စာေရးသူႏွင့္ ေသမင္းတမန္
ကၽြန္ေတာ္၏ ျဖစ္ရပ္သည္ တိုက္ဆိုင္မႈေတြ ေရာႁပြမ္းေနျခင္းေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့။
ကၽြန္ေတာ္ အင္းစိန္တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့စဥ္က ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔ နံနက္ ႐ုံးတက္စဥ္ ဌာနမႉးက ေနာက္ေန႔နံနက္ မေကြးတိုင္းကို ထြက္ခြာရန္ တာဝန္ေပးပါသည္။
ရန္ကုန္ထဲတြင္ လုပ္လက္စ ကိစၥမ်ားကို ေ႐ႊ႕ဆိုင္းထားရၿပီးေနာက္ ေန႔လယ္ပိုင္းတြင္ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားကို တက္၍ ဖူးခဲ့၏။ ထိုစဥ္ ေရဒီယိုမွ ၇၅-က်ပ္တန္မ်ား တရားမဝင္ေၾကာင္း ေၾကညာ၏။ ဘုရားရင္ျပင္ေပၚတြင္ လူမ်ား ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားၾက၏။ ေတာင္ဖက္မုခ္သို႔ ဆင္းၿပီး ေရဒီယိုနားေထာင္ေနရင္းက ပန္းသည္မ်ား၊ လက္လုပ္လက္စား ေစ်းသည္မ်ား ငိုသူက ငိုႏွင့္ ျမင္ကြင္းက စိတ္ခ်မ္းသာစရာ တကြက္မွ မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ သမၼတႀကီး ဦးေနဝင္းကို ေန႔စဥ္ ေမတၱာပို႔ေနရာက ထိုေန႔က စၿပီး လံုးဝ ေမတၱာမပို႔ေတာ့။
ေနာက္ေန႔တြင္ မေကြးသို႔ ထြက္ခြာခဲ့၏။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္း မေကြးတိုင္း စီမံကိန္းဦးစီးမႉး ကိုျမႀကီးက ေရာက္တုန္း စလင္းျမိဳ႕ ကံလယ္ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးဝဇီရာဝုဓကို သြားဖူးရန္ ေျပာ၏။
ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ေရကန္ႀကီးအလယ္ ကၽြန္းေလးတြင္ တပါးတည္း ဓုတင္ေဆာက္တည္ကာ အားထုတ္ေန၏။ တကာမ်ားကို ေန႔ဆြမ္းကပ္ခ်ိန္ ၁၀ နာရီမွ ၁၂ နာရီ အတြင္းမွာသာ ဖူးေျမာ္ခံ၏။
ရဟႏၲာဟု သမုတ္ထားၾကသည္ဟု ေျပာျပပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း စေနေန႔ နံနက္ သြားဖူးရန္ စီစဥ္လိုက္၏။
တိုင္းမီးသတ္ဦးစီးမႉး ဦးဆယ္သန္း၊ ၎၏ ျမိဳ႕နယ္မႉး (နာမည္ မမွတ္မိ)တို႔ ႏွစ္ဦးပါ လိုက္ပါခဲ့ၾက၏။
ေသာၾကာေန႔ တညလံုး မိုး႐ြာထားသည့္အျပင္ စေနေန႔နံနက္ ေစာေစာပါ ဆက္႐ြာထား၏။ မင္းဘူးျမိဳ႕မွ စလင္းျမိဳ႕သို႔ သြားသည့္ ကားလမ္းမကို ဆက္ထားေသာ ေျမလမ္းမွာ ေျမျပိဳက်သျဖင့္ လမ္းပိတ္ထား၏။
ခရီးစဥ္ကို မဖ်က္ခ်င္သျဖင့္ ဆည္ေျမာင္းဌာနက ေဖာက္လုပ္ထားေသာ ဆည္ေျမာင္းေဘာင္မ်ား ေဘးရွိ ဌာနပိုင္ ကားလမ္းမွ သြားႏိုင္သည္ ေျပာၾက၏။
