စူဠေဗာဓိဇာတ္ (ပညာရွိတို႔သည္ အမ်က္မထြက္သင့္ေၾကာင္း)

ေဟာေတာ္မူရာဌာန

နတ္ႏွင့္တကြေသာ ေလာကကို ဆံုးမေတာ္မူတတ္ေသာ သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားသည္ ``ေယာ ေတ ဣမံ ၀ိသာလကၡိ´´ အစရွိေသာ ဂါထာပုဒ္ျဖင့္ တန္ဆာဆင္အပ္ေသာ ဤစူဠေဗာဓိဇာတ္ကို ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူစဥ္ အမ်က္ထြက္တတ္ေသာ ရဟန္းတပါးကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေဟာေတာ္မူ၏။

ပစၥဳပၸန္၀တၳဳ

ထိုရဟန္းသည္ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ ထြက္ေစတတ္ေသာ ဘုရားသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းအျဖစ္ကို ရပါေသာ္လည္း အမ်က္ေဒါသကို ႏွိပ္စက္ျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္သတတ္။ ျပင္းစြာ အမ်က္ထြက္တတ္၏။ အမ်က္ေဒါသေၾကာင့္ ကုိယ္၏ ပင္ပန္းျခင္း၊ စိတ္၏ ပင္ပန္းျခင္း မ်ား၏။ အနည္းငယ္သာ ျဖစ္လွ်င္မူကား ကပ္ၿငိတတ္ တုန္လႈပ္တတ္၏။ ပကတိသေဘာကို လြန္၍ ေဖာက္ျပန္ျခင္းသို႔ ေရာက္တတ္၏။ အမ်က္ေဒါသ၌သာ တည္၏။

သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုရဟန္း၏ အမ်က္ထြက္တတ္သည္၏ အျဖစ္ကို ၾကားေတာ္မူလွ်င္ ေခၚေစ၍ ``ရဟန္း ... သင္သည္ အမ်က္ေဒါသႀကီးသတတ္ဟူသည္ မွန္သေလာ´´ဟု ေမးေတာ္မူ၍ ``အရွင္ဘုရား ... မွန္ေပ၏´´ဟု နားေတာ္ေလွ်ာက္သည္ရွိေသာ္ -

``ရဟန္း ... အမ်က္ေဒါသမည္သည္ကို ျမစ္အပ္၏။ ထိုစကားသည္ မွန္၏။ ဤသို႔သေဘာရွိေသာ အမ်က္ေဒါသသည္ ပစၥဳပၸန္ေလာက တမလြန္ေလာက၌ အက်ိဳးမဲ့ကိုသာ ျပဳတတ္၏။ သင္သည္ အမ်က္ေဒါသမရွိေသာ ငါဘုရားသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းျပဳ၍ အဘယ္ေၾကာင့္ အမ်က္ထြက္ဘိသနည္း။ ေရွးပညာရွိတို႔သည္ကား သဗၺညဳဘုရားသာသနာေတာ္မွ အပျဖစ္ေသာ အခါကာလ၌ ရေသ့ရဟန္းျပဳ၍လည္း အမ်က္ထြက္ျခင္းကို မျပဳကုန္´´ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၍ အတိတ္ကို ေဆာင္ေတာ္မူ၏။

အတိတ္၀တၳဳ

ရဟန္း ... လြန္ေလၿပီးေသာအခါ ဗာရာဏသီျပည္၌ ျဗဟၼဒတ္မင္းသည္ မင္းျပဳသည္ရွိေသာ္ အမွတ္မရွိေသာ နိဂံုး႐ြာ၌ ႂကြယ္၀ကံုလံု ျပည့္စံုေသာ၊ မ်ားေသာ ဥစၥာရွိေသာ၊ မ်ားေသာ အသံုးအေဆာင္ရွိေသာ ပုဏၰားတေယာက္သည္ သားမရွိသည္ ျဖစ္၏။ ထိုပုဏၰား၏ ပုေဏၰးမသည္ သားကို ေတာင့္တ၏။ ထိုအခါ ဘုရားေလာင္းသည္ ျဗဟၼာ့ျပည္မွ စုေတခဲ့၍ ထိုပုေဏၰးမ၏ ၀မ္း၌ ျဖစ္၏။

ျဗဟၼာ၀င္စား လင္မယား

ထိုဘုရားေလာင္းအား ``ေဗာဓိကုမာရ´´ဟူေသာ အမည္ကို မွည့္ကုန္၏။ ထိုဘုရားေလာင္း၏ အ႐ြယ္သို႔ေရာက္ေသာ ကာလ၌ တကၠသိုလ္ျပည္သို႔ သြားၿပီးလွ်င္ အလံုးစံုေသာ အတတ္တို႔ကို သင္၍ တဖန္ ျပန္လာေသာအခါ၌ အလိုမရွိဘဲလ်က္ မိဘတို႔သည္ တူေသာအမ်ိဳးရွိေသာ အိမ္မွ သတို႔သမီးကို ေဆာင္ကုန္၏။ ထိုသတို႔သမီးသည္လည္း ျဗဟၼာ့ျပည္မွ စုေတလာေသာသူတည္း။ ျမတ္ေသာအဆင္းကို ေဆာင္၏။ နတ္သမီးႏွင့္ တူ၏။ ထိုႏွစ္ေယာက္ကုန္ေသာ သူတို႔၏ အလုိမရွိကုန္ဘဲလ်က္လွ်င္ ထိမ္းျမားျခင္း မဂၤလာကို ျပဳကုန္၏။ ႏွစ္ေယာက္ကုန္ေသာ သူတို႔အား ကိေလသာျဖစ္ျခင္းမည္သည္ တႀကိမ္ တဖန္မွ် မျဖစ္စဖူး။ ရာဂ၏အစြမ္းအားျဖင့္ တေယာက္သည္ တေယာက္ကို မၾကည့္စဖူး။ အိပ္မက္၌လည္း ေမထုန္အက်င့္မည္သည္ကို မျမင္မက္စဖူး။ ဤသို႔ စင္ၾကယ္ေသာ သီလရွိသည္ ျဖစ္ကုန္၏။

