ပဌမ ဓမၼနာဒဆရာေတာ္ အရွင္ပညာစကၠ

မင္းကြန္းဆရာေတာ္ အရွင္၀ိစိတၱသာရာဘိ၀ံသသည္ ပဌမေက်ာ္၊ သက်သီဟဓမၼာစရိယ၀ဋံသကာဘြဲ႕မ်ားကို ရရွိၿပီးေနာက္ `ဆရာသမား ထင္ရွားရွိေနေသးသမွ် ဆရာသမားကို လက္မလႊတ္ဘဲ ဆရာသမားထံမွ ပညာယူ၍သာ ေနရမည္´ဆိုသည့္ ေရွးမေထရ္ျမတ္ႀကီးတို႔၏ အဆိုအမိန္႔အတိုင္း ဆရာျဖစ္သူ ပဌမ ဓမၼနာဒဆရာေတာ္ အရွင္ပညာစကၠထံ၌ အထက္တန္းစာ၀ါမ်ားကို သင္ၾကား အားထုတ္လ်က္ လက္ေထာက္စာခ်အျဖစ္ တပည့္သံဃာမ်ားအားလည္း စာ၀ါမ်ား ပို႔ခ်ေပးေနရင္း ၁၂၉၉-ခုႏွစ္အေရာက္တြင္ ဆရာေတာ္ အရွင္ပညာစကၠ၏ လည္ေခ်ာင္း၌ ကင္ဆာေရာဂါ ျဖစ္ပြားလာသည္။

ဆရာေတာ္ အရွင္ပညာစကၠမွာ တေန႔တျခား ေသြးသားမ်ား ေလ်ာ့ပါးလာၿပီး နားထင္ခြက္၍ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ ျဖစ္လာသည္။ ကမၼဇ႐ုပ္မ်ား သိသိသာသာ ညိႇဳးႏြမ္း၍ ေသမည့္နိမိတ္လကၡဏာမ်ား အထင္းသား ေပၚလြင္လာေလသည္။

ဆရာေတာ္ အရွင္ပညာစကၠသည္ ကိုယ္က်င့္သီလ ျပည့္၀ ျဖဴစင္ၿပီး ပိဋကသံုးပံု ပါဠိေတာ္ႀကီးမ်ားကို အစအဆံုး အေခါက္ေပါင္း (၄၀)ေက်ာ္ ႐ြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။

ဆရာေတာ္၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ တရားစကားသံမ်ားသာ အၿမဲတမ္း ထြက္ေပၚေနခဲ့သည္။

ထိုသို႔ တရားေတာ္ကို အၿမဲမျပတ္ ႐ြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္ခဲ့သူ ဆရာေတာ္ဘုရား၌ လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာဆိုေသာ ေရာဂါဆိုးႀကီး ျဖစ္လာရသည္မွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွသည္။

ဤကဲ့သို႔ေသာ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးမ်ား၌ေသာ္မွ ဘ၀ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္၀ယ္ ဤသို႔ေသာ ေရာဂါဆိုးႀကီးမ်ား ျဖစ္လာတတ္ေသးသည္။ မာဒိေသသု ကထာ၀ ကာ = ငါတို႔လို သာမန္ပုဂၢိဳလ္မ်ားဆိုလွ်င္ကား ဘာေျပာစရာရွိေတာ့မွာလဲဟု ဉာဏသံေ၀ဂ ယူၾကရန္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

`ေရာဂါႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ေၾကာင့္ ငါ့ဆရာေတာ္ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္ေလမည္လား?´ဟု အရွင္၀ိစိတၱသာရာဘိ၀ံသ ေတြးေတာ ပူပန္မိသည္။

ဆရာသမားျဖစ္၍ တိုက္႐ိုက္လည္း မေလွ်ာက္ရဲ။ ပရိယာယ္ျဖင့္သာ ေလွ်ာက္ထားရသည္။

တပည့္ - ဆရာေတာ္ဘုရား၊ အသညသတ္ဘံု ေရာက္သြားၾကတဲ့ ျဗဟၼာေတြက နာမ္တရားကို ႐ြံရွာ မုန္းတီးတာဟာ လမ္းမွန္ပဲ မဟုတ္လား ဘုရား။

ဆရာ - ေအး ... မွန္တယ္ကြ။

တပည့္ - အ႐ူပဘံု ေရာက္သြားၾကတဲ့ ျဗဟၼာေတြလဲ ႐ုပ္တရားကို ႐ြံရွာ မုန္းတီးတာဟာ လမ္းမွန္ပဲ မဟုတ္လား ဘုရား။

ဆရာ - အိမ္း ... မွန္တယ္ကြ။

တပည့္ - ဒါျဖင့္ရင္ ဘုရား ... အဲဒီ အမွန္ႏွစ္ခုကို စုၿပီးေတာ့ `ဓီ နာမ႐ူပံ၊ ဓီ နာမ႐ူပံ = နာမ္႐ုပ္တရား ႏွစ္ပါးသည္ စက္ဆုပ္ဖြယ္ ေၾကာက္လန္႔ဖြယ္ပါတကား´လို႔ ႏွလံုးသြင္းရင္ ျပည့္စံုႏိုင္တယ္မဟုတ္လား ဘုရား။

