ကထိန္အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ - ႏြယ္သာကီ(ယူအက္စ္ေအ)

အခ်ိန္အခါႏွင့္အညီ ကထိန္ရာသီေရာက္ေလတိုင္း ကထိန္ပြဲမ်ားသို႔ အေရာက္သြားခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ စားေသာက္ ရယ္ေမာ စကားေျပာ၍သာ ျပန္ခဲ့တာ မ်ားပါသည္။ အခ်ိန္မရ၍ ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္ ကထိန္တရားကို ေကာင္းစြာ မနာယူခဲ့သျဖင့္ ကထိန္အေၾကာင္းကို ေကာင္းစြာ မသိခဲ့။
ထို႔ေၾကာင့္ ကထိန္အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း သိလို၍ နီးစပ္ရာ ဆရာေတာ္အား ေမးျမန္း ေလွ်ာက္ထားရာ -

ေမး။ ။ အရွင္ဘုရား .. ကထိန္ဆိုတာ ဘာလဲဘုရာ့၊ တန္ေဆာင္မုန္းလမွာ ေပ်ာ္ပြဲ႐ႊင္ပြဲ ကခုန္ပြဲေတြ က်င္းပတဲ့အခါ ဆီမီးထိန္ထိန္ထြန္းတာကို ကထိန္လို႔ ေခၚတာလား။

ေျဖ။ ။ ေအး .. ေကာင္းသကြာ၊ ဒကာေလး ေမးလိုက္ေတာ့မွပဲ ကထိန္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ ပ်က္စီးေတာ့တယ္။ ကထိန္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္က ဒီလို ဒကာေလးရ။ ကထိန္ခင္းၿပီးတဲ့အခါ ကထိန္ခင္းတဲ့ ေက်ာင္းက ပထမဝါ သီတင္းသံုးၾကတဲ့ ရဟန္းေတြအားလံုး ကထိန္ရဲ႕ အက်ိဳးငါးမ်ိဳး ရၾကတယ္။ အဲဒီ အက်ိဳးငါးမ်ိဳးရရွိမႈကို ခိုင္ၿမဲေစတာကို ကထိန္လို႔ ေခၚတယ္။

ေမး။ ။ ကထိန္ခင္းတယ္ဆိုတာကေကာ ဘာလဲဘုရာ့။ သကၤန္းေတြ ေစာင္ေတြ တိုင္ကပ္နာရီေတြ တျခားအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြကို ပေဒသာပင္သီးၿပီး ခင္းက်င္းျပသထားတာကို ကထိန္ခင္းတယ္လို႔ ေခၚတာလား။

ေျဖ။ ။ ကထိန္ခင္းတယ္ဆိုတာ သံဃာေတြ လုပ္ရတဲ့အလုပ္ ဒကာေလးရ။ ကထိန္အက်ိဳးငါးမ်ိဳးကို ေက်ာင္းတိုက္အတြင္းမွာ ျဖန္႔ခင္းထားသလို ျပန္႔ႏွံ႔ေအာင္ လုပ္တာကို တနည္းအားျဖင့္ ဝိနည္းစည္းကမ္းအရ စီစဥ္တာကို ကထိန္ခင္းတယ္လို႔ ေခၚတယ္။ ဒကာ ဒကာမေတြက ကထိန္ခင္းလို႔ မရဘူး ဒကာေလးရ။ ကထိန္သကၤန္းနဲ႔ ကထိန္ပြဲျဖစ္ေအာင္ လႉဒါန္းေထာက္ပံ့တာကိုပဲ လုပ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီလို သကၤန္းစတဲ့ လႉဖြယ္ပစၥည္းေတြ လႉၿပီး ကထိန္ပြဲျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးတာကုိပဲ ကၽြန္ေတာ္ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ေက်ာင္းမွာ ဒီႏွစ္ ကထိန္ခင္းတယ္လို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒကာ ဒကာမေတြက ကထိန္ခင္းလို႔ မရဘူး။ သံဃာေတာ္ေတြကပဲ ကထိန္ခင္းလို႔ ရတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြ ကထိန္ခင္းႏိုင္ေအာင္လို႔ ဒကာ ဒကာမေတြက သကၤန္းလႉဒါန္းရတာမို႔ ဒကာ ဒကာမေတြ ကထိန္ခင္းတယ္လို႔လဲ ပရိယာယ္အေနနဲ႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ေက်ာင္းမွာ ဒီႏွစ္ ကထိန္ခင္းတယ္”လို႔ ေျပာတဲ့ စကားဟာ တနည္းအားျဖင့္ သင့္ေလ်ာ္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

