+++++
မြန္းလြဲ ၃း၁၅ နာရီမွ ၄း၁၅ နာရီ ဓမၼပဒသင္တန္းတြင္ ဆရာေတာ္ အရွင္ဥဂၢပ႑ိတက စိတၱ၀ဂ္၊ ဂါထာ ၄၃-ေသာေရယ်ေတၳရ၀တၳဳကို ပို႔ခ်ေပး၏။
+++++
ညေန ၄ နာရီခြဲမွ ၅ နာရီခြဲ အဘိဓမၼာသင္တန္းတြင္ ဆရာေတာ္ အရွင္ဥဂၢပ႑ိတကပင္ ၀ီထိမုတ္ပိုင္း၊ အ႐ူပကုသိုလ္ကံမ်ား၏အက်ိဳးေပး၊ ေသျခင္းေလးမ်ိဳးတို႔ကို သင္ၾကား ပို႔ခ်ေပး၏။
+++++
ညေန ၆ နာရီေက်ာ္ ေလာကခ်မ္းသာဆည္းဆာတရားပြဲအျဖစ္ ဆရာေတာ္ အရွင္၀ိမလက `ေရွာင္လႊဲ၍ မရေသာလမ္း´တရားေတာ္ကို ဓမၼဒါနျပဳ ေဟာၾကား၏။
တရားပြဲၿပီးေသာ္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အ၀၀တို႔ကို အမွ်ေပးေ၀ၾက၏။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။
+++++
မြန္းလြဲ ၃း၁၅ နာရီမွ ၄း၁၅ နာရီအထိ ဓမၼပဒသင္တန္းတြင္ ဆရာေတာ္ဦးဥဂၢပ႑ိတက စိတၱ၀ဂ္၊ ဂါထာအမွတ္ ၄၂ - နႏၵေဂါပါလက၀တၳဳကို ပို႔ခ်ေပး၏။
+++++
ညေန ၄ နာရီခြဲမွ ၅ နာရီခြဲ အဘိဓမၼာသင္တန္း၀ယ္ ဆရာေတာ္အရွင္ဥဂၢပ႑ိတကပင္ ၀ီထိမုတ္ပိုင္း၊ ႐ူပကုသိုလ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးမ်ားအေၾကာင္းကို သင္ၾကား ပို႔ခ်ေပး၏။
+++++
ညေန ၆ နာရီ ေလာကခ်မ္းသာဆည္းဆာတရားပြဲတြင္ အရွင္ဉာဏိႆရ(ေမာ္လူး)က ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၉ ရက္ စေနေန႔ ေလာကခ်မ္းသာ တစ္ေန႔တာတရားစခန္းတြင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ `လမ္းမွန္ေရာက္ၿပီ အိုေယာဂီ အပိုင္း(၂)´ -
- ၏ အဆက္ျဖစ္ေသာ `လမ္းမွန္ေရာက္ၿပီ အိုေယာဂီ အပိုင္း(၃)´ကို ဓမၼဒါနျပဳ ေဟာၾကား၏။
တရားပြဲၿပီးေသာ္ တစ္ေန႔တာ ေကာင္းမႈကုသုိလ္အစုစုတို႔ကို အမွ်ေပးေ၀ၾကေလသည္။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။
တရားနာခံ။ ။ ရပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး ... လြယ္လိုက္တာဗ်ာ။ အခုလဲ ကိုယ့္ေနရာမွာ ကိုယ္ေနပါ။ ဘယ္မွ မသြားပါႏွင့္။ ကိုယ့္အိမ္ကို ႏွစ္သက္သလို စီမံၿပီး ဝင္းႏွင့္ ျခံႏွင့္ ေနတယ္မဟုတ္လား။ အဲသည္လိုေနရာမွာ သည္လိုထားလို႔မရဘူးလား။
တရားနာခံ။ ။ လူကေတာ့ ရပါတယ္ဘုရား။ စိတ္က ထြက္ထြက္သြားပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဘာေၾကာင့္ လူက သည္လိုေနၿပီး စိတ္ကိုထားလို႔ မျဖစ္ရသလဲ။ စိတ္က ကဲဟဲ့ဆို ျဖစ္တာပဲဗ်ာ့။
တရားနာခံ။ ။ အခုလဲ တပည့္ေတာ္ လူကေတာ့ သည္ေနရာမွာပါပဲဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒကာႀကီးက ဟိုသြားခ်င္ေနတာကိုးဗ်ာ့။ စိတ္ဆိုတာ ခ်မ္းသာကို ႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ့။ ခ်မ္းသာမွန္းသိရင္ နင္သြားဆိုလို႔ေတာင္ မသြားဘူးဗ်ာ့။ အခုသြားတယ္ဆိုတာဟာ ဘာလဲဆိုရင္ ခ်မ္းသာခ်င္လို႔ ဟိုေနရာေရာက္ ခ်မ္းသာမလား၊ သည္ေနရာေရာက္ ခ်မ္းသာမလားႏွင့္ ေလွ်ာက္သြားေနတာ။ ၿပီးေတာ့ ဒကာႀကီး ဒကာမႀကီးေတြက သူ႔ကို မခိုင္းဘူးဗ်ာ့။ သည္ေတာ့ သူက သူတို႔ကမွ မခိုင္းဘဲႏွင့္ ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနတာဗ်ာ့။ သူသြားတတ္တာ ဘယ္ေနရာေတြလဲဗ်ာ့။
တရားနာခံ။ ။ အပါယ္ဘက္ သြားပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး ... အပါယ္ေလး႐ြာဘက္ကို သြားတတ္တာဗ်ာ။ ဘယ္႐ြာေတြလဲဗ်ာ့။
တရားနာခံ။ ။ ငရဲ၊ တိရိစၧာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အဲသည္႐ြာေတြကို သြားတတ္တာဗ်ာ့။ ဒကာႀကီး ဒကာမႀကီးေတြက အခု ဘုရားဆံုးမတဲ့ အဆံုးအမေတြကိုရေတာ့ သည္မွာ ေနဟဲ့ဆိုရင္ အဟုတ္သာထား ေနလိမ့္မယ္ဗ်။ အဟုတ္မထားလို႔ရွိရင္ေတာ့ ငါ့ကို ေကာင္းေကာင္းလဲမထားဘူး၊ အဖက္လဲမလုပ္ဘူး။ သည္ေတာ့ ငါသြားတတ္တဲ့ေနရာ သြားမယ္ဆိုၿပီး သြားတာဗ်ာ့။ သူက အအားမေနဘူးဗ်ာ့။ သည္ေတာ့ ငါသြားတတ္တဲ့ေနရာ သြားမယ္ဆိုၿပီး သြားတာပဲဗ်ာ့။ သူဟာ နားေနသလား။
တရားနာခံ။ ။ အနားမေနပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သူက အင္မတန္ အလုပ္ေကာင္းတာဗ်ာ့။ ဒကာႀကီးက သူ႔ကို မခိုင္းဘဲကိုး။
တရားနာခံ။ ။ ေနဟဲ့လို႔ ေျပာလဲ မေနဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒကာႀကီးက အဟုတ္ခိုင္းတာမွ မဟုတ္ဘဲကိုးဗ်ာ့။
တရားနာခံ။ ။ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ အဟုတ္ခိုင္းတာပါပဲဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒကာႀကီးမွာ သားေတြ သမီးေတြ ရွိတယ္မဟုတ္လား။ အဲသည္လို သားေတြ သမီးေတြကို ေခၚခိုင္းတယ္ မဟုတ္လား။ အဲသည္လို ခိုင္းေတာ့ကို သူတို႔ကလဲ သိတယ္ဗ်ာ့။ ငါ့ကို အဟုတ္ခိုင္းတာ မဟုတ္ဘူး ဟုတ္တယ္ဆိုတာ သိတယ္ဗ်ာ့။ သိေတာ့ ငါတို႔ ေတာ္သလို ေနလိုက္မယ္ဆိုၿပီး မလုပ္ဘဲ ေနတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ အဟုတ္ခိုင္းေတာ့ ဘယ္ေနလဲ။
တရားနာခံ။ ။ အဟုတ္လုပ္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒါက ႐ိုက္ခိုင္းတာဗ်ာ့။
