ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္ ကာလတုန္းက ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕မွာ သုပၸဗုဒၶဆိုတဲ့ ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့တယ္။ သူဆင္းရဲပံုကေတာ့ အမိဝမ္းထဲ ပဋိသေႏၶေနကတည္းက ဆင္းရဲလာခဲ့တယ္။ အမိဝမ္းတြင္းကတည္းက ႏူနာေရာဂါ စြဲကပ္လာခဲ့တယ္။ ႏွာေခါင္းနဲ႔ နား႐ြက္ေတြ ပ်က္စီးလာခဲ့တယ္။ သူ႔မိခင္လည္း သူပဋိသေႏၶေနကတည္းက စားစရာ မျပည့္စံုဘဲ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္လာခဲ့ရတယ္။ ေမြးဖြားၿပီးတဲ့ေနာက္လည္း ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့ရတယ္။
ခြက္လက္ဆြဲၿပီး ေတာင္းရမ္းစားႏိုင္ေလာက္တဲ့ အ႐ြယ္ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ မိခင္ကလည္း သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔အား ေတာင္းရမ္းစားဖို႔ ခြက္တစ္ခုေပးၿပီး စြန္႔ပစ္သြားတယ္။ အဲဒီ ကေလးအ႐ြယ္ကတည္းက ေစာင့္ေရွာက္မည့္သူ မရွိဘဲ အလြန္ ဆင္းရဲ ပင္ပန္းစြာနဲ႔ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ၿပီး အသက္ေမြးလာခဲ့ရတယ္။
ေနစရာလည္း သူ႔မွာ မရွိဘူး။ ၿမိဳ႕ထဲက လမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာ အိပ္ရတယ္။ ႏူနာေရာဂါကလည္း အျပင္းအထန္ ႏွိပ္စက္လို႔ အလြန္ နာက်င္တဲ့အတြက္ ညမွာလည္း ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ရဘူး။ ညည္းညဴ ျမည္တမ္းေနရတယ္။ အဲဒီ ညည္းညဴျမည္တမ္းသံေၾကာင့္ အနီးအပါးက အိမ္မ်ားက လူေတြလည္း ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ရဘူး။ ႏိုးေနၾကရတယ္။ အဲဒီလုိ ျဖစ္ပံုေၾကာင့္ သူ႔ကို `သုပၸဗုဒၶ´လို႔ ေခၚၾကတယ္။
သု = ေကာင္းစြာ
ပဗုဒၶ = ႏိုးေစတယ္
သုပၸဗုဒၶ = `ေကာင္းစြာ ႏိုးေစလ်က္ အိပ္ေရးပ်က္ေစတဲ့ သူ´လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
အဲဒီလို အတိဒုကၡေရာက္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းကေတာ့ သူဟာ တစ္ခုေသာ ဘဝတုန္းက `တဂရသိခီ´အမည္ရွိတဲ့ ပေစၥကဗုဒၶါကို `အနာႀကီးေရာဂါသည္ အဝတ္ကို ႐ုံၿပီး လွည့္လည္ေနတဲ့ လူႏူႀကီးဟာ ဘယ္သူလဲ?´လို႔ ဆဲေရးၿပီး ျပစ္မွားခဲ့ဖူးတဲ့ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ပဲ။
အဲဒီ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ငရဲက်ၿပီးေတာ့ ၾကာျမင့္စြာ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတဲ့အျပင္ အဲဒီ ကံႂကြင္းေၾကာင့္ လူႏူလူဆင္းရဲ ျဖစ္ၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနရရွာပါသတဲ့။
