၂-ပါး၊ လကၡဏာေတာ္ငယ္ ရွစ္ဆယ္ ရွိ၏။
“အရပ္အေမာင္း”
ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ျမင့္ေသာ အရပ္ေတာ္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာေသာ ကိုယ္လံုးေတာ္၊ ထိုကိုယ္လံုးေတာ္မွ ေပၚထြက္ေသာေၾကာင့္ ‘ကိုယ္ေပါက္’ဟု ေခၚေဝၚရေသာ လက္ေမာင္းေတာ္, ေျခေတာ္, လက္ေခ်ာင္းေတာ္, ေျခေခ်ာင္းေတာ္တို႔ျဖင့္ အဂၤါတိုင္းမွာ လြန္စြာ တင့္တယ္ သပၸာယ္ေတာ္မူ၏။ အသားအေရေတာ္ကား ေ႐ႊအဆင္းကဲ့သို႔ ဝါဝင္းေန၏။
“မ်က္ႏွာေတာ္”
မ်က္ႏွာေတာ္သည္ ဖူးေျမာ္၍ မဝႏိုင္ေအာင္ လွပ တင့္တယ္ သပၸာယ္ေတာ္မူ၏။
မ်က္ႏွာေတာ္ဝယ္ မ်က္လံုးေတာ္အစံုသည္ ညိဳသင့္ရာအရပ္၍ ညိဳ၍ ျဖဴသင့္ရာအရပ္၌ ျဖဴ၏။ ထိုမ်က္လံုးေတာ္သည္ ႀကီးႀကီးမားမား အလ်ားရွည္၍ ခပ္ေကာ့ေကာ့ စီရရီ ေပါက္ေနေသာ မ်က္ေတာင္ေမြးမ်ားျဖင့္ ထူးျခားစြာ တင့္တယ္ေတာ္မူ၏။
မ်က္ခံုးေတာ္သည္ မ်က္လံုးေတာ္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာေအာင္ ႀကီးႀကီးမားမား ရွည္လ်ား၍ မ်က္ခံုး၏ အေမြးေတာ္မ်ားလည္း မၾကမ္းတမ္းဘဲ သိမ္ေမြ႕လ်က္ သံုးရက္လ အေရးကဲ့သိုပ ၫြတ္ေကြးေတာ္မူ၏။
ႏွာတံေတာ္သည္ မ်ားစြာေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၏ ႏွာတံကဲ့သို႔ ပိပိျပားျပား မဟုတ္ဘဲ ခပ္ျမင့္ျမင့္ တင့္တယ္ေတာ္မူ၏။
“နဖူးေတာ္”
လက္ယာဘက္ နားေတာ္၏ အစြန္မွ စ၍ အထက္သို႔ တက္သြားေသာ အသားျပင္သည္ အထက္တက္ၿပီးလွ်င္ နဖူးေတာ္အျပင္ကို ျပည့္ေစလ်က္ လက္ဝဲနား၏ အစြန္တိုင္ေအာင္ တည္ေတာ္မူ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ နဖူးေတာ္သည္ သင္းက်စ္ျပားျဖင့္ ရစ္ပတ္ထားသကဲ့သို႔ အလြန္တင့္တယ္ေတာ္မူ၏။
ထိုနဖူးေတာ္ကို အတုလိုက္၍ ယခုအခါ အခ်ိဳ႕ဆင္းတုေတာ္၏ နဖူးေတာ္၌လည္းေကာင္း၊ ရွင္ဘုရင္တို႔၏ နဖူး၌လည္းေကာင္း သင္းက်စ္ျပားကို ဖြဲ႕ကပ္ထားၾကေလသည္။
“ဥဏၰလံု (ေမြးရွင္ေတာ္)”
မ်က္ခံုးေတာ္ႏွစ္သြယ္၏ အလယ္ဗဟိုဝယ္ ႏွာတံေတာ္၏ အဆံုးအထက္၌ ေပၚေပါက္၍ အထက္သို႔ တက္ၿပီးလွ်င္ နဖူးေတာ္၏ အလယ္မွာ လဲဝါဂြမ္းအစုကဲ့သို႔ အလြန္ ျဖဴေဖြးစြာ တည္ေန၏။
ထိုအေမြးေတာ္သည္ ဆြဲ၍ ဆန္႔လိုက္ေသာအခါ လက္ေမာင္းတစ္ဝက္မွ် ရွည္လ်ား၍ လက္မွ လႊတ္လိုက္ေသာအခါ လက္ယာရစ္လည္၍ စုသြားၿပီးလွ်င္ အထက္သို႔ အဖ်ားလွည့္လ်က္ တည္ေနေတာ္မူေသာေၾကာင့္ အသက္ရွင္ေနသကဲ့သို႔ ထင္ရကား ‘ဥဏၰလံုေမြးရွင္ေတာ္’ဟု ေခၚေဝၚၾကရသည္။
ေ႐ႊအဆင္းရွိေသာ နဖူးေတာ္အျပင္၌ တည္ေသာ ထိုေမြးရွင္ေတာ္သည္ ေကာင္းကင္၏ အ႐ုဏ္ေရာင္လာခိုက္ဝယ္ ေသာၾကာၾကယ္ကဲ့သို႔ အလြန္တင့္တယ္ေတာ္မူသည္။
“ႏႈတ္ခမ္းေတာ္ စသည္”
