Friday, July 29, 2011
အပါယ္တံခါးပိတ္တရားေတာ္-ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီး
၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၉ ရက္ ေသာၾကာေန႔ ညေန ၇ နာရီတြင္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္းေတာ္၌ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဝိသုဒၶိေလးပါး က်င့္စဥ္တရား “အပါယ္တံခါးပိတ္ တရားေတာ္”ကို ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္၏။
သမၺဳေဒၶဂါထာေတာ္ႀကီးအေၾကာင္းတရားေတာ္-ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီး
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၆ ရက္ေန႔မွ စ၍ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္းသို႔ ႂကြေရာက္ သီတင္းသံုးလ်က္ရွိရာ ဇူလိုင္လ ၂၈-ရက္ေန႔ ညေန ၇ နာရီ၌ သမၺဳေဒၶဂါထာေတာ္ႀကီးအေၾကာင္းတရားေတာ္ကို မွတ္သားဖြယ္ရာ အျဖာျဖာျဖင့္ ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္သြား၏။
(ဆရာေတာ္ႀကီးက လက္ဆယ္စံု ထိပ္မွာ မိုး၍ ဘုရားရွိခိုးျပေနစဥ္)
သမၺဳေဒၶ အ႒ဝီသၪၥ၊ ဒြါဒသၪၥ သဟႆေက။
ပၪၥသတ သဟႆာနိ၊ နမာမိ သိရသာမဟံ။
(အပၸကံ ဝါဠဳကံ ဂဂႍ၊ အနႏၲံ နိဗၺဳတံ ဇိနံ။)
ေတသံ ဓမၼၪၥ သံဃၪၥ၊ အာဒေရန နမာမဟံ။
နမကၠာရာႏုဘာေဝန၊ ဟိတြာ သေဗၺ ဥပဒၵေဝ။
အေနက အႏၲရာယာပိ၊ ဝိနႆႏၲဳ အေသသေတာ။
အ႒ = ၈
ဝီသ = ၂၀
(၈+၂၀) = ၂၈
ဒြါ = ၂
ဒသ = ၂၀
သဟႆ = ၁,၀၀၀
(၂+၁၀)x၁,၀၀၀ = ၁၂,၀၀၀
ပၪၥ = ၅
သတ = ၁၀၀
သဟႆ = ၁,၀၀၀
၅x၁၀၀x၁,၀၀၀ = ၅၀၀,၀၀၀
၂၈ + ၁၂,၀၀၀ + ၅၀၀,၀၀၀ = ၅၁၂,၀၂၈
ဘုရားျဖစ္ရန္ စိတ္ျဖင့္ ဆုေတာင္းခဲ့ေသာ ၇-သေခ်ၤကာလအတြင္း ပြင့္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္ေပါင္း = ၁၂၅,၀၀၀
ဘုရားျဖစ္ရန္ ႏႈတ္ျဖင့္ ဆုေတာင္းခဲ့ေသာ ၉-သေခ်ၤကာလအတြင္း ပြင့္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္ေပါင္း = ၃၈၇,၀၀၀
သုေမဓာရွင္ရေသ့ဘဝမွ ဘုရားျဖစ္သည္တိုင္ ၄-သေခ်ၤႏွင့္ ကမ႓ာတစ္သိန္းကာလအတြင္း ပြင့္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္ေပါင္း = ၂၈
ဘုရားရွိခိုးပံု အမူအရာ ၄-မ်ိဳး
၁။ ေခါင္းျဖင့္ ဦးၫြတ္၍ ရွိခိုးျခင္း။
၂။ လက္အုပ္ခ်ီ၍ ရွိခိုးျခင္း။
၃။ လက္ဆယ္စံု ထိပ္မွာ မိုး၍ ရွိခုိးျခင္း။
၄။ ဝမ္းလ်ားေမွာက္၍ ရွိခိုးျခင္း။
(ဆရာေတာ္ႀကီး ပါဠိဘာသာျဖင့္ ေရးသား ျပဳစုေသာ “ေထရီအပဒါနဒီပနီ” ကို http://www.dhammadownload.com ၌ ရယူႏိုင္၏။)
သမၺဳေဒၶ အ႒ဝီသၪၥ၊ ဒြါဒသၪၥ သဟႆေက။
ပၪၥသတ သဟႆာနိ၊ နမာမိ သိရသာမဟံ။
(အပၸကံ ဝါဠဳကံ ဂဂႍ၊ အနႏၲံ နိဗၺဳတံ ဇိနံ။)
ေတသံ ဓမၼၪၥ သံဃၪၥ၊ အာဒေရန နမာမဟံ။
နမကၠာရာႏုဘာေဝန၊ ဟိတြာ သေဗၺ ဥပဒၵေဝ။
အေနက အႏၲရာယာပိ၊ ဝိနႆႏၲဳ အေသသေတာ။
အ႒ = ၈
ဝီသ = ၂၀
(၈+၂၀) = ၂၈
ဒြါ = ၂
ဒသ = ၂၀
သဟႆ = ၁,၀၀၀
(၂+၁၀)x၁,၀၀၀ = ၁၂,၀၀၀
ပၪၥ = ၅
သတ = ၁၀၀
သဟႆ = ၁,၀၀၀
၅x၁၀၀x၁,၀၀၀ = ၅၀၀,၀၀၀
၂၈ + ၁၂,၀၀၀ + ၅၀၀,၀၀၀ = ၅၁၂,၀၂၈
ဘုရားျဖစ္ရန္ စိတ္ျဖင့္ ဆုေတာင္းခဲ့ေသာ ၇-သေခ်ၤကာလအတြင္း ပြင့္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္ေပါင္း = ၁၂၅,၀၀၀
ဘုရားျဖစ္ရန္ ႏႈတ္ျဖင့္ ဆုေတာင္းခဲ့ေသာ ၉-သေခ်ၤကာလအတြင္း ပြင့္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္ေပါင္း = ၃၈၇,၀၀၀
သုေမဓာရွင္ရေသ့ဘဝမွ ဘုရားျဖစ္သည္တိုင္ ၄-သေခ်ၤႏွင့္ ကမ႓ာတစ္သိန္းကာလအတြင္း ပြင့္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္ေပါင္း = ၂၈
ဘုရားရွိခိုးပံု အမူအရာ ၄-မ်ိဳး
၁။ ေခါင္းျဖင့္ ဦးၫြတ္၍ ရွိခိုးျခင္း။
၂။ လက္အုပ္ခ်ီ၍ ရွိခိုးျခင္း။
၃။ လက္ဆယ္စံု ထိပ္မွာ မိုး၍ ရွိခုိးျခင္း။
၄။ ဝမ္းလ်ားေမွာက္၍ ရွိခိုးျခင္း။
(ဆရာေတာ္ႀကီး ပါဠိဘာသာျဖင့္ ေရးသား ျပဳစုေသာ “ေထရီအပဒါနဒီပနီ” ကို http://www.dhammadownload.com ၌ ရယူႏိုင္၏။)
Monday, July 18, 2011
ဓမၼစၾကာ (၂၆၀၀) အခါေတာ္ေန႔
၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ (၁၆)ရက္ စေနေန႔
၁၃၇၃ ခုႏွစ္ ဝါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔တြင္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌ ဓမၼစၾကာ (၂၆၀၀) အခါေတာ္ေန႔ အခမ္းအနားကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ က်င္းပ ျပဳလုပ္၏။
ယခင္ႏွစ္မ်ား၌ ဓမၼစၾကာအခါေတာ္ေန႔ဟု သီးျခား က်င္းပ ျပဳလုပ္ျခင္း မရွိေသာ္လည္း ဝါဆိုပြဲေတာ္၌ ဓမၼစၾကာကို ႐ြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္ၾက၏။
နံနက္ ၁၁ နာရီတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား စုေပါင္း၍ ဆြမ္းေတာ္ ဆက္ကပ္ လႉဒါန္း ပူေဇာ္ၾက၏။
ထိုေနာက္ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္အား စုေပါင္း ဆြမ္းကပ္ၾက၏။ အရွင္ဝိမလႏွင့္ အရွင္ဝဏၰိတတို႔ႏွစ္ပါး အျပင္သို႔ ဆြမ္းစား ႂကြရေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္း၌ ဆရာေတာ္တစ္ပါးသာ ရွိ၏။