ထို႔ေၾကာင့္ တိုင္းဆည္းေျမာင္းဦးစီးမႉး၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ ယူၿပီး အခက္အခဲေပါင္းစံုျဖင့္ ထြက္ခြာခဲ့ၾကပါသည္။
စလင္းျမိဳ႕ေရာက္စဥ္ ကံႀကီးကို ဖက္ဆြတ္ေလွကေလး ၂ စီးျဖင့္ ေလွာ္ခတ္ကူးရျပန္၏။
ဆရာေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔ ၁၀ နာရီ မထိုးမီ ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။
ခဏအၾကာ ဆရာေတာ္ႀကီး တံခါးဖြင့္သည္ႏွင့္ ဖူးေျမာ္ခြင့္ ရၾကပါသည္။
ပါလာေသာ မုန္႔မ်ားကို ဆက္ကပ္ၾကၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေျခေထာက္ေတာ္ကို ဆုပ္နယ္ေပးၾကပါသည္။
ဆရာေတာ္ႀကီးက ပထမဦးစြာ ဆံုးမ ၾသဝါဒ ခ်ီးျမႇင့္ေတာ္မူလိုက္သည္မွာ - “ေမတၱာဓာတ္ဟာ အင္မတန္ ထက္ျမက္တယ္။ အေမရိကန္သမၼတ ေရာ္နယ္ရီဂင္ကိုလဲ ေမတၱာပို႔ရမယ္။ ႐ုရွားသမၼတ ေဂၚဘာေခ်ာ့ကိုလဲ ေမတၱာပို႔ရမယ္။ တ႐ုပ္သမၼတ လီရွင္နင့္ကိုလဲ ေမတၱာပို႔ရမယ္။ ျမန္မာျပည္က သမၼတ ဦးေနဝင္းကိုလဲ ေမတၱာပို႔ရမယ္။ ဒါမွ ကမ႓ာႀကီးက ၿငိမ္းခ်မ္းမယ္” ဟူ၍ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္၏။
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဆရာေတာ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အမိန္႔ရွိလိုက္ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ အံ့အားသင့္ၿပီး စိတ္ထဲ မလံုမလဲ ျဖစ္သြားရ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွ .. တပည့္ေတာ္ ျပန္ၿပီး ေမတၱာပို႔ပါမယ္ ဘုရား .. ဟု ေလွ်ာက္ထားလိုက္ရပါသည္။
ေရဒီယို၊ တယ္လီဗြီးရွင္း မဆိုထားႏွင့္၊ လွ်ပ္စစ္မီးေတာင္ မထြန္းေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးက ကမ႓ာ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ အမည္ကို ဘယ္လိုေၾကာင့္ သိေနရသနည္းဟု စိတ္ထဲ ေမးေနမိပါသည္။
ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ဘုရားစင္မွ ဉာဏ္ေတာ္ တစ္ေပခန္႔ရွိမည့္ ႐ုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူအား ၫႊန္ျပ၍ “ေ႐ႊစက္ေတာ္က အထက္စက္ေတာ္ရာကို မိုးၾကိဳးခတုန္းက ပဲ့သြားတဲ့ ညာဘက္ေျခမေတာ္ရာကို အဲဒီ ႐ုပ္ပြားေတာ္မွာ ဌာပနာထားခဲ့တယ္” ဟု အမိန္႔ရွိၿပီး ေမာင္ရန္ေအးကို ေခၚ၍ “အဲဒီ ႐ုပ္ပြားေတာ္ကို ဦးခင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕ ေခါင္းေပၚမွာ ပင့္ထားေပး”ဟု အမိန္႔ရွိလိုက္ပါသည္။
