ေလာကုတၱရာသရဏဂံု
သရဏဂံုဟာ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။
ေလာကုတၱရာသရဏဂံု၊ ေလာကီသရဏဂံုဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳး ရွိတယ္။
ေလာကုတၱရာသရဏဂံုဆိုတာက တရားထူးရတယ္၊ အရိယာျဖစ္တယ္၊ ေသာတာပန္, သကဒါဂါမ္, အနာဂါမ္, ရဟႏၲာျဖစ္သြားတယ္ဆိုတဲ့ အသံုးရွိတယ္။ အဲဒီ တရားထူးရတဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ သႏၲာန္မွာ စိတ္တစ္ခု ျဖစ္တယ္။ အဲဒီစိတ္ကို မဂ္စိတ္လို႔ ေခၚတယ္။ မဂ္ရယ္ ဖိုလ္ရယ္လို႔ ရွိတယ္။ အဲဒါ တရားထူးရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျဖစ္တဲ့ စိတ္၊ ဝိပႆနာ႐ႈမွတ္တဲ့အခါ ဉာဏ္ေတြ အဆင့္ဆင့္ ျမင့္တက္ၿပီး အဲဒီ တရားထူး ေပၚလာတာေပါ့ေလ။
အဲဒီ တရားထူး ရတဲ့အခ်ိန္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ သႏၲာန္မွာ စိတ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္တယ္။
ဘယ္တုန္းကမွ မျဖစ္ဖူးေသးတဲ့ စိတ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ စိတ္ကို မဂ္စိတ္လို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီ မဂ္စိတ္က နိဗၺာန္ကို တိုက္႐ိုက္ အာ႐ုံျပဳတယ္။ အဲဒီ မဂ္စိတ္က ကိေလသာေတြကို ပယ္ႏိုင္တယ္။ ႏွစ္မ်ိဳး ရွိတယ္။ မဂ္စိတ္က နိဗၺာန္ကို အာ႐ုံ ျပဳၿပီး၊ ကိေလသာေတြကို ပယ္တယ္။
အဲဒီ မဂ္စိတ္ အခိုက္အတန္႔မွာ ျဖစ္တဲ့ သရဏဂံုကို ေလာကုတၱရာသရဏဂံုလို႔ ေခၚတယ္။
ဒါက အနည္းဆံုး ေသာတာပန္ျဖစ္မွ ေလာကုတၱရာသရဏဂံုကို ရမယ္။
အဲဒီ မဂ္အခိုက္အတန္႔မွာ သစၥာကို ျမင္ၿပီးေတာ့ ကိေလသာကို ပယ္တဲ့ စိတ္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီစိတ္ျဖစ္တဲ့အခါမွာ အဲဒီစိတ္နဲ႔အတူတူ ျဖစ္တဲ့ ကိုးကြယ္မႈ၊ ဘုရားအေပၚ ယံုၾကည္မႈ၊ အဲဒါကို ေလာကုတၱရာသရဏဂံုလို႔ ေခၚတယ္။
ကိေလသာကို ပယ္တယ္ဆိုတာ ႐ိုး႐ိုး ကုသိုလ္နဲ႔လည္း ကိေလသာကို ပယ္ႏိုင္တာပဲ။
ဘုရားရွိခိုးတဲ့အခါ ကိေလသာ မရွိဘူး။ ဒါလဲ ကိေလသာ ပယ္တာပဲ။
ဝိပႆနာနဲ႔လည္းပဲ ကိေလသာကို ပယ္ႏိုင္တာပဲ။ တရားထိုင္တဲ့အခါ ကိေလသာ မရွိဘူး။
အဲဒါ ကိေလသာပယ္တယ္ ေခၚတယ္။
ဒါကေတာ့ ေခတၱ ကိေလသာ ပယ္ထားတာ။
မဂ္နဲ႔ပယ္တာကေတာ့ အၿပီးသတ္ ပယ္တယ္။
မဂ္နဲ႔ပယ္ၿပီး ကိေလသာက အဲဒီပုဂၢိဳလ္သႏၲာန္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
မဂ္စိတ္နဲ႔ ကိေလသာပယ္တယ္ဆိုတာ ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ ပယ္တာ။
အဲဒါ ေလာကုတၱရာသရဏဂံုလို႔ ေခၚတယ္။
ေလာကီသရဏဂံု
