ထို ဝိဓုရသုခမိန္သည္ သာယာစြာေသာ စကားျဖင့္ လူအေပါင္းတို႔အား တရားေဟာ၏။ ဇမၺဴဒီပကၽြန္းအျပင္၌ ေနကုန္ေသာ မင္းအေပါင္းတို႔သည္ ဆင္ကို ႏွစ္သက္ေစတတ္ေသာ ေစာင္းကို တီးလွ်င္ ဆင္အေပါင္းတို႔သည္ ထိုေစာင္းသံ၌ တပ္မက္ျခင္းျဖင့္ မခြာရက္သကဲ့သို႔ သာယာလွစြာေသာ တရားသံျဖင့္ ၾကည္ညိဳတပ္မက္ၾကသည္ ျဖစ္၍ မိမိတို႔ျပည္သို႔မွ် ခြာ၍ မျပန္ရက္ႏိုင္ ျဖစ္ၾကကုန္၏။
ဝိဓုရအမတ္သုခမိန္သည္ ဘုရား၏တင့္တယ္ျခင္းျဖင့္ မင္းအစရွိေသာ လူအေပါင္းတို႔အား တရားေဟာလ်က္ မ်ားစြာေသာ စည္းစိမ္အျခံအရံျဖင့္ ထုိ ဣႏၵပတၱနဂိုရ္ျပည္၌ ထင္ရွားစြာ ေန၏။
ဗာရာဏသီျပည္၌လည္း အေဆြခင္ပြန္းျဖစ္ေသာ ပုဏၰားသူႂကြယ္ ၄ ေယာက္တို႔သည္ ကာမဂုဏ္၌ အျပစ္ကို ျမင္၍ မ်ားစြာေသာ စည္းစိမ္ကို စြန္႔ပစ္လ်က္ ဟိမဝႏၲာသို႔ သြား၍ ရေသ့ရဟန္းျပဳသျဖင့္ အဘိညာဥ္ သမာပတ္ကို ျဖစ္ေစ၍ ေတာသစ္ျမစ္ သစ္သီးသာလွ်င္ အစာရွိကုန္လ်က္ ဟိမဝႏၲာ၌ ကာလအရွည္ ေနၾကၿပီးမွ ခ်ဥ္ဆား မွီဝဲလိုေသာငွာ ၿမိဳ႕,႐ႊာ,ဇနပုဒ္တို႔သို႔ လွည့္လည္သြားလာၾကေသာ္ အဂၤတိုင္း စမၸာနဂိုရ္ျပည္သို႔ ေရာက္ေလ၍ မင္း၏ဥယ်ာဥ္၌ ေနၾကကုန္၏။
မိုးေသာက္လွ်င္ ဆြမ္းအလို႔ငွာ ၿမိဳ႕သို႔ ဝင္ေလကုန္ေသာ္ ထိုၿမိဳ႕၌ သူႂကြယ္အေဆြခင္ပြန္း ၄ ေယာက္တို႔သည္ ထိုရေသ့တို႔၏ သြားျခင္း ရပ္ျခင္း အစရွိေသာ ဣရိယာပုတ္ကို ျမင္လွ်င္ ၾကည္ညိဳ၍ ရေသ့တို႔၏ အထံသို႔ ကပ္ၾကကုန္လ်က္ ရွိခုိး၍ သပိတ္ကို ယူၿပီးေသာ္ မိမိ မိမိတို႔အိမ္သို႔ တစ္ပါးစီ ပင့္၍ မြန္ျမတ္ေသာ ခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္ျဖင့္ လုပ္ေကၽြးၿပီးေသာ္ “ဤအရပ္၌ ေန၍ ေန႔တိုင္းမျပတ္ အကၽြႏု္ပ္တို႔အိမ္သို႔ ဆြမ္းစားႂကြေတာ္မူပါကုန္”ဟု ေတာင္းပန္၍ ပဋိညာဥ္ကို ရလွ်င္ ထိုဥယ်ာဥ္၌ ေနေစကုန္၏။
ရေသ့တို႔လည္း ေန႔တိုင္း ထိုသူႂကြယ္တို႔၏ အိမ္သို႔ သြား၍ ဆြမ္းစားၿပီးေသာ္ ေန႔ေနလိုေသာငွာ တစ္ရပ္စီ ခြဲ၍ သြားၾကကုန္၏။
တစ္ပါးေသာ ရေသ့ကား တာဝတႎသာနတ္ျပည္သို႔ သြား၍ ေန႔ ေန၏။ တစ္ပါးကား နဂါးျပည္သို႔ သြား၍ ေန႔ ေန၏။ တစ္ပါးကား ဂဠဳန္ျပည္သို႔ သြား၍ ေန႔ ေန၏။ တစ္ပါးကား ဣႏၵပတၱနဂိုရ္ျပည္ ဓနၪၥယေကာရဗ်မင္း၏ မိဂါဇိန္အမည္ရွိေသာ ဥယ်ာဥ္သို႔ သြား၍ ေန႔ ေန၏။
ထို ၄ ေယာက္ေသာ ရေသ့တို႔တြင္ တာဝတႎသာသို႔ သြားေသာ ရေသ့သည္ မိမိဒကာအား မိမိျမင္ခဲ့သည့္အတိုင္း သိၾကားမင္းစည္းစိမ္ကို ခ်ီးမြမ္း၍ ေဟာေျပာ၏။ နဂါးျပည္သို႔ သြားေသာ ရေသ့သည္ နဂါးမင္းစည္းစိမ္ကို၊ ဂဠဳန္ျပည္သို႔ သြားေသာ ရေ့သည္ ဂဠဳန္မင္းစည္းစိမ္ကို၊ ေကာရဗ်မင္းဥယ်ာဥ္သို႔ သြားေသာ ရေသ့သည္လည္း ေကာရဗ်မင္းစည္းစိမ္ကို မိမိတို႔ ျမင္ခဲ့သည့္အတိုင္း မိမိတို႔ဒကာ အလုပ္အေကၽြးသူႂကြယ္တို႔အား အသီးအသီး ခ်ီးမြမ္း၍ ေျပာၾကကုန္၏။