ထိုသို႔ ပင့္ထားေပးစဥ္ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ႏႈတ္မွ ႐ြတ္ဖတ္ေနပါသည္။ မည္သို႔ ႐ြတ္ဖတ္သည္ကို မသိရပါ။
ခဏၾကာမွ ဘုရားစင္ေပၚသို႔ ျပန္၍ ပင့္ထားခိုင္းပါသည္။
ထိုေနာက္ ငါးပါးသီလမ်ား ေဆာက္တည္ေစၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးက ဘုရားရွင္က အာဠာဝကဘီလူးကို အစြယ္ခၽြတ္တဲ့ ဂါထာေလးတစ္ပုဒ္ ခ်ေပးမယ္။
အႏၲရာယ္ကင္း ေဘးကင္းတဲ့ ဂါထာကေလး .. အားလံုး လိုက္ဆိုၾက .. ဟု အမိန္႔ရွိၿပီးလွ်င္ “အပၸမာေဒါ အမတံ ပဒံ၊ ပမာေဒါ မစၥဳေနာ ပဒံ၊ အပၸမာဒါန ဓိယႏၲိ”ဟု (၉)ေခါက္တိတိ ဆရာေတာ္ႀကီး ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ႐ြတ္ဆို ခ်ေပးခဲ့ပါသည္။ “ေယပမတၱာ, မတာယထာ” ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္ပင္ မပါရွိခဲ့ပါ။
အဓိပၸာယ္မွာ “မေမ့မေလ်ာ့ေနျခင္းသည္ ေသျခင္းကင္းရာ အေၾကာင္းတည္း။ ေမ့ေလ်ာ့၍ ေနျခင္းသည္ ေသျခင္း၏ အေၾကာင္းတည္း။ မေမ့မေလ်ာ့ ေနသူတို႔၌ ေသျခင္းသည္ မျဖစ္ေပၚႏိုင္” ဟု ျဖစ္ပါသည္။ “ဂါထာကို လမ္းမွာလဲ ႐ြတ္သြားၾက” ဟုလည္း ဆရာေတာ္ႀကီး မိန္႔မွာခဲ့ပါသည္။
မေကြးျမိဳ႕သို႔အျပန္ မင္းဘူးဆိပ္ကမ္းသို႔ ေရာက္စဥ္ ညေန ၆ နာရီေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္၏။
မိုးရာသီတြင္ မုန္တိုင္း အခ်ိန္မေ႐ြး က်တတ္သျဖင့္ ဧရာဝတီျမစ္ကို ျဖတ္သန္းခြင့္ မျပဳေတာ့ပါ။
မီးသတ္ျမိဳ႕နယ္မႉးမွ ကေလးငယ္ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ မင္းဘူးတြင္ ညမအိပ္လိုေၾကာင္း ေျပာ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဆိပ္ကမ္းတာဝန္ခံက ရဲတစ္ဦး၏ အကူအညီျဖင့္ စက္တပ္သမၺာန္တစ္စီး ငွားကာ ဧရာဝတီျမစ္ေၾကာင္းကို ကူးျဖတ္ခဲ့ၾက၏။
ျမစ္လယ္သို႔ ေရာက္စဥ္ ျမစ္ေၾကာအတိုင္း ေတာင္ဖက္မွ မိုးေကာင္းကင္တခုလံုး မဲေမွာင္လာၿပီး မုန္တိုင္းသည္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ တိုက္ခတ္လာပါေတာ့သည္။
စက္ေမာင္းသမားက မုန္တိုင္းက်ေနၿပီ ျဖစ္၍ လြတ္ႏိုင္မည္ မထင္ေတာ့ေၾကာင္း၊ ေနာက္ကို ျပန္ေမာင္းရမလား၊ ေရွ႕ဆက္ေမာင္းရမလားဟု ေမးပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္မွ ဆက္သာ ေမာင္းေတာ့ ဟု ေျပာလိုက္ပါသည္။
