ဗုဒၶဘာသာဝင္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ရတနာသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ရတယ္။
က်မ္းဂန္စကားနဲ႔ေျပာရင္ သရဏဂံုတည္ရတယ္။
‘သရဏဂံု’လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေၾကာက္မသြားနဲ႔။ အဲဒီလို ေျပာလိုက္ရင္ တို႔ျမန္မာစကားက ဘယ္ေရာက္သြားလဲ … သိလား။ လူေသဆံုးတဲ့ဆီ ေရာက္သြားေရာ။ ဘုန္းႀကီးေတြ သရဏဂံုတင္တဲ့ဆီ စိတ္ေရာက္သြားတယ္။ ေဝါဟာရဆိုတာ မလြယ္ဘူး။
‘သရဏဂံု’ဆိုတာ ပါဠိလို ‘သရဏဂမန’လို႔ေခၚတယ္။
အဲဒီ ‘သရဏဂမန’ကေန ‘သရဏဂံု’လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ နားမလည္ၾကဘူး။ ေရွးက ျမန္မာေတြက ပါဠိကို ျမန္မာျပန္တဲ့အခါ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ျမန္မာျပန္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း ပါဠိပ်က္သံနဲ႔ပဲ ေျပာတယ္။
‘စိတ္’ဆိုတဲ့ စကားလံုး ရွိေသးတယ္။ ‘စိတ္’ဆိုတဲ့ စကားကို ျမန္မာစကားလို႔ ထင္ေနၾကတယ္။
‘စိတၱ’ဆိုတဲ့ ပါဠိကေန ‘စိတ္’ဆိုၿပီး ပါဠိပ်က္စကား သံုးၾကတာ။ ျမန္မာမႈျပဳၾကတာပဲ။
အဲဒီလိုပဲ သရဏဂံုဆိုတာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ‘ဂမန’ကို (ဂုမ္/ဂံု)လို႔ ဘာသာျပန္ၿပီးေတာ့၊ ‘သရဏ’ကေတာ့ ‘သရဏ’ပဲ။
‘သရဏဂမန’လို႔ မေခၚဘဲနဲ႔ ‘သရဏဂံု’လို႔ လြယ္လြယ္ ေခၚၾကတယ္။
သရဏဆိုတာ
‘သရဏ’ဆိုတာ ဘာလဲ?
‘ဂမန’ဆိုတာ ဘာလဲ?
‘သရဏ’ဆိုတာ ‘ဘုရားကို ကိုးကြယ္ျခင္း၊ ဆည္းကပ္ျခင္း’ပဲ။
‘သရဏ’ကို က်မ္းဂန္ေတြက ဘယ္လို ဖြင့္ျပထားသလဲဆိုေတာ့ ‘အပါယ္ေလးပါး၌ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲမႈကို သတ္တတ္ ညႇဥ္းဆဲတတ္ ပယ္သတ္တာ’ကို ‘သရဏ’လို႔ ေခၚတယ္။
‘သရဏ’ဆိုတာ ရွင္းရွင္း ေျပာရင္ ‘ညႇဥ္းဆဲတတ္တာ၊ ပယ္သတ္တတ္တာပဲ’။
ဘာကို ညႇဥ္းဆဲတတ္တာလဲ?
