++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
အေမရိကန္ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာအသင္း ဥကၠဌ (၁၉၈၁-၂၀၀၇)
သိရီသုဓမၼမဏိေဇာတဓရ-ျမန္မာႏိုင္ငံ (၂၀၀၂)
ဂုဏ္ထူးေဆာင္၊ အာရွႏွင့္ ပစၥဖိတ္ေဒသႏြယ္ဖြား နယူးေယာက္ ျမိဳ႕ေတာ္သားမ်ား (၂၀၀၃)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
သင္ေသသြားေသာ္
လူ႔ျပည္ေလာက
လူ႕ဘဝကား
အိုရနာရ
ေသရဦးမည္
မွန္ေပသည္တည့္။
သို႔တၿပီးကား
သင္ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ
သင္တို႔ေျမသည္
အေျခတိုးျမင့္
က်န္ေကာင္းသင့္၏။
သင္၏မ်ိဳးသား
စာစကားလည္း
ႀကီးပြားတက္ျမင့္
က်န္ေကာင္းသင့္၏။
သင္ဦးခ်၍
အမွ်ေဝရာ
ေစတီသာႏွင့္
သစၥာအေရာင္
ဉာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လ်က္ ဝင္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း။
ေဇာ္ဂ်ီ
+++++
ျမန္မာျပည္ဖြား ဦးဟန္ၾကဴ
အထက္ပါ ကဗ်ာကေလးကို ေနအိမ္စာဖတ္ခန္းရွိ တရားစာအုပ္တစ္အုပ္၏ အဖြင့္၌ ေတြ႕ျမင္လိုက္၏။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝ ၁၉၆၅-၆၆ ခုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက တကၠသိုလ္မ်ားဗဟိုစာၾကည့္တိုက္တြင္ ေရပန္းစားခဲ့ဖူးသည္ကိုလည္း ျပန္လည္၍ အမွတ္ရလိုက္၏။
လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ၊ အမ်ိဳးသားေရး၊ လူမႈေရး ရသေပါင္းစံုကို ခံစားလိုက္ရသည့္ ကဗ်ာကေလး ျဖစ္ပါသည္။
ေအဘီဘီေအအသင္း၏ အတြင္းေရးမႉး ဦးေစာဝင္း ေရးသားထားေသာ ဥကၠႀကီး ဦးဟန္ၾကဴအတြက္ ႏွစ္ပတ္လည္ စာတမ္းကို ပူပူေႏြးေႏြး ဖတ္ထားၿပီးစလည္း ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဆရာႀကီး ဦးသိန္းဟန္ (ေဇာ္ဂ်ီ)ႏွင့္ ဦးဟန္ၾကဴ ႏွစ္ဦးတို႔၏ ဘဝမ်ားက အားၿပိဳင္ကာ အေတြးမ်ား ဝင္လာေတာ့၏။
ထိုသူႏွစ္ဦး၌ တူညီၾကေသာ စိတ္ဆႏၵမ်ား ကိန္းဝပ္ေနၾကသည္ဟု သေဘာေပါက္လိုက္၏။
ဆရာႀကီး ေဇာ္ဂ်ီ၏ ကဗ်ာကေလးႏွင့္ ဦးဟန္ၾကဴ၏ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ေအဘီဘီေအအသင္း ေငြရတုသဘင္ အခမ္းအနား၌ ေျပာၾကားခဲ့ေသာ မိန္႔ခြန္းပါ - “ဗုဒၶသာသနာ ေနလိုလလို ထြန္းလင္းျပန္႔ပြား အရွည္တည္တံ့ဖို႔ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ ဦးေဆာင္ လမ္းၫႊန္မႈေအာက္မွာ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ခုလို ဘုရားပုထိုး၊ သိမ္ေက်ာင္း၊ တန္ေဆာင္းစတဲ့ သာသနာ့အေဆာက္အအံုမ်ားကို အုတ္ျမစ္ခ် တည္ေဆာက္ေနၾကျခင္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သားစဥ္ေျမးဆက္ေတြအတြက္ သာသနာေရးနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ အေမြအႏွစ္ေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းေပးသြားရမယ့္ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေနၾကျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္” ဟူေသာ အခ်က္တို႔က တူညီေသာ စိတ္ဆႏၵ ေစတနာမြန္မ်ားကို ေဖာ္ၫႊန္း၍ ေနပါသည္။