ဆရာ - ေအး ... ဟုတ္ပါတယ္ကြာ။ ၀ဇီရာေထရီ ဘိကၡဳနီမကေလးက မာရ္နတ္ကို ျပန္ေျပာတဲ့ `ဒုကၡေမ၀ ဟိ သေမ႓ာတိ´ ဂါထာ ရတယ္မဟုတ္လား။ မင္း ႐ြတ္ၾကည့္စမ္း။

တပည့္ - `ဒုကၡေမ၀ ဟိ သေမ႓ာတိ၊ ဒုကၡံ တိ႒တိ ေ၀တိ စ၊ နာညၾတ ဒုကၡာ သေမ႓ာတိ၊ နာညံ ဒုကၡာ နိ႐ုဇၥ်တိ။´

ဆရာ - ေအး ... သူတို႔မွာေတာ့ ရဟႏၲာျဖစ္လို႔ ခႏၶာငါးပါး ႐ုပ္နာမ္တရားေတြကို ဒုကၡလို႔ပဲ ထင္ေနတဲ့အတြက္ `ဒုကၡေမ၀ ဟိ သေမ႓ာတိ´ စသျဖင့္ ႐ြတ္ဆိုၾကတာ။ ငါတို႔ ပုထုဇဥ္မ်ားအဖို႔က နာမ္႐ုပ္တရားထင္မွ ပိုၿပီး ေကာင္းတယ္။ ဒီေတာ့ ... `နာမ႐ူပံ၀ သေမ႓ာတိ၊ တံ၀ တိ႒တိ ေ၀တိ စ၊ နာညၾတ တမွာ သေမ႓ာတိ၊ နာညံ တမွာ နိ႐ုဇၥ်တိ´လို႔ ဆိုမွ ပိုၿပီး ေကာင္းတယ္ကြ။

ဆရာေတာ္ အရွင္ပညာစကၠ မေထရ္ျမတ္ကား တပည့္ အရွင္၀ိစိတၱသာရာဘိ၀ံသ ထင္သလို သတိလက္လြတ္ ျဖစ္မေနသည့္အျပင္ ေရာဂါ ေ၀ဒနာ အျပင္းအထန္ ခံစားေနရသည့္ၾကားမွ တပည့္ျဖစ္သူအား တရားႏွလံုးသြင္းနည္းကိုပင္ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ေပးလိုက္ေခ်ေသး၏။

အရွင္၀ိစိတၱသာရာဘိ၀ံသသည္ ဆရာသမား၏ ေနာက္ဆံုးမွာတမ္း ဆံုးမစကားကို တစ္သက္ မေမ့ႏိုင္ေအာင္ ကဗ်ာလကၤာျဖင့္ ဤသို႔ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ေလသည္။

`ဤကိုယ္ကာယ၊ တစ္လံမွ်၌

ႏွစ္၀နာမ္႐ုပ္၊ ျဖစ္၍ခ်ဳပ္၏။

နာမ္႐ုပ္ႏွစ္ပါး၊ အလြတ္ထား၍

ဤကားလိပ္ျပာ၊ ဤကားငါတည့္

ဤမွာဇီ၀၊ ဤအတၱဟု

ၫႊန္ျပဖြယ္ရာ၊ မရွိပါသည္

ခႏၶာ နာမ္႐ုပ္မွ်သာတည္း။

နာမ္႐ုပ္တရား၊ ဤႏွစ္ပါးလည္း

ရွည္လ်ားကာလ၊ မတည္ၾကဘဲ

ခဏျဖစ္လ်က္၊ ခဏပ်က္၏

ႏွိပ္စက္ျခင္းရာ၊ လိုမပါဘူး

သဘာ၀အား၊ ဤသံုးပါးေၾကာင့္

ျဖစ္ပြားသမွ်၊ အနိစၥသည္

ဒုကၡ အနတၱခ်ည္းသာတည္း။´

ဓမၼနာဒဆရာေတာ္ အရွင္ပညာစကၠသည္ လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာေရာဂါျဖင့္ပင္ ၁၂၉၉-ခုႏွစ္ ေတာ္သလင္းလျပည့္ေက်ာ္ ၉-ရက္ေန႔တြင္ ဘ၀နတ္ထံ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့သည္။

(ဘဒၵႏၲသီလကၡႏၶာဘိ၀ံသ ေရးဖြဲ႕ပူေဇာ္သည့္ `တိပိဋကဓရအရွင္ျမတ္မ်ား၏ ဖခင္ ကမ႓ာေက်ာ္မင္းကြန္းေထရ္ရွင္၊ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး သက္ေတာ္ရာျပည့္ အထိမ္းအမွတ္၊ ၁၂၇၃-၁၃၇၃´ စာအုပ္မွ)