ဒုကၡကို ညႇဥ္းဆဲတတ္တာ၊ ဒုကၡကို ကာကြယ္ေပးတာပဲ၊ ဒုကၡမရွိေအာင္ လုပ္ေပးတာ။
ဘုရား တရား သံဃာ ရတနာသံုးပါးဟာ တို႔ကို ေဘးရန္ေတြ ကာကြယ္ေပးတယ္။ ဆင္းရဲဒုကၡမွ ကာကြယ္ေပးတယ္။ အပါယ္က်တဲ့ ဒုကၡမွ ကာကြယ္ေပးတယ္။
ကာကြယ္ေပးတယ္လို႔ သံုးၾကစို႔။
တိုက္႐ိုက္ေျပာရင္ ပယ္သတ္တယ္၊ ညႇဥ္းဆဲတယ္လို႔ ဒီလို သံုးရမယ္။
ျမန္မာလို ျပန္ရင္ေတာ့ ‘ကိုးကြယ္ရာ’လို႔ ျပန္ထားတယ္။
ဗုဒၶသရဏဂံု
ျမတ္စြာဘုရားက မင္းတို႔ အကုသိုလ္ေတြ မလုပ္ၾကနဲ႔။ ဒီလို ေဟာတယ္။
ကုသိုလ္ကို လုပ္ၾက။
အကုသိုလ္ေတြ မလုပ္ၾကနဲ႔ဆိုတာ မေကာင္းမႈေတြ ျဖစ္မွာ စိုးလို႔ ေျပာတာ။ အက်ိဳးစီးပြားေတြ ပ်က္စီးမွာ စိုးလို႔ မလုပ္ၾကနဲ႔လို႔ ေျပာတာနဲ႔ အတူတူပဲ။
ကုသိုလ္ကို လုပ္ၾကလို႔ ေျပာတာဟာ အက်ိဳးစီးပြားရွိမည့္ အလုပ္ကို လုပ္ၾကလို႔ အက်ိဳးစီးပြားရွိမည့္ အလုပ္ကို လုပ္ၾကလို႔ ေျပာတာနဲ႔ အတူတူပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားဟာ သတၱဝါေတြမွာ ျဖစ္မည့္ ေဘးရန္ေတြကို ကာကြယ္တယ္။ ႏွိပ္စက္တယ္။ ညႇဥ္းဆဲတတ္တယ္ ဆိုၿပီး ျမတ္စြာဘုရားကို သရဏလို႔ ေခၚတယ္။
ဓမၼသရဏဂံု
တရားေတာ္ကို သရဏလို႔ ေခၚတာက်ေတာ့ တရားေတာ္ဆိုတာ မဂ္ ဖိုလ္ နိဗၺာန္ ပရိယတ္တရားကို ေခၚတယ္။
မဂ္ဖိုလ္ရလိုက္ရင္ ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ အပါယ္မက်ေတာ့ဘူး။
အပါယ္က်မည့္ ေဘးမွ ေစာင့္ေရွာက္တတ္တယ္။
အဲဒီလို တရားထူးေလး တစ္ခါ ရလိုက္ရင္ မိမိတို႔အဖို႔ သက္သာရာ ရတယ္လို႔ ဆိုလိုတယ္။
ေလာကဆင္းရဲ ဒုကၡၾကားမွာ ေနရေပမယ့္ တရားထူးေလး ရလိုက္တဲ့အခါ အပါယ္ေလးပါး ကင္းဖို႔ ေသခ်ာသြားၿပီေပါ့။
သက္သာရာ ရတယ္လို႔ က်မ္းဂန္က သံုးတယ္။
အဲဒီလို သက္သာရာကို ရေစျခင္းျဖင့္ သတၱဝါတို႔မွာ ျဖစ္မည့္ ေဘးရန္ကို တားဆီးတတ္တယ္။ ဖ်က္ဆီးေပးတတ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ တရားေတာ္ကို သရဏလို႔ ေခၚတယ္။
သံဃသရဏဂံု
သံဃာကို သရဏလို႔ ေခၚတာက်ေတာ့ သံဃာဆိုတာ နည္းနည္းေလး လႉလည္း အက်ိဳး အမ်ားႀကီး ရတယ္။
သံဃာကို လႉတာနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ကို လႉတာ မတူဘူး။
ပုဂၢိဳလ္ကို လႉတာက အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ေကာင္းရင္ အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ မေကာင္းရင္ အလႉမွာ အက်ိဳး အရနည္းတယ္။ ေကာင္းရင္ အက်ိဳး အရမ်ားတယ္။
ေကာင္းတဲ့ ေျမမွာ မ်ိဳးေစ့စိုက္တာနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ ေျမမွာ မ်ိဳးေစ့စိုက္တာ ကြာတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သံဃာလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ သံဃာလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မရွိဘူး။ ေကာင္းတဲ့ သံဃာခ်ည္းပဲ။
နည္းနည္းေလး လႉေသာ္လည္းပဲ အမ်ားႀကီး အက်ိဳးေပးတဲ့အေနနဲ႔ သတၱဝါေတြရဲ႕ အက်ိဳးမဲ့ျဖစ္ေစမည့္ ေဘးရန္ကို ပယ္ဖ်က္ တားဆီးတတ္ေသာေၾကာင့္ သံဃာကို သရဏလို႔ ေခၚတယ္။