တစ္အိမ္တစ္ခြက္ ခ်က္ျပဳတ္ ယူလာၾကကာ ကပ္လႉၾကေသာေၾကာင့္ ဟင္းအမယ္ စံု၏။
အရသာမ်ိဳးစံုကို စားေသာက္ၾကရ၏။
မြန္းလြဲ ၁-နာရီတြင္ ဆရာဦးေအာင္ေဇယ်က ဗုဒၶဂယာ သိမွတ္ဖြယ္ရာမ်ားကို ဓာတ္ပံုမ်ား ေဝေဝဆာဆာ slideshow ျဖင့္ ဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္ မွတ္သားဖြယ္ ရွင္းလင္း တင္ျပ၏။
မြန္းလြဲ ၂ နာရီတြင္ ဓမၼစၾကာသုတ္ေတာ္ကို သေျပကန္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ရွစ္လံုးဖြဲ႕ ႏိႈးေဆာ္ခ်က္ အေမးအေျဖ လကၤာမ်ားျဖင့္ စုေပါင္း ႐ြတ္ဆို ပူေဇာ္ၾက၏။
မြန္းလြဲ ၃ နာရီတြင္ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္က ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ အႏုေမာဒနာတရား ခ်ီးျမႇင့္ၿပီး တစ္ေန႔တာ ဆည္းပူး ပြားမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အစုစုတို႔အတြက္ ဆုေတာင္း အမွ်ေပးေဝၾကေလသည္။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။
၁၃၇၃ ခုႏွစ္ ဝါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔တြင္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌ ဓမၼစၾကာ (၂၆၀၀) အခါေတာ္ေန႔ အခမ္းအနားကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ က်င္းပ ျပဳလုပ္၏။
ယခင္ႏွစ္မ်ား၌ ဓမၼစၾကာအခါေတာ္ေန႔ဟု သီးျခား က်င္းပ ျပဳလုပ္ျခင္း မရွိေသာ္လည္း ဝါဆိုပြဲေတာ္၌ ဓမၼစၾကာကို ႐ြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္ၾက၏။
နံနက္ ၁၁ နာရီတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား စုေပါင္း၍ ဆြမ္းေတာ္ ဆက္ကပ္ လႉဒါန္း ပူေဇာ္ၾက၏။
ထိုေနာက္ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္အား စုေပါင္း ဆြမ္းကပ္ၾက၏။ အရွင္ဝိမလႏွင့္ အရွင္ဝဏၰိတတို႔ႏွစ္ပါး အျပင္သို႔ ဆြမ္းစား ႂကြရေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္း၌ ဆရာေတာ္တစ္ပါးသာ ရွိ၏။
တစ္အိမ္တစ္ခြက္ ခ်က္ျပဳတ္ ယူလာၾကကာ ကပ္လႉၾကေသာေၾကာင့္ ဟင္းအမယ္ စံု၏။
အရသာမ်ိဳးစံုကို စားေသာက္ၾကရ၏။
မြန္းလြဲ ၁-နာရီတြင္ ဆရာဦးေအာင္ေဇယ်က ဗုဒၶဂယာ သိမွတ္ဖြယ္ရာမ်ားကို ဓာတ္ပံုမ်ား ေဝေဝဆာဆာ slideshow ျဖင့္ ဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္ မွတ္သားဖြယ္ ရွင္းလင္း တင္ျပ၏။
မြန္းလြဲ ၂ နာရီတြင္ ဓမၼစၾကာသုတ္ေတာ္ကို သေျပကန္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ရွစ္လံုးဖြဲ႕ ႏိႈးေဆာ္ခ်က္ အေမးအေျဖ လကၤာမ်ားျဖင့္ စုေပါင္း ႐ြတ္ဆို ပူေဇာ္ၾက၏။
မြန္းလြဲ ၃ နာရီတြင္ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္က ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ အႏုေမာဒနာတရား ခ်ီးျမႇင့္ၿပီး တစ္ေန႔တာ ဆည္းပူး ပြားမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အစုစုတို႔အတြက္ ဆုေတာင္း အမွ်ေပးေဝၾကေလသည္။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။
Friday, July 15, 2011
ဝါဆိုလျပည့္ေန႔ (၁၅-ဇူလိုင္-၂၀၁၁)
၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၅ ရက္ ေသာၾကာေန႔
၁၃၇၃ ခုႏွစ္ ဝါဆိုလျပည့္ေန႔ညေနတြင္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌ ညေန ၆ နာရီမွ ၇ နာရီအထိ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ ဘုရားဝတ္ျပဳ၊ တရား႐ႈမွတ္ၾကၿပီး၊ ၇ နာရီမွ စ၍ ဓမၼစၾကာသုတ္ေတာ္ကို ႐ြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္ၾက၏။
၁၃၇၃ ခုႏွစ္ ဝါဆိုလျပည့္ေန႔ညေနတြင္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌ ညေန ၆ နာရီမွ ၇ နာရီအထိ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ ဘုရားဝတ္ျပဳ၊ တရား႐ႈမွတ္ၾကၿပီး၊ ၇ နာရီမွ စ၍ ဓမၼစၾကာသုတ္ေတာ္ကို ႐ြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္ၾက၏။
Thursday, July 14, 2011
ဓမၼစကၠပဝတၱနသုတၱန္ အထူးမွတ္ဖြယ္ (မဟာဗုဒၶဝင္)
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပြင့္ထြန္းေတာ္မမူမီ မဇၥ်ိမတိုက္တခြင္၌ ရဟန္းအမည္ခံ ဂုိဏ္းဆရာႀကီးမ်ားသည္ ထင္ရွား ေပၚထြက္ႏွင့္ၾက၏။
ထိုမ်ားစြာေသာ ရဟန္းအမည္ခံ ဂိုဏ္းဆရာႀကီးတို႔သည္ အခ်ိဳ႕က ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂအလုပ္ကို၊
အခ်ိဳ႕က အတၱကိလမထာႏုေယာဂအလုပ္ကို ရဟန္းကိစၥ ရဟန္းအလုပ္အေနျဖင့္ က်င့္ၾက ၾကံၾက ေဟာၾကား ျပသႏွင့္ၾကေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ေလာကႀကီး၌ အယုတ္တရားႏွစ္ပါးကို တကယ့္ တရားစစ္ တရားမွန္အေနျဖင့္ က်င့္,ၾကံ,ေဟာၾကား ျပသၾကမႈတည္းဟူေသာ ေမွာင္ႀကီးဖံုးအုပ္ေနစဥ္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ မဟာသကၠရာဇ္ (၁၀၃)ခုႏွစ္ ဝါဆိုလျပည့္ေန႔ ေနဝင္လုဆဲဆဲအခ်ိန္တြင္ ဓမၼစကၠပဝတၱနသုတ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။