ဆရာႀကီး ဦးသိန္းဟန္သည္ ၁၉၁၀ ခုႏွစ္၌ ဖ်ာပံုျမိဳ႕နယ္တြင္ ေမြးဖြားခဲ့၏။ မဟာဝိဇၨာဘြဲ႕၊ စာၾကည့္တိုက္ပညာသင္မ်ား ရရွိခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္မွ စ၍ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္အထိ တကၠသိုလ္မ်ားစာၾကည့္တိုက္မႉး၊ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ျမန္မာစာပါေမာကၡ၊ ႏိုင္ငံသမိုင္းသုေတသနဦးစီးဌာနအၾကံေပး၊ ပညာေရးမႉး အရာရွိ၊ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ထုတ္ေဝေရးေကာ္မတီ၊ သုေတသနအသင္းဥကၠဌ၊ ဌာနစံု ဘက္စံုတို႔မွ ေန၍ တိုင္းျပည္အတြက္ လူမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာ စာေပ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ကို ထိန္းသိမ္း ပ်ံ႕ႏွံ႕ေစခဲ့ပါသည္။ ထိုအမ်ိဳးသားဂုဏ္ေၾကာင့္ ဝဏၰေက်ာ္ထင္ဘြဲ႕၊ သီရိပ်ံခ်ီဘြဲ႕မ်ားကိုလည္း ဆြတ္ခူးခဲ့၏။ ဆရာႀကီးသည္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ အသက္ ၈၀ တြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေသာ္လည္း ကဗ်ာကေလးကမူ ဘယ္ေတာ့မွ မေသ၊ ရသေပါင္းစံုျဖင့္ ထာဝရ အသက္ရွင္သန္လ်က္ ေနေခ်ၿပီ။
ေအဘီဘီေအဥကၠႀကီး ဦးဟန္ၾကဴသည္ ၁၉၃၃ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ၿမိတ္ၿမိဳ႕၌ ဖြားျမင္ခဲ့၏။ ႐ိုးသား၏။ ႀကိဳးစား၏။ ပြင့္လင္း၏။ အားထုတ္ ေဆာင္႐ြက္ေလ့ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ဘဝတေလွ်ာက္၌ ‘ငုတ္မိသဲတိုင္၊ တက္ႏိုင္ဖ်ားေရာက္’ အတက္ႏွင့္သာ ေအာင္ျမင္သြားရေတာ့၏။
ျမန္မာျပည္တြင္ ေနထိုင္ခဲ့စဥ္က ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ေတာင္ဥကၠလာပရွိ ဒန္အိုးစက္႐ုံ ပိုင္ရွင္အျဖစ္ စီးပြားေရး ေအာင္ျမင္ခဲ့သလို၊ နယူးေယာက္ျမိဳ႕တြင္လည္း မႏၲေလးတို႔ဟူး အလုပ္ပိုင္ရွင္အျဖစ္ ေအာင္ျမင္မႈ ေတာက္ေလွ်ာက္ ရရွိခဲ့ျပန္၏။
ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း ပဓာနနာယက ဆရာေတာ္ အရွင္ဣႏၵက,က “ဦးဟန္ၾကဴ၏ ဖီလိုဆိုဖီမွာ ႀကီးပြားခ်င္ရင္ ေငြေနာက္ကို မလိုက္နဲ႔၊ အလုပ္ေနာက္ကိုသာ လိုက္ပါ။ အလုပ္ ႀကိဳးစားလုပ္၊ ဇြဲရွိရွိနဲ႔ စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္။ ေငြကို လက္ေဖ်ာက္တီး ေခၚလို႔ ရတယ္။ အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ဘဲ ေငြေနာက္ လိုက္ေနရင္ေတာ့ ေမာ႐ုံပဲ ရွိမယ္လို႔ အၾကံေပးေလ့ရွိတယ္” ဟူ၍ မွတ္တမ္းတင္ ေရးသားထားေတာ္မူခဲ့၏။
‘ဒါန’သည္ စီးပြားဥစၥာ ခ်မ္းသာေရး၊
‘သီလ’သည္ အသက္ က်န္းမာေရး ဟူသည့္ အက်ိဳးတရားမ်ားကိုလည္း ဦးဟန္ၾကဴသည္ အျပည့္အဝ ခံစားႏိုင္စြမ္း ရွိခဲ့၏။
သားသမီးမ်ားကို ဖခင္ဝတၱရား ေက်ပြန္စြာ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ ဘာသာ သာသနာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဘက္စံု ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့႐ုံမွ်မက ေလာကုတၱရာ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ကိုလည္း ေအဘီဘီေအ အမႈေဆာင္မ်ားႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ သူေတာ္စင္အေပါင္းတို႔အတြက္ကိုပါ သားစဥ္ေျမးဆက္ ထိန္းသိမ္းသြားၾကရမည့္ ဘာသာ သာသနာမ်ိဳးေစ့မ်ားကို လူအား ေငြအား စိုက္ထုတ္လ်က္ မ်ိဳးဆက္ ရွက္သန္ေစခဲ့ျပန္ပါသည္။
၎အခ်က္တို႔မွာ -
+ ေအဘီဘီေအအသင္းကို ၁၉၇၉ ခုႏွစ္၌ ဒါ႐ိုက္တာလူႀကီး ၅ ဦးတို႔ျဖင့္ စတင္ တည္ေထာင္ကာ နယူးေယာက္နယ္ေျမရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံဖြားမ်ားအတြက္ လူမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာ မ်ိဳးဆက္တို႔ကို စတင္ ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။
+ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၁ ရက္မွ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၄ ရက္ ကြယ္လြန္သည့္တိုင္ ေအဘီဘီေအအသင္း ဥကၠဌအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္သြားခဲ့၏။
+ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔၌ ယခု ေလာကခ်မ္းသာေက်ာင္း အေဆာက္အဦကို ဦးဟန္ၾကဴမိသားစုမွ ‘ဗုဒၶသာသနံ စိရံ တိ႒တု’ ေအာင္ပြဲခံကာ မတည္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းတကာ တကာမမ်ားအျဖစ္ လႉဒါန္းလ်က္ သာသနာ့သမိုင္း မွတ္ေက်ာက္တင္ထားခဲ့ပါတယ္။
+ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလတြင္ နယူးဂ်ာစီျပည္နယ္၊ မနာလပန္၌ အက်ယ္ ၅ ဧကခန္႔ရွိ ေျမကြကို အသင္းဥကၠဌအေနျဖင့္ ဦးေဆာင္ကာ သာသနာ့မ်ိဳးေစ့ စိုက္ပ်ိဳးႏိုင္ေရးအတြက္ ဝယ္ယူခဲ့၏။
+ ေျမကြက္ဝယ္ယူၿပီးသည္ႏွင့္ သတိပ႒ာန္ရိပ္သာ တည္ေဆာက္ေရး၊ ေလာကခ်မ္းသာေစတီေတာ္ တည္ထား ကိုးကြယ္ေရးတို႔ကို စတင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ရန္ မေနမနား ဦးေဆာင္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ျပန္၏။
+ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၃၀ ရက္ေန႔တြင္ ေလာကခ်မ္းသာေစတီေတာ္ ပထမအဆင့္ ဌာပနာထည့္သြင္းပူေဇာ္ပြဲကို ေလာကခ်မ္းသာ ဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ ၎၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ က်င္းပခဲ့၏။
+ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၇ ရက္ေန႔တြင္ ေလာကခ်မ္းသာေစတီေတာ္ ဒုတိယအဆင့္ ဌာပနာထည့္သြင္းပူေဇာ္ပြဲကို ေလာကခ်မ္းသာ ဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ ၎၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ က်င္းပခဲ့၏။
+ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ေလာကခ်မ္းသာေစတီေတာ္ႀကီး ထီးေတာ္တင္ပြဲ က်င္းပေသာအခါတြင္မူ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ “သင္ေသသြားေသာ္” ကဗ်ာကေလးတြင္ ေဖာ္ၫႊန္းထားေသာ ...
သင္ဦးခ်၍
အမွ်ေဝရာ
ေစတီသာႏွင့္
သစၥာအေရာင္
ဉာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လ်က္ ဝင္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း .. ဟူသည့္ အဓိ႒ာန္သည္ ေအဘီဘီေအအသင္း ဥကၠႀကီး ဦးဟန္ၾကဴ၏ ဆႏၵမြန္ကို ေအာင္ျမင္ ျပည့္ဝသြားေစခဲ့ပါသည္။
ဦးဟန္ၾကဴသည္ ဘာသာ သာသနာႀကီးကို အထက္ပါအတိုင္း ဦးေဆာင္ကာ ထမ္းေဆာင္သြား႐ုံမက မိမိ၏ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ ႏွစ္ျဖာေသာ ဘဝမ်ားအတြက္ သက္လံုေကာင္းေအာင္လည္း ေဆာင္႐ြက္သြားခဲ့ေသး၏။
ျမန္မာျပည္တြင္ ေဆး႐ုံ ေဆးခန္းမ်ား၊ ပရဟိတေက်ာင္းမ်ား၊ မူလတန္းေက်ာင္းမ်ားအတြက္ လႉဒါန္းခဲ့သည္မွာလည္း မေရမတြက္ႏိုင္။
ေရအခက္အခဲရွိသည့္ မူလတန္းေက်ာင္းမ်ား၊ အရပ္ေဒသမ်ားအတြက္လည္း အဝီစိတြင္း ၂၀ ေက်ာ္အတြက္ တူးေဖာ္ေစၿပီး လႉဒါန္းခဲ့ေသာ ေရအက်ိဳး ၁၀ ပါး ကုသိုလ္မ်ားလည္း ရယူသြားခဲ့၏။
၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း၌ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား နယူးေယာက္ျမိဳ႕သို႔ တစတစ ေရာက္လာၾကစဥ္ ၁၉၉၁-၉၂ ခုႏွစ္မ်ားတိုင္ေအာင္ အလုပ္အကိုင္မ်ား ရွားပါးသည့္ ကာလ ျဖစ္၏။