ေနာက္ၿပီး သံဃာကလည္း ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားကို လိုက္နာ က်င့္သံုးၿပီး ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားတဲ့အတိုင္း လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱဝါမ်ားအား အကုသိုလ္ မလုပ္ၾကနဲ႔။ ကုသိုလ္ကို လုပ္ၾကလို႔ ေဟာတယ္။
လိုက္နာ ကိုးကြယ္သူမ်ားမွာ ေဘးရန္ ဆင္းရဲ ကင္းၿပီး ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို ရေစတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သံဃာကလည္း ကိုးကြယ္သူမ်ားအား ဆင္းရဲ ကင္းေပ်ာက္၊ ခ်မ္းသာ ေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္တတ္လို႔၊ ဆင္းရဲ ေဘးရန္ေတြကို ပယ္သတ္တတ္လို႔ သံဃာေတာ္ကို သရဏလို႔ ေခၚတာ။
သရဏဂမန = သရဏဂံု
သရဏဆိုတာ ဘာလဲ?
ဘုရား တရား သံဃာပဲ။
မေကာင္းမႈကို တားျမစ္တယ္။ ေကာင္းမႈကို လုပ္ေအာင္ အားေပး တိုက္တြန္းတတ္တယ္။
ဂမနဆိုတာ ပါဠိစကား၊ သြားျခင္းဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ ရွိတယ္။
ဒီေနရာမွာေတာ့ အ႒ကထာဆရာက ‘သိျခင္း’ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ယူပါတဲ့။
ဒါေၾကာင့္ ‘သရဏဂမန’ဆိုတာ ျမန္မာလိုေတာ့ ‘ကိုးကြယ္ျခင္း’၊ ‘ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ သိျခင္း’၊ ‘ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ အသိအမွတ္ ျပဳျခင္း’ကို ‘သရဏဂံု’လို႔ ေခၚတယ္။
ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ
ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ
သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ။
ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ သိမွတ္ပါ၏။
႐ိုး႐ိုး အဓိပၸာယ္နဲ႔ ေျပာရင္ -
ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ပါ၏
တရားေတာ္ကို ကိုးကြယ္ပါ၏
သံဃာေတာ္ကို ကိုးကြယ္ပါ၏။
အဲဒီလို ဆိုလိုက္ေတာ့ မင္းတို႔ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္သြားသလဲ။
ဒါကေတာ့ အဘိဓမၼာဆန္သြားၿပီ။ ကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္တယ္။
ဘုရားအေပၚမွာ ယံုၾကည္တဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္တယ္။
တရားအေပၚမွာ ယံုၾကည္တဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္တယ္။
သံဃာအေပၚမွာ ယံုၾကည္တဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီလို ယံုၾကည္မႈကို ပါဠိလို ‘သဒၶါ’လို႔ ေခၚတယ္။
တို႔အခုလူေတြ သံုးေနတာေတာ့ ရက္ေရာတာကို သဒၶါလို႔ သံုးေနၾကတယ္။
ဒီပုဂၢိဳလ္က သဒၶါတရား ေကာင္းတယ္ေဟ့၊ မ်ားမ်ား လႉတယ္၊ ခဏ ခဏ လႉတယ္ေဟ့လို႔ ဒီလို သံုးတတ္တယ္။