လင္မယား ၂-ေယာက္ ရေသ့၀တ္ၾက

ထိုအခါ ေနာက္အဖို႔၌ ဘုရားေလာင္းမိဘတို႔သည္ ေသလြန္ကုန္သည္ရွိေသာ္ ထိုမိဘတို႔အား သၿဂႋဳဟ္ျခင္းကိစၥကို ျပဳၿပီးလွ်င္ ထိုမယားကို ေခၚ၍ ``ရွင္မ ... သင္သည္ ကုေဋရွစ္ဆယ္ရွိေသာ ဥစၥာကို ယူ၍ ခ်မ္းသာစြာ အသက္ေမြးေလေလာ့´´ဟု ဆို၏။ ``အရွင့္သား အသို႔နည္း´´ဟု ဆို၏။ ``ငါ့အား ဥစၥာျဖင့္ ျပဳဖြယ္ကိစၥ မရွိ။ ဟိမ၀ႏၲာသို႔ ၀င္ၿပီးလွ်င္ ရေသ့ရဟန္းျပဳ၍ မိမိ၏တည္ရာ ကိုးကြယ္ရာကို ျပဳအံ့´´ဟု ဆို၏။ ``အရွင့္သား ... ရဟန္းအျဖစ္ မည္သည္ကား ေယာက္်ားတို႔အားသာလွ်င္ အပ္သေလာ´´ဟု ေမး၏။ ``ရွင္မ ... မိန္းမတို႔အားလည္း အပ္၏´´ဟု ဆို၏။ ``ထိုသို႔တၿပီးကား ... အရွင္တို႔သည္ ေထြးအပ္ေသာ တံေတြးေပါက္ႏွင့္တူေသာ ဥစၥာကို ငါသည္ မယူအံ့။ ငါ့အားလည္း ဥစၥာျဖင့္ ျပဳဖြယ္ကိစၥ မရွိ။ ငါသည္လည္း ရဟန္းျပဳအံ့´´ဟု ဆို၏။ ``ရွင္မ ... ေကာင္းၿပီး´´ဟု ဆို၍ ႏွစ္ေယာက္ကုန္ေသာ သူတို႔သည္ အလႉႀကီးကို ေပးၿပီးလွ်င္ အိမ္မွ ထြက္၍ ေမြ႕ေလ်ာ္ဖြယ္ရွိေသာ ေျမအဖို႔၌ သခၤမ္းေဆာက္၍ ရေသ့ရဟန္းျပဳၿပီးလွ်င္ သစ္သီးႀကီးငယ္တို႔ကို ရွာမွီး၍ သစ္သီးႀကီးငယ္တို႔ျဖင့္ မွ်ကုန္လ်က္ ဟိမ၀ႏၲာေတာအရပ္၌ ဆယ္ႏွစ္ပတ္လံုး ေနကုန္၏။

ထိုႏွစ္ေယာက္ကုန္ေသာ သူတို႔အား စ်ာန္သည္ကား မျပည့္စံုေသး။ ထိုႏွစ္ေယာက္ကုန္ေသာ သူတို႔သည္ ထိုဟိမ၀ႏၲာေတာအရပ္၌ ရဟန္းခ်မ္းသာျဖင့္သာလွ်င္ ဆယ္ႏွစ္တို႔ပတ္လံုး ေနကုန္၍ ခ်ဥ္ဆားမွီ၀ဲအံ့ေသာငွာ ဇနပုဒ္သို႔ ေဒသစာရီသြားကုန္သည္ရွိေသာ္ အစဥ္သျဖင့္ ဗာရာဏသီျပည္သို႔ ေရာက္၍ မင္းဥယ်ာဥ္၌ ေနကုန္၏။

မင္းႀကီး ရေသ့မကို ႀကိဳက္ၿပီ

ထိုအခါ တေန႔သ၌ မင္းသည္ လက္ေဆာင္ကို ယူ၍ လာေသာ ဥယ်ာဥ္ေစာင့္ကို ျမင္၍ ``ဥယ်ာဥ္ကစားအံ့၊ ဥယ်ာဥ္ကို သုတ္သင္ေလာ့´´ဟု ဆိုၿပီး၍ ဥယ်ာဥ္ေစာင့္သည္ ေကာင္းစြာ စီရင္အပ္ေသာ ဥယ်ာဥ္သို႔ မ်ားေသာအျခံအရံျဖင့္ သြား၏။

ထိုခဏ၌ ထိုႏွစ္ေယာက္ကုန္ေသာ ရေသ့ေယာက္်ား၊ ရေသ့မိန္းမတို႔သည္ ဥယ်ာဥ္နံပါးတဖက္၌ ရဟန္းခ်မး္သာျဖင့္ လြန္ေစ၍ ေနကုန္၏။

