ဘာသာေရးဆိုင္ရာ အသိဖလွယ္ေသာ စကားဝိုင္းတခုတြင္ မိတ္ေဆြတဦးမွ ‘ဒီပ,မာ’အေၾကာင္း စာအုပ္ ၫႊန္းဆိုသျဖင့္ မွာယူ ဖတ္႐ႈျဖစ္သည္။
ေရးသား ျပဳစုသူမွာ ‘ေအမီရွမစ္’ ျဖစ္သည္။
‘ေအမီ’မွာ အသက္ ၁၉-ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ ‘ဟာမင္ဟက္ဆီ’၏ ‘သိဒၶတၳ’စာအုပ္ကို ၄-ႀကိမ္တိုင္တိုင္ ဖတ္႐ႈခဲ့ၿပီး ဆင္းရဲဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္လိုခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
ကမၼ႒ာန္းနည္းျပဆရာမ်ားအျဖစ္ ရဟန္းသံဃာမ်ားႏွင့္ ေယာက္်ားပုဂၢိဳလ္မ်ားသာ ေတြ႕ရေလ့ရွိသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီး ကမၼ႒ာန္းနည္းျပဆရာ တဦးဦးကို စံျပဳရန္ ရွာေဖြေနခဲ့သည္။
၁၉၈၉-ခုႏွစ္တြင္ ဘာရီ၌ ၃-လ တရားစခန္း ဝင္ျဖစ္ရာ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ကမၼ႒ာန္းဆရာမ်ား၏ ဓာတ္ပံုမ်ားအနက္ ‘ဒီပ,မာ’၏ ဓာတ္ပံုကို ျမင္ၿပီး ‘ဒီပ,မာ’၏အေၾကာင္း ၾကားသိခဲ့ရာမွ စံျပ အမ်ိဳးသမီး ကမၼ႒ာန္းနည္းျပဆရာအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ‘ဒီပ,မာ’ကြယ္လြန္ၿပီး ၂-ပတ္မွ်သာ ရွိေသးသည္။
သံုးလတရားစခန္းၿပီးေသာအခါ ‘ဂ်ိဳးဇက္ဂုိးလ္စတိန္း’ႏွင့္ ေတြ႕ၿပီး ‘ဒီပ,မာ’အေၾကာင္း ျပည့္ျပည့္စံုစံု သိခ်င္သျဖင့္ ‘ဒီပ,မာ’အေၾကာင္း စာအုပ္ေရးသားမည့္သူ ရွိ,မရွိ ေမးျမန္း စံုးစမ္းခဲ့သည္။
‘ဒီပ,မာ’၏ တပည့္ရင္းမ်ားျဖစ္ၾကေသာ၊ ဘာရီတရားစခန္းကို တည္ေထာင္ခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ‘ဂ်ိဳးဇက္ဂိုးလ္စတိန္း’၊ ‘ဂ်က္ကြန္းဖီးလ္’၊ ‘ရွာ႐ြန္ဆဲလ္ဘာ့ဂ္’ စသူတို႔ ကိုယ္တိုင္မွာ ကမၼ႒ာန္း နည္းျပအလုပ္မ်ားျဖင့္ အားလပ္ၾကသူမ်ား မဟုတ္သျဖင့္ ‘ဂ်ိဳးဇက္’ကိုယ္တိုင္က ‘ေအမီ’ကိုပင္ ‘ဒီပ,မာ’အေၾကာင္း စာအုပ္ေရးသားရန္ တိုက္တြန္းခဲ့ရာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ စာအုပ္ ျဖစ္သည္။
ဤစာအုပ္မွာ စိတ္ဝင္စားဖြယ္၊ ဖတ္ဖြယ္ မွတ္ဖြယ္၊ အတုယူ အားက်ဖြယ္၊ ႏွစ္လိုဖြယ္ အေၾကာင္းအရာမ်ား ပါဝင္ေသာ စာအုပ္ေကာင္း တအုပ္ ျဖစ္သည္။
ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္ အရွင္ဣႏၵကမွ “မဟာစည္ေယာဂီထူး”ဟူ၍ ျမန္မာျပန္ကာ ‘မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ရာျပည့္ပူေဇာ္ပြဲ’တြင္ ထုတ္ေဝ ဓမၼဒါနျပဳခဲ့ပါသည္။
‘ေအမီရွမစ္’၏ ‘ဒီပ,မာ’စာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္မ်ားကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ၾကပါကုန္။
________________________________________________
အခ်ိန္တိုင္း တရားမွတ္
‘ဒီပက္’သည္ ဘဏ္တြင္ အလုပ္လုပ္ရင္း ပညာသင္ၾကားေနေသာ ေက်ာင္းသားတဦး ျဖစ္သည္။
‘ေဟာ .. ဒီပက္ အလုပ္က ျပန္လာၿပီ၊ စိတ္ထဲမွာ စာရင္းေတြ တြက္ေနတုန္းနဲ႔ တူတယ္’ဟု ‘ဒီပ,မာ’က ၾကည္စယ္တတ္သည္။
‘ဒီပက္’၏ အာ႐ုံေျပာင္းရန္ တိုက္တြန္းတတ္သည္။
“ဘဏ္မွာ လုပ္ရတာ မလြယ္ဘူး နာနီ၊ တခ်ိန္လံုး တြက္ခ်က္ေနရတာ၊ နားရတယ္ မရွိဘူး။ တရား႐ႈမွတ္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့မွာ အလုပ္ေတြက အရမ္းမ်ားတာ”
“မင္း အလုပ္မ်ားတယ္ဆိုရင္ အလုပ္မ်ားတယ္ဆိုတာ မင္းအတြက္ တရား႐ႈမွတ္ဖို႔ပဲေပါ့။ စာရင္းေတြ တြက္ခ်က္ေနတယ္ဆိုရင္ စာရင္းတြက္ခ်က္တာကို သတိရွိေနပါ။ တရား႐ႈမွတ္တာကို အခ်ိန္မေ႐ြး လုပ္ႏိုင္တယ္။ အလုပ္ကို အေျပးအလႊား သြားေနတယ္ဆိုရင္ အလုပ္ကို အေျပးအလႊား သြားေနတယ္လို႔ သိေနပါ”