တစ္ေန႔ေသာအခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားက ဆြမ္းခံႂကြ၍ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးေနာက္ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ တစ္ေနရာမွာ ေခတၱေနစဥ္ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ ဆြမ္းလႉတဲ့ ဒါယကာေတြ လာေရာက္ၿပီး စုေဝးမိတဲ့အခါ တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားေနေတာ္မူတယ္။
အဲဒီအခါ သုပၸဗုဒၶက အရပ္ထဲ လွည့္ၿပီး ေတာင္းရမ္းေနရင္း လူထုပရိသတ္ကို ေတြ႕ျမင္ရေတာ့ စားစရာ ေဝငွေနတယ္ ထင္ၿပီး ေတာင္းခံဖို႔ရာ ခ်ဥ္းကပ္လာတယ္။ ခ်ဥ္းကပ္မိတဲ့အခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တရားသံကို ၾကားနာရၿပီးေတာ့ အစြန္အဖ်ားကပင္ ထိုင္ၿပီး ႐ိုေသစြာ တရားနာေနတယ္။ အဲဒီအခါ ျမတ္စြာဘုရားက သုပၸဗုဒၶ၏ ဥပနိႆယကို သိေတာ္မူတဲ့အတြက္ သူနဲ႔သင့္ေလ်ာ္တဲ့ တရားကို ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီတရားကို နာေနရင္း ႏွလံုးသြင္း ႐ႈသိၿပီး ဝိပႆနာဉာဏ္အစဥ္ျဖင့္ ေသာတာပတၱိဖိုလ္ကို ေရာက္ၿပီး သုပၸဗုဒၶဟာ ေသာတာပန္ ျဖစ္သြားပါသတဲ့။
သုပၸဗုဒၶ ေသာတာပန္ျဖစ္ရာမွာ ပဓာနအေၾကာင္းက ႏွစ္ခု ရွိတယ္။
တစ္ခုက မဂ္ဖိုလ္ရႏိုင္ေလာက္တဲ့ ပါရမီ ဥပနိႆယပါပဲ။
အျခားတစ္ခုကေတာ့ ဆင္းရဲအေၾကာင္းျပဳၿပီး သံေဝဂစိတ္ျဖင့္ တရားကို ႐ို႐ိုေသေသ နာၿပီး၊ တရားကို ႐ို႐ိုေသေသ ႏွလံုးသြင္းတာပါပဲ။
လူေတြဟာ ခ်မ္းသာေနရင္ အမ်ားအားျဖင့္ သံေဝဂစိတ္ မျဖစ္ဘဲ ရွိေနတတ္တယ္။ တရားနဲ႔စပ္ၿပီး သဒၶါတရားလည္း မထက္သန္ဘဲ ရွိေနတတ္တယ္။
သုပၸဗုဒၶမွာေတာ့ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ျဖစ္ေနတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ႏူနာေရာဂါႏွိပ္စက္ခံေနရတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ဒီဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္း ႏွစ္ပါးေၾကာင့္ သံေဝဂရၿပီး သဒၶါတရားထက္သန္စြာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားကို ႐ို႐ိုေသေသ နာယူႏွလံုးသြင္းၿပီး တရားနာေနစဥ္မွာပဲ ေသာတပတၱိမဂ္ဖိုလ္ကို ရသြားတယ္။ အဲဒီလို တရားထူးရၿပီးေတာ့ မိမိရထားတဲ့ တရားထူးကို ျမတ္စြာဘုရားအား ေလွ်ာက္ထားခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူထုပရိသတ္ႀကီးထဲ မဝင္ဝံ့တာနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရား ေက်ာင္းသို႔ ျပန္ႂကြသြားတဲ့အခါ ေလွ်ာက္ထားရန္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေက်ာင္းေတာ္သို႔ လိုက္သြားတယ္။