ေမး။ ။ အရွင္ဘုရား ညပ္မႀကီး ညပ္မႀကီးဆိုတာကေကာ ဘာလဲဘုရာ့။ ပေဒသာပင္မွာ ကပ္,ၫႇပ္ထားတဲ့ အဖိုးတန္ဆံုးအရာကို ညပ္မႀကီးလို႔ ေခၚတာလား။

ေျဖ။ ။ ညပ္မႀကီးဆိုတာ ဒကာေလးေျပာသလို မဟုတ္ဘူး။ အသံထြက္တူေပမယ့္ သတ္ပံု စာလံုးေပါင္း မတူ၊ အဓိပၸာယ္မတူတဲ့ စကားလံုး ေဝါဟာရတမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္ ဒကာေလးရ။ ကထိန္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စကားလံုးက “ဉတ္”ျဖစ္တယ္။ “ဉတၱိ”ဆိုတဲ့ ပါဠိစကားက ဆင္းသက္လာတယ္။ “ဉတၱိဒုတိယကမၼဝါစာ” ႐ြတ္ဖတ္ၿပီး ကထိန္ခင္းထိုက္တဲ့ရဟန္းကို ကထိန္သကၤန္းေပးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ကထိန္သကၤန္းကို “ဉတ္သကၤန္း”လို႔ ေခၚရတယ္။ ဉတ္သကၤန္းဟာ ရဟန္းေတြ အသံုးျပဳေနၾက ခါးဝတ္သကၤန္း၊ အေပၚ႐ုံသကၤန္း၊ ျခံဳသကၤန္း (ႏွစ္ထပ္သကၤန္းႀကီး) ဆိုတဲ့ သကၤန္းသံုးထည္ထဲက တစ္ထည္ထည္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။

ေမး။ ။ အရွင္ဘုရား ေျပာရင္း ေျပာရင္းနဲ႔ ႐ႈပ္သြားျပန္ၿပီ။ “ဉတၱိဒုတိယကမၼဝါစာ” ႐ြတ္ဖတ္ၿပီး သကၤန္းေပးရတယ္ဆိုတာမွာ ဉတ္ဆိုတာက ဘာလဲဘုရာ့။ ေနာက္ၿပီး ကမၼဝါစာဆိုတာႀကီးကေကာ။

ေျဖ။ ။ ဉတ္ဆိုတာက ‘သံဃာေတာ္ဟာ ယခု သံဃာ့ကိစၥကို ျပဳၾကပါမယ္’လို႔ သံဃာေတာ္ေတြကို သိေစဖို႔ ေျပာၾကားတာပဲ။ ကမၼဝါစာဆိုတာကေတာ့ ‘သံဃာက ဒီကိစၥကို ဒီလိုျပဳလုပ္ပါတယ္၊ သေဘာတူၾကပါသလား၊ သေဘာမတူရင္ ေျပာၾကပါ၊ သေဘာတူရင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေတာ္မူပါ’လို႔ အဆိုျပဳ တင္ျပတဲ့စကားရပ္ပဲ။ နားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ေတာ့ သံဃာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥတခုခုကို ျပဳတဲ့အခါ သေဘာတူ,မတူ ေမးျမန္းၿပီး သံဃာရဲ႕ အတည္ျပဳခ်က္ရဖို႔ ေမးျမန္းေျပာဆိုတဲ့ စကားကို ကမၼဝါစာလို႔ ေခၚတယ္။

ေမး။ ။ ဘာေၾကာင့္ ကထိန္ခင္းရတာလဲဘုရာ့။

ေျဖ။ ။ ရဟန္းေတာ္ေတြ လိုက္နာဖို႔ ဘုရားရွင္ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ (ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္) အခ်ိဳ႕ကို အခ်ိန္ကာလ အတိုင္းအတာတခုအတြင္း မလိုက္နာဘဲ ကင္းလြတ္ခြင့္ရေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကထိန္ခင္းရတာပဲ ဒကာေလးရ။