ဒီပက္
________________________________________________
ကၽြန္မသိေသာ ‘ဒီပ,မာ’
ကၽြန္မ ... ‘ဒီပ,မာ’ကို သတိရတိုင္း ကၽြန္မ၏ ကမၼ႒ာန္းဆရာတဦးအျဖစ္သာမက သာမန္အမ်ိဳးသမီးတဦး၊ သာမန္မိခင္တဦး၊ သာမန္ဖြားေအတဦး အျဖစ္လည္း အမွတ္ရၿမဲ ျဖစ္သည္။
‘ဝိပႆနာတရား႐ႈမွတ္မႈဆိုင္ရာအဖြဲ႕အစည္း’တြင္ တရားျပရန္ ‘ဒီပ,မာ’၊ သမီးျဖစ္သူ ‘ဒီပ’ႏွင့္ ေျမးျဖစ္သူ ‘ရစ္ရွီ’တို႔ ေရာက္ရွိစဥ္ ‘ဘာရီ’ရွိ တည္းခိုရာအိမ္၏ ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ ထိုင္ေနေလ့ရွိေသာ ‘ဒီပ,မာ’ကို ျမင္ေယာင္သည္။
ေျမးငယ္ျဖစ္သူ ‘ရစ္ရွီ’ႏွင့္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ အတူ ကစားေနၾကရာမွ ထ၍ တစံုတဦးကို တရား႐ႈမွတ္ပံု သင္ျပခ်င္ သင္ျပတတ္သည္။
ၿပီးလွ်င္ အဝတ္အစားမ်ားကို လက္ျဖင့္ ေလွ်ာ္ဖြပ္၍ အျပင္ ၾကိဳးတန္းတြင္ ထြက္လွန္းေနတတ္သည္။
လမ္းေလွ်ာက္တရား႐ႈမွတ္ရာမွ အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္လာၿပီး သမီး ‘ဒီပ’က ခ်က္ျပဳတ္၊ ေျမးငယ္ ‘ရစ္ရွီ’က ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားေနသည့္ၾကားတြင္ ထိုင္လ်က္ တရား႐ႈမွတ္ေနတတ္သည္။
တစံုတေယာက္ သူ႕ေရွ႕ လာထိုင္လွ်င္မူ မ်က္လံုးအသာဖြင့္ကာ ေမတၱာျဖင့္ လႊမ္းျခံဳေပးေလ့ရွိသည္။
ဤသည္မွာ ‘ဒီပ,မာ’၏ ေမတၱာအျပည့္ျဖင့္ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္း တရား႐ႈမွတ္နည္း သင္ၾကားေပးပံု ျဖစ္သည္။
ရွာ႐ြန္ဆဲလ္ဘာ့ဂ္
________________________________________________
မပ်င္းနဲ႔
‘ဒီပ,မာ’ မကြယ္လြန္မီ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေတြ႕ဆံုခဲ့စဥ္ “ဂ်ိဳးဇက္ .. ၂-ရက္ေလာက္ ထိုင္ၿပီး တရားမွတ္စမ္းပါ” ဆိုေသာ စကားကို အမွတ္ရသည္။
‘ႏွစ္ရက္တရားစခန္း’ မဟုတ္။
ႏွစ္ရက္စလံုး မထဘဲ ဆက္တိုက္ ထိုင္လ်က္ တရား႐ႈမွတ္ခိုင္းျခင္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္က ရယ္ေမာၿပီး မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာရသည္။
ထိုအခါ ႐ိုးရွင္းေသာ ‘ဒီပ,မာ’၏ က႐ုဏာစကားမွာ “ဂ်ိုဳးဇက္ .. မပ်င္းစမ္းပါနဲ႔” ဟူ၍ ျဖစ္၏။
ဂ်ိဳးဇက္ဂိုးလ္စတိန္း
________________________________________________
ေနာက္တြန္႔အေတြးမ်ား
၁၉၇၄-ခုႏွစ္ အေမရိကသို႔ အျပန္ ‘ဒီပ,မာ’အား ႏႈတ္ဆက္ရန္ ကာလကတၱားသို႔ ေခတၱ ဝင္ေရာက္သည္။
အေမရိကတြင္ ခဏျပန္ေန၍ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆးစစ္၊ ေငြစုၿပီးး အိႏၵိယသို႔ ျပန္လာမည္ဟု ေျပာေသာအခါ ‘ဒီပ,မာ’က ေခါင္းကို တြင္တြင္ခါေလသည္။
“မင္း .. ဒီကို ျပန္မလာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး၊ ဟိုမွာ ဂ်ိဳးဇက္နဲ႔အတူ ဝိပႆနာသင္တန္းေတြ ေပးေနျဖစ္ပါလိမ့္မယ္”
“မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး”
“ျဖစ္ကိုျဖစ္မွာ”
“မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး”
ေနာက္ဆံုး ‘ဒီပ,မာ’က ကၽြန္မကို စူးစိုက္ၾကည့္ၿပီး -
“ရွာ႐ြန္ .. ဘာမဆို ျဖစ္ေအာင္ မင္းလုပ္ႏိုင္ပါတယ္၊ လုပ္ရင္ ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါ့မလားဆိုတဲ့ အေတြးေတြကသာ တြန္႔ဆုတ္ေနေအာင္ လုပ္တာ။ မင္း တကယ္ နားလည္သေဘာေပါက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဒုကၡအေၾကာင္း တျခားသူေတြ သိသြားေအာင္လဲ သင္ျပေပးပါဦး”