(ဓမၼစၾကာပါဌ္,အနက္ကို ႏွလံုးသြင္းထားပါ။)
ဤဓမၼစကၠပဝတၱနသုတၱန္ကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္က -
“ေဒြ ေမ ဘိကၡေဝ အႏၲာ ပဗၺဇိေတန န ေသဝိတဗၺာ = ရဟန္းတို႔ ... ရဟန္းျဖစ္သူသည္ ဤဆိုလတၱံ႕ေသာ အယုတ္တရား အစြန္းႏွစ္ပါးတို႔ကို မမွီဝဲအပ္ကုန္” ဟူေသာ ဤစာပိုဒ္ဝါက်ကို စတင္၍ ႐ြတ္ဆိုလိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ပဲ့တင္သံႀကီးသည္ ဘုရားရွင္၏ အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ ေအာက္အဖို႔ အဝီစိတိုင္ေအာင္၊ အထက္အဖို႔ ဘဝဂ္တိုင္ေအာင္ ခိုက္ေရာက္လ်က္ ဇာတိေခတ္ စၾကဝဠာတိုက္တေသာင္းကို ျပန္႔ႏွံ႔၍ တည္ေလသည္။
ထိုအခ်ိန္၌ပင္ ရင့္က်က္ေသာ ကုသိုလ္မူလရွိၾကလ်က္ သစၥာေလးပါးတရားသိဖို႔ရန္ အဓိကာက(အထိကရ) ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ထူး ပါရွိၿပီးျဖစ္ၾကသည့္ တဆယ့္ရွစ္ကုေဋ အေရအတြက္ရွိေသာ ျဗဟၼာအေပါင္းတို႔သည္ ဣသိပတန မိဂဒါဝုန္ေတာဝယ္ ဓမၼစၾကာ တရားဦး ေဟာမည့္ေနရာ၌ အညီအၫြတ္ စည္းေဝးလာေရာက္ၾကၿပီး ျဖစ္ႏွင့္ေလသည္။
ဓမၼစၾကာတရားဦးကို စ၍ ေဟာသည့္အခ်ိန္မွာ အေနာက္အရပ္သို႔ ေနဝင္လုဆဲဆဲ၊ အေရွ႕အရပ္မွ လဝန္းထြက္ျပဴဆဲအခ်ိန္ ျဖစ္ေလသည္။
ဤဓမၼစကၠပဝတၱနသုတၱန္ ေဒသနာစဥ္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္မွာ -
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ပၪၥဝဂၢီတို႔အား ေရွးဦးစြာ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည့္ အယုတ္တရားႏွစ္ပါးတို႔ကို ေဟာေတာ္မူသည္။
ထို႔ေနာက္ လိုက္နာက်င့္သံုးရမည့္ မဂၢင္ရွစ္ရပ္ မဇၥ်ိမပဋိပတ္ကို ေဟာေတာ္မူသည္။
ထိုေနာက္ သစၥာေလးပါးကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေဟာေတာ္မူသည္။
ထိုေနာက္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္အဖို႔ရာ သစၥာေလးပါးတို႔အနက္ တပါးတပါး၌ ရထိုက္ ျဖစ္ထိုက္ေသာ ဉာဏ္သံုးပါးစီ ျပည့္စံုမွ ဘုရားအျဖစ္ ဝန္ခံေတာ္မူေၾကာင္းကို ေဟာေတာ္မူသည္။
ထို႔ေနာက္ ဤတရားေဒသနာေတာ္ကို ေဟာေတာ္မူစဥ္ အရွင္ေကာ႑ညသည္ ေသာတာပန္တည္ေၾကာင္း၊
ဓမၼစၾကာကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ လည္ေစၿပီးလတ္ ျဖစ္ေစၿပီးလတ္ေသာ္ -
ဘုမၼစိုးနတ္တို႔မွအစ ျဗဟၼာမ်ားက်ေအာင္ ေကာင္းႀကီးေႂကြးေၾကာ္ၾကေၾကာင္း၊
မဟာပထဝီ ဤေျမႀကီးတုန္လႈပ္ေၾကာင္း၊
သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ စိတၱပစၥယ ဥတုသမု႒ာန အေရာင္အလင္းႀကီး နတ္ျဗဟၼာတို႔အေရာင္ထက္ အဆရာေထာင္ ႀကီးက်ယ္စြာ ျဖစ္ေပၚလာေၾကာင္း ေဟာေတာ္မူသည္။
ထိုအခ်ိန္၌ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သႏၲာန္ေတာ္မွာ ဓမၼစၾကာတရား ေဟာေတာ္မူစ အခ်ိန္မွာကဲ့သို႔ ၿပီးဆံုးခ်ိန္၌လည္း အလြန္ႏွစ္သက္ ဝမ္းေျမာက္ေတာ္မူျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ပီတိအဟုန္ကို ငံု၍ ထားေတာ္မမူႏိုင္ေတာ့ဘဲ “အညာသိ ဝတ ေဘာ ေကာ႑ေညာ၊ အညာသိ ဝတ ေဘာ ေကာ႑ေညာ = အို ... ေကာ႑ညသည္ သစၥာေလးပါး တရားကို သိျမင္ ကၽြတ္တမ္းဝင္ခဲ့ေလၿပီတကား၊ အို ... ေကာ႑ညသည္ သစၥာေလးပါး တရားကို သိျမင္ ကၽြတ္တမ္းဝင္ခဲ့ေလၿပီတကား”ဟု ႏႈတ္ေတာ္ႁမြက္၍ ဥဒါန္းက်ဴးေတာ္မူေၾကာင္း ေဟာေတာ္မူသည္။
(ဤဥဒါန္းက်ဴးရင့္ေသာ အသံေတာ္သည္လည္း စၾကဝဠာတိုက္တေသာင္း ႏွ႔ံ၍ တည္ေလသည္။)
ထို႔ေနာက္ အရွင္ေကာ႑ညက ျမတ္စြာဘုရား၏အထံေတာ္၌ ရွင္,ရဟန္းအျဖစ္ကို ရပါလိုေၾကာင္း ေတာင္းပန္သျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ‘ဧဟိ ဘိကၡဳ’ေခၚေတာ္မူ၍ အရွင္ေကာ႑ည ‘ဧဟိ ဘိကၡဳ’ရဟန္း ပၪၥင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာေတာ္မူသည္။
ဤကား ဓမၼစကၠပဝတၱနသုတ္၏ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေဟာပံု အစဥ္တည္း။
(မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ “မဟာဗုဒၶဝင္” ပၪၥမတြဲ)
ထိုမ်ားစြာေသာ ရဟန္းအမည္ခံ ဂိုဏ္းဆရာႀကီးတို႔သည္ အခ်ိဳ႕က ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂအလုပ္ကို၊
အခ်ိဳ႕က အတၱကိလမထာႏုေယာဂအလုပ္ကို ရဟန္းကိစၥ ရဟန္းအလုပ္အေနျဖင့္ က်င့္ၾက ၾကံၾက ေဟာၾကား ျပသႏွင့္ၾကေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ေလာကႀကီး၌ အယုတ္တရားႏွစ္ပါးကို တကယ့္ တရားစစ္ တရားမွန္အေနျဖင့္ က်င့္,ၾကံ,ေဟာၾကား ျပသၾကမႈတည္းဟူေသာ ေမွာင္ႀကီးဖံုးအုပ္ေနစဥ္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ မဟာသကၠရာဇ္ (၁၀၃)ခုႏွစ္ ဝါဆိုလျပည့္ေန႔ ေနဝင္လုဆဲဆဲအခ်ိန္တြင္ ဓမၼစကၠပဝတၱနသုတ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။
(ဓမၼစၾကာပါဌ္,အနက္ကို ႏွလံုးသြင္းထားပါ။)
ဤဓမၼစကၠပဝတၱနသုတၱန္ကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္က -
