+++++
ကုမ႓သုတ္
အကၽြႏ္ုပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္။ အခါတပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၳိျပည္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ အရံျဖစ္ေသာ ေဇတဝန္ေက်ာင္း၌ (သီတင္းသံုး)ေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းတို႔ကို “ရဟန္းတို႔”ဟု ေခၚေတာ္မူ၏။ ထိုရဟန္းတို႔သည္ “အသွ်င္ဘုရား”ဟု ျမတ္စြာဘုရားအား ျပန္ၾကား ေလွ်ာက္ထားၾကကုန္၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤစကားကို မိန္႔ေတာ္မူ၏။
ရဟန္းတို႔၊ က႐ြတ္ေခြ မရွိေသာ အိုးသည္ လိမ့္လြယ္သကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ က႐ြတ္ေခြရွိေသာ အိုးသည္ လိမ့္ႏိုင္ခဲသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ထို႔အတူပင္ တည္ရာမွီရာ မရွိေသာ စိတ္သည္ ပ်ံ႕လြင့္လြယ္၏။ တည္ရာမွီရာရွိေသာ စိတ္သည္ ပ်ံ႕လြင့္ႏိုင္ခဲ၏။
ရဟန္းတို႔၊ စိတ္၏တည္ရာဟူသည္ အဘယ္နည္း။
အဂၤါရွစ္ပါးရွိေသာ ဤအရိယမဂ္ပင္တည္း။
ဤအရိယမဂ္ဟူသည္ အဘယ္နည္း။
မွန္ကန္ေသာအျမင္ ‘သမၼာဒိ႒ိ’၊
မွန္ကန္ေသာအၾကံ ‘သမၼာသကၤပၸ’၊
မွန္ကန္ေသာစကား ‘သမၼာဝါစာ’၊
မွန္ကန္ေသာအလုပ္ ‘သမၼာကမၼႏၲ’၊
မွန္ကန္ေသာအသက္ေမြးမႈ ‘သမၼာအာဇီဝ’၊
မွန္ကန္ေသာအားထုတ္မႈ ‘သမာဝါယာမ’၊
မွန္ကန္ေသာေအာက္ေမ့မႈ ‘သမၼာသတိ’၊
မွန္ကန္ေသာတည္ၾကည္မႈ ‘သမၼာသမာဓိ’တို႔တည္း။
ဤအရိယမဂ္သည္ စိတ္၏ တည္ရာတည္း။
ရဟန္းတို႔၊ က႐ြတ္ေခြ မရွိေသာ အိုးသည္ လိမ့္လြယ္သကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ က႐ြတ္ေခြရွိေသာ အိုးသည္ လိမ့္ႏိုင္ခဲ့သကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ထို႔အတူပင္ တည္ရာမွီရာ မရွိေသာ စိတ္သည္ ပ်ံ႕လြင့္လြယ္၏။ တည္ရာမွီရာရွိေသာ စိတ္သည္ ပ်ံ႕လြင့္ႏိုင္ခဲ၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
No comments:
Post a Comment