ထိုအခက္အခဲမ်ားကို ဦးဟန္ၾကဴသည္ အကူအညီလာေတာင္းသူမ်ားကို စားဝတ္ေနေရး အဆင္ေျပေအာင္ အၿမဲ ကူညီေလ့ရွိ၏။
‘ႏိုး’ဟု မျငင္းလႊတ္ရက္။ ‘ရက္စ္’ဟုသာ ေျပာေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵက,က ‘Mr. Yes-Man’ဟုပင္ ေနာက္ေလ့ ရွိေတာ္မူ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္၌ “သိရီသုဓမၼမဏိေဇာတဓရ”ဘြဲ႕ကို ရရွိခဲ့ပါသည္။
အဆိုပါ အခ်က္မ်ားသည္ ျမန္မာျပည္ဖြား ျမန္မာျပည္သားႀကီး ဦးဟန္ၾကဴ၏ လူမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားအတြက္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား၊ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ ႏွစ္ျဖာေသာ ဘဝသံသရာအတြက္ အာမခံရယူသြားခဲ့ျခင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
တနည္းအားျဖင့္ မေသခင္ ယခုဘဝ၌ အၿမဲတေစ ကုသိုလ္မ်ား ျပဳလုပ္သြားခဲ့ေသာ အာစိဏၰကံ-အၿမဲေလ့က်င့္ျပဳလုပ္အပ္ေသာ ကံမ်ားပင္ မဟုတ္ပါေလာ။
အေမရိကန္သားႀကီး ဦးဟန္ၾကဴ
ဦးဟန္ၾကဴသည္ အေမရိကန္တြင္ တတိယအ႐ြယ္ သက္တမ္းကာလကို အျပည့္ ေနထိုင္သြားခဲ့သည္ဟု ဆိုရေပမည္။
အေမရိကန္သားတို႔၏ တတိယအ႐ြယ္ကို ကၽြန္ေတာ္သည္ Nursing Home ႏွင့္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တိုင္ အဖိုးအဖြားမ်ားႏွင့္ မိသားစုလို ေနထိုင္ျပဳစုလ်က္ ၎တို႔၏ ဘဝကို အတြင္းက်က် ေလ့လာခဲ့ပါသည္။
သူတို႔က ဒီဘဝ ေကာင္းေအာင္ေန၊ အျပစ္ေတြ လုပ္ခဲ့မိရင္ ဘုရားသခင္ထံ ဝန္ခံ၍ ေဆးေၾကာ၊ ဘုရားသခင္ကို ယံုၾကည္အားထား တိုင္တည္ပါက နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ၾကမယ္။ မေကာင္းမႈ အျပစ္မ်ား ျပဳလုပ္ က်ဴးလြန္ၾကသူတို႔မွာ ငရဲသို႔ ေရာက္ၾကမည္ ဟူ၍ ေယဘုယ် ယံုၾကည္ထားၾက၏။
တခါတေလ ေသဆံုးသြားသူ၏ မိသားစုမ်ားကို အဖိုးအဖြား ဆံုးသြားသည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိေၾကာင္း ေျပာစဥ္ ၎တို႔က “ဘာမွ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာ မလိုပါဘူး၊ သူဟာ ဘုရားသခင္နဲ႔ အတူတကြ ေကာင္းကင္ဘံုဗိမာန္ ‘နိဗၺာန္ဘံု’တြင္ ၿငိမ္းေအး၍ ေနပါၿပီ”ဟု ေျဖၾကားၾက၏။
ဆိုလိုသည္မွာ ထိုအေမရိကန္လူမ်ိဳးမ်ား၏ ဘဝသည္ မေသခင္ေရာ ေသၿပီးေနာက္ပိုင္းပါ ၿငိမ္းခ်မ္း၏။ အာမခံခ်က္ ရွိ၏။ ေသဆံုးသြားေသာသူမ်ားအတြက္ အသုဘအခမ္းအနားမ်ားကို တက္ေရာက္ရာ၌လည္း မဂၤလာေဆာင္ အခမ္းအနားမ်ားကဲ့သို႔ပင္ သားသားနားနား ဝတ္ဆင္ရင္း သြားေလသူအတြက္ ဂုဏ္ယူသလို ျဖစ္ေန၏။ သံေဝဂဟူသည္ မရွိ။ ငါ့အလွည့္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ ေစာင့္ေနသည့္အသြင္ ေပါက္ေနပါသည္။
ဒုကၡကို သုခ၊ အနိစၥကို နိစၥ၊ အနတၱကို အတၱ ဟူ၍ ခံယူထားၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔က စားဝတ္ေနေရး၊ ဘဝရပ္တည္ေရး အားလံုးတို႔၌ အတၱကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္ထားၾက၏။ ဘဝကုိ အစုန္ခရီးျဖင့္သာ ေလွ်ာက္လွမ္းၾက၏။ အဆန္ခရီး မဟုတ္ျခင္းေၾကာင့္ ႐ုပ္ကိုသာ ဦးစားေပး ေရွ႕တန္းတင္ထား၏။
နမူနာအျဖစ္ Mrs. Marjory Green ဟူေသာ အဖြား သို႔မဟုတ္ တခ်ိန္က ဘေရာ့ဒ္ေဝးျပဇာတ္႐ုံ မန္ေနဂ်ာ၊ အဆိုအက မင္းသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုပါသည္။