တကယ္ေတာ့ သဒၶါတရား ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ‘ဘုရား တရား သံဃာေတြရဲ႕ အေပၚမွာ မွန္ကန္တဲ့ ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္’ကို သဒၶါတရားေကာင္းတယ္လို႔ ေခၚတာ။
အဲဒီ ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ အလႉအတန္းလည္းပဲ လက္မေႏွးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရက္ေရာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း သဒၶါတရားေကာင္းတယ္လို႔ ျမန္မာစကားမွာ သံုးတာ။
သမၼာဒိ႒ိ
ဘုရား တရား သံဃာကို ယံုၾကည္လာၿပီဆိုေတာ့ အဲဒီ သဒၶါတရားေတြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ကိုယ့္မွာ မွန္ကန္တဲ့ အယူေတြ ျဖစ္လာတယ္။
ဘုရားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဘုရားဟာ တကယ္ ရွိတယ္။
အရဟံ အစရွိေသာ ကိုးပါးေသာ ဂုဏ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
တရားဂုဏ္ေတာ္ေျခာက္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ တရားေတာ္။
သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ သံဃာေတာ္။
အဲဒီ ဘုရား တရား သံဃာကို ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ မွန္ကန္တဲ့ အယူအဆေတြလည္း ကိုယ့္မွာ ရလာတယ္။
အဲဒါ သမၼာဒိ႒ိေပါ့။
အဲဒီလို ျဖစ္တဲ့ စိတ္ကို သရဏဂံုယူျခင္း၊ ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ျခင္းလို႔ ေခၚတယ္။
ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ျခင္းကို အတိအက် ေျပာစမ္းပါဆိုရင္ ဘုရား တရား သံဃာကို ကိုးကြယ္ေနတယ္၊ အာ႐ုံျပဳၿပီးေတာ့ ယံုၾကည္တဲ့ စိတ္။ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ …. ဘုန္းႀကီးေတြကေတာ့ ေခါင္းထဲမွာလို႔ မသံုးဘူး။ ႏွလံုးထဲမွာလို႔ သံုးတယ္။ …. ႏွလံုးထဲမွာ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီစိတ္ကေလး ျဖစ္တာကို သရဏဂံုယူတယ္လို႔ ေခၚတယ္။
သရဏဂံုယူရင္လည္း ဒီစိတ္ တကယ္ ျဖစ္တယ္။
နားလည္မႈပါမွ သရဏဂံု စစ္
ဒါျဖင့္ မင္းတို႔ ခုနက သရဏဂံုယူခဲ့ၾကတယ္ ….. ဟုတ္ရဲ႕လား?
သရဏဂံု တည္ခဲ့ၾကတာ ဟုတ္ရဲ႕လား?
ေျဖရ … ခက္ေနၿပီ။
ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ … ဘုရား တရား သံဃာကို ကိုးကြယ္ေနတယ္ … ရွိခိုးေနတယ္လို႔ အသိေလးေတာ့ ရွိေနမွာေပါ့။
ေအး … ဒီကေန႔က စၿပီး မင္းတို႔ သရဏဂံု အစစ္ရၿပီ … မွတ္ထားပါ။
သရဏဂံုယူတဲ့အခါ နားလည္မႈ ရွိပါမွ သရဏဂံု အစစ္ ရတယ္။
‘သိတဲ့စိတ္ မပါဘဲနဲ႔ ႐ြတ္တာ’၊ ‘ကိုယ့္အစား သူမ်ားက ယူေပးတာ’၊ သရဏဂံုအစစ္ မရဘူးတဲ့။
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ေဗာဓိမင္းသားဆိုတာ ရွိတယ္။ ဒီမင္းသား သူ႔အေမဝမ္းမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိတဲ့အခါ သူ႔အေမက ျမတ္စြာဘုရားထံ သြားၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္တယ္။
