အရင္တစ္လက ေအဘီဘီေအအသင္းဥကၠဌႀကီး ဦးဟန္ၾကဴအေၾကာင္း ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္း ေရးသားခဲ့ၿပီး၊ ဒီတခါ အသင္းရဲ႕ ဘ႑ာေရးမႉး ေဒၚေငြၾကည္အတြက္ ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းေရးသားမည့္အေၾကာင္း ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္ ဦးဣႏၵကကို ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါတယ္။
ဆရာေတာ္က “ဒကာမႀကီးအေၾကာင္းကို ေရးမယ္ဆိုရင္ ‘ဘုရားအမ၊ ရဟန္းအမ၊ ေက်ာင္းအမႀကီး’လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ ေရးပါ”ဟု အမိန္႔ရွိလိုက္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္မွ ေခါင္းစဥ္တပ္ေရးရမည့္ အေထာက္အထားမ်ားကိုလည္း မိန္႔ၾကားရန္ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ရာ ဆရာေတာ္က ေအာက္ပါအတိုင္း သမိုင္းေၾကာင္းကို ရွင္းျပေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
“၁၉၈၃ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၀ ရက္ နယူးေယာက္ကို စေရာက္ၿပီး Bronx မွာရွိတဲ့ ယိုးဒယားဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တည္းခိုရပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းကို ေအဘီဘီေအက ဝယ္ရန္ စရံေငြ ေပးထားၿပီး ျဖစ္တယ္။ ဇူလိုင္လ ၁၆ ရက္ေန႔မွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ နယူးေယာက္ ဝါဆိုပြဲေတာ္ က်င္းပခဲ့တယ္။ ဒီပြဲမွာ ဒကာမႀကီးက ေဝယ်ာဝစၥအားလံုးကို လိုေလေသးမရွိ သဒၶါတရား ထက္သန္စြာ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့တာ စၿပီး ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဒကာ ဒကာမေတြအားလံုးကလည္း ယိုးဒယားေက်ာင္းကို မဝယ္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ၆-လအတြင္း ေက်ာင္းရေအာင္ ရွာမယ္လို႔ ကတိေပးၾကတယ္။ ဝါကၽြတ္ေတာ့ တ႐ုပ္တန္း၊ ဘ႐ူးမ္လမ္းရွိ ဦးဟန္ၾကဴရဲ႕ ပဲျပားစက္႐ုံခန္း အထက္ထပ္ကို ေျပာင္းၿပီး သီတင္းသံုးေနရတယ္။ ဦးဟန္ၾကဴမိသားစု၊ ေဒၚေငြၾကည္၊ ေဒၚတင္တင္တို႔က ဆြမ္းကိစၥ၊ ေဝယ်ာဝစၥကိစၥမ်ားကို ပင္တိုင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးၾကပါတယ္။
ဒကာ ဒကာမေတြ အားလံုးက နယူးေယာက္မွာ ဘုရား ေက်ာင္း သခၤန္း ျဖစ္လာရန္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား အစဥ္အၿမဲ သီတင္းသံုး ေနထိုင္ရန္ ဆႏၵေတြ ျပင္းျပေနၾကေတာ့ မိမိရဲ႕ သာသနာျပဳရန္ ရည္႐ြယ္ခ်က္အတြက္ အားတက္သြားမိတယ္။
ဒကာမႀကီးကဆိုရင္ နယူးေယာက္က ျပန္ႂကြသြားမွာကို စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ေက်ာင္းရေတာ့မယ္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္မႂကြရန္ အတန္တန္ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။