ခင္ပြန္းသည္က နာမည္ေက်ာ္ ေရွ႕ေနႀကီး၊ သားကလည္း ေရွ႕ေနဆိုေသာ္လည္း ေရွ႕ေနအလုပ္ကို မလုပ္ၾက။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနေသာ စီးပြားေရးသမားႀကီး ျဖစ္၏။ ျပည္နယ္ သံုးေလးခုႏွင့္ ဂ်ပန္၊ အဂၤလန္၊ ျပင္သစ္၊ မကၠဆီကိုႏိုင္ငံတို႔တြင္ လုပ္ငန္းခြဲမ်ား ရွိ၏။ မိခင္ႀကီး အိုၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေနအိမ္တြင္ စိတ္မခ်ျခင္းေၾကာင့္ သိကၽြမ္းေနသာ Nursing Home ပိုင္ရွင္က ေခၚလာထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
မေအတစ္ခု သားတစ္ခု ျဖစ္၍ ေရာက္ရာ တိုင္းျပည္ကေနၿပီး ဖုန္းဆက္ စကားေျပာ၏။
မိခင္ကို တစ္လ ႏွစ္လေလာက္မွ တစ္ခါ လာေတြ႕၏။ အျပင္ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားတြင္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ထြက္စားေသာက္ကာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြား၏။ မိခင္ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ျပဳစုဖို႔ အခြင့္ မေပးႏိုင္။
အဖြား၏ ဘဝတြင္ မရွိဆိုသည္ကို သိပ္မၾကားရလွ။ ႐ုပ္ဝတၳဳအားလံုး ျပည့္စံု၏။ ေန႔စဥ္ လက္ဝတ္လက္စားႏွင့္ အဝတ္အထည္တို႔ကို မ႐ိုးေအာင္ ဝတ္စား ဆင္ယင္၏။
အဝတ္အစားမ်ား အားလံုးကလည္း အဖိုးတန္မ်ားသာ ျဖစ္၏။
မိမိအထပ္တြင္ နံနက္စာ စားၿပီးသည္ႏွင့္ ပထမအထပ္ကို ဆင္းေတာ့၏။ လူမႈေရးဆိုင္ရာ ပြဲမ်ား၊ သီခ်င္းဂီတေဖ်ာ္ေျဖေရးမ်ားႏွင့္သာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနေလ့ ရွိ၏။ နံနက္စာ ေန႔လယ္စာ သြားမစားမီ ဝိုင္ႏွစ္ခြက္ သံုးခြက္ ေသာက္ၿပီးမွ စားေလ့ ရွိ၏။
အဖြားက ကၽြန္ေတာ့္ကို “အဲဒီလို မိမိကိုယ္မိမိ ျပဳျပင္ျခယ္သေနမွ မအိုေတာ့တာ”ဟု ေျပာေလ့ ရွိ၏။
ထိုအေတြးအေခၚက သူ႔အတြက္ မွန္ကန္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။
သူ ဘယ္ေတာ့မွ ေနမေကာင္းတာ မရွိ။ က်န္းမာေန၏။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ကိုယ္ႏု စိတ္ၿပိဳေန၏။
႐ုပ္က ေရွ႕တန္းေရာက္ေနျခင္းေၾကာင့္ စိတ္ပ်ိဳ ကိုယ္ႏုေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။
ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္က ရင့္က်က္သင့္သေလာက္ မရင့္က်က္၊ ႏုနယ္၏။
ဒုကၡတည္းဟူေသာ ေလာကဓံကို မခံႏိုင္။
တစ္ႏွစ္ေက်ာ္သာ ၾကာလိုက္၏။
ၾကမၼာဆိုး ဝင္လာေခ်ၿပီ။
တစ္ေန႔တြင္ အဖြား လဲက်ကာ တင္ပဆံု႐ိုး က်ိဳးသြား၏။ Wheel Chair ေပၚတြင္သာ ထိုင္ေနရေတာ့၏။ မိမိ၏ ခႏၶာဝန္ကို မိမိသာ ေဆာင္႐ြက္ၿပီး သြားလာ စားေသာက္ေနရသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္က လံုးဝ ေျပာင္းလဲ ႐ိုးသြားေပၿပီ။ မိမိ၏ အထပ္၌ပင္ အနိစၥ ဒုကၡတရားမ်ားကို မခ်ိမဆန္႔ ခံစားေနရေသာ Total Care, Hospic Care မ်ားႏွင့္သာ အတူေနရ၏။
ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ ဒုကၡကို မိမိကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ျမင္ ခံစားရေတာ့၏။
သို႔ေသာ္ ဒုကၡကို မရင္ဆိုင္တတ္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘဝကို အဆိုးဟုသာ ျမင္ေတာ့၏။
႐ုပ္ခႏၶာႏွင့္ စိတ္ေဝဒနာတို႔ကို ေသဆံုးျခင္းႏွင့္သာ လဲလွယ္လိုေတာ့၏။
အစုန္ခရီးသြားသူတို႔အတြက္ ဘဝကို လက္ေျမႇာက္ အဆံုးေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။