သူႂကြယ္ ၄ ေယာက္တို႔လည္း မိမိတို႔ဆရာ ရွင္ရေသ့ ခ်ီးမြမ္းေသာ စည္းစိမ္ကို အသီးအသီး အလိုရွိၾကကုန္သျဖင့္ အလႉေပးျခင္း၊ သီလေဆာက္တည္ျခင္း အစရွိေသာ ေကာင္းမႈကို ျပဳၾကကုန္လ်က္ အသက္အတိုင္း ေန၍ စုေတၾကလတ္ေသာ္ သိၾကားအျဖစ္ကို ေတာင့္တေသာ သူႂကြယ္သည္ သိၾကားျဖစ္ေလ၏။ နဂါးအျဖစ္ကို ေတာင့္တေသာ သူႂကြယ္သည္လည္း မိမိသား မယားႏွင့္တကြ နဂါးျဖစ္ေလ၏။ ဂဠဳန္မင္းစည္းစိမ္ကို ေတာင့္တေသာ သူႂကြယ္သည္ လက္ပံေတာဗိမာန္၌ ဂဠဳန္မင္း ျဖစ္ေလ၏။ ေကာရဗ်မင္းစည္းစိမ္ကို ေတာင့္တေသာ သူႂကြယ္သည္ ဓနၪၥယေကာရဗ်မင္း၏ မိဖုရားႀကီးဝမ္း၌ ပဋိသေႏၶေနေလ၏။
ရေသ့ ၄ ေယာက္တို႔သည္လည္း မယုတ္ေသာ စ်ာန္ရွိသည္ျဖစ္၍ ျဗဟၼာ့ျပည္၌ ျဖစ္ၾကေလကုန္၏။
ေကာရဗ်မင္းသားသည္ ဖြား၍ အ႐ြယ္ေရာက္လတ္ေသာ္ ခမည္းေတာ္လြန္သျဖင့္ မင္းက်င့္တရားႏွင့္အညီ မင္းျပဳ၏။ ထိုေရာအခါဝယ္ ေကာရဗ်မင္းႀကီးသည္ကား အန္ကစားၾကဴး၏။ ဝိဓုရသုခမိန္ အဆံုးအမ၌ တည္၍ အလႉေပး၏။ သီလေဆာက္တည္၏။ ဥပုသ္ေဆာက္တည္၏။
ထိုေကာရဗ်မင္းသည္ တစ္ေန႔ေသာ ဥပုသ္ေန႔၌ ဥပုသ္ေဆာက္တည္ၿပီးေသာ္ ‘ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းကို ပြားေစအံ့’ဟု ဥယ်ာဥ္သို႔ သြား၍ ႏွလံုးေမြ႕ေလ်ာ္ရာအရပ္၌ ေနလ်က္ ရဟန္းတရားကို ပြားေစ၏။ သိၾကားမင္းသည္လည္း ဥပုသ္ေဆာက္တည္ၿပီးေသာ္ နတ္ျပည္၌ ေၾကာင့္ၾကစိုးရိမ္ျခင္း ေႏွာင့္ယွက္ျခင္း မ်ားသည္ဟု လူ႔ျပည္သို႔ လာ၍ ထိုဥယ်ာဥ္၏ ႏွလံုးေမြ႕ေလ်ာ္ရာအရပ္၌ ေနလ်က္ ရဟန္းတရားကို ပြားေစ၏။ နဂါးမင္းသည္လည္း ဥပုသ္ေဆာက္တည္ၿပီးေသာ္ နဂါးျပည္၌ ေၾကာင့္ၾကမ်ားသည္ဟု ထိုဥယ်ာဥ္သို႔ လာ၍ ႏွစ္သက္ရာအရပ္၌ ေနလ်က္ ရဟန္းတရားကို ပြားေစ၏။ ဂဠဳန္မင္းသည္လည္း ဂဠဳန္ျပည္၌ ေၾကာင့္ၾကမ်ားသည္ဟု ဂဠဳန္ျပည္မွ ထိုဥယ်ာဥ္သို႔ လာ၍ ႏွစ္သက္ရာအရပ္၌ ေနလ်က္ ရဟန္းတရားကို ပြားေစ၏။
ထုိမင္း ၄ ပါးတို႔သည္ ညခ်မ္းေသာအခါ မိမိတို႔ေနရာမွ ထြက္ခဲ့၍ မဂၤလာရွိေသာ ေလးေထာင့္ကန္နား၌ အညီအၫြတ္ ေတြ႕ၾကံဳၾကေသာ္ အခ်င္းခ်င္း ၾကည့္ၾက၍ ေရွး၌ အေဆြခင္ပြန္းျဖစ္ဖူးေသာအားျဖင့္ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာ ဝမ္းေျမာက္စြာ သာယာစြာ စကားေျပာဆိုၾကၿပီးလွ်င္ သိၾကားမင္းသည္ မဂၤလာရွိေသာ ေက်ာက္ဖ်ာထက္၌ ေန၏။ မင္း ၃ ပါးတို႔သည္လည္း သင့္ရာအရပ္၌ ေနၾကကုန္၏။
ထိုေရာအခါ သိၾကားမင္းသည္ - “မင္း ၃ ပါးတို႔၊ ယခု ငါတို႔ ၄ ေယာက္ ေစာင့္ၾကေသာ သီလတြင္ အဘယ္သူ၏ သီလသည္ ျမတ္မည္ ထင္ၾကသနည္း”ဟု ေမး၏။