“ေဒြ ေမ ဘိကၡေဝ အႏၲာ ပဗၺဇိေတန န ေသဝိတဗၺာ = ရဟန္းတို႔ ... ရဟန္းျဖစ္သူသည္ ဤဆိုလတၱံ႕ေသာ အယုတ္တရား အစြန္းႏွစ္ပါးတို႔ကို မမွီဝဲအပ္ကုန္” ဟူေသာ ဤစာပိုဒ္ဝါက်ကို စတင္၍ ႐ြတ္ဆိုလိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ပဲ့တင္သံႀကီးသည္ ဘုရားရွင္၏ အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ ေအာက္အဖို႔ အဝီစိတိုင္ေအာင္၊ အထက္အဖို႔ ဘဝဂ္တိုင္ေအာင္ ခိုက္ေရာက္လ်က္ ဇာတိေခတ္ စၾကဝဠာတိုက္တေသာင္းကို ျပန္႔ႏွံ႔၍ တည္ေလသည္။
ထိုအခ်ိန္၌ပင္ ရင့္က်က္ေသာ ကုသိုလ္မူလရွိၾကလ်က္ သစၥာေလးပါးတရားသိဖို႔ရန္ အဓိကာက(အထိကရ) ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ထူး ပါရွိၿပီးျဖစ္ၾကသည့္ တဆယ့္ရွစ္ကုေဋ အေရအတြက္ရွိေသာ ျဗဟၼာအေပါင္းတို႔သည္ ဣသိပတန မိဂဒါဝုန္ေတာဝယ္ ဓမၼစၾကာ တရားဦး ေဟာမည့္ေနရာ၌ အညီအၫြတ္ စည္းေဝးလာေရာက္ၾကၿပီး ျဖစ္ႏွင့္ေလသည္။
ဓမၼစၾကာတရားဦးကို စ၍ ေဟာသည့္အခ်ိန္မွာ အေနာက္အရပ္သို႔ ေနဝင္လုဆဲဆဲ၊ အေရွ႕အရပ္မွ လဝန္းထြက္ျပဴဆဲအခ်ိန္ ျဖစ္ေလသည္။
ဤဓမၼစကၠပဝတၱနသုတၱန္ ေဒသနာစဥ္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္မွာ -
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ပၪၥဝဂၢီတို႔အား ေရွးဦးစြာ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည့္ အယုတ္တရားႏွစ္ပါးတို႔ကို ေဟာေတာ္မူသည္။
ထို႔ေနာက္ လိုက္နာက်င့္သံုးရမည့္ မဂၢင္ရွစ္ရပ္ မဇၥ်ိမပဋိပတ္ကို ေဟာေတာ္မူသည္။
ထိုေနာက္ သစၥာေလးပါးကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေဟာေတာ္မူသည္။
ထိုေနာက္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္အဖို႔ရာ သစၥာေလးပါးတို႔အနက္ တပါးတပါး၌ ရထိုက္ ျဖစ္ထိုက္ေသာ ဉာဏ္သံုးပါးစီ ျပည့္စံုမွ ဘုရားအျဖစ္ ဝန္ခံေတာ္မူေၾကာင္းကို ေဟာေတာ္မူသည္။
ထို႔ေနာက္ ဤတရားေဒသနာေတာ္ကို ေဟာေတာ္မူစဥ္ အရွင္ေကာ႑ညသည္ ေသာတာပန္တည္ေၾကာင္း၊
ဓမၼစၾကာကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ လည္ေစၿပီးလတ္ ျဖစ္ေစၿပီးလတ္ေသာ္ -
ဘုမၼစိုးနတ္တို႔မွအစ ျဗဟၼာမ်ားက်ေအာင္ ေကာင္းႀကီးေႂကြးေၾကာ္ၾကေၾကာင္း၊
မဟာပထဝီ ဤေျမႀကီးတုန္လႈပ္ေၾကာင္း၊
သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ စိတၱပစၥယ ဥတုသမု႒ာန အေရာင္အလင္းႀကီး နတ္ျဗဟၼာတို႔အေရာင္ထက္ အဆရာေထာင္ ႀကီးက်ယ္စြာ ျဖစ္ေပၚလာေၾကာင္း ေဟာေတာ္မူသည္။
ထိုအခ်ိန္၌ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သႏၲာန္ေတာ္မွာ ဓမၼစၾကာတရား ေဟာေတာ္မူစ အခ်ိန္မွာကဲ့သို႔ ၿပီးဆံုးခ်ိန္၌လည္း အလြန္ႏွစ္သက္ ဝမ္းေျမာက္ေတာ္မူျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ပီတိအဟုန္ကို ငံု၍ ထားေတာ္မမူႏိုင္ေတာ့ဘဲ “အညာသိ ဝတ ေဘာ ေကာ႑ေညာ၊ အညာသိ ဝတ ေဘာ ေကာ႑ေညာ = အို ... ေကာ႑ညသည္ သစၥာေလးပါး တရားကို သိျမင္ ကၽြတ္တမ္းဝင္ခဲ့ေလၿပီတကား၊ အို ... ေကာ႑ညသည္ သစၥာေလးပါး တရားကို သိျမင္ ကၽြတ္တမ္းဝင္ခဲ့ေလၿပီတကား”ဟု ႏႈတ္ေတာ္ႁမြက္၍ ဥဒါန္းက်ဴးေတာ္မူေၾကာင္း ေဟာေတာ္မူသည္။
(ဤဥဒါန္းက်ဴးရင့္ေသာ အသံေတာ္သည္လည္း စၾကဝဠာတိုက္တေသာင္း ႏွ႔ံ၍ တည္ေလသည္။)
ထို႔ေနာက္ အရွင္ေကာ႑ညက ျမတ္စြာဘုရား၏အထံေတာ္၌ ရွင္,ရဟန္းအျဖစ္ကို ရပါလိုေၾကာင္း ေတာင္းပန္သျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ‘ဧဟိ ဘိကၡဳ’ေခၚေတာ္မူ၍ အရွင္ေကာ႑ည ‘ဧဟိ ဘိကၡဳ’ရဟန္း ပၪၥင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာေတာ္မူသည္။
ဤကား ဓမၼစကၠပဝတၱနသုတ္၏ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေဟာပံု အစဥ္တည္း။
(မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ “မဟာဗုဒၶဝင္” ပၪၥမတြဲ)
Monday, July 11, 2011
ကြက္လပ္ကေလးေတြ ျဖည့္ေစခ်င္ - ေဇယ်သုခ အရွင္နႏၵၵဝံသ
လုိလုိ ခ်ည္းသာ ဘ၀မွာ
ဦေနာ ေလာေကာ၊ အတိေတၳာ ... စေသာ ဘုရားေဟာ ေဒသနာကုိ ၾကားနာ မွတ္သားမိဖူးသည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ ဘာကုိ ဘယ္လုိ အတိအက် ဆုိလုိသည္ကုိေတာ့ စာေရးသူ တကယ္ပင္ ဉာဏ္မမွီခဲ့ပါေခ်။
ေလာကၾကီးအတြင္း မွီတင္းေနၾကတဲ့ သူသူငါငါ သတၱ၀ါေတြဟာ တဏွာ အလုိလုိက္၊ တဏွာအႀကိဳက္ေဆာင္ရင္း အမုိက္ေမွာင္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကေလသမွ်ေတာ့ ေလာကၾကီးသည္ လုိ လုိ လုိ လုိ နဲ႕ လုိေနမည့္ ေလာကၾကီးျဖစ္ပါကလားလုိ႔ေတာ့ ဆရာေတာ္ေတြ ဆုံးမမႈကုိ နာယူခဲ့ရဖူးပါတယ္။
တစတစနဲ႔ ဘဝသည္လည္း ပ်ိဳရာမွသည္ အုိျခင္းဆီသုိ႕ ... ႏုရာမွသည္ ရင့္ေရာ္ျခင္းဆီသုိ႔ ... ေျပာင္းလုိ႕ လာေနခဲ့တာကုိ သတိျပဳမိခ်ိန္မွာေတာ့ စာေရးသူဘဝမွာ လုိေနေသာ အရာေတြခ်ည္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ခဲ့ပါျပီ။
ခ်မ္းသာဖုိ႔လည္း လုိသလုိ၊ က်န္းမာဖုိ႔လည္း လုိေနျပန္တယ္။
ထုိ႔အျပင္ ပညာတတ္ဖုိ႔ သုတျပည့္စုံဖုိ႔ ဒါနျပဳနုိင္ဖုိ႔ သီလေစာင့္နုိင္ဖုိ႔ ဘာဝနာပြားနုိင္ဖုိ႔ စသည္ျဖင့္ အားလုံး လုိေနေသးတာကုိ သိခဲ့ နားလည္ခဲ့ပါၿပီ။