သံုးေလးလအၾကာ၌ အစာဆုတ္ယုတ္၍ ေသဆံုးသြားခဲ့၏။
ထိုသို႔ေသာ သူမ်ားကို ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ ‘ဝိပလႅာသတရား’အားျဖင့္ အယူမွားယြင္းျခင္းမ်ားေၾကာင့္ မိမိကုိယ္မိမိ အထင္ႀကီးျခင္း ျဖစ္ေနပါသည္။
အထင္ႀကီးျခင္း ‘မညနာ’ သံုးပါး ရွိပါသည္။
(၁) တဏွာမညနာ - ငါ၏ ပိုင္ဆိုင္ရာ ငါဟူ၍ အထင္ႀကီးလ်က္ မိမိခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းမ်ားႏွင့္ အာ႐ုံခံစားမႈမ်ား (အဇၥ်တၱဝတၳဳ)၌လည္းေကာင္း၊ ငါဟူ၍ ငါ၏ပိုင္ဆိုင္ရာဟူ၍ အထင္ႀကီးေနျခင္း။
(၂) မာနမညနာ - ငါဟူ၍ အထင္ႀကီးေနမႈမ်ားကို အဇၥ်တၱဝတၳဳႏွင့္ ဗဟိဒၶဝတၳဳတို႔က အားေပးအားေျမႇာက္ အေထာက္အကူ ျပဳေနၾကေသာေၾကာင့္ လြန္စြာ ေမာက္မာေမာက္ႂကြား ေထာင္လႊားတက္ႂကြလာျခင္း။
(၃) ဒိ႒ိမညနာ - ထုိအခါ ငါသည္သာလွ်င္ (အဇၥ်တၱဝတၳဳ) ငါ၏ အမာခံ အထည္ခံ၊ အႏွစ္သား အတၱသာရေပတည္း ဟူ၍ စိတ္ထဲတြင္ အထင္ႀကီးေနျခင္းတို႔ ျဖစ္ေနပါသည္။
ထိုသူတို႔သည္ ငါ၏ ကိုယ္ခႏၶာ အစိတ္အပိုင္းသည္ ဘဝအဆက္ဆက္ မေ႐ြ႕မယိုင္ ခိုင္ၿမဲစြာ သိမ္းပိုက္ စြဲလန္းထားၾကသည္ ဟူေသာ ‘အဘိနိေဝသ’ႏွင့္ ငါ၏ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းသည္သာလွ်င္ အစဥ္ ခိုင္ၿမဲေနေသာ အတၱအႀကီးအမႉးႏွင့္ ဇီဝဟူေသာ အထိန္းအခ်ဳပ္တို႔ ရွိသည္ဟု မွတ္ယူ စြဲလန္းေနေသာ ‘ဒိ႒ာဘိနိေဝသ’ႏွင့္ မယိမ္းမယိုင္ ခိုင္ၿမဲစြာ စိုက္ထူထားသည့္ ‘အဘိနိေဝသ’မ႑ိဳင္ႀကီး ႏွစ္ခုကိုသာ ဖက္တြယ္ အေျခခံလ်က္ ရပ္တည္ေနၾက၏။
တဖက္ကလည္း အဇၥ်တၱဝတၳဳႏွင့္ ဗဟိဒၶဝတၳဳတို႔ကို စြဲလန္း၍ ေနျခင္းေၾကာင့္ မစြန္႔ပယ္ႏိုင္။ သုခေဝဒနာကို ဒုကၡေဝဒနာႏွင့္ ယွဥ္ထိုး၍လည္း မဆင္ျခင္ မခံစားလိုၾက။
ထို႔ေၾကာင့္ ေသျခင္းတရားကို ျပင္ဆင္ထားဖို႔ မေျပာႏွင့္၊ ၾကားေတာင္ မၾကားခ်င္ၾကေတာ့ေပ။
ထိုသူတို႔၏ ေသဆံုးျခင္းကို လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ ထန္းပင္ အုန္းပင္တို႔မွ ထန္းသီး အုန္းသီးမ်ား ပရမ္းပတာ ေပါက္လြတ္ ေႂကြက်ပံုႏွင့္ ဥပမာျပဳေတာ္မူခဲ့၏။
‘ဂတိကထာ’၌ ေအာက္ပါအတိုင္း ရွင္းလင္းေတာ္မူခဲ့၏။
ဘဝတပါးမွ တပါးသို႔ ေျပာင္းလဲေသာ ‘ဂတိ’ ႏွစ္ပါး ရွိ၏။
ပုထုဇဥ္လူသားတို႔ ဘဝတပါးသို႔ ေျပာင္းလဲျခင္းကို ‘ပုထုဇၨနဂတိ’ဟု ေခၚ၏။ ပရမ္းပတာ က်ေရာက္သြားျခင္း ဝိနိပါတအလား ျဖစ္၏။ အမွတ္ မရွိ၊ တစ္ခုခုေသာ ကံ၏ ပစ္ခ်ျခင္းေၾကာင့္ ေရာက္တတ္ရာရာသို႔ ပရမ္းပတာ က်ေရာက္သြားျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ ေသဆံုးရပံုကို ေသျခင္းေဘးႀကီးဟု ေခၚ၏။ ေသျခင္းေဘးႀကီးႏွင့္ ပရမ္းပတာက်ျခင္း ေဘးႀကီးတို႔သည္ အစဥ္အၿမဲ ဖက္တြဲလ်က္ရွိေသာ္လည္း ေသျခင္းေဘးႀကီးထက္ ပရမ္းပတာက်ျခင္း ေဘးႀကီးက ပို၍ ႀကီးက်ယ္၏ ဟု လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ရွင္းလင္းေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ‘ဝိပလႅာသတရား’၏ အဓိပၸာယ္ကို သိထားရန္ လိုအပ္ေနပါသည္။
ဟုတ္သည္ မွန္သည္၌ မဟုတ္မမွန္ဟု မွားယြင္းျခင္းကို ဆိုလို၏။
ဝိပလႅာသ ၃ မ်ိဳး ရွိ၏။
‘သညာဝိပလႅာသ’မွာ အမွတ္မွားျခင္းကို ေခၚပါသည္။ ဥပမာ - လူ၏ ပံုပန္းသ႑ာန္ အသြင္ကို မူလက သိရွိမွတ္သားထားၿပီးေသာ ေတာသမင္သည္ စပါးခင္းအလယ္၌ ျမက္ေျခာက္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ဝတ္စားထားေသာ လူ႐ုပ္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရာ ပကတိ လူအစစ္ဟု မွားယြင္း မွတ္သားျခင္း ျဖစ္၏။ ေၾကာင္ေတာင္ျမင္လ်က္ႏွင့္ မွားၿပီး အလြန္ခိုင္ၿမဲ၍ ေျပာင္းလဲ မရႏိုင္ ျဖစ္တတ္၏။