တရားနာခံ။ ။ ဒါကေတာ့ လုပ္ေအာင္ ခိုင္းရမွာေပါ့ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ျဖစ္ေအာင္ ခိုင္းရင္ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ့။ မ႐ိုက္ေပါင္ဗ်ာ။ သားငယ္ သမီးငယ္ေတြဟာ သူတို႔ ဘာႀကိဳက္သလဲ။ သူတို႔ဟာ တမင္းႀကိဳက္လိမ့္မယ္။ အဝတ္အစားႀကိဳက္လိမ့္မယ္။ အဲဒါက ကိုယ့္သားသမီးေတြ ဘာႀကိဳက္တယ္ဆိုတာလဲ သိတယ္ဗ်ာ့။ အဲသည္ေတာ့ သူတို႔ႀကိဳက္တာကို ေပးမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ခိုင္းခ်င္တာ ခိုင္းလို႔ မျဖစ္ဘူးလား။
တရားနာခံ။ ။ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအးဗ်။ ပိုေတာင္ ဟုတ္ဦးမယ္။ အဲသည္ေတာ့ ႐ိုက္ရေသးသလား။
တရားနာခံ။ ။ မ႐ိုက္ရပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ကဲ ဒါျဖင့္ ကေန႔ သည္လိုဆိုရင္ နက္ျဖန္ခါ ဘယ့္ႏွယ္လဲ။
တရားနာခံ။ ။ နက္ျဖန္ခါေတာ့ သူတို႔ လိုခ်င္တဲ့ဟာ ေပးရင္ လုပ္မွာပါပဲဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး ... ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ့။ အခုလဲ ဒကာႀကီး ဒကာမႀကီးေတြက ခိုင္းကို မခိုင္းတာဗ်။ သားသမီးေတြကို သည္လို ခိုင္းလို႔ျဖစ္ရင္ ကိုယ့္စိတ္ကိုေတာ့ သည္လိုခိုင္းလို႔ မျဖစ္ဘူးလား။ လူေတာင္ ခိုင္းလို႔ျဖစ္ရင္ စိတ္ကို ခိုင္းလို႔ မျဖစ္ဘူးလား။ ဒကာႀကီးက စိတ္ကို မခိုင္းဘူးဗ်ာ့။ မခိုင္းေတာ့ ငါသြားတတ္တဲ့ေနရာ သြားမွပဲဆိုၿပီး သြားတာပဲဗ်ာ့။ ဟုတ္ကဲ့လား။
တရားနာခံ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းခိုင္းထားဗ်ာ့။ ၿပီးေတာ့ အဲသည္လို အလုပ္ခိုင္းရင္ ဘယ့္ႏွယ္လဲ။
တရားနာခံ။ ။ အိပ္ခ်ိန္တန္ၿပီဆိုၿပီး အိပ္တာပဲဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေကာင္းေကာင္းသာ ခိုင္းထားရင္ မအားဘူး ... မအားဘူးနဲ႔ ငါ့ကို ခိုင္းထားတယ္ဆိုၿပီး မအိပ္ဘဲ ေနမွာဗ်ာ့။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ကသာ ခိုင္းဖို႔လိုတာဗ်ာ့။ စိတ္ကေလးကို ေမးရင္ သူတို႔က သည္လိုေျပာမွာဗ်ာ့။ မင္း ... ဘာေၾကာင့္ ဟိုဟိုသည္သည္ သြားရသလဲဆိုရင္ ဒကာမႀကီး ဒကာႀကီးေတြက မခိုင္းဘူးလို႔ ေျပာမွာဗ်ာ့။ ဒကာႀကီး ဒကာမႀကီးေတြကလဲ မယ္မယ္ရရ မခိုင္းေသးလို႔ပါဗ်ာ့။ သူတို႔က အင္မတန္ ခ်မ္းသာႀကိဳက္တာဗ်ာ့ ၾကားလား။ အဲသည္လို ခ်မ္းသာကို မႏွစ္သက္တဲ့လူ မရွိဘူးဗ်ာ့။ ႏွစ္သက္ၾကတာခ်ည္းပဲဗ်ာ့။ သို႔ေသာ္လည္း သည္စိတ္ကေလးကို ခ်မ္းသာႀကိဳက္တယ္ ႀကိဳက္တယ္။ ႀကိဳက္ေပတဲ့ ဟိုသြား သည္သြား သြားတယ္ဆိုတာက သူ႔ခမ်ာမ်ားမွာ ခ်မ္းသာမလာလို႔ သြားရတာဗ်ာ့။ သို႔ေသာ္လဲ သူက ခ်မ္းသာတရားကို မသိတတ္ဘူး။ သူသြားေနက် ေနရာကိုပဲ သြားတာပဲဗ်ာ့။ တကယ့္ကို ထားရင္ေတာ့ ဘယ္မွ မသြားေတာ့ဘူးဗ်ာ့။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ ေ႐ႊလက္ထက္ေတာ္က ဘုရားထံေမွာက္ေရာက္၊ ဘုရားရွင္က သည္လိုသည္လိုဆိုတာကို မွတ္ထား။ မွတ္ထားၿပီးေတာ့ကာ ဆိုက္လာေရာက္လာေတာ့ သူတို႔သြားေသးသလား။
တရားနာခံ။ ။ မသြားေတာ့ပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အဲဒါ အဟုတ္လုပ္တာဗ်ာ့။ အဲသည္မွာ အရင္ကလို လုပ္ပါဆိုေတာ့ေကာ လုပ္ေသးသလား။
တရားနာခံ။ ။ မလုပ္ပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ မလုပ္နဲ႔လို႔ ေျပာရေသးသလား။
တရားနာခံ။ ။ မေျပာရပါဘူး ဘုရား။
+++++
၁၉၅၅ ခု ေမလ ၁၁-ရက္ေန႔ည ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဓမၼာ႐ုံတြင္ ေဝဘူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ `ထားတတ္ရင္ အပါယ္မက်´ တရားေတာ္မွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္။
တရားနာခံအျဖစ္ ဦးလွ ေဆာင္႐ြက္သည္။
သက္သာလိုက္တာ။ ေရွးက အရွင္ေတြဟာလဲ အဲသည္လို ေတာင့္တခ်က္ၿပီးမႈအတြက္ ဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မူတဲ့အခါ ဘုရားရွင္သာသနာေတာ္ကို ေတြ႕ေအာင္ ဆည္းပူးေတာ္မူၾကတယ္။
ေတြ႕ၾကသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူတဲ့အခါႏွင့္ သိတဲ့အခါမွာ သူတို႔လိုခ်င္တာေတြ အကုန္လံုး ရတာဗ်ာ။
အခုလဲပဲ ကုိယ္အလိုရွိတဲ့ဟာေတြ ရႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္အခါ ဘဝပါပဲ။ ယူ႐ုံကေလးပါဗ်ာ။
ေရွးအရွင္ေတြဟာ သည္လိုအခ်ိန္မ်ိဳးႏွင့္ ၾကံဳႀကိဳက္ၾကၿပီဆိုေတာ့ စိတ္ႏွလံုးအလို ေတာင့္တတဲ့အတိုင္းဟာ အရယူၾကတာဗ်ာ။ အနည္းငယ္မွ်ေသာ အခ်ိန္ကိုမွ အခ်ည္းႏွီး မျဖဳန္းဘူးဗ်ာ။ အခုလဲ အခ်ိန္ဟာ ဘယ္လိုလိုက္ပါသလဲဆိုရင္ အသီးသီးတို႔ဟာ ယူမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ဘယ္ေဗာဓိမဆို အခ်ိန္တိုင္း အခ်ိန္တိုင္းမွာ ရႏိုင္တယ္။
ဣရိယာပုတ္မွာလဲ ေလးပါးရွိတယ္။ ဘယ္ဣရိယာပုတ္ႏွင့္မဆို ဝိရိယထူေထာင္ၿပီးေတာ့ ယူမယ္ဆိုရင္ ရတယ္။ ေနရာကေကာဗ်ာ၊ ဘယ္ေနရာမဆိုဗ်။ ေတာထဲမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ျဖစ္ျဖစ္။ အဲသည္လို ယူရင္ ျဖစ္ႏိုင္တာခ်ည္းပဲ။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ဘုရားဆံုးမတဲ့အတိုင္း ဘုရားအလိုေတာ္က်ေအာင္ ဝိရိယထူေထာင္ယူရင္ မျဖစ္ဘူးလား?