ဒီ ဒကာ ဒကာမေတြရဲ႕ အဓိပတိ ဦးေဆာင္ေနတဲ့ ေစတနာကံေတြေၾကာင့္ပဲ ဆိုရမယ္။ (၆)လအတြင္းမွာ ယခု ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္းျဖစ္လာမယ့္ အေဆာက္အဦကို ဦးဟန္ၾကဴမွ စီစဥ္လိုက္ပါတယ္။
ထိုစဥ္က ကုန္ေလွာင္႐ုံျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ အပူအေအး၊ လွ်ပ္စစ္မီး အစစ အရာရာ မျပည့္စံုခဲ့လို႔ ရာသီဥတုဒက္က စၿပီး ဒုကၡေပါင္းစံု ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ဒကာမႀကီးကေတာ့ လူပင္ပန္း စိတ္ပင္ပန္းနဲ႔ အဆင္းရဲ ခံၿပီး ဘုရားကိစၥ၊ သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းကိစၥ၊ ေက်ာင္းကိစၥ အဝဝေတြကို ေဒၚတင္တင္ႏွင့္အတူ ဇြဲရွိရွိနဲ႔ ၾကိဳးစားၿပီး ျဖည့္ဆည္းေပးရွာပါတယ္။ တဖက္ကလည္း ေဝယ်ာဝစၥအဖြဲ႕ကို ဦးေဆာင္ၿပီးေတာ့ အသင္းတိုးတက္ေရးအတြက္ လုပ္အား ေငြအား သဒၶါတရားမ်ား ထက္သန္စြာ ေသတပန္ သက္တဆံုး လုပ္သြားျပန္တယ္။
ဒကာမႀကီးရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ အလႉပြဲေတြမွာဆိုရင္လည္း သံဃာေတာ္မ်ား၊ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား၊ အလႉရွင္မ်ားအားလံုးက စိတ္ေက်နပ္မႈ၊ ခ်မ္းေျမ့မႈ ပီတိေတြကို အေျခခံၿပီးေတာ့ ကုသိုလ္တရားေတြ ပြားသထက္ ပြားသြားၾကတယ္လို႔ ယံုၾကည္မိတယ္။
ဒါ့အျပင္ သာသနာ့ အေမြအႏွစ္ေတြကိုလည္း ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား ရေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ ႏွစ္စဥ္ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ ေမြးေန႔မွာ စုေပါင္း ရဟန္းခံ ရွင္ျပဳပြဲေတြကို ဒကာမႀကီးတို႔ မိသားစုက ဦးေဆာင္ မတည္ၿပီးေတာ့ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ က်င္းပခဲ့ၾကတယ္။
၂၀၀၄ ခုႏွစ္က စၿပီး မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ဂုဏ္ရည္ပူေဇာ္ပြဲျဖစ္သြားမွ ရပ္သြားၾကတယ္။
သာသနာေတာ္ႀကီးအတြက္ ေနာက္ဆံုးဘဝတိုင္ေအာင္ အသက္ေပးသြားခဲ့တဲ့ သာသနာ့အာဇာနည္ ဒကာမႀကီးရဲ႕ ေစတနာေတြက မိသားစုအားလံုးကို ေရာင္ျပန္ဟပ္ေစခဲ့တယ္လို႔ပဲ ဆိုရမယ္။
မိခင္ရဲ႕ အေမြခံထိုက္ေစတဲ့ သားသမီးေတြက မိခင္ႀကီးရဲ႕ တာဝန္ေတြကို ပခုန္းေျပာင္း ထမ္းေဆာင္ထားၾကလို႔ လြန္စြာမွ အားရ ေက်နပ္လွပါတယ္။ သားႀကီး ေဒါက္တာဦးခင္ေမာင္ဆိုရင္ မိခင္ႀကီးရဲ႕ တာဝန္ကို တေသြမတိမ္း ဆက္လက္ ေဆာင္႐ြက္ေနတယ္။ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားႀကီးရဲ႕ ေဝယ်ာဝစၥကိစၥေတြ၊ ဓမၼာ႐ုံတည္ေဆာက္ေရးကိစၥေတြ၊ ေက်ာင္း သခၤန္း ကိစၥေတြ အားလံုးမွာ မရွိမျဖစ္ဆိုတာေတြ မေပၚေပါက္ေအာင္ လူအား ေငြအားႏွင့္ အၿမဲ မတည္ ေဆာင္႐ြက္လ်က္ရွိတယ္။ ဒကာမႀကီးတို႔ မိသားစုကို အႀကိမ္ႀကိမ္ သာဓုေခၚလို႔မဆံုး ျဖစ္ရပါတယ္။
ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဒကာမႀကီးကို ‘ဘုရားအမ၊ ရဟန္းအမ၊ ေက်ာင္းအမႀကီး’လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ေစခ်င္တာပါ။”
+++++
ေဒၚေငြၾကည္ရဲ႕ မိတ္ေဆြရင္းလည္းျဖစ္၊ ပထမဦးဆံုးေသာ ကထိန္ပြဲမွ စ၍ ေဝယ်ာဝစၥမ်ားကို ေဒၚေငြၾကည္ႏွင့္အတူ လက္တြဲလ်က္ လုပ္ကိုင္လာခဲ့ရာ ယေန႔တိုင္ ဝတ္မပ်က္ လုပ္ကိုင္ေနလ်က္ရွိေသာ ေဒၚတင္တင္ကို ေတြ႕ဆံု ေမးျမန္းခဲ့ရာ ေဒၚတင္တင္က -
“ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာျပည္မွာကတည္းက ဘုရား ေက်ာင္းကန္ေတြမွာ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းကပ္ လႉဒါန္းေနၾကသူေတြ မဟုတ္လား။ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ ကထိန္ပြဲကို ႂကြလာတဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးဣႏၵကနဲ႔ ဦးပညာေဇာတတို႔ ႏွစ္ပါးကို ဖူးလိုက္ရကတည္းက နယူးေယာက္မွာ ရတနာျမတ္သံုးပါး အၿမဲၾကည္ၫိုခြင့္ရေအာင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းျဖစ္ေျမာက္ဖို႔ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ဆႏၵေတြ ျပင္းျပေနခဲ့ၾကတယ္။
ယုိးဒယားေက်ာင္း ဝယ္ဖို႔ အစီအစဥ္ ပ်က္သြားေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵက ျပန္ႂကြသြားမွာကို အားလံုးက စိုးရိမ္ၾကတယ္။ တ႐ုပ္တန္း ဦးဟန္ၾကဴရဲ႕ ပဲျပားစက္႐ုံအေပၚထပ္မွာ ယာယီပင့္ထားတုန္း ေဒၚေငြၾကည္ခမ်ာ ဆရာေတာ္ကို ေက်ာင္းရေတာ့မွာပါ၊ နယူးေယာက္မွာပဲ သီတင္းသံုးသြားရန္ အၿမဲေလွ်ာက္ထားေလ့ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ယခု ေက်ာင္းေနရာ အေဆာက္အဦကို ရသြားမွ အားလံုး စိတ္ေအးသြားခဲ့ၾကတယ္။ ဒီအေဆာက္အဦကလည္း ကုန္ေလွာင္႐ုံျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ေရပူ ေရေအး၊ လွ်ပ္စစ္မီး၊ ေဆာင္းတြင္းဆို အပူ စသည္ျဖင့္ မျပည့္စံု။ ၾကမ္းခင္းေတြကလည္း ေပါက္ၿပဲေနၿပီး ေခါင္မိုးကလည္း မိုးမလံုနဲ႔ အေတာ္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကဴ၊ ဦးသန္းေအာင္၊ ဦးတင္ေမာင္၊ ေဒၚေငြၾကည္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ငါးဦးက တစ္ေယာက္ကို ေဒၚလာ ၅၀၀ စီ စုၿပီး၊ စုစုေပါင္း ေဒၚလာ ၂၅၀၀ နဲ႔ စတင္ ျပဳျပင္ မြမ္းမံခဲ့ၾကတယ္။
ေက်ာင္းျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ေဒၚေငြၾကည္ရဲ႕ သဒၶါတရားေတြက ေလွ်ာ့သြားတယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ တိုး၍ တုိး၍သာ ျဖစ္ေပၚေနပါတယ္။