ေလာကီသရဏဂံုကေတာ့ ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္းေပါ့ေလ။ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ ျဖစ္တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားအေပၚမွာ ယံုၾကည္တဲ့ စိတ္ေပါ့။
ဒီစိတ္ျဖစ္တဲ့အခါမွာ ေလာကီသရဏဂံု ျဖစ္တယ္။
ေလာကီသရဏဂံုျဖစ္တဲ့အခါမွာလည္းပဲ ကိေလသာကိုေတာ့ ပယ္တာပဲ။ ဒါက ေခတၱခဏ ပယ္တာ။
ကိေလသာပယ္ပံု သံုးမ်ိဳး ရွိတယ္။
၁။ တဒဂၤပဟာန္ = တစ္ခဏ ပယ္တာကို တဒဂ္ပဟာန္လို႔ ေခၚတယ္။
အဲဒီ တဒဂၤပဟာန္နဲ႔ ပယ္တာက်ေတာ့ အစားထိုးလုပ္တဲ့ သေဘာ။ ကုသိုလ္လုပ္တဲ့အခါ အကုသိုလ္ မျဖစ္ဘူးေပါ့။ တဒဂၤပယ္တာ။ အဲဒီ ကုသိုလ္ခ်ဳပ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ အကုသိုလ္ ေပၚခ်င္ ေပၚမွာပဲ။
၂။ ဝိကၡမ႓နပဟာန္ = ဒါကေတာ့ ခြာထားတယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ ရွိတယ္။
တဒဂၤထက္ ၾကာၾကာ ပယ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီ ဝိကၡမ႓နပဟာန္က ဘာနဲ႔ တူသလဲဆိုေတာ့ ေမွာ္ေတာထဲ ကၽြဲတိုးသြားသလိုပဲတဲ့။
ကၽြဲတိုးသြားတဲ့အခါမွာ ေမွာ္ေတြ က်ဲသြားၿပီးေတာ့ အဲဒီေမွာ္ေတြက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မေစ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ခ်ိန္ေတာ့ ျပန္ေစ့သြားတာေပါ့။ အဲဒီလို ခပ္ၾကာၾကာေလး ပယ္ထားတာကို ဝိကၡမ႓နပဟာန္နဲ႔ ပယ္တယ္လို႔ သံုးတယ္။
၃။ သမုေစၧဒပဟာန္ ဆိုတာကေတာ့ အႂကြင္းမဲ့ ျဖတ္လိုက္တယ္။
အႂကြင္းမဲ့ ျဖတ္တယ္ဆိုေတာ့ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မေပၚေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရား ရဟႏၲာေတြဆီမွာ အဲဒီ ကိေလသာေတြကို အႂကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္ထားတာမို႔ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ လိုခ်င္စရာ ႏွစ္သက္စရာ အာ႐ုံေတြနဲ႔ ေတြ႕ေတြ႕ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး၊ မစြဲလမ္းေတာ့ဘူး။
အဲဒါ ကိေလသာကို အၿပီး ပယ္သတ္ထားလို႔ပဲ။
ပယ္တာ သံုးမ်ိဳးအနက္ ေလာကီသရဏဂံုက ကိေလသာကို တဒဂၤအားျဖင့္ ပယ္တယ္။ ဝိကၡမ႓နပဟာန္လို႔ ဆိုခ်င္လည္း ဆိုႏိုင္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ဝိကၡမ႓နပဟာန္ဆိုတာ စ်ာန္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ပယ္ျခင္းမ်ိဳးပဲ။ စ်ာန္ရထားေတာ့ ကိေလသာ ႐ုတ္တရက္ ျပန္မျဖစ္ဘူး။ ခပ္ၾကာၾကာေလး ဟန္႔တားႏိုင္တဲ့ သေဘာ ရွိတယ္။
ေလာကီသရဏဂံု အမ်ိဳးမ်ိဳး
ေလာကီသရဏဂံုမွာ ဘုရား တရား သံဃာကို ယံုၾကည္မႈ ရတယ္။ အဲဒီ ယံုၾကည္မႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ မွန္ကန္ေသာ အျမင္၊ မွန္ကန္ေသာ အယူ ကိုယ့္မွာ ရတယ္။ ဒါ ေလာကီသရဏဂံုပဲ။