တရားနာခံ။ ။ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အမ်ားႀကီးနဲ႔ေကာ။
တရားနာခံ။ ။ အမ်ားႀကီးနဲ႔လဲ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သူတကာတို႔က စကားေတြ ေျပာေနရင္ေကာ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ထူေထာင္မယ္ဆိုရင္ မျဖစ္ဘူးလား?
တရားနာခံ။ ။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ဗ်။ လြယ္လိုက္တာ ဟင္။
တရားနာခံ။ ။ သို႔ေပတဲ့ တပည့္ေတာ္ သည္ေန႔ .. ေငြစာရင္းကေလး လုပ္ၾကည့္ပါတယ္ ဘုရား။ ေငြစာရင္းကေလး လုပ္ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ အခ်က္ကေလးကလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ ဘုရား။ ႏွစ္က်ပ္ခြဲက တစ္ခု ... ဆယ့္သံုးက်ပ္တစ္မတ္က တစ္ခု ... စသျဖင့္ အေတာ္မ်ားေတာ့ ဒါကေလး ေပါင္းေနတုန္း ထိသိကို မလုပ္ႏိုင္ဘူးဘုရား။ ထိသိကို လုပ္ၾကည့္ေတာ့လဲ ေပါင္းတာေတြ မွားလိုက္တာ၊ ေပါင္းလို႔ကို မျဖစ္ပါဘူး ဘုရား။ ဒါေၾကာင့္ ေငြစာရင္းကေလးလဲ ေပါင္းလို႔ျဖစ္ေအာင္ ထိသိလဲ မလြတ္တဲ့နည္းကေလး သနားပါအုန္း ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒကာႀကီး စာရင္းေပါင္းတယ္ဆိုတာက ဒါဟာ ေပါင္းေနက်ပဲဗ်။ ဒါကို ေလ့က်င့္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ေနက် အလုပ္ပဲ မဟုတ္လား?
တရားနာခံ။ ။ လုပ္ေနက်အလုပ္ေပမယ့္ စိတ္အင္မတန္ စိုက္ရပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ လုပ္ေနက်အလုပ္ဆိုေတာ့ ဝန္မေလးဘူးဗ်ာ။ အဲသည္လို လုပ္ေနက်အလုပ္ကို လုပ္ရင္း ကိုယ္အလိုရွိတဲ့ဟာကို ထားေတာ့ မျဖစ္ဘူးလားဗ်။
တရားနာခံ။ ။ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ျခံထဲမွာ ေမာ္ေတာ္ကားတို႔ ဘာတို႔ မရွိတဲ့ေနရာမ်ိဳး ေရာက္ရင္ေတာ့ ရပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ထိုင္ေနရင္းေကာ။
တရားနာခံ။ ။ ရပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ စကားေျပာရင္းေကာ။
တရားနာခံ။ ။ အခုပဲ စကားေျပာရင္း လြတ္ေနပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ စကားေျပာတာနဲ႔ ဒကာႀကီးက ထားမွ မထားဘဲ။ မထားလို႔ လြတ္တာဗ်ာ။ ထားရင္ လြတ္ပါ့မလား။
တရားနာခံ။ ။ ထားေတာ့ ထားပါတယ္ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ လြတ္တာက မ်ားေနပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အစတုန္းက ဒကာႀကီးဟာ ခုလို ဘယ္အခါမွ မထားေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေနဘူး မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ အရင္တုန္းကေတာ့ သတိကို မရပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အခုေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လဲ။ တစ္ေန႔လံုး ေနရင္း အခုလို ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ဘယ္ေလာက္မ်ား စင္ၾကယ္သတုန္းဗ်။
တရားနာခံ။ ။ ေရွးတုန္းကေတာ့ စင္ၾကယ္တဲ့အခါရယ္လို႔ မရွိပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္ေတာ့ ဘုရားဆံုးမတဲ့ အဆံုးအမကို ထားရမယ္ဆိုရင္ လိုက္နာၿပီး အခုထား - အခုစင္ၾကယ္ႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ စင္ၾကယ္ႏိုင္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒါျဖင့္ ဒကာႀကီး ေရွးတုန္းကဟာက ထားလ်က္သားနဲ႔ မစင္ၾကယ္တာလား။ မထားလို႔ မစင္ၾကယ္တာလား။
တရားနာခံ။ ။ ေရွးက မထားလို႔ မစင္ၾကယ္တာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အခု အဟုတ္ထားလိုက္ေတာ့ အဟုတ္စင္ၾကယ္တယ္ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ အဟုတ္ထားေပမယ့္ လြတ္လြတ္သြားပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အဟုတ္ထားေတာ့ မလြတ္ဘူးဗ်။ လြတ္လြတ္သြားတာဟာ အဟုတ္မထားလို႔ဗ်။
တရားနာခံ။ ။ အဟုတ္ထားတယ္ဆိုတာက တခါတခါ စကားေျပာရင္း မလြတ္ေအာင္ ဘယ္လို အဟုတ္ထားရမလဲဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒကာႀကီးတို႔မ်ား အဟုတ္ အေလးဂ႐ုျပဳၿပီး ထားရင္း သြားရင္း ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ အဟုတ္ အေလးဂ႐ုမျပဳတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒကာႀကီးမ်ား ျပဳတတ္ပါတယ္ဗ်ာ။ သည့္ျပင္ဟာ မေျပာပါနဲ႔။ အဖိုးထိုက္တန္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ကဲ ... ဒကာႀကီး ဒကာမႀကီးမ်ားတို႔ အသီးသီးကို ဆီေပးမယ္ ... ယူလွည့္ၾကဆိုရင္ ဒကာႀကီး ဒကာမႀကီးေတြဟာ ထည့္စရာအသီးသီး ယူခဲ့ၾကရမယ္ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ ယူခဲ့ၾကရမွာပါ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး ယူခဲ့ေတာ့ ... ပါသေလာက္ ခြက္ေတြကို အကုန္ျပည့္ေအာင္ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ ယူၾကမယ္ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ ယူၾကမွာပါ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အဲသည္လို ယူတဲ့အခါက်ေတာ့ မဖိတ္ေအာင္ ယူၾကမွာပဲ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ မဖိတ္ေအာင္ ယူမွာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္ေတာ့ တို႔က ေျပာရဦးမလား။ ထည့္ေပးလိုက္တာကေလးေတြ မဖိတ္ေအာင္ ယူၾကလို႔ ေျပာရဦးမလား။
တရားနာခံ။ ။ မေျပာဘဲနဲ႔ မဖိတ္ေအာင္ ယူမွာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္ေတာ့ ဘယ္လိုယူမလဲ။ ယူရမွာက လူေတြ အမ်ားႀကီး။ အလယ္က ယူရမွာ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္ေတာ့ သတိေဆာင္ၿပီး မဖိတ္ေအာင္ ယူရမယ္မဟုတ္လား။ သည္လိုယူေတာ့ လူေတြက ဖယ္ေပးၾကမွာလား။