ဒီလုိ လုိလုိ လုိလုိနဲ႔ပဲ ဘာမွ မျပည့္စုံရေသးခင္ ေသပြဲဝင္နုိင္တာကုိလည္း စိတ္ထဲ ေတြးထင္ သေဘာေပါက္လာခဲ့ပါၿပီ။
တကယ္ေတာ့ ဘဝမွာ သိသလုိလုိ တတ္သလုိလုိေတြလည္း မနည္းလွေခ်။
ထုိ႔အတူပင္ ရွိသလုိလုိ မရွိသလုိလုိေတြလည္း အပုံအပင္။
ေတြ႕ဖူးသလုိလုိ မေတြ႕ဖူးသလုိလုိေတြလည္း အမ်ားသား။
တကယ့္ကုိ အလုိခ်ည္းသာ။
လမ္းေပၚတြြင္ လူတစ္ေယာက္ေတြ႕သည့္အခါမွာလည္း ေတြ႕ဖူးသလုိလုိ ခင္ဖူးသလုိလုိ။
အြန္လုိင္းေပၚတြင္ ဟုိင္းလုိ႕ ႏႈတ္ဆက္လာသည့္အခါမွာလည္း ခင္ဖူးသလုိလုိ သိဖူးသလုိလုိ။
ဘယ္အရာမွာမဆုိ ဘာကုိ ျဖစ္ျဖစ္ တိတိပပ သိလွသည္မွာ တခုမွ မရွိလွ။
လုိလုိနဲ႔ပင္ ဘဝသည္ တစ္ဝက္ဟူေသာ သက္တမ္းကုိပင္ ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီေရာလုိ႔ စဥ္းစားမိတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ နာက်င္လာသလုိလုိပင္။
လုိေနသည္မွာ မျပည့္လုိ႔လား
ဒီလုိဆုိရင္ လုိေနသည္မွာ မျပည့္ေသးတဲ့ သေဘာလုိ႔ ေျပာရေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ ... ျပည့္ေနမွေတာ့ ဘယ္လုိေတာ့ပါ့မလဲ ... မျပည့္ေသးလုိ႔သာ လုိေနတာေပါ့။
ကုသုိလ္ ပညာ ဥစၥာ ဘယ္ဟာမွ လုိေနတာ မေကာင္းဟု ခံစားမိတယ္။
ပညာလုိေတာ့ ဥစၥာရွာရတာ မလြယ္ကူလွ။
ဥစၥာမခ်မ္းသာျပန္ေတာ့လည္း သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ ေနထြက္ေနဝင္ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ေနရတာနဲ႔ပဲ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈဘက္မွာ အားနည္းေနတတ္ျပန္တယ္လုိ႔ ခံစားနားလည္မိတယ္။
ဒီေတာ့ တခုခု လုိေနတာနဲ႔ က်န္တဲ့ အရာေတြအထိ လုိက္ၿပီး အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ ရွိေနတတ္တာကုိလည္း ေတြးမိျပန္ပါတယ္။
လုိေနတာဟာ ကြက္လပ္လား
ငယ္စဥ္ကေလးဘဝက ေက်ာင္းမွာ စာသင္ရတဲ့အခါ ကြက္လပ္ေလးေတြ ျဖည့္ခဲ့ရတာ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။
ဆရာေပးထားတဲ့ စာပုိဒ္ထဲမွာ လုိေနတဲ့ စာေတြ၊ ဂဏန္းေတြ ရွာေဖြျဖည့္ေရးခဲ့ရတယ္ေလ။
ဆရာမက ကြက္လပ္ျဖည့္ၾကရေအာင္လုိ႔ ေျပာတဲ့အခါ လုိေနတာကုိ ရွာေဖြျဖည့္ခုိင္းတာလုိ႔ ကေလးသဘာဝနဲ႕ နားလည္ျပီး သင္ဖူးသမ်ွ က်က္ထားသမွ်ေတြကုိ အထပ္ထပ္ ႐ြတ္ဖတ္ရင္း လုိေနတဲ့ စာေတြ ဂဏန္းေတြ ျဖည့္ေရးခဲ့ရတယ္။
စာတပုိဒ္မွာ ကြက္လပ္ေတြ မ်ားလာတာနဲ႕အမွ် စဥ္းစားရက်ပ္ၿပီး ဟုိဟာလုိလုိ ဒီဟာလုိလုိနဲ႔ အလြဲကုိပင္ အမွန္ထင္ ျဖည့္မိတာ၊ အမွန္ကုိပင္ အမွားထင္လုိ႕ ျပင္, ဖ်က္, ျဖည့္စြက္ခဲ့မိတာေတြကုိ ယေန႔တုိင္ မေမ့နုိင္ေသးပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ စာတပုဒ္မွာ ရွိသင့္တာ မရွိဘဲ၊ ပါသင့္တာ မပါဘဲ ေပ်ာက္ေနတာ ေဖ်ာက္ထားတာေလးေတြက စာတစ္ေၾကာင္းလုံးကုိ အဓိပၸါယ္မဲ့ေစတယ္ ဆုိတာကုိေတာ့ မေတြးမိခဲ့ဘူး။
လုိေနတဲ့အရာ မ်ားမွေတာ့ ဒီစာပုိဒ္ဟာ ျပည့္စုံမႈ မရွိနုိင္ေတာ့သလုိ၊ ဖတ္သူ ေလ့လာသူအတြက္ အဓိပၸာယ္မွန္ကုိ မရနုိင္ေတာ့လုိ႕ စာေကာင္းေပမြန္ ျဖစ္မလာနုိင္ ... တန္ဖုိးရွိတဲ့ စာေပ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးဆိုတာကို ေနာင္မွ ေတြးသိခဲ့ရပါတယ္။
ကြက္လပ္မ်ားတဲ့ ဘဝ... အဓိပၸာယ္မလွ
လူ႔ဘဝမွာ လူရယ္လုိ႔ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ရွိသင့္ရွိထုိက္တဲ့ ကုသုိလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာေတာ့ ရွိသင့္တယ္။
ထုိ႔အတူ အသက္အ႐ြယ္အလုိက္ ျပည့္စုံထားသင့္တဲ့ အရာမ်ားလည္း ရွိေနတယ္။
ဒါေတြကုိ ရွိေအာင္ ျပည့္စုံေအာင္ မႀကိဳးစားခဲ့ဖူးဆုိရင္ ဟုိဟာလုိလုိ ဒီဟာလုိလုိနဲ႕ မျပည့္စုံေတာ့ဘဲ ကြက္လပ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာမွာ မလြဲပါဘူး။
ကြက္လပ္ေတြ ျဖစ္ေပၚျပီဆုိကတည္းက ဒီကြက္လပ္ေတြကုိ ျဖည့္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားရတဲ့ အလုပ္တခု ပုိလာေတာ့မွာျဖစ္သလုိ နဂုိထက္ နွစ္ဆတက္ျပီး လုပ္ရကုိင္ရ ရွာေဖြရလုိ႔ ပင္ပန္းရပါေတာ့မယ္။
ဒီေတာ့လည္း ဘဝရဲ႕ ခ်မ္းသာဆုိတာ ဘာမွန္းေတာင္ မသိလုိက္ရဘဲ အဓိပၸာယ္မလွတဲ့ ဘဝပုိင္ရွင္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာေတာ့တာေပါ့။
ဒီလုိဆုိရင္ မိမိဘဝကေရာ အဓိပၸာယ္ ဘယ္မွ်ျပည့္ဝေနပါၿပီလဲဟု ပုစၧာထုတ္မိျပန္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ အေျဖမရွိတဲ့ ပေဟဠိသဖြယ္ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။
ကြက္လပ္မ်ားကုိ ျဖည့္ေစသူ
ကုိယ့္ဘဝမွာ ... ကုိယ္ ဘာလုိေနတယ္?ဆုိတာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ သိဖုိ႕ ခဲယဥ္းပါတယ္။
သူမ်ား မ်က္ေခ်းသာ ျမင္ရျပီး ကုိယ့္မ်က္ေခ်း ကိုယ္မျမင္ရသလုိပဲေပါ့။
ဒီေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိပင္ ဆရာတင္ရေတာ့တယ္။