စက္ေမာင္းသမားလည္း စက္ကုန္ဖြင့္၍ ေမာင္း၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ဘုရားကိုသာ တိုင္တည္ကာ သမၺဳေဒၶဂါထာ၊ ဆရာေတာ္ႀကီးခ်ေပးသည့္ ဂါထာ စသည္ျဖင့္ မွတ္မိသေ႐ြ႕ သတိရသည္မ်ားကို ႐ြတ္ဆိုေနၾကပါသည္။
ေလႏွင့္အတူ မိုးဖြဲေလးမ်ား စတင္ က်လာသည္ႏွင့္အမွ် လိႈင္းေလမွာလည္း မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။
ေကာင္းကင္ျပင္မွာလည္း တျဖည္းျဖည္း မဲေမွာင္၍သာ လာေနပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာ္ေတာ္က ေရွ႕ကေျပး၊ မုန္တိုင္းက ေနာက္ကလိုက္နဲ႔ ျဖစ္ေနပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္၍သာ လာေနၿပီျဖစ္ေသာ ေသေဘးအႏၲရာယ္ႀကီးကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ရင္ဆိုင္ေနၾကရၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနၾကပါေတာ့သည္။
မေကြးျမိဳ႕နယ္ မီးသတ္မႉးက က်န္ရွိေသာ ဇနီးႏွင့္ သမီးငယ္ေလးအေပၚ စိုးရိမ္ပူပန္ကာ ၎မရွိပါက သူတို႔ မည္သို႔ ေနထိုင္ၾကမည္နည္းဟု ၿငီးတြားရင္း ငို၍ ေန၏။
ကၽြန္ေတာ္မွ ၎ကို ႏွစ္သိမ့္ေစၿပီး ဘုရားကိုသာ တိုင္တည္ေတာ့၊ အားလံုး အတူတူခ်ည္းပဲ ဟု ေျပာလိုက္ပါသည္။
ဦးဆယ္သန္းမွာမူ ဦးပိုင္းထိပ္၌ ထိုက္လ်က္ ဘုရားကိုသာ တိုင္တည္ ႐ြတ္ဆို ပူေဇာ္ေနဟန္ တူပါသည္။
ေကာင္းကင္ျပင္ မိုးၫို႔လာသည္ႏွင့္အမွ် ျမစ္ျပင္တြင္လည္း ေလျပင္းမ်ား စတင္ တိုက္ခတ္လာေတာ့၏။
ေလႏွင့္အတူ မိုး႐ြာလာ၏။
ေရလိႈင္းမ်ားလည္း ထႂကြ ပုတ္ခတ္လာသည္ႏွင့္အမွ် ေလွက လူး၍သာ ေနေတာ့၏။
တခ်က္ တခ်က္၌ စက္ေလွဝမ္းပိုင္းအတြင္းသို႔ပင္ ေရမ်ား ဝင္ေရာက္၍ လာေနေခ်ၿပီ။
စက္ေလွေမာင္းသမားမွာ သတိႀကီးစြာထားကာ စက္ကုန္ဖြင့္ ေမာင္းေန၏။
ကၽြန္ေတာ္က ေလွဝမ္းပုိင္းထဲမွ ေရမ်ားကို ခပ္ထုတ္ေနရင္းက ဘုရားဂုဏ္ေတာ္မ်ား၊ ဆရာေတာ္ႀကီး ခ်ေပးထားေသာ ဂါထာေတာ္မ်ားကို စိတ္ထဲတြင္ ေပၚလာသည့္အတိုင္း အစီအစဥ္မက်ေတာ့ဘဲ ႐ြတ္ဆိုေနမိ၏။
ဆိပ္ကမ္းႏွင့္လည္း ကိုက္ ၅၀ ခန္႔ လိုေသး၏။
ထိုေသေဘးဆိုးႀကီးကို မည္ကဲ့သို႔ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။
လိႈင္းလံုးမ်ား ႀကီးလာသည္ႏွင့္အမွ် ေလွမွာလည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ လူးလိမ့္ေနၿပီး ေရမ်ားလည္း ပို၍ ဝင္လာေန၏။
ေလွေမွာက္မသြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ကိုယ္မ်ားကို လိႈင္းႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္သို႔ ေစာင္းၿပီး ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ သတိႀကီးစြာ ထား၍ ထိန္းေနၾကရ၏။