ဝ႐ုဏနဂါးမင္းသည္ - “အရွင္သိၾကားမင္း၊ အကၽြႏု္ပ္၏ သီလသည္ မင္း ၃ ပါးတို႔၏ သီလထက္ ျမတ္မည္ ထင္၏”ဟု ဆို၏။ “အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း”ဟု ေမးလွ်င္၊ “ဤဂဠဳန္မင္းသည္ အကၽြႏု္ပ္ကို အႏၲရာယ္မျပဳသည္ျဖစ္ေစ၊ ဂဠဳန္တို႔မည္သည္ အကၽြႏု္ပ္တို႔အသက္အႏၲရာယ္ကို ျပဳတတ္၏။ ထိုသို႔ အသက္အႏၲရာယ္ျပဳတတ္ေသာ ဂဠဳန္မင္းကို ျမင္ရ ေတြ႕ရေသာ္လည္း ေၾကာက္လန္႔ စိုးရိမ္ျခင္း မရွိ။ မိမိေဝဒနာကို ပမာဏမျပဳသျဖင့္ သည္းခံျခင္းျမတ္ေသာေၾကာင့္ အကၽြႏု္ပ္၏သီလသည္ မင္း ၃ ပါးတို႔၏ သီလထက္ ျမတ္သည္ ထင္ပါသည္”ဟု ဆို၍ ဒသကနိပါတ္ စတုေပါသထဇာတ္၌ လာေသာ -
“ေယာေကာပေနေယ် န ကေရာတိ ေကာပံ၊
န ကုဇၥ်တိ သပၸဳရိေသာ ကဒါစိ။
ကုေဒၶါ ပိ ေသာ နာဝိကေရာတိ ေကာပံ။
တံ ေဝ နရံ သမဏံ အာဟု ေလာေက။” ဟူ ေသာ ဂါထာကို ႐ြတ္၏။
အဓိပၸာယ္ကား - “မင္း ၃ ပါးတို႔၊ အၾကင္သူသည္ အမ်က္ထြက္အပ္ေသာသူ၌ အမ်က္မထြက္ေစမူ၍ အခါခပ္သိမ္းလွ်င္ သည္းခံ၏။ ရံခါ အမ်က္ထြက္ေသာ္လည္း ထို မိမိထြက္ေသာအမ်က္ကို ထင္စြာ မျပဳ။ ထိုသို႔သေဘာရွိေသာ သူေတာ္ေကာင္းကိုလွ်င္ ဤေလာက၌ ‘ၿငိမ္းၿပီးေသာ မေကာင္းမႈ’ရွိေသာသူဟူ၍ ပညာရွိတို႔ ဆိုကုန္၏။ ဤသို႔ အမ်က္မထြက္ျခင္း သည္းခံျခင္းေက်းဇူးသည္ အကၽြႏု္ပ္၌ရွိေသာေၾကာင့္ အကၽြႏု္ပ္၏သီလသည္ ႀကီးျမတ္၏”ဟု ဆို၏။
(ဤစကား၌ ခႏၲီဝါဒီ ရွင္ရေသ့သည္ အျပစ္မရွိဘဲလ်က္ ႏွိပ္စက္ေသာ ကလာဗုမင္းအား အခ်င္းခပ္သိမ္း အမ်က္မထြက္သကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ စူဠေဗာဓိ ရွင္ရေသ့သည္ မိမိခင္ပြန္း ရေသ့မအား ဗာရာဏသီမင္းႀကီး ဖ်က္ဆီးမည္ အၾကံရွိသည္ကို သိ၍ ႏွလံုးမသာမယာရွိေသာ္လည္း ထိုအမ်က္ကို အျပင္သို႔ မထြက္ရ၊ လက္ခုပ္ထဲ၌ရွိေသာ မီးပြားကို ျပင္တပါး အမိႈက္မီးစာသို႔ မက်မၿငိေစရဘဲ လက္ခုပ္ထဲ၌ပင္လွ်င္ ေသၿငိမ္းေအာင္ ႀကိတ္နယ္ဘိသကဲ့သို႔ အမ်က္ကို ထင္စြာ မျပဳ။ ဤသို႔က်င့္ေသာ စူဠေဗာဓိရွင္ရေသ့ကဲ့သို႔လည္းေကာင္း သည္းခံရမည္ ဆိုလိုသည္။)
ထိုစကားကို ၾကားလွ်င္ ဂဠဳန္မင္း ဆိုျပန္၏။ “မင္းႀကီးတို႔၊ ဤနဂါးမင္းသည္ အကၽြႏု္ပ္တို႔၏အစာတြင္ အျမတ္ဆံုးတည္း။ ဤသို႔ေသာအစာကို ျမင္၍လည္း မြတ္သိပ္ျခင္းကို သည္းခံလ်က္ အစာတည္းဟူေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ မေကာင္းမႈကို မျပဳ။ ထို႔ေၾကာင့္ အကၽြႏု္ပ္၏သီလသည္ မင္း ၃ ပါးတို႔၏ သီလထက္ ျမတ္၏”ဟု ဆို၍ -
“အႏုဒေရာ ပိေယာ သဟေတ ဇိဃစၲံ၊
ဒေႏၲာ တပိ မိတ ပါနေဘာဇေနာ။
အာဟာရေဟတု န ကေရာတိ ပါပံ၊
တံ ေဝ နရံ သမဏံ အာဟု ေလာေက။” ဟူေသာ ဂါထာကို ႐ြတ္၏။