မွန္ၾကည့္တဲ့အခါ ကုိယ့္မ်က္ႏွာရဲ႕ သြင္ျပင္ကုိ အမွန္အတုိင္း သိရနုိင္သလုိ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လူေနမႈဘဝေတြနဲ႕ ကုိယ့္ဘဝရဲ႕ အေျခေနကုိ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္တဲ့အခါမွာ လုိေနတာေတြ သိရွိလာရပါတယ္။
ဒီလုိဆုိရင္ ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ မိမိအတြက္ေတာ့ ကြက္လပ္မ်ားကုိ ျဖည့္ေစသူလုိ႔ ခံယူမိပါတယ္။
ထုိ႔အျပင္ မိမိအေပၚတြင္ ငယ္စဥ္ကစျပီး တတ္သိအပ္တဲ့ ပညာမ်ားကုိ သင္ၾကားေပးခဲ့ၾကေသာ ဆရာသခင္ ေက်းဇူးရွင္ေတြဟာ မိမိရဲ႕ ဟာကြက္ ေပ်ာ့ကြက္ လုိအပ္ခ်က္မ်ားကုိ သိရွိလမ္းညႊန္ေပးေနၾကေပရာ ဒီဆရာေတြပင္လွ်င္လည္း ဘဝရဲ႕ ကြက္လပ္မ်ားကုိ ျဖည့္ေစသူေတြလုိ႔ နားလည္မိပါတယ္။
ဒီအေတြးနဲ႔အတူ ကပ္ပါလာတာကေတာ့ ဒီဆရာေတြ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ေတြဟာ ကုိယ့္ဘဝရဲ႕ ဟာကြက္ ေပ်ာ့ကြက္ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ျပဳေစ လုပ္ေစ ျဖည့္ေစတဲ့အတြက္ ဘဝကုိ အဓိပၸာယ္ျဖည့္ေပးေနသူေတြလုိ႕ သေဘာေပါက္ရျပန္ပါတယ္။
ကြက္လပ္မ်ားကုိ ျဖည့္ရသူ
လုိေနမႈသည္ မျပည့္စုံလုိ႔၊ မျပည့္စုံျခင္းသည္ ကြက္လပ္။
ထုိကြက္လပ္သည္ ဘဝကုိ အဓိပၸာယ္မဲ့ေစနုိင္တယ္ဆုိတာကုိ နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္။
ထိုသုိ႔ နားလည္ သေဘာေပါက္မႈနဲ႔အတူ ကုိယ့္ဘဝရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ျပည့္ေအာင္ ျဖည့္ဆီး အားထုတ္ျပီး အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ ဘဝကုိ ရခ်င္ လိုခ်င္မိေတာ့တာပါပဲ။
ခ်မ္းသာဖုိ႔ လုိေနတဲ့ ကုိယ့္ဘဝကုိ ဒါနအမႈေတြ အားထုတ္ ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊
က်န္းမာဖုိ႔ လုိေနတဲ့ ကုိယ့္ဘဝကုိ သီလေတြ ေစာင့္စည္းျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊
အမ်ားနည္းတူ တင့္တယ္တဲ့ ဘဝ၊ ျမင့္ျမတ္သာယာ လွပတဲ့ ဘဝကုိ ရဖုိ႔လုိေနတဲ့ ကုိယ့္ဘဝကုိ ဘာဝနာေတြ ပြားျခင္း ျဖည့္ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊
ျဖည့္သင့္ ျဖည့္ထုိက္တယ္လုိ႕ ေတြးမိလာတယ္။
ဒီလုိ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ ကုသုိလ္ေတြကုိ ျဖည့္ဆည္းအားထုတ္မယ္ဆုိရင္ လုိေနတဲ့ ကြက္လပ္ေတြ ျပည့္လာျပီး ျပည့္စုံလာေတာ့မွာလုိ႔လည္း ေတြးမိျပန္တယ္။
ဒီလုိဆုိရင္ အဓိပၸာယ္ျပည့္တဲ့ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ ဘဝကုိ ေသခ်ာေပါက္ ရႏိုင္မယ္လုိ႔ ေတြးျပီး ခုေတာ့ လုိေနတာေတြ ျဖည့္ေနမိပါၿပီ။
ကြက္လပ္မ်ားတဲ့ ဘဝကုိလည္း ႐ြံမုန္းမိပါျပီ။
လုိေနတဲ့ မျပည့္စုံတဲ့ ဘဝနဲ႕ အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့ ဘဝကုိ မရခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီလုိမရခ်င္ရင္ေတာ့ ကြက္လပ္မ်ားကုိ ျပည့္ေအာင္ ျဖည့္နုိင္သမ်ွ မွန္မွန္ ျဖည့္ရေတာ့မွာေပါ့။
လုိေနတဲ့ အဲဒီ ကြက္လပ္ကုိ ရမ္းျဖည့္လုိ႔ေတာ့ မသင့္ဘူးထင္ပါတယ္။
ငယ္စဥ္က ကြက္လပ္ အျဖည့္မွားလုိ႕ ဆရာမ အ႐ိုက္ခံရ အမွတ္ေလွ်ာ့ခံရသလုိ ဘဝကြက္လပ္ေတြကုိ မွားျဖည့္မိရင္လည္း ေလာကဓံရဲ႕ အထုအေထာင္း အ႐ိုက္အႏွက္ခံရအုန္းမွာပဲလုိ႔လည္း တဆက္တည္း ေတြးမိလုိက္တယ္။
အဲဒီကြက္လပ္ေတြကုိ ျဖည့္ရမွာကလည္း ကာယကံရွင္ မိမိကုိယ္တုိင္ပဲလုိ႔ နားလည္လုိက္ပါတယ္။
အဲဒီ အေတြးနဲ႔အတူ က်န္ေနေသးတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ အဓိပၸာယ္ျပည့္တဲ့ ဘဝကုိ ရရွိ ပုိင္ဆုိင္ရေအာင္ ဘဝမွာ လုိေနခဲ့တဲ့ ကြက္လပ္ေလးေတြကုိ ႀကဳိးစား ျဖည့္ဆည္းေနေတာ့မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္မိသလုိ စာဖတ္သူ ဓမၼမိတ္ေဆြေတြကုိလည္း အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ ဘဝေလးေတြ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ ရရွိ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေအာင္ ကုိယ့္မွာ လုိေနတဲ့ ကြက္လပ္ေလးေတြကုိ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ ျဖည့္ဆီးလုိက္ၾကပါစုိ႔လုိ႔ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါေတာ့တယ္။
ေဇယ်သုခ အရွင္နႏၵ၀ံသ
Amarillo, Texas
ဦေနာ ေလာေကာ၊ အတိေတၳာ ... စေသာ ဘုရားေဟာ ေဒသနာကုိ ၾကားနာ မွတ္သားမိဖူးသည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ ဘာကုိ ဘယ္လုိ အတိအက် ဆုိလုိသည္ကုိေတာ့ စာေရးသူ တကယ္ပင္ ဉာဏ္မမွီခဲ့ပါေခ်။
ေလာကၾကီးအတြင္း မွီတင္းေနၾကတဲ့ သူသူငါငါ သတၱ၀ါေတြဟာ တဏွာ အလုိလုိက္၊ တဏွာအႀကိဳက္ေဆာင္ရင္း အမုိက္ေမွာင္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကေလသမွ်ေတာ့ ေလာကၾကီးသည္ လုိ လုိ လုိ လုိ နဲ႕ လုိေနမည့္ ေလာကၾကီးျဖစ္ပါကလားလုိ႔ေတာ့ ဆရာေတာ္ေတြ ဆုံးမမႈကုိ နာယူခဲ့ရဖူးပါတယ္။