ထိုအခါ မင္းသည္ ဥယ်ာဥ္၌ လွည့္လည္သည္ရွိေသာ္ ရဟန္းခ်မ္းသာျဖင့္ ေနကုန္ေသာ ထိုႏွစ္ေယာက္ကုန္ေသာ ရေသ့ေယာက္်ား၊ ရေသ့မိန္းမတို႔ကို ျမင္၍ အလြန္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရွိေသာ ျမတ္ေသာ အဆင္းကို ေဆာင္ေသာ ရေသ့မကို ၾကည့္သည္ရွိေသာ္ တပ္စြန္းေသာ စိတ္သည္ ျဖစ္ေလ၏။

အဘယ္သို႔ ေတာ္စပ္သနည္း

ထိုဗာရာဏသီမင္းသည္ ကိေလသာ၏ အစြမ္းျဖင့္ တုန္လႈပ္လ်က္ ``ဤရေသ့မသည္ ဤရေသ့ေယာက္်ားႏွင့္ အသို႔ေတာ္သနည္းဟု ေမးဦးအံ့´ဟု ဘုရားေလာင္းသို႔ ကပ္၍ ``အို ရွင္ရေသ့ ... ဤရေသ့မသည္ အရွင္ဘုရားႏွင့္ အသို႔ေတာ္သနည္း´´ဟု ေမး၏။

``ျမတ္ေသာမင္းႀကီး ... တစံုတခု အမ်ိဳးေတာ္၏ မေတာ္၏ဟု ဆိုဖြယ္သည္ မျဖစ္။ လူမႈႏွင့္မေရာ သက္သက္ တူေသာ ရေသ့အက်င့္ျဖင့္ ရေသ့အျဖစ္သို႔ ေရာက္သသူတည္း။ စင္စစ္ေသာကား ငါ၏ လူျဖစ္ေသာအခါ ေျခရင္း၌ အလုပ္အေကၽြးတည္း´´ဟု ဆိုေလ၏။

ရေသ့မေစာ္ကားလွ်င္ အသို႔ျပဳအံ့နည္း

ထိုစကားကို ၾကား၍ မင္းသည္ ``ရေသ့မကား ထိုရေသ့၏ တစံုတခု ပိုင္ထိုက္ေသာ ဥစၥာသည္ မျဖစ္သတတ္။ စင္စစ္ေသာ္ကား လူျဖစ္ေသာအခါသာလွ်င္ ထိုရေသ့၏ ေျခရင္း၌ အလုပ္အေကၽြးျဖစ္သတတ္။ ငါသည္ ဤရေသ့မကို အစိုးရေသာမင္း၏အစြမး္ျဖင့္ ယူ၍ အကယ္၍ သြားသည္ျဖစ္အံ့။ အသို႔ျပဳလတၱံ႕နည္း။ ထိုရေသ့ကို စံုစမ္းအံ့´´ဟု ၾကံ၍ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ -

၄၉။ ေယာ ေတ ဣမံ ၀ိသာလကၡႎ၊

ပိယံ သံမွိတဘာသိနႎ။

အာဒါယ ဗလာ ဂေစၧယ်၊

ကႎ ႏု ကယိရာသိ ျဗာဟၼဏ။ ဟူေသာ ေရွးဦးစြာေသာ ဤဂါထာကို ဆုိ၏။

+++

၄၉။ ျဗာဟၼဏ - မေကာင္းမႈကို အပျပဳၿပီးေသာ ရွင္ရေသ့။

၀ိသာလကၡႎ - ၀န္းေသာ မ်က္လံုးရွိေသာ။

သမွိတဘာသိနႎ - စဥ္းငယ္ျပံဳး႐ႊင္ေသာ ေျပာျခင္းရွိေသာ။

ေတ - ရွင္ရေသ့၏။

ဣမံ ပိယံ - ဤလူလက္ထက္၌ မယားျဖစ္ဖူးေသာ ရေသ့မကို။

ေယာ - အၾကင္သူသည္။

ဗလာ-ဗလကၠာေရန - ႏိုင္ထက္ကလူျပဳသျဖင့္။

အာဒါယ - ယူ၍။

ဂေစၧယ် - သြားျငားအံ့။

တံ - ထိုသူကို။

တြံ - သင္သည္။

ကႎ ႏု - အသို႔လွ်င္။

ကယိရာသိ - ျပဳအံ့နည္း။

+++

ပညာရွိအမ်က္ ျပင္မထြက္

ထိုအခါ မင္း၏စကားကို ၾကား၍ ဘုရားေလာင္းသည္ -

၅၀။ ဥပၸေဇၨ ေမ န မုေစၥယ်၊

န ေမ မုေစၥယ် ဇီ၀ေတာ။

ရဇံ၀ ၀ိပုလာ ၀ု႒ိ၊

ခိပၸေမ၀ နိ၀ါရေယ။ ဟူေသာ ႏွစ္ခုေျမာက္ေသာ ဤဂါထာကို ဆို၏။

၅၀။ မဟာရာဇ - ျမတ္ေသာမင္းႀကီး။

ေမ - ငါ့အား။

ေကာေဓာ - အမ်က္ေဒါသသည္။

ဥပၸေဇၨ-ဥပၸေဇၨယ် - ျဖစ္ျငားအံ့။

န မုေစၥယ် - ျဖစ္ေသာအမ်က္သည္ ကိုယ္မွ မထြက္ရာ။

ဇီ၀ေတာ - အသက္ရွည္သမွ် ကာလပတ္လံုး။

ေမ - ငါ့အား။

န မုေစၥယ် - ကိုယ္မွ မထြက္ရာ။

၀ိပုလာ ၀ု႒ိ - သည္းစြာေသာ မိုးေပါက္ရွိေသာ မိုးႀကီးသည္။

ရဇံ - ျမဴကို။

နိ၀ါရေယ ဣ၀ - ျမစ္သကဲ့သို႔။

တံ - ထိုအမ်က္ကို။

ခိပၸေမ၀ - လ်င္စြာသာလွ်င္။

နိ၀ါရေယ - ျမစ္အံ့။

+++

ရေသ့မကို အတင္းယူ

ဤသို႔ ဘုရားေလာင္းသည္ ျမတ္ေသာတရားစကားကို ေဟာေတာ္မူေလ၏။ ထိုသို႔ ေဟာေသာ္လည္း မင္းသည္ ဘုရားေလာင္း၏ တရားစကားကုိ ၾကားရ၍လည္း အလြန္မိုက္သည္၏အျဖစ္ေၾကာင့္ ရေသ့မ၌ တပ္စြန္းေသာ မိမိစိတ္ကို တားျမစ္ျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္သည္ျဖစ္၍ အမတ္တေယာက္ကို ``ဤရေသ့မကို မင္း၏နန္းေတာ္သို႔ ေဆာင္သြားေလေလာ့´´ဟု ေစလိုက္၏။

ထုိအမတ္သည္ ``ေကာင္းၿပီ´´ဟု ၀န္ခံ၍ ထိုမင္းဆိုတိုင္းကို ျပဳ၏။ ရေသ့မလည္း ``အခ်င္းတို႔ ... ေလာက၌ သူေတာ္မဟုတ္ သူယုတ္တို႔၏ အက်င့္သည္ ျဖစ္၏။ မေလ်ာက္ပတ္စြာတကား´´ ဤသို႔ အစရွိေသာ စကားတို႔ကို ဆို၍ ငိုေႂကြး ျမည္တမ္းစဥ္ပင္လွ်င္ ထိုရေသ့မကို ယူ၍ သြားေလ၏။

ဘုရားေလာင္းသည္ ထိုရေသ့မ၏ ငိုေႂကြးသံကို ၾကား၍ တႀကိမ္ၾကည့္ၿပီးလွ်င္ တဖန္ မၾကည့္ၿပီ။ ငိုျမည္တမ္းေသာ ရေသ့မကို မင္း၏နန္းေတာ္သို႔သာလွ်င္ ေဆာင္ေလ၏။ ထိုဗာရာဏသီမင္းသည္လည္း ဥယ်ာဥ္၌ ၾကာျမင့္စြာ ေနျခင္းကို မျပဳမူ၍သာလွ်င္ လ်င္ျမန္စြာ သြားၿပီးလွ်င္ ထိုရေသ့မကို ေခၚေစ၍ ႀကီးစြာေသာ မင္း၏စည္းစိမ္ျဖင့္ ဖိတ္၏။ ထိုရေသ့မသည္ မင္းစည္းစိမ္ျဖင့္ ေက်းဇူးမရွိသည္ကို ရဟန္းအျဖစ္၌သာလွ်င္ ေက်းဇူးရွိသည္ကို ဆုိ၏။

ဧည့္မခံေတာ့ဘူးလား

မင္းသည္ တစံုတခုေသာ အေၾကာင္းျဖင့္ ရေသ့မ၏ စိတ္ကို မရသည္ျဖစ္၍ ထိုရေသ့မကို တခုေသာ တိုက္ခန္း၌ ထား၍ ၾကံ၏။ ``အဘယ္သို႔ ၾကံသနည္း´´ဟူမူကား ``ဤရေသ့မသည္ သီလရွိ၏။ ေကာင္းေသာ အက်င့္ရွိ၏။ ဤသို႔သေဘာရွိေသာ မိဖုရားစည္းစိမ္ကို အလိုမရွိ။ ထိုရေသ့သည္လည္း ဤသို႔ သေဘာရွိေသာ မယားျဖစ္ဖူးေသာ မိန္းမကို ႏိုင္ထက္ကလူ ယူ၍သြားေသာ ငါတို႔ကို အမ်က္ထြက္၍ပင္ ၾကည္ကာမွ်ကိုလည္း မျပဳ။ စင္စစ္လွ်င္ ရေသ့ရဟန္းတို႔သည္ မ်ားစြာကုန္ေသာ မာယာရွိကုန္၏။ တစံုတခုေသာ မႏၲာန္ ေဆး၀ါး မႏၲရားကို မွီ၍ ငါ့အား အက်ိဳးမဲ့ကိုလည္း ျပဳကုန္ရာ၏။ သြားဦးအံ့၊ အဘယ္သို႔ ျပဳလ်က္ေနသနည္း။ သိေအာင္ ျပဳအံ့´´ ဤသို႔ ၾကံ၏။