ေ႐ႊအဆင္းကဲ့သို႔ ဝါဝင္းေသာ အသားအေရေတာ္ျဖင့္ တင့္တယ္ေနေသာ မ်က္ႏွာေတာ္ဝယ္ နီျမန္းေသာ ႏႈတ္ခမ္းေတာ္၊ နီျမန္းေသာ သြားဖံုးေတာ္၊ ျဖဴစင္ေသာ သြားေတာ္ စြယ္ေတာ္၊ ျပည့္ေသာ အထက္ေမး ေအာက္ေမးေတာ္တို႔သည္ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ဖူးေျမာ္ခ်င္ဖြယ္ သာ၍ တင့္တယ္ေအာင္ တန္ဆာဆင္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ၾကသည္။
ဤနည္းအားျဖင့္ ဦးေခါင္းေတာ္ မ်က္ႏွာေတာ္မွ စ၍ ေျခဖဝါးေတာ္တိုင္ေအာင္ လကၡဏာေတာ္ႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္ျဖင့္ သပၸာယ္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္ကို ေတြ႕ျမင္ရေသာအခါ ႐ုပ္လကၡဏာ၌ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ေဝဒပါရဂူတို႔သည္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကို လူ႔ေဘာင္၌ ေနလွ်င္ စၾကာမင္း၊ ေတာထြက္ေတာ္မူလွ်င္ ဗုဒၶစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္မည္ဟု အတတ္ေဟာၾကပါသည္။
+++++
(ဤေနရာ၌ ‘ပစၧိမံဖလဒါေနန’စေသာ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္ဂါထာကို ရၿပီးသူတို႔က ႐ြတ္ဆို၍ အာ႐ုံျပဳၾကပါေလ။)
“႐ုပ္ပံုေတာ္ဖြင့္”
ပစၧိမံ ဖလဒါေနန
ဗဟုံ ပစိတပါရမိ။
ယႆ ေဝသံ သုမာေပႏၲိ
ေကနာပိ အသမံ သမံ။
+++++
“ပါရမီေတာ္အဟုန္ ကိုယ္လံုးျခံဳ၍”
ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ မ်က္ႏွာေတာ္စေသာ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းတို႔၌ ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမ႓ာတစ္သိန္းကာလ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူအပ္ခဲ့ေသာ ဒါန သီလ စေသာ ပါရမီေတာ္တို႔သည္ တစ္ကိုယ္လံုး လႊမ္းျခံဳထားသကဲ့သို႔ ျဖစ္၏။
ပါရမီေတာ္ အေမႊးအႀကိဳင္တို႔ျဖင့္ တစ္ကိုယ္ေတာ္လံုးကို မႊမ္းထံု၍ ထားသကကဲ့သို႔ ျဖစ္၏။
“အမ်က္မထြက္ အဝတ္ေကာင္းလႉ”
ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ပါရမီျဖည့္ေတာ္မူစဥ္အခါဝယ္ သတၱဝါတို႔အေပၚ၌ အမ်က္ေဒါသ မထြက္ရေအာင္ ေမတၱာျဖင့္ ေစာင့္စည္းေတာ္မူခဲ့၏။
သိမ္ေမြ႕ႏူးည့ံေသာ အဝတ္တို႔ကိုလည္း ေပးလႉခဲ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ေ႐ႊအဆင္းကဲ့သို႔ ဝါဝင္းေသာ အဆင္းေတာ္ကို ရေတာ္မူ၏။
ဤသို႔ အမ်က္ေဒါသမထြက္ရေအာင္ ခ်ဳပ္တည္းခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈ၊ ႏူးည့ံေသာ အဝတ္ကို ေပးလႉခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈေတာ္အဟုန္သည္ ဝါဝင္းေသာ အဆင္းေတာ္ျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုး လႊမ္းျခံဳ၍ မႊမ္းထံုထားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေပသည္။