တရားနာခံ။ ။ တပည့္ေတာ္က ေရွာင္ၿပီး သြားရမွာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္ေတာ့ လူေတြကိုလဲ ေရွာင္ရေသးတယ္။ ဆီကိုလဲ အဟုတ္ မဖိတ္ေစရေအာင္ စိတ္ကထားေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လဲ။
တရားနာခံ။ ။ အဟုတ္ မဖိတ္ပါဘူး ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေရွာင္တယ္ဆိုတာက ဘယ္လုိလဲ။ ေက်ာ္တန္ ေက်ာ္ရမယ္။ ေကြ႕တန္ ေကြ႕ရမယ္။ ေကာက္တန္ ေကာက္ရမယ္ မဟုတ္လား။ သည္ေနရာမွာ တို႔က ေျပာရဦးမလား။ ဒီေနရာမွာ ေက်ာ္လိုက္ဦး၊ ဟိုေနရာက်ေတာ့ ေကြ႕လိုက္ဦး၊ ဒီေနရာက်ေတာ့ ဒီဘက္ကို ေကာက္လိုက္ဦးလို႔ ေျပာရဦးမလား။
တရားနာခံ။ ။ မေျပာရပါဘူး ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေျခလွမ္းကေကာ ပကတိလွမ္းတာထက္ တခါတေလက်ရင္ ခပ္မ်ားမ်ား ပိုလွမ္းရတဲ့အခါလဲ မရွိဘူးလား။
တရားနာခံ။ ။ ရွိပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ တိမ္းတတ္ ေရွာင္တတ္ဆိုတာကလဲ ကုိယ္အခါခပ္သိမ္း လွမ္းေနက်အတိုင္း မဟုတ္ဘဲ နည္းနည္းလွမ္းရတဲ့အခါ ႀကဲႀကဲလွမ္းရတဲ့အခါေကာ မရွိဘူးလား။
တရားနာခံ။ ။ ရွိပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒါေတြကိုလဲ ျပဳျပင္ရမယ္ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ ဒါေတြကိုလဲ အကုန္လံုး ေလွ်ာက္ျပဳရမွာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္ေတာ့ စိတ္က ဘယ္လိုထားရမလဲဆိုေတာ့ အခုန ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ဆီလဲ မဖိတ္ေစရဘူးဆိုတဲ့ စိတ္လဲ ထားရမယ္ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ ဆီမဖိတ္ေအာင္ အင္မတန္ လံု႔လဝိရိယစိုက္သြားရမွာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္လို စိတ္က စိုက္ၿပီး သြားေတာ့ အခုနက ေကြ႕ရမယ့္ ေနရာကို ေစာေစာက တင္ႀကိဳၿပီး ေကြ႕ဖို႔ မသိဘူးလား။
တရားနာခံ။ ။ ေစာေစာက တင္ႀကိဳၿပီး သိပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သိေတာ့ ဆီဖိတ္ေသးသလား။
တရားနာခံ။ ။ ဆီမဖိတ္ေအာင္ ထားတာလဲ စိတ္ပဲ။ လူေတြကို ဖယ္ရ ေရွာင္ရ ေကြ႕ရတာလဲ စိတ္ပဲ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္ေတာ့ စိတ္က တၿပိဳင္နက္တည္း တစ္ခုလား ႏွစ္ခုလားဗ်။
တရားနာခံ။ ။ တစ္ခုၿပီးမွ တစ္ခုပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး သို႔ေသာ္လဲ ဝိရိယထားသြားၿပီဆိုေတာ့ စိတ္က အင္မတန္ ျမန္တယ္ဗ်။ စိတ္ျမန္ပံုဟာ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ လွ်ပ္တျပက္မွာကိုပဲ ကုေဋတစ္သိန္းဆိုတာ မွန္တယ္မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ မွန္ပါတယ္ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္ေတာ့ ဒကာႀကီးလဲ အလုပ္လုပ္ရင္း သည္လိုလုပ္ပါ။
တရားနာခံ။ ။ သည္လိုမွတ္ၿပီး လုပ္ပါ့မယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အခုနလို ၾကားထဲ လပ္သြားမွာလား။
တရားနာခံ။ ။ မလပ္ပါဘူး ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အခုန ထားတယ္ဆိုတာက ဒကာႀကီးက အဟုတ္ထားလ်က္နဲ႔ မျဖစ္တာလား။ မထားလို႔လား။
တရားနာခံ။ ။ မထားလို႔ ဆီဖိတ္တာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အခုေတာ့ ထားလ်က္သားနဲ႔ မျဖစ္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ အခုေတာ့ အဟုတ္ထားလို႔ အဟုတ္သိၿပီ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ နားလည္ပါၿပီဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အဟုတ္သိေတာ့ အဟုတ္လုပ္ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အခုန ဆီယူသြားရတာလို ဆီလဲ မဖိတ္ရေအာင္ စိတ္ကထားၿပီး သြားရတယ္။ အသြားလဲ မပ်က္ဘူး။ သည္ေနရာက်ေတာ့ ေျခလွမ္းႀကဲႀကဲ လွမ္းရဦးမယ္။ ဟိုေနရာက်ေတာ့လဲ ကိုယ္လွမ္းခ်င္သလို လွမ္းလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဟိုေရွ႕ကို သိပ္လွမ္းလို႔ မျဖစ္ဘူး။ သည္ေလာက္ကေလး လွမ္းမွာနဲ႔ ၿပီးေတာ့ ဟိုေနရာက်ရင္ ေကြ႕ရဦးမယ္။ သည္ေနရာက်ေတာ့ ေက်ာ္ရဦးမယ္နဲ႔ စိတ္က သည္လိုထားၿပီး သြားရတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒါ ဘာလဲဆိုရင္ စိတ္ကို အတင္းထားၿပီး ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ဆီကိုလဲ မဖိတ္ေအာင္၊ လူေတြကိုလဲ ေရွာင္လို႔ လြတ္ေအာင္ အတင္းထားတာဗ်။ ေအး ... အခုလဲ ဘုရားဆိုဆံုးမတဲ့ဟာနဲ႔ ဆီဟာ ဘယ္ဒင္းက အဖိုးထိုက္တန္သလဲဗ်။
တရားနာခံ။ ။ ဘုရား ဆိုဆံုးမတဲ့ဟာက အဆမတန္ အဖိုးထိုက္တန္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဆီကို ယူသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ မဖိတ္ေစနဲ႔ ဘာနဲ႔လို႔ မွာရဦးမလား။ ေကြ႕တန္ေကြ႕၊ ေကာက္တန္ေကာက္၊ ကြင္းတန္ကြင္းလို႔ မွာရဦးမလား။ ကြင္းပံုက ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလို႔ သည္လို ေလွ်ာက္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ မွာရမလဲ။
တရားနာခံ။ ။ အၾကာႀကီးပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ စာအုပ္ေရးရင္ ဘယ္ေလာက္ေရးရမလဲ။
တရားနာခံ။ ။ စာအုပ္ေရးရင္ စကၠဴမေလာက္ပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေလွ်ာက္ဖတ္ရင္ေကာဗ်ာ။
တရားနာခံ။ ။ တစ္ေန႔လံုး တစ္ညလံုး ဖတ္လဲ အေတာ္ၾကာၾကာႀကီး ဖတ္ရမွာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ သို႔ေသာ္လည္း စင္စစ္မွာေတာ့ ဘယ္လိုဟာတုန္းဆိုရင္ ဒါဟာ ဆီမဖိတ္ဖို႔ကေလးပါပဲဗ်။