ဤ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေက်ာ္က ‘ဒီပ,မာ’၏ အားေပးတိုက္တြန္းစကားျဖင့္ အေမရိကသို႔ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၿပီး သူမ၏ စကားအတိုင္း အမွန္ပင္ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
ရွာ႐ြန္ဆဲလ္ဘာ့ဂ္
________________________________________________
မင္းမွာ အခ်ိန္ေတြ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိပါတယ္
“မင္းဟာ အိမ္ရွင္မတေယာက္ဆိုရင္ မင္းမွာ အခ်ိန္လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ မနက္ေစာေစာ ၂-နာရီေလာက္ တရား႐ႈမွတ္ႏိုင္တယ္။ ညပိုင္းမွာလဲ ေနာက္ ၂-နာရီေလာက္ တရား႐ႈမွတ္ႏိုင္ေသးတာပဲ။ ၄-နာရီနဲ႔ အိပ္ေရးဝေအာင္ အက်င့္လုပ္ပါ။ ၄-နာရီထက္ ပိုၿပီး အိပ္ခ်ိန္ မလိုပါဘူး” ဟု ‘ဒီပ,မာ’ေျပာခဲ့သည့္ေန႔မွ စ၍ ကၽြန္မ၏ အိပ္ခ်ိန္ကို ေလွ်ာ့ကာ ညဖက္တြင္ တခါတရံ သန္းေခါင္တိုင္ေအာင္လည္းေကာင္း၊ မနက္ေစာေစာ ၂-နာရီ သို႔မဟုတ္ ၃-နာရီတြင္ အိပ္ရာမွ ထ၍လည္းေကာင္း တရား႐ႈမွတ္ခဲ့ပါသည္။
က်န္းမာမွ အဆက္မျပတ္ အၿမဲ တရား႐ႈမွတ္ေနႏိုင္မယ္။ က်န္းမာေအာင္ ငါးပါးသီလကို ေန႔စဥ္ လံုျခံဳေအာင္ ထိန္းသိမ္းပါဟုလည္း ဆိုခဲ့ပါေသးသည္။
ပရီတီမိုရီ ဘ႐ူးဝါး
________________________________________________
တတ္ႏိုင္သမွ် လုပ္
“နာနီ(ဒီပ,မာ) ဝိပႆနာသင္ေပးတယ္လို႔ သတင္းၾကားတယ္၊ ဝိပႆနာဆိုတာ ဘာလဲ နာနီ” ဟု ကၽြန္မေမးေသာအခါ နာနီက ဝိပႆနာအေၾကာင္း ရွင္းျပပါသည္။
“ငါလဲ တခ်ိန္က မင္းလို ဒုကၡပင္လယ္ေၾကာမွာ ေမ်ာေနခဲ့တာပဲ၊ ဒီဒုကၡေတြက လြတ္ေအာင္ တနည္းနည္းနဲ႔ မင္း ကူးေျမာက္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္”
“ကၽြန္မမွာ အေမကတဖက္၊ သားကတဖက္ စိတ္ပူစရာေတြနဲ႔၊ မိသားစုကိစၥလဲ ကၽြန္မပဲ၊ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ မုန္႔လုပ္ငန္းကိုလဲ ကၽြန္မပဲ ဦးစီးေနရတာ၊ ဝိပႆနာအားထုတ္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး”
“ဘယ္သူေျပာလဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔၊ သားနဲ႔ အေမ့အေၾကာင္း စဥ္းစားေနရင္ သားနဲ႔ အေမအေၾကာင္း စဥ္းစားေနတယ္လို႔ သတိရွိလိုက္ပါ။ အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရင္ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္အေပၚမွာ သတိရွိေနပါ။ လူ႔ဘဝမွ ျပႆနာအားလံုးကို ေျဖရွင္းဖို႔ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကံဳေတြ႕ ခံစားေနရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အားလံုးအေပၚမွာသာ သတိရွိေနပါ”
“ဒါေပမယ့္ မိသားစုကိစၥနဲ႔ မုန္႔လုပ္ငန္းကိစၥၾကားမွာ ကၽြန္မအတြက္ တရားအားထုတ္ႏိုင္ဖို႔ အခ်ိန္ကေလး ငါးမိနစ္ရွာဖို႔ေတာင္ ခပ္ခက္ခက္ပဲ”
“အခ်ိန္ကေလး ငါးမိနစ္ရွာႏိုင္ရင္ ငါးမိနစ္တရား႐ႈမွတ္ပါ။ အခ်ိန္နည္းနည္းေလးပဲ ျဖစ္ပါေစ တရား႐ႈမွတ္ဖို႔က အဓိကပဲ”
“ငါးမိနစ္အခ်ိန္ေပးဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး နာနီရယ္”
“ဒါဆို မင္း ငါနဲ႔ ဒီမွာ ခုပဲ ငါးမိနစ္တရား႐ႈမွတ္ႏိုင္မလား”
ကၽြန္မအတြက္ မျငင္းသာသျဖင့္ နာနီႏွင့္ ငါးမိနစ္ တရားထိုင္လိုက္ပါသည္။
အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေၾကာင္း အတန္တန္ေျပာသည့္ၾကားကပင္ နာနီက တရား႐ႈမွတ္ပံု ႐ႈမွတ္နည္းကို သင္ျပေပးပါသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ တေန႔လွ်င္ ငါးမိနစ္အခ်ိန္ေပးႏိုင္ၿပီး နာနီသင္ျပသည့္အတိုင္း တရား႐ႈမွတ္ျဖစ္ပါသည္။