‘စိတၱဝိပလႅာသ’မွာ အၾကံအသိမွားျခင္းကို ေခၚပါသည္။
အနိစၥ၌ နိစၥ၊ အသုဘ၌ သုဘ၊ ဒုကၡ၌ သုခ၊ အနတၱ၌ အတၱဟူ၍ အၾကံအသိမွားျခင္း ေလးမ်ိဳး ျဖစ္၏။
စိတ္သည္ မဟုတ္သည္ကို အဟုတ္လုပ္ၾကံ၍ လွည့္စားတတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။
ဥပမာ - ေတာျခံဳကို ေတာဆင္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ေတာဆင္ကို ေတာျခံဳဟူ၍လည္းေကာင္း လွည့္စားျခင္း ျဖစ္၏။
မ်က္လွည့္ႀကီးပညာမ်ိဳးႏွင့္လည္း ဥပမာျပဳ၏။
ဒိ႒မ်က္ျမင္မ်ိဳးထဲတြင္ အထင္မွားသမွ်သည္ စိတ္၏ လွည့္စားမႈခ်ည္း ျဖစ္၏။
သညာဝိပလႅာသထက္ နက္နဲေသာ္လည္း အေၾကာင္းယုတၱိျဖင့္ ေျဖေဖ်ာက္လွ်င္ ေျပေပ်ာက္လြယ္၏။ မခိုင္ၿမဲတတ္ေပ။
‘ဒိ႒ိဝိပလႅာသ’မွာ အျမင္အယူမွားျခင္း ျဖစ္၏။
အနိစၥ၌ နိစၥ၊ အသုဘ၌ သုဘ၊ ဒုကၡ၌ သုခ၊ အနတၱ၌ အတၱဟူ၍ အျမင္အယူမွားျခင္းကို ေခၚပါသည္။
အဆိုးဝါးဆံုးေသာ လမ္းဆုိးလမ္းမႀကီးပင္ ျဖစ္၏။
ဥပမာ - လမ္းခရီး မကၽြမ္းက်င္ေသာ ခရီးသည္တို႔သည္ ေတာႀကီးအတြင္းသို႔ ေရာက္စဥ္ ျမိဳ႕႐ြာတည္ေနၾကေသာ ဘီလူးနတ္ဆိုးတို႔က နတ္ျမိဳ႕နတ္႐ြာမ်ားအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ မိမိတို႔ကိုယ္ကို နတ္သမီးနတ္သားမ်ားအျဖစ္လည္းေကာင္း ဖန္ဆင္းၾကလ်က္ လမ္းခရီးကိုလည္း နတ္လမ္းကဲ့သို႔ ဖန္ဆင္းထားၾက၏။
ခရီးသည္တို႔ ျမင္ေတြ႕သည္ႏွင့္ သာယာလွေသာ ျမိဳ႕ႀကီး႐ြာႀကီးသို႔ သြားလမ္းဟု ယံုၾကည္ၾကကုန္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ လမ္း႐ိုးလမ္းမွန္ကို စြန္႔လႊတ္ကာ ထိုလမ္းမွားႀကီးသို႔ လိုက္သြားၾကေတာ့၏။
ျမိဳ႕႐ြာသို႔ ေရာက္စဥ္ ဘီလူးနတ္ဆိုးတို႔ကို လူေကာင္းသူေကာင္းမ်ား ထင္မွတ္ကာ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ၾကကုန္၏။
ထိုစဥ္ ဘီလူးနတ္ဆိုးတို႔က ၎တို႔၏ ခႏၶာကိုယ္မ်ားအတြင္း ပူးဝင္လ်က္ အေသြးအသားမ်ားကို ကုိက္ျဖတ္ ထုတ္ယူ စားေသာက္ၾက၍ ခရီးသည္အားလံုး ေသဆံုးသြားကုန္၏။
ထိုဥပမာ၌ ကာမဘံု၊ ႐ူပဘံု၊ အ႐ူပဘံု သံုးပါးတို႔သည္ ေတာႀကီးႏွင့္ တူ၏။ သတၱဝါတို႔သည္ ခရီးသည္မ်ားႏွင့္ တူၾက၏။ လမ္းဆိုးလမ္းမွားႀကီးမွာ မိစၧာဒိ႒ိႏွင့္ တူ၏။ လမ္း႐ိုးလမ္းမွန္မွာ သမၼာဒိ႒ိႏွင့္ တူ၏ ဟူ၍ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဥပမာျပဳ ရွင္းလင္းေတာ္မူခဲ့၏။
သမၼာဒိ႒ိသည္ အယူအျမင္ မွန္ကန္ျခင္း ျဖစ္ၿပီး လမ္း႐ိုးလမ္းမွန္ပင္ ျဖစ္၏။
သမၼာဒိ႒ိႏွစ္မ်ိဳး ရွိၿပီး မိမိျပဳလုပ္ေသာ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံသာလွ်င္ ဘဝသံသရာ၌ အစဥ္ပါေသာ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာ ျဖစ္၏ ဟူေသာ အယူ ‘ကမၼႆကတာသမၼာဒိ႒ိ’ကို ေလာကီသမၼာဒိ႒ိဟု ေခၚ၏။
ဒုတိယတစ္မ်ိဳးမွာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ႏွင့္တကြ ခႏၶာ အာယတန အနတၱတို႔ကို သိျမင္ေသာ ဉာဏ္ျဖစ္၏။ ‘ေဗာဓိပကၡိယသမၼာဒိ႒ိ’ဟု ေခၚပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံကိုလည္းေကာင္း၊ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံ၏ အက်ိဳးကိုလည္းေကာင္း ပစ္ပယ္ေသာ နတၳိကဒိ႒ိ၊ အေဟတုကဒိ႒ိ၊ အကိရိယဒိ႒ိ ဟူေသာ လမ္းဆိုးလမ္းမွားႀကီးအတိုင္း ျပင္ဆင္ေလွ်ာက္လွမ္းသြားပါက နတ္ဆိုးနတ္႐ြာမ်ားျဖစ္ေသာ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ အသူရကာယ္ျပည္မ်ားကိုသာ ေရာက္သြားၾကပါမည္။