“အရွင္ဘုရား၊ ယခု တပည့္ေတာ္မမွာ ကိုယ္ဝန္ ရွိေနပါတယ္။ ေယာက်္ားေလးျဖစ္လား၊ မိန္းကေလးျဖစ္လား မသိဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကေလးဟာ ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္ဘုရား”လို႔ ေလွ်ာက္တယ္။
ေမြးလာၿပီးတဲ့ေနာက္ ကေလးဘဝမွာပဲ မသိတတ္ေသးတဲ့အ႐ြယ္မွာ အထိန္းေတာ္က ျမတ္စြာဘုရားဆီ ေခၚသြားၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္ျပန္တယ္။ ဒီကေလးဟာ အရွင္ဘုရားကို ကိုးကြယ္ပါတယ္၊ ဆည္းကပ္ပါတယ္။
တစ္ေန႔မွာ ျမတ္စြာဘုရား သူ႔ဆီႂကြလာၿပီးေတာ့ တရားေဟာတယ္။
တရားဆံုးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားကို သူ သေဘာက်တယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကလည္း အနီးအနားမွာ ရွိေနေတာ့ ေျပာတယ္။
မင္းက ဘုရားကိုေတာ့ ခ်ီးမြမ္းေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သရဏဂံုလည္း မယူဘူးလို႔ ေျပာတယ္တဲ့။
ဒီေတာ့ သူက ျပန္ေျပာတယ္။
ေဟ့ … ငါက အေမ့ဗိုက္ထဲမွာ ေနကတည္းက သရဏဂံု ယူခဲ့တာကြ။ ကေလးဘဝတုန္းကတည္းက သရဏဂံု ယူခဲ့တာ။ မင္းေျပာလို႔ အခုလည္း ငါ ထပ္ယူပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္။
အဲဒီမွာ အ႒ကထာက ဖြင့္တယ္။
ဟိုတုန္းက ဗိုက္ထဲမွာ သရဏဂံုယူတာ မရဘူးလို႔ ေျပာတယ္။
သရဏဂံုဆိုတာ စိတ္အသိဉာဏ္ ပါမွ ရတယ္။
ကေလးဘဝက ယူတာလည္း မရဘူးတဲ့။
သို႔ေသာ္ သူသိတတ္တဲ့ အ႐ြယ္ေရာက္တဲ့အခါ အေမက ေျပာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ငါ မင္းကို ကိုယ္ဝန္ရွိတုန္းက မင္းအတြက္ သရဏဂံု ယူခဲ့တယ္။ အထိန္းေတာ္ကလည္း ေျပာတယ္။ မင္းကေလးျဖစ္စဥ္တုန္းက ငါက မင္းအတြက္ သရဏဂံု ယူခဲ့တယ္။
ေၾသာ္ … ဟုတ္ေပသားပဲလို႔ သူက အသိအမွတ္ ျပဳလိုက္ရင္ သရဏဂံု ရမယ္။
ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ သရဏဂံု မရဘူးတဲ့။
ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ‘ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ’ဆိုေနရင္ အဲဒီ အသိေလး ပါေနေစခ်င္တယ္။
“ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ
ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ
သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ”ကေတာ့ ေန႔တိုင္းေလာက္ ဆိုေနမယ္ ထင္တယ္ေနာ္။
ဒီေန႔က စၿပီး အဲဒီ အသိကေလးပါေနရင္ ေန႔တိုင္း သရဏဂံု အျပည့္အဝ တည္ေနၿပီလို႔ မွတ္ရမယ္။
ဒီမတိုင္ခင္ကဆိုရင္ မင္းတို႔ ရခ်င္မွ ရမယ္။ အတိအက် မသိႏိုင္ဘူး။
ေအး … သရဏဂံု-ကိုးကြယ္ရာလို႔ ဆိုၿပီး ဆည္းကပ္တာက ဘာလဲလို႔ ေမးရင္ေတာ့ တိတိက်က် ေျပာရရင္ ကိုးကြယ္တဲ့အခါ ေခါင္းထဲမွာ ႏွလံုးထဲမွာ ျဖစ္တဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ကို ေခၚတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ပါတယ္လို႔ ဆိုတဲ့အခါမွာ မင္းတို႔ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းတာေတြ ရွိေသးလား? ေလာဘတို႔ ေဒါသတို႔ ရွိေသးလား?
မရွိဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္အခါမွာ ေလာဘ ေဒါသ အစရွိတဲ့ ကိေလသာေတြ ကင္းေနတယ္ေပါ့။
အဲဒီလို ကိေလသာေတြ ကင္းၿပီးေတာ့ ဘုရားကို ကိုးကြယ္တဲ့ စိတ္ မိမိသႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒါကို သရဏဂံုလို႔ ေခၚတယ္။
ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ သိတယ္၊ ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္တယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ ဘုရားကို ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ မေကာင္းမႈမွ တားျမစ္တယ္။ ေကာင္းမႈကို တိုက္တြန္းေပးတတ္တယ္ဆိုတဲ့ အေနနဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳတာကို ကိုးကြယ္တယ္ ဆိုတယ္။
ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ တရားကို က်င့္တာ
တို႔ ဗုဒၶဘာသာမွာ ဘုရားဆိုတာဟာ ေဟာၾကား႐ုံပဲ ရွိတယ္။
ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္က က်င့္ရတယ္။
ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္တိုင္က ေျပာထားတယ္။ ငါကိုယ္တိုင္ ဒီတရားကို သိၿပီးလို႔ ခုမင္းတို႔ကို ေဟာတာ။ အခု မင္းတို႔က ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဝီရိယစိုက္ၿပီး က်င့္ရမယ္တဲ့။
တို႔ ဘုရားဆိုတာ ေဟာၾကား႐ံုပဲ ေဟာၾကားႏိုင္တယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ‘ေရာ့ မင္းတို႔အတြက္ နိဗၺာန္’လို႔ မေပးႏိုင္ဘူး။
သြားေတာင္းလည္း အလကားပဲ။
ဘုရားဆီမွာ နိဗၺာန္ကို ေတာင္းလို႔ ဘုရားကလည္း ေပးႏိုင္တာမွ မဟုတ္တာ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ က်င့္ရမယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ အဲဒီ ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ရမယ္။ ကုိယ္ မေကာင္းတာ လုပ္ရင္ မေကာင္းတဲ့အက်ိဳး ကိုယ္ပဲ ရမယ္။ သူမ်ားက ကိုယ့္အတြက္ တာဝန္ခံတာမ်ိဳး မရွိဘူး။
ဘုရားကို ကိုးကြယ္ပါ၏။
တရားကို ကိုးကြယ္ပါ၏။
သံဃာကို ကိုးကြယ္ပါ၏လို႔ ဘယ္ေလာက္ ဆိုေန ဆိုေန၊ မက်င့္ရင္ မရဘူး။
တစ္ဖက္မွာ ကိုယ္တိုင္ က်င့္မွ ရတယ္ဆိုတဲ့ စကား ရွိတယ္။
ဒီဘက္က်ေတာ့ တို႔က ဘုရားကို ကိုးကြယ္ေနတယ္၊ အားထားေနတယ္ဆိုေတာ့ အဓိပၸာယ္ရွိရဲ႕လား။
ဘုရားကို အားကိုးတယ္ဆိုတာ ေက်ာင္းသားက ဆရာကို အားကိုးနည္းမ်ိဳး အားကိုးတာ။ ေက်ာင္းမွာ ဆရာက ေက်ာင္းသားအတြက္ စာမက်က္ေပးႏိုင္ဘူး၊ သင္ျပေပးတယ္။
မင္းတို႔ ဘယ္လို လုပ္ၾက၊ ဘယ္လို က်င့္ၾကလို႔ပဲ ၫႊန္ျပေပးႏိုင္တယ္။ မင္းတို႔ သြားကစားေနကြာ၊ မင္းတို႔အတြက္ ငါက်က္ထားေပးမယ္၊ ဒီလို လုပ္လို႔ မရဘူး။
အဲဒီလုိပဲ ျမတ္စြာဘုရားက မင္းတို႔ ဘယ္လုိ လုပ္ၾက၊ ဘယ္လို ေနၾက၊ ဘယ္လို တရားက်င့္ၾက၊ အဲဒီလို ေလ့က်င့္ေပးတယ္။ ေဟာၾကားေပးတယ္။ အဲဒီလိုသာ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဘုရား တရား သံဃာ ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရားကို လမ္းေကာင္း လမ္းမွန္ ၫႊန္ျပေပးႏိုင္တဲ့ ဆရာအျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳတယ္၊ အားထားတယ္။ တရားကိုလည္း ဆရာအျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳတယ္။ အဲဒါကိုပဲ ကိုးကြယ္တယ္လို႔ ဆိုတာ။
ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ ကေလးက အေမကို အားကိုးတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ငါကိုးကြယ္ရင္ ၿပီးေရာ၊ က်န္တာေတြ ဘုရားက အကုန္လံုး လုပ္ေပးလိမ့္မယ္လို႔ ဒီလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အားကိုးတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါကို နားလည္ပါ။
++++++
ဆရာေတာ္ အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ၏ “အေျခခံ ဗုဒၺဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈ” မွ
No comments:
Post a Comment