တရားနာခံ။ ။ တင္ပါ့ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး ဆီမဖိတ္ေအာင္ဟာ သည္လိုလဲ မေျပာလိုက္ဘူး။ မေျပာလိုက္ေပမယ့္ မဖိတ္ေအာင္ ယူရမွာမဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ မဖိတ္ေအာင္ ယူရမွာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး ဒကာႀကီး ဒကာမႀကီးေတြကိုလဲ အခု သတိေပးတယ္။ ဘုရားဆံုးမတဲ့ အဆံုးအမကို ရၿပီး ဒါကို မလြတ္ေစနဲ႔။ တဆက္တည္းသာ ယူၾကလို႔ဆိုရင္ ဒီက ၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေတာ့၊ အိမ္ေရာက္ေအာင္ တဆက္တည္း ပါရဲ႕လား။
တရားနာခံ။ ။ မပါပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒါျဖင့္ ဆီႏွင့္ ဘုရားဆံုးမတဲ့ အဆံုးအမဟာ ဘယ္ဒင္းက အဖိုးတန္သလဲဗ်။
တရားနာခံ။ ။ ဘုရားရွင္ဆံုးမတဲ့ အဆံုးအမဟာ အဆေပါင္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ သာလြန္ အဖိုးထိုက္တန္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဆီကို မဖိတ္ေအာင္ ဧရာမခြက္ႀကီးနဲ႔ ထည့္ၿပီး ယူရင္ ဘယ္ေလာက္ပါသလဲ။
တရားနာခံ။ ။ ႏွစ္ပိသာအျပင္ တိုးမပါပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ မဖိတ္ေအာင္ ယူသြားရင္ ဆီႏွစ္ပိသာရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ ဘယ္ေလာက္ရွိမလဲ။
တရားနာခံ။ ။ သံုးက်ပ္ ေလးက်ပ္ေလာက္ တန္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒီသံုးက်ပ္ ေလးက်ပ္တန္ကို မဖိတ္ေအာင္ ယူသြားလို႔ မမွာဘဲနဲ႔ မဖိတ္ေအာင္ ယူမွာဗ်။ ဟုတ္ကဲ့လား။
တရားနာခံ။ ။ တင္ပါ့ဘုရား။ ဒါက ေလာဘကေလးနဲ႔ကိုးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ကဲ ဒါျဖင့္ ဒါကို တဆက္တည္းပါေအာင္ ေဆာင္ၾကဆိုေတာ့ တဆက္တည္း ပါရဲ႕လားဗ်ာ။
တရားနာခံ။ ။ မပါပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဘယ္က်န္ရစ္ခဲ့သလဲ။
တရားနာခံ။ ။ ကားေပၚအတက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္ဘုရား။ ကားေပၚအတက္မွာ လူေတြက က်ိတ္က်ိတ္တိုးၿပီးေနေတာ့ တပည့္ေတာ္က မစၧရိယစိတ္ႀကီးနဲ႔ နင္တို႔ မတက္နဲ႔အုန္း။ ငါဦးဆံုး တက္အုန္းမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဆီလိုယူရင္ ဖိတ္ပါ့မလား။
တရားနာခံ။ ။ မဖိတ္ပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒါျဖင့္ ဘုရားေဟာတာနဲ႔ ဆီနဲ႔ ဘယ္ဟာက တန္ဖိုးရွိသလဲဗ်။
တရားနာခံ။ ။ ဘုရားေဟာတာက အဆမတန္ တန္ဖိုးရွိပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး သည္ေလာက္သိရင္ ေတာ္ပါၿပီ။ ဒါကေတာ့ မမွန္တတ္စရာ မလုပ္တတ္စရာ မရွိပါဘူးဗ်။ ဆီကေတာ့ ယူေနက်မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ ယူေနက်ပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေရတြင္းထဲက ေရခပ္မယ္ဆိုရင္ ေရခပ္တဲ့အခါမွာ မဖိတ္ရေအာင္ ယူရတယ္မဟုတ္လား။ သည္လိုယူေတာ့ မဖိတ္မယိုဘဲနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ပါသလဲဗ်။
တရားနာခံ။ ။ မဖိတ္မယိုဘဲနဲ႔ ကုိယ္လိုခ်င္တဲ့အထိ ေရာက္ေအာင္ ပါပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရာေတာ္ေတာ့ေကာ။
တရားနာခံ။ ။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္ကေတာ့ တယ္ မၾကာဘူးဘုရား။ အဟုတ္ကို မလိုခ်င္လို႔ပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒါေပမယ့္ ဆုေတာင္းေတာ့ ဘယ္လိုေတာင္းသလဲ။
တရားနာခံ။ ။ ဒါကေတာ့ အေမသင္ေပးတဲ့ ၾသကာသကို ေလွ်ာက္ဆိုတာပဲဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ လိုေတာ့ မလိုခ်င္ဘူးလား။
တရားနာခံ။ ။ လိုေတာ့ လိုခ်င္ပါတယ္ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ နိဗၺာန္ဆိုတာလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေတာ့ လိုခ်င္တယ္ဆိုတာလဲ ပါးစပ္ေျပာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ကဲ လိုခ်င္တာ မလိုခ်င္တာ ေနေပ့ေစ။ လိုခ်င္သည္ျဖစ္ျဖစ္ မလိုခ်င္သည္ျဖစ္ျဖစ္ ဒါလုပ္ဆိုရင္ လုပ္သာလုပ္။ အဲသည္အတိုင္းဆိုရင္ ရမွာပါပဲဗ်။ လိုခ်င္လဲ လုပ္၊ မလိုခ်င္လဲ လုပ္။ ၾကားလား။
တရားနာခံ။ ။ မလိုခ်င္လို႔ လုပ္ရင္ ရလိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒါေတြကို စဥ္းစားမေနနဲ႔။ အခုန လုပ္ဆိုတာသာ လုပ္ဗ်ာ။
+++++
၁၉၅၅ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၀ ရက္ေန႔ည ၇-နာရီခြဲတြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဓမၼာ႐ုံ၌ ေဝဘူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ `သည္းခံလွ်င္ လိုေသာဆု ျပည့္မည္´ တရားေတာ္မွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္။
တရားနာခံအျဖစ္ ဦးလွက ေဆာင္႐ြက္သည္။
တရားနာခံ။ ။ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ လုပ္မယ္ .. လုပ္မယ္နဲ႔ ... ေနပါအုန္း ... မနက္ျဖန္မွ ... ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဒီေန႔ေရာက္လာပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ လုပ္မယ္ ... လုပ္မယ္ဆိုတာ လိမ္တာလား?
တရားနာခံ။ ။ လိမ္ေတာ့ မလိမ္ပါဘုရား။ လုပ္မယ့္ဆႏၵေတာ့ ရွိပါတယ္ဘုရား။ ဝိရိယနည္းလို႔ပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အဲဒါ လုိခ်င္လို႔ ေနတာလား၊ မလိုခ်င္လို႔ ေနတာလား?
တရားနာခံ။ ။ အမွန္စင္စစ္ေတာ့ မလိုခ်င္ေသးဘူးလို႔ ဆိုရမွာပဲဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အဟုတ္ကို မလိုခ်င္တာလား?
တရားနာခံ။ ။ လိုေတာ့ လိုခ်င္ပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္လိုခ်င္တာက ဒီေန႔ ထီႏွစ္က်ပ္ဖိုးထိုး မနက္ျဖန္ တစ္သိန္းေပါက္ ... ဒီလိုဟာ လိုခ်င္ေနတာဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ထီထိုးတာလဲ ဒီကေန႔ထိုးရင္ မနက္ျဖန္ ေပါက္ပါ့မလား?