အဲဒီအခါ သိၾကားမင္းက စံုစမ္းလိုတဲ့အတြက္ လမ္းခုလတ္က ဆီးႀကိဳၿပီး သုပၸဗုဒၶအား မိမိ၏ တန္ခိုးအရွိန္အဝါမ်ားကိုလည္း ျပၿပီး ဒီလုိ ေျပာတယ္။ `ေဟာ့ သုပၸဗုဒၶ၊ သင္ဟာ အင္မတန္ ဆင္းရဲတယ္။ ငါေျပာတဲ့ စကားကို လိုက္နာၿပီး ျပဳက်င့္ရင္ သင့္အား ငါက မစ,မယ္။ သင့္ေရာဂါကိုလည္း ေပ်ာက္ေစမယ္၊ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြကိုလည္း ေပးမယ္´လို႔ ေျပာၿပီးေတာ့ `ေဂါတမဘုရားဟာ ဗုဒၶဘုရား မဟုတ္ဘူး၊ ေဂါတမဘုရား ေဟာတဲ့ တရားဟာလည္း တရားအစစ္ မဟုတ္ဘူး၊ ေဂါတမဘုရား၏ တပည့္သံဃာဟာလည္း သံဃာအစစ္ မဟုတ္ဘူး၊ ငါဟာ ေဂါတမဘုရားျဖင့္ အလိုမရွိ၊ တရားျဖင့္ အလိုမရွိ၊ သံဃာျဖင့္ အလိုမရွိဘူးလို႔ ေၾကညာေျပာဆိုပါ။ အဲဒီလို ေၾကညာ ေျပာဆိုရင္ သင့္အား အတိုင္းမသိ မ်ားစြာေသာ ဥစၥာကို ေပးမယ္´လို႔ သိၾကားမင္းက ေျပာတယ္။
`ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ?´လို႔ သုပၸဗုဒၶက ေမးတယ္။
`ငါက သိၾကားမင္း´လို႔ သိၾကားမင္းက ေျဖၾကားတယ္။
ဒီေတာ့ သုပၸဗုဒၶက - `ခင္ဗ်ားဟာ သိၾကားမင္းဆိုေပမယ့္ မေျပာသင့္တာေတြကို ေျပာတယ္။ အႏၶဗာလ-မိုက္ကန္းတဲ့သူ၊ အဟိရိက-အရွက္မဲ့တဲ့သူပဲ။ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ စကားေျပာဖို႔ေတာင္ မထိုက္တန္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားက ကၽြႏု္ပ္ကို အင္မတန္ ဆင္းရဲတဲ့သူလို႔ ဆိုတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ဟာ ျမတ္စြာဘုရား၏ ၾသရသပုတၱ သားေတာ္အစစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ လူဆင္းရဲ လူမြဲ မဟုတ္ပါ။ သဒၶါ၊ သီလ၊ ဟိရီ၊ ၾသတၱပၸ၊ သုတ၊ စာဂ၊ ပညာ ဆိုတဲ့ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းဥစၥာ ခုနစ္ပါးတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုတဲ့သူကို ဆင္းရဲသူမဟုတ္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝသူလို႔ ဘုရားအစရွိေသာ ပညာရွိတို႔က မိန္႔ဆိုေတာ္မူၾကပါတယ္။ အဲဒီ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းဥစၥာ ခုနစ္ပါး ကၽြႏု္ပ္မွာ ရွိေနပါတယ္´လို႔ ေခ်ပ ေျပာဆိုလိုက္ပါသတဲ့။
သိၾကားမင္းက ျမတ္စြာဘုရားထံ အရင္ သြားေရာက္ၿပီး အဲဒီ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေလွ်ာက္ထားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက သုပၸဗုဒၶကို ဘုရားမဟုတ္ စသည္ျဖင့္ ယူဆေစရန္ ေျပာဆိုေစရန္ သင္သိၾကားမင္းလို နတ္ေတြ တစ္ရာလည္း မျဖားေယာင္းႏိုင္ဘူး၊ တစ္ေထာင္လည္း မျဖားေယာင္းႏိုင္ဘူး´လို႔ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။