အဲဒီ သရဏဂံုကို ေဖာ္ျပတဲ့အခါမွာ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္။
သိသာ႐ုံမွ် ေျပာၾကပါစို႔။
တို႔ယူေနတာ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ တစ္မ်ိဳးပဲ သံုးၾကတယ္။
တစ္ခါတေလ ဘယ္လို ျဖစ္ႏိုင္သလဲဆိုရင္ ‘ဘုရားကို ကိုးကြယ္ပါတယ္’လို႔ ကိုယ္က မေျပာဘူး။ မေျပာဘဲနဲ႔ “ဒီကေန႔က စၿပီး တပည့္ေတာ္၏ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာကို ဘုရားကို စြန္႔လႉပါ၏။ တရားကို စြန္႔လႉပါ၏။ သံဃာကို စြန္႔လႉပါ၏”လို႔ ဆိုရင္လည္းပဲ ဒါသရဏဂံု ခံယူတာ တစ္မ်ိဳးေပါ့။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ “တပည့္ေတာ္ ျမတ္စြာဘုရားသာလွ်င္ ကိုးကြယ္ရာ ရွိပါတယ္။ တရားသာလွ်င္ အားထားမွီခိုရာ လဲေလ်ာင္းရာ ရွိပါတယ္။ သံဃာသာလွ်င္ အားထားမွီခိုရာ လဲေလ်ာင္းရာ ရွိပါတယ္”လို႔ ဆိုရင္လည္းပဲ ခုနက “ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ”နဲ႔ အတူတူပဲ။
ဒီလိုမွ မဟုတ္လည္း “ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တပည့္ျဖစ္ပါတယ္။ တရားေတာ္ရဲ႕ တပည့္ျဖစ္ပါတယ္။ သံဃာေတာ္ရဲ႕ တပည့္ျဖစ္ပါတယ္”လို႔ ဒီလိုဆိုလိုက္ရင္လည္း သရဏဂံုယူၿပီးသား ျဖစ္တယ္။
ေနာက္တစ္မ်ိဳးက “တပည့္ေတာ္သည္ ဒီကေန႔က စၿပီးေတာ့ ဘုရား, တရား, သံဃာမွတပါး အျခား မည္သူ႔ကိုမွ် ရွိခိုးျခင္း၊ အ႐ိုအေသျပဳျခင္း မလုပ္ေတာ့ပါဘူး”လို႔ အဲဒီလို ဆိုရင္လည္းပဲ ဒါ သရဏဂံုယူၿပီးသား ျဖစ္တာပဲ။
အဲဒီေတာ့ သရဏဂံုယူရာမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္။
ခု ဘုန္းႀကီးေျပာခဲ့တာ ၄-မ်ိဳး ရွိၿပီ။
၁။ ပထမတစ္မ်ိဳးက ကိုယ့္ကိုယ္ကို စြန္႔တာ။
၂။ ဒုတိယတစ္မ်ိဳးက ျမတ္စြာဘုရားသာ လဲေလ်ာင္းရာ ရွိတယ္လို႔ ဆိုတာ။
၃။ တတိယကေတာ့ တပည့္ခံတာေပါ့။
၄။ စတုတၳကေတာ့ ရတနာသံုးပါးမွတပါး ရွိခိုးျခင္း၊ အ႐ိုအေသျပဳျခင္းေတြ မလုပ္ပါဘူး ေလွ်ာက္တာ။
အဲဒီ ေလးမ်ိဳး ရွိတယ္။
ဒီလိုမွ မဟုတ္လည္း “တပည့္ေတာ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို အသက္ဆံုးသည့္တိုင္ေအာင္ ခႏၶာကိုယ္ကို စြန္႔လႉပါ၏”လို႔ ဒီလို ေျပာတာေတြလည္း ရွိတယ္။
အဲဒီေတာ့ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာေလး တစ္ခု ရွိတယ္။ ‘ဒီကေန႔က စၿပီးေတာ့ ဘုရား တရား သံဃာကို ကိုးကြယ္ပါတယ္’ ဆိုၿပီးေတာ့ လိုက္ဆိုခိုင္းတာ ရွိတယ္။ ေတာင္ပုလုဆရာေတာ္ႀကီးက အဲဒီလို ခ်,ခ်ေပးတယ္ မဟုတ္လား။