မိုးေမွာက္ကလည္း က်စ ျပဳလာၿပီ ျဖစ္၍ ျမစ္ကမ္းကို မႈန္ဝါးဝါးသာ ျမင္ေနရေတာ့၏။
ကၽြန္ေတာ္ ေရမ်ားကို အေလာတႀကီး ခပ္ထုတ္ေနစဥ္ စက္ေလွေမာင္းသမားက “ေလွေပၚက အျမန္ ခုန္ဆင္းၿပီး ကမ္းကို ေျပးတက္ၾကေတာ့”ဟု ေအာ္ဟစ္သံ ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း ေလွေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္ပါသည္။
ေရမွာ ခါးအထိ နက္ေသး၏။ စိတ္အထင္ ၁၀ ကိုက္ခန္႔ ေဝးကြာေသးသည့္ ကမ္းေပၚသို႔ မည္သို႔မည္ပံု ေျပးတက္သြားသည္ကို မသိေတာ့ေပ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ကမ္းသို႔ ေရာက္သြားစဥ္ စက္ေလွေမာင္းသမားက စက္ေလွၾကိဳးကို ဆြဲထားရင္းက ကမ္းရွိ တိုင္တစ္တိုင္ႏွင့္ ပတ္၍ ခ်ည္ေႏွာင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။
ျမစ္ျပင္တခုလံုး ခေလာက္ဆန္ေနကာ ေလႀကီးမိုးႀကီးက်လ်က္ မဲေမွာင္သြားၿပီး ဘာကိုမွ မျမင္ရေတာ့။
ေသမင္းတမန္သည္ သားေကာင္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကမ္းေပၚေရာက္ၿပီး လြတ္ထြက္သြားရသည့္အတြက္ မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ ေဒါမာန္ထ၍ ေနေခ်ၿပီ။
ကမ္းေပၚမွ လူတခ်ိဳ႕ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး ေလးငါးလက္ ထိုး၍ ဆင္းလာၾကၿပီး သတင္းေမးၾကရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အား “ေတာ္ေတာ္မိုက္တဲ့ လူေတြပဲ၊ ကိုယ့္ေသတြင္းကို ကိုယ္တူးၾကတယ္။ ဒီရာသီေတြမွာ မုန္တိုင္းနဲ႔ ပါသြားၾကတဲ့ သူေတြ မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ အလြန္ကံေကာင္းတယ္ မွတ္”ဟု ေျပာဆို အျပစ္တင္ၾကၿပီး လမ္းမသို႔အေရာက္ မီးထိုး၍ လိုက္ျပခဲ့ၾကပါသည္။
ထိုျဖစ္ရပ္ကို ေလ့လာမိရာ၌ ရတနာျမတ္သံုးပါးတို႔အေပၚ ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္မႈ၊ ဆရာေတာ္ႀကီးအား ၾကည္ၫို သဒၶါပြားမႈ ကုသိုလ္ ကံ ေစတနာမ်ားေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးက သနားက႐ုဏာေတာ္ ျဖစ္မိေပလိမ့္မည္။ အတိတ္က ဦးေနဝင္းကို ေမတၱာမပို႔ခဲ့သည္ကို ျပန္လည္၍ ပို႔ခိုင္းျခင္း၊ မေဝးေတာ့ေသာ အနာဂတ္တြင္ ေသေဘးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကရေတာ့မည္ကို