ထိုငါးမိနစ္ေသာ အခ်ိ္န္ကေလးမ်ားသည္ ကၽြန္မအတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။
ေန႔စဥ္ ငါးမိနစ္မွ်အခ်ိန္ကေလးမွ တျဖည္းျဖည္း တိုး၍ တိုး၍ ႐ႈမွတ္လာျဖစ္ပါသည္။
တရား႐ႈမွတ္မႈသည္ ကၽြန္မအတြက္ အေရးအႀကီးဆံုး ျဖစ္လာပါသည္။
ဘယ္အခ်ိန္မဆုိ တရား႐ႈမွတ္၍သာ ေနခ်င္ပါသည္။
တရား႐ႈမွတ္ရန္အခ်ိန္ကိုလည္း ပို၍ ပို၍ ေပးလာႏိုင္ပါသည္။
တေန႔လွ်င္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ညဥ့္နက္သည္ထိ တရား႐ႈမွတ္ျဖစ္လာပါသည္။ တခါတရံ အလုပ္မ်ား အားလံုးၿပီးစီးသည့္အခါ ညလံုးေပါက္ တရား႐ႈမွတ္ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္မ မသိခဲ့ေသာ ကၽြန္မတြင္ရွိေနသည့္ တရား႐ႈမွတ္ရန္ စြမ္းအားႏွင့္ အခ်ိန္တို႔ကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ပါၿပီ။
သုဒိပတိဘ႐ူးဝါး
________________________________________________
ဘာမွ မၿမဲ
၁၉၈၄-ခုႏွစ္တြင္ သားျဖစ္သူ ကြယ္လြန္ခဲ့စဥ္ ေျပာခဲ့သည့္ ‘ဒီပ,မာ’၏ စကားမ်ားသည္ ကၽြန္မအတြက္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ဖြယ္ ျဖစ္၏။
ကၽြန္မ မေမ့ႏိုင္ေသာ လိုက္နာရန္ ခဲယဥ္းသည့္ ၫႊန္ျပခ်က္တခု ျဖစ္၏။
“မင္းရဲ႕သား ေလာကႀကီးထဲက ဒီေန႔ ထြက္သြားၿပီ။ ဒီအတြက္ မင္း ဘာလို႔ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေနရတာလဲ။ ဘာမဆို မၿမဲဘူး၊ မင္းအသက္လဲ မၿမဲဘူး၊ မင္းရဲ႕ ေယာက္်ားလဲ မၿမဲဘူး၊ မင္းရဲ႕ သားလဲ မၿမဲဘူး၊ မင္းရဲ႕ သမီးလဲ မၿမဲဘူး၊ မင္းရဲ႕ ပိုက္ဆံ ေငြေၾကးဆိုတာလဲ မၿမဲဘူး၊ မင္းရဲ႕ အိမ္လဲ မၿမဲဘူး၊ ဘာဆုိ ဘာမွ မၿမဲဘူး၊ ၿမဲတယ္ဆိုတဲ့အရာ ဘာမွ မရွိဘူး။ အသက္ရွင္ေနတုန္း မင္းထင္မယ္ .. ဒါ ငါ့သမီးပဲ၊ ဒါ ငါ့ေယာက္်ားပဲ၊ ဒါ ငါပိုင္ဆိုင္တဲ့ပစၥည္းေတြ၊ ဒါ ငါ့အိမ္၊ ဒီကားကို ငါပိုင္တာ။ ဒါေပမယ့္ မင္းေသသြားရင္ ဒါေတြအားလံုး မင္းေနာက္ ပါမသြားဘူး။
သုဒိပတိ ... မင္းကိုယ္မင္း တရားနဲ႔ေနတယ္ဆိုတဲ့ လူဆို ..၊ ဘာမွ မၿမဲဘူးဆိုတာ မင္းနားလည္သေဘာေပါက္ရမွာေပါ့”
သုဒိပတိဘ႐ူးဝါး
________________________________________________
ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္
ညေနတိုင္း အေမ့(‘ဒီပ,မာ’၏ညီမ ‘ေဒၚေဟမာ’)ကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔ လိုက္ပို႔ရာတြင္ တခါ၌ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတဦးႏွင့္ စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ပါသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးမွာ သားသမီးငယ္မ်ား ရွိၿပီး ေန႔ခင္းဖက္ အလုပ္ကိစၥမ်ား ၿပီးစီး၍ ညဖက္ သားငယ္ သမီးငယ္မ်ား အိပ္ရာဝင္ၿပီးခ်ိန္မွ တရား႐ႈမွတ္မႈကို ျပဳလုပ္ႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ ႐ႈမွတ္လာခဲ့ရာ ၂-လအတြင္း တရား၏ သေဘာသဘာဝမ်ားကို ေတြ႕ရွိလာေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။
ကၽြန္မ အားက်ၿပီး အခ်ိန္ျပည့္ စာသင္ၾကားေပးေနသည့္ အလုပ္ႏွင့္ မဟာဝိဇၨာဘြဲ႕အတြက္ စာၾကည့္ေနရသည့္ အခ်ိန္မ်ားထဲမွ တရား႐ႈမွတ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ပါသည္။
နံနက္တြင္ ၄း၀၀ နာရီအခ်ိန္ အိပ္ရာမွ ထ၍ မနက္ ၅ နာရီခြဲအထိ တရား႐ႈမွတ္ပါသည္။
ထိုေနာက္ ေက်ာင္းသို႔ သြား၍ မြန္းလြဲ ၃ နာရီခြဲထိ စာသင္ၾကားေပးရပါသည္။