“ဂုဏ္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ခ်ီးေျမႇာက္”
ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ပါရမီျဖည့္ေတာ္မူစဥ္အခါ၌ ခ်ီးေျမႇာက္ထိုက္သူကို ခ်ီးေျမႇာက္ေသာအခါ သူ၏ဂုဏ္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ခ်ီးေျမႇာက္ေလ့ရွိ၏။
ပို၍လည္း မခ်ီးေျမႇာက္၊ ေလ်ာ့၍လည္း မခ်ီးေျမႇာက္။
ထိုသို႔ ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္းအားျဖင့္ အကဲ့ရဲ႕ မခံရဘဲ လူအမ်ားကို ႏွစ္သိမ့္ေစခဲ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶျဖစ္မည့္ဘဝ၌ အရပ္ေတာ္အျမင့္ႏွင့္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္တို႔ လိုက္ေလ်ာေသာ ကိုယ္ေတာ္ကို ရေတာ္မူ၏။
ဤသို႔ ေရွးေရွးဘဝ၌ သူ၏ဂုဏ္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာေအာင္ ခ်ီးေျမႇာက္ခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈ ပါရမီတို႔က အရပ္အေမာင္း ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္တို႔ကို လိုက္ေလ်ာေအာင္ လႊမ္းျခံဳ၍ မႊမ္းထံုထားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ပါေပသည္။
“ပိယစကၡဳျဖင့္ ၾကည့္႐ႈခဲ့”
ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ဘဝမ်ားစြာ ေရွးေရွးအခါတို႔၌ သူတပါး၏ ေကာင္းက်ိဳးကိုသာ လိုလားသျဖင့္ ခ်စ္ၾကည္ေသာ ပိယစကၡဳျဖင့္ ၾကည့္႐ႈေတာ္မူေလ့ ရွိ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားျဖစ္မည့္ ဘဝ၌ အမ်ား၏ ခ်စ္စရာ, ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းေသာ မ်က္လံုး, မ်က္ခံုး, မ်က္ေတာင္ေမြးေတာ္တို႔ကို ရေတာ္မူ၏။
ဤသို႔ ေမတၱာေရွး႐ႈ၍ ခ်စ္ၾကည္ေသာ စကၡဳျဖင့္ ၾကည့္ခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈပါရမီေတာ္က မ်က္လံုး, မ်က္ခံုး, မ်က္ေတာင္ေမြးေတာ္မ်ားကို လႊမ္းျခံဳ၍ မႊမ္းထံုထားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ပါေပသည္။
“က်က္သေရရွိေတာ္မူျခင္း”
ဤျပအပ္ခဲ့ေသာ နည္းအားျဖင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းတိုင္းဝယ္ ေယာက်္ားထူး ေယာက်္ားျမတ္ျဖစ္ေၾကာင္း သိဖို႔ရာ လကၡဏာေတာ္ႀကီး လကၡဏာေတာ္ငယ္တို႔ျဖင့္ အမွတ္တံဆိပ္ ခပ္ႏွိပ္ပါရွိရကား ထိုလကၡဏာေတာ္တို႔ကိုလည္း ေရွးေရွးေကာင္းမႈ ပါရမီေတာ္တို႔က တစ္ကိုယ္လံုး လႊမ္းျခံဳ၍ မႊမ္းထံုေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ လူမင္း နတ္မင္း ျဗဟၼာမင္း ပရိသတ္တို႔အလယ္၌ သီတင္းသံုး၍ တရားဓမၼ ၾသဝါဒေပးေတာ္မူေသာအခါ အမင္းမင္းတို႔ကို လႊမ္း၍ က်က္သေရမဂၤလာျဖင့္ လြန္စြာ သပၸာယ္ တင့္တယ္ေတာ္မူပါသည္။