အဓိပၸာယ္ကား - “မင္းႀကီးတို႔၊ အၾကင္သူသည္ အလြန္မြတ္သိပ္ေသာ္လည္း အစာတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ယုတ္မာေသာအမႈကို မျပဳ။ အတိုင္းအရွည္ တန္႐ုံမွ်ေသာ အစာ,အေဖ်ာ္တို႔ကိုသာ မွီဝဲလ်က္ ဣေျႏၵကို ေကာင္းစြာ ဆံုးမ၍ သီလကို မက်ိဳးမပ်က္ရေအာင္ ေကာင္းစြာ ေစာင့္၏။ ထိုသို႔ သေဘာရွိေသာသူကို ဤေလာက၌ ‘ၿငိမ္းၿပီးေသာ မေကာင္းမႈ’ ရွိေသာသူ ဟူ၍ ပညာရွိတို႔ ဆိုကုန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အကၽြႏု္ပ္၏သီလသည္လွ်င္ ျမတ္၏”ဟု ဆို၏။
(ဤစကား၌ အစာတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ သီလပ်က္ေကာင္းသည္ကို မဆိုႏွင့္ဦး။ သီလပ်က္ေကာင္းေသာ အရာ၌ပင္ေသာ္လည္း အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ “ေလနာေပၚေသာအခါ အဘယ္ေဆးျဖင့္ ေပ်ာက္ဖူးသနည္း”ဟု အရွင္ေမာဂၢလာန္ ေမးေလွ်ာက္ေသာေၾကာင့္ “ေထာပတ္ျဖင့္ ေပ်ာက္ဖူး၏”ဟု ဆိုသည့္ စကားကိုပင္လွ်င္ ‘အစာ၌ ေလာ္လည္ျခင္းျဖစ္သည္’ဟု စက္ဆုပ္ေတာ္မူ၍ အရွင္ေမာဂၢလာန္ ခံေဆာင္ခဲ့ေသာ ေထာပတ္ကို မသံုးေဆာင္ဘဲ ေန၏။ ဤသို႔ သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ သီလမပ်က္ေကာင္းေသာအရာ၌ပင္ေသာ္လည္း အစာေၾကာင့္ ေလာ္လည္ျခင္းမရွိ ဆိုလိုသည္။)
ထို ဂဠဳန္မင္းစကားကို ၾကားလွ်င္ သိၾကားမင္း ဆိုျပန္၏။
“မင္းမ်ားတို႔၊ ငါသည္ အထူးထူးအျပားျပား မ်ားလွစြာေသာ နတ္စည္းစိမ္ကို စြန္႔၍ သီလေစာင့္လိုေသာငွာ ဤလူ႔ျပည္သို႔ လာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ၏သီလသည္ သင္တို႔သီလထက္ ျမတ္၏”ဟု ဆို၍ -
“ခိၮရတႎ ဝိပၸဇေဟတြာ သဗၺံ၊
န စာလိကံ ဘာသတိ ကိၪၥိ ေလာေက။
ဝိဘူသန႒ာနာ ဝိရေတာ ေမထုနသၼာ၊
တံ ေဝ နရံ သမဏံ အာဟု ေလာေက။” ဟူေသာ ဂါထာကို ႐ြတ္၏။
အဓိပၸာယ္ကား - “မင္းမ်ားတို႔၊ အၾကင္သူသည္ ကိုယ္ျဖင့္ ျမဴးတူးျခင္း၊ ႏႈတ္ျဖင့္ ျမဴးတူးျခင္းကို ၾကဥ္၍ စိုးစဥ္းမွ်လည္း ပ်က္စကားကို မဆို။ တဏွာ၏အေၾကာင္းျဖစ္ေသာ အသားကို ေျပျပစ္ျပည့္ၿဖိဳးေစျခင္းငွာ အစာ မမွီဝဲ။ အေရ၏ ေျပျပစ္ေစျခင္းငွာ ပန္း နံ႔သာ နံ႔သာေပ်ာင္း အခိုး အထံု စသည္တို႔မွလည္းေကာင္း၊ ေမထုန္မွလည္းေကာင္း ေရွာင္ၾကဥ္၏။ ထိုသို႔သေဘာရွိေသာ သူကို ဤလူ႔ျပည္၌ ‘ၿငိမ္းၿပီးေသာ မေကာင္းမႈ’ရွိေသာသူ ဟူ၍ ပညာရွိတို႔ ဆိုကုန္၏။ ငါသည္လည္း နတ္ျပည္၌ အလြန္အဆင္းလွေသာ နတ္သမီးအေပါင္းတို႔ကို စြန္႔၍ ဤလူ႔ျပည္၌ သီလေဆာက္တည္ျခင္းငွာ လာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ၏သီလသည္ ျမတ္၏”ဟု ဆို၏။
ထို သိၾကားမင္းစကားကို ၾကားလွ်င္ ဓနၪၥယေကာရဗ်မင္းသည္ ဆိုျပန္၏။
“မင္းမ်ားတို႔၊ ငါသည္ မ်ားစြာေသာ ဥစၥာကိုလည္းေကာင္း၊ တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေသာ ေမာင္းမတို႔ျဖင့္ ျပည့္ေသာ ေ႐ႊနန္းစည္းစိမ္ကိုလည္းေကာင္း စြန္႔၍ ဤဥယ်ာဥ္၌ ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္းငွာ လာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ၏သီလသည္ သင္တို႔ေစာင့္ေသာသီလထက္ ျမတ္၏”ဟု ဆို၍ -