အဲဒါဟာ တရားအစစ္အမွန္ကို တကယ္ ေတြ႕သိထားၿပီး ျဖစ္လို႔ပါပဲ။
သုပၸဗုဒၶလည္း ျမတ္စြာဘုရားထံ သြားေရာက္ၿပီးေတာ့ သူ ရသိထားတဲ့ တရားဂုဏ္မ်ားကို ေလွ်ာက္ထားတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားကလည္း သင့္ေလ်ာ္တဲ့ တရားစကားကို ေဟာၾကားေတာ္မူပါတယ္။
အဲဒီ တရားစကားကို ႐ိုေသစြာ နာယူၿပီး ၿမိဳ႕ဆီ ျပန္လာတဲ့အခါ -
အစိရပကၠႏၲံ - ဘုရားထံမွ ျပန္လာစဥ္ မၾကာမီပင္၊
သုပၸဗုဒၶကု႒ႎ - သုပၸဗုဒၶဆိုတဲ့ လူႏူကို၊
ဂါဝီတ႐ုဏဝစၧာ - သားငယ္ရွိေသာ ႏြားမသည္၊
အဓိပတိတြာ - ေဝွ႔၍၊
ဇီဝိတာ ေဝါေရာေပသိ - အသက္မွ က်ေစ ေသေစသည္ လို႔ ဥဒါန္းပါဠိမွာ ျပဆိုထားပါတယ္။ ဒီပါဠိအရဆိုရင္ ႏြားမေဝွ႔သတ္လို႔ ေသတာပါပဲ။
အ႒ကထာမ်ားမွာေတာ့ တစ္ခုေသာ ဘဝတုန္းက ေသေ႒သား ေလးေယာက္ဟာ အခစားလိုက္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ဆိတ္ကြယ္တဲ့ အရပ္သို႔ ေခၚလာခဲ့ၿပီး ကာမဂုဏ္ျဖင့္ ေပ်ာ္ပါးၾကတယ္။ ေပ်ာ္ပါးၿပီးေတာ့ အဲဒီ မိန္းမကို သတ္ၿပီး သူ႕လက္ဝတ္လက္စား ပစၥည္းေတြကို ယူၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီ မိန္းမက `တယ္ဆိုးတဲ့ လူေတြပဲ၊ ငါ့ကိုလည္း ေခၚလာၿပီး ေပ်ာ္ပါးၾကတဲ့အျပင္ ငါ့ကိုသတ္ၿပီး ပစၥည္းဥစၥာေတြကိုလည္း ယူၾကေသးတယ္၊ သူတို႔က ငါ့ကို ဒီတစ္ႀကိမ္သတ္တာ ရွိပါေစေတာ့၊ ေနာက္ေနာက္ဘဝေတြမွာ ငါက ဘီလူးမျဖစ္ၿပီး သူတို႔ကို အႀကိမ္မ်ားစြာ သတ္ရပါေစ´ဟု ဆုေတာင္းသြားသတဲ့။ အဲဒီဆုေတာင္းအတိုင္း အဲဒီ လူေလးေယာက္ကို အဲဒီ မိန္းမက ဘီလူးမအျဖစ္နဲ႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ လိုက္သတ္ေနပါသတဲ့။
ဘုရားလက္ထက္က ေနာက္ဆံုးဘဝမွာလည္း ပုကၠဳသာတိရယ္၊ ဒါ႐ုစီရိယရယ္၊ တမၺဒါဌိကရယ္၊ သုပၸဗုဒၶရယ္ ဒီေလးဦးဟာ အဲဒီ ေသေ႒းသားေလးေယာက္က ျဖစ္လာတဲ့ သူေတြလို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီေလးဦးကို ေဝွ႔သတ္တဲ့ ႏြားမဟာလည္း ဟိုတုန္းက အသတ္ခံရတဲ့ မိန္းမက ျဖစ္လာတဲ့ ဘီးလူးမပဲလို႔လည္း ဆိုပါတယ္။ အဲဒီ ဘီလူးမက ရန္ၿငိဳးရွိခဲ့တဲ့အတြက္ ႏြားမေယာင္ ဖန္ဆင္းၿပီး ေဝွ႔သတ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီ အ႒ကထာအဆိုကို ယခုေခတ္ လူငယ္ေတြ တခ်ိဳ႕က သေဘာမက်ဘဲ ရွိေကာင္း ရိွၾကေပလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို သေဘာမက်ရင္ ဘီလူးမက ႏြားမကိုယ္မွာ ပူးကပ္ၿပီး ေဝွ႔သတ္တယ္လို႔လည္း ယူႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါကိုလည္း သေဘာမက်ႏိုင္ရင္ေတာ့ ပါဠိေတာ္မွာ ရွိရင္းအတိုင္း ႏြားမကပဲ ေဝွ႔သတ္တယ္လို႔ ယူ႐ုံ ရွိတာပဲ။