တရားနာခံ။ ။ ထီဖြင့္ေနတုန္း ထိုးရင္ တခါတေလ ထိုးေနတုန္း ဟိုက ေပါက္ခ်င္ ေပါက္မွာပဲဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ႏို႔ ဒကာႀကီး ယခုေကာ ထီဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ပါပဲဗ်ာ့။ ဒကာႀကီးက ထိုး႐ုံပဲ ရွိပါတယ္ဗ်ာ့။
တရားနာခံ။ ။ တပည့္ေတာ္က ဒီထိေတာ့ လက္ေႏွးေနပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒါ အဟုတ္ကို ထီဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ မဟုတ္လား။ ေငြႏွစ္က်ပ္ မေပးပါနဲ႔ဗ်ာ။ ေငြႏွစ္က်ပ္ မေပးဘဲနဲ႔ ဒီထီက ထိုးလို႔ ရပါတယ္ဗ်ာ့။ မလြယ္ဘူးလား။ ဒကာႀကီးက အလြယ္လိုက္တာနဲ႔ ေနရာက်တာေပါ့။ ဒါျဖင့္ ယခု ထိုးေတာ့မလား။
တရားနာခံ။ ။ ထိုးပါမယ္ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အဟုတ္လုပ္မွာ ဟုတ္ကဲ့လား?
တရားနာခံ။ ။ တပည့္ေတာ္က အရွင္ဘုရားကို မလိမ္ဝံ့ပါဘုရား။ ထိုးပါ့မယ္ လုပ္ပါ့မယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ယခု လုပ္ပါ့မယ္ဆိုတာ အဆင္သင့္လား?
တရားနာခံ။ ။ အဆင္သင့္ပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အားထုတ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ထိုင္ရင္း ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္သလဲ?
တရားနာခံ။ ။ ထိုင္ရင္းက ပ်င္းပ်င္းလာၿပီး အိပ္ငိုက္လာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒကာႀကီးက အိပ္ေကာင္းတဲ့ ေနရာမ်ိဳးမို႔ အိပ္ငိုက္တာဗ်ာ့။ ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ လုပ္ရမလဲဆိုရင္ အိပ္ငိုက္လိုက္ရင္ လိမ့္က်မယ့္ ေနရာမ်ိဳးမွာ လုပ္ရင္ ဒကာႀကီး အိပ္ငိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟုတ္ကဲ့လား။
တရားနာခံ။ ။ မွန္ပါ့ဘုရား။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးဆိုရင္ လိမ့္က်မွာစိုးလို႔ အိပ္ငိုက္မွာ မဟုတ္ပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး ဒါျဖင့္ အဲဒါလုပ္။ ဒကာႀကီးက ေသမွာေၾကာက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အိပ္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ က်မွာ ေၾကာက္တာနဲ႔ ဒကာႀကီး အိပ္ငိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။
တရားနာခံ။ ။ မွန္ပါ့ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး ... ဒါျဖင့္ ခပ္ျမင့္ျမင့္ ေနရာကေလးမွာ ထိုင္မယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာ ထိုင္မလဲ?
တရားနာခံ။ ။ ေလွကားေပၚမွာ ထိုင္မွ ထင္ပါရဲ႕ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး အဲဒါလုပ္ရင္ ဒကာႀကီး ေသေသခ်ာခ်ာ မငိုက္ဘူးဗ်ာ့။
တရားနာခံ။ ။ မငိုက္ပါဘူး ဘုရား။ ဘာလို႔လဲဆိုရင္ လိမ့္က်ရင္ ေျခေထာက္တို႔ လက္တို႔ က်ိဳးမွာစိုးတာနဲ႔ မငိုက္ဝံ့ပါဘူး ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အဲဒါ ထိနမိဒၶ ခ်က္ခ်င္း ႏိုင္တာပဲဗ်ာ့။ အဲဒါနဲ႔သာ လုပ္ၾက၊ ၾကားလား?
တရားနာခံ။ ။ တင္ပါ့ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ လုပ္ပါ ... လုပ္ပါဆိုရင္လဲ အဲဒါနဲ႔သာ လုပ္ၾက။ ေရွး အရွင္ေတြက ဒီလိုလုပ္တာဗ်ာ့။ ေသမွာေတာ့ သိတယ္ မဟုတ္လား?
တရားနာခံ။ ။ သိပါ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒါျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေသးသလား?
တရားနာခံ။ ။ အိပ္ေပ်ာ္တာပဲ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒါျဖင့္ မသိလို႔ေနမွာပါဗ်ာ။
တရားနာခံ။ ။ တပည့္ေတာ္တို႔အ႐ြယ္ကေတာ့ မသာပို႔ခ်ည္းပါပဲ ဘုရား။ မသာပို႔တဲ့အခါ သင္းခ်ိဳင္းေရာက္ရင္ ရယ္လို႔ ေမာလို႔။ သူသာေသတာ ငါမေသဘူး ဆိုၿပီး အဲဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္တာပါပဲ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အဲဒီေတာ့ ယခုန ေသမွာကို အဟုတ္သိသလား?
တရားနာခံ။ ။ အဟုတ္ မသိဘူးလို႔ ေျပာရမွာပဲ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အဟုတ္သိရင္ အဟုတ္ကို အိပ္လို႔ ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ့။
တရားနာခံ။ ။ မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဘယ္လိုလဲဆိုရင္ ေရွးက ဓမၼာေသာကမင္းႀကီးရဲ႕ညီေတာ္ အိမ္ေရွ႕မင္းဟာ တိႆဆို ထင္ပါရဲ႕ ... ဟုတ္ကဲ့လား?
တရားနာခံ။ ။ တင္ပါ့ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဓမၼာေသာကမင္းႀကီးကေတာ့ ဘုရားရွင္သာသနာ ဘုရားအဆံုးအမေတြ ရလို႔ ပါရမီရွိေတာ့ ၾကည္ညိဳၿပီး ... ျပဳလိုက္တာ တကၽြန္းလံုး မဟုတ္လား။ အကုန္လံုးမွာ အတုအတူမရွိေအာင္ အဲဒီလို ျပဳပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ညီေတာ္ အိမ္ေရွ႕မင္းသားကေတာ့ ဖာသိဖာသာ ေနတာဗ်ာ့။ ေနာက္ေန႔မွာ သူဟာ ညည္းေငြ႕လို႔ ေတာထဲကို ေလွ်ာက္ၿပီး သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ သမင္ေတြ ေပ်ာ္လို႔ ႐ႊင္လို႔ ျမဴးလို႔ေနတာကို သူျမင္တယ္။ ျမင္တဲ့အခါမွာ သူ႔စိတ္မွာ အၾကံတစ္ခုျဖစ္တယ္။ ဘယ္လို အၾကံတစ္ခုျဖစ္သလဲဆိုရင္ သူတို႔တေတြဟာ ျမက္သစ္႐ြက္ေတြကို စားၿပီးေတာ့ ျမဴးၾက ေပ်ာ္ၾက ႐ႊင္ၾကတယ္။ ေနာင္ေတာ္ဘုရားဟာ ျမင့္ျမတ္ေပ့ဆိုတဲ့ ခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္ေတြနဲ႔ အတုအတူမရွိေအာင္ ဒီလိုပူေဇာ္တယ္။ ေနရာထိုင္ခင္းကလဲ ျမင့္ျမတ္ေပ့ဆိုတဲ့ ေနရာထိုင္ခင္းေတြနဲ႔ ခ်ီးေျမႇာက္ပူေဇာ္တယ္။ အဲဒီလို ခ်ီးေျမႇာက္ ပူေဇာ္တဲ့ အျမင့္ျမတ္ဆံုးဟာေတြနဲ႔၊ အေကာင္းဆံုး အျမင့္ျမတ္ဆံုးေနရာမွာ ဒီလိုေနတဲ့ ရဟန္းေတြလဲ ျမဴးမွာ ေပ်ာ္မွာပါပဲတဲ့ဗ်ာ။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ျမက္သစ္႐ြက္ေတြ စားၿပီးေနၾကတဲ့ ေတာသမင္ေတြေတာင္မွပဲ ဒီလို ျမဴးၾက ေပ်ာ္ၾက ႐ႊင္ၾကေသးတယ္ဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ တခါတည္း ဒီလိုျဖစ္တာပဲတဲ့ဗ်ာ။