“ပရိဂၢဟံ ေလာဘဓမၼၪၥ သဗၺံ၊
ေယာ ေဝ ပရိညာယ ပရိစၥဇတိ။
ဒႏၲံ ဓိတတၱံ အမမံ နိရာသံ၊
တံ ေဝ နရံ သမဏံ အာဟု ေလာေက။” ဟူေသာ ဂါထာကို ႐ြတ္၏။
အဓိပၸာယ္ကား - “မင္းမ်ားတို႔၊ အၾကင္သူသည္ ခႏၶာ ၅ ပါး အစရွိသည္တို႔၏သေဘာလကၡဏာကို သိတတ္ေသာ ဉာတပရိညာဥ္၊ ထိုခႏၶာ ၅ ပါး စသည္တို႔၏ အႏွစ္သာရ မရွိသည္ကို စူးစမ္းဆင္ျခင္တတ္ေသာ တိရဏပရိညာဥ္၊ ထို ခႏၶာ ၅ ပါးတို႔သည္ ပ်က္စီးျခင္း ေဖာက္ျပန္ျခင္း စေသာ အျပစ္သာလွ်င္ ရွိ၏ အက်ိဳးမရွိဟု ဟုတ္မွန္တိုင္း သိၿပီး၍ ‘ငါ၏ကိုယ္’ဟု မွတ္ထင္ေသာ ဆႏၵရာဂကို ပယ္ႏုတ္ျခင္းတည္းဟူေသာ ပဟာနပရိညာဥ္၊ ဤပရိညာဥ္ ၃ ပါးတို႔ျဖင့္ သေဘာအေလ်ာက္ ပိုင္းျဖတ္ ျခားနားစြာ သိၿပီး၍ စည္းစိမ္ဥစၥာ အေႁခြအရံ အစရွိေသာ ဝတၳဳကာမ၊ ထိုဝတၳဳကာမကို တပ္မက္ေသာ ကိေလသာကာမတို႔ကို ပယ္စြန္႔၍၊ အစြယ္က်ိဳးေသာ ေႁမြကဲ့သို႔ အမ်က္ရန္ၿငိဳးတို႔ကို မရွိေစရ ႏွိမ္နင္းျခင္း၊ ဤသို႔ ကာမဝိတက္၊ ဗ်ာပါဒဝိတက္၊ ဝိဟႎသာဝိတက္ ဟု ဆိုအပ္ေသာ အၾကံအစည္တို႔ကို မျဖစ္ေစရသျဖင့္ ကိုယ္စိတ္၏ ၿငိမ္သက္တည္ၾကည္ျခင္း၊ သားမယားတို႔၌ မတပ္မက္ျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံု၏။ ထိုသို႔ သေဘာရွိေသာသူကို ဤလူ႔ျပည္၌ ‘ၿငိမ္းၿပီးေသာ မေကာင္းမႈ’ရွိေသာသူ ဟူ၍ ပညာရွိတို႔ ဆိုကုန္၏။ ငါသည္လည္း သားမယားတို႔ႏွင့္တကြ ေ႐ႊနန္းစည္းစိမ္ကို စြန္႔၍ သီလေစာင့္ျခင္းငွာ ဤဥယ်ာဥ္သို႔ လာေသာေၾကာင့္ ပညာရွိတို႔ဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုသည္ျဖစ္၍ ငါ၏သီလသာ ျမတ္၏”ဟု ဆို၏။
ဤသို႔ မင္း ၄ ပါးတို႔သည္ မိမိတို႔သီလကိုသာလွ်င္ ခ်ီးမြမ္းၾကကုန္၏။
သိၾကားမင္း၊ ဂဠဳန္မင္း၊ နဂါးမင္းတို႔သည္ ဓနၪၥယေကာရဗ်မင္းကို “ဓနၪၥယမင္းႀကီး၊ သင္၏ ျပည္ႏိုင္ငံ၌ ငါတို႔ယံုမွားျခင္းကို ေဖ်ာက္ႏိုင္ေသာ ပညာရွိသုခမိန္ မရွိေလာ”ဟု ေမးၾကကုန္၏။
ဓနၪၥယမင္းလည္း - “မင္းႀကီးတို႔၊ ပညာရွိသုခမိန္ ရွိ၏။ ငါ၏အက်ိဳးစီးပြားကို ျပၫႊန္ ဆံုးမတတ္ေသာ အမတ္ႀကီးသည္ ဝိဓုရ အမည္ရွိ၏။ ထို ဝိဓုရအမတ္သုခမိန္သည္ ႀကီးက်ယ္ေသာ ပညာလည္း ရွိ၏။ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ေသာ အသံႏွင့္လည္း ျပည့္စံု၏။ ငါတို႔ ယခုယံုမွားျခင္းကို ေပ်ာက္ေစႏိုင္လတၱံ႕။ ဝိဓုရအမတ္ႀကီးထံ သြား၍ အဆံုးအျဖတ္ ခံၾကကုန္အံ့”ဟု ဆို၏။
မင္း ၃ ပါးတို႔လည္း “ေကာင္းၿပီ။ သြားၾကကုန္အံ့”ဟု အညီအၫြတ္ ဥယ်ာဥ္မွ ထြက္ခဲ့၍ တရားစီရင္ဆံုးျဖတ္ရာ သဘင္သို႔ သြားၿပီးေသာ္ ျမတ္ေသာပလႅင္ကို တန္ဆာဆင္၍ ဝိဓုရအမတ္သုခမိန္ကို ပလႅင္ထက္ ေနေစၿပီးလွ်င္ ပဋိသႏၶာရစကား ေျပာေဟာ၍ မိမိတို႔ယံုမွားျခင္း ျပႆနာကို ေမးလိုေသာေၾကာင့္ -