ထိုေနာက္ အေမ့ကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ လိုက္ပို႔ၿပီး ည ၉း၀၀ နာရီထိ မဟာဝိဇၨာဘြဲ႕အတြက္ စာၾကည့္ပါသည္။
ထိုေနာက္ အိမ္မွ ေခြးႏွင့္အတူ ၁-နာရီခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း တရား႐ႈမွတ္ပါသည္။
ထိုေနာက္ ည ၁၁း၀၀ နာရီအထိ ထိုင္၍ တရား႐ႈမွတ္ၿပီး အိပ္ရာဝင္ပါသည္။
အခ်ိန္တိုင္းနီးနီးမွ် ေက်ာင္းအသြား ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္လည္းေကာင္း၊ စာသင္ေနစဥ္အတြင္းလည္းေကာင္း ဘယ္ေနရာမဆို ျဖစ္ေပၚလာေသာ အာ႐ုံအသီးသီးကို စိတ္ထဲက သိေနေအာင္ သတိရွိေနေအာင္ ေလ့က်င့္ပါသည္။
ႏွစ္ပတ္ သံုးပတ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ ‘မုနိႏၵရဂ်ီး’က ကၽြန္မအား ခြင့္ရက္ရွည္ယူ၍ ရိပ္သာ၌ လာေရာက္ တရားအားထုတ္ရန္ တိုက္တြန္းသည္။
ေက်ာင္းမွ ခြင့္ရက္ရွည္ယူရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာေသာအခါ ‘မုနိႏၵရဂ်ီး’က “ဒါဆုိ .. ၂-ရက္ ၃-ရက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ခြင့္မရႏိုင္ဘူးလား”ဟု ဆိုသည္။
ကၽြန္မ ခြင့္ ၂-ရက္ယူၿပီး ၾကာသပေတးေန႔မွ တနဂၤေႏြေန႔ထိ ရိပ္သာသို႔ သြားေရာက္ တရားအားထုတ္ခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မအတြက္ ရွားရွားပါးပါး ရေသာအခ်ိန္ျဖစ္၍ ၾကာသပေတးေန႔ တညလံုးႏွင့္ ေသာၾကာေန႔တြင္လည္း အခ်ိန္ျပည့္ တရား႐ႈမွတ္ေနခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မအတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ အက်ိဳးမ်ားခဲ့ပါသည္။
ေဒၚသန္းျမင့္
________________________________________________
တန္ဖိုးအရွိဆံုးေသာ အရာ
ကၽြန္ေတာ္ ကာလကတၱား၌ ဝိပႆနာဆိုင္ရာ သုေတသနလုပ္ငန္းမ်ား ျပဳလုပ္ေနစဥ္ အမ်ိဳးသမီးတဦးကို ကၽြန္ေတာ့ထံသို႔ ‘ဒီပ,မာ’ ေခၚလာခဲ့ပါသည္။
‘ဒီပ,မာ’၏ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သူ အသက္ ၆၅-ႏွစ္အ႐ြယ္ရွိ ‘မဒူရီလာတာ’ ျဖစ္၏။
မဒူရီတို႔ မိသားစုမွာ အျခားေသာ အိႏၵိယမိသားစုမ်ားႏွင့္ မတူညီလွေပ။ ေကၽြးေမြးျပဳစုခဲ့ေသာ သားသမီးမ်ားမွာ အ႐ြယ္ေရာက္လာၿပီး တအိုးတအိမ္ထူေထာင္ၾကေသာအခါ အျခားေသာ အိႏၵိယမိသားစုမ်ားကဲ့သို႔ မိဘအိမ္တြင္ အတူ မေနၾက။ အေဝးသို႔ ေျပးထြက္ကုန္ၾက၏။
ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္တြင္ မဒူရီႏွင့္ သူ႔ခင္ပြန္းသာ က်န္ရစ္၏။
“မဒူရီ .. ခုဆို မင္းမွာ အိမ္အလုပ္ေတြလဲ သိပ္မရွိလွေတာ့ပါဘူး၊ မင္းတို႔ရဲ႕ ႀကီးေဒၚႀကီး ‘ဒီပ,မာ’ ဝိပႆနာသင္တန္းေပးတယ္လို႔ ၾကားတယ္။ သူ႔ဆီ သြားၾကည့္ပါလား၊ မင္းအတြက္ တခုခု လုပ္စရာ ရႏိုင္မွာေပါ့”
မဒူရီမွာ ပင္ကုိယ္အားျဖင့္ ဉာဏ္ေလးသူတဦး ျဖစ္၏။
‘ဒီပ,မာ’ဆီသို႔ ေရာက္သြားေသာအခါ ‘ဒီပ,မာ’က အေျခခံဝိပႆနာ႐ႈမွတ္နည္းျဖစ္ေသာ အသက္႐ႉသြင္းလွ်င္ ဝမ္းဗိုက္ႀကီး ေဖာင္းလာ၍ အသက္႐ႉထုတ္ေသာအခါ ဝမ္းဗိုက္ႀကီး ပိန္က်သြားပံုကို သတိထား၍ ‘ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္’ဟု သတိကပ္၍ ေနရန္ သင္ျပေပး၏။
“ေကာင္းၿပီေလ”ဟု ဆိုကာ ေလးထပ္တြင္ရွိေသာ ‘ဒီပ,မာ’၏ေနအိမ္ အခန္းမွ လမ္းတဖက္ရွိ သူ႔အိမ္သို႔ ျပန္ရန္ မဒူရီ ျပင္၏။
ေလွခါးမွ ဆင္းလာသည္မွာ တိုက္ေအာက္သို႔ပင္ မေရာက္ေသး။ ‘ဒီပ,မာ’သင္ျပေပးသည္တို႔ကို ေမ့ကုန္သျဖင့္ ‘ဒီပ,မာ’ဆီသို႔ ျပန္တက္လာခဲ့ရ၏။
“ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ျပန္ေျပာစမ္းပါအုန္း”
“ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လို႔ မွတ္ေနရမွာေလ ..”