ေက်ာင္းရယ္လို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရွိခင္က အခက္အခဲမ်ိဳးစံုနဲ႔ ျဖစ္သလို ေျပာင္းေ႐ႊ႕ သီတင္းသံုးလာခဲ့ရတဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးဣႏၵကကို သူက ေက်းဇူးတင္မဆံုး ျဖစ္ခဲ့လို႔ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေမြးေန႔တိုင္းမွာ စုေပါင္း ရဟန္းခံ ရွင္ျပဳပြဲနဲ႔ တြဲၿပီး က်င္းပရင္းက ကုသိုလ္ေတြ ဆက္သြားေစခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔တေတြလည္း သူ႔ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ ေဝယ်ာဝစၥကုသိုလ္ေတြ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္႐ြက္ရေတာ့ သိတ္ၿပီး ဝမ္းသာ ေက်နပ္ၾကပါတယ္။
အလႉရွင္မ်ားကဆိုရင္ ေက်းဇူးတင္မဆံုး ျဖစ္သြားၾကၿပီး ေဝယ်ာဝစၥအဖြဲ႕ကို ဆုေငြေတြ ခ်သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဒီဆုေငြေတြကို စုထားတာ ခုဆို ရန္ပံုေငြ အေတာ္ ရေနပါၿပီ။
ယခု ေအဘီဘီေအ အသင္းႀကီးရဲ႕ တိုးတက္ ေအာင္ျမင္မႈေတြ၊ နယူးဂ်ာစီမွာ သာသနာ့ေျမကြက္ေတြ ဝယ္ၾက၊ ေလာကခ်မ္းသာေစတီေတာ္ႀကီး တည္ထား ကိုးကြယ္ၾကတာေတြကို ေဒၚေငြၾကည္ ေတြ႕ေစ ျမင္ေစခ်င္လွပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စိတ္ဆႏၵအတိုင္းပါပဲ။ သူပါဝင္ၿပီး စတင္ တည္ေထာင္လာခဲ့တဲ့ အသင္းႀကီးရဲ႕ ေဝယ်ာဝစၥေတြကို သူ႔လုိပဲ အသက္ထက္ဆံုး လုပ္သြားမွာပါ။ တည္ေဆာက္ေတာ့မယ့္ တရားရိပ္သာႀကီးကိုလည္း ကၽြန္မ မေသခင္ ေတြ႕ျမင္သြားခ်င္ပါတယ္။ မေသမခ်င္းလည္း ဒီတာဝန္ေတြကို ဆက္လက္ ေဆာင္႐ြက္ေနမွာပါ” ဟူ၍ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။
+++++
ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာ မွတ္သားမိသေလာက္ ေဒၚေငြၾကည္သည္ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္ ေအဘီဘီေအအသင္းကို စတင္ တည္ေထာင္လာကတည္းက အသင္း၏ ေဝယ်ာဝစၥမွန္သမွ်ကို အားႀကိဳးမာန္တက္ ပါဝင္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့၏။
၁၉၈၃ ခုႏွစ္တြင္ အသင္းအမႈေဆာင္ အဖြဲ႕ဝင္ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္မွ စ၍ ဘ႑ာေရးမႉးတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့၏။ တဖက္ကလည္း အသင္း၏ ေဝယ်ာဝစၥမ်ား မလစ္ဟင္းေအာင္ ထိန္းသိမ္း ေဆာင္႐ြက္၏။
အိမ္တစ္အိမ္တြင္ မီးဖိုေခ်ာင္ လံုမွ စီးပြားတင္သလို အသင္းတစ္ခုတြင္လည္း ဧည့္ခံေကၽြးေမြးေရးကိစၥ၊ ေဝယ်ာဝစၥကိစၥမ်ား မလစ္ဟင္း၊ အေလအလြင့္ အဖိတ္အစင္ နည္းေအာင္ ထိန္းသိမ္း ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ပါမွ အသင္း၏ အက်ိဳးစီးပြားကို ကာကြယ္ ထိန္းသိမ္း ေဆာင္႐ြက္ရာ ေရာက္ပါသည္။