တစတစနဲ႔ ဘဝသည္လည္း ပ်ိဳရာမွသည္ အုိျခင္းဆီသုိ႕ ... ႏုရာမွသည္ ရင့္ေရာ္ျခင္းဆီသုိ႔ ... ေျပာင္းလုိ႕ လာေနခဲ့တာကုိ သတိျပဳမိခ်ိန္မွာေတာ့ စာေရးသူဘဝမွာ လုိေနေသာ အရာေတြခ်ည္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ခဲ့ပါျပီ။
ခ်မ္းသာဖုိ႔လည္း လုိသလုိ၊ က်န္းမာဖုိ႔လည္း လုိေနျပန္တယ္။
ထုိ႔အျပင္ ပညာတတ္ဖုိ႔ သုတျပည့္စုံဖုိ႔ ဒါနျပဳနုိင္ဖုိ႔ သီလေစာင့္နုိင္ဖုိ႔ ဘာဝနာပြားနုိင္ဖုိ႔ စသည္ျဖင့္ အားလုံး လုိေနေသးတာကုိ သိခဲ့ နားလည္ခဲ့ပါၿပီ။
ဒီလုိ လုိလုိ လုိလုိနဲ႔ပဲ ဘာမွ မျပည့္စုံရေသးခင္ ေသပြဲဝင္နုိင္တာကုိလည္း စိတ္ထဲ ေတြးထင္ သေဘာေပါက္လာခဲ့ပါၿပီ။
တကယ္ေတာ့ ဘဝမွာ သိသလုိလုိ တတ္သလုိလုိေတြလည္း မနည္းလွေခ်။
ထုိ႔အတူပင္ ရွိသလုိလုိ မရွိသလုိလုိေတြလည္း အပုံအပင္။
ေတြ႕ဖူးသလုိလုိ မေတြ႕ဖူးသလုိလုိေတြလည္း အမ်ားသား။
တကယ့္ကုိ အလုိခ်ည္းသာ။
လမ္းေပၚတြြင္ လူတစ္ေယာက္ေတြ႕သည့္အခါမွာလည္း ေတြ႕ဖူးသလုိလုိ ခင္ဖူးသလုိလုိ။
အြန္လုိင္းေပၚတြင္ ဟုိင္းလုိ႕ ႏႈတ္ဆက္လာသည့္အခါမွာလည္း ခင္ဖူးသလုိလုိ သိဖူးသလုိလုိ။
ဘယ္အရာမွာမဆုိ ဘာကုိ ျဖစ္ျဖစ္ တိတိပပ သိလွသည္မွာ တခုမွ မရွိလွ။
လုိလုိနဲ႔ပင္ ဘဝသည္ တစ္ဝက္ဟူေသာ သက္တမ္းကုိပင္ ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီေရာလုိ႔ စဥ္းစားမိတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ နာက်င္လာသလုိလုိပင္။
လုိေနသည္မွာ မျပည့္လုိ႔လား
ဒီလုိဆုိရင္ လုိေနသည္မွာ မျပည့္ေသးတဲ့ သေဘာလုိ႔ ေျပာရေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ ... ျပည့္ေနမွေတာ့ ဘယ္လုိေတာ့ပါ့မလဲ ... မျပည့္ေသးလုိ႔သာ လုိေနတာေပါ့။
ကုသုိလ္ ပညာ ဥစၥာ ဘယ္ဟာမွ လုိေနတာ မေကာင္းဟု ခံစားမိတယ္။
ပညာလုိေတာ့ ဥစၥာရွာရတာ မလြယ္ကူလွ။
ဥစၥာမခ်မ္းသာျပန္ေတာ့လည္း သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ ေနထြက္ေနဝင္ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ေနရတာနဲ႔ပဲ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈဘက္မွာ အားနည္းေနတတ္ျပန္တယ္လုိ႔ ခံစားနားလည္မိတယ္။
ဒီေတာ့ တခုခု လုိေနတာနဲ႔ က်န္တဲ့ အရာေတြအထိ လုိက္ၿပီး အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ ရွိေနတတ္တာကုိလည္း ေတြးမိျပန္ပါတယ္။
လုိေနတာဟာ ကြက္လပ္လား
ငယ္စဥ္ကေလးဘဝက ေက်ာင္းမွာ စာသင္ရတဲ့အခါ ကြက္လပ္ေလးေတြ ျဖည့္ခဲ့ရတာ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။
ဆရာေပးထားတဲ့ စာပုိဒ္ထဲမွာ လုိေနတဲ့ စာေတြ၊ ဂဏန္းေတြ ရွာေဖြျဖည့္ေရးခဲ့ရတယ္ေလ။
ဆရာမက ကြက္လပ္ျဖည့္ၾကရေအာင္လုိ႔ ေျပာတဲ့အခါ လုိေနတာကုိ ရွာေဖြျဖည့္ခုိင္းတာလုိ႔ ကေလးသဘာဝနဲ႕ နားလည္ျပီး သင္ဖူးသမ်ွ က်က္ထားသမွ်ေတြကုိ အထပ္ထပ္ ႐ြတ္ဖတ္ရင္း လုိေနတဲ့ စာေတြ ဂဏန္းေတြ ျဖည့္ေရးခဲ့ရတယ္။
စာတပုိဒ္မွာ ကြက္လပ္ေတြ မ်ားလာတာနဲ႕အမွ် စဥ္းစားရက်ပ္ၿပီး ဟုိဟာလုိလုိ ဒီဟာလုိလုိနဲ႔ အလြဲကုိပင္ အမွန္ထင္ ျဖည့္မိတာ၊ အမွန္ကုိပင္ အမွားထင္လုိ႕ ျပင္, ဖ်က္, ျဖည့္စြက္ခဲ့မိတာေတြကုိ ယေန႔တုိင္ မေမ့နုိင္ေသးပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ စာတပုဒ္မွာ ရွိသင့္တာ မရွိဘဲ၊ ပါသင့္တာ မပါဘဲ ေပ်ာက္ေနတာ ေဖ်ာက္ထားတာေလးေတြက စာတစ္ေၾကာင္းလုံးကုိ အဓိပၸါယ္မဲ့ေစတယ္ ဆုိတာကုိေတာ့ မေတြးမိခဲ့ဘူး။
လုိေနတဲ့အရာ မ်ားမွေတာ့ ဒီစာပုိဒ္ဟာ ျပည့္စုံမႈ မရွိနုိင္ေတာ့သလုိ၊ ဖတ္သူ ေလ့လာသူအတြက္ အဓိပၸာယ္မွန္ကုိ မရနုိင္ေတာ့လုိ႕ စာေကာင္းေပမြန္ ျဖစ္မလာနုိင္ ... တန္ဖုိးရွိတဲ့ စာေပ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးဆိုတာကို ေနာင္မွ ေတြးသိခဲ့ရပါတယ္။
ကြက္လပ္မ်ားတဲ့ ဘဝ... အဓိပၸာယ္မလွ
လူ႔ဘဝမွာ လူရယ္လုိ႔ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ရွိသင့္ရွိထုိက္တဲ့ ကုသုိလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာေတာ့ ရွိသင့္တယ္။
ထုိ႔အတူ အသက္အ႐ြယ္အလုိက္ ျပည့္စုံထားသင့္တဲ့ အရာမ်ားလည္း ရွိေနတယ္။
ဒါေတြကုိ ရွိေအာင္ ျပည့္စုံေအာင္ မႀကိဳးစားခဲ့ဖူးဆုိရင္ ဟုိဟာလုိလုိ ဒီဟာလုိလုိနဲ႕ မျပည့္စုံေတာ့ဘဲ ကြက္လပ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာမွာ မလြဲပါဘူး။
ကြက္လပ္ေတြ ျဖစ္ေပၚျပီဆုိကတည္းက ဒီကြက္လပ္ေတြကုိ ျဖည့္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားရတဲ့ အလုပ္တခု ပုိလာေတာ့မွာျဖစ္သလုိ နဂုိထက္ နွစ္ဆတက္ျပီး လုပ္ရကုိင္ရ ရွာေဖြရလုိ႔ ပင္ပန္းရပါေတာ့မယ္။
ဒီေတာ့လည္း ဘဝရဲ႕ ခ်မ္းသာဆုိတာ ဘာမွန္းေတာင္ မသိလုိက္ရဘဲ အဓိပၸာယ္မလွတဲ့ ဘဝပုိင္ရွင္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာေတာ့တာေပါ့။
ဒီလုိဆုိရင္ မိမိဘဝကေရာ အဓိပၸာယ္ ဘယ္မွ်ျပည့္ဝေနပါၿပီလဲဟု ပုစၧာထုတ္မိျပန္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ အေျဖမရွိတဲ့ ပေဟဠိသဖြယ္ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။
ကြက္လပ္မ်ားကုိ ျဖည့္ေစသူ