“အို .. ဟုတ္သားပဲ၊ ငါ့ႏွယ္ ေမ့တတ္ရန္ေကာ”
ဤကဲ့သို႔ ေလွခါးအဆင္းမွာပင္ ‘ဒီပ,မာ’သင္ၾကားေပးသည္ကို ေမ့သျဖင့္ ၄-ႀကိမ္တိုင္တိုင္ ျပန္တက္လာခဲ့ရသည္။
‘ဒီပ,မာ’ကလည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သင္ၾကားေပးသည္။
အေျခခံဝိပႆနာ႐ႈမွတ္နည္းမွ်ကိုပင္ နားလည္သေဘာေပါက္ရန္ မဒူရီအတြက္ တႏွစ္မွ် အခ်ိန္ၾကာခဲ့၏။
တကယ္နားလည္သေဘာေပါက္ေသာအခါ မဒူရီတေယာက္ က်ားကုတ္က်ားခဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ တရား႐ႈမွတ္ အားထုတ္သည္။
တရားအားမထုတ္မီက မဒူရီမွာ အ႐ိုးအဆစ္ အေၾကာေရာဂါေပါင္းစံုျဖင့္ ၉၀-ဒီဂရီမွ် ခါးကုန္းေနသူ ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေသာအခ်ိန္တြင္ မဒူရီတေယာက္ တရားႏွင့္ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္၏။ ခါးလည္း မကုန္းေတာ့။ ေရာဂါအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း မရွိေတာ့။
႐ိုးစင္းေသာ ႏူးည့ံေသာ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ မဒူရီပါေပ။
“အံ့ၾသကုန္ႏိုင္ဖြယ္ ဒီအေၾကာင္းေတြကို တေယာက္ေယာက္ကို ေျပာျပခ်င္ေနတာ အၿမဲပဲ။ ဒီအရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာမျပရေသးပါဘူး။ ကၽြန္မဘဝမွာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့အရာပါပဲ”
ဂ်က္အင္ဂလာ
________________________________________________
အေတြးမွ လာေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ား
ဗီယက္နမ္ရဟန္းေတာ္ ‘အရွင္ခိပၸပညာ’မွာ စိတ္လႈပ္ရွားလြယ္သူတဦး ျဖစ္၏။
၁၉၆၉-ခုႏွစ္ ၅-ရက္တရားစခန္းတခု၌ ငိုလိုက္ ရီလိုက္ျဖစ္ေနေသာ ‘အရွင္ခိပၸညာ’ကို ဆရာျဖစ္သူက ႐ူးသြပ္သြားၿပီထင္ကာ အိ္မ္သို႔ ျပန္ေစ၏။
ဤအေၾကာင္းကို ၾကားသိေသာ ‘ဒီပ,မာ’က ‘အရွင္ခိပၸပညာ’ကို ပင့္ကာ တရား႐ႈမွတ္နည္း သင္ျပေပးခဲ့သည္။
“တလလံုး တကာမႀကီးရဲ႕ အိမ္မွာပဲ ဦးဇင္း တရား႐ႈမွတ္ေနခဲ့တယ္။ ‘ဒီ ငိုလိုက္ ရီလိုက္ျဖစ္တာေတြ ေပ်ာက္သြားမွာပါ။ အရာရာတိုင္းကို သတိရွိေနပါ။ ဒီ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြအားလံုး ေပ်ာက္သြားမယ္။ ဦးဇင္းရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္တယ္ဆိုရင္ ေပ်ာ္တယ္ဆိုတဲ့အထဲ လိုက္ၿပီး ေမ်ာပါမေနေစနဲ႔။ ေပ်ာ္တယ္လို႔ပဲ သတိရွိလိုက္ပါ။ ဝမ္းနည္းတယ္ဆိုရင္ လိုက္ၿပီး ဝမ္းနည္းမေနေစနဲ႔။ ဝမ္းနည္းတယ္လို႔ သတိရွိလိုက္ပါ။ ဘာပဲ ေပၚလာ ေပၚလာ၊ စိတ္မပူနဲ႔၊ ေပၚလာတဲ့ အာ႐ုံအေပၚမွာသာ သတိရွိလိုက္ပါ’လို႔ တကာမႀကီးက ၫႊန္ျပပါတယ္။”
“ဦးဇင္း ေနာက္ဆံုးဝင္ေရာက္ခဲ့တဲ့ တရားစခန္းတခုမွာ ဒီ စိတ္လႈပ္ရွားမႈအေတြးေတြ ဝင္လာမယ္ ၾကံရင္ တကာမႀကီးရဲ႕ စကားေတြကို ဦးဇင္း ျပန္သတိရတယ္။ ဒီစိ္တ္လႈပ္ရွားမႈေတြအတြက္ ဦးဇင္းမွာ အေတာ္ေလး အခက္အခဲ ျဖစ္တယ္။ တရားစခန္းကေနေတာင္ ထြက္သြားခ်င္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကာမႀကီးရဲ႕ ဦးဇင္းအေပၚ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ‘ဦးဇင္းက ဇြဲေကာင္းတယ္။ အရာရာကိုသာ သတိရွိေနပါ။ အခက္အခဲေတြ အားလံုးကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္’ဆိုတဲ့ စကားေတြကို ျပန္သတိရၿပီး လံု႔လ ဝီရိယ ပိုစိုက္ တရား႐ႈမွတ္ခဲ့ပါတယ္။ သမာဓိေတြလဲ အေတာ္ေလး ေကာင္းခဲ့ပါတယ္”