မိမိျပဳလုပ္ေသာ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံသာလွ်င္ ဘဝသံသရာ၌ အစဥ္ပါေသာ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာ အမွန္ ျဖစ္၏ ဟူေသာ ေလာကီသမၼာဒိ႒ိ လမ္း႐ိုးလမ္းမွန္အတိုင္း ျပင္ဆင္ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားပါက လူ႔ျပည္ နတ္ျပည္ ျဗဟၼာ့ျပည္ ဟူေသာ သုဂတိဘံုမ်ားသို႔ ေရာက္ၾကရမည္ ျဖစ္၏။
႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးကို ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစကာ ဘဝသစ္ တဖန္ ျပန္လည္၍ မျဖစ္ေတာ့သည့္နည္းမွာ ‘ေဗာဓိပကၡိယသမၼာဒိ႒ိ’နည္း ျဖစ္၏။
အ႒ကထာ၌ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္တို႔၏ စုတိစိတ္မွတပါး အားလံုးေသာ သတၱဝါတို႔၏ စုတိစိတ္သည္ ႐ုပ္ကုိ ျဖစ္ေစႏိုင္သည္ဟုလည္း ဖြင့္ဆိုထားပါသည္။
အေမရိကန္သားႀကီး ေအဘီဘီေအဥကၠဌႀကီး ဦးဟန္ၾကဴမွာမူ ေလာကီသမၼာဒိ႒ိဟု ေခၚေသာ ‘ကမၼႆကတာသမၼာဒိ႒ိ’နည္းျဖင့္ ဘဝကို ေလွ်ာက္လွမ္း၍ သြားခဲ့ပါသည္။
Mrs. Marjory Green ကဲ့သို႔ေသာ အေမရိကန္သားမ်ားႏွင့္ လံုးဝ ဆန္႔က်င္၏။
ဘဝခရီးကို ဘယ္ေတာ့မွ အစုန္ မလိုက္။ အဆန္ခရီးျဖင့္သာ ေလွ်ာက္လွမ္း၏။
႐ုပ္နာမ္ဘဝ သခၤါရတရားႀကီးကို သုခဟု မျမင္၊ ဒုကၡဟု ျမင္၏။ နိစၥဟု မျမင္၊ အနိစၥဟု ျမင္၏။ အတၱဟု မျမင္၊ အနတၱဟု ျမင္၏။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေနာက္ဆံုးဘဝခရီးလမ္းအထိ မိမိ၏ ခႏၶာဝန္ကို မိမိကိုယ္တိုင္ ႐ြက္ေဆာင္ကာ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားခဲ့၏။
ထိုေန႔ နံနက္ေစာေစာက ေနအိမ္အျပင္တြင္ ႏွင္းမ်ား ရွင္းလင္း၏။
ေျမးမ်ားကိုလည္း ေက်ာင္းသို႔ လိုက္ပို႔ခဲ့ေသး၏။
မိမိ ဝတၱရားမ်ားကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ၿပီးမွ ေဆး႐ုံ (သို႔မဟုတ္) ေနာက္ဆံုး လမ္းခရီးသို႔ ထြက္ခြာသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဆိုလိုသည္မွာ ေနာက္ဆံုး လမ္းခရီး၌ မည္သူ႔ကိုမွ ဒုကၡမေပး၊ အျပဳစု မခံခဲ့။
ေရးျမိဳ႕ ေတာရေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီး အမိန္႔ရွိခဲ့ဖူးေသာ “ျပဳစုမယ့္သူ ရွိရင္ ေဝဒနာက ပိုၿပီး တာရွည္တယ္” ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္သည္ ဥကၠဌႀကီး ဦးဟန္ၾကဴအတြက္ ျဖစ္၍ ေနေခ်ၿပီ။
မိမိ(ဦးဟန္ၾကဴ)ကေတာ့ ရတနာျမတ္သံုးပါးဝတ္၊ ေလာကဝတ္၊ ခင္ပြန္းဝတ္၊ ဖခင္ဝတ္၊ ေအဘီဘီေအ၏ဝတ္၊ အားလံုးေသာ ဝတ္မ်ားကို ေက်ပြန္ေအာင္ ေပးဆပ္ထားၿပီး ျဖစ္ေနပါသည္။
ထို အာမခံခ်က္မ်ားေၾကာင့္လည္း ဥကၠဌႀကီး ဦးဟန္ၾကဴသည္ ‘ကမၼႆကတာသမၼာဒိ႒ိ’နည္းျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ဘဝလမ္းကို ေအာင္ျမင္စြာ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားႏိုင္ခဲ့စြမ္း ရွိခဲ့၏။
ေအဘီဘီေအ အဖြဲ႕သူ အဖြဲ႕သားမ်ား၊ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားသည္လည္း ထိုလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ဘဝခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ၾကပါေစ။
ခင္ေမာင္ဝင္း
နယူးေယာက္ျမိဳ႕