ကုိယ့္ဘဝမွာ ... ကုိယ္ ဘာလုိေနတယ္?ဆုိတာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ သိဖုိ႕ ခဲယဥ္းပါတယ္။
သူမ်ား မ်က္ေခ်းသာ ျမင္ရျပီး ကုိယ့္မ်က္ေခ်း ကိုယ္မျမင္ရသလုိပဲေပါ့။
ဒီေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိပင္ ဆရာတင္ရေတာ့တယ္။
မွန္ၾကည့္တဲ့အခါ ကုိယ့္မ်က္ႏွာရဲ႕ သြင္ျပင္ကုိ အမွန္အတုိင္း သိရနုိင္သလုိ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လူေနမႈဘဝေတြနဲ႕ ကုိယ့္ဘဝရဲ႕ အေျခေနကုိ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္တဲ့အခါမွာ လုိေနတာေတြ သိရွိလာရပါတယ္။
ဒီလုိဆုိရင္ ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ မိမိအတြက္ေတာ့ ကြက္လပ္မ်ားကုိ ျဖည့္ေစသူလုိ႔ ခံယူမိပါတယ္။
ထုိ႔အျပင္ မိမိအေပၚတြင္ ငယ္စဥ္ကစျပီး တတ္သိအပ္တဲ့ ပညာမ်ားကုိ သင္ၾကားေပးခဲ့ၾကေသာ ဆရာသခင္ ေက်းဇူးရွင္ေတြဟာ မိမိရဲ႕ ဟာကြက္ ေပ်ာ့ကြက္ လုိအပ္ခ်က္မ်ားကုိ သိရွိလမ္းညႊန္ေပးေနၾကေပရာ ဒီဆရာေတြပင္လွ်င္လည္း ဘဝရဲ႕ ကြက္လပ္မ်ားကုိ ျဖည့္ေစသူေတြလုိ႔ နားလည္မိပါတယ္။
ဒီအေတြးနဲ႔အတူ ကပ္ပါလာတာကေတာ့ ဒီဆရာေတြ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ေတြဟာ ကုိယ့္ဘဝရဲ႕ ဟာကြက္ ေပ်ာ့ကြက္ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ျပဳေစ လုပ္ေစ ျဖည့္ေစတဲ့အတြက္ ဘဝကုိ အဓိပၸာယ္ျဖည့္ေပးေနသူေတြလုိ႕ သေဘာေပါက္ရျပန္ပါတယ္။
ကြက္လပ္မ်ားကုိ ျဖည့္ရသူ
လုိေနမႈသည္ မျပည့္စုံလုိ႔၊ မျပည့္စုံျခင္းသည္ ကြက္လပ္။
ထုိကြက္လပ္သည္ ဘဝကုိ အဓိပၸာယ္မဲ့ေစနုိင္တယ္ဆုိတာကုိ နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္။
ထိုသုိ႔ နားလည္ သေဘာေပါက္မႈနဲ႔အတူ ကုိယ့္ဘဝရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ျပည့္ေအာင္ ျဖည့္ဆီး အားထုတ္ျပီး အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ ဘဝကုိ ရခ်င္ လိုခ်င္မိေတာ့တာပါပဲ။
ခ်မ္းသာဖုိ႔ လုိေနတဲ့ ကုိယ့္ဘဝကုိ ဒါနအမႈေတြ အားထုတ္ ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊
က်န္းမာဖုိ႔ လုိေနတဲ့ ကုိယ့္ဘဝကုိ သီလေတြ ေစာင့္စည္းျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊
အမ်ားနည္းတူ တင့္တယ္တဲ့ ဘဝ၊ ျမင့္ျမတ္သာယာ လွပတဲ့ ဘဝကုိ ရဖုိ႔လုိေနတဲ့ ကုိယ့္ဘဝကုိ ဘာဝနာေတြ ပြားျခင္း ျဖည့္ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊
ျဖည့္သင့္ ျဖည့္ထုိက္တယ္လုိ႕ ေတြးမိလာတယ္။
ဒီလုိ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ ကုသုိလ္ေတြကုိ ျဖည့္ဆည္းအားထုတ္မယ္ဆုိရင္ လုိေနတဲ့ ကြက္လပ္ေတြ ျပည့္လာျပီး ျပည့္စုံလာေတာ့မွာလုိ႔လည္း ေတြးမိျပန္တယ္။
ဒီလုိဆုိရင္ အဓိပၸာယ္ျပည့္တဲ့ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ ဘဝကုိ ေသခ်ာေပါက္ ရႏိုင္မယ္လုိ႔ ေတြးျပီး ခုေတာ့ လုိေနတာေတြ ျဖည့္ေနမိပါၿပီ။
ကြက္လပ္မ်ားတဲ့ ဘဝကုိလည္း ႐ြံမုန္းမိပါျပီ။
လုိေနတဲ့ မျပည့္စုံတဲ့ ဘဝနဲ႕ အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့ ဘဝကုိ မရခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီလုိမရခ်င္ရင္ေတာ့ ကြက္လပ္မ်ားကုိ ျပည့္ေအာင္ ျဖည့္နုိင္သမ်ွ မွန္မွန္ ျဖည့္ရေတာ့မွာေပါ့။
လုိေနတဲ့ အဲဒီ ကြက္လပ္ကုိ ရမ္းျဖည့္လုိ႔ေတာ့ မသင့္ဘူးထင္ပါတယ္။
ငယ္စဥ္က ကြက္လပ္ အျဖည့္မွားလုိ႕ ဆရာမ အ႐ိုက္ခံရ အမွတ္ေလွ်ာ့ခံရသလုိ ဘဝကြက္လပ္ေတြကုိ မွားျဖည့္မိရင္လည္း ေလာကဓံရဲ႕ အထုအေထာင္း အ႐ိုက္အႏွက္ခံရအုန္းမွာပဲလုိ႔လည္း တဆက္တည္း ေတြးမိလုိက္တယ္။
အဲဒီကြက္လပ္ေတြကုိ ျဖည့္ရမွာကလည္း ကာယကံရွင္ မိမိကုိယ္တုိင္ပဲလုိ႔ နားလည္လုိက္ပါတယ္။
အဲဒီ အေတြးနဲ႔အတူ က်န္ေနေသးတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ အဓိပၸာယ္ျပည့္တဲ့ ဘဝကုိ ရရွိ ပုိင္ဆုိင္ရေအာင္ ဘဝမွာ လုိေနခဲ့တဲ့ ကြက္လပ္ေလးေတြကုိ ႀကဳိးစား ျဖည့္ဆည္းေနေတာ့မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္မိသလုိ စာဖတ္သူ ဓမၼမိတ္ေဆြေတြကုိလည္း အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ ဘဝေလးေတြ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ ရရွိ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေအာင္ ကုိယ့္မွာ လုိေနတဲ့ ကြက္လပ္ေလးေတြကုိ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ ျဖည့္ဆီးလုိက္ၾကပါစုိ႔လုိ႔ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါေတာ့တယ္။
ေဇယ်သုခ အရွင္နႏၵ၀ံသ
Amarillo, Texas
Wednesday, July 6, 2011
ပိုင္းေလာ့ဆရာေတာ္တရားပြဲဓာတ္ပံုမ်ား (၄-ဇူလိုင္-၂၀၁၁)
နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္းတြင္ ၂၀၁၁ ခု ဇူလိုင္လ ၄ ရက္ ညေန၌ ပိုင္းေလာ့ဆရာေတာ္၏ တရားပြဲ က်င္းပျပဳလုပ္စဥ္ -
Subscribe to:
Posts (Atom)