“မၾကာခင္မွာပဲ ဒီစိတ္လႈပ္ရွားမႈဆိုတာေတြ အားလံုးဟာ အေတြးေတြက ေပါက္ဖြားလာတာပဲ။ ဘာမွ ထူးထူးဆန္းဆန္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအေတြးေတြကသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြကို ျဖစ္ေပၚေစတယ္ဆိုတာကို ဦးဇင္း သတိျပဳမိလာၿပီး ဒီအခက္အခဲေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီအေတြးေတြအားလံုးဟာ အတိတ္ ဒါမွမဟုတ္ အနာဂတ္အေၾကာင္းအရာေတြကေန ျဖစ္လာတယ္ဆုိတာ ေတြ႕ေတာ့ ဦးဇင္း ပစၥဳပၸန္မွာပဲ ေနတတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားတယ္။ သတိနဲ႔ အၿမဲေနတတ္ေအာင္ ပိုၿပီး ၾကိဳးစားတယ္။ ဦးဇင္းမွာ ေတြးတယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္မရွိေစဘဲ သတိနဲ႔ေနတတ္လာတဲ့အခါ ဦးဇင္းရဲ႕ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြအားလံုး ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ ဦးဇင္း တရားရဲ႕ သေဘာသဘာဝေတြကိုိ ေတြ႕လာခဲ့ပါတယ္။ ငိုလိုက္ ရီလိုက္ျဖစ္တတ္တဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြလဲ လံုးဝ ျပန္မလာေတာ့ပါဘူး”
“၁၉၈၄-ခုႏွစ္မွာေတာ့ ‘ဒီပ,မာ’နဲ႔ အေမရိကမွာ ျပန္ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။
အေမတေယာက္က သားကို ျပန္ေတြ႕သလို ဦးဇင္းကို သူ႔ေဘးနားေခၚၿပီး ဦးဇင္းရဲ႕ တရား႐ႈမွတ္မႈေတြအေၾကာင္း ေမးပါတယ္။
ဦးဇင္းရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ျပန္ေျပာျပေတာ့ အလြန္ပဲ ဝမ္းေျမာက္ရွာပါတယ္”
အရွင္ခိပၸပညာ
________________________________________________
သူခိုးတဦးသို႔ ေမတၱာ
လြန္ခဲ့ေသာ ၂-ႏွစ္အတြင္း နယူးေယာက္သို႔ သြားတိုင္း ကၽြန္ေတာ့ကားမွန္ကို ႐ိုက္ခြဲၿပီး ကားေရဒီယို အခုိးခံရေလ့ရွိ၏။
သည္တႀကိမ္ နယူးေယာက္ ကြင္းအရပ္ရွိ မိတ္ေဆြတဦး၏ မဂၤလာေဆာင္သို႔ ဖိတ္ၾကားလာေသာအခါ နယူးေယာက္သို႔ ရထားျဖင့္ သြားရန္ စဥ္းစားေနေၾကာင္း ‘ဒီပ,မာ’အား ေျပာျပမိသည္။
“အေရးထားမေနပါနဲ႔၊ ကားနဲ႔သာ သြားစမ္းပါ”ဟု ‘ဒီပ,မာ’က ဆိုသျဖင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကားျဖင့္သာ သြားျဖစ္၏။
ထုိစဥ္က ကားတြင္ ကားလံုျခံဳေရးစနစ္ကို တပ္ဆင္ထားၿပီး ျဖစ္၏။
မဂၤလာေဆာင္မွ အျပန္ ရပ္ထားခဲ့ေသာ ကားဆီ ေရာက္ေသာအခါ ထင္သည့္အတိုင္း ကားမွန္ကို ႐ိုက္ခြဲထားၿပီး ျဖစ္၏။ သည္တႀကိမ္တြင္ ကားေရဒီယိုသာမက တိတ္ေခြမ်ားပါ ယူသြား၏။
နယူးေယာက္မွ ျပန္လာၿပီး အိမ္ထဲ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း “မဂၤလာေဆာင္ ဘယ္လိုလဲ”ဟု ‘ဒီပ,မာ’က ဆီးေမးသည္။
“မဂၤလာေဆာင္ကေတာ့ စည္စည္ကားကားပါပဲ၊ ခုတခါလဲ ကားမွန္ခြဲၿပီး ေရဒီယိုေရာ တိတ္္ေခြေတြေရာ ယူသြားတာေတာ့ တကယ္စိတ္ဆိုတယ္”ဟု ျပန္ေျပာေသာအခါ ‘ဒီပ,မာ’က အားပါးတရ ရယ္ေမာေတာ့၏။
“ရီစရာေကာင္းလို႔လား”ဟု ကၽြန္ေတာ္ မေက်မနပ္ ျပန္ေမးမိသည္။
“စတိဗ္ .. အရင္ဘဝက မင္း သူခိုးျဖစ္ခဲ့တယ္ ထင္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွႀကိမ္ေလာက္မ်ား မင္းကားေရဒီယို အခိုးခံရလိမ့္မယ္ ထင္သလဲ”
“နာနီပဲ ေျပာစမ္းပါဦး၊ ေနာက္ထပ္ဘယ္ႏွႀကိမ္လဲ၊ ေျပာပါ .. အဆင္သင့္ ျပင္ထားရေအာင္”
‘ဒီပ,မာ’က ကၽြန္ေတာ့ေမးခြန္းကို အေလးမထားဘဲ “ေျပာစမ္းပါဦး၊ မင္းကား အေဖာက္ခံရေတာ့ မင္း ဘယ္လိုျဖစ္သလဲ၊ ဘာလုပ္သလဲဆိုတာ”
“တကယ္ကို စိတ္ဆိုးတယ္၊ အႀကိမ္ေပါင္းလဲ မနည္းေတာ့ဘူး၊ ဒီတခါ ကားလံုျခံဳေရးစနစ္ကိုလဲ တပ္ထားတယ္ဆိုေတာ့ ...”