ေမး။ ။ ဘယ္လို စည္းကမ္းခ်က္ေတြက ကင္းလြတ္ခြင့္ရတာလဲ ဘုရာ့။

ေျဖ။ ။ ရဟန္းတပါးဟာ အိမ္တအိမ္က ဆြမ္းစားပင့္ထားၿပီး ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ အဲဒီအိမ္မွာ ဆြမ္းမစားမီျဖစ္ေစ၊ ဆြမ္းစားၿပီးမွ ျဖစ္ေစ တျခားအိမ္ကို ကိစၥတခုခုေၾကာင့္ သြားခ်င္ရင္ ရဟန္းတပါးပါးကို ေျပာၿပီးမွ သြားရတယ္။ မေျပာဘဲ သြားရင္ အာပတ္သင့္ေစလို႔ ဘုရားရွင္က စည္းကမ္းခ်မွတ္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မက်န္းမာတဲ့အခါ သကၤန္းလႉတဲ့အခါ သကၤန္းခ်ဳပ္တဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ မေျပာဘဲ သြားႏိုင္တယ္။ ကထိန္ခင္းထားတဲ့ ရဟန္းကေတာ့ ကထိန္ခင္းၿပီးတဲ့ အခ်ိန္က စၿပီး တေပါင္းလျပည့္ေန႔အထိ အဲဒီ စည္းကမ္းကို မလိုက္နာဘဲ ေနႏိုင္တယ္။ ျမိဳ႕ထဲ႐ြာထဲ သြားတဲ့အခါမွာလဲ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာဘဲ သြားႏိုင္တယ္။

ရဟန္းေတာ္ေတြမွာ ခါးဝတ္(သင္းပိုင္)၊ အေပၚ႐ုံ(ဧကသီ)၊ ျခံဳထည္(သကၤန္းႀကီး)ဆိုတဲ့ သကၤန္းသံုးထည္ကို ဝတ္႐ုံ သံုးေဆာင္ပံု ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္ ဒကာေလးရ။
ဒီသကၤန္းသံုးထည္ကို သာမန္ အဝတ္သကၤန္းအေနနဲ႔ သေဘာထားၿပီးေတာ့ ဝတ္႐ုံသံုးေဆာင္တာနဲ႔ အဲဒီသကၤန္းသံုးထည္ကိုပဲ သူ႔အမ်ိဳးအစားအလိုက္ စိတ္ထဲမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ သတ္မွတ္ထားၿပီးေတာ့ ႐ို႐ိုေသေသ ဝတ္႐ုံသံုးေဆာင္တာ ျဖစ္တယ္။

တကယ္လို႔ ရဟန္းတပါးဟာ သကၤန္းသံုးထည္ကို သူ႔အမ်ိဳးအစားအလိုက္ စိတ္ထဲမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ သတ္မွတ္ထားၿပီးေတာ့ ႐ို႐ိုေသေသ ဝတ္႐ုံသံုးေဆာင္ရင္ အဲဒီသကၤန္းသံုးထည္စလံုးနဲ႔ အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္အထိ အတူ ရွိေနရမယ္။ ဝတ္ရင္လဲ ဝတ္ထား၊ ဝတ္မထားရင္လဲ သူ႔ရဲ႕ႏွစ္ေတာင့္ထြာ အကြာအေဝးအတြင္းမွာ ရွိေနေစရတယ္။ အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ အျပစ္ရွိတယ္။
ကထိန္ခင္းတဲ့ ရဟန္းေတာ္မွာေတာ့ ဒီစည္းကမ္းခ်က္ကို တေပါင္းလျပည့္ေန႔အထိ မလိုက္နာဘဲ ေနလို႔ရတယ္။ ဥပမာ-ခရီးသြားရင္ သကၤန္းတထည္ထည္ကို ယူသြားစရာ မလိုေတာ့လို႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ခရီးသြားႏိုင္တယ္။

“အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္အိမ္ကို ထမင္းစားႂကြပါဘုရား၊ ထမင္းဘုဥ္းေပးႂကြပါဘုရား၊ မုန္႔စားႂကြပါဘုရား”လို႔ လူသံုးစကားနဲ႔ (သာသနာသံုးစကားနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ) ဆြမ္းစားပင့္ရင္ ေလးပါးထက္မ်ားတဲ့ ရဟန္းေတြဟာ အတူတူ တခ်ိန္ထဲ ႂကြသြားၿပီး အဲဒီဆြမ္းကို မဘုဥ္းေပးေကာင္းဘူး။ အျပစ္ျဖစ္တယ္။ ေလးပါးေအာက္ နည္းတဲ့ ရဟန္းေတြကေတာ့ အတူတူ တခ်ိန္ထဲ ႂကြသြားၿပီး အဲဒီဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးႏိုင္တယ္။ ကထိန္ခင္းတဲ့ ရဟန္းေတာ္မွာေတာ့ ဒီစည္းကမ္းခ်က္ကို တေပါင္းလျပည့္ေန႔အထိ မလိုက္နာဘဲ ေနလို႔ရတယ္။
မွတ္ထား ဒကာေလးရ .. ဘုန္းႀကီးေတြကို ဆြမ္းစားပင့္ရင္ ‘မုန္႔ဟင္းခါးစား ႂကြပါဘုရား၊ ေခါက္ဆြဲစား ႂကြပါဘုရား၊ ထမင္းစား ႂကြပါဘုရား’လို႔ မပင့္ရဘူး။
‘အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္အိမ္ကို ဆြမ္းဘုဥ္းေပးႂကြပါဘုရား၊ မုန္႔ဆြမ္းဘုဥ္းေပးႂကြပါဘုရား’လို႔ သာသနာသံုးစကားနဲ႔ ဆြမ္းစားပင့္ရတယ္။