ဒီေနရာမွာ အထူးသတိျပဳစရာ အခ်က္တစ္ခု ရွိပါတယ္။
ဘာလဲဆိုေတာ့ ရန္ၿငိဳးထားၿပီး လက္စားေခ်ရန္ ဆုေတာင္းတာဟာ မိမိအတြက္ အက်ိဳးမဲ့ နစ္နာဖို႔သာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။
ဟိုအသတ္ခံရတဲ့ မိန္းမဟာ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕ၿပီး လက္စားေခ်ဖို႔ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။
ဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္က်ေတာ့ ရဟႏၲာျဖစ္တဲ့ အရွင္ဒါ႐ုစီရိယကို သတ္ရတယ္။ အလြန္ အျပစ္ႀကီးမွာေပါ့။
အနာဂါမ္ျဖစ္တဲ့ ပုကၠဳသာတိကိုလည္း သတ္ရတယ္။ ဒါလည္း အျပစ္ႀကီးမွာပဲ။
တမၺဒါဌိကဆိုတာကေတာ့ ဝိပႆနာဉာဏ္ေလာက္သာ ရတဲ့ ပုထုဇဥ္ပါပဲ။ အဲဒီ တမၺဒါဌိကကို သတ္တာလည္း သာမန္ပုထုဇဥ္ သတ္တာထက္ေတာ့ အျပစ္ႀကီးမွာပဲ။
ေသသြားရတဲ့ သူေတြမွာေတာ့ ဘာမွ မနစ္နာလွပါဘူး။
ဒါ႐ုစီရိယက ပရိနိဗၺာန္စံသြားတယ္။
ပုကၠဳသာတိက သုဒၶါဝါသျဗဟၼာ့ဘံုကို ေရာက္သြားတယ္။
တမၺဒါဌိကက တုသိတာနတ္ျပည္ ေရာက္သြားတယ္။
ယခု ေျပာေနတဲ့ သုပၸဗုဒၶဟာလည္း ေသာတာပန္ပဲ။ ေသာတာပန္ သတ္တာလည္း အျပစ္ငယ္လွမယ္ မဟုတ္ဘူး။
သုပၸဗုဒၶဘက္ကေန ၾကည့္ရင္ အျမတ္ထြက္တယ္လို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္ပါေသးတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သုပၸဗုဒၶဟာ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ဆင္းရဲသည့္ျပင္ ႏူနာေရာဂါက အႀကီးအက်ယ္ ႏွိပ္စက္ေနတဲ့အတြက္လည္း အလြန္ပင္ ဆင္းရဲေနပါတယ္။ ႏြားမက ေဝွ႔သတ္လို႔ စုတိစိတ္ျဖင့္ ေသသြားသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ တာဝတႎသာနတ္ျပည္မွာ ဘံုဗိမာန္ နတ္သမီးမ်ားစြာ အေႁခြအရံႏွင့္တကြ အိပ္ရာမွ ႏိုးလာတဲ့လူလိုပင္ နတ္သားႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။
ေရွ႕ဘဝမွ စုတိဆိုတဲ့ ေနာက္ဆံုးစိတ္ ျပတ္သြားသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ပဋိသေႏၶစိတ္ဆိုတဲ့ နတ္ဘဝ၌ အစဆံုးစိတ္ျဖင့္ နတ္ျဖစ္သြားတာဟာ တစ္စကၠန္႔ေလာက္ေတာင္ မၾကာခင္ ေျပာင္းလဲသြားတာပဲ။
ေရွးဘဝက ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ႏူနာေရာဂါေတြလည္း ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ လူ႔႐ုပ္ကိုယ္ အယုတ္အညံ့ထဲမွ နတ္႐ုပ္ကိုယ္ အျမင့္အျမတ္ထဲ ဝင္ေရာက္ၿပီး ျဖစ္ရသလိုပင္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ခ်မ္းသာသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားက ထင္ၾကသလို လူ႔ဘဝအသက္ေကာင္က နတ္ဘဝကိုယ္ထဲ ဝင္ေရာက္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လူ႔ဘဝက စုတိစိတ္ ခ်ဳပ္ဆံုးသြားတာနဲ႔ နတ္ဘဝ ပဋိသေႏၶစိတ္ အသစ္ ျဖစ္သြားတာပါပဲ။