ျဖစ္ေတာ့မွ ... နန္းေတာ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာ ေနာင္ေတာ္ဘုရားကို ဒီအတိုင္းပဲ သံေတာ္ဦးတင္တယ္တဲ့ဗ်ာ။
တင္ေတာ့မွ ... ေနာင္ေတာ္က ငါ့ညီေတာ္ကိုျဖင့္ ဒီအတိုင္းတိုင္း ျပန္ၿပီး ေျပာလို႔ေတာ့ သိမွာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေနပါေစဦး။ တျဖည္းျဖည္းေတာ့မွပဲ သိေစရေတာ့မွာပဲလို႔ ဆိုၿပီး အသာသာ ေနတယ္တဲ့ဗ်ာ။
ေနာက္ေတာ့ အေၾကာင္းတစ္ခု ေပၚေပါက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ထဲ သေဘာမက်ပံု ေဒါသျဖစ္ဟန္နဲ႔ အျပစ္ကလဲ ေျပာေလာက္ေအာင္နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလိုျဖစ္တဲ့အခါမွာ ညီေတာ္ကို ေခၚေဟ့ ဆိုၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာ ေနာင္ေတာ္ဘုရားက မင္းဟာ ငါ့ညီေတာ္ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ဧကရာဇ္မင္းရဲ႕ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာနဲ႔ ခုနစ္ရက္ ေနေတာ့။ ေနလို႔ ခုနစ္ရက္ေစ့ၿပီဆိုရင္ ညီေတာ္ကို သတ္ရမယ္ဆိုၿပီး အမိန္႔ခ်မွတ္လိုက္တယ္။
အဲဒီလို အမိန္႔ခ်မွတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဧကရာဇ္မင္းရဲ႕ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြကို လႊဲအပ္ေပးတယ္ဗ်ာ့။ ခုနစ္ရက္ေစ့တဲ့အခါက်ရင္ မင္းကိုေတာ့ မထားေတာ့ဘူး။ သတ္ရမယ္လို႔ အဲဒီလို အမိန္႔ေတာ္ထားလိုက္တယ္။
ဒီအိမ္ေရွ႕မင္းဟာ ခုနစ္ရက္ေစ့တဲ့အခါက်ရင္ ေသေတာ့မွာဗ်ာ့။ ဘယ္လိုလဲဆိုရင္ သူ႕မွာ အျပစ္နဲ႔ျပၿပီး အမိန္႔ခ်မွတ္တာကိုဗ်ာ့။
အဲဒီလို အာဏာထားလိုက္ကတည္းက ဒီအိမ္ေရွ႕မင္းဟာ ခုနစ္ရက္လည္ရင္ ေသေတာ့မွာဆိုၿပီး တခါတည္း ေၾကာက္ၿပီး ေနေတာ့တာပဲတဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္ခုနစ္ရက္ေနၿပီးရင္ သတ္ေတာ့မွာကို ေၾကာက္တာနဲ႔ စားလို႔လဲ မဝင္၊ အိပ္လို႔လဲ မေပ်ာ္၊ တေၾကာက္တည္း ေၾကာက္ေနေတာ့တာပဲ။ ခုနစ္ရက္ေစ့ရင္ ေသမွာကိုးဗ်ာ့။ ေၾကာက္တာေပါ့။
အဲဒါနဲ႔ ခုနစ္ရက္လဲ ေစ့ေရာ ... ညီေတာ္ ေခၚဟဲ့လုိ႔ ဆိုၿပီးေတာ့ ... ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ အမယ္မင္း သူ႔မွာ ပိန္လို႔ ခ်ံဳးလို႔နဲ႔ အေၾကာအၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထလို႔။ အဲဒီလုိ ျဖစ္ေနတာကိုးဗ်ာ့။
ဒီေတာ့မွ ေနာင္ေတာ္ဘုရားက ဘယ့္ႏွယ္ မင္းဟာ ေရွးအခါကလို မဟုတ္ပါလား။ မင္းမွာ အရင္ကေတာ့ အလြန္ပဲ အားအင္ႏွင့္တကြ ၾကည္လင္ေတာက္ပလို႔ ႐ႈခ်င္စဖြယ္အဆင္းနဲ႔ တင့္တယ္၊ ယခုေတာ့ မင္းဟာ ဧကရာဇ္မင္းရဲ႕ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာနဲ႔ ေနတဲ့အခါက်ေတာ့မွ မင္း .. ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္ရသလဲလို႔ ေမးေတာ့၊ မွန္လွပါဘုရား ... ညီေတာ္ေၾကာက္လွပါၿပီဘုရား။
ဒီေတာ့ ေနာင္ေတာ္က ယခု မင္းဟာ ဧကရာဇ္မင္းရဲ႕ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာနဲ႔ ႐ႊင္႐ႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေနရေတာ့မွာပဲ ... ဒီလိုျဖစ္ရသလား ေမးေတာ့၊ မွန္လွပါ မေပ်ာ္ႏိုင္ မ႐ႊင္ႏိုင္ပါဘူး ဘုရား။ ညစဥ္ညတိုင္း မအိပ္ႏိုင္ပါဘုရား။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ဘုရား .. ညီေလးမွာ ခုနစ္ရက္ေစ့တဲ့အခါ ဧကႏၲ ေသေတာ့မွာပဲလို႔ဆိုတာ ေၾကာက္ေနပါတယ္ဘုရား။ အဲဒီလို ေၾကာက္တာနဲ႔ သူ႔မွာ အိပ္လို႔လဲ မေပ်ာ္၊ စားလို႔လဲ မဝင္၊ ဘယ္လိုမွ မေပ်ာ္ႏိုင္၊ မ႐ႊင္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ ေလွ်ာက္သတဲ့။
အဲဒီေလာက္အထိ ေၾကာက္တာဗ်ာ့။ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္သလဲဆိုရင္ အိပ္လို႔လဲ မေပ်ာ္ဘူးတဲ့။ ေၾကာက္လြန္လြန္းလို႔ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဧကရာဇ္မင္းရဲ႕ စည္းစိမ္ေတြ ရထားေတာ့ အစစအရာရာ အျမင့္ျမတ္ဆံုး အေကာင္းဆံုးေတြခ်ည္း မဟုတ္လား။ ထီးပြဲ နန္းပြဲေတြနဲ႔။ ဒါေပမယ့္ သူမေပ်ာ္ႏိုင္ေပါင္တဲ့ဗ်ာ။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ ေသရမွာကို ေၾကာက္လြန္လြန္းလို႔တဲ့ဗ်ာ။
အဲဒီလိုဘုရား ညီေတာ္မွာ ေသရမွာ ေၾကာက္လြန္လြန္းလို႔ဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္ေတာ့မွ ဟဲ့ ညီေတာ္ ... မင္းဟာ ခုနစ္ရက္ေနၿပီးမွ ေသရမွာ ဒီေလာက္ေၾကာက္ရသလားလို႔ ဆိုတယ္။ ဒီေတာ့ မွန္လွပါ ေၾကာက္လွပါၿပီဘုရား တဲ့။
ဒီေတာ့ ေနာင္ေတာ္ဘုရားက ေအး ... အခု မင္းဟာ ဧကရာဇ္မင္းရဲ႕ စည္းစိမ္ေတြကို ခံစားစံစားၿပီးေတာ့ ခုနစ္ရက္ေနၿပီးမွ ေသမွာကိုေတာင္ မင္းယခုေလာက္အထိ ေၾကာက္ေနတယ္။ ငါရဲ႕ အရွင္သခင္မ်ားဟာဆိုရင္ တစ္ေန႔ကေလးကိုပင္လွ်င္ပဲ ယခုနေျပာတဲ့ လက္ဖ်စ္တစ္တြက္မွာဆိုရင္ ဒီ႐ုပ္နာမ္ဟာ ျဖစ္ပ်က္ၿပီးေနတာ ... ဘယ္ေလာက္တဲ့ ... လက္ဖ်စ္တစ္တြက္မွာဆိုရင္ ကုေဋေပါင္း တစ္သိန္း ... ဟုတ္ကဲ့လား?