သိေတာ္မူျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ‘အပၸမာဒဝဂ္’ဂါထာေတာ္ကို ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၉)ေခါက္တိတိ ႐ြတ္ဆို ခ်ေပးေတာ္မူခဲ့ေၾကာင္း သိသာ ထင္ရွားလွပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎ဂါထာေတာ္ စတင္ ေပၚေပါက္လာရပံုကို သိရွိလိုစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါသည္။
+++++
အပၸမာဒဝဂ္ သမိုင္းေၾကာင္း
ေကာသမၺီျပည္ဘုရင္ ‘ဥေတန’မင္းတြင္ မိဖုရား သံုးပါးရွိသည့္အနက္ ‘သမာဝတီ’မိဖုရားသည္ အက်င့္သီလႏွင့္ ျပည့္စံုၿပီး ႀကီးမားလွေသာ ေမတၱာ က႐ုဏာလည္း ရွိ၏။
၎၏ ကၽြန္မ ‘ခုဇၨဳတၱရာ’သည္ မိဖုရားအတြက္ ပန္းဝယ္ထြက္စဥ္ ပန္းသည္ ‘သုမန’ေနအိမ္တြင္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ကို ဖူးေျမာ္ တရားနာခြင့္ရၿပီး ေသာတာပန္ျဖစ္သြား၏။
မိဖုရားႀကီးအား ျပန္လည္ ေျပာျပစဥ္ မိဖုရားႀကီးႏွင့္ အေႁခြအရံ ငါးရာတို႔ပါ ေသာတာပန္ ျဖစ္သြားၾက၏။
‘ခုဇၨဳတၱရာ’အားလည္း ေန႔စဥ္ ဘုရားထံ သြားေရာက္ တရားနာယူေစၿပီး ျပန္လည္၍ ေဟာၾကားေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ကာ တရားနာခဲ့ၾက၏။
အျခားမိဖုရားတစ္ပါးျဖစ္ေသာ ‘မာဂ႑ီ’မွာ ဗုဒၶဘုရားရွင္အေပၚ ရန္ၿငိဳးထားေနသူ ျဖစ္၏။
ထိုေၾကာင့္ သမာဝတီမိဖုရားကို အၿမဲ မေကာင္းၾကံေနေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့။ တေန႔တြင္ ဥေတနမင္း ဥယ်ာဥ္သို႔ ထြက္ခိုက္ ဘေထြးေတာ္ စူဠမာဂ႑ီထံ လူလႊတ္၍ သမာဝတီအမႉးရွိေသာ မိန္းမ ငါးရာတို႔ကို တစုတည္း ေနေစ၍ တံခါးမ်ား ပိတ္ၿပီး ျပသာဒ္ကို မီးတိုက္ရန္ ေစခိုင္း၏။ ဘေထြးေတာ္ကလည္း ထိုအတိုင္း လုပ္ေပး၏။
ထိုစဥ္ သမာဝတီသည္ အေႁခြအရံ ငါးရာတို႔ကို “အစမထင္ သံသရာ၌ ငါတို႔ ခႏၶာကိုယ္ မီးေလာင္ကၽြမ္းရေပါင္း မေရတြက္ႏိုင္ၿပီ။ သတိတရားျဖင့္ မေမ့မေလ်ာ့ ရွိၾကကုန္ေလာ့”ဟု ဆံုးမ၏။
၎တို႔အားလံုး မီးေလာင္သည့္ ေဝဒနာျဖင့္ ျပင္းစြာ ခံရေသာ္လည္း ကမၼ႒ာန္းကို ႏွလံုးသြင္းၾကသျဖင့္ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္မ်ား ျဖစ္သြားၾက၏။
ထိုသို႔ ျဖစ္ၾကရျခင္းမွာ ေရွးဘဝက ပေစၥကဗုဒၶါတစ္ပါးအား မီးတိုက္ခဲ့ၾကသည့္ မေကာင္းမႈကံေၾကာင့္ မီးေလာင္ၿပီး ေသခဲ့ၾကရသည္မွာ ဘဝေပါင္း တစ္ရာ ရွိခဲ့ၾက၏။