ထိုႀကီးေလးေသာ တာဝန္ႀကီးကို ေဒၚေငြၾကည္သည္ ေသတပန္ သက္တဆံုး ေဆာင္႐ြက္သြားခဲ့၏။ အျခားတဖက္ကလည္း သံဃာေတာ္မ်ား၊ အလႉရွင္ တကာ တကာမမ်ားႏွင့္ ဧည့္ပရိတ္သတ္မ်ား အားလံုးတို႔၏ ဆႏၵမ်ားကိုလည္း လိုေလေသးမရွိ ျဖည့္ဆည္း ေဆာင္႐ြက္သြားႏိုင္စြမ္း ရွိခဲ့၏။
ေဒၚေငြၾကည္ကဲ့သို႔ပင္ ရတနာျမတ္သံုးပါးတို႔အေပၚ ယံုၾကည္မႈ သဒၶါတရားကို အေျခခံသည့္ ေစတနာ ကံမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုၾကေသာ ေအဘီဘီေအအမႈေဆာင္မ်ားအားလံုး၏ စြမ္းေဆာင္မႈမ်ားေၾကာင့္ ေအဘီဘီေအအသင္း၏ အေျခခံသည္ ခိုင္မာ ေတာင့္တင္းလွ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း အသင္း၏ ေအာင္ျမင္ တိုးတက္မႈမ်ားသည္ အရွိန္အဟုန္ ျမင့္မားလ်က္ ရွိေနပါသည္။
ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ အသင္း မေပၚေပါက္လာပါက နယူးေယာက္ေဒသတြင္ သာသနာေတာ္ႀကီး ေစာလ်င္စြာ ေပၚေပါက္လာမည္ မဟုတ္ေခ်။
နယူးဂ်ာစီရွိ ေလာကခ်မ္းသာ ေစတီေတာ္ႀကီးႏွင့္ သာသနာ အေမြအႏွစ္မ်ားသည္လည္း ျဖစ္ေပၚလာမည္ မဟုတ္ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ ထိုထိုပုဂၢိဳလ္တို႔ကို ေက်ာက္ထက္ အကၡရာတင္၍ ကဗ်ည္းေရးထိုး မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။
အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္အေပၚ၌ ယံုၾကည္ သက္ဝင္မႈ သဒၶါတရားကို အေျချပဳထားသည့္ ေစတနာတည္းဟူေသာ ကံ၊ ကုိယ္က်ိဳးမဖက္ဘဲ သာသနာ့အက်ိဳးအတြက္ ေဆာင္႐ြက္သြားသည့္ အလုပ္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။
တနည္းအားျဖင့္ ဗုဒၶ ဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ႏွစ္ ၂၅၀၀ ေက်ာ္ ကာလ၊ ဘုရားရွင္အေပၚ ယံုၾကည္ သက္ဝင္သူတို႔၏ စြမ္းေဆာင္ခ်က္မ်ားျဖစ္ရာ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္ကာလ ဤကဲ့သို႔ စြမ္းေဆာင္သြားၾကသူ ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ စံထား၍ ေလ့လာလိုပါသည္။
+++++
ဝိသာခါ ေက်ာင္းအမႀကီး
ဗုဒၶဘုရားရွင္လက္ထက္က အဂၤတိုင္း၊ ဘဒၵိယျမိဳ႕ရွိ ဓနၪၥယသူေဌးႀကီး၏ သမီး ‘ဝိသာခါ’သည္ ၇ ႏွစ္ သမီးအ႐ြယ္တြင္ ျမတ္စြာဘုရားအား ခရီးဦး ႀကိဳဆိုမႈ ျပဳစဥ္ ဘုရားရွင္က သူမ၏ စ႐ိုက္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေသာ တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ အဆံုး၌ ေသာတာပတၱိမဂ္ဖိုလ္ တည္သြားခဲ့၏။
ထိုမွ စ၍ ဘုရားအမႉးရွိေသာ သံဃာေတာ္ျမတ္တို႔ကို ဆည္းကပ္ ပူေဇာ္လာခဲ့သူ ျဖစ္၏။
အ႐ြယ္ေရာက္၍ ‘မိဂါရ’ သူေဌးသားႏွင့္ မဂၤလာျပဳၿပီးေနာက္ ေယာကၡမေနအိမ္သို႔ လိုက္ေနရ၏။