“စိတ္ေတာ္အရည္အခ်င္း”
ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ လူ႔ေလာကဝယ္ ႐ုပ္လကၡဏာအားျဖင့္ အသာဆံုး ေယာက်္ားျမတ္ျဖစ္ပံုကို ျပၿပီးပါၿပီ။
ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာဟူသည္ လူ၌ ဖြား၍ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း (ေရွးေခတ္က ကပၸိလဝတ္ေနျပည္ေတာ္၊ ယခု နီေပါျပည္ လုမၺိနီဥယ်ာဥ္ဝယ္ မယ္ေတာ္ မာယာေဒဝီမွ ဖြားျမင္ေသာ သာကီဝင္မင္းသားျဖစ္ေၾကာင္း) ေကာင္းေကာင္း သတိျပဳခဲ့ပါ။
ယခုအခါ ထိုလူသားျဖစ္ေသာ ဘုရားအေလာင္း၏ စိတ္ဓာတ္ေတာ္ အရည္အခ်င္းကို ျပပါမည္။
“သယမ႓ဴဟု”
ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ လူ႔ဘဝ၌ နန္းျပာသာဒ္ သံုးေဆာင္ဝယ္ ယေသာ္ဓရာ အမႉးရွိေသာ ေမာင္းမမိႆံ အေႁခြအရံတို႔ႏွင့္အတူ ထံုးစံအတိုင္း စံစားေတာ္မူစဥ္ မဂၤလာဥယ်ာဥ္သို႔ ထြက္လာေသာအခါ သုဒၶါဝါသျဗဟၼာမင္းတို႔ ေဆာင္ျပအပ္ေသာ သူအို သူနာ သူေသတို႔ကို မျမင္စဖူး ျမင္ရသျဖင့္ လူ႔စည္းစိမ္၌ ၿငီးေငြ႕ေသာ သံေဝဂဉာဏ္ ျဖစ္ေတာ္မူသည္။
ထို႔ေနာက္ အလြန္တည္ၿငိမ္စြာ တရားက်င့္ေနေသာ ရဟန္းေတာ္ကို ျမင္ရေသာအခါ ထိုရဟန္းေတာ္၏ က်င့္ပံုကို ႏွစ္သက္၍ ေတာထြက္ေတာ္မူ၏။
ေတာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ အျခားေယာဂီပုဂၢိဳလ္တို႔ က်င့္ဖို႔ ခဲယဥ္းလွေသာ အက်င့္ကို ၆ ႏွစ္ပတ္လံုး က်င့္ေတာ္မူ၍ အလြန္ ထူးျခားေသာ ဉာဏ္ေတာ္ကို ရေတာ္မူသည္။
ထိုဉာဏ္ေတာ္သည္ ဆရာတစ္ပါးပါး၏ နည္းျပျခင္းေၾကာင့္ ရအပ္ေသာ ဉာဏ္မဟုတ္။ ဘုရားေလာင္းကုိယ္တိုင္ က်င့္၍ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ဉာဏ္ေတာ္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ “သယမ႓ဴဉာဏ္” မည္၏။
(သယံ = ဆရာမရွိ မိမိဘာသာ + ဘူ = ျဖစ္ေပၚလာေသာ ဉာဏ္ေတာ္)
“ဉာဏ္တူကင္းလတ္ အရဟတ္”
ထိုဉာဏ္ေတာ္ျဖစ္ေပၚလာေသာအခါ ရာဂစေသာ ကိေလသာအညစ္အေၾကးဟူသမွ်တို႔ လံုးဝဥႆံု အကုန္သန္႔ရွင္းသြား၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ထိုဉာဏ္ေတာ္ကို “အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္”ဟု ေခၚ၏။ ျမန္မာလို “ကိေလသာတို႔ကို အလံုးစံု သတ္တတ္ေသာ ရဟႏၲာ၏ျဖစ္ေၾကာင္း ဉာဏ္”ဟု ဆိုလိုသည္။
အျခားရဟႏၲာတို႔၏ ကိေလသာကို ပယ္ရာ၌ အထံုဝါသနာ က်န္ေသး၏။ ဘုရားရွင္ေတာ္၌ကား အထံုဝါသနာမွ် မက်န္ေတာ့။
ထို႔ေၾကာင့္ “ဉာဏ္တူကင္းလတ္ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္”ဟု ဆိုသည္။
“ဉာဏ္ရင္းမဟာ က႐ုဏာႏွင့္”
ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရား၏ ေျခေတာ္ရင္းမွာပင္ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ကို ရ၍ ရဟႏၲာျဖစ္ႏိုင္ပါ၏။
သို႔ေသာ္ အိုနာေသေရး အပါယ္ေဘးတို႔ႏွင့္ ေရာေထြး၍ ေနပါလ်က္ ထိုေဘးတို႔ကို မေတြးမ႐ႈႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေမ့ေနၾကေသာ သတၱဝါတို႔ကို သနားေတာ္မူေသာ မဟာက႐ုဏာေတာ္ေၾကာင့္ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရားကဲ့သို႔ သတၱဝါအမ်ားကိုပင္ ကယ္ႏိုင္ေသာ ဘုရားတစ္ဆူျဖစ္ေအာင္ ပါရမီေတာ္တို႔ကို ျဖည့္ေတာ္မူခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မဟာက႐ုဏာဉာဏ္ကို “ဉာဏ္အားလံုး၏ အရင္းခံဉာဏ္ေတာ္”ဟု ေခၚရေပသည္။
“သမၼာသေမၺာဓိ အစရွိလတ္”
အမွန္အတိုင္းလည္း သိ၊ (ဆရာမရွိဘဲ) ကိုယ့္ဘာသာလည္း သိႏိုင္ေသာဉာဏ္ေတာ္ကို “သမၼာသေမၺာဓိဉာဏ္”ဟု ေခၚ၏။
ထိုဉာဏ္သည္ ျပအပ္ၿပီးေသာ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ အရင္းခံေသာ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ပင္တည္း။
(သမၼာ = အမွန္ + သံ = ကိုယ္တိုင္ + ေဗာဓိ = သိေသာဉာဏ္)
“ေလာကထြတ္ထား ျမတ္ဘုရား”
ျပအပ္ၿပီးေသာ စကားကို ျပန္၍ စဥ္းစားပါ။
(၁) လကၡဏာေတာ္ႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္ျဖင့္ အသပၸာယ္ဆံုးလည္း ျဖစ္ျခင္း၊
(၂) ကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းတိုင္း၌ ေကာင္းမႈ ပါရမီေတာ္တို႔က လႊမ္းျခံဳ၍ မႊမ္းထံုထားျခင္း၊
(၃) ရာဂ ေဒါသ ေမာဟစေသာ ကိေလသာတို႔ကို သတ္ျဖတ္ႏိုင္ေသာ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ကို ရျခင္း၊
(၄) သတၱဝါတို႔၏အေပၚ၌ သနားၾကင္နာ က႐ုဏာ ႀကီးမားျခင္း၊
(၅) အလံုးစံုကို အကုန္သိႏိုင္ေသာ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကို ရျခင္း၊
ဤဂုဏ္တို႔၏ ကိန္းဝပ္စံေပ်ာ္ရာ ခႏၶာကိုယ္ေတာ္၌သာ “ဗုဒၶ”ဟု ဘြဲ႕နာမည္ေတာ္ကို တင္ထိုက္သည္။
ထိုသို႔ တင္ထိုက္ေသာ ေယာက်္ားျမတ္သည္သာ လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱဝါတို႔၏ အထြတ္အထိပ္ ထားရေသာ ဘုရား ျဖစ္ပါသည္။
“တိုက္တြန္းခ်က္”
ျပအပ္ၿပီးေသာ ဤအဓိပၸာယ္ကို ၾကည့္႐ႈ၍ ၿပီးေသာအခါ သက္ေတာ္ထင္ရွား ျမတ္ဘုရားကို မွန္းႏိုင္ေလာက္ပါၿပီ။
ထိုဘုရားရွင္ကို မွန္း၍ လက္အုပ္ခ်ီကာ “လကၡဏာေတာ္ႀကီးငယ္, အသြယ္သြယ္ျဖင့္, သပၸာယ္လွစြာ” စေသာ လကၤာကို ျပန္၍ ဖတ္လိုက္ပါ။
အရသာ ပို၍ ရွိပါလိမ့္မည္။
(မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိဝံသ၏ “ပၪၥမတန္း ဗုဒၶဘာသာသင္ခန္းစာ” မွ)
No comments:
Post a Comment