‘အဇၨ အာဒႎ ကတြာ ...’ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ဘုန္းႀကီးကေတာ့ အဲဒါ သိပ္ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဘဝင္မက်ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ အဇၨ အာဒႎ ကတြာ ... ဆိုတာက ‘ယေန႔ကို အစျပဳ၍’တဲ့။ ဒါက ဒီေန႔မွ ဘုရားနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ဘုရားကို ၾကည္ညိဳတဲ့လူအတြက္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ဒီေန႔မွ စၿပီး ျဖစ္တဲ့သူက ဒါကို ဆိုရင္ေတာ့ အဓိပၸာယ္ ရွိတယ္။
ေမြးလာကတည္းက ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာတဲ့သူက ဒီကေန႔မွ ဒါကို ဆိုေတာ့ ဟိုးအရင္က မင္းတို႔ ... ဘုရားကို မကိုးကြယ္ရာ က်တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ‘အဇၨ အာဒႎ ကတြာ’ဆိုတာကို ဘုန္းႀကီးေတာ့ သိပ္ၿပီး ဘဝင္ မက်ဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကိုယ္သရဏဂံု ၿမဲခဲ့တာက ဒီကေန႔မွ ၿမဲခဲ့တာ မဟုတ္ပဲကိုး။
ဒီကေန႔ အထပ္ထပ္ ဆိုတာကေတာ့ ၿမဲရာ သံပါတ္ဆိုတာလိုေပါ့ ... ဟုတ္လား။ ပုိမိုၿပီး ခိုင္ၿမဲေအာင္လို႔ ဆိုတာပါ။ ေန႔တိုင္း ဆိုေနတာကိုး။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါတည္း ဆိုထားလည္းပဲ စိတ္ထဲ အၿမဲရွိေနရင္ သရဏဂံုတည္ေနတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ‘အဇၨ အာဒႎ ကတြာ’ဆိုတာ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သိပ္ဘဝင္ မက်ခ်င္ဘူး။
စာထဲမွာ ပါတာေတြက်ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ေတြ႕တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက တရားေဟာတဲ့အခါက်ေတာ့ သေဘာက်ၿပီး ‘တပည့္ေတာ္ကို ယေန႔မွ စၿပီး အသက္ဆံုးသည့္တိုင္ေအာင္ ဘုရားကို ကိုးကြယ္တဲ့ ဥပါသကာအျဖစ္ မွတ္ေတာ္မူပါ ဘုရား’လို႔ ဒီလို ရွိေနတာကိုး။
သူက အစက ဗုဒၶဘာသာ မဟုတ္ဘူး။ ခုမွ ဘုရားနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ၾကည္ညိဳလို႔ ခုမွ ျဖစ္တာ။ ဒါက သဘာဝက်တယ္။
တို႔က ေမြးလာကတည္းက ဗုဒၺဘာသာျဖစ္လာတာ။ အဲဒါ ခုမွ ဘုရားကိုးကြယ္ပါ၏ဆိုေတာ့ စကားကပ္စရာေတြ ျဖစ္လာတယ္။
ၿပီးေတာ့ အျခားနည္းေတြလည္း ရွိေသးတယ္ေပါ့ေလ။ ဒီ ေလးနည္းပဲ မင္းတို႔ မွတ္ထားၾက။ ဒီေလးနည္းက တစ္ခုခုနဲ႔ ယူရင္လည္းပဲ သရဏဂံုယူၿပီးသား ျဖစ္တာပဲ။ ဒါမွ မဟုတ္လို႔ ဆိုေနက်အတိုင္း ‘ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ’လို႔ ဆိုရင္လည္း သရဏဂံုယူၿပီး ျဖစ္တာပါပဲ။
သို႔ေသာ္ ငါေျပာသလို အဓိပၸာယ္ေလး နားလည္ေအာင္ေတာ့ လုပ္ပါ။
ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ
ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ
သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ … လို႔ ဆိုရင္
ဘုရားကို ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ပါ၏။ သိမွတ္ပါ၏။
တရားကို ကုိးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ပါ၏။ သိမွတ္ပါ၏။
သံဃာကို ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ပါ၏။ သိမွတ္ပါ၏ … လို႔ အဲဒါေလးေတြကို သိေနပါေစ။
အဲဒါဆိုရင္ သရဏဂံုစစ္စစ္ မင္းတို႔ ရမယ္။
သရဏဂံုတည္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး မင္းတို႔ကို ဗုဒၶဘာသာလို႔ မွတ္ရမယ္။
ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ဘုရားလက္ထက္က မရွိခဲ့ဘူးေပါ့။
ဘုရားတပည့္ပဲ ရွိတယ္။ ဘုရား၏ ဥပါသက = ဥပါသကာ လို႔ ေခၚတယ္။
‘ဥပါသက’ဆိုတာ ‘ဘုရား တရား သံဃာကို ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္’ကို ‘ဥပါသက’လို႔ ဆိုတယ္။
ရတနာသံုးပါး ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္။
သရဏဂံု တည္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ဥပါသက = ဥပါသကာ လို႔ ေခၚတယ္။
အမ်ိဳးသားကို ဥပါသကာ၊ အမ်ိဳးသမီးကို ဥပါသိကာ လို႔ ဒီလို ခြဲေခၚတယ္။
သရဏဂံု ဘယ္ခါပ်က္
သရဏဂံု ယူထားလို႔ ဥပါသကာ၊ ဥပါသိကာ ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုပါစို႔။ ဥပမာ - မင္းတို႔မွာ ရွိတဲ့ ေဆြမ်ိဳးထဲက အျခား ဘာသာဝင္ ဘုန္းႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီဘုန္းႀကီးကို မင္းတို႔ ရွိခိုးမယ္။ သူက ငါ့ေဆြမ်ိဳးပဲဆိုၿပီး ရွိခိုးတယ္။ အဲဒါ သရဏဂံု မပ်က္ဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ ဘုန္းႀကီးကို ရွိခိုးတယ္ အ႐ိုအေသေပးတယ္ ဆိုပါစို႔။ သူ႔ကို ကိုးကြယ္တဲ့အေနနဲ႔ ရွိခိုးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေဆြမ်ိဳးမို႔ ရွိခိုးတာ သရဏဂံု မပ်က္ဘူး။
မင္းတို႔ကို ပညာသင္ေပးဖူးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို အ႐ိုအေသ ျပဳတယ္။ ရွိခိုးတယ္။ ဒါလဲ မပ်က္ဘူး။
ေနာက္ သူ႔ကို အ႐ိုအေသ မေပးရင္ ငါ့ကို အႏၲရာယ္ ျပဳခ်င္ ျပဳမွာ။ မျဖစ္ဘူး။ ရွိေလးေတာ့ ခိုးဦးမွ ဆိုၿပီးေတာ့ ရွိခိုးတယ္။ ေရွးတုန္းက ဘုရင္ေတြကို ရွိခိုးတာ အဲဒါေပါ့။ ဘယ္ရွိခိုးခ်င္မလဲ? လူလူခ်င္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ရွိမခိုးရင္ ဒုကၡေပးႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရွိခိုးရတာ။ အဲဒီလို ရွိခိုးရင္ေကာ ပ်က္သလားဆိုေတာ့ မပ်က္ဘူးေနာ္။
ဘယ္လို ရွိခိုးရင္ေတာ့ ပ်က္မလဲ?
ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္တဲ့အေနနဲ႔ ရွိခိုးရင္ေတာ့ သရဏဂံုပ်က္သြားမယ္။ ဟိုတစ္ဖက္ကို လက္ခံလိုက္တဲ့သေဘာ ျဖစ္သြားမယ္။ အဲဒါလည္း မင္းတို႔ မွတ္ထား။
ဒါေၾကာင့္ တျခား ဘာသာျခားဆရာေတြ ဘာေတြကို အ႐ိုအေသေပးတာ ကိစၥမရွိဘူး။ သူတို႔ကို ေက်းဇူးတင္တဲ့ အေနနဲ႔ ရွိခိုးတယ္။ ေၾကာက္လို႔ ရွိခိုးတယ္။ ေဆြမ်ိဳးျဖစ္လို႔ ရွိခိုးတယ္။ ဒီလိုသာ လုပ္တာကိုး။
သူတို႔ကို ကိုးကြယ္ရာ၊ သံသရာ ဝဋ္ဆင္းရဲမွ ထြက္ေျမာက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ ဒီလို ယူဆၿပီးေတာ့ ရွိခိုးတာ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ သရဏဂံု ယူတယ္ဆိုရင္လည္းပဲ ေလာကမွာ အျမတ္ဆံုး ပုဂၢိဳလ္ပဲ။ သို႔မဟုတ္ ငါ့ကို ေကာင္းရာ ေကာင္းေၾကာင္း ေလာကုတၱရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ၫႊန္ျပတတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပဲလို႔ ဒီလို ယံုၾကည္ၿပီးေတာ့ ရွိခိုးတာမ်ိဳးကို သရဏဂံုယူတယ္လို႔ ေခၚတယ္။
တစ္ေန႔က ကိစၥတစ္ခု ရွိတယ္။ ေျပာေတာ့ ေျပာရမွာေပါ့ေနာ္။ သားက ခရစ္ယာန္ျဖစ္ေနတယ္။ အေဖႀကီးဆံုးေတာ့ တို႔ကို ပင့္လို႔ သြားေတာ့ … မီး႐ိႈ႕ခါနီးေပါ့ေလ။ သယ္သြားခါနီးက်ေတာ့ … ကဲ မင္းတို႔အားလံုး ကန္ေတာ့ၾက ကန္ေတာ့ၾကလို႔ ဆိုေတာ့ သားနဲ႔ ေျမးက မကန္ေတာ့ဘူးေပါ့ကြာ။ ရွိမခိုးဘူးေပါ့။ ဒူးေထာက္ေတာ့ ထိုင္ေနၾကတာေပါ့။
ဘုန္းႀကီးကလည္း ရိပ္မိပါတယ္။ ေၾသာ္ … သူတို႔ ခရစ္ယာန္ျဖစ္လို႔ ရွိမခိုးတာဘဲလို႔။ ဘုန္းႀကီးက ေျပာခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ကလည္း ေျပာစရာ မဟုတ္ေတာ့ …။
‘ကိုယ့္အေဖျဖစ္လို႔ ရွိခိုးတယ္။ မင္းတို႔ ခရစ္ယာန္ဘာသာ သရဏဂံု မပ်က္ပါဘူး’လို႔ ဘုန္းႀကီးက ေျပာခ်င္တယ္။ ပ်က္မယ္ မထင္ပါဘူး ေနာ္။
ခရစ္ယာန္မွာ ပညတ္ေတာ္ ၁၀ ပါးထဲမွာ ပါတယ္ မဟုတ္လား။ ငါမွတစ္ပါး တျခားဘုရားကို မကိုးကြယ္ရဘူးလို႔ ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ခရစ္ယာန္ေတြက ဘုရားမွတစ္ပါး ဘယ္သူ႔ကိုမွ ရွိမခိုးရဘူး။ ဘုန္းႀကီးလည္း ရွိမခိုးရဘူး။ မိဘလည္း ရွိမခိုးရဘူး။ အဲဒီလို ဘုန္းႀကီး ထင္တယ္။
သူတို႔ကို ကိုးကြယ္တဲ့အေနနဲ႔ သူ႔ဘာသာကို လိုက္နာက်င့္သံုးတဲ့အေနနဲ႔ ရွိခိုးရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့။