“ပုစၧာမ ကတၱာရ မေနာမပည၊
ကထာသု ေနာ ဝိဂၢေဟာ အတၳိ ဇာေတာ။
ဆိႏၵဇၨကခႍ ဝိစိကိစၧိတာနိ၊
တဒဇၨ ကခႍ ဝိတေရမု သေဗၺ။”ဟူေသာ ဂါထာျဖင့္ ႐ြတ္ေမးကုန္၏။
အဓိပၸာယ္ကား - “မယုတ္ေသာ ပညာရွိေသာ သုခမိန္အမတ္ႀကီး၊ ငါတို႔ မင္း ၄ ပါး၌ သီလကို မွီ၍ တစ္ခုေသာ အျငင္းအခံုစကား ျဖစ္ၾကကုန္၏။ ထို ငါတို႔ယံုမွားျခင္းကို သင္အမတ္ႀကီးသည္ ဝဇိရစိန္လက္နက္ျဖင့္ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကို ခတ္ဘိသကဲ့သို႔ ထက္လွစြာေသာ ပညာျဖင့္ ေျဖာင့္ေစ၍ ဟုတ္မွန္ေသာအတိုင္း ဆံုးျဖတ္ေလာ့”ဟု ဆိုၾကကုန္၏။
ထိုအခါ ဝိဓုရအမတ္သုခမိန္သည္ “အရွင္မင္းႀကီးတို႔၊ ပညာရွိ တရားသူႀကီးတို႔သေဘာသည္ အျငင္းအခံုစကားကို ၾကားသိရမွ ေကာက္ယူ ဆံုးျဖတ္သာသည္။ အျငင္းအခံုစကားကို မၾကားမသိရလွ်င္ မဆံုးျဖတ္သာ ျဖစ္သည္။ အရွင္မင္းႀကီး၊ နတ္မ်ားသခင္ သိၾကားမင္းကား မည္သို႔ဆိုသည္၊ ကု႐ုတိုင္းသူ လူတို႔၏သခင္ အရွင္မင္းႀကီးကား မည္သို႔ဆိုသည္၊ ဝိနတအမ်ိဳးျဖစ္ေသာ ဂဠဳန္မင္းကား မည္သို႔ဆိုသည္၊ နဂါးမင္းကား မည္သို႔ဆိုသည္ကို အမိန္႔ေတာ္ရွိေတာ္မူၾကမွ ေကာက္ယူ ဆံုးျဖတ္သာပါမည္”ဟု မင္း ၄ ပါးတို႔၏အယူကို ေမး၏။
မင္း ၄ ပါးတို႔သည္လည္း မိမိတို႔အျငင္းအခံုစကားကို ဝိဓုရအမတ္အား ျပန္ၾကားလို၍ -
“ခႏၲႎဟေဝ ဘာသတိ နာဂရာဇာ၊
အပၸါဟာရံ ဂ႐ုေဠာ ေဝနေတေယ်ာ။
ဂႏၶဗၺရာဇာ ရတိ ဝိပၸဟာရံ၊
အကိၪၥနံ ကု႐ူနံ ရာဇေသေ႒ာ။” ဟူေသာ ဂါထာျဖင့္ မင္း ၄ ပါးတို႔၏ အယူကို ျပ၏။
အနက္ကား -
ပ႑ိတ - သုခမိန္။
ဟေဝ - စင္စစ္။
နာဂရာဇာ - နဂါးမင္းသည္။
ခႏၲႎ - သည္းခံျခင္းကို။
ဘာသတိ - ဆို၏။
ေဝနေတေယ်ာ - ဝိနတ အမ်ိဳးျဖစ္ေသာ။
ဂ႐ုေဠာ - ဂဠဳန္မင္းသည္။
အပၸါဟာရံ - အစာေၾကာင့္ မေကာင္းမႈကို မျပဳျခင္း။
ဘာသတိ - ဆို၏။
ဂႏၶဗၺရာဇာ - သိၾကားမင္းသည္။
ရတိဝိပၸဟာရံ - ကာမဂုဏ္တို႔၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ျခင္းမွ ၾကဥ္ျခင္းကို။
ဘာသတိ - ဆို၏။
ကု႐ူနံ - ကု႐ုတိုင္းသူတို႔၏။
ရာဇေသေ႒ာ - မင္းျမတ္သည္။
အကိၪၥနံ - ေၾကာင့္ၾကမရွိျခင္းကို။
ဘာသတိ - ဆို၏။
အဓိပၸာယ္ကား - “သုခမိန္၊ နဂါးမင္းသည္ အမ်က္ထြက္အပ္ေသာသူ၌ အမ်က္မထြက္မူ၍ သည္းခံျခင္းကို ခ်ီးမြမ္း၏။ ဂဠဳန္မင္းသည္ အစာမြတ္သိပ္သည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အစာတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ မေကာင္းမႈကို မျပဳ။ ၾကည္ေရွာင္ျခင္းကို ခ်ီးမြမ္း၏။ သိၾကားမင္းသည္ ကာမဂုဏ္ ၅ ပါးတို႔၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ေပ်ာ္ပါးျခင္းမွ ၾကဥ္ေရွာင္ျခင္းကို ခ်ီးမြမ္း၏။ ကု႐ုတိုင္းသူတို႔၏ သခင္ျဖစ္ေသာ ဓနၪၥယမင္းသည္ ေၾကာင့္ၾကမရွိေသာအျဖစ္ကို ခ်ီးမြမ္း၏”ဟု အယူကို ျပန္ဆိုၾကကုန္၏။