ေကၽြးကၽြန္ ေမာင္းမ မိတ္သံမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုလွေသာ္လည္း မေပ်ာ္ပိုက္။ ေယာကၡမအား ‘သမီး ဝိသာခါသည္ ရဟန္းသံဃာမ်ားႏွင့္ ကင္းကြာ၍ ေနထိုင္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ရဟန္းသံဃာတို႔ကို ျပဳစု လုပ္ေကၽြးလိုပါ၏’ ဟု အေရးဆို၏။
ေယာကၡမ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရသည္ႏွင့္ အခြင့္သာေသာအခါတိုင္း၌ ဘုရားအမႉးရွိေသာ သံဃာေတာ္တို႔အား ဆြမ္းျဖင့္ လုပ္ေကၽြး လႉဒါန္းေတာ့၏။
ေယာကၡမတို႔ကလည္း ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ကို နာၾကားခြင့္ ရျခင္းေၾကာင့္ ေသာတာပန္ အရိယာမ်ား ျဖစ္သြားခဲ့ၾက၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဝိသာခါကို သမီးအရာ၌ တည္ေစ၏။
သာဝတၳိျမိဳ႕တံခါးအနီးရွိ ပုဗၹာ႐ုံေက်ာင္းေျမေနရာကို ကိုးကုေဋျဖင့္ ဝယ္ၿပီး၊ ကိုးကုေဋျဖင့္ ပုဗၹာ႐ုံေက်ာင္းတိုက္ႀကီး ေဆာက္၏။
ရွင္ေမာဂၢလန္မေထရ္ျမတ္၏ ႀကီးၾကပ္မႈျဖင့္ ၉ လ အၾကာ၌ ၿပီးစီး၏။
ေရစက္ခ်ပြဲကို ၄ လ ၾကာ က်င္းပခဲ့၏။
ေန႔စဥ္လည္း ေက်ာင္းတိုက္၌ ဘုရားအမႉးရွိေသာ သံဃာေတာ္တို႔အား အလႉဒါနႀကီး ေပးလႉ၏။
ထိုကဲ့သို႔ေသာ ဝိသာခါသည္ ေန႔စဥ္ နံနက္အခါ၌ ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔အား ဆြမ္းမ်ား လႉဒါန္းျခင္း၊ ေနမြန္းလြဲေသာအခါ ဆီဦးေထာပတ္၊ ပ်ားရည္၊ တင္လဲတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ အေဖ်ာ္အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကိုလည္းေကာင္း ဝတ္မပ်က္ ဆက္ကပ္၏။
ထိုအခ်က္တို႔သည္ ဝိသာခါ၏ ‘နိဗဒၶတ္ဝတ္’ ျဖစ္ပါသည္။
ဗုဒၶဘုရားရွင္က စြန္႔ႀကဲ၊ ေပးကမ္း၊ လႉဒါန္းျခင္း၌ ႏွစ္ၿခိဳက္ ေမြ႕ေလ်ာ္ၾကသည့္ ငါဘုရား၏ တပည့္မ သာဝိကာဥပါသိကာမ တို႔တြင္ ဝိသာခါ သူေဌးမသည္ အသာဆံုး အျမတ္ဆံုးဟု ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ထူးျဖင့္ ခ်ီးျမႇင့္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ဝိသာခါ၏ ထူးျခားခ်က္တို႔မွာ အၿမဲတေစ ၁၆ ႏွစ္ အ႐ြယ္တမွ် ပ်ိဳျမစ္ႏုနယ္လ်က္ ရွိ၏။ သားသမီး ေျမးျမစ္မ်ားႏွင့္အတူ သြားသည္ကို ျမင္လွ်င္ ဘယ္သူသည္ ဝိသာခါလဲဟု ေမးရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္၏။ ေလ်ာင္း ထိုင္ ရပ္ သြား ဣရိယာပုတ္တိုင္း၌ မတင့္တယ္ဘူးဟု ေျပာဖြယ္ရာ မရွိေအာင္ တင့္တယ္၏။ ဆင္ေျပာင္ ၅ စီး အားႏွင့္လည္း ျပည့္စံု၏။ သက္တမ္း ၁၂၀ ထိ ေနသြားသူ ျဖစ္ပါသည္။
ဝိသာခါေက်ာင္းအမႀကီး ေသဆံုးသြားစဥ္ မည္သို႔မည္ပံု ေသဆံုးသြားခဲ့သည္ဟူ၍ မွတ္တမ္းမ်ား မေတြ႔မိပါ။
+++++
ေဒၚေငြၾကည္၏ ေနာက္ဆံုးဘဝ
ေဒၚေငြၾကည္မွာမူ သက္တမ္း ၆၉ ႏွစ္တြင္ မထင္မွတ္ေသာ ေသဆံုးျခင္းႏွင့္ ရင္ဆိုင္သြားခဲ့ရ၏။