ဥေတနမင္းလည္း ထိုသတင္းကို ၾကား၍ ခ်က္ခ်င္း လိုက္လာေသာ္လည္း ျပသာဒ္ ျပာက်ၿပီးမွ ေရာက္၏။ အလြန္ စိတ္ႏွလံုး မသာမယာျဖစ္ၿပီး ဥပါယ္သံုး၍ သာမာဝတီသည္ ငါပ်က္စီးေၾကာင္း အခြင့္ကို ရွာၾကံခဲ့၏။ ယခု ငါစိတ္ခ်မ္းသာရၿပီ ဟူ၍ ေျပာကာ မာဂ႑ီကိုလည္း “သင့္ကို ငါ ယံုၾကည္ ျမတ္ႏိုး၏။ ဆုေပးသနားအံ့။ သင့္ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို ေခၚေစေလာ့” ဟု ဆို၏။
ေဆြမ်ိဳးမ်ား ေရာက္လာေသာ္ အားလံုးကို ဖမ္းဆီးကာ မင္းရင္ျပင္၌ ခ်က္အထိ တြင္းတူး ျမဳပ္ၿပီး အေပၚမွ ေကာက္႐ိုးမ်ား ႀကဲျဖန္႔၍ မီးတိုက္ေစၿပီးလွ်င္ စက္သံခၽြန္သြားတို႔ျဖင့္ အပိုင္းပိုင္းျဖစ္ေအာင္ ထြန္ေစ၏။
တေန႔သ၌ ရဟန္းတို႔သည္ သာမာဝတီအမႉးရွိေသာ အမ်ိဳးသမီး ၅၀၀ တို႔ အိမ္ႏွင့္တကြ မီးေလာင္ေသရျခင္း၊ မာဂ႑ီႏွင့္တကြ ေဆြမ်ိဳးအားလံုး မီးျဖင့္တိုက္၍ အသတ္ခံရျခင္း အေၾကာင္းကို ေျပာဆိုေနၾကစဥ္ ဤသူႏွစ္ဦးတို႔အနက္ အဘယ္သူတို႔သည္ အသက္ရွင္သည္ မည္ကုန္သနည္း၊ အဘယ္သူတို႔သည္ ေသသည္ မည္ကုန္သနည္း ဟူ၍ ေျပာဆိုေနၾက၏။
ဘုရားရွင္ႂကြေရာက္လာေတာ္မူၿပီး “ရဟန္းတို႔ ... မာဂ႑ီကဲ့သို႔ ေကာင္းမႈ၌ ေမ့ေလ်ာ့ေသာ သူတို႔သည္ အႏွစ္ ၁၀၀ ပင္ အသက္ရွင္ေသာ္ျငားလည္း ေသသည္ မည္ကုန္၏။ သာမာဝတီကဲ့သို႔ ေကာင္းမႈ၌ မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သူတို႔သည္ကား ေသလြန္ေသာ္လည္း အသက္ရွင္သည္ မည္ကုန္၏” ဟူ၍ မိန္႔ေတာ္မူၿပီး သံုးဂါထာျဖင့္ ေဟာေတာ္မူ၏။
ထိုသံုးဂါထာအနက္ ဆရာေတာ္ႀကီး တိုင္ေပးေတာ္မူေသာ ဂါထာမွာ ပထမဂါထာျဖစ္ၿပီး ဓမၼပဒ အပိုဒ္ ၂၁ ျဖစ္ပါသည္။
+++++
ေလာကကို ကိုင္လႈပ္ေသာ ‘အပၸမာဒဝဂၢ’ ဓမၼ
အပၸမာေဒါ အမတံ ပဒံ၊ ပမာေဒါ မစၥဳေနာ ပဒံ။
အပၸမတၱာ န ဓိယႏၲိ၊ ေယ ပမေတၱာ ယထာ မတာ။
(ဓမၼပဒပါဠိေတာ္၊ အပၸမာဒဝဂ္ ၂၁)
“ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ မေမ့မေလ်ာ့ျခင္းသည္ ေသျခင္း ကင္းရာ နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ေၾကာင္း ျဖစ္၏။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းသည္ ပူပန္ဆင္းရဲ အဖန္တလဲလဲ ေသရျခင္း၏ အေၾကာင္း ျဖစ္၏။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သူတို႔သည္ မေသရာ နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ၾကမည္ ျဖစ္၍ မေသေသာ သူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ ေမ့ေလ်ာ့ေသာ သူတို႔သည္ အသက္ရွင္လ်က္ ရွိၾကေသာ္လည္း အဖန္တလဲလဲ ေသၾကရဦးမည္ ျဖစ္၍ ေသေသာသူႏွင့္ တူကုန္၏။”