ထို ဝိဓုရသုခမိန္သည္ မင္း ၄ ပါးတို႔၏ စကား ၄ ခြန္းကို ၾကားလွ်င္ ဟုတ္မွန္တိုင္း သိၿပီး၍ ေျဖာင့္မွန္စြာ ေျဖဆိုဆံုးျဖတ္လိုေသာေၾကာင့္ -
“သဗၺာနိ ဧတာနိ သုဘာသိတာနိ၊
နေဟတၳ ဒုဗ႓ာသိတ မတၳိ ကိၪၥိ။
ယသၼႎ စ ဧတာနိ သုပတိ႒ိတာနိ၊
အရာဝ နာဘ်ံ သုသမာ ဟိတာနိ။
စတုဗ႓ိ ဓေမၼဟိ သမဂႋဘူတံ၊
တံ ေဝ နရံ သမဏံ အာဟု ေလာေက။” ဟူေသာ ဂါထာကို ႐ြတ္၏။
အဓိပၸာယ္ကား - “အရွင္မင္းႀကီးတို႔၊ ယခု ဆိုေတာ္မူၾကသည့္ စကား ၄ ခြန္းသည္ ေကာင္းေသာ စကားခ်ည္း ျဖစ္သည္။ စိုးစဥ္းမွ် မေကာင္းေသာအရာ မရွိ။ ဥပမာကား လွည္းပံုေတာင္း၌ ေကာင္းစြာ ႏွက္အပ္ေသာ အကန္႔ကဲ့သို႔တည္း။ အၾကင္ပုဂၢိဳလ္၌ သည္းခံျခင္း၊ အစာေၾကာင့္ မေကာင္းမႈကို မျပဳျခင္း၊ ကာမဂုဏ္၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ျခင္းမွ ၾကဥ္ျခင္း၊ ေၾကာင့္ၾကမရွိျခင္း ဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံု၏။ ထို ဂုဏ္ ၄ ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာသူကို ဤလူ႔ျပည္၌ ‘ၿငိမ္းၿပီးေသာ မေကာင္းမႈ’ ရွိေသာသူ ဟူ၍ ပညာရွိတို႔ ဆိုကုန္၏။”
ဤသို႔ ဘုရားေလာင္း ဝိဓုရသုခမိန္သည္ မင္း ၄ ပါးတို႔၏ သီလကို ထပ္တူျပဳေတာ္မူ၏။
ထိုစကားကို ၾကားလွ်င္ မင္း ၄ ပါးတို႔သည္ ႏွစ္သက္ ဝမ္းေျမာက္ၾကကုန္သည္ျဖစ္၍ ဝိဓုရသုခမိန္အား ေကာင္းခ်ီးေပးလုိေသာေၾကာင့္ -
“တုဝံ ႏု ေသေ႒ာ တြမႏုတၱေရာသိ၊
တြံ ဓမၼဂူ ဓမၼဝိဒူ သုေမေဓာ။
ပညာယ ပဥံ သမဝိဂၢေဟတြာ၊
အစၧိဇၨိ ဓီေရာ ဝိစိကိစၧိတာနိ။
အစၧိဇၨိ ကခႍ ဝိစိကိစၧိတာနိ၊
စုေႏၵာ ယထာ နာဂဒႏၲံ ခေရန။” ဟူေသာ ဂါထာကို ဆိုကုန္၏။
အဓိပၸာယ္ကား - “သုခမိန္၊ သင္သည္ကား သူေတာ္ျမတ္တည္း။ သင္သုခမိန္ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္စရာ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ် မရွိ။ မိမိ၏အရွင္ ျဖစ္သည္ဟူ၍ ဆႏၵ၊ ဘယ၊ အဂတိသို႔ မလိုက္။ တရားကို သိျမင္သည္ႏွင့္အညီ တရားကို ေစာင့္၏။ ေလာက၌ ထင္ရွားေသာ ပညာႏွင့္ ျပည့္စံု၏။ မိမိပညာအစြမ္းျဖင့္ ငါတို႔ျပႆနာကို ‘ဤအရာ၌ ဤသည္ကား ဤအေၾကာင္းတည္း’ဟု ဟုတ္မွန္စြာ စူးစမ္းဆင္ျခင္၍ သိတိုင္း ငါတို႔ယံုမွားျခင္းကို ဆံုးျဖတ္ေပ၏။ ျမတ္ေသာ အဆံုးအျဖတ္သည္လည္း ငါတို႔စိတ္ႏွင့္ မဆန္႔က်င္။ ငါတို႔အလိုႏွင့္လည္း ေလ်ာ္၏။ တရားႏွင့္လည္း ညီ၏။ ဆင္စြယ္ပြတ္သမားသည္ ထက္စြာေသာ လႊျဖင့္ ဆင္စြယ္ကို ျဖတ္သကဲ့သို႔ ပိုင္းပိုင္းျခားျခား တရားႏွင့္ေလ်ာ္ညီေအာင္ ဆံုးျဖတ္ေပ၏”ဟု ေကာင္းခ်ီးေပးၾကကုန္၏။