‘ဒီပ,မာ’က ကၽြန္ေတာ့ကို တအံ့တၾသ ၾကည့္ေန၏။
“ေအာ္ .. မင္းကားေရဒီယို ယူသြားတဲ့လူအတြက္ မင္းဘာမွ နည္းနည္းေလးေတာင္ မစဥ္းစားဘူးေပါ့ေလ၊ သူ႔ခမ်ာ ဘယ္ေလာက္မ်ား သနားစရာေကာင္းလိုက္မလဲ”
‘ဒီပ,မာ’ မ်က္လံုးမွိတ္ကာ ပါးစပ္မွ တတြတ္တြတ္ ႐ြတ္ဆိုေနေတာ့၏။
ကားသူခိုးအတြက္ ေမတၱာပို႔သေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့အတြက္ကား အံ့ၾသကုန္ႏိုင္ဖြယ္ သင္ခန္းစာတရပ္ပင္ ျဖစ္၏။
စတီဗင္ရွဝပ္ဇ္
________________________________________________
‘ဒီပ,မာ’၏ညီမျဖစ္သူ ‘ေဒၚေဟမာ’သည္ ကေလး ၈-ေယာက္၏ မိခင္ ျဖစ္၏။
အိမ္တြင္ မိဘမ်ားႏွင့္ အတူေနဆဲျဖစ္ေသာ ကေလး ၅-ေယာက္အနက္ မသန္းျမင့္လဲ တေယာက္ အပါအဝင္ ျဖစ္၏။
ေကာလိပ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မသန္းျမင့္ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အေမျဖစ္သူ ေဒၚေဟမာကို အိမ္တြင္ မေတြ႕ရ။
မသန္းျမင့္အတြက္ ထူးဆန္းေန၏။ အေမသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ် အိမ္ကေန အေဝးသို႔ သြားေလ့သြားထ မရွိ။
ေမာင္ေလးႏွင့္ ညီမေလးမ်ားက အေမ မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာသို႔ သြားသည္ဟု ဆိုၾက၏။
ရိပ္သာသို႔ မသန္းျမင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ လိုက္သြားသည္။
ရိပ္သာဓမၼာ႐ုံတြင္ မုနိႏၵရဂ်ီး၏ ေနာက္နားတြင္ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာ ထိုင္ေနေသာ အေမ့ကို ေတြ႕ရသည္။
အေမက မသန္းျမင့္ ေရာက္လာသည္ကိုပင္ ဂ႐ုမထား။
မသန္းျမင့္ အေမ့ကို အားက်သြားသည္။
အေမ့ကဲ့သို႔ ၿငိမ္းေအးခ်င္၏။
အေမ့ကို ေျပာင္းလဲသြားေစႏိုင္ေသာ တရား႐ႈမွတ္မႈ၌ အလြန္ႀကီးမားေသာ တန္ခိုး စြမ္းအင္မ်ား ရွိႏိုင္သည္။
မသန္းျမင့္ တရား႐ႈမွတ္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ေနာင္တြင္ တရား႐ႈမွတ္မႈသည္ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္း႐ုံမွ်သာ မဟုတ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိလာခဲ့ပါသည္။
အေမ့ေျပာင္းလဲမႈမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ အားမက်႐ုံသာမက အျပစ္ျမင္သူတဦးေတာ့ အိမ္တြင္ ရွိ၏။
အိမ္အလုပ္မ်ား မလုပ္ဘဲ အခ်ိန္ရွိသမွ် ထိုင္ေနတာပဲဟု ျမည္တြန္ေတာက္တီးလာသူမွာ မသန္းျမင့္တို႔အေဖ ျဖစ္၏။
‘မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကို သြားတိုင္ေျပာမယ္’ဟုပင္ အေဖက အေမ့ကို ၿခိမ္းေျခာက္လာသည္။
အေမက ‘ရွင့္သေဘာပဲ’ဟု ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေျပာခဲ့သည္။
အေဖသည္ တကယ္ပင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးထံသို႔ သြားေရာက္ခဲ့သည္။
မဟာစည္ဆရာေတာ္ႀကီးက အေဖ့ကို တရား႐ႈမွတ္နည္း သင္ၾကားေပးလိုက္၏။
မၾကာခင္ အေဖ တရားသေဘာေတြ႕ေလၿပီ။
အေမ့ကို ထိုင္ပဲထိုင္ေနလြန္းတယ္ ဟူ၍ ဘယ္ေတာ့မွ ျမည္တြန္ျခင္း မရွိေတာ့ေခ်။
၁၉၆၅-ခုႏွစ္၌ မုနိႏၵရဂ်ီး အိႏၵိယသို႔ ျပန္သြားခဲ့ၿပီး ၁၉၆၆-ခုႏွစ္တြင္ ‘ဒီပ,မာ’ကိုယ္တိုင္ပင္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားကို သူႏွင့္အတူ တရား႐ႈမွတ္ရန္ တိုက္တြန္းခဲ့သည္။
‘ဒီပ,မာ’ထံ ပထမဦးဆံုး ပံုမွန္ လာေရာက္ တရား႐ႈမွတ္သူမွာ အိမ္နီးနားခ်င္း ‘မလတီဘ႐ူးဝါး’ ျဖစ္သည္။
မလတီမွာ ကေလးငယ္ ေျခာက္ေယာက္ကို ေကၽြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ေနရသည့္ မုဆိုးမတဦး ျဖစ္သည္။ မလတီတြင္ ႀကီးမားေသာ အခက္အခဲတခု ရွိေန၏။ တရား႐ႈမွတ္ရန္ စိတ္အား ထက္သန္ေသာ္လည္း ကေလးငယ္မ်ား ရွိေန၍ အိ္မ္မွ တဖဝါးခြာရန္ ခက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
တရား႐ႈမွတ္ရန္အတြက္ အခ်ိန္အခါ ေနရာမေ႐ြးဟု ‘ဒီပ,မာ’ ယံုၾကည္၏။
မလတီကို သူ႔အိမ္မွာေနရင္း တရား႐ႈမွတ္ႏိုင္ေအာင္ သင္ျပေပးသည္။
မလတီအတြက္ ကမၼ႒ာန္းအာ႐ုံအျဖစ္ ကေလးကို ႏို႔တိုက္သည့္အခါတိုင္း ကေလးငယ္က ႏို႔သီးေခါင္းကို ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ စုပ္ယူ၍ ႏို႔စို႔သည္ကို သတိျပဳ မွတ္ခိုင္းသည္။
ဤနည္းျဖင့္ မလတီအတြက္ အိမ္တြင္ ေနရင္း နာရီေပါင္းမ်ားစြာ တရား႐ႈမွတ္ႏိုင္၏။
ေန႔စဥ္ လူမႈဘဝ အိမ္မႈကိစၥမ်ားတြင္ က်င္လည္ေနၾကရသည့္ အလုပ္မ်ားသူမ်ားအတြက္ တရား႐ႈမွတ္တတ္ရန္ ‘ဒီပ,မာ’က သင္ျပေပးခဲ့ေလသည္။