ၾကံၿပီး၍ ရပ္တည္ျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္ရကား ဥယ်ာဥ္သို႔ သြားျပန္၏။ ဘုရားေလာင္းသည္လည္း သကၤန္းတို႔ကို ခ်ဳပ္လ်က္ ေန၏။ မင္းသည္ နည္းေသာ အျခံအရံရွိသည္ျဖစ္၍ ေျခသံျပင္းသည္ကိုလည္း မျပဳဘဲ ျဖည္းျဖည္းသာသာ ခ်ဥ္းကပ္ေလ၏။ ဘုရားေလာင္းသည္ မင္းကို မၾကည့္မူ၍ သကၤန္းကိုသာလွ်င္ ခ်ဳပ္၏။ မင္းသည္ ``ဤရေသ့သည္ အမ်က္ထြက္၍ ငါႏွင့္တကြ စကားမေျပာ´´ဟု ေအာက္ေမ့သည္ျဖစ္၍ ``ဤရေသ့စဥ္းလဲသည္ `အမ်က္အားျဖစ္ျခင္းငွာ ငါမေပးအံ့၊ အမ်က္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုအမ်က္ကို လ်င္ျမန္စြာ ႏွိပ္အံ့´ဟု ေရွးဦးစြာကမူ ၾကံဳး၀ါး၍ ယခုမူကား အမ်က္ျဖင့္သာလွ်င္ ခက္ထန္ခိုင္မာသည္ျဖစ္၍ ငါႏွင့္တကြ စကားမေျပာ´´ ဤသို႔ေသာ အမွတ္ျဖင့္ -

၅၁။ ယံ ႏု ပုေဗၺ ၀ိကတၳိေတၳာ၊

ဗလမွိ၀ အပႆိေတာ။

သြဇၨ တုဏွိကေတာ ဒါန၊

သဃၤာဋႎ သိဗၺမစၧသိ။ ဟူေသာ သံုးခုေျမာက္ေသာ ဤဂါထာကို ဆို၏။

၅၁။ ေဘာ တာပသ - အို ရေသ့။

ပုေဗၺ - ေရွး၌။

၀ိကတၳိေတၳာ ႏု - ၾကံဳး၀ါး၏ မဟုတ္ေလာ။

အဇၨ - ယခုမူကား။

ေသာ - ထိုရေသ့စဥ္းလဲသည္။

ယံ ဗလံ - အၾကင္အမ်က္ေဒါသအစြမ္းကို။

အပႆိေတာ ဣ၀ - မွီသကဲ့သို႔။

တုဏွိကေတာ - တစံုတခုေသာ စကားကိုမွ် မဆိုမူ၍။

ေတန ဗေလန - ထိုအမ်က္အစြမ္းျဖင့္။

သဃၤာဋႎ - ဒုကုဋ္သကၤန္းကို။

သိဗၺံ သိဗၺေႏၲာ - ခ်ဳပ္လ်က္။

ဒါနိ - ယခု။

အစၧသိ - ေနဘိ၏တကား။

+++

ျဖစ္ပါလ်က္ အျပင္မထြက္

ထိုစကားကို ၾကား၍ ဘုရားေလာင္းသည္ ``ဤမင္းကား အမ်က္ေဒါသ၏ အစြမ္းျဖင့္ စကားမေျပာဟူ၍ ငါ့ကို ေအာက္ေမ့၏။ ယခုအခါ ထိုမင္းအား ျဖစ္ေသာ အမ်က္ေဒါသ၏အလိုသို႔ မလိုက္သည္၏အျဖစ္ကို ေဟာအံ့´´ဟု ၾကံ၍ -

၅၂။ ဥပၸဇၨိ ေမ န မုစၥိတၳ၊

န ေမ မုစၥိတၳ ဇီ၀ေတာ။

ရဇံ၀ ၀ိပုလာ ၀ု႒ိ၊

ခိပၸေမ၀ နိ၀ါရယႎ။ ဟူေသာ ေလးခုေျမာက္ေသာ ဤဂါထာကို ဆုိ၏။

၅၂။ မဟာရာဇ - ျမတ္ေသာမင္းႀကီး။

ေမ - ငါ့အား။

ဥပၸဇၨိ - ျဖစ္ကားျဖစ္၏။

ပန - ထိုသို႔ျဖစ္ျငားေသာ္လည္း။

န မုစၥိတၳ - သႏၲာန္မွ အပ မထြက္ေစရ။

ေမ - ငါ့အား။

ဇီ၀ေတာ - သဇီ၀သႏၲာန္မွ။

န မုစၥိတၳ - မထြက္ေစရာသလွ်င္ကတည္း။

၀ိပုလာ ၀ု႒ိ - ႀကီးစြာေသာ မိုးေပါက္သည္။

ရဇံ - ျမဴကို။

နိ၀ါရယိ ဣ၀ - ေဖ်ာက္သကဲ့သို႔။

ခိပၸေမ၀ - လ်င္စြာသာလွ်င္။

နိ၀ါရယႎ - ျမစ္အံ့။

+++

ဘာမ်ားျဖစ္ေနပါသလဲ

ထိုဘုရားေလာင္း စကားကို ၾကား၍ မင္းသည္ ``ဤရေသ့ကား အမ်က္ကိုသာလွ်င္ ရည္၍ ဆိုသေလာ။ ထိုသို႔မဟုတ္မူ တပါးေသာ တစံုတခုေသာ အတတ္ကို ရည္၍ ဆိုသေလာ။ ထိုရေသ့ကို ေမးဦးအံ့´´ဟု ၾကံ၍ ေမးလိုရကား -