ကိုယ့္အေဖႀကီးတစ္ေယာက္ ေသသြားတယ္။ ကိုယ့္ေက်းဇူးရွင္အေဖဆိုတာ ခရစ္ယာန္ျဖစ္ျဖစ္၊ မြတ္ဆလင္ျဖစ္ျဖစ္၊ သားနဲ႔အမိ၊ မိဘနဲ႔သားသမီး ဆိုတာကေတာ့ ေက်းဇူးမ်ားတာပဲ။ ဒီေလာက္ ေက်းဇူးမ်ားတဲ့ အေဖကို ဝတ္ခ်တာေလး မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ မလုပ္ရဘူးဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ႐ိုင္းသြားတယ္။
ကိုယ္ ခရစ္ယာန္ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ပဲ ကိုယ့္အေပၚ အလြန္ေက်းဇူးႀကီးတဲ့ အေဖရင္းကို အ႐ိုအေသ မေပးလိုက္ရဘူး။ ဝမ္းနည္းစရာႀကီးလို႔ ေအာက္ေမ့တယ္။ ဒါ မွားတဲ့ အယူရွိတယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ ဒါဟာ မေကာင္းတဲ့ အယူပဲလို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
ဒါကိုလည္းပဲ နားလည္ထားၾကရမယ္။ တို႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြက တျခားဘာသာဝင္ ဘုန္းႀကီးေတြ ေတြ႕ရင္ ေျပလည္ေအာင္ ဆက္ဆံႏိုင္တယ္။ ရွိခိုးစရာလည္း ရွိခိုးလိုက္တာပဲ။ ဘုရားနဲ႔ … တပည့္ေတာ္နဲ႔ စသည္ျဖင့္လည္း အလိုက္အထိုက္ ေျပာလိုက္တာပဲ။
ခရစ္ယာန္ေတြက်ေတာ့ တစ္မ်ိဳး။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ တပည့္ေတာ္ ဘာညာ … ေျပာရမွာ သိတယ္။ မေျပာဘူး။ သူတို႔က ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ ရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ လူ႕ယဥ္ေက်းမႈ တစ္ခုပဲ … ဟုတ္လား။ ဘုန္းႀကီးေတြ႕ရင္ ဘုန္းႀကီးကို အရွင္ဘုရားနဲ႔၊ တပည့္ေတာ္နဲ႔ ေျပာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါဟာ ဘာသာကို စြန္႔တဲ့ သေဘာ မဟုတ္ဘူး။
လူမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါကေတာ့ သူတို႔ လြန္တယ္ ထင္တာပဲ။ တစ္ခါတေလ ဘုရားနဲ႔ တပည့္ေတာ္နဲ႔ မွားေျပာသူေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ျပင္ေျပာတဲ့သူေတြ ေတြ႕ဖူးတယ္။
တို႔ျမန္မာေတြက်ေတာ့ ႐ိုမင္ကက္သလစ္ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ေခ်ာေနတာပဲ။ တပည့္ေတာ္နဲ႔ ဘာနဲ႔ ေျပာတာပဲ။ ကိစၥမရွိဘူးေလ။
သရဏဂံု ဘယ္လိုပ်က္
အဲ … သရဏဂံုအေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္ေလး သိသြားၿပီ။
ေနာက္ ဘာသိဖို႔ လိုေသးသလဲဆိုေတာ့ သရဏဂံု ဘယ္လိုပ်က္သလဲ?