ယံုၾကည္မႈ သဒၶါတရားမ်ား ထံုေနၿပီျဖစ္ေသာ ေဒၚေငြၾကည္သည္ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၅ ရက္ စေနေန႔၌ ေဘာ္စတြန္ျမိဳ႕ရွိ မဟာသတိပ႒ာန္ရိပ္သာေက်ာင္းတြင္ ျပဳလုပ္မည့္ ထမနဲပြဲေတာ္အတြက္ ေဝယ်ာဝစၥမ်ား ကူညီေဆာင္႐ြက္ရန္ နယူးေယာက္မွ ထြက္ခြာခဲ့ၾက၏။
ကား ၂ စီးျဖင့္ သြားၾကရာ ၎တို႔ကားတြင္ ကားေမာင္းသူ ေမာင္ေလးဝင္း၊ ေဒၚေငြၾကည္၊ ကိုေစာျမင့္ႏွင့္ ဆရာေတာ္ ဦးဣႏၵာစာရတို႔ ပါ၏။ နံနက္ ၅ နာရီ ဆရာေတာ္ ဦးဣႏၵာစာရအား ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌ သြားပင့္စဥ္ ေဒၚေငြၾကည္တေယာက္ ဘုရားခန္း၌ ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီး၊ ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵာစာရအား အ႐ုဏ္ဆြမ္းအျဖစ္ ေကာ္ဖီႏွင့္ ကားတြင္ ပါလာေသာ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္မ်ား ကပ္လႉခဲ့၏။
ထိုအလႉသည္ ေဒၚေငြၾကည္၏ ေနာက္ဆံုးအလႉဟူ၍ မည္သူ သိႏိုင္ပါမည္နည္း။
ေဘာ္စတြန္သို႔ ခရီးထြက္လာခဲ့ၾကရာ နယူးေရခ်ယ္ တိုးပလာဇာအလြန္၌ အတူ ထြက္ခြာလာၾကသည့္ အျခား ကားတစ္စီး ျပတ္က်န္ခဲ့၍ လမ္းေဘးတြင္ ကားရပ္ၿပီး ေစာင့္ေနၾက၏။
ထိုစဥ္ အရွိန္ျပင္းစြာ ေမာင္းလာေသာ ကားတစ္စီးက ေနာက္မွ ေဆာင့္ၿပီး ဝင္တိုက္လိုက္၏။
ကားအတြင္း ရွိေနၾကသူမ်ားအနက္ ေဒၚေငြၾကည္မွာ ေဆး႐ုံသို႔ အျမန္ဆံုး ပို႔ေပးခဲ့ေသာ္လည္း အသက္ဆံုး႐ႈံးခဲ့၏။
ကားေမာင္းသူ ေမာင္ေလးဝင္းမွာ ထိုထိခိုက္ဒဏ္ရာမ်ားေၾကာင့္ ယေန႔တိုင္ မူလအေျခအေနသို႔ ျပန္မျဖစ္ေတာ့ေပ။
ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵာစာရမွာ ေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ဘယ္ဘက္ပခုန္း႐ိုး က်ိဳးသြားခဲ့၏။
ကိုေစာျမင့္မွာ သာမန္မွ်သာ ဒဏ္ရာ ရရွိခဲ့၏။
ေသေစေလာက္ေသာ ေဘးအႏၲရာယ္သည္ ေသျခင္းတရားကို ျဖစ္ေပၚရန္ အေၾကာင္းတရားမ်ားႏွင့္ ကားတစီးလံုးေပၚသို႔ က်ေရာက္ခဲ့ေသာ္လည္း ကားအတြင္းရွိ တဦးဆီအေပၚ အက်ိဳးသက္ေရာက္ပံုမ်ားမွာမူ မတူညီခဲ့ေပ။ ျပဳခဲ့ၾကေသာ ကံမ်ား မတူညီၾကျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပမည္။ ဤကဲ့သို႔ ေသေဘးအႏၲရာယ္ႀကီး က်ေရာက္စဥ္ အခိုက္အတန္႔ ကားအတြင္းတြင္ ရွိေနၾကသူမ်ားအဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ လ်င္ျမန္စြာ က်ေရာက္လာေသာ ေဘးႀကီးျဖစ္၍ မည္သုိ႔မည္ပံု ခံစားၾကရမည္ကို မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကံဳခဲ့ဖူးသည့္ ေသေဘးအႏၲရာယ္ႀကီးတစ္ခုကိုမူ ျပန္ေတြးမိတိုင္း ယခုတိုင္ တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားေနမိပါေသးသည္။
+++++
ခင္ေမာင္ဝင္း
နယူးေယာက္ျမိဳ႕