ေမး။ ။ အရွင္ဘုရား .. ဒီလိုဆို ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ဆြမ္းစားပင့္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဘုရာ့။ သူတို႔က ဆြမ္းဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သံုးမွ မသံုးတတ္ပဲ။

ေျဖ။ ။ ေတာ္ေတာ္ ကပ္ကပ္သပ္သပ္ႏိုင္တဲ့ ဒကာေလးပဲ။ ဆြမ္းဆိုတဲ့ စကားလံုးကို မသံုးတတ္ရင္ breakfast နဲ႔ lunch ဆိုတဲ့ စကားလံုးကိုပဲ သံုးၿပီး ဆြမ္းစားပင့္ေပါ့ ဒကာေလးရ။ Pizza, Fried noodle, KFC စတဲ့ စကားလံုးေတြကို မသံုးနဲ႔ေပါ့။

ေမး။ ။ ကပ္သပ္တယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဘုရား။ စဥ္းစားမိလို႔ ေမးတာပါ။ ေနာက္ေကာ ဘယ္လို စည္းကမ္းခ်က္ေတြက ကင္းလြတ္ခြင့္ရေသးပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ သကၤန္းကိုးထည္ထဲက တထည္ထည္ရလာရင္ အဲဒီသကၤန္းကို (၁၀)ရက္မျပည့္မီ အဓိ႒ာန္တင္ရင္လဲတင္၊ ဝိကပၸာျပဳရင္လဲျပဳ တခုခုလုပ္ၿပီး သိမ္းထားရတယ္။ မလုပ္ဘဲ သိမ္းထားရင္ အဲဒီသကၤန္းကို မသံုးေဆာင္ေကာင္းေတာ့ဘူး။ ရလာတဲ့သကၤန္းကို ဆယ္ရက္အတြင္းမွာ အဓိ႒ာန္မတင္ ဝိကပၸနာမျပဳဘဲ သိမ္းထားမိတဲ့အတြက္ အျပစ္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီသကၤန္းကိုလဲ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရေတာ့တယ္။ ကထိန္ခင္းတဲ့ ရဟန္းေတာ္မွာေတာ့ ဒီစည္းကမ္းခ်က္ကို တေပါင္းလျပည့္ေန႔အထိ မလုိက္နာဘဲ ေနလို႔ရတယ္။

ေမး။ ။ အဓိ႒ာန္တင္တယ္၊ ဝိကပၸနာျပဳတယ္ဆိုတာက ဘယ္လိုလုပ္တာလဲ ဘုရာ့။

ေျဖ။ ။ အဓိ႒ာန္တင္တယ္ဆိုတာ သကၤန္းသံုးထည္ကို သူ႔အမ်ိုဳးအစားအလိုက္ စိတ္ထဲမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ သတ္မွတ္ထားၿပီးေတာ့ ႐ို႐ိုေသေသ ဝတ္႐ုံသံုးေဆာင္မယ္လို႔ စြဲၿမဲစြာ တည္ေဆာက္တာပဲ။ ဝိကပၸနာျပဳတယ္ဆိုတာကေတာ့ ရလာတဲ့သကၤန္းကို ကိုယ့္ပစၥည္းဆိုတဲ့ အမွတ္သညာကင္းေအာင္ ျပဳလုပ္ၿပီး အျခားရဟန္းတပါးပါးအား ေခတၱအပ္ႏွံထားတာပါပဲ။

ေမး။ ။ ေစာေစာက ေျပာတဲ့အထဲမွာ သကၤန္းကိုးထည္ဆိုတာ ပါတယ္။ အဲဒီ သကၤန္းကိုးထည္ဆိုတာ ဘာပါလဲဘုရာ့။