၅၃။ ကႎ ေတ ဥပၸဇၨိ ေနာ မုစၥိ၊

ကႎ ေတ န မုစၥိ ဇီ၀ေတာ။

ရဇံ၀ ၀ိပုလာ ၀ု႒ိ၊

ကတမံ တံ နိ၀ါရယိ။ ဟူေသာ ငါးခုေျမာက္ေသာ ဤဂါထာကို ဆို၏။

၅၃။ တာပသ - ရွင္ရေသ့။

ေတ - ရွင္ရေသ့အား။

ဥပၸဇၨိ - ျဖစ္ကားျဖစ္၏ ဟူသည္ကား။

ကႎ - အဘယ္သည္။

ဥပၸဇၨိ - ျဖစ္လည္းျဖစ္သနည္း။

ေနာ မုစၥိ - လႊတ္လည္း မလႊတ္သနည္း။

ကႎ - အဘယ္သည္။

ေတ - ရွင္ရေသ့၏။

ဇီ၀ေတာ - သဇီ၀သႏၲာန္မွ။

န မုစၥိ - မလႊတ္သနည္း။

၀ိပုလာ ၀ု႒ိ - ႀကီးစြာေသာ မိုးေပါက္သည္။

ရဇံ - ျမဴကို။

နိ၀ါရယိ ဣ၀ - ေပ်ာက္သကဲ့သို႔။

ကတမံ - အဘယ္မည္ေသာ။

တံ - ထို၀တၳဳကို။

နိ၀ါရယိ - ျမစ္သနည္း။

+++

အမ်က္ျဖစ္လ်က္ အျပင္မထြက္

ထိုစကားကို ၾကား၍ ဘုရားေလာင္းသည္ ``ျမတ္ေသာမင္းႀကီး ... ဤသို႔ မ်ားစြာေသာ အျပစ္ရွိေသာ တခုေသာ အမ်က္သည္ ငါ့အား ျဖစ္၏။ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုအမ်က္ကို ေမတၱာဘာ၀နာျဖင့္ ျမစ္၏´´ဟု အမ်က္ေဒါသ၌ အျပစ္ကို ျပလိုသည္ျဖစ္၍ -

၅၄။ ယမွိ ဇာေတ န ပႆတိ၊

အဇာေတ သာဓဳ ပႆတိ။

ေသာ ေမ ဥပဇၨိ ေနာ မုစၥိ၊

ေကာေဓာ ဒုေမၼဓေဂါစေရာ။

၅၅။ ေယန ဇာေတန နႏၵႏၲိ၊

အမိတၱာ ဒုကၡေမသိေနာ။

ေသာ ေမ ဥပၸဇၨိ ေနာ မုစၥိ၊

ေကာေဓာ ဒုေမၼဓေဂါစေရာ။

၅၆။ ယသၼိဥၥ ဇာယမာနမွိ၊

သဒတၳံ နာ၀ဗုဇၥ်တိ။

ေသာ ေမ ဥပၸဇၨိ ေနာ မုစၥိ၊

ေကာေဓာ ဒုေမၼဓေဂါစေရာ။

၅၇။ ေယနာဘိဘူေတာ ကုသလံ ဇဟာတိ၊

ပရကၠေရ ၀ိပုလၪၥာပိ အတၳံ။

သ ဘီမေသေနာ ဗလ၀ါ ပမဒၵီ၊

ေကာေဓာ မဟာရာဇ န ေမ အမုစၥထ။

၅၈။ က႒သၼႎ မတၳမာသၼႎ၊

ပါ၀ေကာ နာမ ဇာယတိ။

တေမ၀ က႒ံ ဍဟတိ၊

ယသၼာ ေသာ ဇာယေတ ဂိနိ။

၅၉။ ဧ၀ံ မႏၵႆ ေပါသႆ၊

ဗာလႆ အ၀ိဇာနေတာ။

သာရမၻာ ဇာယေတ ေကာေဓာ၊

ေသာပိ ေတေန၀ ဍယွတိ။

၆၀။ အဂၢီ၀ တိဏက႒သၼႎ၊

ေကာေဓာ ယႆ ပသၯတိ။

နိဟီယတိ တႆ ယေသာ၊

ကာဠပေကၡ၀ စႏၵိမာ။

၆၁။ အေနေဓာ ဓူမေကတူ၀၊

ေကာေဓာ ယႆူ´ပသမၼတိ။

အာပူရတိ တႆ ယေသာ၊

သုကၠပေကၡ၀ စႏၵိမာ။ ဟူေသာ ဤဂါထာတို႔ကို ဆို၏။

+++

၅၄။ ဘူပါလ - ေရေျမေသဌ္နင္း ျပည့္ရွင္မင္း။

ယမွိ ေကာေဓ - အၾကင္အမ်က္သည္။

ဇာေတ - ျဖစ္လတ္ေသာ္။

န ပႆတိ - မိမိအက်ိဳး သူတပါးအက်ိဳးကို မျမင္။

ယမွိ - အၾကင္အမ်က္သည္။

အဇာေတ - မျဖစ္သည္ရွိေသာ္။

သာဓု - ေကာင္းစြာ။

ပႆတိ - မိမိအက်ိဳး သူတပါးအက်ိဳးကို ျမင္၏။

ဒုေမၼဓေဂါစေရာ - ပညာမရွိေသာသူတို႔၏ က်က္စားေလ့လာရာျဖစ္ေသာ။

ေသာ ေကာေဓာ - ထိုအမ်က္သည္။

ေမ - ငါ့အား။

ဥပၸဇၨိ - ျဖစ္၏။

ေနာ မုစၥိ - ကိုယ္မွ ျပင္ပသို႔ မထြက္။

၅၅။ ဇနိႏၵ - လူတို႔၏အရွင္မင္းျမတ္။

ဇာေတန - ျဖစ္ေသာ။

ေယန - အၾကင္အမ်က္ေဒါသျဖင့္။

ဒုကၡေမသိေနာ - ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲကို အလိုရွိကုန္ေသာ။