ခရစ္ေတာ္ မေပၚမီ ဘီစီ ၆၂၃ ခုႏွစ္က ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ ေကာသမၺီျပည္ ေဃာသိတာ႐ုံေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူစဥ္ ရဟန္းတို႔အား “မာဂ႑ီကဲ့သို႔ ေကာင္းမႈ၌ ေမ့ေလ်ာ့ေသာ သူတို႔သည္ အႏွစ္ ၁၀၀ ပင္ အသက္ရွည္ျငားေသာ္လည္း ေသသည္ မည္ကုန္၏။ သာမာဝတီကဲ့သို႔ ေကာင္းမႈ၌ မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သူတို႔သည္ကား ေသလြန္ေသာ္လည္း အသက္ရွင္သည္ မည္ကုန္၏” ဟု မိန္႔ေတာ္မူကာ ဂါထာေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့၏။
သာသနာႏွစ္ ၂၀၀၀ ေက်ာ္က အိႏၵိယျပည္တြင္ အသက္ ၇ ႏွစ္အ႐ြယ္ နိေျဂာဓသာမေဏငယ္သည္ ထီးျဖဴစိုက္ထူသည့္ ရာဇပလႅင္သို႔ တက္၍ အေသာကမင္းႀကီးအား ထိုဂါထာကို ေဟာေတာ္မူလိုက္ရာ မင္းႀကီးသည္ သရဏဂံုႏွင့္ ငါးပါးသီလေဆာက္တည္လ်က္ ဂ်ိန္းဘာသာဝင္မ်ား၊ တိတၳိမ်ား စေသာ အလဇၨီမ်ားကို ဖယ္ရွားကာ လဇၨီမ်ား ထြန္းကားေစ၏။ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာေတာ္ႀကီးကို ေနလိုလလို ထြန္းေတာက္ေစခဲ့႐ုံတင္မက ကမ႓ာတဝွမ္းတိုင္ ေက်ာ္ၾကားေစခဲ့၏။
သာသနာႏွစ္ ၁၆၀၁ (ခရစ္ႏွစ္ ၄၁၉)တြင္ ပုဂံျပည္တြင္ ရွင္အရဟံမေထရ္ျမတ္သည္ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ စတင္ တည္ေထာင္သူ အေနာ္ရထာမင္းေစာအား ထိုဂါထာေတာ္ကို ေဟာေတာ္မူလိုက္သည္ႏွင့္ ျမန္မာ့သမိုင္းကို စတင္ ေျပာင္းလဲသြားေစခဲ့၏။ အယူမွားေသာ အရည္းႀကီးမ်ားကို ဖယ္ရွားကာ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာေတာ္အား ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာအျဖစ္ စတင္ ျပ႒ာန္းေတာ္မူခဲ့၏။
၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ စလင္းျမိဳ႕ ကံလယ္ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးဝဇီရာဝုဓသည္ စာေရးသူတို႔အဖြဲ႕ကို ထိုဂါထာေတာ္ ပထမပိုဒ္ကို ၉ ေခါက္တိတိ ႐ြတ္ဆို တိုင္ေပးကာ လိုက္ဆိုေစခဲ့၏။ ထိုေန႔ ညေန က်ေရာက္လာသည့္ မုန္တိုင္း ေသေဘးအႏၲရာယ္မွ လက္မတင္ေလး လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုဂါထာကို ေန႔စဥ္ နံနက္ အိပ္ရာမွ ႏိုးသည္ႏွင့္ ၉ ေခါက္တိတိ ႐ြတ္ဆို ပူေဇာ္ေနျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ခင္ေမာင္ဝင္း
နယူးေယာက္ျမိဳ႕