သရဏဂံုပ်က္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳး ရွိတယ္။
အျပစ္ရွိေသာ ပ်က္ျခင္းနဲ႔ အျပစ္မရွိေသာ ပ်က္ျခင္းတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
အျပစ္ရွိေသာ ပ်က္ျခင္းဆိုတာ ဘာလဲဆိုရင္ အျခားဘာသာထဲ ဝင္လိုက္ရင္၊ ဒါ အျပစ္ရွိေသာ ပ်က္ျခင္း ျဖစ္သြားတာေပါ့။ တို႔ဘက္ကေန ၾကည့္ရင္ေပါ့ေလ။ မွန္ကန္တဲ့ အယူကေန မွားတဲ့ အယူသို႔ သြားတာပဲ။ ဒါကို အျပစ္ရွိေသာ ပ်က္စီးျခင္းလို႔ ဆိုတာပဲ။
အျပစ္မရွိေသာ သရဏဂံုပ်က္ျခင္းမ်ိဳး ဆိုတာကေတာ့ ေသတာလို႔ ေျပာတာ။ လူဟာ ေသရင္ သရဏဂံု ပ်က္တယ္။ ေသၿပီး သရဏဂံုဟာ ေနာက္ဘဝ ပါမသြားဘူးလို႔ ဆိုလိုတယ္။
ဒါကေတာ့ သူ႔ဟာသူ သဘာဝအေလ်ာက္ ေသသြားတာကိုး။ အဲဒီ ပ်က္ျခင္းက ေလာကီသရဏဂံုေပါ့ေလ။
ေလာကုတၱရာသရဏဂံုကေတာ့ ဒီလို ပ်က္တာ မရွိပါဘူး။ ေလာကုတၱရာသရဏဂံုကေတာ့ ေနာက္ဘဝထိ ပါသြားတယ္။
ေသာတာပန္ဆိုပါေတာ့။ ဒီဘဝေသၿပီး ေနာက္ဘဝ လူသြားျဖစ္တယ္။ ကေလးျဖစ္ဦးေတာ့ သူက တျခားဘာသာ မေျပာင္းေတာ့ဘူး။ ဆိုပါေတာ့ ေသာတာပန္တစ္ေယာက္ ခရစ္ယာန္ဗိုက္ထဲ သြားဝင္စားတယ္။ ေမြးတဲ့အခါ သူဟာ ခရစ္ယာန္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ပုထုဇဥ္ဆိုတာေတြကေတာ့ ဒီလို မၿမဲဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္၊ မျဖစ္ခ်င္ မျဖစ္ဘူး။
အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မသိေတာင္မွ အျခားဘာသာ ဘယ္ေတာ့မွ မသြားေတာ့ဘူး။ တျခားဘုရားကို ဘယ္ေတာ့မွ မကိုးကြယ္ေတာ့ဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္ ေလာကုတၱရာသရဏဂံုက ခိုင္ၿမဲတယ္။
+++++
ဆရာေတာ္ အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ၏ “အေျခခံ ဗုဒၺဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈ” မွ
No comments:
Post a Comment