ေျဖ။ ။ သကၤန္းကိုးထည္ဆိုတာ ခါးဝတ္သကၤန္း၊ အေပၚ႐ုံသကၤန္း၊ ႏွစ္ထပ္သကၤန္းႀကီး၊ အိပ္ယာခင္း၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ၊ သကၤန္းမခ်ဳပ္ရေသးတဲ့ အဝတ္အထည္ အတိုအစ၊ ထိုင္စရာအခင္း၊ မိုးေရခံ ေရလဲသကၤန္းနဲ႔ အမာလႊမ္းသကၤန္းေတြ ျဖစ္တယ္။

ေမး။ ။ ကထိန္ခင္းတဲ့အတြက္ ေနာက္ထပ္ ဘယ္လို အက်ိဳးရႏိုင္ေသးသလဲ ဘုရာ့။

ေျဖ။ ။ ကထိန္ခင္းတဲ့ရဟန္းဟာ ေက်ာင္းတုိက္အတြင္းမွာ ကထိန္ခင္းတဲ့ လက စၿပီး တေပါင္းလျပည့္ေန႔အထိ ငါးလအတြင္း ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အမ်ားဆိုင္သကၤန္းစတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေဝစုအေနနဲ႔ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရတယ္။

ေမး။ ။ ဒီလိုဆို ကထိန္ပြဲမွာ လႉတဲ့ သကၤန္းေတြ ဘုန္းဘုန္းတို႔အားလံုး ပိုင္ဆိုင္တာေပါ့ေနာ္။ သကၤန္းလႉတဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြကလဲ အမ်ားႀကီး၊ သကၤန္းကပ္တဲ့အခါ သကၤန္းမေလာက္လို႔ ကပ္ၿပီးသား သကၤန္းေတြကိုပဲ ထပ္ထပ္ၿပီး ကပ္ေနရတယ္။ သကၤန္းေတြေတာင္ Recylce ျဖစ္ေနၿပီ။

ေျဖ။ ။ ဒကာေလးေျပာသလို သကၤန္းလႉတာ Recycle ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ဟုတ္သလိုလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီသကၤန္းေတြအတြက္ လႉတဲ့ အလႉေငြေတြနဲ႔ ေရ, မီး, ဓာတ္ေငြ႕, တယ္လီဖုန္းခ စတဲ့ ေက်ာင္းရဲ႕ကုန္က်စရိတ္ေတြကို အသံုးျပဳရတယ္။ ေရ, မီး, ဓာတ္ေငြ႕, တယ္လီဖုန္းစတာေတြကို သံဃာေတာ္ေတြပဲ အသံုးျပဳၾကတာမို႔ ဒီအလႉေငြေတြကို သံဃာေတာ္လႉတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ ဒကာေလးရ။ ေနာက္ၿပီး ဝါဆိုသကၤန္းကပ္ပြဲ၊ ကထိန္သကၤန္းကပ္လႉပြဲ၊ ကဆုန္ေညာင္ေရသြန္းပြဲ (ဗုဒၶေန႔)၊ ႏွစ္သစ္ကူး ဆုေဆာင္း ေမတၱာပို႔သပြဲ စတဲ့ ေက်ာင္းက ျပဳလုပ္တဲ့ပြဲေတြက အလႉခံရတဲ့ ေငြေတြနဲ႔ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းႀကီးေတြကို လုပ္ေနတာ ေအဘီဘီေအအသင္းအေနနဲ႔ နယူးေယာက္၊ နယူးဂ်ာစီျပည္နယ္မွာ ေက်ာင္းေတြ တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး နယူးဂ်ာစီမွာ ေစတီေတာ္ႀကီး တစ္ဆူကိုလည္း တည္ထားႏိုင္ခဲ့တယ္။ ရိပ္သာအေဆာက္အဦႀကီးတေဆာင္ကို ေဆာက္လုပ္ဖို႔လည္း စီစဥ္ေနၾကတယ္။ ဒီလုိ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္တာဟာ ဒကာ ဒကာမေတြက ေစတနာ ထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ လႉၾကလုိ႔၊ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈကို ရယူၿပီး အမႈေဆာင္အဖြဲ႕, ေဝယ်ာဝစၥအဖြဲ႕နဲ႔ အသင္းသူအသင္းသား အားလံုးတို႔က ၾကိဳးပမ္းၾကလို႔ေပါ့ ဒကာေလးရ။

မွန္လွပါ အရွင္ဘုရား၊ ၾကားရတာ ဝမ္းသာလွပါတယ္။ ကထိန္အေၾကာင္းလဲ အေတာ္အသင့္ နားလည္သြားပါၿပီ။
သာဓု .. သာဓု .. သာဓုပါ ဘုရား။