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား)
ေအး ... အဲဒါေတြကို ျမင္ၿပီးေတာ့ ဒါေတြကို တေၾကာက္တည္း ေၾကာက္ေနတာ။ မင္းကမွ ခုနစ္ရက္ ေနၿပီး ေသရမွာကို ဒီေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္ရသလား။ ငါ့အရွင္မ်ားမွာေတာ့ ဘယ္လိုတုန္းဆိုေတာ့ ယခုနလိုဗ်ာ့။ လွ်ပ္တျပက္ လက္ဖ်စ္တစ္တြက္မွာဆိုရင္ ႐ုပ္နာမ္ဟာ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ပ်က္ေနတာ။ ဒီလို ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ပ်က္ေနတာဟာ တျခားမဟုတ္ဘူး။ ဒါေတြကို သိၿပီးေတာ့ ျမင္ၿပီးေတာ့ အဲဒါကို ေၾကာက္ေနတာဗ်ာ့။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္ကသြားၿပီး ႐ႊင္ႏိုင္ေပ်ာ္ႏိုင္လိမ့္မလဲလို႔ ဆိုေတာ့မွ သူ႔မွာ သိသတဲ့ဗ်ာ့။
နင္ကမွ ခုနစ္ရက္ ေနၿပီးမွ ေသမွာ။ ဟိုကေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ဘူး။ တေသတည္း ေသေနတာ။ အဲဒါေတြကို ျမင္ေနေတာ့ ငါ့အရွင္သခင္ေတြဟာ နင္ေလာက္ ဘယ္ကမလဲ ဆိုေတာ့ ... အဲဒီက်ေတာ့မွ မွားၿပီဆိုၿပီး သိေတာ့မွ ၾကည္ညိဳလာသတဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီက်ေတာ့မွ နားလည္တာကိုးဗ်ာ့။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ယခုနလို သူက ေတြးေတာမွာပဲဗ်ာ့။ အဲဒီလိုဗ်ာ့။
ယခုလဲ ဒီလိုေျပာလို႔ေတာ့ တကာႀကီး မေၾကာက္ဘူးေပါ့ေလ။
တရားနာခံ။ ။ ဒီလိုေျပာလို႔ေတာ့ သိပ္မေၾကာက္ေသးပါဘူး ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သိပ္မေၾကာက္ရင္ ယခုနဟာနဲ႔မွ ေတာ္မယ္ဗ်ာ့။ ေလွကားေထာင္ၿပီးေတာ့ အဲဒီေပၚမွာသာ လုပ္။ အိပ္သာ အိပ္ဗ်ာ ... ငိုက္ပါလို႔ ေဘးက ေျပာ၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ?
တရားနာခံ။ ။ ဘယ္ ငိုက္ဝံ့ အိပ္ဝံ့မလဲ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဘယ္သူမေၾကာက္ေသးသလဲ? ဒကာႀကီး တစ္ေယာက္တည္းလား?
တရားနာခံ။ ။ ေၾကာက္တဲ့လူ လာဆိုရင္ ေလွကားက်ိဳးက်ပါလိမ့္မယ္ဘုရား။ ယခု ပရိသတ္ေတြ အကုန္လံုး တက္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒကာႀကီးကသာ မေၾကာက္တာ။ ေၾကာက္ၿပီးသားေတြကေတာ့ မတက္ပါဘူးဗ်ာ့။ ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။ ဟုတ္ကဲ့လား?
တရားနာခံ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး ... အဲဒါ ေသေတာ့ မေသပါဘူး။ ေလွကားေပၚက က်႐ုံနဲ႔ေတာ့ မေသႏိုင္ပါဘူး။ ဒါျဖင့္ အဲဒါက အလုပ္ဗ်ာ့။ နိသဇၨိဓုတင္ေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနနဲ႔။ အဲဒါပဲ လုပ္။
တရားနာခံ။ ။ ေလွကားဓုတင္လား ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး ... ဒါသာလုပ္ရင္ ဒကာႀကီး ေသေသခ်ာခ်ာကို ငိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။
တရားနာခံ။ ။ မငိုက္ဝံ့ေတာ့ပါဘူး ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး ... အဲဒါ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ဒါေတာင္ မျဖစ္ဘူးဟဲ့လို႔ လုပ္ေနဦးမလား။ အခု ဒီပရိသတ္ထဲမွာ တူမဒကာမႀကီးေတြ ပါလား။ ပါရင္ သူတို႔ကို အဲဒါသာ လုပ္ေပးလိုက္ ၾကားလား။ တျခား မသြားခ်င္ရင္လဲ ခံုခပ္ငယ္ငယ္ကေလးတစ္ခု ထုတ္ေပး ... အဲဒီအေပၚမွာ ထိုင္ပေစ။
တရားနာခံ။ ။ စားပြဲခံုေပၚမွာ ေခြးေျခကေလး တင္လိုက္ရင္ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအးဗ်ာ့။ အဲဒါသာ လုပ္။ တကယ္လုပ္မွာလား? ေတာ္ေတာ္ၾကာ မလုပ္ခင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားဦးမယ္ ထင္တယ္။
တရားနာခံ။ ။ မအိပ္ပါဘူး ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး အဲဒါဆိုရင္ ထိနမိဒၶ ႏိုင္တန္ေကာင္းပါရဲ႕။
တရားနာခံ။ ။ ႏိုင္ေကာင္းပါတယ္ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သို႔ေသာ္လဲပဲ မအိပ္ဘဲ ေန႐ုံ၊ ေၾကာက္႐ုံနဲ႔ မျဖစ္ဘူး။ မအိပ္ဘဲေနတာက ယခုန ထားဆိုတဲ့ ေနရာကေလးမွာ ထားလို႔ ေနၿပီဆိုရင္ ေနတဲ့အခ်ိန္က စၿပီး ဒီထက္ဒီ အခ်ိန္ၾကာသေလာက္ တိုးတက္လာမွာပဲဗ်ာ့။ ယခုနဟာေတြကို ျမင္လာမယ္။ ျမင္လို႔ရွိရင္ ယခုန တိႆေၾကာက္သေလာက္ မကဘူး ထင္တယ္။
တရားနာခံ။ ။ သူ႔ထက္ ေၾကာက္လာပါလိမ့္မယ္ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ယခုန အိမ္ေရွ႕မင္းလို ဧကရာဇ္မင္းရဲ႕ စည္းစိမ္နဲ႔ ေနစမ္းပါဆိုရင္ ဒကာႀကီး ဘယ့္ႏွယ္လဲ?
တရားနာခံ။ ။ မအိပ္ႏိုင္ပါဘူး ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဧကရာဇ္မင္းရဲ႕ စည္းစိမ္နဲ႔ေတာင္မွ မအိပ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ယခု အိမ္ျပန္သြား႐ုံနဲ႔ေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အိပ္မွာ မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္။
တရားနာခံ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး ... ဒါျဖင့္ ဒိျပင္ဟာေတြ ေျပာရတာထက္ ယခုလိုဆိုရင္ ေစာေစာတုန္းကပဲ ေျပာပါေတာ့ဗ်ာ။
တရားနာခံ။ ။ တင္ပါ့ဘုရား။ စားပြဲေပၚ ေခြးေျခတင္ထားလိုက္တာနဲ႔ပဲ ေတာ္ပါၿပီဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒကာႀကီးလို အိပ္ေပ်ာ္တဲ့လူ ရွိေသးသလား?
တရားနာခံ။ ။ ရွိပါလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ဘုရား။
+++++
ေဝဘူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ ေမလ ၉ ရက္ေန႔ညတြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဓမၼာ႐ုံ၌ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ `အခ်ိန္ရွိတုန္း ႀကိဳးစားၾက´ တရားေတာ္ မွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္။
တရားနာခံအျဖစ္ ဦးလွက ေဆာင္႐ြက္သည္။