အမိတၱာ - ရန္သူတို႔သည္။

နႏၵႏၲိ - ႏွစ္သက္ကုန္၏။

ဒုေမၼဓေဂါစေရာ - ပညာမရွိေသာသူတို႔၏ က်က္စားရာ အာ႐ုံျဖစ္ေသာ။

ေသာ ေကာေဓာ - ထိုအမ်က္သည္။

ေမ - ငါ့အား။

ဥပၸဇၨိ - ျဖစ္၏။

ေနာ မုစၥိ - ငါ့ကိုယ္မွ ျပင္ပသို႔ မထြက္။

၅၆။ ဒိသမၸတိ - အရပ္မ်က္ႏွာအရွင္ျဖစ္ေသာ မင္းႀကီး။

ယသၼႎၪၥ - အၾကင္အမ်က္ေဒါသသည္လည္း။

ဇာယမာနမွိ - ျဖစ္လတ္ေသာ္။

သဒတၳံ - မိမိအက်ိဳးစီးပြားကို။

နာ၀ဗုဇၥ်တိ - မသိ။

ဒုေမၼဓေဂါစေရာ - ပညာမရွိေသာ သူတို႔၏ က်က္စားေလ့လာရာျဖစ္ေသာ။

ေသာ ေကာေဓာ - ထိုအမ်က္သည္။

ေမ - ငါ့အား။

ဥပၸဇၨိ - ျဖစ္၏။

ေနာ မုစၥိ - ငါ့ကိုယ္မွ ျပင္ပသို႔ မထြက္။

၅၇။ ရေ႒သဘ - တိုင္းျပည္သူအေပါင္းတို႔ထက္ ျမတ္ေတာ္မူေသာ။

ရာဇေသ႒ - မင္းျမတ္။

ေယန - အၾကင္ေဒါသသည္။

အဘိဘူေတာ - ႏွိပ္စက္အပ္ေသာသူသည္။

ကုသလံ - ကုသိုလ္ကို။

ဇဟာတိ - စြန္႔တတ္၏။

၀ိပုလံ - ျပန္႔ေျပာေသာ။

အတၳၪၥာပိ - အက်ိဳးစီးပြားကိုလည္း။

ပရကၠေရ - အပျပဳလိုက္တတ္၏။

မဟာရာဇ - မင္းျမတ္။

ဘိမေသေနာ - မ်ားစြာေသာ ကိေလသာဟူေသာ စစ္သည္ႏွင့္ျပည့္စံုေသာ။

ဗလ၀ါ ပမဒၵိ - အားရွိေသာသူတို႔ကို ႏွိပ္နင္းႏိုင္ေသာ။

ေသာ ေကာေဓာ - ထိုအမ်က္သည္။

ေမ - ငါ၏။

သႏၲိကာ - အထံမွ။

န မုစၥထ - မထြက္။

+++

အမ်က္မီးေျပာင္ ကိုယ့္ကိုေလာင္

၅၈။ က႒သၼႎ - မီးပြတ္ခံုကို။

မတၳမာနသၼႎ - မီးပြတ္သည္ရွိေသာ္။

ပါ၀ေကာ နာမ - မီးမည္သည္။

ဇာယတိ - ျဖစ္၏။

ေသာ ဂိနိ - ထိုမီးသည္။

ယသၼာ - အၾကင္ပြတ္ခံုမွ။

ဇာယေတ - ျဖစ္၏။

တေမ၀ က႒ံ - ထိုမီးျဖစ္ရာ ပြတ္ခံုကိုပင္လွ်င္။

ဍဟတိ - ေလာင္၏။

+++

အမ်က္ျဖစ္မူ ဤကိုယ္ပူ

၅၉။ မဟာရာဇ - မင္းျမတ္။

ဧ၀ံ - ဤအတူ။

မႏၵႆ - ပညာမရွိေသာ။

ဗာလႆ - မိုက္စြာေသာ။

အ၀ိဇာနေတာ - အက်ိဳးစီးပြားကို မသိေသာ။

ေပါသႆ - သတၱ၀ါအား။

သရမၻာ - နင္ေလာ ငါေလာ စသည္ျဖင့္ လြန္စြာျပဳတတ္ေသာ လကၡဏာရွိေသာ။

ေကာေဓာ - အမ်က္သည္။

ဇာယေတ - ျဖစ္၏။

ေသာပိ - ထိုအမ်က္ထြက္ေသာ သူသည္လည္း။

ေတေန၀ - ထိုမိမိအမ်က္ျဖင့္သာလွ်င္။

ဍယွတိ - ပူေလာင္၏။

+++

ပညာနည္းပါး ေဒါသပြား

၆၀။ ရေထသဘ - ရထားစီးခ်င္း မင္းတကာတို႔ထက္ အာသဘေျမာက္ေတာ္မူေသာ။

ရာဇေသ႒ - မင္းျမတ္။

တိဏက႒သၼႎ - ျမက္ေျခာက္ သစ္ခက္ေျခာက္ရွိရာ အရပ္၌။

အဂၢိ - ေလာင္ေသာမီးသည္။

တၯတိ ဣ၀ - ပြားေလေလျဖစ္သကဲ့သို႔။

ယႆ - အၾကင္ပညာနည္းေသာ သူအား။

ေကာေဓာ - အမ်က္သည္။

ပ၀ၯတိ - ပြား၏။

တႆ - ထိုအမ်က္ေဒါသပြားေသာသူအား။

ကာဠပေကၡ - လကြယ္ပကၡ၌။

စႏၵိမာ ဣ၀ - လကဲ့သို႔။

ယေသာ - စည္းစိမ္ခ်မ္းသာသည္။