ထိုအခါ သိၾကားမင္းသည္ ဝိဓုရသုခမိန္အား ဘြဲ႕ျဖဴပုဆိုးျဖင့္ ပူေဇာ္လို၍ -
“နိလုပၸလာဘံ ဝိမလံ အနဂၣံ၊
ဝတၳံ ဣဒံ ဓူမသမာန ဝဏၰံ။
ပဥႆ ေဝယ်ာကရေဏန တုေ႒ာ၊
ဒဒါမိ ေတ ဓမၼပူဇာယ ဓိရ။” ဟူေသာ ဂါထာကို ဆို၏။
အဓိပၸာယ္ကား - “သုခမိန္၊ သင္သည္ ငါ၏ယံုမွားျခင္းကို ေဖ်ာက္ေပသျဖင့္ ငါ ႏွစ္သက္၏။ သင္သုခမိန္အား တရားကို ပူေဇာ္ျခင္းအလို႔ငွာ ၾကာညိဳအဆင္းကဲ့သို႔ ေတာက္ပလ်က္ အညစ္အေၾကးမရွိ အဖိုးမ်ားစြာထိုက္ေသာ မီးခိုးအဆင္းရွိေသာ ဤဘြဲ႕ျဖဴပုဆိုးကို ငါေပး၏”ဟု ဆို၍ ဘုရားေလာင္းအား ဘြဲ႕ျဖဴပုဆိုးျဖင့္ ပူေဇာ္၏။
ဂဠဳန္မင္းသည္လည္း ေ႐ႊပန္းျဖင့္ ပူေဇာ္လို၍ -
“သုဝဏၰမာလံ သတပတၱ ဖုလႅိတံ၊
သေကသရံ ရတနသဟႆ မ႑ိတံ။
ပဥႆ ေဝယ်ာကရေဏန တုေ႒ာ၊
ဒဒါမိ ေတ ဓမၼပူဇာယ ဓိရ။” ဟူေသာ ဂါထာကို ဆို၏။
အဓိပၸာယ္ကား - “သုခမိန္၊ ငါ၏ယံုမွားျခင္းကို ေဖ်ာက္သျဖင့္ ငါ ႏွစ္သက္သည္ျဖစ္၍ သင့္အား တရားကို ပူေဇာ္ျခင္းအလို႔ငွာ ဝတ္ဆံတို႔ျဖင့္ တင့္တယ္စြာ ပြင့္ခ်ပ္ ၁၀၀ ရွိေသာ၊ ရတနာမ်ိဳး ၁,၀၀၀ တို႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္အပ္ေသာ ဤေ႐ႊပန္းကို ငါေပး၏”ဟု ဆို၏။
နဂါးမင္းသည္လည္း ပတၱျမားျဖင့္ ပူေဇာ္လို၍ -
“မဏႎ အနဂၣံ ႐ုစိရံ ပဘႆရံ၊
ကဏၭာ ဝသတံ မဏိဝိဘူသိတံ ေမ။
ပဥႆ ေဝယ်ာကရေဏန တုေ႒ာ၊
ဒဒါမိ ေတ ဓမၼပူဇာယ ဓိရ။” ဟူေသာ ဂါထာကို ဆို၏။
အဓိပၸာယ္ကား - “သုခမိန္၊ ငါ၏ယံုမွားျခင္းကို ေဖ်ာက္ေပသျဖင့္ သင့္အား ငါႏွစ္သက္သည္ျဖစ္၍ တရားကို ပူေဇာ္ျခင္းအလို႔ငွာ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ေသာ အေရာင္အဆင္းျဖင့္ တင့္တယ္လ်က္ အဖိုး အတိုင္းမသိထိုက္ေသာ ပတၱျမားမ်က္ျမတ္တို႔ျဖင့္ ထက္ဝန္းက်င္ ဆန္းၾကယ္စြာ ငါ၏လည္၌ဆင္ေသာ ဤပတၱျမားကို သင့္အား ငါေပး၏”ဟု ဆို၍ ပတၱျမားျဖင့္ ပူေဇာ္၏။
ဓနၪၥယေကာရဗ်မင္းသည္လည္း ဆင္,ျမင္း စသည္တို႔ျဖင့္ ပူေဇာ္လို၍ -
“ဝရံသဟႆံ ဥသဘၪၥ နာဂံ၊
အာဇညယုေတၱ စ ရေထ ဒသီေမ။
ပဥႆ ေဝယ်ာကရေဏန တုေ႒ာ၊
ဒဒါမိ ေတ ဂါမဝရာနိ ေသာဠႆ။” ဟူေသာ ဂါထာကို ဆို၏။
အဓိပၸာယ္ကား - “သုခမိန္၊ သင္သည္ ငါ၏ယံုမွားျခင္းကို ေဖ်ာက္ေပသည္ျဖစ္၍ ငါ ႏွစ္သက္၏။ သင့္အား ႏို႔ညႇစ္ႏြားမ ၁,၀၀၀၊ ႏြားလားဥသဘ, ဆင္, ျမင္း, သိေႏၶာမ်ိဳးျမင္း ကေသာ ရထား ၁၀ စီး၊ ႐ြာႀကီး ၁၆ ႐ြာ၊ ဤအလံုးစံုကို ငါေပး၏”ဟု ဆို၏။
ဤသို႔ မင္း ၄ ပါးတို႔သည္ ဘုရားေလာင္းဝိဓုရသုခမိန္အား အသီးအသီး တရားပူေဇာ္ျခင္းျဖင့္ ပူေဇာ္ခဲ့၍ မိမိတို႔ေနရာျပည္သို႔ သြားၾကကုန္၏။
+++++
(မင္းပူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ၏ ဝိဓုရဇာတ္ေတာ္ႀကီး မွ)
No comments:
Post a Comment