အကယ္၍သာ ႏြားမက မေဝွ႔သတ္ရင္ သုပၸဗုဒၶဟာ လူ႔ဘဝမွာ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေနရဖို႔ ရွိပါတယ္။ ႏြားမက ေဝွ႔သတ္လိုက္ေတာ့ အဲဒီ လူ႔ဘဝ ဆင္းရဲေတြမွ တစ္ခဏကေလးအတြင္းမွာပဲ လြတ္ေျမာက္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သုပၸဗုဒၶဘက္ကေန ၾကည့္ရင္ အျမတ္ထြက္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။
အ႒ကထာမ်ားမွာလည္း အလြန္ယုတ္ညံ့တဲ့ သူ႔ကိုယ္နဲ႔ ေသာတာပန္အျဖစ္ဟာ မသင့္ေလ်ာ္တဲ့အတြက္ ျမန္ျမန္ေသဖို႔ အေၾကာင္းေပၚလာရတဲ့ သေဘာကို ျပဆိုထားၾကပါတယ္။
(မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ `သီလဝႏၲသုတၱန္တရားေတာ္´ မွ)
+++++
၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ (၁၄)ရက္ စေနေန႔တြင္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌ ဓမၼသင္တန္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ရာ မြန္းလြဲ ၂ နာရီမွ ၃ နာရီ တရား႐ႈမွတ္ၾကစဥ္ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္ႀကီးက ဝိပႆနာဆိုင္ရာတရားေတာ္ကို ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္၏။
ယခုအပတ္ စေနေန႔တြင္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕၌ ႏွင္းမ်ားက်ေနေသာေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕သင္တန္းမ်ား မလာေရာက္ႏိုင္ၾကေပ။ ဓမၼပဒသင္တန္းတြင္ ဆရာေတာ္ အရွင္ဥဂၢပ႑ိတက ဗာလဝဂ္၊ ဂါထာ ၆၆ သုပၸဗုဒၶဝတၳဳအေၾကာင္း ပို႔ခ်ေပး၏။
အဘိဓမၼာသင္တန္းတြင္ ဆရာေတာ္ အရွင္ဥဂၢပ႑ိတက ပစၥည္းပိုင္း၊ ပ႒ာန္းနည္းကို ဆက္လက္ သင္ၾကား ပို႔ခ်ေပးေလသည္။
ညေန ေလာကခ်မ္းသာ ဆည္းဆာတရားပြဲတြင္ အရွင္ပညာေဇာတက `စြန္႔ႏိုင္မွ ခ်မ္းသာမည္´တရားေတာ္ကို ဓမၼဒါနျပဳ ေဟာၾကား၏။
+++++
ယခုအပတ္ စေန-တနဂၤေႏြေန႔မ်ားမွ စ၍ အလႉရွင္ Danniel Tan ဦးေဆာင္ကာ ေလာကခ်မ္းသာဘုရား၏ ဒုတိယထပ္ ဆြမ္းစာေဆာင္ ျပဳျပင္ မြမ္းမံျခင္း၊ ကုတ္အက်ီႏွင့္ ဖိနပ္မ်ား စနစ္တက် ထားရန္ စင္မ်ားတပ္ဆင္ျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ ေဆာင္႐ြက္ေနၾကရာ ေဒၚေလာ္ရင္းခ်င္း၊ ေဒၚစိုးစိုး၊ ဦးေစာဝင္း၊ ကိုဝင္းေ႐ႊ၊ ေမာင္နဒီတို႔ကလည္း ပါဝင္ ကူညီ လုပ္အားေပးၾက၏။
No comments:
Post a Comment