နိဟီယတိ - တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ယုတ္၏။

+++

အမ်က္ဇာတ္သိမ္း ကိုယ္လံုးၿငိမ္း

၆၁။ မႏၷိႆရ - ေ႐ႊနန္းရွင္။

အေနေဓာ - မီးစာမရွိေသာ။

ဓူမေကတု - မီးလွ်ံသည္။

ဥပသမၼတိ ဣ၀ - ၿငိမ္းသကဲ့သို႔၊

ယႆ - အၾကင္ပညာရွိအား။

ေကာေဓာ - အမ်က္သည္။

၀ူပသမၼတိ - ၿငိမ္း၏။

တႆ - ထိုအမ်က္ၿငိမ္းေသာသူအား။

သုကၠပေကၡ - လဆန္းပကၡ၌။

စႏၵိမာ ဣ၀ - လကဲ့သို႔။

ယေသာ - စည္းစိမ္ခ်မ္းသာသည္။

အာပူရတိ - တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ျပည့္၏။

ဗာရာဏသီမင္းသည္ ဘုရားေလာင္း၏ တရားစကားကို နာရလ်က္ ႏွစ္သက္ေသာစိတ္ ရွိသည္ျဖစ္၍ အမတ္တေယာက္ကို ေစ၍ နန္းေတာ္သို႔ ေဆာင္ေလၿပီးေသာ ရေသ့မကို ေဆာင္ေစ၍ ``အမ်က္ထြက္ျခင္းမရွိေသာ ရွင္ရေသ့ ... ႏွစ္ေယာက္ကုန္ေသာ ရွင္ရေသ့တို႔သည္ ရဟန္းခ်မ္းသာျဖင့္ လြန္ေစကုန္လ်က္ ဤအကၽြႏု္ပ္ ဥယ်ာဥ္ေတာ္၌သာလွ်င္ ေနေတာ္မူၾကကုန္ေလာ့။ အကၽြႏု္ပ္သည္ အရွင္ဘုရားတို႔အား တရားႏွင့္ေလ်ာ္စြာ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊ တရားႏွင့္ေလ်ာ္စြာ ရန္မွ တားျမစ္ျခင္း၊ တရားႏွင့္ေလ်ာ္ေသာ လံုျခံဳျခင္းကို ျပဳအံ့´´ဟု ဆို၍ ကန္ေတာ့ၿပီးလွ်င္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွိခိုး၍ သြားေလ၏။

ထိုႏွစ္ေယာက္ကုန္ေသာ သူတို႔သည္လည္း ဥယ်ာဥ္ေတာ္၌သာလွ်င္ ေနကုန္၏။ ေနာက္အဖို႔၌ ရေသ့မသည္ ေသ၏။ ဘုရားေလာင္းသည္ ထိုရေသ့မ ေသသည္ရွိေသာ္ ဟိမ၀ႏၲာေတာသို႔ ၀င္ၿပီးလွ်င္ အဘိညာဥ္သမာပတ္တို႔ကို ျဖစ္ေစ၍ ေလးပါးကုန္ေသာ ျဗဟၼ၀ိဟာရတို႔ကို ပြားေစလ်က္ ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔ လား၏။

ဇာတ္ေပါင္း

သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤဓမၼေဒသနာကို ေဆာင္ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ သစၥာတို႔ကို ျပေတာ္မူ၍ ဇာတ္ကို ေပါင္းေတာ္မူ၏။ သစၥာတို႔ကို ျပေတာ္မူသည္၏အဆံုး၌ အမ်က္ထြက္တတ္ေသာ ရဟန္းသည္ အနာဂါမိဖိုလ္၌ တည္၏။

ဇာတ္ကို အဘယ္သို႔ ေပါင္းေတာ္မူသနည္းဟူမူကား - ယခုအခါ ရာဟုလမယ္ေတာ္သည္ ထိုအခါ ရေသ့မ ျဖစ္ဖူးၿပီ။ ယခုအခါ အာနႏၵာသည္ ထိုအခါ မင္းျဖစ္ဖူးၿပီ။ ယခုအခါ ငါဘုရားသည္ ထိုအခါ စူဠေဗာဓိရေသ့ ျဖစ္ဖူးၿပီ။ ဤသို႔ ဇာတ္ကို ေပါင္းေတာ္မူ၏။

ေဆာင္ပုဒ္

မ်က္ေဒါသမွာ၊ မီးပမာ၊ မွီရာ ေလာင္ၿမိဳက္မည္။

+++++

(မဂၤလာဘံုေက်ာ္ ေညာင္ကန္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ျပန္ဆိုေရးသားေတာ္မူေသာ ငါးရာ့ငါးဆယ္ဇာတ္၀တၳဳ တတိယတြဲ မွ)